پزشکی بالینی

محققان بيمارستان هنري‌فورد در ايالات متحده دريافته‌اند كه وجود پروتئين زيادي در يك تست‌ادرار معمول يك نشانگر موثر و پيش‌بيني‌كننده براي نارسايي حاد كليه در بيماران سپسيس حاد است. اين محققان داده‌هاي 328 بيمار بدون سابقه قبلي پروتئين در ادرار را آناليز کرده و متوجه شدند كه تست نوار ادراري مي‌تواند حضور نارسايي كليوي را در 55 درصد اين بيماران پيش‌بيني كند. البته نوار ادراري معمولا براي تشخيص عفونت‌هاي دستگاه ادراري استفاده مي‌شود و حالا براي نخستين‌بار است كه محققان دقت اين تست را براي تشخيص نارسايي كليوي در بيماران مبتلا به سپسيس ارزيابي كرده‌اند. نتايج نهايي نشان مي‌دهند نوار ادراري يک تست مفيد است که به طور گسترده‌اي در دسترس قرار داشته و با هزينه پايين قابل‌انجام است. از سويي پروتئينوري نتايج مثبت كاذب كمي دارد و نسبت به بيوماركرهاي ديگر آستانه بالاتري براي تشخيصي موارد بيشتري از نارسايي حاد كليه از خود نشان مي‌دهد. به اين ترتيب امكان تشخيص سريع‌تر نارسايي كليوي قبل از صدمه ديدن كليه امکان‌پذير ميشود.

درمان با مهارکننده‌هاي آنزيم مبدل آنژيوتانسين (ACE) باعث پيامدهاي مطلوب کليوي و قلبي- عروقي در بيماري مزمن کليه شده است. با اين حال منافع حاصل از اضافه کردن رژيم داراي محدوديت سديم، مسدودکننده گيرنده آنژيوتانسين (ARB) يا هر دو، به اين درمان مشخص نيست. در اين کارآزمايي، محققان اثرات محدوديت سديم رژيم غذايي، درمان ARB (با والزارتان) يا ترکيب اين دو را بر کاهش پروتئينوري و فشار خون سيستولي در 52 بيمار دچار نفروپاتي غير ديابتي تحت درمان با ACEi (ليزينوپريل 40 ميلي‌گرم روزانه) بررسي نمودند.
در هرکدام از 4 دوره 6 هفته‌اي مطالعه، بيماران يکي از اين 4 درمان اضافي ترکيبي را دريافت کردند: مصرف روزانه دارونما يا والزارتان (320 ميلي‌گرم) به اضافه رژيم غذايي کم‌سديم يا داراي سديم طبيعي. متوسط پروتئينوري طي مرحله دريافت دارونما به اضافه رژيم داراي سديم طبيعي 68/1 گرم در روز بود. اضافه کردن محدوديت سديم به صورت معني‌داري بيش از والزارتان باعث کاهش پروتئينوري مي‌شد. ميانگين فشار خون سيستولي طي مرحله دريافت دارونما به اضافه رژيم داراي سديم طبيعي 134 ميلي‌متر جيوه بود. اضافه کردن والزارتان اثري بر اين رقم نداشت اما افزودن محدوديت سديم فشار خون سيستولي را به 123 ميلي‌متر جيوه کاهش داد. ترکيب درمان ARB با محدوديت سديم در کاهش پروتئينوري يا فشار خون سيستولي، به صورت معني‌داري موثرتر از محدوديت سديم به تنهايي نبود.
اگرچه هدف از محدوديت سديم غذايي در اين مطالعه فقط 1200 ميلي‌گرم تعيين شده، ميانگين واقعي دريافت سديم در آن حدود 2500 ميلي‌گرم بوده که نسبت به ميزان توصيه‌شده بسيار بالاتر است. با وجود اين، چنين مداخله خفيفي براي کاهش پروتئينوري و فشار خون سيستولي در بيماران کليوي غير ديابتي تحت درمان با ACEi، موثرتر از حداکثر دوز ARB بوده است.