هايپوگليسمي در تعريف عبارت است از کاهش غلظت گلوکز خون، اما رقم مشخصي براي سطح خوني گلوکز در مبتلايان به هايپوگليسمي درنظر گرفته نشده است. بهترين تشريح براي ‌هايپوگليسمي، غلظت ناکافي گلوکز پلاسما به نحوي است که علايم باليني در فرد ايجاد کند. در افراد سالم آستانه افت گلوکز براي علامت‌دار شدن 50 تا 55 ميلي‌گرم در دسي‌ليتر خون است. هر چند، سطوح گلوکز خون کمتر از 70 ميلي‌گرم در دسي‌ليتر نيز ‌هايپوگليسمي درنظر گرفته مي‌شوند. علايم ممکن است در افراد ديابتيک که کنترل قندخون مطلوبي ندارند در سطوح بالاتر گلوکز خون نيز بروز کنند. در بيشتر موارد ‌هايپوگليسمي ناشي از مصرف دوز نادرست داروهاي درمان‌کننده ديابت قندي است. ذخيره گلوکز براي تامين فوري انرژي و اعمال متابوليک در فواصل زماني بين وعده‌هاي غذايي مورد استفاده قرار مي‌گيرد. اگر نياز ضروري به گلوکز مطرح نباشد، اين ماده به شکل گليکوژن در کبد و عضلات ذخيره مي‌شود يا به چربي تغيير شکل مي‌يابد. گلوکز سوخت سلول‌هاي مغزي است. از آنجا که مغز نمي‌تواند گلوکز بسازد يا بيش از چند دقيقه اين ماده را ذخيره كند، دسترسي دائم سلول‌هاي مغزي به گلوکز جريان خون، حياتي است.

 ادامه مطلب