پزشکی بالینی

دانشمندان انگليسي اعلام كردند سلول هاي بنيادي جنيني مي توانند به گيرنده هاي تصويري تبديل و در سلول هاي شبكيه چشم ادغام شوند و بدين ترتيب به درمان كاهش بينايي فرد كمك كنند. محققان دانشگاه كالج لندن گزارش دادند كه آنها با استفاده از سلول هاي بنيادي جنيني به توليد گيرنده هاي تصويري ميله مانند موفق شدند و آنها را به شبكيه چشم موش پيوند زدند.
نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه سلول هاي بنيادي جنيني روزي مي توانند به عنوان درمان كننده بيماري هاي چشمي استفاده شوند و مي توان اين سلول ها را براي درمان بيماري هايي مانند رتينيت پيگمنتوزا، دژنراسيون ماكولا و ساير بيماري هاي وخيم چشمي كه موجب از دست دادن بينايي مي شوند، به كار برد.
اين محققان روش جديدي ابداع كرده اند كه با استفاده از آن سلول هاي بنيادي جنيني در حال رشد به سلول هاي چشمي نابالغ تبديل مي شوند و اين سلول ها خود را به ساختارهاي سه بعدي مشابه ساختارهايي كه در شبكيه در حال رشد ديده مي شود، تبديل مي كنند. محققان اين ساختارهاي سه بعدي را در محيط آزمايشگاهي به شبكيه چشم موش پيوند زدند. آنها با سلول هاي طبيعي چشم ادغام شدند و اتصالات سيناپسي تشكيل دادند. 
درحالي كه هنوز سال ها زمان لازم است تا اين فناوري در آزمايش بر روي انسان استفاده شود، هم اكنون محققان در ژاپن براي درمان بيماري ماكولاي چشم آزمايش هاي باليني بر روي سلول هاي بنيادي جنيني انجام مي دهند. محققان مي گويند به زودي يك منبع جايگزين سلول هاي بنيادي به نام سلول هاي بنيادي چند كاره به عنوان درماني براي بيماري هاي چشم مورد استفاده قرار مي گيرد. نتيجه اين مطالعه درنشريه Nature Biotechnology منتشر شده است.

پژوهش صورت گرفته توسط محققان انگلیسی نشان می دهد، فرزندانی که از مادران نابینا متولد می‌شوند، از دید بصری و حافظه بهتری به نسبت سایر همسالان خود برخوردار هستند. تحقیقات قلبی نشان می دهد، کودکان مبتلا به اوتیسم تماس چشمی کمتری با اطرافیان خود برقرار می کنند و کمتر به چهره افراد خیره می‌شوند؛ همچنین کودکان بی سرپرست در پرورشگاه ها نیز که از تماس چشمی یا تعاملات اجتماعی کمتری برخوردار هستند، با مشکلات تکاملی روبرو می شوند.
اما مطالعه صورت گرفته توسط محققان دانشگاه لندن به سرپرستی «آتسوشی سنجو» بر روی فرزندان دارای والدین نابینا نشان می دهد، ناتوانی این دسته از والدین در پاسخ دادن به تماس چشمی فرزندان، هیچ آسیبی به رشد و تکامل کودک وارد نکرده و برعکس این کودکان دارای دید بصری توسعه یافته تری هستند.
در این تحقیق دو گروه شامل پنج کودک دارای مادر نابینا و پدر نیمه بینا و 51 کودک با والدین بینا انتخاب شده و وضعیت تماس چشمی کودکان با والدین مورد ارزیابی قرار گرفت؛ این آزمایش در سنین 6 تا 10 ماهگی و بار دیگر در 12 تا 15 ماهگی تکرار شد و سپس وضعیت تکامل مغزی کودک در سن دو و چهار سالگی بررسی شد. نتایج بدست آمده نشان می دهد، کودکان با مادر نابینا مانند یک کودک با والدین بینا قادر به دنبال کردن و نگاه کردن به چهره مادران خود هستند؛ همچنین دید بصری و حافظه این کودکان از سایر همسالان خود بهتر گزارش شده است. «سنجو» خاطر نشان می کند: کودکان با والدین نابینا از انعطاف پذیری بالایی برخوردار بوده و براحتی خود را با حالت های مختلف ارتباطی تطبیق می دهند؛ والدین این کودکان اگرچه قادر به نگاه کردن و برقراری تماس چشمی با فرزند خود نیستند، اما از طریق حس لامسه، صوت و گفتار به رشد و تکامل کودک خود کمک می کنند. این مطالعه اهمیت تعاملات اجتماعی کودک به ویژه با مادر را در مراحل مختلف رشد نشان می دهد. نتایج این مطالعه در مجله Proceedings of the Royal Society B منتشر شده است.

در حالی كه آرگوس۲ نیازمند عینك، دوربین ویدیویی بیرونی و یك جعبه پردازنده جداگانه بود كه به كمرتان آویزان می‌شد، سیستم آلفا آیاماس نورهای ورودی به چشم را به كمك الكترودهای نصب شده در زیر شبكیه چشم بیمار دریافت می‌كند و سپس آنها را با میكروچیپ خود پردازش كرده و به صورت سیگنال‌هایی به مغز می‌فرستد. سپس مغز داده‌های دریافتی را همانند سیگنال‌های ارگانیكی كه از یك چشم طبیعی دریافت می‌شود، پردازش می‌كند و بیمار تصاویر را به صورت سیاه و سفید می‌بیند. تنها لازم است كه بیمار یك ابزار كوچك در پشت گوش خود داشته باشد تا میزان روشنایی تصاویر را تنظیم كرده و یك باتری جیبی همراه وی باشد تا به صورت بی‌سیم تمام انرژی سیستم تامین شود.
آلفا آیاماس كه به همت محققان دانشگاه توبینژن آلمان تولید شده، نسبت به آرگوس۲ مزیت‌های فراوانی دارد. از جمله این‌كه در آلفا آیاماس از ۱۵۰۰ الكترود استفاده شده در حالی كه آرگوس۲ تنها ۶۰ الكترود دارد. این باعث می‌شود كه رزولوشن و كیفیت تصاویر در این گجت جدید به شكل قابل توجهی افزایش یابد. به دلیل نصب این پروتز در پشت شبكیه، بیمار می‌تواند به شكل طبیعی چشمانش را حركت داده و اطراف را ببیند در حالی كه هنگام استفاده از آرگوس۲ لازم است كه كاربر برای دیدن اطراف، سرش را بچرخاند. علاوه بر این، آلفا آیاماس توانایی استفاده از قدرت پردازش طبیعی نورون‌های شبكیه چشم را هم دارد كه موجب پردازش حركات و تباین یا كنتراست هم می‌شود. لازم به ذكر است كه تاكنون هشت بیمار به وسیله این ایمپلنت، بینایی خود را به دست آورده‌اند.

دانشمندان دانشگاه Belfast Queen's به دنبال یک رویکرد جدید، به منظور کمک به درمان بینایی میلیون ها نفر از مبتلایان به دیابت ، با استفاده از سلولهای بنیادی بالغ هستند. در حال حاضر میلیون ها نفر از افراد دیابتی درسراسر جهان، در معرض خطر ازدست دادن بینایی خود به علت یک بیماری به نام رتینوپاتی دیابتی می باشند.این بیماری زمانی رخ می دهد که رگ های خونی در چشم ها به علت قند خون بالا مسدود می شوند.قطع جریان خون در شبکیه چشم باعث آسیب رسیدن به سلول های بینایی و اختلال دید می شود و سرانجام در صورت عدم درمان به موقع می تواند منجر به کوری شود.
مطالعه روش جدید ترمیم آسیب های دیابتی توسط سلول های استروما،) که به اختصار (REDDSTAR) نام دارد، برگرفته از تحقیقات دانشمندان مرکز چشم و علوم عروق در دانشکده پزشکی Queen's می باشد. در این روش محققان سلول های بنیادی را از اهدا کنندگان جدا کرده و بعد از گسترش آنها در محیط کشت این سلول ها را به رگ های خونی آسیب دیده بیمار که نیاز به ترمیم دارند تزریق می کنند.این روش مخصوص بیماران مبتلا به دیابتی است که عروق شبکیه در آنها دچار آسیب شده است.
در حال حاضرروش های درمانی اندکی برای کنترل پیشرفت عوارض بیماری دیابت در دسترس است وهمچنین هیچ درمانی برای بهبود همزمان میزان قند خون و عوارض دیابت وجود ندارد. پرفسور Alan Stitt مدیر مرکز چشم و علوم عروقی Queen's در مورد این پروژه گفت : جزئیات مطالعه بر روی روش (REDDSTAR)، شامل بررسی پتانسیل منحصر به فرد سلول های بنیادی برای ترویج ترمیم عروق خونی آسیب دیده در شبکیه چشم دربیماری دیابت می باشد.این موضوع می تواند تاثیر عمیقی بر روی بیماران داشته باشد، زیرا احیاء شبکیه آسیب دیده می تواند از رتینوپاتی دیابتی جلوگیری کند و ریسک از دست دادن بینایی را در این بیماران کاهش دهد.در حال حاضر، درمان های موجود برای رتینوپاتی دیابتی ،همیشه رضایت بخش نبوده است.این درمان ها بر روی مراحل پایانی بیماری تمرکز دارند و دارای عوارض جانبی زیادی هستند و قادر به درمان علل ریشه ای این بیماری نیستند.یک روش جدید جایگزین برای مهار این بیماری بازسازی عروق آسیب دیده شبکیه توسط سلول های بنیادی بالغ می باشد. این پژوهش که بر روی سلول های بنیادی بالغ خاصی که از مغز استخوان مشتق شده متمرکز شده است با حمایت شرکت Orbsen Therapeutics و بنیاد علوم ایرلند ارائه شده است.

با توجه به تحقیقات جدید دانشمندان دانشگاه York، جهش ژنتیکی شایع عامل بیماری پارکینسون، تنها مسئول مشکلات حرکتی شناخته شده نیست، بلکه همچنین ممکن است بینایی را تحت تاثیر قراردهد. پارکینسون، دومین شکل شایع بیماری های عصبی است که عمدتا افراد بالای 60 سال را تحت تاثیر قرار می دهد. شایع ترین علائم آن لرزش و کندی حرکات (bradykinesia) است اما برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون تغییراتی را در بینایی نیز تجربه می کنند. در حال حاضر برای اولین بار، محققان گروه زیست شناسی دانشگاه York ، ارتباطی را بین جهشی که باعث بیماری پارکینسون و مشکلات بینایی در یک مدل حیوانی می شود، اثبات کردند. نتایج این تحقیقات، در مجله Human Molecular Genetics منتشر شده است.
این دانشمندان در نیویورک، تاثیر رایج ترین جهش مربوط به بیماری پارکینسون برسلول های عصبی را در سیستم بینایی مگس میوه، دروزوفیلا ،مورد مطالعه قرار دادند. آنها با استفاده از فن آوری الکترورتینوگرام ((ERG ، ازدست رفتن تدریجی عملکرد سلول های عصبی چشم تحت تاثیر این ژن جهش یافته را مشاهده کردند. سیستم بینایی این حشره حاوی مقادیر دوپامین شبیه چشم انسان است بنابراین یک مدل آزمایشگاهی مفید می باشد. این تیم تحقیقاتی همچنین دریافت که جهش های دیگر مربوط به بیماری پارکینسون بر عملکرد سلول های عصبی چشم تاثیری نمی گذارد وسبب از دست دادن بینایی نمی شود. دکتر Chris Elliott رهبر این مطالعه گفت: "این گام مهمی برای کمک به شناسایی افراد مبتلا به بیماری پارکینسون است که ممکن است در معرض خطر بالاتر تغییرات در بینایی خود باشند، خواهد بود. ما باید این عقیده را که بیماری پارکینسون تنها سبب مشکلات حرکتی می شود را کنار بگذاریم . این مطالعه نشان می دهد که تغییرات بینایی نیز ممکن است تحت تاثیر قرار گیرد. این تحقیق جدید سبب کشف رابطه بالقوه جالب بین یکی از شایع ترین ژن های مرتبط با پارکینسون و مشکلات بینایی شد . اما این مطالعه درمگس های میوه انجام شده است، بنابراین ما نیاز به انجام تحقیقات بیشتر در مورد یافتن این ارتباط در افرادی هستیم که با این بیماری زندگی می کنند. اگر افراد مبتلا به بیماری پارکینسون تغییری در بینایی خود مانند تاری دید یا دو بینی احساس کردند باید دراین مورد با متخصص پارکینسون یا پرستار خود صحبت کنند.

دانشمندان چشم بیونیکی ابداع کرده اند که با استفاده از آن نابینایان می توانند ببینند . این فناوری در سال 2011 برای استفاده در اروپا تاییدیه گرفته است. این فناوری به نام Argus II در نوع خود اولین است و در سال 2011 برای استفاده در اروپا تاییدیه گرفته است ولی برای کاربرد آن در آمریکا نیازبه تاییدییه سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) است. Argus II نتیجه 20 سال تحقیق علمی در خصوص اندام ظریف و عمدتا پیچیده چشم است.
بیشترین کارآیی این فناوری برای بیمارانی خواهد بود که به شکل ارثی نابینایی دارند . در حال حاضر حدود 3000 نفر در آمریکا به یک بیماری چشمی که باعث از بین رفتن شبکیه می شود، مبتلا هستند. این فناوری از دو قسمت پیوند پروتز Argus II در داخل چشم و یک عینک تشکیل شده است. با جایگزینی یک سری الکترودها در داخل چشم ، پروتز Argus II نارسایی شبکیه را در انتقال اطلاعات در مورد نور و تاریکی جبران می کند و این اطلاعات را فورا به مغز منتقل می کند. قسمت دیگر Argus II از یک عینک تشکیل شده است.
این عینک دارای دوربین هایی است که اطلاعات اشیای مقابل افراد را به رایانه کوچکی که بر روی عینک تعبیه شده است، منتقل می کند. اطلاعات به صورت بی سیم به پروتزی که در چشم کار گذاشته شده ، منتقل می شود و مغز با ارسال یک سری پالس های الکتریکی، به بیمار این امکان را می دهد که در نهایت نور، تاریکی و اشکال را ببیند.
دکتر ˈمارک هومایونˈ از دانشکده پزشکی کک ˈیو.اس.سیˈ در مورد این فناوری گفت: اگر به ابداع این نوع فناوری برای سایر بخش های بدن ادامه دهیم و زبان جدید الکتریکی پالس ها به مغز و به چشم ها را بفهمیم ، می توانیم از آن برای سایر بخش های بدن نیز استفاده کنیم و بدین ترتیب جهان و نحوه ارتباطمان با آن تغییر می کند. با این وجود محققان می گویند که برخی کاربران Argus II می توانند حروفی به بلندی چند اینچ را تشخیص دهند. به گفته محققان اتکای این دستگاه به یک رایانه خارجی عامل مهمی برای موفقیت ها و کارآیی آتی آن به شمار می رود. به گفته آنها درآینده بیمارانی که زمانی نابینا بودند با استفاده از این وسیله می توانند رنگ های مختلف را تشخیص دهند.

تحقيقات جديد نشان مي‌دهد، حضور كودكان در محيطهاي باز و بهره‌مندي از نور طبيعي مي‌تواند به توسعه قدرت بينايي و پيشگيري از ابتلا به نزديك بيني در سنين نوجواني منجر شود. در تحقيقات قبلي ارتباط ميان حضور در محيط باز و بهبود قدرت بينايي كودكان شناسايي شده بود، اما به طور دقيق مشخص نشده بود كه اين امر ناشي از فعاليت جسمي و تحرك در طبيعت است يا نور طبيعي تنها عامل دخيل در اين موضوع است. پژوهش صورت گرفته توسط محققان دانشگاه هاي بريستول و كارديف نخستين مطالعه در خصوص تأثيرات مثبت نور طبيعي بر سلامت و ارتقاء قدرت بينايي كودكان محسوب مي‌شود.
نتايج اين تحقيق حاكي از ارتباط مستقيم مدت زمان حضور در محيط باز و بهره‌مندي از نور طبيعي و بهبود قدرت بينايي بدون توجه به سابقه خانوادگي و ميزان فعاليت جسمي كودك است. محققان آزمايش چشم هفت هزار كودك در سنين هفت، ‌10، 11، 12 و 15 سالگي را مورد ارزيابي قرار داده و سپس ميزان فعاليت بدني هفتگي آنها را بررسي كردند. بر اين اساس، كودكان هشت و 9 ساله‌اي كه به طور منظم در محيط باز و نور طبيعي حضور داشتند، در 15 سالگي كمتر به نزديك بيني مبتلا شدند. دكتر «كتي ويليامز» از محققان دانشگاه بريستول خاطرنشان مي‌كند: خطرات ناشي از اشعه فرابنفش خورشيد براي كودكان جدي است، اما اين مساله نمي‌تواند باعث محروم كردن كودك از آثار مفيد نور طبيعي شود. به گفته محققان، براي مشخص شدن مدت زمان حضور در محيط باز براي پيشگيري از نزديك‌بيني به تحقيقات بيشتري نياز است.

دانشمندان با استفاده از كاشت پروتز شبكيه موفق شدند بينايي را به موش‌هاي نابينا بازگردانند. اين موفقيت مي‌تواند براي ميليون‌ها نابينا در سراسر جهان اميدواركننده باشد. بينايي اين موش‌ها به اندازه‌يي رضايتبخش بود كه قادر به تشخيص چهره يك نوزاد، بسياري از جزئيات يك صحنه در پارك و ردگيري يك تصوير متحرك بودند. دانشمندان از عينك‌هاي هاي‌تك مجهز به يك دوربين ريز و نه عمل جراحي استفاده كردند. شيلا نيرنبرگ، دانشمند عصب‌شناس از كالج پزشكي كرنل در نيويورك اميدوار است در آينده اين رويكرد را در مورد بيماران انساني به كار برد.
نخستين كساني كه از اين تكنيك بهره مي‌برند، آن‌هايي هستند كه از انحطاط ماكولاي مرتبط با سن رنج مي‌برند. اين عارضه شايع‌ترين عامل نابينايي در سنين بالا است. دانشمندان پيشتر از تراشه‌هاي قابل كاشت براي بازيابي بينايي استفاده كرده‌اند اما دكتر نيرنبرگ معتقد است كه روش وي تصوير واضح‌تري را موجب مي‌شود و بينايي فرد را به وضعيت نرمال نزديك مي‌كند. هنگام مشاهده يك آيتم، نور بر روي سلول‌هاي موجود در شبكيه چشم (فيلم موجود در پشت چشم) مي‌افتد و پس از تبديل به سيگنال‌هاي الكتريكي براي پردازش به شكل تصوير به مغز فرستاده مي‌شود. در آن‌جا اين سيگنال‌ها براي يك الگو مانند اشيا مختلف رمزگذاري مي‌شوند. اين محققان بر روي كدگذاري دقيق اطلاعات در مغز نيز تمركز كرده‌اند.
در انحطاط ماكولاي چشم سلول‌هاي شبكيه گيرنده نور مي‌ميرند و اين امر موجب مي‌شود كه اطلاعات كمتري به مغز ارسال شود و در نتيجه بينايي نيز از بين برود. تكنيك نيرنبرگ راهي فرعي براي ارسال مستقيم اطلاعات رمزگذاري شده به مغز است. نتيجه اين امر توليد تصاويري واضح‌تر از تصاوير ارائه شده در مقايسه با تصاوير توليد شده توسط ابزار موجود است كه صرفاً بر روي تجمع نور و ارسال داده به مغز تمركز مي‌كنند. آزمايشات بر روي موش‌ها نشان داده كه تكنيك مزبور بينايي نزديك به نرمال توليد كرده است. نيرنبرگ هم‌اكنون در حال درك كدگذاري براي چشم ميمون‌هاست. به اين دليل كه چشم انسان نيز به همان كد متكي است. نخستين آزمايشات بر روي انسان تا يك يا دو سال آينده صورت خواهند گرفت و در صورت ايمن بودن، تكنيك مزبور پنج تا هفت سال آينده معمول خواهد شد.
وسيله مورد استفاده اين دانشمند،اطلاعات موجود در خط بينايي را گرفته و با استفاده از پردازشگر به اندازه يك گوشي موبايل آن را به كد مورد استفاده براي مغز تبديل مي‌كند. اين كد سپس توسط يك ميني‌پروژكتور موجود در عينك‌ها به جرقه‌هايي از نور تبديل مي‌شود.
جرقه‌هاي نور به نوبه خود سلول‌هاي موجود در پشت شبكيه را فعال مي‌كنند. اين سلول‌ها اطلاعات كدگذاري شده در پالس‌هاي نور را به مغز مي‌فرستند. در اين شيوه همچنين يك جفت عدسي نيز براي ايجاد سلول‌هاي ارسال كننده داده حساس به جرقه‌هاي نور نياز است. اين نخستين ايمپلنت پروتز شبكيه است كه پتانسيل اهداي بينايي نرمال يا نزديك به نرمال را به فرد نابينا مي‌دهد. انحطاط ماكولاي چشم تاكنون بر 500 هزار انگليسي تاثير گذاشته و انتظار مي‌رود اين رقم تا 25 سال آينده سه برابر شود. جزئيات اين دستاورد علمي در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences انتشار يافت.

از دست دادن بينايي چشم به دلايل مختلف، توان انسان را در حس کردن پرتوهاي نور تحت تأثير قرار مي‌دهد و همين مسأله زندگي بيماران بسياري را در سراسر جهان با دشواري‌هاي زيادي مواجه ساخته است. خوشبختانه يافته‌هاي پژوهشي جديد روي موش‌هاي آزمايشگاهي نشان داده که در آينده نزديک مي‌توان اين دسته نابينايي‌ها را از طريق تزريق درون چشمي درمان کرد. به نوشته سايت «ياهو»، در تحقيق علمي تازه‌اي دانشمندان نوعي ماده شيميايي با نام «آکريلاميد آزوبنزن کوآترناري آمونيوم» (AAQ) را به چشم تعدادي موش آزمايشگاهي نابينا تزريق کردند. پيش‌تر «اِي. اِي. کيو.» به عنوان نوعي ماده مؤثر روي سلول هاي عصبي شناخته شده بود. زماني که دانشمندان ماده فوق را به صورت مستقيم به درون چشم موش‌هاي آزمايشگاهي تزريق کردند، اين جانداران مجددا توانايي حس کردن پرتوهاي نور را بازيافتند. اين پژوهشگران اميدوارند در نهايت مشخص کنند آيا ماده فوق در درمان بيماري‌هاي «رتينو پيگمنتوزا» در انسان‌ها قابل استفاده است يا خير. اما حتي اگر آزمايش‌هاي ياد شده دست آخر نشان دهند که ماده «اِي. اِي. کيو.» روي انسان‌ها نيز مشابه موش‌ها عمل مي‌کند، تزريق منظم راه حل مناسب درماني در انسان‌ها نخواهد بود، دليل اين امر هم تأثير ۲۴ ساعته ماده «اِي. اِي. کيو.» است که نيازمند تجديد تزريق بعد از طي اين زمان است

محققان آمريكايي موفق به كشف روش جديدي براي تهيه نقشه بينايي در مغز بر اساس ساختار فردي مغز حتي براي افراد نابينا شدند. محققان دانشگاه پنسيلوانيا براي تهيه نقشه بينايي، از دستگاه اسكن رزونانس مغناطيسي عملكردي (fMRI) براي اندازه گيري فعاليت مغزي 25 داوطلب با ديد طبيعي استفاده كرده و موفق به شناسايي يك رابطه آماري دقيق بين ساختار چين خوردگي هاي مغز و نمايش بصري شدند. دكتر «جفري آگوئير» استاديار نورولوژي دانشگاه پنسيلوانيا و نويسنده ارشد اين تحقيق تأكيد مي كند: با اندازه گيري آناتومي مغز و استفاده از يك الگوريتم، مي توانيم نقشه بينايي هر فرد را بر روي سطح مغز بدقت پيش بيني و ترسيم كنيم. اين محقق خاطر نشان مي كند: در ابتدا به نظر مي رسد كه منطقه بصري مغز هر فرد داراي شكل و اندازه متفاوت است، اما اين تفاوت هاي فردي در آناتومي مغز با استفاده از الگوي رياضي جديد مورد استفاده كاملا از بين مي رود. در حال حاضر با استفاده از اين روش مي توان نحوه تغيير سازمان مغز در اثر از دست دادن بينايي را مورد بررسي و مطالعه قرار داد. اين دستاورد جديد، گام مهمي براي بازگرداندن قدرت بينايي با استفاده از دستگاه تحريك كننده سطح مغز محسوب مي شود. نتايج اين مطالعه در مجله Current Biology منتشر شده است.

تحقيقات جديد نشان مي‌دهد، حضور كودكان در محيطهاي باز و بهره‌مندي از نور طبيعي مي‌تواند به توسعه قدرت بينايي و پيشگيري از ابتلا به نزديك بيني در سنين نوجواني منجر شود. در تحقيقات قبلي ارتباط ميان حضور در محيط باز و بهبود قدرت بينايي كودكان شناسايي شده بود، اما به طور دقيق مشخص نشده بود كه اين امر ناشي از فعاليت جسمي و تحرك در طبيعت است يا نور طبيعي تنها عامل دخيل در اين موضوع است.
پژوهش صورت گرفته توسط محققان دانشگاه هاي بريستول و كارديف نخستين مطالعه در خصوص تأثيرات مثبت نور طبيعي بر سلامت و ارتقاء قدرت بينايي كودكان محسوب مي‌شود. نتايج اين تحقيق حاكي از ارتباط مستقيم مدت زمان حضور در محيط باز و بهره‌مندي از نور طبيعي و بهبود قدرت بينايي بدون توجه به سابقه خانوادگي و ميزان فعاليت جسمي كودك است. محققان آزمايش چشم هفت هزار كودك در سنين هفت، ‌10، 11، 12 و 15 سالگي را مورد ارزيابي قرار داده و سپس ميزان فعاليت بدني هفتگي آنها را بررسي كردند. بر اين اساس، كودكان هشت و 9 ساله‌اي كه به طور منظم در محيط باز و نور طبيعي حضور داشتند، در 15 سالگي كمتر به نزديك بيني مبتلا شدند. به گزارش ایسنا، دكتر «كتي ويليامز» از محققان دانشگاه بريستول خاطرنشان مي‌كند: خطرات ناشي از اشعه فرابنفش خورشيد براي كودكان جدي است، اما اين مساله نمي‌تواند باعث محروم كردن كودك از آثار مفيد نور طبيعي شود. به گفته محققان، براي مشخص شدن مدت زمان حضور در محيط باز براي پيشگيري از نزديك‌بيني به تحقيقات بيشتري نياز است.

محققان استراليايي با آغاز آزمايشات بر روي پيش‌ ساخت‌هاي ريزتراشه‌ براي نيرورساني به چشم مصنوعي، پژوهش‌ها براي بازيابي بينايي با چشم مصنوعي را وارد مرحله جديدي كرده‌اند. با مثبت بودن آزمايشات در مراحل اوليه آزمايشگاهي و نزديك شدن به مرحله ارزيابي پيش باليني، مهندسان برق گروه بينايي موناش (MVG) مراحل آزمايشات باليني ريزتراشه‌ها را آغاز كرده‌اند. به گفته محققان، مثبت بودن نتايج نشان‌ داده كه پروژه عرضه كاشت چشم مصنوعي مستقيم در مغز تا سال 2014 براي آزمايش بر روي بيماران قابل اجرا خواهد بود.
دستگاه چشم مصنوعي شامل بخشهايي مانند يك دوربين كوچك بر روي يك عينك كه مانند شبكيه عمل كرده، يك پردازشگر جيبي كه اطلاعات الكترونيكي را از دوربين دريافت و به علائمي تبدل كرده كه مغز را قادر به ساخت يك ساختار بصري مي‌كند و كاشتهاي قشري چند بخشي در مغز بوده، مانند پورتال براي تحريكهاي قشر بصري عمل خواهد كرد. هدف از ساخت اين پروتز بينايي به گفته محققان، ارائه حداقل يك جايگزين براي حيوانات همراه يا عصاي سفيد است. اگرچه اين دستگاه در حالت كنوني مانند يك مكمل در كنار اين كمكها عمل كرده اما دانشمندان بر اين باورند كه در آينده و با پيشرفت فناوري مي‌توان از آن به عنوان يك جايگزين كامل استفاده كرد.
به گزارش ایسنا، اين ريزتراشه‌ها مستقيما بر روي سطح قشر بينايي فرد در بخش تحتاني مغز نصب مي‌شود. طبق برآوردها، هر بيمار از يك شبكه تا 14 كاشي هشت در هشت ميليمتر برخوردار خواهد شد. هر يك از اين كاشي‌ها شامل يك ريزتراشه چهار در چهار ميليمتري با 500 هزار ترانزيستور و 45 الكترود مويي خواهند بود. اين كاشي‌ها در زمان عملياتي، تصاوير سياه‌ و سفيد با وضوح پايين را از يك واحد پردازشگر ديجيتال خارجي متصل به دوربين دريافت خواهند كرد.