پزشکی بالینی

نوعی دارو که برای بیماری پوستی تجویز می‌شود می‌تواند در درمان دیابت نوع یک مورد استفاده قرار گیرد. داروی Alefacept که پیش از این برای درمان بیماری پوستی پسوریازیس استفاده می شد نتایج ترغیب کننده ای را در فاز2 آزمایشات به منظور ارزیابی موثر بودن آن در درمان دیابت نوع1 نشان داد. بیماری دیابت نوع1 بیماری اتوایمنی است که سیستم ایمنی بدن سلول های پانکراسی تولیدکننده انسولین را مورد تهاجم قرار میدهد و در نتیجه میزان انسولین برای تنظیم قند خون کافی نیست. حدود 400000 نفر در انگلستان به این بیماری مبتلا هستند که نیاز به تزریقات مکرر انسولین دارند و رفته رفته خطر بیماری و مرگ در این افراد با توجه به شرایط شان بالا می رود.
داروی Alefacept، یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی است که حدود یک دهه است که برای درمان موفق بیماری پوستی پسوریازیس استفاده می شود. نتایج به دست آمده از آزمایشات بالینی در پسوریازیس نشان داده است که Alefacept از طریق حمله به انواع خاصی از سلولT عمل می کند که شامل Tem cell و Tcm cell می باشد. از آن جایی که دیابت نوع1 به دلیل سلول های Tem و Tcm است که به سلول های تولید کننده انسولین حمله می کنند و آن ها را تخریب می کنند، محققین در دانشگاه ایندیانا بررسی کرده اند که آیا Alefacept هیچ اثری روی بیمارانی که به تازگی مشخص شده است که به دیابت نوع1 مبتلا هستند دارد یا خیر؟
49 فرد برای مطالعات بالینی انتخاب شدندکه به 33 نفر از آن ها به مدت 12 هفته به صورت ضعیف Alefacept تزریق شد و به دنبال آن 12 هفته تزریقی صورت نگرفت و مجددا به مدت12 هفته تزریق دوزهای ضعیف تر صورت گرفت. به 16 نفر از افراد هم با همین روش یک ماده دارونما(placebo) تزریق شد.
اولین هدف مطالعه بالینی اولیه برآورد این مطلب بود که چگونه پانکراس در پاسخ به غذا انسولین ترشح می کند. محققین دریافتند که هیچ تفاوت معناداری بین دو گروه وجود ندارد. اما وقتی نتیاج ثانویه مورد آنالیز قرار گرفت نتایج و تفاوت های قابل توجهی بدست آمد. اندازه ­گیری ترشح انسولین چهار ساعت بعد از غذا خوردن نشان داد: درگروهی که Alefacept را دریافت کرده بودند میزان ترشح انسولین در همان سطح حفظ شده بود اما در گروه کنترل کم شده بود. هم چنین در گروه تیمار با داروی Alefacept میزان استفاده از انسولین نیز کاهش یافته بود و در نتیجه تصور می شود که این دارو به بدن این توانایی را می دهد که انسولین مورد نیاز خودش را بسازد و ترشح کند. هم چنین شرکت کنندگانی که این دارو را دریافت کرده بودندکمتر دوره های هایپوگلیسمی را تجربه می کرد مهم تر از همه این که Alefacept به طور بالقوه موجب کاهش سلول های Tem و Tcm می شود که عامل بیماری هستند، بنابراین نقش سرکوب کنندگی سیستم ایمنی را به خوبی ایفا می کند.

نتايج مطالعه جديدي حاکي از آن است که ميزان 3 بدخيمي شايع يعني سرطان پستان، سرطان پروستات و سرطان کولورکتال، در بيماران مبتلا به پسوريازيس در مقايسه با جمعيت عادي کمتر است. البته در اين ميان در مورد لنفوما نظرات متفاوتي ارايه شده است. به طوري?که در بعضي مطالعه?ها ميزان بروز بيشتر لنفوما در اين دسته از بيماران گزارش شده است، حتي تا 35 درصد بيشتر. در اين ميان شدت بيماري پسوريازيس اهميت خاصي ندارد و تاثيري در ميزان بروز بيماري نمي‌گذارد. محققان اين مطالعه در تلاشند تا ميزان سرطان را در بيماران مبتلا به پسوريازيس که روي درمان ايمونوساپرسيو با عوامل بيولوژيکي يا سيکلوسپورين هستند با هم مقايسه کنند.

پسوريازيس يک اختلال اتوايميون است که معمولا با تظاهراتي نظير بازسازي سريع‌تر از حد معمول سلول‌هاي پوست و درنتيجه مشاهده سلول‌هاي نابالغ در سطح پوست بروز مي‌کند. اولين بار اين بيماري در سال 1808 ميلادي توسط رابرت ويلان تشريح شد. پسوريازيس در 2 تا 3 درصد جمعيت عمومي‌ مشاهده مي‌شود. در 35 درصد از مبتلايان بيماري متوسط تا شديد است؛ يعني 2 تا 10 درصد از سطح بدن را درگير مي‌کند. شيوع اين بيماري پوستي ميان مردان و زنان يکسان و متوسط سن ابتلا به بيماري 33 سالگي است. پسوريازيس تظاهرات باليني گسترده‌اي دارد و از لحاظ شدت، محل درگيري، شکل ضايعات، علت و درمان متفاوتند. متاسفانه، درمان قطعي براي اين بيماري وجود ندارد و هدف از درمان‌هاي موجود محدود کردن ضايعات و ارتقاي کيفيت زندگي بيمار است. درمان‌هاي موجود براي آن را مي‌توان به 3 گروه درمان‌هاي موضعي، درمان‌هاي سيستميک و درمان‌هاي بيولوژيک طبقه‌بندي کرد.

ادامه مطلب

دوربين‌هاي فناوري پيشرفته مانند انواعي كه از تصويربرداري حرارتي استفاده مي‌كنند، قادر به شناسايي ناهنجاري‌ها در يك منظره از جمله بخشهاي آلوده به عامل بيماري‌زا در يك جنگل هستند و اكنون مي‌توان از آنها براي شناسايي مشكلات پوستي نيز كمك گرفت. تشخيص بيماري پسوریازیس يا صدفك معمولا با ارزيابي چشمي از ميزان پوشيده شدن بدن از زخم يا ميزان قرمزي، ضخيم و زير شدن پوست انجام مي‌شود. اكنون محققان دانشگاه روچستر با همكاري موسسه فناوري روچستر در تلاش براي استفاده از فناوري تصويربرداري در تشخيص دقيق‌تر بيماري‌هاي اين چنيني هستند.
در كارآزمايي‌هاي اوليه، دوربين‌هاي حرارتي توانستند قرمز شدن پوست را به دليل گرمتر شدن مناطق زخمي به دنبال افزايش گردش خون در اين مناطق شناسايي كنند. تصويربرداري از پوست در زير نور فرابنفش به تاكيد بر پلاكهاي سخت پرداخته كه به گفته دانشمندان شامل يك اسيدآمينه با امكان درخشيدن است. هر دو رويكرد مناطقي از پوست را انتخاب كردند كه براي چشم عادي بنظر مي‌رسيدند، بدين معني كه ممكن است اين شيوه‌ها بتوانند محل ايجاد زخمها را پيش‌بيني كنند. اين محققان اكنون به دنبال كمكهاي مالي براي يك كارآزمايي باليني هستند.

مطالعات اخير نشان داده‌اند مبتلايان به پسوريازيس که تحت درمان با گروه دارويي جديد مهارکننده‌هاي فاکتور نکروز تومور قرار دارند و نيز بيماران دريافت‌کننده داروهاي سيستميک قديمي‌تر همراه با فوتوتراپي ممکن است در مقايسه با بيماران مصرف‌کننده داروهاي موضعي کمتر در معرض خطر حمله قلبي باشند. از ميان 8845 شرکت‌کننده در اين مطالعه، در حدود 57 درصد تحت درمان با داروهاي موضعي قرار داشتند و فقط 19 درصد يک مهارکننده نکروز تومور را براي مدت حداقل 2 ماه مصرف کردند و در حدود 24 درصد از درمان‌هاي ديگر همراه با فوتوتراپي سود جستند. بيماراني که درمان با مهارکننده‌هاي فاکتور نکروز تومور را دريافت کردند در مقايسه با مصرف‌کنندگان داروهاي موضعي کاهش 50 درصدي خطر وقوع مشکلات قلبي را تجربه کردند. يک گروه از بيماران تحت مطالعه، يکي از بلوک کننده‌هاي فاکتور نکروز تومور يعني اتانرسپتetanercept ، اينفليکسيماب infliximab يا آداليموماب adalimumab را دريافت کردند. ساير بيماران به طور کاملا تصادفي در گروه دومي قرار گرفتند که داروهاي خوراکي نظير سيکلوسپورين، آسيترتين يا متوترکسات يا فوتوتراپي دريافت کردند و درمان انتخابي براي گروه سوم، فوتوتراپي بود. نتايج مطالعات مذکور نشان داد استفاده از مهارکننده‌هاي فاکتور نکروز تومور مي‌تواند از وقوع حملات قلبي در مبتلايان به پسوريازيس پيشگيري کند.

در يك آزمايش جديد تاكيد شد مبتلايان به بيماري پسوريازيس بايد بيشتر مراقب سلامت قلب خود باشند چون اين بيماران بيشتر در معرض خطر انسداد عروق سرخرگي هستند. پزشكان در اين مطالعه خاطرنشان كردند هرچند اين خطر چندان زياد نيست اما بهتر است مورد توجه قرار بگيرد. اين پزشكان در دانشگاه كاليفرنيا كه نتايج مطالعات خود را در مجله آمريكايي كارديولوژي منتشر كرده‌اند در عين حال تاكيد كردند: هرچه طول مدت بيماري در اين افراد بيشتر باشد، احتمال بروز مشكلات قلبي نيز افزايش پيدا مي‌كند. به گزارش رويترز، دكتر آوريل آرم‌استرانگ در اين مطالعه متذكر شد: يكي از موضوعاتي كه ما در اين بررسي درك كرده‌ايم اين است كه پسوريازيس يك بيماري محدود به بافت پوستي نيست و مي‌تواند به ساير بافت‌هاي بدن نيز نفوذ كند. اين مطالعه روي تقريبا 9500 فرد مبتلا به بيماري عروق كرونري نشان داد 84 درصد از مبتلايان به پسوريازيس با مشكل تنگي عروق سرخرگي كه خون را به قلب مي‌رسانند، مواجه هستند در حالي كه درصد ابتلا به اين اختلال عروقي در افرادي كه پسوريازيس ندارند به 75 درصد كاهش مي‌يابد. دكتر جوئل گلفاند استاد درماتولوژي در دانشگاه پنسلوانيا تصريح كرد: توصيه ما به بيماران مبتلا به پسوريازيس اين است كه براي كنترل فاكتورهاي خطرزاي قلبي و عروقي تحت معاينه دقيق قرار بگيرند. به گزارش ايسنا، بيماري پسوريازيس‌ با‌ اختلالات‌ پوستي‌ همراه‌ را با پوسته‌ريزي‌ تظاهر پيدا مي‌كند‌. در اين‌ عارضه‌ پوست‌ سر، آرنج‌ها، زانوها، قفسه‌ سينه‌، پشت‌، بازوها، ساق‌ها و انگشتان‌ دست‌ و پا درگير مي‌شوند. پسوريازيس‌ در اواخر كودكي‌ يا اوايل‌ بزرگسالي‌ شروع‌ شده‌ و در سراسر عمر تداوم‌ مي‌يابد. علائم اين بيماري نواحي‌ پوستي‌ برجسته‌ با كناره‌هاي‌ قرمز و تنگ‌ و پوشيده‌ شده‌ از پوسته‌هاي‌ بزرگ‌ سفيد يا نقره‌اي‌ رنگ‌ است كه اين‌ ضايعات‌ ترك‌ خورده‌ و دردناك‌ مي‌شوند. همچنين اين بيماري با خارش‌ و درد مفاصل‌ همراه است. عواملي چون آرتريت‌ روماتوئيد، آسيب‌ موضعي‌ پوست‌،‌ عفونت‌هاي‌ ويروسي‌ يا باكتريايي‌ در نواحي‌ ديگر بدن‌،‌ استرس‌،‌ آب‌ و هواي‌ سرد و عوامل‌ ژنتيكي علائم اين بيماري را تشديد مي‌كنند.

در پسوریازیس پوسته ها، چسبناک و به رنگ سفید نقره ای هستند و اگر کنده شوند در زیر آن ها خونریزی دیده می شود که به آن نشانه شبنم خونی یا آسپیتز گفته می شود.

هرچند که مطالعات قبلي افزايش خطر مشکلات قلبي-عروقي را به دنبال استفاده از درمان‌هاي بيولوژيک خاص براي مقابله با پلاک‌هاي پسورياتيک مزمن نشان داده بودند، يک مرور تحليلي تحقيقات قبلي اثبات کرد که هيچ تفاوتي در ميزان وقوع اين حوادث در ميان بيماران دريافت‌کننده داروهاي بيولوژيک و مصرف‌کنندگان دارونما وجود ندارد. در دهه گذشته، يافته‌هاي متعددي ارتباط ميان بيماري‌هاي خودايمني که با التهاب مزمن سيستميک همراه هستند (نظير پسوريازيس) و افزايش خطر بيماري‌هاي قلبي-عروقي را مطرح کرده بودند. در اين مطالعات، افزايش قابل‌توجهي در شمار وقوع عوارض قلبي-عروقي در مبتلايان به پسوريازيس تحت درمان با داروهاي ضداينترلوکين 12/23 و داروهاي ضدفاکتور نکروزکننده تومور –آلفا گزارش شده بود.