پزشکی بالینی

بين 15-5 شيرخواران علايمي حاکي از واکنش مضر به پروتئين شير گاو را نشان مي‌دهند در حالي که برآورد شيوع آلرژي به پروتئين شير گاو 7-2 است. تفاوت در معيارهاي تشخيصي و طراحي مطالعه، مسوول دامنه وسيع برآورد شيوع است و اهميت تشخيص دقيق را متذکر مي‌گردد که به کاهش تعداد شيرخواراني مي‌انجامد که به غلط تحت رژيم‌هاي حذفي قرار مي‌گيرند. آلرژي به پروتئين شير گاو در مراقبت‌هاي اوليه به سادگي ناديده گرفته مي‌شود و بايد به عنوان يکي از علل زجر شيرخوار و علايم باليني گوناگون تلقي گردد. تشخيص دقيق و درمان به اطمينان والدين مي‌انجامد. اين آلرژي مي‌تواند در شيرخواراني که به طور انحصاري يا غيرانحصاري شير مادر مي‌خورند و هنگامي که پروتئين شير گاو وارد رژيم غذايي مي‌گردد، ايجاد شود. تشخيص زودهنگام و درمان دقيق، خطر اختلال رشد را کاهش مي‌دهد.
آلرژي به پروتئين شير گاو ناشي از واکنش ايمني شناختي به يک يا چند پروتئين شير گاو است و با ديگر واکنش‌هاي مضر به پروتئين شير گاو (مثل عدم تحمل لاکتوز) فرق دارد. اين آلرژي مي‌تواند مرتبط يا غيرمرتبط با ايمونوگلوبولين IgE)E) باشد و در موارد مرتبط با IgE ممکن است تظاهري از آتوپي باشد.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

کروپ (لارنگوتراکئيت و کروپ اسپاسموديک) يک بيماري سن شيرخوارگي و کودکان کمتر از 6 سال است که اوج ميزان بروز آن بين 36-7 ماهگي است. در طي سال دوم زندگي، 5% کودکان به کروپ مبتلا مي‌گردند. ميزان بروز در پسرها 5/1 برابر دخترهاست. در يک مطالعه 14 ساله درباره بستري به علت کروپ در اونتاريوي کانادا بين سال‌هاي 2002-1988، افزايش شيوع در اواسط پاييز هر 2 سال يکبار و افزايش در تابستان هر سال مشاهده شد.
در لارنگوتراکئيت حاد، قرمزي و تورم ديواره‌هاي جانبي ناي، درست زير تارهاي صوتي وجود دارد. از نظر بافت‌شناختي، نواحي مبتلا دچار ادم هستند و ارتشاح سلولي در لاميناپروپريا، زير مخاط و آدوانتيس وجود دارد. عناصر ارتشاح يافته شامل هيستيوسيت‌ها، لنفوسيت‌ها، پلاسما سل‌هاي و نوتروفيل‌ها مي‌باشند. در کروپ باکتريايي که شامل لارنگوتراکئوبرونشيت و لارنگوتراکئو برونکو پنوموني مي‌باشد، ارتشاح سلول‌هاي التهابي در ديواره ناي رخ داده است و زخم، غشاهاي کاذب و ريز آبسه‌ها نيز وجود دارند. چرک غليظي درون مجراي ناي و راه‌هاي هوايي پايين‌تر وجود دارد. در کروپ اسپاسموديک ادم غيرالتهابي در منطقه زير گلوت مشهود است.

PDF مقاله            HTML مقاله

معمولا نشان‌هاي پوستي در نوزادان باعث نگراني والدين مي‌شوند. اکثر توصيه‌هاي درماني در اين باره، بر پايه عقيده صاحب نظران است و شواهد محدودي وجود دارند تا راهنمايي براي نحوه برخورد با اين وضعيت ها باشند. خال‌هاي ملانوسيتي مادرزادي بزرگ براي برداشتن نيازمند ارزيابي هستند در حالي که مي‌توان خال‌هاي کوچک‌تر را تنها از نظر بروز تغييرات بدخيم پيگيري کرد. به جز چند استثنا، نشان‌هاي پوستي خوش‌خيم زمان نوزادي (براي مثال، ملانوزيس درمي، همانژيوم نوزادي، لکه‌ شرابي[ niats eniw-trop] ‌، خال ساده [xelpmis suven]‌)، به درمان نياز ندارند؛ با اين حال، از نظر زيبايي مي‌توان به کمک ليزر درمان‌هاي موثري انجام داد. نيپل ‌هاي اضافي (selppin yraremunrepus)‌ شايع و خوش‌خيم هستند. گاهي آنها به اشتباه به عنوان خال‌هاي ملانوسيتي مادرزادي تشخيص داده مي‌شوند. نشان‌هاي پوستي با خطر متوسط و بالاي مربوط به ديس رافيسم نخاعي (msihparsyd lanips)‌ (نظير، سينوس‌هاي درمي، دنباله ها، گودي‌هاي غيرعادي [selpmid lacipyta]، ضايعات متعدد از هر نوعي) نيازمند بررسي با IRM يا سونوگرافي هستند. پزشکان خانواده بايد با انواع مختلف نشان هاي پوستي و گفتگوي راحت درباره روش‌هاي پيشگيري و راهبرد‌هاي درماني از نظر زيبايي، آشنا باشند.

PDF مقاله            HTML مقاله

بثورات در نوزادان بسيار شايع بوده، مي‌تواند سبب نگراني جدي والدين شود. هرچند که اکثر بثورات گذرا و خوش‌خيم هستند، برخي از آنها به ارزيابي بيشتر نياز دارند. اريتم توکسيک نوزادان(1)، آکنه نوزادي(2) و ملانوز پوستولي گذراي نوزادي، بثورات وزيکولي–پوستولي گذرايي هستند که براساس نماي مشخص‌ و از طريق باليني تشخيص داده مي‌شوند. شيرخواراني که تظاهرات غيرمعمول يا نشانه‌هاي بيماري سيستميک دارند بايد از نظر کانديدا و عفونت‌هاي ويروسي و باکتريايي ارزيابي شوند، ميليا و ميلياريا به علت نابالغ‌بودن ساختمان پوست ايجاد مي‌شوند. ميلياريا روبرا (که عرق سوز(3) نيز ناميده مي‌شود) معمولا پس از به کارگيري روش‌هاي خنک‌کننده بهبود مي‌يابد. درماتيت سبورييک بسيار شايع است و بايد از درماتيت آتوپيک افتراق داده شود. معمولا اطمينان دادن به والدين و تحت نظر قراردادن بيمار کفايت مي‌کند اما ممکن است استفاده از شامپوهاي حاوي قطران (rat)، کتوکونازول موضعي يا استروييدهاي ضعيف، براي درمان موارد شديد يا ماندگار ضروري باشد.
ممکن است پوست نوزاد طي 4 هفته اول عمر دچار تغييرات گوناگوني شود. اکثر اين تغييرات خوش‌خيم و خودمحدود شونده است اما امکان دارد برخي از آنها به ارزيابي بيشتر از نظر علل عفوني يا بيماري زمينه‌اي سيستميک نياز داشته باشد. تقريبا تمامي اين تغييرات پوستي براي والدين نگران‌کننده هستند و ممکن است سبب مراجعه آنها به پزشک يا پرسش‌هايي طي معاينات روتين نوزاد شوند. بنابراين، پزشکاني که مراقبت از نوزادان را به عهده دارند بايد قادر باشند ضايعات شايع پوست را شناسايي کرده، به طور مناسب به والدين مشاوره دهند. بخش اول اين مقاله به مرور تظاهرات، پيش‌آگهي و درمان شايع‌ترين بثورات دوران نوزادي مي‌پردازد. بخش دوم اين مقاله که در شماره آينده به چاپ مي رسد، به شناسايي و درمان نشان‌‌هاي نوزادي که در دوران نوزادي ظاهر مي‌شوند، اختصاص دارد.