پزشکی بالینی

محققان انگلیسی داروی جدیدی برای متوقف ساختن پیشرفت آرتروز ابداع کرده اند. آزمایشات اولیه بر روی حیوانات نشان داده است که این آمپول می تواند پیشرفت آرتروز را متوقف سازد. تحقیقات اولیه نشان می دهد که این داروی جدید یک نوع آنتی بادی است که با خود این بیماری و نه فقط علائم آن مبارزه می کند. آمپولABT-981 که بر اساس آنتی بادی های ناشی از سیستم ایمنی بدن ساخته شده است، بر روی یکی از مولفه های اصلی ابتلا به این بیماری یعنی ماده ای به نام Interleukin-1 یا IL-1 اثر می گذارد. 
IL-1 یک پیام رسان شیمیایی (سایتوکاین) برای سیستم ایمنی بدن است که در بروز التهاب نیز نقش دارد. تصور می شود که IL-1 در نتیجه پیشرفت آرتروز در اطراف مفصل جمع می شود و باعث بروز التهاب و صدمه به غضروف می شود؛ بنابراین IL-1 نقش مهمی در ابتلا به آرتروز دارد. همچنین تصور می شود کهIL-1 در افزایش میزان درد ناشی از آرتروز دخالت دارد.این آمپول که در منطقه مفصل تزریق می شود فعالیت سایتوکاین مضر را متوقف می کند.
آرتروز شایع ترین نوع آرتریت در انگلیس به شمار می رود.آرتروز یا استئوآرتریت (osteoarthritis) شایع ترین بیماری از دسته التهاب مفاصل است. در این بیماری غضروف مفصل صدمه دیده و کم کم از بین می رود؛ آرتروز ممکن است هر مفصلی را درگیر کند اما مفاصل بزرگ که وزن بدن را تحمل می کنند مثل مفاصل زانو و ران و ستون فقرات بیشتر در معرض ابتلا هستند. زانوها از آسیب پذیرترین مفاصلی هستند که تحت تاثیر این بیماری قرار می گیرند بطوریکه از هر پنج بزرگسال بالای 45 سال یک نفر به درد زانوی ناشی از آرتروز مبتلا است. به گفته پزشکان علت بروز این بیماری هنوز مشخص نیست ولی چند عامل مانند افرایش سن،جنسیت و برخی از ناهنجاری های مادرزادی استخوانی را در ابتلا به این بیماری موثر می دانند.
آرتروز در زنان بیشتر از مردان بروز می کند ولی دلیل آن هنوز به درستی مشخص نشده است. همچنین این بیماری در افراد بالای 40 سال بیشتر دیده می شود. متاسفانه این بیماری با گذشت زمان بدتر می شود و هنوز درمان قطعی برای آن یافت نشده است اما با کمک برخی روش های درمانی می توان درد ناشی از این بیماری را کاهش داد و کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشید. مسکن ها و فیزیوتراپی فقط می توانند علائم این بیماری را کنترل کنند اما نمی تواند از پیشرفت این بیماری جلوگیری کند.

محققان آلمانی دستگاهی طراحی کرده اند که با پمپاژ آب سرد، به کاهش دردهای مفاصل و آرتروز بویژه کمک می‌کند. کمپرس یخ برای کاهش تورم و درد ناشی از جراحت یا ضرب‌دیدگی بسیار مفید است، اما محققان دستگاهی طراحی کرده‌اند که به جای استفاده از یخ، از آب سرد برای تسکین درد استفاده می‌کند. دستگاه Hilotherapy مجهز به پمپ‌هایی برای پمپاژ آب سرد بر روی قسمت‌های مختلف مفصل آسیب دیده است. در این دستگاه آب مدت طولانی‌تری در یک دمای خنک و ثابت بر روی مفصل پمپاژ می‌شود؛ تحقیقات نشان می‌دهد، استفاده مستمر از آب سرد به کاهش تورم و دردهای آرتروز کمک کرده و سرعت بهبود آسیب‌دیدگی را افزایش می‌دهد. 
دستگاه پمپاژ آب سرد علاوه بر کاهش دردهای مفصلی در ورزشکاران، برای کاهش دردهای آرتزوز در سالمندان نیز مفید است؛ آزمایش عملکرد این دستگاه بر روی چند بیمار سالمند دچار تورم زانو بمدت 3 ساعت در روز طی 4 هفته حاکی از کاهش چشمگیر تورم و درد در این ناحیه است. به گفته محققان، استفاده از یخ یا گرما در اطراف مفصل آسیب دیده هر دو مفید هستند. دستگاه پمپاژ آب سرد Hilotherapy توسط محققان آلمانی شرکت Hilotherm طراحی و با قیمت 3100 دلار به بازار عرضه شده است.

محققان انگلیسی در حال ساخت اسکنر لیزری جدیدی هستند که با تشخیص زودهنگام آرتروز، انقلابی در درمان این بیماری ایجاد خواهد کرد. این دستگاه قادر به تشخیص آرتروز پیش از شروع نشانه‌های اصلی بیماری است. اسکنر جدید از طریق تشخیص سریع نشانه‌های آرتروز، پیش از بروز آسیب‌های دردناک و غیرقابل بازگشت غضروف در مفاصل، به درمان بهتر و موثرتر بیماری کمک می‌کند. به گفته پروفسور «آلن گودشیپ» از کالج دانشگاهی لندن (UCL)‌، این مطالعه در مراحل اولیه قرار دارد، اما نتایج بدست آمده بسیار امیدوار کننده بوده و در آینده نزدیک فناوری طیف‌سنجی رامان افست مکانی (Spatially Offset Raman Spectroscopy) به یک ابزار تشخیصی بسیار موثر برای درمان آرتروز تبدیل خواهد شد.

خواص زیست مکانیکی نانو مقیاس غضروف‌ها در مفاصل می‌تواند آرتروز استخوان را در مراحل اولیه تحت تاثیر قرار دهد. این خواص زیست مکانیکی غضروف‌ها موجب می‌شود تا در طول فعالیت‌های فیزیکی سریع، غضروف‌ها مستعد آسیب باشند. آرتروز استخوان یکی از مشکلات رایج است که بیش از یک سوم افراد کهنسال از آن رنج می‌برند و در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. یافته‌های این پژوهش می‌تواند برای شناسایی بیماری در مراحل مقدماتی مفید باشد، همچنین مهندسان بافت می‌توانند از این یافته‌ها برای ترمیم غضروف‌های آسیب‌دیده در بیماران استفاده کنند. «آلن گرودزینسکی» از موسسه فناوری ماساچوست و نویسنده اول این مقاله می‌گوید: این روش می‌تواند برای شناسایی مراحل اولیه از دست دادن توانایی در اثر فعالیت‌های بدنی روزانه نظیر بلند کردن اجسام یا دویدن و پریدن مفید باشد. همچنین پزشکان می‌توانند از این روش استفاده کرده و بخش آسیب دیده را ارزیابی و در صورت نیاز ترمیم کنند، با این کار بیمار مطمئن می‌شود که قادر به ادامه فعالیت‌های روزانه است.
آرتروز استخوان، یک بیماری دردناک است که در اثر از بین رفتن بخشی از غضروف ایجاد می‌شود. غضروف بافت محکم و انعطاف‌پذیری است که به‌ عنوان بالشتکی برای استخوان محسوب می‌شود، غضروف‌ها مانع از سایش استخوان‌ها به یکدیگر می‌شوند. در مراحل اولیه این بیماری، غضروف مولکولی به‌ نام گلیکوسامینوگلیکان را از دست می‌دهد. از دست رفتن این مولکول موجب می‌شود غضروف توانایی مقاومت در برابر فشارها در اثر فعالیت‌های فیزیکی را از دست دهد.
تاکنون اطلاعات اندکی درباره گلیکوسامینوگلیکان وجود داشته است. محققان نمی‌دانند که چگونه کمبود گلیکوسامینوگلیکان موجب کاهش عملکرد غضروف در حین فعالیت‌های فیزیکی روزانه می‌شود. برای یافتن پاسخ این سوال، این تیم تحقیقاتی سیستم جدیدی ارائه کردند که با استفاده از آن می‌توان خواص زیست مولکولی غضروف را در حین وارد شدن فشار به آن مورد بررسی قرار داد. در حین فعالیت‌های فیزیکی فشارهای مختلفی به غضروف وارد می‌شود که این فشارها در دامنه زمانی متفاوت اعمال می‌شود. اگر غضروف، گلیکوسامینوگلیکان را از دست بدهد، استحکام آن کاهش می‌یابد.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد: کاهش گلیکوسامینوگلیکان در مراحل اولیه می‌تواند روی خواص نانومقیاس غضروف اثرگذار باشد. با این کار توانایی بافت برای مقاومت در برابر فعالیت‌های شدید فیزیکی کاهش می‌یابد. این گروه نشان دادند که اگر این تغییر خواص سطحی نانومقیاس در غضروف اتفاق بیفتد، محققان آن را شناسایی کرده و به بیمار توصیه‌هایی برای تعدیل فعالیت روزانه ارائه می‌کنند. یافته‌های این پژوهش در قالب مقاله‌ای در نشریه «Biophysical Journal» به چاپ رسیده است.

تحقیقات جدید نشان می‌دهد: نسبت طول انگشتان، خطر ابتلا به استئوآرتریت شدید (آرتروز) را پیش‌بینی می‌کند. محققان دریافتند پایین‌ترین نسبت بین شاخص انگشت افراد و انگشت حلقه بالاترین خطر پیشرفت استئوآرتریت در زانو و نیاز جایگزینی کامل مفصل زانو را مشخص می‌کند. نتایج پیشین نشان داد: عوامل هورمونی در ایجاد تفاوت در شیوع استئوآرتریت بین مردان و زنان تاثیرگذار است. محققان تفاوت‌های جنسی همسان را در نسبت شاخص طول انگشتان و انگشت حلقه با میزان متوسط پایین‌تر در مردان نسبت به زنان اثبات کردند.
ارتباط نسبت بین انگشت و خطر پیشرفت استئوآرتریت زانو یا مفصل ران نیازمند جایگزینی کامل مفصل است. این تحقیق شامل بررسی 14 هزار و 511 فرد میانسال و مسن در ملبورن بود. محققان اظهار کردند: میزان جایگزینی کامل زانو و مفصل ران با سوابق انجمن ارتوپدی مشترک ملی استرالیا بررسی شد و در این بررسی‌ها تعویض کل زانو در580 نفر و تعویض مفصل ران در 499 نفر صورت گرفت. شواهد قابل توجهی در ارتباط بین شاخص‌ پایین‌تر بودن انگشت حلقه و جایگزینی مفصل زانو وجود داشت. نتایج این تحقیق در نشریه روماتولوژی منتشر شده است. 

دانشمندان دانشگاه ناتینگهام یک مولکول مصنوعی شبیه شاهدانه تولید کرده‌اند که می‌تواند درد و التهاب مفاصل را در آرتروز کاهش دهد. محققان یک ترکیب مصنوعی ساخته‌اند که یک مسیر حساس به درد در نخاع موسوم به گیرنده کانابینوئیدی 2 (CB2) را مهار می‌کند. اگرچه شاهدانه بطور موثری درد را کاهش می‌دهد اما استفاده پزشکی از آن محدود است. ترکیب جدید دانشمندان موسوم به «JWH133» مصنوعی بوده اما به منظور هدف قرار دادن CB2 به شیوه مشابه شاهدانه طراحی شده است. سطوح گیرنده CB2 در نخاع افراد مبتلا به آتروز با درد شدید آنها مرتبط شناخته شده است.

تحقیقات محققان اسکاتلندی نشان می‌دهد: داروهایی که برای درمان فشار خون به کار می‌روند، می‌توانند به کاهش دردهای ناشی از بیماری آرتروز نیز کمک کنند. داروهای ضد التهاب برای تسکین درد آرتروز مناسب هستند، ولی مصرف این داروها برای طولانی مدت توصیه نمی‌شود. به همین منظور محققان دانشگاه داندی در اسکاتلند به بررسی تاثیر ماده اسپیرنولاکتون (spirnolactone) بر روی مبتلایان به آرتروز پرداختند. این ماده که در انواع داروهایی که برای درمان فشار خون و نارسایی‌های قلبی به کار می‌رود وجود دارد، در سال‌های گذشته به جهت اینکه فاقد عوارض جانبی است، از سوی پزشکان برای درمان فشار خون مورد استقبال گرفته است. به گفته پروفسور آلن سلمن، مدیر دارویی مرکز پژوهشی بیماری آرتروز در اسکاتلند، این داروی قدیمی می‌تواند ظرفیت‌های درمانی جدیدی مانند تسکین درد آرتروز داشته باشد. محققان بیمارستان داندی پس از تجویز این دارو به میزان 25 میلی‌گرم در هر روز و به مدت پنج ماه برای مبتلایان به آرتروز به نتایج این تحقیق دست یافتند.

دانشمندان موفق به ساخت دارویی شده‌اند که پیشرفت بیماری آرتروز را کند کرده و تحرک بیماران را ارتقا می‌بخشد. افراد مبتلا به آرتزوز با موفقیت دارویی که علائم این بیماری را تسکین می‌بخشد، امید جدیدی را در زندگی تجربه خواهند کرد. در مطالعه جدید، بیمارانی که داروی «Sarilumab» را دریافت کردند، از تحرک بیشتری برخوردار بوده و از التهاب کمتری در مفاصلشان رنج می‌بردند.  درمان جدید، شامل تزریق در هر چهارده روز یکبار بود که سرعت پیشرفت این بیماری غیرقابل‌علاج را کند کرد.
دانشمندان این مطالعه را به مدت یک سال و بر روی هزار و 200 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید(روماتیسم مفصلی) فعال ملایم تا شدید انجام دادند، اما با مصرف Sarilumba، وضعیت این بیماران تا بیش از 20 درصد بهبود یافت. داروی جدید که توسط شرکت داروسازی فرانسوی به نام «اسنوفی و رگنرون» ساخته شده، با مسدودکردن پروتئین عامل التهاب به نام «اینترلوکین 6» عمل می‌کند.
بیمارانی که هر دو هفته یک بار، در هر دوز 200 میلی‌گرم از داروی جدید را دریافت کردند، پس از گذشت شش ماه، 66 درصد بهبودی را در علائم روماتیسم مفصلی تجربه کردند. همزمان افرادی که در هر بار 150 میلی‌گرم از این دارو دریافت کردند، بهبودی 58 درصدی را تجربه کردند. عوارض جانبی این درمان شامل عفونت و همچنین افزایش ترانس آمیناز و کلسترول لیپوپروتئین کم چگال (LDL) «بد» گزارش شده است. دانشمندان این دارو را موفقیتی بزرگ در نبرد با روماتیسم مفصلی عنوان کردند. بیش از 700 هزار تن در بریتانیا از اثرات پیوسته این بیماری رنج می‌برند.
در این بیماری سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت سالم حمله می‌کند و موجب التهاب و درد مفاصل می‌شود. گرچه هم‌اکنون درمانی برای این عارضه در دست نیست، درمان‌های متعددی برای تسکین بخشیدن به درد بیماران وجود دارند. این شیوه‌ها شامل آرام‌بخش‌های ضدالتهابی و داروهای ضدروماتیسم مانند متوترکسات است که برای کندکردن آسیب‌دیدگی در مفاصل به کار می‌رود. موفقیت این داروی جدید، آن را یک گام به خط تولید نزدیک می‌کند و گفته می‌شود، در صورت تایید رسمی، Sarilumba طی 10 سال ‌آینده در دسترس خواهد بود.

محققان دانشگاه کویین ماری و دانشگاه لندن طی پژوهشی دریافتند پروتئینی خاص که معمولا در غضروف سالم باقی می‌ماند می‌تواند نقشی کلیدی را در درمان آرتروز ایفا کند. آرتروز بیماری دردناکی است که نتیجه شکستن غضروف در مفاصل و در پی آن به وجود آمدن مشکلاتی در به حرکت در آوردن آنها می‌شود. محققان در موسسه مهندسی زیستی دانشگاه کویین ماری، ژلی مصنوعی را از غضروف آسیب دیده مشابه آنچه که در آرتروز رخ می‌دهد، در آزمایشگاه تولید کردند و سپس پروتئینی موسوم به "CNP" که به‌طور طبیعی در بافت غضروف سالم وجود دارد به آن افزودند. آن‌ها این ژل را تحت فشار و نیرویی مشابه وقتی که شخص در حالت عادی ورزش می‌کند قرار دادند.
با آزمایش بر نمونه‌های این ژل، محققان دو پروتئین محافظتی جدید را شناسایی کردند که خاصیت ضد التهابی و اثرات ترمیمی دارند. آن‌ها علاوه بر این دریافتند که تاثیر "CNP" با افزایش سن تغییر کرده و غضروف حالت بیماری پیدا خواهد کرد.  در حالی که اینها نتایج اولیه محسوب می‌شوند اما می‌توانند در درمان آرتروز که نوع شایع ورم مفاصل است موثر واقع شوند. اهمیت این مشاهدات در درک تاثیر مکملی پروتئین "CNP" و اثر فشار بر سلول‌ها است که این اعمال باعث می‌شود تا تاثیرات مفید کاهش التهاب و ترمیم غضروف چند برابر شود.

دانشمندان دانشگاه سالفورد دستکش ویژه‌ای طراحی کرده‌اند که ممکن است بتواند درد آرتروز دست را در بیماران تسکین دهد. حدود 130 مبتلا به روماتیسم و آرتروز با این دستکش فشرده‌سازی در یک کارآزمایی بالینی جدید درمان شده‌اند. این دستکش از پارچه خاصی ساخته شده که در زمان کشیده شدن بر دست و مفاصل فشار وارد می‌کند. تصور می‌شود که فشار باعث ایجاد یک التهاب خفیف شده که درد را تسکین می‌دهد. اگرچه دلیل این امر هنوز ناشناخته باقی مانده است. در یک کارآزمایی یکساله که از ماه سپتامبر آغاز خواهد شد، بیماران به عنوان بخشی از درمان عادی خود از این دستکش نیز استفاده کرده و درد و تسکین مفاصل آنها قبل و بعد از استفاده ارزیابی خواهد شد.

خواص زیست مکانیکی نانو مقیاس غضروف‌ها در مفاصل می‌تواند آرتروز استخوان را در مراحل اولیه تحت تاثیر قرار دهد. این خواص زیست مکانیکی غضروف‌ها موجب می‌شود تا در طول فعالیت‌های فیزیکی سریع، غضروف‌ها مستعد آسیب باشند. آرتروز استخوان یکی از مشکلات رایج است که بیش از یک سوم افراد کهنسال از آن رنج می‌برند. در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. یافته‌های این پژوهش می‌تواند برای شناسایی بیماری در مراحل مقدماتی مفید باشد، همچنین مهندسان بافت می‌توانند از این یافته‌ها برای ترمیم غضروف‌های آسیب‌دیده در بیماران استفاده کنند.
«آلن گرودزینسکی» از موسسه فناوری ماساچوست و نویسنده اول این مقاله می‌گوید: این روش می‌تواند برای شناسایی مراحل اولیه از دست دادن توانایی در اثر فعالیت‌های بدنی روزانه نظیر بلند کردن اجسام یا دویدن و پریدن مفید باشد. همچنین پزشکان می‌توانند از این روش استفاده کرده و بخش آسیب دیده را ارزیابی و در صورت نیاز ترمیم کنند، با این کار بیمار مطمئن می‌شود که قادر به ادامه فعالیت‌های روزانه است.
آرتروز استخوان، یک بیماری دردناک است که در اثر از بین رفتن بخشی از غضروف ایجاد می‌شود. غضروف بافت محکم و انعطاف‌پذیری است که به‌ عنوان بالشتکی برای استخوان محسوب می‌شود، غضروف‌ها مانع از سایش استخوان‌ها به یکدیگر می‌شوند. در مراحل اولیه این بیماری، غضروف مولکولی به‌ نام گلیکوسامینوگلیکان را از دست می‌دهد. از دست رفتن این مولکول موجب می‌شود غضروف توانایی مقاومت در برابر فشارها در اثر فعالیت‌های فیزیکی را از دست دهد.
تا کنون اطلاعات اندکی درباره  گلوکزامینو گلیکان وجود داشته است. محققان نمی‌دانند که چگونه کمبود گلیکوسامینوگلیکان موجب کاهش عملکرد غضروف در حین فعالیت‌های فیزیکی روزانه می‌شود. برای یافتن پاسخ این سوال، این تیم تحقیقاتی سیستم جدیدی ارائه کردند که با استفاده از آن می‌توان خواص زیست مولکولی غضروف را در حین وارد شدن فشار به آن مورد بررسی قرار داد. در حین فعالیت‌های فیزیکی فشارهای مختلفی به غضروف وارد می‌شود که این فشارها در دامنه زمانی متفاوت اعمال می‌شود. اگر غضروف، گلیکوسامینوگلیکان را از دست بدهد، استحکام آن کاهش می‌یابد.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد: کاهش  گلوکزامینو گلیکان در مراحل اولیه می‌تواند روی خواص نانومقیاس غضروف اثرگذار باشد. با این کار توانایی بافت برای مقاومت در برابر فعالیت‌های شدید فیزیکی کاهش می‌یابد. این گروه نشان دادند که اگر این تغییر خواص سطحی نانومقیاس در غضروف اتفاق بیفتد، محققان آن را شناسایی کرده و به بیمار توصیه‌هایی برای تعدیل فعالیت روزانه ارائه می‌کنند. یافته‌های این پژوهش در قالب مقاله‌ای در نشریه «Biophysical Journal» به چاپ رسیده است.

در مقاله که درمجله بالینی Sports Medicine به چاپ رسیده است، محققان بخش جراحی بیمارستان نشان دادند که پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) می تواند به درمان بیماران مبتلا به آرتروز زانو کمک کند.این درمان می تواند باعث بهبود درد و عملکرد زانو وهمچنین در %75 درصد بیماران مانع پیشرفت بیماری شود. درمان های مختلفی برای آرتروز وجود دارد که از جمله این درمان ها می توان به ورزش کردن، کنترل وزن، استفاده از داروهای غیر استروئیدی ضد التهابی ، تیلنول، کورتیزول و روش تزریق ماده ژل مانند به زانو به عنون روان کننده طبیعی در مفصل اشاره کرد. درمان جدیدی که اخیرا توسط تعداد کمی از پزشکان مورد مطالعه قرار گرفته است، روش درمانی تزریق (PRP) می باشد.پلاسمای غنی شده از پلاکت (PRP) که از خون خود بیمار گرفته می شود دارای غلظت بالایی از فاکتورهای رشد است که می تواند باعث بهبود التهاب مفاصل شود.
به گفته دکتر Halpern در این روش ابتدا از فرد مقداری نمونه خون گرفته می شود و سپس طی مراحلی پلاکت ها جدا شده و با غلظت بالا به زانوی خود فرد تزریق می شود.این پلاکت های تزریق شده باعث فعال شدن سلول های بنیادی و عوامل رشد شده که به نوبه خود می تواند باعث کاهش علائم آرتروز و التهاب مفاصل شود. محققان در مطالعه انجام شده ، بیماران مبتلا به آرتروز اولیه را مورد بررسی قرار دادند.در این آزمایش به این بیماران 6ML از پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) تزریق شد و سپس بیماران به مدت یکسال از نظر درد ، خشکی و عمکرد زانو و توانایی انجام فعالیت های مختلف روزمره مورد ارزیابی قرار گرفتند. یک سال پس از تزریق ارزیابی توسط تصویر برداری (MRI) نیز انجام شد و نتایج رضایت بخش بود.
در حالی که مطالعات قبلی نشان داده اند که بیماران مبتلا به آرتروز در هر سال حدود %5 درصد از غضروف زانوی خود را از دست می دهند ،در مورد اکثریت بیماران در این مطالعه هیچ گونه کاهش یا ازدست غضروفی گزارش نشده است. درمان به روش PRP هم در بهبود درد و سفتی و هم دربهبود عمکرد بسیار مفید می باشد.محققان دراین مطالعه توسط دو آزمون استانداردWestern Ontario و Arthritis Index McMaster Universities میزان درد را در بیماران مورد سنجش قرار دادند. نتایج نشان داد که میزان درد در شش ماه اول %41.7 و در شش ماه دوم %55.9 درصد کاهش داشته است.همچنین میزان فعالیت زندگی روزانه نیز به طور قابل توجهی در هر دو شش ماه (%46.8) و یک سال (%55.7) افزایش نشان داد.
دکتر Halpern درمورد این نوع درمان گفت : ما در حال ورود به دوره فوق العاده ای از درمان های بیولوژیک هستیم که در آن به جای استفاده از مواد مصنوعی از سلول های خودمان برای ترمیم سلول های خود بهره می بریم.دکتر Halpern در انتها به این موضوع اشاره کرد که: روش PRP در حد آزمایشگاهی انجام شده است و باید با درمان های سنتی مورد مقایسه قرار بگیرد. Osteoarthritis یا آرتروز که باعث درد و سفتی مفاصل می شود ، عامل اصلی ناتوانی و معلولیت بیش از 27 میلیون آمریکایی می باشد.باتوجه به آمار مرکز کنترل وپیشگیری از بیماری ها ، بیماری آرتروز %13.9 درصد از بالغین 25 سال به بالا و %33.6 درصد از افراد مسن بالای 65 سال را مبتلا می سازد.این بیماری از طریق تخریب غضروف و استخوان زیرین آن و همچنین رشد بیش از حد استخوانی مشخص می شود. شروع این بیماری به صورت تدریجی است ومعمولا پس از 40 سالگی آغاز می شود. 

محققان دانشگاه راش در حال استفاده از نوعی ژل ساخته شده از سلولهای بنیادی خون بند ناف برای درمان ورم مفاصل زانو هستند که به گفته آنها، این شیوه به ترمیم و رشد مجدد غضروف آسیب‌دیده کمک کرده است. یک پژوهش کوچک نشان داد که این درمان به 67 درصد پیشرفت در ترمیم غضروف کمک کرده و محققان بر این باورند که که این روش می‌تواند جایگزین عمل جراحی تعویض مفصل شود. این درمان از یک داروی پیشگامانه موسوم به «Cartistem» استفاده می‌کند. Cartistem ترکیبی از سلولهای بنیادی خون بند ناف با پلیمر طبیعی هیالورونان است که نقش مهمی در بهبود زخم ایفا کرده و همچنین یکی از اجزای اصلی غضروف مفاصل است.
این درمان را می‌توان برای غضروف آسیب‌دیده پس از عمل جراحی آرتروسکوپی به عنوان یک مکمل عمل در شیوه ریزترک مورد استفاده قرار داد که یکی از شیوه های معمول برای ترمیم غضروف است. غضروف مانند یک جاذب شوک عمل کرده و یک سطح نرم را ارائه می‌کند که سر خوردن نرم استخوانها بر روی یکدیگر را ممکن می‌سازد. با این حال این لایه ممکن است در اثر پیری از بین رفته و باعث درد و ورم و ایجاد بیماری آرتروز می‌شود.
این بافت مانند دیگر بافتهای بدن در زمان آسیب نمی‌تواند به سرعت خود را ترمیم کند چرا که از رگهای خونی و عصبی کمی برخوردار است. درمانهای کنونی شامل داروهای مسکن، فیزیوتراپی و استروئیدها یا تعویض بخش یا کل زانو است. حدود 40 هزار درمان این چنینی در سال در جهان ارائه شده و امید است که با درمان سلولهای بنیادی بتوان آنرا کاهش داد. در حالیکه خود زانو از سلولهای بنیادی برخوردار بوده که قابل تبدیل به سلولهای غضروف هستند، اما تعداد آنها با افزایش سن کمتر شده و کارآیی آنها کاهش می‌یابد. دانشمندان برای غلبه بر این مشکل، سلولهای بنیادی زانو را استخراج کرده و میزان آنها را در آزمایشگاه پیش از کاشت مجدد آنها در زانو افزایش می‌دهند. با اینحال این امر نیازمند استخراج و کاشت بوده و به دلیل تعداد محدود سلول بنیادی در دسترس در این اندام، تنها بخشی از آسیب ترمیم می‌شود.
درمان جدید محققان بر اساس سلولهای بنیادی به دست آمده از خون بند ناف بوده که فعالتر از سلولهای بنیادی بالغ هستند و پژوهشهای حیوانی نشان داده که کارآیی آنها در تولید غضروف بهتر است. خون توسط بانک خون بند ناف جمع‌آوری می‌شود. معمولا بندناف پس از وضع حمل دورانداخته می‌شود اما برخی مادران آنها را برای کمک به پژوهشها اهدا می‌کنند. سلولهای بنیادی از این اجزا استخراج شده و پس از پرورش در آزمایشگاه به یک ماده ژل مانند تبدیل و سپس توسط جراحان در ناحیه آسیب‌دیده اعمال می‌شود. به گفته محققان، این درمان می‌تواند بخصوص برای افراد سالخورده و بیماران دارای مناطق آسیب‌دیده بزرگ مورد استفاده قرار گیرد. پس از یک پژوهش کوچک بر روی 10 بیمار در سئول، اکنون دو کارآزمایی قرار است بر روی 50 فرد در دانشگاه راش آمریکا و بیمارستان زنان بریگهام و هفت بیمارستان در کره انجام شود.

شناسایی پروتئین‌های تحلیل برنده سلول‌های غضروفی می‌تواند به درمان بیماری التهاب مفاصل کمک کند. تیمی از محققان گروه ارتوپدی با بررسی روند عملکرد گلیکوبیولوژی (اهمیت بیولوژیکی زنجیره‌های قند در انواع سلول‌های بدن) در بیماری‌های ارتوپدی توانستند یک عامل مهم که در توسعه آرتروز نقشی اساسی دارد را کشف کنند. نتایج حاصل از این تحقیق ضمن بیان این که علت بیماری آرتروز از عوامل خطر شناخته شده مانند سن و صدمات قبلی هنوز نامشخص است، افزود: پروتئین‌هایی به نام لکتین در گلکتین‌های خاص (خانواده‌ای از لکتین‌ها) نقش مهمی در سایش دردناک و پارگی مفاصل ایفا می‌کنند. محققان با اشاره به یافته‌های این تحقیق اظهار کردند: گلکستین‌ها فرایندهای دژنراتیو التهابی در سلول‌های غضروفی را تنظیم می‌کنند و در غضروف‌هایی که سایش بیشتری پیدا کرده‌اند، تولید گلکتین‌ها بالاتر است. به گفته محققان، استئوآرتریت یا آرتروز، بیماری بسیار شایعی است که به ویژه تعداد زیادی از افراد مسن را تحت تأثیر قرار می‌دهد و امید است یافته‌های این مطالعه بتواند در آینده منجر به درمان و یا پیش‌بینی بیماری آرتروز شود.

دانشمندان آمریکایی در دستاوردی جدید موفق به ساخت دستگاه دستی جدیدی شده‌اند که یک توپ کوچک یخ را در زیر پوست تزریق کرده و از انتقال علائم درد در بیماران دچار آرتروز زانو جلوگیری می‌کند. این درمان سرپایی که کمتر از 10 دقیقه طول می‌کشد، از یک تاثیر مشابه با بی‌حس کننده موضعی برخوردار بوده اما تاثیر آن طولانی‌تر است. اکنون دانشمندان یک کارآزمایی بالینی بزرگتر را با استفاده از این شیوه آغاز کرده و آن را بر روی بیماران دچار آرتروز زانو آزمایش کرده‌اند. هنگامی که غضروفها در انتهای استخوانها در اثر سایش از بین می‌روند، استخوانها بهم کشیده شده و باعث بروز درد می‌شوند. حدود یکی از هر بزرگسال بالای 45 سال از درد آرتروز زانو رنج می‌برد. درمانهای این درد دامنه‌ای از مسکنها و تزریقات استروئید تا جراحی و تعویض مفصل را در بر می‌گیرند.
این دستگاه موسوم به «Cryo-Touch» یک رویکرد غیر جراحی بوده که نیاز به دارو را از بین می‌برد. این درمان یخی یک گونه از سرما درمانی است که در آن پزشکان از دماهای بسیار سرد برای درمان انواع بیماری استفاده می‌کنند. از این درمان برای بیماری‌های گوناگون پوستی از جمله برای منجمد کردن سرطانهای کوچک پوست و همچنین غده‌های خوش‌خیم مانند زگیل استفاده می‌شود. از سرمادرمانی همچنین برای درمان سرطان پروستات نیز استفاده می‌شود که در آن پزشکان به انجماد سلولهای سرطانی می‌پردازند.
اخیرا محققان از این شیوه برای درد مفاصل بویژه در آرنج، زانو و شانه استفاده کرده‌اند. این دستگاه جدید که برای استفاده در انگلیس مورد تائید قرار گرفته، از سه سوزن فولاد ضد زنگ تشکیل شده که به یک استوانه اکسید نیتروژن مایع متصل هستند. این سوزنها برای جلوگیری از انتقال این ماده بسیار سرد به بافت طراحی شده‌اند که در صورت برخورد می‌تواند منجر به آسیبهای جدی شود. در عوض هنگامی که مایع از سوزن خارج می‌شود، به دلیل فشار بسیار شدید به گاز تبدیل خواهد شد. این امر باعث سردتر شدن سوزن و شکل‌گیری یک توپ یخی در سر آن می‌شود. در این دستگاه از سه سوزن برای افزایش حجم این توپ یخی استفاده شده است. این سوزنها در چند میلی‌متری زیر پوست در کنار مفصل فرو رفته، سپس دستگاه روشن شده و یک توپ یخی کوچک در زیر پوست شکل می‌گیرد. این توپ یخی به رگهای خونی انتقال دهنده خون به عصبهای محیطی اطراف مفصل آسیب می‌رساند. این اعصاب بدون منبع خون نمی‌تواند علائم درد را ارسال کنند. هر درمان حدود پنج دقیقه طول می‌کشد. پزشک برای چند دقیقه اجازه می‌دهد که توپ یخی گرم شده و سپس سوزنها را بیرون می‌کشد.
یک پژوهش انسانی پیشین که توسط دانشگاه واشنگتن با یک فناوری مشابه انجام شده بود، نشان داد که این درمان در 80 درصد بیماران جواب داده و اثر آن برای هشت تا 24 ماه باقی می‌ماند. درد با رشد رگهای خونی جدید و فعال شدن مجدد اعصاب بازگشته و یک دوره تزریق دیگر می‌تواند کارساز باشد.

دسته‌اي از DNA كه بسيار كوچك‌ هستند و براي انتقال ژن‌ها و داروها به سلول‌ها به كار مي‌روند، مي‌توانند باعث درمان سلول‌ها شوند. اين سلول‌ها داراي ارزش درماني هستند. در تحقيقات مركز سلامت دانشگاه جورجيا، بلافاصله بعد از تزريق ذرات بسيارريز DNA به بدن ترشح آنزيمي در بدن زياد مي‌شود كه باعث آرامش پاسخ سيستم ايمني خواهدشد. در مدل حيواني آرتريت روماتوييد با كمك افزايش IDO به طور قابل ملاحظه‌اي كاهش مي‌يابد. علاوه بر اين تورم مفاصل و التهاب آنها نيز كاهش مي‌يابد. اين نوع درمان مانند ريختن آب روي آتش است. مشاهدات جديد حاكي از آن است كه ذرات ريز DNA به بسياري از اين بيماري‌ها كمك قابل‌توجهي مي‌كنند. با كمك ‌IDO مي‌توان سيستم ايمني را تقويت كرد، زيرا IDO داراي درمان بالقوه خودايمني است. IDO نيز توسط DNAهاي ريز ايجاد مي‌شود و اين به نوبه خود براي درمان آرتروز بسيار مناسب است.

این سمپوزیوم در تاریخ ۲۵ خرداد ۱۳۹۱ توسط انجمن طب فيزيكي و توانبخشي در بیمارستان شهید مدرس تهران برگزار خواهد شد. مباحث این سمپوزیوم شامل ملاحظات قانونی و اخلاق پزشکی، اپیدمیولوژی و بار بیماری  استئوآرتریت زانو، پیشگیری از استئوآرتروز- مروی بر عوامل خطر، بیو مکانیک استئوآرتریت زانو، تصویر برداری در استئو ارتریت  زانو، اندیکاسیون های جراحی در استئو آرتریت زانو، درمانهای دارویی  مرسوم در  استئو آرتریت زانو، رویکرد مبتنی بر شواهد در درمان استئوآرتریت زانو، مدالیتی های فیزیکی رایج در درمان استئوآرتریت، لیزر درمانی در درمان استئو آرتریت، طب سوزنی در درمان آرتروز، کاربرد ارتز در استئو آرتریت زانو، ورزش درمانی در  استئو آرتریت زانو، PRP THRAPHY0(تزریق پلاسمای غنی از پلاکت) می باشد.

اطلاعات بیشتر

محققان روش جديدي را ابداع كرده‌اند كه به تشخيص سريع‌تر استئوآرتريت در مراحل اوليه كمك مي‌كند، به اين ترتيب تاخير انداختن در پيشرفت بيماري براي سال‌ها يا حتي توقف آن براي هميشه امكان‌پذير شده است. در اين روش تشخيصي که از اسکنر MRI استفاده مي‌شود، Stage‌هاي اوليه بيماري نيز تشخيص داده مي‌شود. اين روش dGEMRIC ناميده مي‌شود که در واقع همان MRI تاخيري تقويت شده با گادولينيوم غضروف است. به نظر مي‌رسد با اين روش گام بزرگي در تشخيص برداشته شده، اما مشکلي که باقي مي‌ماند، آنکه اين اندازه‌گيري تنها مي‌تواند در قسمت محدودي از غضروف انجام شود و هنوز روشي ابداع نشده که تمام غضروف را در يک بار اندازه‌گيري مورد بررسي قرار دهد. اميد است با حل تمام بي‌نظمي‌هاي موجود در تصاوير MRI، اين مشکل نيز حل شود. اين روش جديد هم در افراد سالم و هم در افراد مبتلا به استئوآرتريت آزموده شده و نتايج حاکي از آن هستند که اين بيماري اکنون مي‌تواند با روش‌هايي که قبلا امکان‌پذير نبود، پايش شود. محققان در تلاش هستند تا اين روش با آساني بيشتري در بالين پياده شود و در آينده پيشرفت بيشتري نيز داشته باشد.