تشخیص و درمان سندرم ديسترس تنفسي حاد
سندرم ديسترس تنفسي حاد به‌صورت تنگي نفس سريعا پيشرونده، تاکي پنه، وهيپوکسمي تظاهر مي يابد. معيارهاي تشخيصي عبارتند از: شروع حاد،هيپوکسمي شديد، ارتشاح ريوي دو طرفه وعدم وجود فشار بالاي دهليز چپ. عقيده بر اين است که سندرم ديسترس تنفسي حاد هنگامي رخ مي دهد که يک آسيب ريوي يا خارج ريوي باعث آزاد شدن واسطه‌هاي التهابي و در نتيجه تحريک تجمع نوتروفيل در ميکروسيرکولاسيون ريه مي‌شود.
نوتروفيل‌ها به آندوتليوم عروق و اپيتليوم آلوئول‌ها آسيب مي‌زنند و منجر به ادم ريه، تشکيل غشاي هياليني، کاهش کمپليانس ريه و سخت شدن تبادل هوا مي‌شود. اغلب موارد سندرم ديسترس تنفسي حاد باپنوموني يا سپسيس همراه است. تخمين زده مي‌شودکه 1/7% از تمام بيماران بستري در واحد مراقبت هاي ويژه و 1/16% از تمام بيماران استفاده کننده از تهويه مکانيکي دچار آسيب ريوي حاد يا سندرم ديسترس تنفسي حاد مي‌شوند. مرگ‌و‌مير بيمارستاني مربوط به اين موقعيت ها، 55% - 34% است و بيشتر موارد مرگ‌و‌مير به علت نارسايي چند عضوي است. اغلب بايد سندرم ديسترس تنفسي حاد از نارسايي احتقاني قلب، که معمولا داراي نشانه‌هايي از اضافه‌بار مايع است، و همچنين ازپنوموني افتراق داده شود. درمان سندرم ديسترس تنفسي حاد حمايتي است وشامل تهويه مکانيکي، پروفيلاکسي براي استرس اولسر و ترومبوآمبولي وريدي، حمايت تغذيه‌اي و درمان آسيب زمينه‌اي است.حجم جاري کم، فشار پايان بازدمي مثبت بالا، مايع درماني محافظه کارانه ممکن است نتايج را بهبود بخشند. هنگامي که بيماردر حال بهبودي است و بيماري زمينه‌اي برطرف شده، يک آزمون تنفس خود به خودي بايد انجام شود. بيماراني که به دنبال سندرم ديسترس تنفسي حاد زنده مي مانند در معرض خطرکاهش ظرفيت عملکردي، بيماري ذهني وکاهش کيفيت زندگي هستند؛ مراقبتهاي مداوم توسط پزشک مراقبت هاي اوليه براي اين بيماران مفيد است.