تشخیص و درمان اختلال ADHD در بزرگسالان
اختلال کم‌توجهي- بيش‌فعاليتي (ADHD) در کودکان حداقل در 30% بيماران مي‌تواند تا بزرگسالي ادامه پيدا کند و 4%-3% بزرگسالان معيارهاي تشخيصي «ويرايش چهارم دستنامه تشخيصي و آماري اختلالات رواني» (DSM-IV) براي اين اختلال را پر مي‌کنند. تعدادي از اختلالات از جمله بيماري‌هاي تيروييد، اختلالات خلق و اختلالات سوء مصرف مواد علايمي شبيه ADHD دارند و بايد در تشخيص افتراقي آن قرار بگيرند.
عوارض جانبي استروييدها، آنتي‌هيستامين‌ها، داروهاي ضدصرع، کافئين و نيکوتين مي‌توانند علايم ADHD را تقليد کنند. تشخيص و درمان صحيح اين اختلال مي‌تواند عملکرد روزمره فرد را بهبود ببخشد. تشخيص اين مشکل مبتني بر اخذ شرح حال باليني دقيق به علاوه استفاده از تعدادي مقياس نمره‌دهي است که پرکردن آن‌ها بسته به مقياس مورد استفاده، 20-5 دقيقه طول مي‌کشد. راهکارهاي باليني موجود استفاده از محرک‌ها و داروي غيرمحرک آتوموکستين (atomoxetine) را به عنوان درمان خط اول و ضد افسردگي‌ها را به عنوان گام بعدي درمان توصيه مي‌کنند. نشان داده شده که درمان شناختي- رفتاري نيز به عنوان درمان کمکي اضافه بر دارو مفيد است. ثابت شده که در بزرگسالان دچار افسردگي همراه با ADHD، ترکيب داروهاي ضد افسردگي و محرک‌ها موثر و بي‌خطر است. به منظور پايش از نظر سوء مصرف يا استفاده تفريحي از محرک‌ها، پزشکان خانواده علاوه بر ويزيت‌هاي منظم پيگيري، بايد استفاده از يک توافق‌نامه کنترل مصرف مواد و غربالگري تصادفي ادرار از نظر مواد را مد نظر قرار دهند.