بيماران دچار اختلال تحمل گلوکز (IGT) يا اختلال گلوکز ناشتا (IFG) بايد درباره کاهش وزن به ميزان 10-5 و نيز افزايش فعاليت بدني تا حداقل 150 دقيقه در هفته فعاليت متوسط مانند راه رفتن تحت مشاوره قرار گيرند. به نظر ميرسد که ويزيتهاي پيگيري براي کسب موفقيت حايز اهميت باشد. با توجه به صرفهجويي بالقوه در هزينهها به واسطه پيشگيري از ديابت، چنين مشاورههايي بايد بهوسيله شرکتهاي بيمه تحت پوشش قرار گيرند. علاوه بر مشاوره براي سبک زندگي، ممکن است متفورمين در کساني که در معرض خطر بسيار بالايي هستند (IFG همراه با IGT به اضافه ساير عوامل خطرزا) و کساني که چاق و زير 60 سال هستند مدنظر قرار گيرد. پايش پيدايش و پيشرفت ديابت در کساني که در مرحله پيشديابت هستند بايد هر ساله انجام گيرد.
کارآزماييهاي تصادفيشده شاهددار نشان دادهاند که ميتوان براي افرادي که در معرض خطر بالاي ايجاد ديابت هستند (افراد دچاراختلال گلوکز ناشتا اختلال، تحمل گلوکز يا هر دو) مداخلاتي انجام داد که به طور معنيداري ميزان وقوع ديابت را کاهش دهند. اين مداخلات عبارتاند از: برنامه اصلاحات عمده در سبک زندگي که نشان داده شده است بسيار موثر هستند (تقريبا 58 کاهش پس از 3 سال) و استفاده از عوامل دارويي متفورمين، آکاربوز، ارليستات و روزيگليتازون که نشان داده شده است هر کدام از آنها ديابت محتمل را به درجات متفاوتي کاهش ميدهند. خلاصهاي از کارآزماييهاي مرتبط با پيشگيري از ديابت در جدول1 نشان داده شده است. بر اساس نتايج کارآزماييهاي باليني و خطرات شناخته شده پيشرفت مرحله پيشديابت به ديابت، يک هيات اجماعي از انجمن ديابت آمريکا در سال 2007 نتيجهگيري کرد که افراد مبتلا به مرحله پيشديابت ( IGT و/يا IFG) بايد در زمينه تغييرات شيوه زندگي با اهدافي مشابه با اهداف برنامه پيشگيري از ديابت (DPP) (10-5 کاهش وزن و فعاليت بدني متوسط به ميزان تقريبا 30 دقيقه در روز) تحت مشاوره قرار گيرند. با توجه به موضوع مشکلتر درمان دارويي براي پيشگيري از ديابت هيات براي پيشگيري از ديابت به اين نتيجه رسيد که متفورمين بايد تنها داروي مدنظر براي استفاده در پيشگيري از ديابت باشد.
PDF متن کامل مقاله HTML متن کامل مقاله