پزشکی بالینی

یک مطالعه که به تازگی انجام شده است نشان می دهد که چاقی بر سلول های چشایی زبان تاثیر می گذارد و عملکرد آنها را مختل می کند. محققان آمریکایی با انجام این مطالعه متوجه شدند که افزایش زیاد وزن، توان تشخیص شیرینی توسط سلول های زبان را به اندازه زیادی کاهش می دهد. کاترین مدلر محقق دانشگاه بوفالو که ریاست این مطالعه را بر عهده داشت، در این مورد گفت : تاکنون محققان زیادی ارتباط میان چاقی، مصرف غذا و عملکرد مغز را بررسی کرده اند . پیش از این مطالعات نشان داده بود که عملکرد برخی مدارهای عصبی مرتبط با لذت می تواند در میان افراد چاق تغییر کند ولی تا کنون محققی به بررسی سلول های زبان نپرداخته بود. سلول های زبان نخستین سلول هایی هستند که با مواد غذایی ارتباط دارند.
در این مطالعه محققان تاثیر چاقی بر توانایی اندام های بدن برای تشخیص ترکیب مواد غذایی و مصرف آنها را بررسی کردند. برای انجام این مطالعه، محققان رفتار تغذیه ای موش های چاقی که رژیم غذایی پرچرب داشتند ، بررسی و عملکرد زبان آنها را با موش هایی که وزن طبیعی داشتند، مقایسه کردند. نتیجه این مطالعه نشان داد که سلول های چشایی موش های چاق کارآیی کمتری دارد و این موش ها طعم شیرینی را کمتر تشخیص می دهند. چاقی یک بیماری چند عاملی است اما در درجه اول بروز این مشکل به دلیل مصرف بیش از اندازه مواد غذایی است. علاوه براین برهم خوردن تعادل هورمونی در بدن نیز ممکن است موجب مصرف زیاد غذا و یا حتی مصرف بیش از حد آن ها شود.

تحقیقات جدید نشان می‌دهد ارتباط زبانی انسان با تکامل توانایی‌هایی روانشناختی خاص ممکن شد.  محققان دانشگاه دورهام بر این باورند قدرت بیان منحصر‌به‌فرد زبان بشر می‌طلبد که انسان‌ها علائمی را خلق کرده و به شیوه‌ای انعطاف‌پذیر از آن استفاده کنند. دانشمندان معتقدند این امر از طریق تکامل توانایی‌های شناختی خاص ممکن شد و بنابراین در انحصاربودن زبان توسط انسان را توضیح می‌دهد. دکتر تامس-اسکات فیلیپس و همکارانش با استفاده از مدل ریاضی نشان دادند تکامل علائم ترکیبی که در آن دو یا علائم بیشتری با یکدیگر ترکیب می‌شوند و برای قدرت بیان زبان انسانی مهم هستند، رخ نمی‌داد مگر این که انسان دارای مکانیسم‌های روانشناختی خاص بوده باشد.
انسان‌ها و احتمالا هیچ گونه دیگری، دارای این مشخصه‌ها هستند و این موضوع توضیح می‌دهد که چرا فقط انسان‌ها دارای زبان هستند. در یک سیستم ارتباطی ترکیبی، تعدادی از علائم شامل ترکیبی از علائم دیگر هستند و چنین سیستمی کاراتر از سیستم‌های معادل غیرترکیبی است.
مطالعات پیشین کاملا این موضوع را توضیح نداده‌اند، اما مدل جدید نشان می‌دهد وابستگی علائم و پاسخ‌ها محدودیت‌های مهمی را بر روی گذرگاه‌های تاریخی قرار می‌دهند که از طریق این گذرگاه‌ها علائم ترکیبی می‌توانند ادغام شوند، به طوری که هر چیزی به جز ساده‌ترین شکل ارتباط ترکیبی بسیار بعید است.
دانشمندان بر این باورند این محدودیت‌ها می‌توانند فقط زمانی که افراد دارای توانایی اجتماعی شناختی کافی برای شرکت در ارتباط باشند، کنار گذاشته شوند. این موضوع توضیح می‌دهد چرا زبان انسان، که عمدتا ترکیبی است، چنین استثنای بسیار مهمی در مسیر عمومی طبیعی است. جزئیات این مطالعه در مجله Journal of the Royal Society Interface منتشر شد.

دانشمندان مرکز مونل، موفق به شناسایی محل و ویژگی‌های ژنتیکی خاص سلول‌های بنیادی چشایی در زبان شدند. یافته‌های این دانشمندان می‌تواند شیوهای رشد و دستکاری سلول‌های جدید کاربردی چشایی را برای اهداف بالینی و تحقیقاتی تسهیل کند. بیماران سرطانی که در اثر تابش بر سر و گردن خود از حس چشایی برخوردار نبوده و افراد مسنی که عملکرد این حس را از دست داده‌ا‌ند، دو گروه از کسانی هستند که می‌توانند از قابلیت فعالسازی سلولهای بنیادی بالغ بهره ببرند. سلولهای چشایی در خوشه‌هایی موسوم به جوانه‌های چشایی هستند که به نوبه خود در پرزهای چشایی قرار دارند. دو نوع سلول چشایی شامل گیرنده‌های شیمیایی است که کیفیت‌های طعم را درک می‌کنند. نوع سوم از این سلولها به عنوان سلول پشتیبان عمل می‌کند. یکی از ویژگی‌های جالب این سلولهای حسی این است که به طور منظم بازتولید می‌شوند. هر سه نوع سلول چشایی به طور منظم مورد تغییر و دگرگونی قرار گرفته و میانگین عمر آنها 10 تا 16 روز است. به این ترتیب، سلولهای چشایی جدید باید به طور مکرر برای جایگزینی سلولهای مرده مجددا تولید شوند.
برای دهه‌های متمادی، دانشمندان جهت شناسایی سلولهای بنیادی که سلولهای گیرنده چشایی متفاوت را تولید می‌کنند، تلاش کرده‌اند. همچنین آنها می‌خواستند بدانند که چند سلول بنیادی در این امر دخیل بوده و محل آنها در کجا واقع شده است، درون یا نزدیک جوانه‌های چشایی؟ با توجه به رابطه فیزیولوژیکی قوی بین سلول چشایی دهان و سلولهای غدد درون ریز (تولید کننده هورمون) روده، دانشمندان از یک نشانگر سلولهای بنیادی روده برای جست‌وجوی سلولهای بنیادی در بافت چشایی روی زبان استفاده کردند. لکه‌های نشانگر سلول بنیادی موسوم به Lgr5 یک الگوی بیان قوی را در پشت زبان و یک الگوی ضعیف‌تر را در در زیر جوانه‌های چشایی در آن پرزها نشان دادند.
دانشمندان بر این فرض هستند که دو سطح بیان می‌تواند دو جمعیت سلولی متفاوت را نشان دهد. سلولهایی که به شکل قویتر Lgr5 را بیان می‌کنند و ممکن است سلولهای بنیادی چشایی واقعی بوده و نوع ضعیف‌تر سلولهایی باشند که فرآیند دگرگونی به سلولهای چشایی کاربردی را آغاز کرده‌اند. بررسی‌های بیشتر نشان داد که سلولهای بیانگر این نشانگر از توانایی تبدیل به هر سه نوع سلول چشایی اصلی برخوردارند. نتایج این پژوهش در مجله Stem Cells منتشر شده است.
پژوهشهای آینده بر شناسایی عامل برنامه‌ریزی کننده برای تبدیل سلولهای بیانگر Lgr5 به انواع مختلف سلولهای چشایی و بررسی چگونگی پرورش این سلولها در آزمایشگاه برای ارائه یک منبع تجدیدپذیر از سلولهای گیرنده چشایی جهت کاربردهای پژوهشی و شاید حتی بالینی تمرکز خواهد داشت.

دانشمندان موفق به شناسايي چربي به‌عنوان ششمين طعم اوليه که زبان انسان قادر به شناسايي آن است، شده‌‌اند. سال‌ها دانشمندان براين باور بودند که زبان تنها قادر به درک چهار طعم ترش، شيرين، شوري و تلخي است و چندي پيش طعم «خوشمزه» نيز به‌عنوان طعم پنجم روي زبان معرفي شد، اما اخيرا دانشمندان دريافته‌اند که چربي يک طعم محسوب مي‌شود و با زبان قابل تشخيص است. تيمي از دانشمندان آمريکايي موفق به شناسايي يک گيرنده شيميايي روي جوانه‌هاي چشايي شده‌اند که مولکول‌هاي چربي را شناسايي مي‌کند و دريافتند ميزان حساسيت آنها در افراد مختلف متفاوت است. اين دستاورد مي‌تواند در توضيح اينکه چرا برخي افراد از چربي بيشتري استفاده مي‌کنند، کمک کند زيرا آنها کمتر مزه آن ‌را احساس مي‌کنند. به جز طعم‌هاي ابتدايي، ديگر جنبه‌هاي طعم غذا معمولا توسط بوي آنها يا حس بويايي قابل دريافت هستند. پژوهش اين تيم که از محققان دانشکده پزشکي دانشگاه واشنگتن تشکيل شده نشان داده که افراد داراي گيرنده «c-d36» بيشتر در شناسايي وجود چربي در غذا بهتر عمل‌مي‌کنند. پژوهشگران دريافتند تغييرات موجود در ژن توليدکننده «c-d36» باعث بالا يا پايين بودن حساسيت افراد به وجود چربي مي‌شود. اين پژوهش که در مجله ليپيد ريسرچ منتشرشده نشان داده که افراد داراي «c-d36» کمتر از حساسيت کمتري نسبت به وجود چربي دارند. دانشمندان اميدوارند بتوانند براساس اين يافته‌ها، با افزايش حساسيت افراد نسبت به چربي موجود در غذا، با چاقي مبارزه کنند.

عوامل خطرزاي SCC شامل سن بالا و مصرف دخانيات و الکل هستند. ضايعات SCC داخل دهان معمولا سطح جانبي زبان را درگير مي‌کنند. بيماران مبتلا به SCC داخل دهان که سن کمتر از 40 سال دارند اغلب فاقد عوامل خطرزا هستند. در ابتدا ضايعات به صورت يک افزايش ضخامت مختصر روي يک قاعده قرمز يا سفيد ايجاد مي‌گردند. اين روند مي‌تواند به ايجاد حالت ندولاريته يا زخم‌شدگي منجر شود و درد و احساس ناراحتي را به دنبال داشته باشد. بيوپسي براي تاييد تشخيص ضروري است و امکان درمان پيش از گسترش وسيع موضعي را فراهم مي‌کند. درمان معمولا مشتمل بر جراحي و پرتودرماني است.

فيبروم تروماتيک يکي از ضايعات شايع حفره دهان است که معمولا در محل خط چفت شدن دندان‌ها و به صورت يک ناحيه افزايش ضخامت موضعي که معمولا گنبدي‌شکل، صورتي و داراي سطح صاف است تظاهر مي‌يابد. اين ضايعه به علت تجمع بافت همبند کلاژني متراکم در محل تحريک مزمن ايجاد مي‌گردد. از آنجايي که افتراق اين ضايعه از ساير نئوپلاسم‌ها مي‌تواند دشوار باشد، بيوپسي اکسيزيونال انديکاسيون دارد. تروماي مزمن همچنين مي‌تواند باعث ايجاد گرانولوم پيوژن در محل فيبروم تروماتيک شود.

تجمع کراتين اضافي روي پاپي‌هاي نخي‌شکل سطح دورسال زبان باعث ايجاد رشته‌هاي طويلي مي‌شود که ظاهر مو را تقليد مي‌کنند. رنگ زبان مي‌تواند از سفيد يا قهوه‌اي روشن تا سياه متغير باشد. رنگ‌هاي تيره‌تر ناشي از گير افتادن دبري‌ها و باکتري‌ها در رشته‌هاي طويل هستند (شکل 4). اين پديده بيشتر در سيگاري‌ها و افرادي که بهداشت دهاني پاييني دارند ديده مي‌شود. زبان مويي همچنين با مصرف برخي آنتي‌بيوتيک‌هاي خاص همراهي دارد. بيشتر بيماران بدون علامت هستند اما برخي از آنها دچار بوي بد دهان يا اختلال در چشايي مي‌شوند. اين اختلال نيازي به درمان ندارد اما دبريدمان ملايم روزانه با يک پاک‌کننده زبان يا مسواک نرم مي‌تواند بافت کراتينيزه را از بين ببرد.

زبان جغرافيايي که با عنوان گلوسيت‌ مهاجر خوش‌خيم يا اريتم ميگرانس نيز شناخته مي‌شود، 14-1 درصد از جمعيت ايالات متحده را مبتلا مي‌سازد و اتيولوژي نامشخصي دارد. اگرچه پژوهش‌هاي قبلي حاکي از همراهي اين اختلال با ديابت، پسوريازيس، درماتيت سبوره و آتوپي بوده‌اند، بررسي اخير داده‌هاي جمعيتي از بيماران آمريکايي اين يافته‌ها را تاييد نکرده است. شيوع اين اختلال در افراد سفيدپوست و سياه‌پوست در مقايسه با آمريکايي‌هاي مکزيکي‌تبار بيشتر است. اين بيماري با زبان شقاق‌دار همراهي مثبت و با سيگار کشيدن همراهي معکوس دارد.
در مبتلايان به زبان جغرافيايي در سطح دورسال زبان نواحي آتروفي پاپي‌ها نماي مسطحي پيدا مي‌کند که به وسيله حاشيه‌هاي برآمده مضرس احاطه شده است. نواحي آتروفي به صورت خودبه‌خود بهبود مي‌يابند و ضايعه در قسمت ديگري از زبان ايجاد مي‌شود. بنابراين زبان ظاهري چندرنگ و ناهمگون پيدا مي‌کند. اين ضايعه خوش‌خيم و محدود به يک ناحيه است و معمولا جز اطمينان‌بخشي به درمان ديگري نياز ندارد. ممکن است برخي مبتلايان نسبت به غذاهاي داغ يا ادويه‌دار حساسيت داشته باشند. ژل‌هاي استروييدي موضعي (مانند خمير دندان تريامسينولون) و دهان‌شويه‌هاي آنتي‌هيستاميني (به عنوان مثال الگزير ديفن‌هيدرامين 5/12 ميلي‌گرم در 5 سي‌سي که به نسبت 1 به 4 با آب رقيق شده باشد) مي‌توانند حساسيت زبان را کاهش دهند.

در مبتلايان به زبان شقاق‌دار، عميق شدن فيزيولوژيک شيارهاي طبيعي زبان باعث ايجاد شکاف‌هايي در سطح زبان مي‌شود. اين اختلال معمولا با افزايش سن ايجاد مي‌شود و نيازي به درمان ندارد مگر اينکه گير افتادن مواد غذايي و باکتري‌ها باعث ايجاد التهاب در اين شکاف‌ها شود. مسواک زدن ملايم زبان در بيماران داراي التهاب علامت‌دار سودمند است. زبان شقاق‌دار با نشانگان داون، آکرومگالي، پسوريازيس و نشانگان شوگران همراهي دارد. نشانگان ملکرسون‌ـ روزنتال يک اختلال نادر با اتيولوژي نامشخص است که مشخصه آن ترياد شقاق‌دار شدن شديد زبان، ادم راجعه دهان و صورت و فلج عصب فاسيال است.