پزشکی بالینی

مطالعات صورت گرفته توسط محققان آمریکایی نشان می‌دهد، رویکرد جدید برای نابود کردن سلول‌های سرطانی با استفاده از سیستم ایمنی بدن خود بیمار از عملکرد 88 درصدی در توقف سرطان خون برخوردار است.  تعبیر داروی زنده (living drug) در روش ایمنی درمانی سرطان شامل استفاده از سیستم ایمنی بدن خود بیمار برای از بین بردن سلول‌های سرطانی است. در بین انواع سرطان‌های قابل درمان، سرطان خون موسوم به لوسمی حاد لنفوبلاستیک (ALL) از مقاومت بالایی به شیمی درمانی برخوردار بوده و باعث عود کردن بیماری می‌شود.
در مطالعه‌ای که بر روی 16 بیمار بالغ مبتلا به ALL انجام شد، محققان از روش ایمنی درمانی سرطان برای نابود کردن سلول‌های سرطانی استفاده کردند؛ میانگین سنی بیماران 50 سال، در مرحله عود بیماری و بدون اثربخشی شیمی درمانی گزارش شده است.
فرآیند درمانی بازآموزی سلول‌های تی شامل برداشتن برخی از سلول‌های تی (T-cell) بیمار و تغییر آنها با یک ژن به منظور توانمندسازی برای شناسایی پروتئینی موسوم به CD19 بر روی سلول‌های سرطانی و حمله به این سلول‌ها است. با آموزش مجدد سلول های‌تی در محیط آزمایشگاه با روش ژن درمانی، این سلول‌ها قادر به شناسایی و از بین بردن سلول‌های تومور سرطانی می‌شوند.
از مجموع 16 بیمار، 14 نفر با استفاده از سلول های تی دستکاری ژنتیکی شده بطور کامل بهبود پیدا کردند. به گفته «راینر برنتجنز» نویسنده ارشد این مطالعه و مدیر بخش درمان سلولی در مرکز سرطان اسلون کترینگ نیویورک، یک بیمار پس از گذشت دو سال از درمان، در سلامت کامل به سر می‌برد که در حال حاضر طولانی‌ترین نرخ بهبود محسوب می‌شود؛ بدون این درمان تنها 30 درصد بیماران در مرحله عود بیماری شانس نجات با روش شیمی درمانی را دارند. با این حال هزینه سنگین 100 هزار دلاری باعث محروم شدن تعداد زیادی از بیماران از این روش درمانی می‌شود. روش ایمنی درمانی سرطان (cancer immunotherapy) از سوی مجله معتبر ساینس بعنوان دستاورد علمی سال 2013 نامگذاری شد. نتایج این مطالعه در مجله Scinece Translational Medicine منتشر شده است.

محققان آمریکایی و استرالیایی می گویند تزریق دانه های ریزاسید پلی لاکتیک به جریان خون موجب توقف حملات قلبی و ترمیم آسیب ناشی از حملات قلبی می شوند. این روش جدید توسط دانشمندان دانشگاه نورث وسترن در شیکاگو و دانشگاه سیدنی ساخته شده است. آنها با استفاده از (PLGA -) یا اسید (poly lactic-co-glycolic)، این دانه های ریز را ساختند. آزمایشات روی موش ها نشان می دهد که هنگامی که این دانه ها به سرعت پس از حمله قلبی تزریق شوند، تعداد و اندازه ضایعات قلبی را به نصف کاهش می دهند. این دانه ها که کوچکتر از یک دانه شکر هستند می توانند زخم را که ممکن است منجر به نارسایی قلبی شود، کاهش دهند .
به گفته محققان این ذرات که با ربودن سلول های مونوسیت (monocytes) عمل می کنند، باید ظرف 24 ساعت پس از حمله قلبی تزریق شوند تا موثر باشند. مونوسیت ها از گلبول های سفید خون ساخته شده اند، با افزایش جریان خون به منطقه آسیب دیده رسیده و از آسیب بیشتر و مرگ بافت جلوگیری می کنند. اما در این روند، این سلول ها می توانند التهاب مضری به وجود آورده و فشاری اضافی بر بافت قلب وارد کنند. هنگامی که این دانه ها به خون تزریق می شوند به مونوسیت های تخریب شده متصل می شوند و از طریق طحال قبل از رسیدن به قلب، پاکسازی می شوند.
به گفته محققان کاهش میزان آسیب در چند ساعت اول پس از حمله قلبی می تواند شانس بیمار برای بهبودی کامل را تقویت نماید. نتایج کامل این یافته جدید در نشریه (Science Translational Medicine) منتشر شده است. سالانه حدود 270 هزار نفر در انگلیس به حمله قلبی دچار می شوند. صدمه به عضله قلب سبب تغییر شکل آن شده و این مساله کاهش توانایی قلب را به دنبال دارد.

محققان دانشگاه جورجیا در آمریکا به روش جدیدی برای خارج کردن سلول های سرطانی از مغز با استفاده از میله های کوچک دست یافتند. این سیستم با استفاده از نانو الیافی سلول های تومور را از مغز خارج می کند. محققان می گویند دستیابی به این روش جدید می تواند زندگی افراد مبتلا به سرطان های غیر قابل جراحی را به زندگی افراد دیابتی یا افراد مبتلا به فشار خون بالا شبیه کند.
 در این روش، محققان با استفاده از یک میله کوچک شبیه به چوب ماهیگیری که از جنس نانوالیاف است، تومورهای مغزی را از مغز خارج می کنند. کارشناسان می گویند این روش می تواند در برابر یکی از تهاجمی ترین انواع سرطان، یعنی سرطان گلیوبلاستوما موثر باشد. یکی از عوامل مرگبار بودن سرطان گلیوبلاستوما پخش شدن سلول های بدخیم تومور با استفاده از رشته های عصبی و رگ های خونی به مکان های جدید در سراسر مغز است.
به گفته محققان این نانوالیاف نازک پلیمری مشابه ساختار اعصاب و عروق خونی است که سلول های تومور مغزی به طور معمول برای حمله به دیگر بخش های مغز از آن استفاده می کنند. در نتیجه سلول های سرطانی به این نانوالیاف متصل می شوند تا به دیگر بخش های مغز منتشر شوند. با ساخت این فیبر جایگزین جذاب، پزشکان می توانند حرکت تومور را در مسیرهای مختلف به یک مقصد مشخص که به طور بالقوه خارج از مغز است، هدایت کنند. با استفاده از این روش حتی می توان تومور را از مکان های غیر قابل جراحی به مکان هایی که دسترسی بیشتری دارند هدایت کرد. اگر چه با استفاده از این روش سرطان از بین نمی رود، اما می توان با کاهش اندازه تومورهای مغزی، سرطان مغز را به یک بیماری مزمن تبدیل کرد. شرح کامل نتایج این یافته جدید در مجله (Nature Materials) به چاپ رسیده است.

پژوهشگران دانشگاه ادينبوروي اسکاتلند با تصويربرداري وضوح بالا و ردياب‌هاي راديو اکتيو شيوه تازه‌اي را براي تصويربرداري عروق کرونري قلب ارايه کرده‌اند که مي‌تواند پلاک‌هايي را که باعث انسداد اين رگ‌ها و سکته قلبي شوند شناسايي کند. به گفته متخصصان اين روش تصويربرداري (PET-CT) «تفاوتي عظيم» در تشخيص اين بيماري ايجاد خواهد کرد. اين روش تصويربرداري پيش از اين براي تشخيص تومورهاي سرطاني بکار مي‌رفت.
در اين شيوه با رديابي ماده راديواکتيو پلاک‌هاي خطرناک در عروق کرونري شناسايي مي‌شوند. سپس از قلب و رگ‌هاي ديگر با وضوح بالا تصويربرداري مي‌شود. اين تصاوير با هم تلفيق مي‌شوند که نتيجه آن تصويري با جزئيات زياد از وضعيت قلب، رگ‌هاي قلب و عروق کرونري است. متخصصان اولين‌بار با اين روش چهل بيمار را که به تازگي سکته قلبي کرده بودند آزمايش کردند. بر اساس نتيجه اين تحقيق که در نشريه لنست چاپ شده، تصويربرداري جديد پلاکي را که باعث سکته شده بود در ۳۷ بيمار مشخص کرد. اين نخستين‌بار است که تصويربرداري قادر به تشخيص پلاک‌هاي خطرناک در عروق قلبي بوده است. البته بررسي‌هاي بيشتري نياز است تا مشخص شود آيا اين روش فقط براي بعد از حمله قلبي مفيد است يا قابليت آن را دارد که پلاک خطرناک را پيش از حمله قلبي تشخيص دهد و باعث نجات جان بيماران شود.
براساس تحقيق هم‌گروهي (کوهورت) اصفهان که چند ماه پيش منتشر شد اين آمار در مردان ايراني دو برابر و در زنان ايراني شش برابر کشورهاي غربي است. دکتر مارک دوئک متخصص قلب به بي‌بي‌سي گفت: «من شک دارم تمام پلاک‌هايي که با اين روش تشخيص داده مي‌شوند باعث سکته قلبي شوند، اما اين روش مي‌تواند براي شناسايي افرادي که در معرض خطر هستند و نياز به درمان‌هاي مداخله‌اي دارند استفاده شود.» «بيماري قلبي بزرگترين عامل مرگ در کشورهاي غربي است و معمولا هشداري در کار نيست، اولين‌باري که افراد متوجه بيماري قلبي خود مي‌شوند پس از سکته قلبي است. اگر بتوانيم پلاک‌هاي چربي خطرناک را درمان و خطر جدا شدن آنها را از ديواره رگ کم کنيم مي‌توانيم از سکته قلبي و مرگ افراد جلوگيري کنيم.» پروفسور پيتر وايسبرگ مدير باليني بنياد قلب بريتانيا مي‌گويد: «تشخيص پلاک‌هاي خطرناک چربي که ممکن است باعث سکته قلبي شوند با آزمايش‌هاي معمولي قلب امکان‌پذير نيست. ما بايد ابتدا از اين يافته‌ها مطمئن شويم و بعد بفهميم چگونه بايد اين روش را به بهترين شکل بکار بگيريم تا به نفع بيماران قلبي تمام شود.»

یک روش جدید با تعیین این موضوع که توالی ژنتیکی از کدام یک از والدین به ارث می‌رسد، به درمان بیماری‌ها کمک خواهد کرد. این موفقیت، نوید‌بخش شتاب‌بخشی به مطالعات موجود پیرامون چگونگی مشارکت ژن‌ها در بروز بیماری‌ها بوده، فرآیند مطابقت‌دادن اهداکنندگان با اندامها را ارتقا می‌دهد و همچنین به دانشمندان در درک بهتر الگوهای مهاجرت انسانی کمک می‌کند. بینگ رن لودیگ از دانشگاه کالیفرنیا و رهبر ارشد این مطالعه و همکارانش، روش جدید خود را «HaploSeq» خوانده‌اند.
فناوری‌های توالی‌دادن کنونی، سریع بوده و هزینه آنها به سرعت در حال کاهش است، به طوری که در حال حاضر ژنوم فرد را می‌توان ظرف یک هفته و با هزینه 5000 دلار امریکا و در آینده نه چندان دور، می‌توان ژنوم همه اشخاص را با هزینه کمتر توالی داد. اما به گفته رن، در این سناریو یک مشکل وجود دارد، زیرا هر فردی دارای دو نسخه از هر کروموزوم است که یک نسخه از پدر و نسخه دیگر از مادر به وی به ارث می‌رسد.
شیوه‌های کنونی قادر به تشخیص بین این دو نسخه از هر ژن نیستند و بنابراین، در تعیین این موضوع که آیا تفاوت‌های ژنتیکی خاص در دی‌ان‌ای از مادر یا پدر فرد نشات می‌گیرد، ناتوان هستند و این امر تحلیل‌های ژنتیکی را مبهم می‌کند. روش جدید با ترکیب‌کردن زیست مولکولی و رویکردهای زیست محاسباتی، این مشکل را حل کرده است. شیوه ارائه‌شده، محققان را قادر به تعیین سریع این موضوع می‌کند که کدام متغیرهای ژنتیکی با یکدیگر و بر روی کروموزوم همسان رخ داده و بنابراین از والدین یکسان ناشی می‌شوند. این پیشرفت دارای مفاهیم مستقیمی برای کاربردپذیری ژنومی در فعالیت‌های پزشکی است و تاثیرات عمیقی را بر تحقیقات و کشفیات ژنتیکی خواهد داشت.
روش ابداعی همچنین پزشکان را قادر می‌سازد ارزیابی بهتری از میزان خطرپذیری فرد در ابتلا به بیماری داشته باشند. افزون بر این، این روش از پتانسیل خوبی برای تصحیح فرآیند کنونی در تعیین امکان وجود تطابق ژنتیکی بین اهداکننده عضو و گیرنده برخوردار است. شیوه جدید می‌تواند در تعیین این موضوع به دانشمندان کمک کند که آیا تفاوت‌های دی‌ان‌ای بین گیرنده و اهداکننده تطابق مطلوبی خواهند داشت یا خیر. رن معتقد است با خلق یک پایگاه داده دی‌ان‌ای، جفت‌کردن دقیق‌تر گیرندگان و اهداکنندگان ممکن خواهد بود. شیوه جدید همچنین به محققان در تحلیل مهاجرت انسانی و تعیین اجداد، با استفاده از توالی‌های دی‌ان‌ای کمک خواهد کرد. جزئیات این مطالعه در مجله Nature Biotechnology منتشر شد.

یک درمان پیشگامانه که قلب را بدون جراحی منقبض می‌کند، برای اولین بار در انگلیس اجرا شده که می‌تواند به هزاران بیمار مبتلا به نارسایی قلبی کمک کند. در این رویکرد از یک دستگاه شبیه نخ‌کشی برای مسدود کردن بافت آسیب‌دیده قلب استفاده شده است. سوکت گوچر ، یک بیمار تحت درمان به این روش، بقدری تنگی نفس داشت که راه رفتن برای وی مشکل بود. وی دو حمله قلبی خاموش را پشت سر گذاشته بود که به منطقه بزرگی از قلب او آسیب زده و منجر به نارسایی قلبی شده بود. در این حالت قلب بزرگتر شده و نمی‌تواند بطور موثر خون را پمپاژ کند. به گفته اولاف وندلبر که این رویکرد را در بیمارستان کینگزکالج لندن انجام داده بود، زمانی که افراد به دلیل ضعیف شدن قلبشان قادر به راه رفتن نباشند، خطر مرگ در آنها بسیار زیاد است.
در صورت بروز جراحت در قلب، بافت آسیب‌دیده غیرقابل استفاده است. درمان رایج برای قلبهای دارای آسیب آن است که عملکرد قلب را متوقف کرده و بخش آسیب دیده را در حالی که بیمار با یک دستگاه بای‌پس قلب زنده نگهداشته شده،‌ قطع می‌کنند. اما این روش بسیار خطرناک بوده و همیشه بهبود حاصل نمی‌شود.
رویکرد جدید موسوم به «بهبود بطنی کمتر تهاجمی» می‌تواند با استفاده از بای‌پس بکار گرفته شود اما هنوز نیازمند ایجاد شکافی 12 تا 15 سانتیمتری برای باز کردن دیواره سینه است؛ بدون آن که احتیاجی به باز کردن قلب باشد. در مورد گوچر، پزشکان سپس با استفاده از پرتو ایکس، به هدایت سیمی از میان بطن چپ و میان ناحیه آسیب‌دیده قلب پرداختند. این سیم به دیواره محفظه متصل و محکم کشیده شد تا بخش آسیب‌دیده بطن چپ در جای خود بسته شود.
این کار بطور چشمگیری اندازه بطن چپ را کاهش داد که تا حدی مسئول پمپاژ خود در بدن بوده و در اثر یک حمله قلبی متورم شده و آسیب دیده بود. با بسته شدن این زخم، اندام قلب که تغییر اندازه داده می‌تواند بطور موثرتری خون را پمپاژ کند. این عمل یک ساعته در بیمارستانهایی در سراسر اروپا به آزمایش گذاشته شده و محققان بر این باورند که این روش می‌تواند به هزاران بیمار کمک کند.

دانشمندان دانشگاه موناش یک رویکرد جدید انقلابی برای درمان فشار خون بالا ابداع کرده‌اند که می‌تواند جان بسیاری از بیماران را نجات داده و کیفیت حیات میلیونها مبتلا به این شرایط را ارتقا بخشد. نتایج نهایی یک کارآزمایی بالینی سه ساله در استرالیا و اروپا به ارزیابی این روش بدیع برای درمان فشار خون پرداخته است.
این روش جدید موسوم به «قطع عصب سمپاتیک کلیه از راه پوست» شامل مختل کردن عصبهای اطراف کلیه بوده که به مغز و کلیه سیگنالهایی برای افزایش فشار خون ارسال می‌کنند. تاکنون هیچ مسئله مهم کوتاه یا بلندمدت مرتبط با ایمنی برای این رویکرد گزارش نشده است. این رویکرد تحت بیهوشی موضعی انجام شده و از فرکانس انرژی رادیویی استفاده می‌کند که توسط یک کاتتر به محل عصبهای هدف فرستاده می‌شود. در نتیجه عصبهای موجود در شریان کلیوی تامین کننده خون کلیه‌ها، خاموش می‌شوند.
بر اساس برآوردهای سازمان جهانی بهداشت، فشار خون بالا حدود 40 درصد از بزرگسالان در سن 25 سال و بالاتر را تحت تاثیر قرار داده و مسئول 7.5 میلیون مرگ و میر سالانه در سراسر جهان است. فشار خون بالا یکی از عوامل خطر بیماری قلبی و شرایط دیگر مانند سکته، نارسایی قلب، اختلال کلیوی و اختلال بینایی است. این پژوهش در مجله Lancet منتشر شده است.

محققان دانشگاه میسوری روش دقیق‌تری برای تشخیص سرطان لوزالمعده توسعه داده‌اند که امکان اتخاذ تدابیر درمانی مناسب را فراهم می‌کند. با توجه به محل قرار گرفتن لوزالمعده (پانکراس)، روش‌های متداول غربالگری برای تشخیص سرطان در این اندام کارآیی ندارد و پزشکان در فرآیند تشخیص بیشتر به نتایج آزمایشگاه وابسته هستند. پاتولوژیست‌ها در تفاوت قائل‌شدن بین لوزالمعده طبیعی و مشکوک به سرطان در زمان انجام اندوسکوپی اغلب دچار مشکل هستند و ضریب صحت تشخیص توسط متخصصان باتجربه بین 50 تا 80 درصد است. با توجه به فرآیند دشوار تشخیص بیماری، گسترش سرطان در بدن بسیار سریع بوده و نشانه‌های اصلی تا مراحل پیشرفته بیماری بروز نمی‌کنند که در این شرایط امکان نجات بیمار وجود ندارد.
محققان دانشگاه میسوری روش جدیدی را ابداع کرده‌اند که از طریق بررسی ویژگی‌های سلولی که بطور مستقیم با سرطان در ارتباط هستند، به تشخیص به موقع بیماری کمک می‌کند. محققان نتایج آزمایشات 52 بیمار را مورد آنالیز قرار داده و سپس آنالیزهای آماری برای یافتن ارتباط بین سرطان و نشانه‌های قابل تشخیص توسط پاتولوژیست ها انجام دادند. نتایج نهایی شامل چهار ویژگی عمده است که پاتولوژیست‌ها را قادر به تشخیص سرطان با دقت 93 درصدی می‌کند؛ این ویژگی‌های شامل: تنوع گسترده در اندازه هسته سلول‌های لوزالمعده، تولید یک پروتئین در سلول‌ها که بطور طبیعی تولید نمی‌شوند، سلول های اپتلیال اتیپیک منفرد و هستک بلندتر از اندازه طبیعی هستند. تکنیک جدید گام مهمی در ارتقاء سلامت و مراقبت های بهداشتی از بیماران مبتلا به سرطان لوزالمعده محسوب می‌شود. محققان نتایج یافته‌های خود را در نشست سالانه انجمن پاتولوژی کلینیکال 2013 آمریکا ارائه کردند.

نوعی لیزر جدید به دانشمندان «موسسه چشم Truhlsen» در مرکز پزشکی دانشگاه نبراسکا کمک خواهد کرد درمان بهتری را برای بیماری‌های خطرناک چشم ارائه دهند. این لیزر پیشرفته قادر است از نابینایی بسیاری از افراد مبتلا به بیماری‌های جدی جلوگیری کند. در 22 جولای، نخستین بیمار مبتلا به «رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو» با این لیزر درمان شد. این بیماری دشوارترین مرحله بیماری‌های چشم است که از دیابت ناشی می‌شود. به گفته «دیانا دو ام دی»، دانشیار و متخصص چشمی که نخستین درمان را با این لیزر انجام داد، تکنولوژی مزبور مهم‌ترین لیزر لبه تیغ جهان است که هم‌اکنون در دسترس است.
این فناوری به متخصصان امکان اعمال تعدادی از نقاط لیزری را در الگوهای متنوع می‌دهد و در مقایسه با لیزهای معمولی، موثرتر، ایمن‌تر و کارآمدتر گزارش شده است. لیزرهای معمولی در تعداد الگوها و پالسی که می‌توانند به کار برند، محدود هستند، در حالی که لیزر جدید امکان هدف‌قراردادن پیشرفته‌تری را می‌دهد.
لیزر ارائه‌شده درمانی را برای بیماری‌های نادر چشم شامل انسداد وریدی شبکیه، گلوکوم نئوواسکولار و اشک‌های شبکیه ارائه می‌دهد. علاوه بر این، با توانایی کاربرد میکروپالس، این شیوه می‌تواند با درمان‌های دیگر به منظور درمان «ادم ماکولای دیابتی»، رایج‌ترین عامل از دست دادن بینایی در بیماران دیابتی، ترکیب شود. نرخ دیابت در امریکا در حال افزایش است، بنابراین، بیماران بیشتری می‌توانند از درمانی که فناوری جدید در اختیار می‌گذارد، بهره ببرند. نام کامل این لیزر، «لیزر چندنقطه‌ای فوق اسکن» است و توسط شرکت «کانتل مدیکال» که دفتر مرکزی آن در پاریس است، ساخته شده است.

براي نخستين بار روشي براي درآوردن سنگ هاي بزرگ کليه (staghorn calculi ) مورد استفاده قرار گرفته که همزمان از روبات جراحي و روش خنک کننده استفاده مي کند. در اين روش، کم تهاجمي و ايمن، منجمد کردن کليه مي تواند آن را از تخريب و خونريزي زياد و ايسکميک شدن آن در حين جراحي محافظت کند.اين روش که ICE (Intracorporeal Cooling and Extraction) نام دارد و سابق براين نيز مورد استفاده قرار مي گرفته، براي بيماران مبتلا به سرطان کليه کاربرد داشته است. حال روش ICE ارتقا پيدا کرده و به کمک جراحي روبوتيک و با استفاده از زمان زيادي که مي خرد، مي تواند سنگهاي بزرگ را درآورد. محققان اميدوارند با اين روش تنها طي يک عمل جراحي و بدون نيازبه جراحي هاي متعدد بيمار را از شر سنگ ها رهانيد. استفاده از ايسکمي - ice cold براي درآوردن روباتيک سنگ هاي بزرگ کليه قبلا استفاده نشده و به تازگي پزشکان آن را روي 3بيمار انجام داده اند، بدون آنکه عارضه اي برجاي گذاشته باشد.

محققان آلمانی تکنیک بسیار حساسی برای بررسی تغییرات ژنتیکی سرطان روده بزرگ توسعه داده‌اند که به تشخیص زودهنگام بیماری در مراحل اولیه کمک می‌کند. در حدود 60 و 40 درصد از بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ، تغییرات ژنتیکی به ترتیب در ژن‌های APC‌ و KRAS‌ دیده می‌شوند. تشخیص به موقع این تغییرات ژنتیکی در مراحل پیش از بروز کامل بیماری می‌تواند به اتخاذ تدابیر درمانی موثرتر منجر شود.
تکنیک جدیدی که توسط محققان دانشگاه پتسدام توسعه یافته است، پنج هزار برابر حساس‌تر از روش‌های غربالگری غیرتهاجمی موجود است. دکتر «بتینا شولتکا» از محققان دپارتمان سم شناسی تغذیه دانشگاه پتسدام تأکید می‌کند: سلول‌های سرطان در مدفوع بیماران در مراحل اولیه ابتلا به بیماری وجود دارند، اما تشخیص جهش ژنتیکی شروع سرطان در بین حجم زیادی از DNA های طبیعی بسیار دشوار است.
محققان برای نخستین بار با ترکیب واکنش زنجیره‌ای پلیمر از مسدودکننده مبتنی بر اسید نوکلئیک با فروپاشی با وضوح بالا، قادر به دستیابی به حساسیت موردنظر برای شناسایی سلول‌های سرطانی شدند. درجه حساسیت این روش امکان شناسایی مقادیر بسیار کم انواع متفاوت سلول‌های سرطانی جهش یافته در مدفوع بیمار را فراهم می‌کند.
در این مطالعه 80 نمونه از بیماران دچار سرطان روده بزرگ پیشرفته و در مراحل اولیه بیماری برای بررسی تغییرات ژنتیکی با ترکیب دو تکنیک گرفته شد. تکنیک اول شامل متوقف کردن DNA طبیعی در مقادیر بالا در نمونه و تکنیک دوم، تقویت تشخیص تغییرات ژنتیکی بود. با ترکیب این دو تکنیک، محققان موفق به شناسایی تغییرات ژنتیکی APC در 41 نمونه از 80 نمونه و کشف تغییرات ناشناخته در APC شدند. نتایج این مطالعه در مجله Cancer Prevention Research منتشر شده است.

محققان انجمن مطالعات رواني ايالات متحده روش جديدي را براي درمان اعتياد با استفاده از صمغ گياهان گرمسيري ابداع كردند. صمغ نوعي گياه گرمسيري به نام تابِمانته ايبوگا كه داراي خواص روان گردان است، مي‌تواند درمان موثري براي اعتياد به هروئين و ساير مواد مخدر باشد. از صمغ اين گياه ماده‌اي به نام ايبوگين توليد مي‌شود كه عملكردي شبيه به مواد مخدر دارد و جايگزين مناسبي براي آن محسوب مي‌شود. 
بر اساس تحقيقاتي كه با مشاركت ۳۰ داوطلب معتاد به هروئين در كشور مكزيك انجام شده است ، استفاده از دوزهاي كم ايبوگين در طول چندهفته مي‌تواند آثار اعتياد به مواد مخدر موجود را از بين ببرد، اما دوزهاي بالاي اين ماده مي‌تواند موجب تغييرشكل سلول‌هاي مغز شود.  همچنين در اين تحقيقات مشخص شده كه امكان درمان اعتياد با يك بار دريافت ايبوگين نيز وجود دارد. در اين روش دوز بالايي از اين ماده تنها براي يك بار به بدن فرد معتاد وارد مي‌شود و در مدت چند روز تمام آثار اعتياد به ماده مخدر از بين مي‌رود و شخص معتاد به هوشياري كامل مي‌رسد.
صرف نظر از نتايج به دست آمده در اين تحقيق، هنوز مكانيزم تاثير ايبوگين به طور واضح مشخص نشده است. اما به نظر مي‌رسد كه اين ماده دريافت‌كننده هاي مغز را به طور همزمان تحت تاثير قرار مي‌دهد.  در سال‌هاي دهه ۱۹۹۰ تحقيقات وسيعي در مورد اين ماده انجام شد و آزمايش‌‌هاي متعددي روي حيوانات با موفقيت صورت گرفت اما به دليل محدوديت‌هاي قانوني در ايالات متحده، امكان انجام آزمايش روي انسان‌ها فراهم نشد و در نهايت، اين تحقيقات متوقف شد؛ به همين علت گروه تحقيقاتي انجمن مطالعات رواني ايالات متحده براي انجام آزمايش روي داوطلبان، تحقيقات خود را در كشور مكزيك دنبال كردند. 

 پزشکان بيمارستان دانشگاه شهر رگنسبورگ آلمان، روشي جديد براي درمان سرطان کشف کرده‌اند. آنها با شوک الکتريکي حاوي ولتاژ بالا مي‌توانند سلول‌هاي سرطاني را از بين ببرند، به گونه‌اي که بافت‌هاي کناري سالم بمانند. جراحان بيمارستان دانشگاهي شهر رگنسبورگ براي از بين بردن سلول‌هاي سرطاني از روشي جديد بهره‌برداري مي‌کنند. آنها براي اين کار از سوزن‌هاي بسيار کوچک و نازک اما داغ استفاده مي‌کنند. در هنگام عمل جراحي پزشکان اين سوزن‌ها را که قطر تنها چند ميلي‌متري دارند به بدن بيمار فرو مي‌کنند. در کنار اين جراحان نيز يک دستگاه سونوگرافي قرار دارد تا اينکه آنها بتوانند دقيقا مشاهده کنند که سوزن را به کجاي بدن بيمار وارد مي‌کنند. زماني که جراح سوزن را براي مثال وارد توموري مي‌کند، اين سوزن به مدت کوتاه در ميان آن سلول‌هاي سرطاني داغ مي‌شود و آنها را از بين مي‌برد. اما اين روش مشکلاتي نيز دارد. کريستيان اشتروزينسکي، يکي از مديران اين پروژه در اين‌باره مي‌گويد: «ما در برخي موارد در اين روش با دشواري مواجه مي‌شويم. براي مثال زماني که اين سلول‌ها در کنار رگ‌هاي خوني يا عضوهاي مهم بدن همچون معده قرار گرفته باشند». به گفته‌ي او در چنين مواردي، داغي سوزن نه‌تنها سلول‌هاي سرطاني را از بين مي‌برد، بلکه سلول‌هاي سالمي را که در کنار آنها هستند نيز نابود مي‌کند. اما اين جراحان روش بهتر و تازه‌تري براي درمان سرطان يافته‌‌اند. آنها به جاي اينکه از گرما استفاده کنند، از انرژي برق بهره مي‌گيرند. هنگامي که سوزن وارد بدن بيمار مي‌شود، آنها از طريق اين سوزن‌ها، شوک‌هاي الکتريکي با ولتاژ بالا به سلول‌هاي سرطاني وارد کرده و بدين وسيله آنها را مورد ضربات الکتريکي قرار مي‌دهند. کريستيان اشتروزينسکي مي‌گويد: «با اين روش سلول‌هاي سرطاني نخست شکافته و پس از آن از طريق بدن بيمار دفع مي‌شوند.» به گفته اين پزشکان، سلول‌هاي سرطاني حاوي آب زيادي هستند و به همين خاطر به شوک الکتريکي واکنش بزرگي نشان مي‌دهند. کريستيان اشتروزينسکي اين روش را بر ۳۵ بيمار که داراي سرطان کبد بودند آزمايش کرده و به نتايج خوب و مناسبي رسيده است.

محقق انگلیسی دانشگاه ساوت همپتون با همکاری محققان مرکز تحقیقات آژانس سرطان (BC) کانادا روش نوینی را در کشتن سلول‌های سرطانی کشف کرده‌اند که طی آن بر خلاف درمان‌های رایج امروزی مانند پرتودرمانی، سلول‌های سالم بدن در روند درمان، سالم باقی می‌مانند. پروفسور "Chris Proud" درباره این پژوهش می‌گوید: سلول‌های سرطانی بسیار سریعتر از سلول‌های سالم رشد و تقسیم می‌شوند و این بدان معناست که این سلول‌ها برای زنده ماندن نیاز بیشتری به مواد مغذی و اکسیژن دارند. ما موفق به کشف این امر شدیم که یک ترکیب سلولی موسوم به "eEF2K" نقشی حیاتی را در کسب اجازه سلول‌های سرطانی برای استفاده از مواد غذایی ایفا می‌کند و این درحالی است که معمولا سلول‌های سالم برای ادامه بقا به این ترکیب نیازی ندارند. بنابراین با مهار عملکرد "eEFK2" ما باید بتوانیم سلول‌های سرطانی را بدون آسیب رساندن به سلول‌های سالم از بین ببریم.
آنچه که در این پژوهش پر اهمیت است، شناسایی پروتئین خاصی است که وجودش در سلول‌های سالم امری ضروری نیست، اما در بقای سلول‌های سرطانی نقش مهمی را ایفا می‌کند. شیمی درمانی و پرتودرمانی معمولا سلول‌های سالم را نیز از بین می‌برد و سایر روش‌های درمانی نیز تنها برای انواع خاصی از سرطان موثر هستند. در حال حاضر پروفسور "Proud" و همکارانش با همکاری سایر آزمایشگاه‌های دیگر مانند کارخانجات داروسازی، سعی در تولید و آزمایش داروهای مهارکننده "eEFK2" را دارند تا بتوان در آینده روش درمانی بالقوه‌ای را گسترش داد. "Proud" خاطرنشان می‌کند: سنتز پروتئین _تولید پروتئین در خود سلول_ فرآیندی اساسی محسوب می‌شود که سلول را قادر به رشد، تقسیم سلولی و عملکردهای مربوطه می‌کند. اکنون تلاش محققان در شناسایی چگونگی تاثیر این فرآیند بر ایجاد سرطان و سایر بیماری‌ها خواهد بود. این پژوهش در مجله "Cell" منتشر شده است.

محققان دانشگاه بریتیش کلمبیا کانادا روش جدید تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) را طراحی کرده‌اند که نشانه‌های بارز بیماری مالتیپل اسکلروزیس (MS) را با جزییات دقیقی که پیش از این بی‌سابقه بوده، شناسایی می‌کند. این روش ابزار بسیار قدرتمندی را برای ارزیابی درمان‌های جدید در اختیار محققان قرار می‌دهد. طی این روش به جای اندازه موج‌ها، فرکانس امواج الکترومغنایس که توسط اسکن‌های (MRI) جمع‌آوری شده مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد.
بیماری MS زمانی رخ می‌دهد که سلول‌های ایمنی شخص، غلاف محافظ موسوم به میلین که فیبرهای عصبی را احاطه کره، مورد حمله قرار می‌دهد. این آسیب‌رسانی به غلاف میلین مانع انتقال سیگنال‌های الکتریکی بین نورون‌ها می‌شود و در نتیجه طیف وسیعی از علائمی نظیر ضعف، از دست دادن بینایی، لرزش، سرگیجه و خستگی مفرط پدیدار خواهد شد.
در این پژوهش، محققان فرکانس اسکن‌های مغزی (MRI) که طی شش ماه، ماهانه یک بار از 20 بیمار مبتلا به ام اس به دست آمده بود را تحلیل کردند. زمانی که شکاف‌های میلین موسوم به ضایعه در اسکن‌های مرسوم (MRI) آشکار شدند، محققان به تصاویر مبتنی بر فرکانس بیماران مراجعه کردند.آن‌ها با مشاهده مکان دقیق این ضایعات که شامل آسیب بافتی بود، حداقل دو ماه پیش از پدیداری هرگونه نشانی از آسیب، متوجه تغییرات فرکانس شده بودند. به گفته محققان می‌توان با استفاده از این روش سودمندی درمان‌ها را در کاهش یا توقف روند آسیب به میلین تعیین کرد. این پژوهش در مجله انجمن عصب‌شناسی آمریکا تحت عنوان "Neurology" منتشر شده است.

محققان دانشگاه واشنگتن یک حسگر زیست‌پزشکی را با استفاده از نانومیله‌های طلا، برای تشخیص افزایش لیپوکالین ‏وابسته به ژلاتیناز نوتروفیل بعنوان یک زیست‌نشانگر آسیب‌های حاد کلیه ساخته‌اند. ‏ یافته‌های «اِوان کراش» و همکارانش در ‏دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن تشخیص آسیب‌های جدی کلیه را به سادگی از طریق ‏فرو بردن یک کاغذ آزمایش در ادرار میسر کرده است. زیست‌نشانگرها عموما مولکول‌ها یا پروتئین‌های ‏کوچکی در بدن هستند که با تغییر غلظت در بدن به بیماری و یا درمان پاسخ می‌دهند. ‏«کراش» معتقد است که این فناوری مبتکرانه بررسی عملکرد کلیه را بصورت بالینی و با ‏هزینه کمتر فراهم می‌آورد. ‏
برای ساخت این حسگر از روشی به نام زیست‌حسگری پلاسمونیک استفاده شده است ‏که قادر به شناسایی مقادیر بسیار کم زیست‌نشانگرهاست. با این حال پادتن‌های طبیعی عمر ‏کوتاهی داشته، بسیار گران قیمت بوده و نیازمند زمان طولانی برای ایجاد و بکارگیری هستند. ‏از این رو این محققان پادتن‌هایی مصنوعی را ابداع کرده‌اند. برای ساخت این زیست‌حسگر پلاسمونیک از فرایندی به نام نشانگذاری ‏زیست‌مولکولی استفاده شده است که شامل متصل کردن پروتئین‌های هدف به سطح ‏نانومیله‌ها و سپس اضافه کردن مولکول‌هایی کوچک در اطراف پروتئین برای تشکیل یک لایه پلیمری در بیرون از نانومیله‌هاست. با خارج کردن پروتئین‌های هدف حفراتی روی ‏سطح نانومیله‌ها به جای می‌ماند که همان پادتن‌های مصنوعی نام دارند. هنگامی که نانومیله‌ها ‏همراه با پادتن‌های مصنوعی در تماس با ماده‌ای نظیر ادرار که حاوی پروتئین هدف است ‏قرار می‌گیرند، حفرات بصورت پازل توسط پروتئین هدف پر می‌شوند. با تابش نور به نانومیله‌های طلا، الکترون‌های فلز تحریک‌ شده و شروع به نوسان می‌کنند. ‏دو رنگ یا باند موجود در طیف ساطع‌ شده از نانومیله نشان می‌دهد که کدام بخش از نور ‏تابیده جذب و کدام پراش شده است. زمانی که ماده‌ای به نانومیله متصل باشد، موقعیت یکی از ‏باندها به مکانی دیگر انتقال یافته و باعث تغییر رنگ خواهد شد که این تغییر نشان‌دهنده ‏چسبیدن پروتئین زیست‌نشانگر به نانومیله است. در نتیجه اندازه‌گیری میزان زیست‌نشانگر با ‏تغییر رنگ امکان‌پذیر است. ‏
این محققان در تلاشند تا عملکرد موفقیت‌آمیز زیست‌نشانگر ‏NGAL‏ را به عنوان ‏مدلی برای جایگزینی پادتن‌های طبیعی با پادتن‌های مصنوعی سایر پروتئین‌ها بکار گیرند. ‏این محققان، جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ ‏«Advanced Functional ‎Materials‏» منتشر کرده‌اند.‏

لنزی تماسی که در شب مورد استفاده قرار می‌گیرد، می‌تواند نیاز به عینک مطالعه در میانسالی را از بین ببرد. این شیوه که محققان دانشگاه نیو ساوث ولز استرالیا آنرا شبیه به ارتودنسی دندان خوانده‌اند، شکل چشم را برای تصحیح بینایی بدون نیاز به عینک یا جراحی تغییر می‌دهد. این لنزها با فشار آرام بر روی چشم برای بازیابی آن به شکل چشم یک انسان با بینایی عادی کار می‌کند. از آنجایی که این لنزها در زمان خواب مورد استفاده هستند، کاربران نیازی به استفاده از عینک مطالعه در روز برای تصحیح بینایی نخواهند داشت. همچنین از آنجایی که این لنزها در طول روز به کار نمی‌روند، چشمها می‌توانند اکسیژن کافی را بدست بیاورند.
بیشتر افراد میانسال کاهش بینایی مرتبط با سن بالا را در دید نزدیک تجربه می‌کنند. علائم رایج شامل دورتر نگه داشتن نوشته‌ها برای قرار دادن آنها در مرکز تمرکز بوده و بسیاری از افراد در این سنین نیازمند استفاده از عینکهای دو کانونی یا مطالعه هستند. اما این شیوه جدید موسوم به «هایپروپی ارتوکراتولوژی» یک جایگزین جدید را برای این شرایط ارائه می‌کند. پیرچشمی توسط فقدان انعطاف مرتبط با پیری در قرنیه چشم بوجود می‌آید. این در حالی است که این اصلاح دید موقتی است چرا که قرنیه به مرور زمان به شکل اولیه خود باز می گردد از این رو باید این لنزها را هر شب استفاده کرد.

دانشمندان دانشگاه میسوری روش جدیدی را برای درمان سرطان معرفی کرده‌اند که بدون داشتن عوارض جانبی این بیماری مهلک را درمان می‌کند. مدتی کوتاه پس از کشف نوترون در سال 1932، تعدادی از دانشمندان به پتانسیل «درمان گیراندازی نوترون بور» (BNCT) به عنوان درمانی برای سرطان پی بردند. با این حال علی‌رغم دهه‌ها تحقیق، مشکل یافتن یک عامل تحویل که بتواند تومورها را بدون آسیب‌رساندن به بافت‌های اطراف به طور کارآمدی هدف قرار دهد، به قوه خود باقی ماند.
راهکار BNCT شامل تزریق به تومورها با عامل گیراندازی ایزوتوپ بور-10 غیررادیواکتیو است که سپس پرتو نوترون‌های اپی‌ترمال به آن تابیده می‌شود. این نوترون‌ها با عامل گیراندازی برای تولید یک واکنش هسته‌ای و از لحاظ بیولوژیکی مخرب تعامل برقرار می‌کنند. این امر منجر به تشکیل بور 11 با آزادسازی تابش کشنده در شکل ذرات آلفا (هلیم- ) و یون‌های لیتیوم می‌شود که تومور را نابود می‌کنند. اگرچه مطالعات بالینی متعددی ایمنی BNCT را به اثبات رسانده‌اند، چالش یافتن عوامل بیشتر تحویل بور تومور انتخابی همواره وجود داشته است.
با استفاده از این واقعیت که سلول‌های سرطانی مواد بیشتری را در مقایسه با سلول‌های نرمال جذب می‌کنند، پروفسور ام فردریک هاوتورن و تیمش از دانشگاه میسوری ترتیبی دادند که سلول‌های سرطانی جذب و ذخیره‌سازی ماده شیمیایی بور که توسط هاوتورن طراحی شده بود، را انجام دهند. هنگامی که این ماده یک نوتورن را جذب می‌کند، اتم‌های لیتیوم و هلیم را آزاد می‌کند. این اتم‌ها در سلول‌های سرطانی نفوذ کرده و آن‌ها را از درون و بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های سالم پیرامون نابود می‌کند. هاوتورن و تیمش این شکل جدید از پرتودرمانی را بر روی موش‌ها آزمودند که منجر به برطرف شدن موفقیت‌آمیز سرطان شد. جزئیات این مطالعه علمی اخیرا در مجله The Proceedings of the National Academy of Science منتشر شده است.

تیمی از فیزیکدانان و عصب‌شناسان از روش راهگشایی در تصویربرداری MRI خبر داده‌اند که انجام اسکن‌های مغزی را با بیش از هفت برابر سرعت حال حاضر ممکن می‌سازد. یک فیزیکدان دانشگاه کالیفرنیا در برکلی و همکارانش از دانشگاه‌های مینه سوتا و آکسفورد انگلستان از دو بهینه‌سازی خبر می‌دهند که اجازه می‌دهد تا اسکن سه بعدی کاملی از مغز در کمتر از نیم ثانیه، به جای 2 تا 3 ثانیه معمول انجام پذیرد. دیوید فاینبرگ، نویسنده اصلی مقاله و فیزیکدان و استادیار موسسه عصب شناسی هلن ویلز دانشگاه کالیفرنیا در برکلی گفت:‌ "هنگامی که اولین تصویرها را برداشتیم، سرعت آن برای ما غیرقابل باور بود. مثل آن بود که از هواپیمای ملخ دار سوار هواپیمای جت شوید. تفاوت تا این اندازه بود. برای عصب شناسی، به ویژه اسکن سریع نقش کلیدی دارد چرا که اجازه می‌دهد تا پویایی کنش‌های مغزی به تصویر کشیده شود. به گفته فاینبرگ، "هنگامی که مطالعه ام.آر.آی. عملی از مغز انجام می‌شود، حدود 30 تا 60 تصویر که تمامی سه بعد مغز را پوشش می‌دهد صدها بار تکرار می‌شود مانند فریم‌های یک فیلم، اما با fMRI یک فیلم سه بعدی است. به وسیله مالتیپلکس کردن تصویربرداری جهت سرعت بالا، تعداد فریم‌های بالاتری به همراه اطلاعات بیشتری در زمانی کوتاه‌تر به دست می‌آید."

استفاده از یک هیدروژن تزریقی جدید به بازسازی و بهبود آسیب‌های ناشی از حملات قلبی کمک می‌کند. محققان دانشگاه کالیفرنیا با انجام مطالعات خود در مدل حیوانی توانستند یک هیدروژل تزریقی جدیدی را ایجاد کنند که می‌تواند آسیب‌های ناشی از حملات قلبی را ترمیم و به رشد بافت جدید قلب و رگ‌های خونی کمک کند. محققان افزودند: این ژل بدون نیاز به عمل جراحی یا بیهوشی عمومی تنها از طریق یک کانتر تزریق می‌شود.
نتایج حاصل از این تحقیق ضمن بیان اینکه بیشتر افراد بازمانده از حملات قلبی در نهایت به نارسایی قلبی دچار می‌شوند، می‌افزاید: این هیدروژن قادر است عضله قلب را احیا کرده و بافت اسکار را در منطقه آسیب‌دیده ناشی از حمله قلبی کاهش داده و از نارسایی قلبی جلوگیری کند. به گفته محققان، یافته‌های این مطالعه یک روش جدید را با حداقل تهاجم برای جلوگیری از نارسایی قلبی پس از حمله قلبی در افراد مبتلا ایجاد می‌کند و با ایجاد یک راه‌حل تازه پزشکی برای احیا و ترمیم قلب، پتانسیل لازم را برای بهبود کیفیت و طولانی‌تر شدن زندگی میلیون‌ها نفر از مبتلایان به حمله قلبی دارد.

پژوهشگران فرانسوي موفق به ابداع روشي جديدي براي تشخيص فوري انتروباکترياسه‌هاي توليد کننده کارباپنماز شده‌اند. اين آزمايش تشخيصي که براساس هيدروليز نوعي کارباپنم در محيط آزمايشگاهي توسط کولوني‌هاي باکتري‌ها صورت مي‌گيرد، به افخار دو پژوهشگر مبتکر آن، کارباان‌پي (نورومن و پوپرل) ناميده شده است. طي سال‌هاي اخير مقاومت باکتري‌هاي خانواده انتروباکترياسه به کارباپنمازها افزايش چشمگيري داشته است. اهميت موضوع از اين نظر بيشتر مي‌شود که کارباپنماز، باکتري را نسبت به اکثر بتالاکتام‌ها مقاوم مي‌کند و در ضمن در اکثر موارد با ديگر شاخص‌هاي مقاومت چند دارويي نيز همراه است. به عبارت ديگر، بسياري از باکتري‌هايي که به کارباپنماز تجهيز شده‌اند، انواع مقاوم به تمام داروها هستند. به همين دليل، شناسايي اين گونه باکتري‌ها براي مديريت درمان بسيار با اهميت است. کارباان‌پي (ca2ba NP) مي‌تواند در کمتر از 2 ساعت انواع مقاوم به کارباپنم انتروباکرياسه را تشخيص دهد. اين آزمايش ارزان قيمت بوده و امکان انجام آن در تمام آزمايشگاه‌هاي تشخيص طبي وجود دارد. حساسيت اين روش تشخيصي در مقايسه با روش‌هاي مولکولي، 100 % تخمين زده شده است.

اين امکان وجود دارد که به صورت غير تهاجمي و با استفاده از روش جديدي به نام توموگرافي اپتيکال پوياي منتشر (Dynamic diffiuse optical Tomography) بيماري عروق محيطي را تشخيص داد. اين روش تصويربرداري که فاقد اشعه‌هاي يونيزه کننده بوده و بنابراين از معايب تصويربرداري‌هايي نظير CT‌ اسکن و آنژيوگرافي به دور است، از پرتوهاي نزديک مادون قرمز استفاده مي‌کند و در نهايت يک نقشه فضايي- زماني از توزيع اکسي‌هموگلوبين و دزوکسي هموگلوبين در بافت‌ها تهيه مي‌کند. در مقاله جديدي که توسط دکتر خليل و همکارانش از بخش مهندسي زيست پزشکي دانشگاه کلومبيايي نيويورک به چاپ رسيده، سه فرد با اين روش مورد بررسي قرار گرفته‌اند. يکي از اين افراد، يک فرد طبيعي و بدون بيماري بوده که به عنوان شاهد در نظر گرفته شده، نفر دوم فردي غيرديابتي اما مبتلا به بيماري سرخک‌هاي محيطي بوده و نفر سوم يک فرد ديابتي مبتلا به بيماري سرخک‌هاي محيطي با کلسيفيکاسيون وسيع شريان‌هاي محيطي بوده است. مطالعه برروي اين سه بيمار تفاوت معني‌داري را بين اين سه نفر از نظر متغيرهاي توموگرافي اپتيکال پوياي منتشر نشان داده و اين روش را به عنوان يک روش احتمالي براي تشخيص غير تهاجمي بيماري عروق محيطي معرفي کرده است. به هر حال براي استفاده از اين روش در طبابت روزمره نياز به بررسي‌ها و مطالعات بيشتر است.

دانشمندان چشم بیونیکی ابداع کرده اند که با استفاده از آن نابینایان می توانند ببینند . این فناوری در سال 2011 برای استفاده در اروپا تاییدیه گرفته است. این فناوری به نام Argus II در نوع خود اولین است و در سال 2011 برای استفاده در اروپا تاییدیه گرفته است ولی برای کاربرد آن در آمریکا نیازبه تاییدییه سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) است. Argus II نتیجه 20 سال تحقیق علمی در خصوص اندام ظریف و عمدتا پیچیده چشم است.
بیشترین کارآیی این فناوری برای بیمارانی خواهد بود که به شکل ارثی نابینایی دارند . در حال حاضر حدود 3000 نفر در آمریکا به یک بیماری چشمی که باعث از بین رفتن شبکیه می شود، مبتلا هستند. این فناوری از دو قسمت پیوند پروتز Argus II در داخل چشم و یک عینک تشکیل شده است. با جایگزینی یک سری الکترودها در داخل چشم ، پروتز Argus II نارسایی شبکیه را در انتقال اطلاعات در مورد نور و تاریکی جبران می کند و این اطلاعات را فورا به مغز منتقل می کند. قسمت دیگر Argus II از یک عینک تشکیل شده است.
این عینک دارای دوربین هایی است که اطلاعات اشیای مقابل افراد را به رایانه کوچکی که بر روی عینک تعبیه شده است، منتقل می کند. اطلاعات به صورت بی سیم به پروتزی که در چشم کار گذاشته شده ، منتقل می شود و مغز با ارسال یک سری پالس های الکتریکی، به بیمار این امکان را می دهد که در نهایت نور، تاریکی و اشکال را ببیند.
دکتر ˈمارک هومایونˈ از دانشکده پزشکی کک ˈیو.اس.سیˈ در مورد این فناوری گفت: اگر به ابداع این نوع فناوری برای سایر بخش های بدن ادامه دهیم و زبان جدید الکتریکی پالس ها به مغز و به چشم ها را بفهمیم ، می توانیم از آن برای سایر بخش های بدن نیز استفاده کنیم و بدین ترتیب جهان و نحوه ارتباطمان با آن تغییر می کند. با این وجود محققان می گویند که برخی کاربران Argus II می توانند حروفی به بلندی چند اینچ را تشخیص دهند. به گفته محققان اتکای این دستگاه به یک رایانه خارجی عامل مهمی برای موفقیت ها و کارآیی آتی آن به شمار می رود. به گفته آنها درآینده بیمارانی که زمانی نابینا بودند با استفاده از این وسیله می توانند رنگ های مختلف را تشخیص دهند.

محققان آمریکایی موفق به تولید نوعی هیدروژل شده‌اند که تاثیر آن در درمان بیماران مبتلا به آسیب‌های غضروفی ثابت شده است. این ژل هنگام مواجهه با نور، ضخیم می‌شود و سطح شبکه مانندی را برای رشد و گسترش سلول‌های جدید مهیا می‌کند. آسیب‌های وارد شده به غضروف یا فرسودگی آن می‌تواند منجر به سوراخ و شکاف‌هایی شود که در نتیجه آن، استخوان‌ها به یکدیگر مالیده شده که باعث ایجاد درد و دشواری در راه رفتن می‌شود. متاسفانه، غضروف نمی‌تواند مانند سایر قسمت‌های بدن به‌طور طبیعی خود را ترمیم کند، چراکه منبع خونی ندارد. در علم پزشکی برای حل این مشکل، روشی رایج موسوم به "microfracturing" وجود دارد که طی آن، پزشکان با ایجاد سوراخ‌هایی در استخوان نزدیک غضروف، خون و سلول‌های بنیادی را تزریق می‌کنند و باعث افزایش رشد سلول‌های جدید می‌شوند. اما مشکل این روش در این است که غضروف را به حالت قبلی بازنمی‌گرداند و اغلب نیز منجر به ایجاد بافت‌های اسکار می‌شود. بنابراین بسیاری از بیماران تسلیم استفاده از مفصل مصنوعی می‌شوند.
محققان طی این پژوهش، ابتدا با استفاده از "microfracturing" شکستگی‌های میکرو را ایجاد کرده، سپس ژل تولیدی را درون سوراخ‌های ایجاد شده به کار بردند و نور را به منظور ضخیم شدن به آن تاباندند. این ژل، سطحی را برای رشد سلول‌های بنیادی درون سلول‌های غضروف به وجود می‌آورد که باعث باز جوانی غضروف می‌شود. به‌منظور بررسی مزیت استفاده از ژل، محققان بر گروهی از بیماران فقط "microfracturing" را به کار بردند و بر گروهی دیگر ترکیب روش "microfracturing" و ژل را به کار بردند.
نتایج نشان می‌داد که افراد درمان شده با ژل، 86 درصد موفقیت بیشتری را در پر کردن سوراخ‌های ایجاد شده با غضروف به دست آورده‌اند و درد بسیار کمتری را نیز تجربه کرده‌اند. این در حالی است که در گروه درمان شده با "microfracturing"، درصد موفقیت، 64 گزارش شده است. بنا بر این گزارش، از آنجاکه تعداد بیماران درمان شده با این روش اندک بوده است، آزمایشات بیشتری برای چگونگی تاثیر این ژل مورد نیاز است. اما تاکنون، نتایج به دست آمده بقدر کافی مثبت و امیدوارکننده بوده است که بتوان این روش را در آینده‌ای نزدیک به عنوان درمانی استاندارد برای اصلاح غضروف به‌کار برد. این پژوهش در مجله "Science Translational Medicine" منتشر شده است.

زخم‌های وارده بر مغز یکی از مشکلاتی است که روش درمانی نداشته و می‌تواند موجب مرگ شده یا تا پایان عمر اثر آن باقی بماند. اخیرا محققان آمریکایی ساختارهایی ارائه کرده‌اند که می‌تواند کاهش فشار خون را کنترل کرده و در به هوش آوردن مصدوم کمک کند. دچار آسیب‌های مغزی می‌شوند، اخیرا محققان برای این مشکل راه حلی پیدا کرده‌اند. زخم‌های مغزی ایجاد شده بوسیله ضربه‌های فیزیکی معمولا در اثر برخورد جسم سخت بر جمجمه یا برخورد گلوله ایجاد می‌شود. این زخم‌ها معمولا درمان نشده و به‌ صورت آسیب دائمی در مغز مانده و یا حتی موجب مرگ می‌شود.
«توماس کنت»، «جیمز تور» و همکارانش به این نتیجه رسیدند که جراحات مغزی موجب اختلال در رسیدن خون غنی از اکسیژن در مغز می‌شود. با این که دو درصد از وزن بدن را مغز تشکیل می‌دهد، اما 20 درصد از اکسیژن وارد شده به بدن را مغز مصرف می‌کند. با این حجم بالای مصرف اکسیژن، در صورتی که زخم نه چندان بزرگی نیز در مغز ایجاد شود، می‌تواند موجب بی‌هوشی شود. کم بودن جریان خون و به هوش آوری موجب تشکیل رادیکال‌های آزاد می‌شود که در نهایت باعث مرگ سلول‌های مغزی می‌شود. سال‌های طولانی است که در این حوزه تحقیقات بسیاری انجام شده، اما هنوز راه حل مناسبی برای درمان این زخم‌ها پیدا نشده است. به‌ همین دلیل دانشمندان به‌ دنبال راهبردهای جدید هستند. یکی از این راهبردهای جدید استفاده از نانوذرات است.
این گروه تحقیقاتی موفق به تست نانوذرات خوشه‌ای کربنی که دارای گروه‌های آبگریز پلی (اتیلن گلیکول) است، شدند؛ به این ساختارها PEG-HCCs گفته می‌شود. این نانوذره یک نوع کربن غیرسمی است که در تست‌های آزمایشگاهی نقش آنتی‌اکسیدن را ایفا می‌کند، به‌ طوری که فشار خون را به سرعت به حالت نرمال آورده و مصدوم را به هوش می‌آورد. این ساختارها قادرند سطح سوپراکسیدها و اکسید نیتریک را در بافت آسیب دیده کاهش دهند. محققان معتقدند که این یافته می‌تواند قدم مهمی برای بهبود بیماران بوده و در طول فرایند به هوش آمدن به آنها کمک شایانی می‌کند. این روش می‌تواند در درمان مجروحان جنگی در خاورمیانه استفاده ‌شود. جزئیات این روش در مقاله‌ای تحت عنوان «Antioxidant Carbon Particles Improve Cerebrovascular Dysfunction Following Traumatic Brain Injury» در نشریه «ACS Nano» منتشر شده است.

محققان دانشگاه میسوری موفق به ایجاد شیوه‌ای برای شناسایی زودهنگام بیماری قلبی پیش از پیشرفته‌تر شدن آن و شناسایی بیماران در معرض خطر سکته شدند. رسوب‌های پلاک در رگ‌ها که عموما منجر به حمله قلبی و سکته می‌شوند، معمولا با یک التهاب شریان در همان منطقه پیش از بروز این شرایط همراه هستند که با توجه به این نواحی ملتهب پیش از شکل‌گیری رسوب‌ها و ایجاد درد در سینه، می‌توان از خطرات احتمالی جلوگیری کرد.
این محققان از حباب‌های ریز با قطر سه میکرون برای شناسایی التهاب رگ‌ها در خوک استفاده کردند. به گفته محققان، این رویکرد ممکن است بتواند در بررسی تاثیر درمان‌های التهاب رگ‌ها نیز مورد استفاده قرار گیرد. شناسایی علائم اولیه بیماری قلبی بخصوص در صورت عدم استفاده از فرآیندهای تهاجمی بسیار مشکل است و پزشکان معمولا باید تا زمان بروز علائم جدیدتر مانند درد سینه و حمله قلبی برای شناسایی آن منتظر بمانند. ریزحباب‌های هدفمند از امکان شناسایی علائم اولیه بیماری قلبی به شیوه غیرتهاجمی برخوردارند.
محققان در این پژوهش پادتن‌های خاص را به حباب‌های کوچک متصل کرده و سپس آنها را به خوک‌های مبتلا به بیماری قلبی تزریق کردند. این پادتن‌ها به جستجوی التهاب در رگ‌های خوک پرداخته و به همراه حباب‌ها به آنها متصل شدند. محققان سپس با استفاده از یک دستگاه فراصوت توانستند ریزحباب‌ها را که در رگ‌ها متمرکز بودند، شناسایی کنند. این نحستین بار است که چنین فرایندی در حیوانات با جثه بزرگ با موفقیت عمل کرده است. محققان معتقدند که می‌توان از این رویکرد در انسان نیز بهره برد. نتایج اولیه این پژوهش، امیدبخش بوده و در صورت موفقیت‌آمیز بودن پژوهش‌های بیشتر در سال‌های آینده، کارآزمایی‌های انسانی نیز آغاز خواهد شد. این پژوهش در مجله Medicine and Science in Sports and Exercise منتشر شده است.

نوع جدیدی از سیستم رهاسازی دارویی که از غشاهای پلیمری ساخته شده، توسط محققان دانشگاه کالیفرنیا ارائه شده است. این سیستم می‌تواند دارو را در یک بازه زمانی چند ماهه به آهستگی رهاسازی کند. از این سیستم می‌توان در رهاسازی‌های مختلف به‌ ویژه در نواحی که در دسترس نیست، استفاده کرد. یکی از کاربردهای مهم نانوپزشکی، رهاسازی دارو با استفاده از حاملین کوچک دارو است. چنین ادواتی با استفاده از نانوذرات توخالی که حاوی مولکول‌های درمانی هستند، ایجاد می‌شود. با این حال غشاهای نانوساختاری که دارو می‌تواند میان نانوفیلم و لایه پشت آن قرار گیرد نیز برای استفاده در رهاسازی مستعد است.
مزیت این غشاها آن است که مولکول دارو می‌تواند ابعادی در حد حفره‌های غشاء داشته باشد. حفره‌های غشاء بین چند ده نانومتر تا چند صد نانومتر قطر دارند. این سیستم‌ها می‌توانند دارو را به آهستگی رها کنند، دلیل این امر آن است که آنها از میان حفره سلولی عبور می‌کنند. تا کنون، بیشتر نانوساختارهای ایجاد شده از جنس مواد معدنی نظیر سیلیکون، آلومینیوم و تیتانیوم بوده‌اند به این دلیل که تولید این ترکیبات ساده‌تر است. مشکل کار اینجاست که این ترکیبات معمولا سخت و انعطاف ناپذیر بوده و با محیط زنده سازگاری ندارند.
غشاهای پلیمری نانوساختار می‌توانند نقش مهمی در حل این مشکل ایفا کنند. «تجای دسای» و همکارانش روی پلیمرهای قابل تجزیه در محیط زنده تحقیق می‌کنند. پلیمرهایی نظیر پلی کربولاکتیک عناصر فعالی در زمینه رهاسازی دارو محسوب می‌شوند. محققان پلی کربولاکتیک را در قالبی از جنس اکسید روی ریختند و غشائی نانوساختاری از جنس پلی کربولاکتیک ساختند؛ این غشاء دارای حفره‌هایی نانومقیاس بود به طوری که امکان رهاسازی پروتئین درمانی ایمونوگلوبین جی در طول بازه زمانی هفت ماه از آن امکان پذیر بود.
این تیم تحقیقاتی موفق شد این غشاء را با روش چرخش ماده روی سطح جهت ایجاد لایه نازک، تولید کند. پلی اتیلن گلیکول روی الگویی از جنس اکسید روی قرار داشت و برجستگی‌های موجود در اکسید روی موجب تشکیل نانوحفره‌ها شد. تحت شرایط مشخصی، فیلم پلی اتیلن گلیکول تشکیل شبکه‌ای می‌دهد که با زدودن پلی اتیلن گلیکول، فیلم پلی کربولاکتیک ایجاد می‌شود. «دسای» می‌گوید: ما نشان دادیم که پروتئینی نظیر LgG می‌تواند به آرامی و یکنواختی در یک غلظت مناسب در طول چهار ماه از این سیستم رها شود. چنین رهاسازی پیش از این امکان پذیر نبوده است.

اين امکان وجود دارد که به صورت غير تهاجمي و با استفاده از روش جديدي به نام توموگرافي اپتيکال پوياي منتشر (Dynamic diffiuse optical Tomography) بيماري عروق محيطي را تشخيص داد. اين روش تصويربرداري که فاقد اشعه‌هاي يونيزه کننده بوده و بنابراين از معايب تصويربرداري‌هايي نظير CT‌ اسکن و آنژيوگرافي به دور است، از پرتوهاي نزديک مادون قرمز استفاده مي‌کند و در نهايت يک نقشه فضايي- زماني از توزيع اکسي‌هموگلوبين و دزوکسي هموگلوبين در بافت‌ها تهيه مي‌کند.
در مقاله جديدي که توسط دکتر خليل و همکارانش از بخش مهندسي زيست پزشکي دانشگاه کلومبيايي نيويورک به چاپ رسيده، سه فرد با اين روش مورد بررسي قرار گرفته‌اند. يکي از اين افراد، يک فرد طبيعي و بدون بيماري بوده که به عنوان شاهد در نظر گرفته شده، نفر دوم فردي غيرديابتي اما مبتلا به بيماري سرخک‌هاي محيطي بوده و نفر سوم يک فرد ديابتي مبتلا به بيماري سرخک‌هاي محيطي با کلسيفيکاسيون وسيع شريان‌هاي محيطي بوده است. مطالعه برروي اين سه بيمار تفاوت معني‌داري را بين اين سه نفر از نظر متغيرهاي توموگرافي اپتيکال پوياي منتشر نشان داده و اين روش را به عنوان يک روش احتمالي براي تشخيص غير تهاجمي بيماري عروق محيطي معرفي کرده است. به هر حال براي استفاده از اين روش در طبابت روزمره نياز به بررسي‌ها و مطالعات بيشتر است.

محققان دانشگاه تنسي يك فرآيند ليزري فوق سريع ايجاد كرده‌اند كه مي‌تواند به عنوان درمان غير تهاجمي براي سرطان بويژه در سرطانهاي مغزي مورد استفاده قرار بگيرد. اين فناوري در مركز كابردهاي ليزر دانشگاه تنسي ايجاد شده و به بررسي و تخريب تومورهاي سرطاني مي‌پردازد. اين شيوه از يك ليزر فمتوثانيه استفاده كرده كه بسيار پر سرعت بوده و در سرعت يك كوادريليوم ثانيه،‌ پالس ارسال مي‌كند. چنين سرعت بالايي، زوم كردن در يك منطقه خاص براي بررسي و نقشه‌برداري دقيق از يك تومور را ممكن مي‌سازد.
حتي مناطق داراي دسترسي مشكل نيز مي‌توانند با پالسهاي فوق كوتاه در دسترس قرار بگيرند كه همچنين استفاده از تابش شديد را ممكن مي‌سازد. هنگامي كه منطقه سرطاني به دقت شناسايي و هدف‌گيري شد،‌ تنها بايد شدت تابش ليزري بالا رفته تا تومور را بسوزاند. به همين دليل، اين ليزر از پتانسيل دقيق‌تري نسبت به شيوه‌هاي كنوني برخوردار بوده و در عوض جراحي‌هاي تهاجمي، به بيماران درمان سرپايي را ارائه مي‌كند.
اين فناوري جديد بخصوص براي درمان بيماران سرطان مغز مفيد بوده چرا كه مكانيسم تصويربرداري مي تواند با يك شيوه غيرتهاجمي در لايه‌هاي نازك استخوان مانند جمجمه نفوذ كند. به دليل دقت بالاي اين شيوه، ‌شانس كمتري در مورد خسارات جانبي بر بافت سالم مغزي وجود دارد. علاوه بر آن، اين فناوري بر محدوديتهاي درمان فتوديناميك و جراحي در مواردي كه برداشتن تمام بافت سرطاني ممكن نبوده، غلبه كرده است. اين محققان اكنون در حال كار بر روي تجاري‌سازي فناوري خود با كمك بنياد پژوهش دانشگاه تنسي هستند.

محققان کانادایی با آزمایش بر روی موش‌ها، روش جدید و موثری برای متوقف کردن خاطرات ناخوشایند یافته‌اند که می‌تواند به درمان‌های بهتر منجر شود. یادآوری خاطرات ناخوشایند بویژه برای افرادی که دچار اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)‌ هستند، با ترس و تجربیات احساسی خاصی همراه است؛ همچنین یادآوری تأثیر مصرف مواد مخدر در افرادی که به تازگی تحت درمان قرار گرفته اند نیز می تواند باعث بازگشت به سمت مواد مخدر شود. شاید فراموش کردن بهترین شیوه برای مقابله با این خاطرات ناخوشایند باشد، اما روش ابداعی محققان کانادایی می‌تواند برای هر دو گروه معتادان در حال ترک و دچار اختلال PTSD‌ نتایج مثبتی به همراه داشته باشد.
محققان علوم اعصاب کالج پزشکی دانشگاه وسترن با آزمایش بر روی موش‌ها دریافته‌اند، با تحریک نوع فرعی گیرنده دوپامین موسوم به گیرنده D1 در قشر جلو مغز می‌توان بطور کامل از فراخوانی هر دو نوع خاطرات بد و خاطرات تحریک‌آمیز مانند گرایش مجدد به سمت مواد مخدر پیشگیری کرد. برخلاف روش‌های پیشنهادی که منجر به پاک شدن دائمی برخی خاطرات خاص می‌شود، این روش شامل کنترل خاطرات فراخوان شده اعم از خاطرات بد یا انگیزشی (مواد مخدر) می‌شود و حافظه واقعی دست نخورده باقی می‌ماند.
دکتر «نیکول لاوزن» از محققان این مطالعه تأکید می‌کند: درک ضعیفی از مکانیسم دقیق مغز که فراخوانی این خاطرات را کنترل می‌کنند، وجود دارد و هیچ درمان موثری برای مبتلایان به اختلال مرتبط با PTSD‌ یا اعتیاد تاکنون ابداع نشده است. دکتر «لاوزن» خاطرنشان می‌کند: اگر بتوانیم فرآیند فراخوانی این خاطرات را متوقف کنیم، قادر به تولید داروهای مناسب برای درمان این اختلالات خواهیم بود. نتایج این مطالعه در مجله Neuropharmacology‌ منتشر شده است.

دانشمندان ژاپنی با استفاده از رگ‌های خونی شتر مرغ موفق به ایجاد "بای پس" قابل دوام در خوک‌ها شدند که این امر امیدهای پیوند موثر و آسان عروق در بیماران قلبی را افزایش داده است. محققان دریافتند که می‌توان رگ‌های خونی را از شتر مرغ برداشته و از آن برای ساخت مسیرهای مصنوعی به طول 30 سانتی متر و قطر 2 میلیمتر استفاده کنند. جایگزین‌های امروزی که از بدن افراد مرده، حیوانات یا فیبرها و رزین‌های مصنوعی به دست می‌آید باید برای جلوگیری از مشکلات ایجاد لخته، دو برابر باشند. اکنون شترمرغ ها منبع پایدار و خوبی از رگ‌های بلند و نازک را در اختیار محققان گذاشته‌اند.
به گفته "تتسوجی یاما اوکا" سرپرست ارشد این پژوهش، عروق به کار رفته در این پژوهش که خون را به سمت سر شتر مرغ حمل می‌کند، فرآوری شده و با مولکول‌های پیشگیری کننده وقوع لخته در مقیاس نانو پوشش داده شده است. پژوهشگران در آزمایشگاه "یاما اوکا" از رگ‌های خونی جدید برای انجام عمل بای پس در شریان فمورال (شریان ران) در پنج خوک کوچک استفاده کردند. طی این پژوهش ثابت شد که رگ جدید این اجازه را به خون می‌دهد که بدون استفاده از عوامل پیشگیری کننده لخته به آرامی و یکنواخت گردش کند. "یاما اوکا" می‌گوید که نتایج این پژوهش نخستین موفقیت جهانی در انجام عمل "بای پس" بلند در قطر کوچک است.
پیش از این عمل‌ "بای پس" قلب با استفاده از رگ‌های مصنوعی کوچک در موجودات کوچک مانند موش انجام شده بود اما برای عمل‌های انسانی رگ‌ها باید بلند و نازک باشد. در نتیجه برای قلب انسان، اضافه کردن حداقل 10 سانتی متر و برای پا نیز 20سانتی متر رگ لازم است. جراحان می‌توانند، این رگ خونی جدید را برای اعمال جراحی خاص، به اندازه مورد نظر کوتاه کنند و دیگر نیازی به برداشت رگ از سایر قسمت‌های بدن اشخاص بیمار نخواهد بود. "بای پس" از نظر لغوی به معنای راه فرعی است و "بای پس" قلب نوعی عمل جراحی قلبی است که از رگ‌های خونی جدید به عنوان میانبری برای رگ‌های دچار تنگی و گرفتگی استفاده می‌شود و خون در آن مانند سایر رگ‌های خونی بدن، جریان می‌یابد. گام بعدی دانشمندان در این پژوهش، آغاز آزمایشات بالینی است.

دانشمندان آمریکایی در دستاوردی جدید موفق به ساخت دستگاه دستی جدیدی شده‌اند که یک توپ کوچک یخ را در زیر پوست تزریق کرده و از انتقال علائم درد در بیماران دچار آرتروز زانو جلوگیری می‌کند. این درمان سرپایی که کمتر از 10 دقیقه طول می‌کشد، از یک تاثیر مشابه با بی‌حس کننده موضعی برخوردار بوده اما تاثیر آن طولانی‌تر است. اکنون دانشمندان یک کارآزمایی بالینی بزرگتر را با استفاده از این شیوه آغاز کرده و آن را بر روی بیماران دچار آرتروز زانو آزمایش کرده‌اند. هنگامی که غضروفها در انتهای استخوانها در اثر سایش از بین می‌روند، استخوانها بهم کشیده شده و باعث بروز درد می‌شوند. حدود یکی از هر بزرگسال بالای 45 سال از درد آرتروز زانو رنج می‌برد. درمانهای این درد دامنه‌ای از مسکنها و تزریقات استروئید تا جراحی و تعویض مفصل را در بر می‌گیرند.
این دستگاه موسوم به «Cryo-Touch» یک رویکرد غیر جراحی بوده که نیاز به دارو را از بین می‌برد. این درمان یخی یک گونه از سرما درمانی است که در آن پزشکان از دماهای بسیار سرد برای درمان انواع بیماری استفاده می‌کنند. از این درمان برای بیماری‌های گوناگون پوستی از جمله برای منجمد کردن سرطانهای کوچک پوست و همچنین غده‌های خوش‌خیم مانند زگیل استفاده می‌شود. از سرمادرمانی همچنین برای درمان سرطان پروستات نیز استفاده می‌شود که در آن پزشکان به انجماد سلولهای سرطانی می‌پردازند.
اخیرا محققان از این شیوه برای درد مفاصل بویژه در آرنج، زانو و شانه استفاده کرده‌اند. این دستگاه جدید که برای استفاده در انگلیس مورد تائید قرار گرفته، از سه سوزن فولاد ضد زنگ تشکیل شده که به یک استوانه اکسید نیتروژن مایع متصل هستند. این سوزنها برای جلوگیری از انتقال این ماده بسیار سرد به بافت طراحی شده‌اند که در صورت برخورد می‌تواند منجر به آسیبهای جدی شود. در عوض هنگامی که مایع از سوزن خارج می‌شود، به دلیل فشار بسیار شدید به گاز تبدیل خواهد شد. این امر باعث سردتر شدن سوزن و شکل‌گیری یک توپ یخی در سر آن می‌شود. در این دستگاه از سه سوزن برای افزایش حجم این توپ یخی استفاده شده است. این سوزنها در چند میلی‌متری زیر پوست در کنار مفصل فرو رفته، سپس دستگاه روشن شده و یک توپ یخی کوچک در زیر پوست شکل می‌گیرد. این توپ یخی به رگهای خونی انتقال دهنده خون به عصبهای محیطی اطراف مفصل آسیب می‌رساند. این اعصاب بدون منبع خون نمی‌تواند علائم درد را ارسال کنند. هر درمان حدود پنج دقیقه طول می‌کشد. پزشک برای چند دقیقه اجازه می‌دهد که توپ یخی گرم شده و سپس سوزنها را بیرون می‌کشد.
یک پژوهش انسانی پیشین که توسط دانشگاه واشنگتن با یک فناوری مشابه انجام شده بود، نشان داد که این درمان در 80 درصد بیماران جواب داده و اثر آن برای هشت تا 24 ماه باقی می‌ماند. درد با رشد رگهای خونی جدید و فعال شدن مجدد اعصاب بازگشته و یک دوره تزریق دیگر می‌تواند کارساز باشد.

محققان اروپایی با استفاده از فرایندی متشکل از تابش‌های فراصوت، پلیمرهای زیستی و آنزیم، موفق به ایجاد روش جدیدی برای تهیه لباس‌ها و روپوش‌های ضدباکتری شدند. نتایج استفاده از این منسوجات در تعدادی از بیمارستان‌های اروپا، بسیار خوب گزارش شده است. گروه بیوتکنولوژی مولکولی و صنعتی (GBMI) دانشگاه پلی‌تکنیک کاتالونیا (UPC) با استفاده از پیش‌فرآوری آنزیمی همراه با رسوب همزمان نانوذرات و پلیمرهای زیستی تحت تابش امواج فراصوت، توانستند خواص ضد باکتری منسوجات پزشکی را بهبود دهند. این روش برای تولید منسوجات ضدباکتری کاملاً سترون شده استفاده شده است که به جلوگیری از آلودگی‌های بیمارستانی کمک می‌کند.
این پژوهش در چارچوب پروژه سونو (SONO) اروپا انجام شده است که 12 میلیون یورو حمایت مالی دریافت کرده و متشکل از 17 مرکز پژوهشی از جمله GBMI است. آلودگی‌های Nosocomial – آلودگی‌هایی که در لحظه شروع هیچ اثری از تلقیح ندارند - به عنوان یک مشکل مهم در بیمارستان‌ها مطرح هستند. برای غلبه بر این مشکل پروژه SONO با حمایت اتحادیه اروپا راه‌اندازی شده است. هدف این پروژه که با مشارکت 17 سازمان مختلف است که پایگاه آن UBC است تشکیل شده، بهبود خواص ضد باکتری منسوجات پزشکی با استفاده از تابش امواج فراصوت برای رسوب نانوذرات اکسید روی و پلیمرهای زیستی بر روی منسوجات است.
تیم پژوهشی به رهبری تزانکو تزانو TzankoTzanov از آنزیم‌هایی استفاده کردند که اتصال نانوذرات ضدباکتری به پارچه‌ها را تحت شرایط تابش فراصوت بهبود می‌دهد. با استفاده از این آنزیم‌ها، پژوهشگران دوام نانوذرات بر روی پارچه‌ها را افزایش داده‌اند به طوری که تا 70 بار شست‌وشو نیز باقی مانده‌اند.

این پژوهش راهی را برای تولید منسوجات ضدباکتری کاملاً موثر فراهم کرده است. اثربخشی عملیات ضدباکتری با قرارگیری آنها در الیاف ساخته شده از مواد مرکب شامل ترکیبات آلی و غیرآلی (نانوذرات روی و کیتوسان) افزایش یافته است. افزون بر حذف باکتری‌های موجود، این مواد از رشد باکتری‌های جدید نیز جلوگیری می‌کنند. براساس نتایج به دست آمده از پروژه SONO برای تولید لباس‌ها و روپوش‌های بیمارستانی از دو ماشین مدل Prototype استفاده شده است که یکی از آنها در شرکت ایتالیایی KLOPMAN International و دیگری در شرکت رومانیایی DAVO Clothing نصب شده است. هم‌اکنون پارچه‌های تولید شده در بیمارستانی در شهر صوفیه بلغارستان آزمایش شده و نتایج حاصل کاملاً مثبت گزارش شده است.

محققان برای نخستین بار در انگلیس نوعی شیوه درمانی معرفی کرده‌اند که در آن کبد سرطانی را ایزوله می‌کنند در حالی که این عضو در حال گرفتن "حمام شیمیایی" است. این فرایند کبد را با دوز بالایی از شیمی‌درمانی و بدون اثرگذاری بر سایر اندام‌های بدن اشباع می‌کند. برایان استدمن این روش موسوم به CS-PHP را بر روی دو بیمار مبتلا به سرطان کبد به مدت 60 دقیقه با موفقیت آزمایش کرد. 
در شیوه جدید داروی شیمیایی از طریق یک کاتتر مستقیماً به درون کبد تزریق می‌شود و سپس خون موجود در رگ‌های خارج شونده از کبد گرفته شده و از طریق یک کاتتر دارای دو بالن، فیلتر می‌شود. این موضوع موجب می‌شود که خون تمیز به بدن باز گردد. در روش مزبور دارو با دوز بالاتری از حد نرمال مستقیماً به کبد وارد شده و در آن جا تومور سرطانی را مورد هدف قرار می‌دهد. شیوه ارائه شده دارای کمترین میزان تهاجم است. این شیوه قبلاً در کشورهای امریکا، آلمان، ایتالیا، ایرلند و فرانسه مورد استفاده قرار گرفته بود.
مطالعات نشان می‌دهد بیمارانی که این فرایند را دریافت کرده‌اند پنج برابر عمر طولانی‌تر نسبت به بیمارانی دارند که بهترین روش درمانی جایگزین را تجربه کرده‌اند. به گفته استدمان، این ایده همچنین می‌تواند برای درمان انواع دیگر سرطان از جمله سرطان روده بزرگ، ملانوم و سرطان پستان به کار رود. شیمی‌درمانی معمول مورد کاربرد در درمان سرطان کبد موجب وارد آمدن آسیب ناخواسته به سایر بخش‌های بدن می‌شود.

یافته محققان دانشگاه روچستر مبنی بر خودکشی سلول‌های سرطانی در بدن موش‌های کور، می‌تواند به ابداع روش‌های درمانی جدید و مؤثر سرطان منجر شود. موش‌های کور برهنه تنها پستاندار خونسرد محسوب می‌شوند که درد را احساس نمی‌کنند و مانند مورچه و زنبور، در اجتماعات بزرگ دارای سلسله مراتب ملکه و کارگر زندگی می‌کنند. پژوهشگران در سال 2011 دریافتند که موش کور Damaraland با کمک یک ژن خاص، قادر به توقف شکل‌گیری سلول‌های سرطانی است. پیش از این تصور می‌شد که دو گونه دیگر موش‌های کور نیز احتمالا دارای ژن هایی با همین خاصیت هستند، اما مطالعات جدید نشان می دهد، سلول‌های سرطانی در بدن این موجودات به گونه‌ای برنامه‌ریزی شده‌اند که در صورت خطرناک شدن دست به خودکشی می‌زنند.
محققان دانشگاه روچستر به سرپرستی «ورا گروبونوا»، سلول‌هایی را از بدن دو گونه موش کور با نام علمی Spalax judaei و Spalax golani گرفتند و این سلول‌ها در محیط کشت آزمایشگاهی مجبور به تکثیر شدند. در مرحله هفت تا 20 تکثیر سلولی همه شرایط طبیعی به نظر می‌رسید، اما از این مرحله به بعد روند نابودی سلول‌ها آغاز شد. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد، در این مرحله سلول ها شروع به تولید پروتئین IFN-β می‌کنند که باعث نکروز (مرگ سلولی) گسترده در عرض سه روز می‌شود و در واقع سلول‌ها دست به خودکشی می‌زنند.
موش‌های کور در بین جوندگان از استاندارد بالاتر طول عمر برخوردار بوده و به طور معمول حدود 20 سال عمر می کنند؛ محققان این فرضیه را مطرح می کنند که زیستگاه منحصر به فرد موش‌های کور در زیر زمین، آنها را قادر به داشتن عمر طولانی و خاصیت ضد سرطانی می‌کند. نتایج این مطالعه که می تواند به توسعه روش های جدید درمان سرطان منجر شود، در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم آمریکا منتشر شده است.

دانشمندان تایوانی و امریکایی با استفاده از فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) که باعث افزایش رشد مجدد عروق خونی می‌شود، موفق به یافتن درمانی امیدوارکننده برای حملات قلبی شدند. طی تلاش‌های پیشین، استفاده از فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در درمان بیماری‌های قلبی با محدودیت‌هایی مواجه بود؛ جریان خون باعث می‌شد که فاکتور رشد اندوتلیال عروقی مورد نیاز از قلب خارج شود. اما نتایج این پژوهش جدید، مشکل ذکر شده را برطرف کرده است.
محققان طی تحقيق بر روي دو گروه موش کنترل شده و آزمایشی، با استفاده از ژلی شامل شبکه‌ای از نانوفیبرهای پپتیدی تجمعی که با VEGF ترکیب شده بود، متوجه شدند که این ساختار چارچوب مانند، VEGF را در محل مورد نظر نگه داشته و این اجازه را به VEGF می‌دهد تا طی گذشت هفته‌ها به آرامی در محل مورد نظر رهاسازی شود. برای انجام این تحقیق، دانشمندان به سرپرستی دکتر «پاتریک سیه» از موسسه مهندسی پزشکی دانشگاه ملی چنگ کونگ تایوان، به طور عمدی گروهی از موش‌ها را به حمله قلبی مبتلا و سپس ترکیبی از نانوفیبرها به همراه VEGF به قلب موش‌ها تزریق کردند.
دانشمندان متوجه شدند که نانوفیبرها با جذب سلول‌های بنیادی که مسؤول اصلاح و بازسازی مویرگ‌ها و حتی سرخرگ‌ها هستند، باعث بهبود سلامت قلبی موش‌ها شده و محیطی را برای افزایش رشد رگ‌های خونی، اصلاح بافت‌های آسیب دیده و رشد بافت‌های جدید ایجاد می‌کنند. پس از گذشت 28 روز، قلب موش‌های آزمایشی به نسبت گروه کنترل شده، سطح بسیار بالاتری از اصلاح و بهبودی را از خود نشان داد و رشد شریانی در این گروه پنج برابر گروه کنترل شده گزارش شد. علاوه بر این عضله‌های جدید قلب شکل گرفته و سطوح بافت‌های آسیب دیده و ضعیف در بین موش‌های آزمایشی به حداقل رسید. طی این پژوهش، هیچ نشانه‌ای از اثرات جانبی این ترکیب گزارش نشد. به گفته «کارن کریسمن» از دانشگاه کالیفرنیا، این تحقیق می‌تواند در بهبود هرچه سریعتر و افزایش کیفیت زندگی بیماران قلبی موثر باشد. این پژوهش در مجله «Science Translational Medicine» منتشر شده است.

محققان ایرلندی روشی برای تولید سلول‌های مشابه عضلات قلب با استفاده از نانولوله‌های کربنی ارائه کردند که می‌تواند برای درمان بیمارانی که در اثر حمله قلبی دچار آسیب شدند، مفید باشد. پژوهشگران سلول‌های بنیادین به‌ دنبال استفاده از خواص الکتریکی نانومواد هستند تا از آنها برای توسعه سلول‌ها جهت تولید سلول‌های قلبی استفاده کنند. این تیم تحقیقاتی از موسسه پزشکی احیاء کننده (REMEDI) در دانشگاه ملی ایرلند با همکاری همتایان خود در کالج ترینیتی دوبلین روی این موضوع کار کرده‌اند.
بیماری قلبی یکی از عوامل مهم مرگ و میر در ایرلند به‌ شمار می‌رود. زمانی که در اثر حمله قلبی عضلات قلب دچار آسیب می‌شوند، این عضلات توان اندکی برای ترمیم خود دارند، بنابراین هیچ درمان بالینی برای بافت‌های آسیب‌دیده قلب وجود ندارد. بیش از 10 سال است که تلاش‌های بی‌شائبه‌ای برای بهبود درمان مبتنی بر سلول انجام شده است تا بلکه این مشکل حل شود. اما از سلول‌های قلب بیمار نمی‌توان برای این کار استفاده کرد، بنابراین دانشمندان راغب به‌ یافتن منبع جدید و جایگزینی برای این موضوع می‌شوند تا از آن برای ترمیم بافت‌های قلب استفاده کنند.
«والریا بارون» و «مری مورفی» یک تیم تحقیقاتی بین رشته‌ای را برای این پروژه تشکیل دادند. این گروه از نانولوله‌های کربنی استفاده کردند که نسبت به تحریکات الکتریکی حساس است. آنها از این نانوماده برای تولید سلول‌هایی با قابلیت سلول‌های قلبی استفاده کردند. «والیریا بارون» می‌گوید: خواص الکتریکی نانولوله‌های کربنی موجب می‌شود که سلول‌های بنیادین استخراج شده از مغز قرمز استخوان بتواند تحریک شود. در واقع با این کار سلول‌ها نسبت به الکتریسیته حساس شده و همانند سلول‌های قلب عمل می‌کنند.
این یک روش کاملا جدید برای تولید سلول‌هایی با قابلیت تحریک الکتریکی است که می‌تواند برای درمان‌های بالینی مورد استفاده قرار گیرد. نتایج این پژوهش می‌تواند سنگ بنایی باشد برای درمان و ترمیم بافت‌های فعال شده با الکتریسیته، بنابراین می‌توان از آن برای درمان بیماری‌های مغزی و نخاعی استفاده کرد. نتایج این پژوهش در قالب دو مقاله در نشریات «Macromolecular Bioscience» و «Biomaterials» به چاپ رسیده است.

به ياري وسيله جديدي که توسط Cambell ابداع شده، مي‌توان اميدوار بود افراد کمتري در اثر سکته مغزي جان خود را از دست دهند. اين وسيله که ReCover thrombectomy نام دارد، اکنون اجازه استفاده را در اتحاديه اروپا به دست آورده و اميد مي‌رود در 3 ماهه اول سال 2013 وارد بازار شود. اين وسيله که يک بازياب لخته بر پايه Stent است و به صورت يکپارچه از مش نيتينول پوشيده شده، به منظور پيشگيري از قطعه‌قطعه شدن لخته يا امبوليسم آن طراحي شده و به اين ترتيب خطر سکته مغزي دوم را طي پروسيجر ترومبکتومي کاهش مي‌دهد. طراحي اين وسيله به گونه‌اي است که با محافظتي که مستقيما در طراحي استنت بازيابي ايجاد کرده، مي‌تواند تعداد وسايلي را که حين انجام ترومبکتومي لازم است، کاهش دهد. قرار است اين هفته ReCover در جلسه ساليانه جراحي مداخله‌اي مغز و اعصاب در سن‌ديگوي آمريکا معرفي شود. شرکت کمبل روي نمونه محصولاتي کار مي‌کند که براي درمان استروک ايسکميک استفاده مي‌شوند.

براساس نتايج مطالعه‌اي كه منتشر شده، ضربان‌ساز مغز كه باعث تحريك عمقي مغز مي‌شود، يك روش موثر و كارآمد در بيماران مبتلا به پاركينسون براي مدت حداقل 3 سال به شمار مي‌آيد. تحريك عمقي مغز، درماني براي بيماران مبتلا به پاركينسون است كه از درمان‌هاي دارويي بهره‌اي نمي‌برند يا با عوارض جانبي داروها دست و پنجه نرم مي‌كنند. تحريك عمقي مغز يك درمان نيست و پيشرفت بيماري را متوقف نمي‌كند اما اگر در بيماران به‌درستي استفاده شود، به‌طور قابل‌توجهي علايم به‌خصوص لرزش و سفتي عضلاني بيماران را بهبود مي‌بخشد. در اين روش، جراح سوراخي به اندازه يك سكه روي جمجمه ايجاد كرده و سپس الكترودي را به اندازه 4 اينچ در مغز جايگذاري مي‌كند. يك سيم رابط از الكترود به صورت زيرپوستي به باتري‌اي كه نزديك استخوان ترقوه جايگذاري شده، وصل مي‌شود. اين الكترود سيگنال‌هاي ضعيف الكتريكي مي‌فرستد كه به‌طور موثري ايمپالس‌هاي الكتريكي مغز را دوباره بازسازي مي‌كند. اين روش مي‌تواند روي يك يا هر دو طرف مغز انجام شود. با اين روش هم علايم موتور و هم غيرموتور پاركينسون بهبود مي‌يابد.

ديدن پيچ و خم رودخانه از آسمان كار راحتي است اما رديابي پيچ و خم عروق خوني در بدن مشكل اما مهم است. خم‌شدگي عروق مي‌تواند وجود و پيشرفت سرطان را نشان دهد. اين اصل دانشمندان UNC را واداشته تا روش جديدي را با استفاده از اولتراسوند با رزولوشن بالا ‌آزمايش كنند كه مي‌تواند به آساني تومورها را در مراحل اوليه در مطالعات پره‌كلينيكال تشخيص دهد. اين روش که بر پايه خم‌شدگي عروق بنا شده، به‌طور بالقوه روش ارزان، غيرتهاجمي و سريعي را براي تشخيص سرطان پيشنهاد و به پزشكان كمك مي‌كند تومورها را وقتي كوچك‌تر از يك سانتي‌متر هستند، شناسايي كنند. آنچه به‌تازگي مشخص شده آنكه مي‌توانيم در عرض چند دقيقه و با يك اسكن سريع اين عروق را مشاهده كنيم. اين روش كه «آكوستيك آنژيوگرافي» نام دارد، با استفاده از يك ماده حاجب درون رگي انجام مي‌شود كه اجازه مي‌دهند تنها تصاوير عروق خوني به دست آيند. اين روش همه سيگنال‌هاي بافتي را فيلتر مي‌كند، به اين ترتيب عروق خوني كوچك به‌طور واضح ديده مي‌شوند. نتايج مطالعات با اين روش نشان مي‌دهد تفاوت قابل‌توجهي ميان عروق درون و اطراف تومورها در مقابل آنها كه با عروق طبيعي مرتبط هستند، وجود دارد. البته با روش مذكور فعلا مي‌توان تومورهاي كم‌عمق مانند ملانوما و سرطان تيروييد را مشخص كرد.

دانشمندان دانشگاه ليورپول يک روش جديد X-ray ابداع کرده‌اند که مي‌تواند فيبرهاي هادي بافت عضلاني قلب را که مسوول ريتم منظم قلبي هستند مشخص کند. اين تصاوير جديد سه‌بعدي به دانش ما از چگونگي توليد ضربان قلب و کنترل آن مي‌افزايد. به اين ترتيب شايد درمان جديدي براي کاهش خطر فيبريلاسيون قلبي پيدا شود. يک ضربان قلب معمولي، ‌نتيجه همکاري بافت ماهيچه‌اي آن براي پمپاژ خون و بافت هادي آن است که همچون يک شبکه کابلي براي هدايت موج الکتريکي و ايجاد ضربان عمل مي‌کند. قبل از اين دانشمندان نمي‌توانستند از بافت هادي قلب عکس‌هايي با کيفيت بالا تهيه کنند و به همين دليل در درک کامل ايرادهاي‌آن با مشکل روبرو بودند، اما حالا با اين تکنولوژي مي‌توان نگاهي دقيق به تمام سيستم‌ بافت عضلاني قلب انداخت و مشکلاتي را که باعث ايجاد ضربان غيرعادي قلب مي‌شوند تشخيص داد. در اين شيوه از اسکنر micro CTبراي ثبت تصاوير قلبي که يد گرفته‌اند استفاده مي‌شود. به گزارش سپید، درواقع بخش ‌هادي قلب به خوبي بخش‌هاي ماهيچه‌اي يد جذب نمي‌کند. به همين دليل منبع الکتريسيته‌اي به خوبي متمايز و مشخص مي‌شود، البته اين تنها قدم‌هاي اول است اما مي‌تواند زمينه‌اي براي تهيه مدل‌هاي کامپيوتري دقيق از ماهيچه‌هاي کارديوواسکولار باشند تا مانند يک نقشه به پزشکان منشا ضربان‌هاي نامنظم قلب را نشان دهند.

براساس تحقيقات انجام شده توسط دانشمندان امـريكـايـي و فـرانسـوي،بـا كمـك تحريك سيستم ايمني بدن مي توان آن را قوي تر ساخت.در اين تـحـقـيـق ابـتـدا عـمـلـكـرد سيستم ايمني بدن تحت مـطـالعه قرار گرفت و سپس يك راه درمان براي مقابله با عفونت ها در بدن پيدا شد كه بر اساس آن سـلـول هـاي اصلي سيستم ايمني تحريك شده و قوي تر مي شوند. ابتدا اين تحريك بايد حساب شده و تضمين كننده نتيجه مناسب باشد. سـيـسـتـم بـدن طـوري سـاخته شده است كه به راحـتـي قـابـلـيـت مـقـابـلـه بـا انواع عفونت ها(مثل باكتري ها و ويروس ها و.....)را كه در محيط هاي مختلف وجود دارند را دارد.
سلول هاي مختلفي براي اين كار تعبيه شده اند كه نخستين پاسخ از سلول هاي ايمني بدن است كه بـــه تـــدريــج از حــافـظــه و لـنـفــوسـيــت وارد عـمــل مي‌شود.سلول هايNKكه همان سلول هاي از بين برنده طبيعي عفونت ها است قسمتي از مرحله اول بـــراي مـقــابـلــه بــا عـفــونــت اســت.آن هــا بــه طــور هــوشـمـنـدانـه سـلـول هـاي تـومـور يـا سـلـول هـاي عفونت زا را تشخيص داده و از بين مي برند. از طـرف ديگر ماده اي شيميايي به نام Cy tokensرا ترشح مي كنند كه پاسخ لنفوسيت هارا مشخص مي كند.
در چنـديـن سـال پيـش تحقيقـاتي در اين زمينه انجام پذيرفت كه براساس آن ژن هايي مشخص شدند كه افزايش عملكرد اين سلول هاي NK را مشخص مي كردند، نام اين سلول ها Ncrl است كه با عملكرد سلول هاي گيرنده 46NKP هماهنگي هـسـتـنـد.ايـن سلـول هـا در سطـح سلـول هـاي NK هـستند و تعجب آور است كه عملكرد آن ها در فعال سازي NK از سال ها پيش مشخص شده بود.
سـلـول هـاي NK داراي مـراحـل مـخـتلف براي تـوسـعـه هـسـتـنـد و سـپـس وارد مـرحـلـه مـقـابـلـه با مـيـكـروب هـا(عـفـونـت هـا)مي شوند. براي تست عـمـلـكـرد درمـان ايـن سـلـول هـاي سـيـسـتم ايمني دانـشـمـنــدان تــوســط دارويـي بـه نـام Monoclonal antibody NK عملكرد سلول هاي گيرنده 46NKPرا متوقف كردند و با توجه به علم ژنتيك اين عمل باعث افزايش تاثير سلول هاي NKشد.
هدف در اين آزمايش و تحقيقات يافتن نمونه عملكرد سلول هاي NK بود تا بتوانند از طريق اين دارو نيز عملكرد اين سلول ها را افزايش دهند و اين درمان بيشتر براي بيماراني حائز اهميت است كه يـك سيستـم ايمنـي ضعيـف دارنـد بدين ترتيب با مشكلات زيادي مواجهه مي شوند. دانشمندان در اين آزمايش به اين نتيجه رسيدند كه نقش اساسي در سيستم ايمني بدن را سلول هاي داخـلـي آن انـجـام مـي دهـنـد. بـديـن تـرتـيـب بـراي تحريك بايد اين سلول ها را تحريك كرد.

يک وسيله جديد که براي درمان بيماري ريفلاکس گاستروازوفاژيال يا GERD طراحي و ابداع شده، به زودي در مرکز معتبر پزشکي مايوکلينيک فلوريدا در دسترس بيماران قرار خواهد گرفت. اين وسيله به بيماراني توصيه مي‌شود که درمان دارويي در درمان آنها با شکست مواجه شده و همچنان از علايم ريفلاکس مزمن در رنج خواهند بود. اين وسيله در تاريخ 22مارچ 2012 به‌وسيله اداره کل غذا و داروي آمريکا تاييد شد و مايوکلينيک يکي از اولين موسسات پزشکي است که اين وسيله را روي بيماران خود آزمايش خواهد کرد زيرا اين مرکز درماني يکي از موسسات پيشرو در امر درمان GERD است. رييس بخش جراحي مايوکلينيک مدعي است اين وسيله به زودي در درمان بيماران مبتلا به GERD استفاده خواهد شد.
هر چند امروزه دارودرماني‌هاي متعددي در پيشگيري از GERD در دسترس است، اگر با شکست مواجه شود، عمل جراحي براي ترميم نقص مکانيکال اسفنکتر تحتاني مري در نظر گرفته خواهد شد اما روش درماني جديد نسبت به گزينه‌هاي جراحي کنوني از پيچيدگي‌ کمتري برخوردار است. درواقع اين سيستم جديد درماني کنترل موثر GERD را با عوارض جانبي محدود فراهم مي‌کند.
به گزارش سپید، اين وسيله که به عنوان يک تقويت‌کننده مکانيکي اسفنکتر تحتاني مري عمل مي‌کند، از يک حلقه با دانه‌هاي کوچک مغناطيسي تيتانيوم ساخته شده و به دور محل اتصال معده و مري پيچيده مي‌شود. هر چند جاذبه مغناطيسي ميان دانه‌ها آنقدر قوي هست که از ريفلاکس اسيد پيشگيري کند، از سويي آنقدر ضعيف هم هست که به غذا اجازه دهد وارد معده شود. اين حلقه مي‌تواند طي يک جراحي با حداقل تهاجم جايگذاري شود. رييس بخش جراحي مايوکلينيک که در امر درمان GERD متبحر است و نزديک به 200 جراحي مرتبط با GERD را در سال انجام مي‌دهد، معتقد است اين وسيله بازي درمان GERD را تغيير خواهد داد، خصوصا در بيماراني که درمان آنها با دارو با شکست مواجه شده است. امروزه بيماران زيادي به دنبال راه‌هاي درمان ديگري به غير از درمان دارويي براي بهبود ريفلاکس‌شان هستند، اما از تيغ جراحي‌هاي رايج که براي درمان GERD انجام مي‌شود، ابا دارند. حال با معرفي و تاييد اين وسيله جديد، به نظر مي‌رسد اين گزينه درماني براي اين دسته از بيماران بسيار جذاب باشد. اميد است سيستم جديد که LINX Reflux Management System ناميده مي‌شود، به زودي در درمان بيماران جاي خود را باز کند و عده زيادي را از درمان دارويي شکست خورده و عوارض حاصل از آن برهاند. شايد به اين ترتيب در آينده از تعداد بيماران مبتلا به سرطان مري که در زمينه GERD مزمن به آن دچار مي‌شوند، کاسته شود و جان‌هاي زيادي نجات يابد.

محققان استرالیایی موفق به تشخیص زودهنگام انسداد مزمن ریوی با آزمایش خون شدند. با سنجش پروتئینی به‌نام HSP27 در خون می‌توان انسداد مزمن ریوی را قبل از پیشرفت بیماری تشخیص داد.انسداد مزمن ریوی كه در اصطلاح پزشكی COPD نام دارد به گروهی از بیماری های مزمن ریوی اطلاق می‌شود كه جریان هوای ریه‌ها را محدود می‌كند. شایع‌ترین علائم این بیمار تنگی نفس، خلط سینه و سرفه مزمن است. جالب است بدانید كه 90 درصد مبتلایان به این بیماری سیگاری هستند. به گزارش ایرنا، این بیماری بسیار خطرناك سومین عامل مرگ در سراسر جهان محسوب می‌شود. یكی دیگر از عوامل موثر در بروز این بیماری قرار گرفتن طولانی مدت در محیط‌هایی است كه در آن دود و بخار و مواد شیمیایی قرار دارد. همان‌طور كه دیده می‌شود تشخیص بیماری در مراحل اولیه در درمان آن بسیار موثر است.

محققان آلماني و اسپانيايي موفق به ارائه روش جديدي براي رهاسازي دارو شدند. آنها از بدنه باکتري ايکولا براي انتقال دارو به درون سلول زنده استفاده کردند. محققان دانشگاه «اتونوما دي» بارسلونا روش جديدي براي رهاسازي پروتئين‌ها با اثرات درماني ارائه کرده‌اند. اين گروه تحقيقاتي در واقع بدنه‌هايي حاوي باکتري توليد کرده‌اند که از جنس نانوذرات نامحلول بوده که به ‌صورت معمول در باکتري‌ها وجود دارند. اين باکتري‌ها پيش از اين به ‌عنوان موانعي براي توليدات صنعتي آنزيم‌ها و داروهاي زيستي محسوب مي‌شدند، اما اخيرا مشخص شده که آنها داراي پتانسيل‌هاي بالايي در صنايع بوده و کاربردهاي زيست پزشکي نيز دارند. رهبر اين تيم تحقيقاتي، «آنتوني ويلاورد» از موسسه زيست‌فناوري و زيست پزشکي در دانشگاه «اتونوما دي» بارسلونا است که با يک گروه تحقيقاتي ديگر در Centrode Investigación Biomédica en Red en Bioingeniería, Biomateriales y Nanomedicina (CIBER-BBN) روي اين پروژه کار مي‌کنند.
موضوع اين پروژه کار روي نانوذراتي است که به‌ عنوان نانوستون عمل کرده و داراي قابليت ذخيره‌کننده دارو است و همچنين مواد فعال زيستي را به ‌درون سلول منتقل مي‌کند. اصطلاح نانوستون، واژه‌اي است که در مديريت دارو مورد استفاده قرار مي‌گيرد و از آن به‌ عنوان ابزاري براي بهبود توان مواد دارويي در پزشکي نام برده مي‌شود. اين گروه تحقيقاتي که روي يک موضوع بين رشته‌اي کار مي‌کنند، چهار نوع پروتئين با اثرات درماني متفاوت را درون اين نانوستون قرار دادند. نانوستون از جنس بدنه باکتري ايکولا (Escherichia co LI ) است. آنها باکتري‌ها را در معرض محيط کشت سلولي سلول‌هاي پستانداران قرار دادند. اين کار در شرايط مختلف انجام گرفت، نتايج نشان داد که سلول‌هايي که مشکل پاتولوژي حاد داشته و شانس زنده ماندن اندکي داشتند، بهبود يافته و فعاليت‌هاي زيستي خود را به حالت عادي انجام دادند. اين فناوري تحت ليسانس «يوناس دولوپمنت» قرار گرفته است. «استر فرناندز» در دانشگاه «اتونوما دي» بارسلونا آزمايشاتي را انجام داد که در نهايت اثرات اين دارو را در محيط زنده ثابت کرد. نتايج اين تحقيق در نشريه «journal Advanced Materials» به چاپ رسيده است.
به گزارش ایسنا، اين تيم تحقيقاتي متشکل از افرادي از موسسه بيوشيمي و بيو فيزيک دانشگاه «اتونوما دي» بارسلونا و دپارتمان ميکروبيولوژي و ژنتيک، ايمني و فيزيولوژي، «CIBER-BBN» و شرکت «يوناس دولوپمنت» است. البته دانشمنداني از دانشگاه «ليبنيز» در هانوفر و مرکز تحقيقات عفوني هلموتز در آلمان نيز اين گروه را ياري رساندند. اين روش به وسيله دانشگاه «اتونوما دي» بارسلونا و «CIBER-BBN» پتنت شده است.

مهندسان مؤسسه فناوري ماساچوست (MIT) يک روکش زيستي نانومقياس ابداع کرده‌اند که مي‌تواند خونريزي را تقريبا بلافاصله نصف کند. اين فناوري پيشرفتي است که مي‌تواند ميزان مرگ و مير سربازان زخمي در ميدان‌هاي جنگ را به شدت کاهش دهد. اين محققان به رهبري «پاولا حاموند» يک روکش پاششي ساخته‌اند که شامل ترومبين يک عامل لخته‌کننده يافته شده در خون است. اسفنج‌هاي روکش‌ داده شده با اين ماده، مي‌توانند به ‌طور پايداري ذخيره شوند و به آساني به‌ وسيله سربازان يا افراد امدادگر حمل شوند. اين اسفنج‌ها را مي‌توان همچنين در بيمارستان‌ها استفاده کرد.
روش‌هاي مرسوم براي نصف کردن خونريزي کنترل‌ نشده از قبيل شريان‌بندها براي گردن و بسياري از قسمت‌هاي ديگر بدن نامناسب هستند. در سال‌هاي اخير دانشمندان راه‌هاي جايگزيني را بررسي کرده‌اند که همه آنها معايبي دارند. ‌براي مثال چسب‌ها و مرهم‌هاي فيبريني زمان مجاز نگهداري کمي دارند و مي‌توانند سبب پاسخ ايمني مضري شود، پودرهاي زئوليت نيز به کارگيري‌شان تحت شرايط بادي مشکل است و مي‌توانند باعث اثرهاي سوختگي شديدي شوند. اکنون اين محققان يک روکش زيستي نانومقياس ساخته‌اند که شامل دو لايه متناوب پاشيده شده روي ماده‌اي مانند اسفنج است. آنها کشف کردند که لايه‌هاي ترومبين - يک پروتئين طبيعي لخته‌کننده خون- و اسيد تانيک -مولکول کوچک يافت شده به ‌صورت طبيعي در چاي- فيلمي شامل مقادير زيادي از ترومبين عامل‌دار مي‌دهند.
به گزارش ایسنا، «ديويد کينگ»، جراح بيمارستان عمومي ماساچوست مي‌گويد: مزيت مهم اين روش پاششي اين است که با روکش‌دهي حتي الياف داخلي، امکان بسته‌بندي مقادير زيادي از ثرمين را در اسفنج‌ها مي‌دهد. او اضافه مي‌کند: همه مواد کنوني بندآورنده خونريزي از اين محدوديت رنج مي‌برند که نمي‌توان مقدار کافي از آنها را به مکان زخم‌شده تحويل داد و دليل مهيج بودن اين ماده جديد نيز اين مزيت آن است. به محض پاشيدن اين روکش روي اسفنج‌ها، آنها را قبل از استفاده مي‌توان براي ماه‌ها نگهداري کرد. اين اسفنج‌هاي روکش‌داده شده در آزمايش‌هايي روي حيوانات، با فشار کم - فشار انگشت شست دست- براي 60 ثانيه براي زخم‌هايي به‌ کار برده شدند که خونريزي را سريعا بند آوردند. اين محققان، جزئيات نتايج کار تحقيقاتي خود را در مجله‌ «Advanced Materials» منتشر کرده‌اند.

مهندساني از دانشگاه «براون» يک افزاره زيستي طراحي کرده‌اند که غلظت‌هاي گلوکز را در بزاق انسان اندازه‌گيري مي‌کند. اين تکنيک مي‌تواند نياز ديابتي‌ها را براي خون‌گيري جهت اندازه‌گيري سطح گلوکز برطرف کند. اين زيست‌تراشه از تداخل‌سنج‌هاي پلاسمونيکي استفاده مي‌کند و مي‌تواند براي اندازه‌گيري بازه وسيعي از مواد محيطي و زيستي استفاده شود. در بين بيماران ديابتي، انجام خون‌گيري شايع‌ترين کار جهت اندازه‌گيري سطح گلوکز است. اين تکنيک جديد از مزيت همگرايي فناوري ‌نانو و پلاسمونيک سطحي، که برهمکنش الکترون‌ها با فوتون‌ها را بررسي مي‌کند، استفاده مي‌کند. اين مهندسان در «براون» هزاران تداخل‌سنج پلاسمونيکي را روي زيست‌تراشه‌اي به اندازه ناخن چاپ کرده و غلظت مولکول‌هاي گلوکز را در آب بر روي اين تراشه اندازه‌گيري کردند.
نتايج آنها نشان داد که اين تراشه با طراحي خاص مي‌تواند سطوح گلوکز را مشابه به آنچه که در بزاق انسان وجود دارد، آشکارسازي کند. براي خلق اين حسگر، دانشمندان شکافي با پهناي 100 نانومتر ايجاد کرده و دو خراش با پهناي 200 نانومتر در هر دو طرف شکاف مذکور ايجاد کردند. اين شکاف فوتون‌هاي ورودي را گيراندازي کرده و آنها را محبوس مي‌کند. در ضمن اين خراش‌ها فوتون‌هاي ورودي را پراکنده مي‌كنند که با الکترون‌هاي آزاد اطراف سطح فلزي حسگر برهم‌کنش مي‌کنند. اين برهمکنش‌هاي الکترون آزاد - فوتون باعث خلق پلاريتون پلاسمون سطحي، يک موج خاص که طول‌ موجش از طول‌ موج فوتون در فضاي آزاد کوچک‌تر است، مي‌شود.
به گزارش ایسنا، اين امواج پلاسمون سطحي در طول سطح حسگر حرکت مي‌کنند تا با فوتون‌هاي داخل شکاف مواجه شوند، بسيار شبيه به دو موج اقيانوسي که از دو سمت مختلف مي‌آيند و با يكديگر برخورد مي‌کنند. اين «تداخل» بين دو موج منجر به بيشينه‌ها و کمينه‌هايي در شدت نور عبوري از شکاف مي‌شود. حضور يک آناليت يا ماده شيميايي که قرار است اندازه‌گيري شود، روي سطح اين حسگر تغييري در اختلاف فاز نسبي بين دو موج پلاسمون سطحي ايجاد مي‌کند، که به نوبه خود باعث ايجاد يک تغيير در شدت نور اندازه‌گيري شده مي‌شود. اين پژوهشگران، جزئيات نتايج کار تحقيقاتي خود را در مجله‌ي «Nano Letters» منتشر کرده‌اند.

محققان امريکايي با استفاده از نانولوله‌هاي کربني موفق به توليد حسگر زيستي جديدي شده‌اند. اين حسگر مي‌تواند سرعت انجام تست‌هاي پزشکي را افزايش دهد. پژوهشگران دانشگاه ايالتي «اورگون» از ويژگي‌هاي نانولوله‌هاي کربني براي ساخت حسگرهاي زيستي استفاده کردند. با چنين حسگري مي‌توان در زماني بسيار کوتاه و هزينه اندک، تشخيص و درمان بيماري را انجام داد. نتايج تحقيقات اخير منجر به توليد يک نوع حسگر زيستي جديد شده است که نه تنها مي‌تواند در پزشکي مورد استفاده قرار گيرد، بلکه در حوزه‌هاي سم شناسي، ساخت داروهاي جديد و مسائل زيست محيطي مي‌توان از آن استفاده کرد. نتايج اين تحقيق در نشريه «Lab on a Chip» به چاپ رسيده است.
پژوهشگران معتقدند که پيش از تجاري سازي اين حسگر بايد تحقيقات بيشتري روي آن انجام گيرد، با اين حال مي‌توان گفت که اين حسگر داراي پتانسيل‌هاي زيادي است. «اتان مينوت» از محققان اين پروژه مي‌گويد: با اين نوع حسگرها مي‌توان تست‌هاي متعدد پزشکي را در چند دقيقه انجام داد. اين موضوع پزشکان را قادر مي‌كند تا با يک بار ملاقات بتوانند مشکل بيمار را تشخيص دهند. در حالي که روش‌هاي امروزي تا چند روز زمان نياز دارند. همچنين به افراد متعددي براي انجام تست نياز است.
اين روش مي‌تواند هزينه‌ها را نيز کاهش دهد، به ‌طوري که يک تست از 50 دلار به يک دلار کاهش مي‌يابد. نکته کليدي در اين روش، استفاده از نانولوله‌هاي کربني است. اين نانولوله‌ها قادرند تا پروتئين‌ها را در سطح يک حسگر شناسايي کنند. زماني که يک پروتئين به آنها برخورد مي‌کند، مقاومت الکتريکي‌شان تغيير مي‌کند. مقدار تغيير مقاومت الکتريکي در نانولوله‌ها با نوع پروتئين رابطه دارد، بنابراين مي‌توان از آن براي تعيين نوع مولکول برخورد کرده استفاده کرد.
به گزارش ایسنا، اين گروه تحقيقاتي به ‌دنبال راهي بودند تا پروتئين‌ها را به ديگر سطوحي نظير سيال‌ها بچسبانند. آنها در نهايت موفق به يافتن راهي براي اين کار شدند و به اين ترتيب موفق شدند سرعت فرايند را 2.5 برابر افزايش دهند. براي بهبود اتصال انتخابي نياز به تحقيقات بيشتر است. بنابراين بايد پيش از تجاري سازي اين حسگر روي آن کارهاي بيشتري انجام داد. تشخيص الکترونيکي پروتئين‌ها يک امکان فوق‌العاده براي تشخيص بيماري محسوب مي‌شود، به‌ خصوص که هزينه توليد اين دستگاه پايين است.

محققان موفق به ابداع روشي براي مطالعه رشد سريع سلول‌هاي مخروطي در چشم انسان زنده شدند. انسان به لطف نورون‌هاي تخصصي دريافت‌کننده نور که در شبکيه و در سراسر سطح داخلي چشم قرار گرفته‌اند، قادر به ديدن اشيا است؛ اين نورون‌ها سلول‌هاي مخروطي ناميده مي‌شوند. در اصل قسمتي به ‌نام «بخش خارجي» اين سلول‌ها که از يک سري ديسک‌هاي کوچک به‌ هم فشرده به ضخامت 30 نانومتر ساخته شده‌اند، نور را حس مي‌کنند. طول اين بخش از سلول‌هاي مخروطي به‌ صورت روزانه تغيير مي‌کند.
محققان بر اين باورند که درک چگونگي و چرايي انبساط و انقباض بخش خارجي مي‌تواند به محققان در تشخيص مشکلات بالقوه شبکيه چشم کمک کند. اما حساسيت روش‌هايي که به‌ طور معمول در تصويربرداري از سلول‌هاي انسان مورد استفاده قرار مي‌گيرند، براي تشخيص اين تغييرات بسيار ريز کافي نيست. حال محققان بينايي دانشگاه «اينديانا» در «بلومينگتون» با استفاده از اطلاعاتي که در روش توموگرافي پيوسته اُپتيکي (OCT) پنهان است، روشي براي انجام اندازه‌گيري‌هاي دقيق از شبکيه يک انسان زنده ابداع کرده‌اند.
براي انجام تصويربرداري OCT از يک شبکيه، اشعه‌اي از نور به دو قسمت تقسيم مي‌شود. يکي از اين تابش‌ها از روي شبکيه پراکنده شده و ديگري به‌ عنوان مرجع حفظ مي‌شود. در آغاز اين امواج نوري با يکديگر در يک فاز قرار دارند (هم‌فاز)، اما زماني که دوباره با يکديگر ترکيب مي‌شوند، به ‌دليل برهمکنش يکي از اين تابش‌ها با سلول‌هاي شبکيه، اختلاف فاز پيدا مي‌کنند. محققان مي‌توانند از اطلاعات اين اختلاف فاز به موقعيت دقيق يک نمونه پي ببرند. اما از آن جايي که در اين مورد نمونه مورد بررسي يک شيء زنده است، محققان بايد اين روش را به‌ نحوي تطبيق دهند که بتوانند هرگونه جابه‌جايي ناشي از حرکات چشم را خنثي کنند.
اين پژوهشگران به جاي اندازه‌گيري فاز يک الگوي تداخلي منفرد، اختلاف فاز ميان دو الگوي مختلف يعني بالا و پايين بخش خارجي را که از دو نقطه مرجع درون سلول‌هاي شبکيه نشأت مي‌گرفتند، اندازه‌گيري كردند. آنها توانستند با استفاده از اين اطلاعات فازي پنهان، طي يک ساعت تغييرات ميکروسکوپي را در صدها سلول مخروطي مربوط به دو نمونه با بينايي معمول اندازه‌گيري کنند.
آنها دريافتند که مي‌توانند با استفاده از اين روش تغييرات طولي را با تفکيک‌پذيري 45 نانومتر اندازه‌گيري كنند که کمي بيشتر از عرض ديسک‌هايي است که اين بخش خارجي را شکل مي‌دهند. اين کار نشان داد که بخش خارجي سلول‌هاي مخروطي با سرعتي معادل 150 نانومتر بر ساعت رشد مي‌کند که 30 برابر سريع‌تر از رشد موي انسان است. جزئيات اين تحقيق در مجله «Biomedical Optics Express» منتشر شده است.

 آسيب حاد کليه عارضه خطرناکي است که با 25 تا80 درصد احتمال مرگ درون بيمارستاني همراه است. پژوهشگران در يک مطالعه بين‌المللي جديد به روشي دست يافته‌اند که با يک آزمايش ادرار ساده، امکان شناسايي زودهنگام بيماران در معرض خطر را در بدو ورود به بخش‌هاي اورژانس فراهم مي‌سازد. تا به حال پزشکان براي آگاهي از وضعيت کارکرد کليه، از اندازه‌گيري کراتينين سود مي‌جستند، حال آنکه ميزان اين ماده در حضور آسيب کليوي حاد ممکن است تا چندين ساعت در محدوده طبيعي باقي بماند و تشخيص دقيق عارضه حداقل 1 تا 3 روز وقت مي‌برد، به همين دليل اندازه‌گيري کراتينين در بخش اورژانس کارآيي لازم را ندارد.
از طرف ديگر سنجش مارکرهاي زيستي ادراري آسيب حاد کليه تنها به زماني حدود نيم ساعت نياز داشته و امکان ارزيابي شدت عارضه را نيز فراهم مي‌سازد. در مطالعه فوق مقدار 5 مارکر زيستي در ادرار بدو ورود 1635 بيمار مراجعه کننده به بخش‌هاي اورژانس اندازه‌گيري شد. اگرچه تمامي مارکرها در موارد آسيب اينترينسيک حاد کليه (شديدترين نوع آسيب) افزايش نشان مي‌دادند، مارکر uNGAL بيشترين دقت را در تشخيص اين عارضه و تعيين شدت آن دارا بود.
به گزارش سپید، همچنين اين ماده به همراه مارکر ديگري به نام Kim-1 بيشترين دقت را در پيشگويي احتمال مرگ يا نياز به انجام دياليز در زمان بستري نشان داد. اندازه‌گيري اين مارکرها توسط کيت ARCHITECT-NGAL assay از شرکت ابوت که در بازار موجود بود انجام پذيرفت. تشخيص آسيب حاد کليه در زماني که هنوز بيمار در بخش اورژانس است، مخصوصا در بيمارستان‌هاي شلوغ شهرهاي بزرگ که امکان انجام آزمايش‌هاي مکرر از بيماران وجود ندارد و پيگيري غالب آنان امکا‌ن‌پذير نيست از اهميت فوق‌العاده‌اي برخوردار است. اندازه‌گيري مارکرهاي زيستي ادراري امکان تشخيص سريع و دقيق آسيب حاد کليه را مخصوصا در شرايطي مانند برخورد با حوادث طبيعي، ميادين جنگ و... که نياز به تصميم‌گيري سريع در مورد بيماران وجود دارد، فراهم مي‌سازد.