پزشکی بالینی

محققان دریافتند دانش‌آموزان کلاس چهارم و پنجم که در منزل در معرض آلاینده‌های سمی هستند، معدل درسی پایین‌تری دارند. محققان آژانس ملی ارزیابی هوای سمی و حفاظت محیطی آمریکا در جدیدترین بررسی خود اظهارکردند: کودکانی که در معرض آلاینده‌های سمی همچون دود اگزوز موتورهای دیزل قرار دارند، معدل درسی‌شان پایین‌تر است.  
یکی از محققان این تحقیق اظهار کرد: دو دلیل این ارتباط را بیان می‌کند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این ارتباط به دلیل بیماری‌هایی همچون عفونت‌های تنفسی یا آسم است. آلودگی هوا کودکان را بیمار کرده و موجب عملکرد ضعیف آنان در مدرسه می‌شود. فرضیه دیگری نشان می‌دهد هوای آلوده تاثیرات منفی بر اعصاب و توسعه مغز دارد. 
نتایج نشان می‌دهد آلودگی هوا بر سلامت کودکان بسیار مهم است. با درک بهتر تاثیرات آلودگی هوا بر سلامت کودکان گامی در کاهش آلودگی هوا برخواهیم داشت. نتایج این تحقیق در نشریه Population and Environment منتشر شده است.

دانشمندان موفق به توضیح چگونگی توانایی سم نوعی زنبور برزیلی در نابودکردن سلول‌های سرطانی بدون آسیب‌رساندن به سلو‌ل‌های عادی شدند. زنبور اجتماعی Polybia paulista با تولیدکردن زهری که حاوی نوعی ماده مبارزه‌کننده قدرتمند با سرطان است، از خود محافظت می‌کند. 
محققان نشان دادند چگونه سم زهر Polybia-MP1 یا MP1 به طور گزینشی سلول‌های سرطانی را بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های عادی می‌کشد. سم MP1 با لیپیدهایی تعامل برقرار می‌کند که به طور نامعمول بر روی سطح سلول‌های سرطانی توزیع شده‌اند و روزنه‌هایی خلق می‌کند که به مولکول‌های حائزاهمیت برای عملکرد سلول سرطانی امکان نشت‌کردن می‌دهد. 
ارائه درمان‌های سرطانی که به ترکیب لیپیدی غشای سلول حمله می‌کنند، گروه کاملا جدیدی از داروهای ضدسرطانی خواهند بود. این امر در ارائه ترکیبات جدید دارویی کارآمد خواهد بود که در آن‌ها، چندین دارو به طور همزمان برای درمان سرطان و با حمله‌کردن همزمان به بخش‌های مختلف سلول‌های سرطانی عمل می‌کنند. سم MP1 علیه پاتوژن‌های میکروبی و با مختل‌کردن غشای سلول باکتریایی عمل می‌کند. این پپتید ضدمیکروبی نوید جدیدی برای محافظت‌کردن از انسان در مقابل سرطان است. 
این سم می‌تواند رشد سلول‌های سرطان پروستات و مثانه و همچنین سلول‌های مقاوم در مقابل داروهای چندگانه را مهار کند. با این حال، تاکنون مشخص نبود که چگونه MP1 به طور گزینشی سلول‌های سرطانی را بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های عادی نابود می‌کند. دانشمندان تصور می‌کردند کلید حل این معما شاید در ویژگی‌های منحصر‌به‌فرد غشای سلول‌های سرطانی نهفته باشد. در غشاهای سلول‌های سالم، فسفولیپیدهایی به نام فسفاتیدیل‌سرین (PS) و فسفاتیدیل اتانل آمین (PE) در ورقه درونی غشا و مشرف به درون سلول قرار گرفته‌اند. اما در سلول‌های سرطانی، PS و PE در غشای بیرونی و مشرف به پیرامون سلول واقع شده‌اند. 
دانشمندان نظریه خود را با خلق مدلی از غشاها ارائه دادند که تعدادی از آن‌ها حاوی PE و PS بودند و در معرض MP1 قرار داده شدند. محققان از طیف وسیعی از تکنیک‌های تصویربرداری و زیست‌فیزیکی برای توصیف اثرات نابودگرانه MP1 بر روی غشاها استفاده کردند. 
نتایج نشان داد وجود PS اتصال MP1 به غشا را افزایش داد و از سوی دیگر وجود PE توانایی MP1 برای مختل‌کردن سریع غشا را بالا برد و اندازه روزنه‌های سلول سرطانی را زیاد کرد. این روزنه‌های بزرگ که ظرف چند ثانیه شکل گرفتند، به مولکول‌های حیاتی مانند آر‌ان‌ای و پروتئین‌ها امکان فرار آسان از داخل سلول‌های سرطانی را دادند. دانشمندان در تحقیقات آتی به دنبال تغییردادن توالی آمینواسید MP1 برای بررسی چگونگی ارتباط ساختار این پپتید با عملکردش و ارتقای بیشتر گزینش‌پذیری آن برای درمان‌های بالینی هستند. درک سازوکار عملکرد این پپتید به مطالعات بیشتر برای ارزیابی پتانسیل آن جهت کاربرد در پزشکی کمک می‌کند. جزئیات این تحقیق در مجله Biophysical ارائه شد.

محققان مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا در آمریکا ژنی را کشف کرده‌اند که در افرادی که در کودکی‌شان حداقل یک ساعت در روز به خواندن یا انجام سایر «کارهای نزدیک» می‌پردازند، موجب نزدیک‌بینی می‌شود. محققان با استفاده از پایگاه داده‌ای از حدود 14 هزار نفر دریافتند کسانی که دارای نوع خاصی از ژنی به نام APLP2 هستند، چنانچه در کودکی خود روزانه یک ساعت یا بیشتر به خواندن بپردازند، پنج برابر بیشتر با احتمال ابتلا به نزدیک‌بینی در نوجوانی روبرو خواهند شد.
کسانی که گونه خطرناک ژن APLP2 را در دی‌ان‌ای خود داشتند اما زمان کمتری را صرف مطالعه کرده بودند، در معرض خطر مضاعف ابتلا به نزدیک‌بینی نبودند. آندره تکاشنکو، محقق ارشد این پژوهش اظهار کرد: این اولین گواه شناخته‌شده از تعامل ژن و محیط در نزدیک‌بینی است. محققان بر این باورند که این گونه ژن ممکن است مقدار پروتئین APLP2 را در چشم افزایش داده و موجب کشیدگی بیش ازحد چشم شود.
آن‌ها دریافتند موش‌هایی که در محیط بصری مشابه خواندن قرار گرفته بودند، هنگامی که مقدار کمتری از APLP2 در چشم‌های آن‌ها وجود داشت، کمتر در خطر ابتلا به نزدیک‌بینی بودند. تکاشنکو بیان کرد: با کاهش میزان APLP2 در چشم، می‌توان احتمال ابتلا به نزدیک‌بینی متاثر از شرایط محیطی را کاهش داد. این یافته شانس ما را در رسیدن به روشی برای جلوگیری از نزدیک‌بینی در همه افراد، بدون در نظر گرفتن گونه APLP2 که حامل آن هستند، افزایش می‌دهد. اگرچه دستیابی به چنین درمانی ممکن است سال‌ها طول بکشد، زیرا محققان هنوز نمی‌دانند که چگونه می‌توان میزان APLP2 در افراد کاهش داد. این یافته‌ها در مجله PLOS Genetics منتشر شده است.

محققان ژاپنی با استفاده از پوشش‌دهی نانومیله‌های طلا با نوعی پروتئین، موفق به ساخت دارویی برای تسکین درد شدند. این دارو به صورت تزریق موضعی وارد بدن بیمار می‌شود. یک گروه تحقیقاتی از مؤسسه علوم مواد سلولی دانشگاه کیوتو موفق به ارائه روشی شدند که در آن از نانومیله‌های طلا برای هدف‌گیری گیرنده‌های درد استفاده می‌شود. 
نانومیله‌های طلا ابعاد کوچکی دارند به طوری که طول و عرض آن‌ها بین یک تا صد نانومتر است. پژوهشگران این پروژه اقدام به پوشش‌دهی نانومیله‌های طلا با نوعی پروتئین کردند؛ پروتئینی که چربی را در بدن منتقل می‌کنند. به این پروتئین‌ها لیپوپروتئین گفته می‌شود. این پوشش‌دهی موجب می‌شود تا نانومیله‌ها به غشاء سلول‌های عصبی متصل شوند که این کار از طریق گیرنده‌های درد موسوم به TRV1 انجام می‌شود. 
پرتوهای مادون قرمز به این نانومیله‌های دارای پروتئین گیرنده‌های درد تابیده می‌شود. این نانومیله‌ها گرم شده و موجب فعال شدن گیرنده‌های درد در بدن می‌شود. با این کار یون‌های کلسیم از بین غشاء اجازه عبور پیدا می‌کنند. با فعال شدن، گیرنده‌های درد حساسیت خود را از دست داده و به نوعی موجب تسکین درد می‌شوند. نکته مهم دیگر آن است که گرمادهی به نانومیله‌های طلا موجب فعال شدن گیرنده‌ها می‌شود بدون این که اثری روی غشاء باقی گذارد؛ اثری که معمولاً موجب آسیب غشاء می‌شود. 
تحقیقات پیشین نشان داده‌ بود که نانوذرات مغناطیسی نیز می‌توانند موجب فعال شدن گیرنده‌های درد شوند که این کار با اعمال میدان مغاطیسی انجام می‌شود. در این روش لازم است سلول‌های هدف به شکل ویژه‌ای اصلاح شوند. در این پروژه نیاز به اصلاح ژنتیکی سلول‌ها نیست و کارایی نانومیله‌های 1000 بار بیشتر از نانوذرات مغناطیسی می‌باشد. توتسویا موراکامی از محققان اصلی این پروژه می‌گوید: «این نانوذرات طلا می‌تواند به مدت طولانی درون بدن باقی بمانند. کسانی که دردهای مزمن دارند می‌توانند از تزریق موضعی این نانوذرات استفاده کنند.» این گروه نتایج یافته‌های خود را در قالب مقاله‌ای با عنوان Thermosensitive Ion Channel Activation in Single Neuronal Cells by Using Surface-Engineered Plasmonic Nanoparticles.در نشریه Angewandte منتشر کردند.

محققان با استفاده از نانوذرات زیست‌تخریب‌ پذیر موفق به ارائه روش درمانی جدیدی برای ژن‌درمانی شدند که امکان درمان بیماری‌های ژنتیکی ریوی را فراهم می‌کند. اخیرا مقاله‌ای توسط محققان دانشگاه جان‌هاپکینز با عنوان Highly compacted biodegradable DNA nanoparticles capable of overcoming the mucus barrier for inhaled lung gene therapy در نشریه Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS) منتشر شده که در آن از نانوساختارهای DNA برای درمان بیماری‌های ریه استفاده شده است. 
نانوذرات ابزار مناسبی برای ژن‌درمانی هستند به طوری که می‌توان ناهنجاری‌های مختلف را با استفاده از این نانوذرات رفع کرد. برای درمان مشکلات ریوی، استفاده از نانوذرات چالش‌برانگیز است زیرا سد زیستی در مسیر رهاسازی ژن‌درمانی وجود دارد. وجود لایه‌ای مخاطی در سراسر سیستم تنفسی عامل محافظت از اندام‌های تنفسی در برابر عفونت و عوامل میکروبی خارجی است. همین سیستم مخاط مانع اثربخشی روش‌های درمان تنفسی شده و اجازه ورود دارو به این سیستم را نمی‌دهد.
پژوهشگران از نانوذرات حاوی DNA برای غلبه بر این سد استفاده کردند. آن‌ها از نانوذرات پلیمری زیست‌سازگار موسوم به PBAEs که دارای روکشی از جنس پلی‌اتیلن گلیکول است استفاده کردند. این نانوذرات توانستند درون مخاط موجود در سیستم تنفسی نفوذ کنند. این گروه تحقیقاتی این نانوذرات را روی موش‌های آزمایشگاهی استفاده کردند و دریافتند بیان ژن در مقادیر بسیار بالایی در این حیوانات انجام شد. نتایج آزمایش‌ها نشان می‌دهد که این نانوذرات هیچ اثر سمی روی بدن نداشته و به دلیل زیست‌تخریب‌پذیر بودن آن کاملاً از بدن دفع شده و درون بدن جمع نمی‌شوند.
این یافته‌های جدید اهمیت زیادی برای درمان بیماری سیستیک فیبروسیس دارد. این بیماری نوعی بیماری ژنتیکی خطرناک است که در آن مخاط بیماری بسیار ضخیم و چسبنده است که مشکلات تنفسی جدی به همراه دارد.
این گروه تحقیقاتی نشان دادند که رهاسازی ژن نرمال با استفاده از نانوذرات حاوی DNA می‌تواند پروتئین‌های ویژه‌ای را در بیمار ایجاد کند که به مدت طولانی در بدن بیمار باقی می‌ماند. محققان معتقدند که این روش می‌تواند برای درمان بیماری‌های مختلفی در انسان به کار رود. برای مثال، این روش برای درمان بیماری‌های ژنتیکی ریوی که بسیار خطرناک هستند مناسب است.

پژوهش جدید محققان هلندی حاکی از آن است کسانی‎که به‎طور منظم بادام زمینی مصرف می‌کنند، ممکن است زندگی طولانی‌تری داشته باشند؛ البته خوردن مداوم کره بادام زمینی را نیز نباید به این حساب گذاشت. در این تحقیق، افرادی‎که حداقل روزانه یک سوم اونس یعنی 10 گرم بادام زمینی را در آجیل روزانه خود مصرف کنند، در یک‏‎دوره 10 ساله نسبت به کسانی‎که این ماده را مصرف نمی‌کنند، 23 درصد کمتر دچار مرگ و میر می‌شوند. در واقع مرگ‌های ناشی از بیماری‌های تنفسی، بیماری‌های عصبی و دیابت، سرطان و بیماری‌های قلبی و عروقی در این افراد کمتر است. 
به گفته محققان، ترکیبات چربی‌های مفید، ویتامین‌ها، فیبر و آنتی‌اکسیدان‌ها به مقدار قابل ملاحظه‌ای در بادام زمینی وجود دارد. با این حال محققان تاکید می‌کنند خوردن کره بادام زمینی با وجود محتوای بالای بادام زمینی در آن، با کاهش خطر مرگ و میر هیچ ارتباطی ندارد. حتی نمک و روغن‌های گیاهی کره بادام زمینی که حاوی اسیدهای چرب ترانس هستند، ممکن است در اثر مصرف بیش از حد مضر هم باشند.

وقتی احساس بدبختی می‌کنیم و درباره غم و ناراحتی حرف می‌زنیم، دنیا خاکستری‌تر به نظر می‌رسد. نتایج یک تحقیق جدید نشان داده همبستگی بین احساس ما و رنگ‌ها، چیزی بیش از استعاره یا تشبیه تنهاست و می‌توان یک توضیح علمی برای آن پیدا کرد. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که احساس ناراحتی و غم می‌تواند نحوه تشخیص رنگ‌ها را تحت‌تاثیر قرار دهد. محققان دانشگاه روچستر دریافتند افرادی که احساس ناراحتی می‌کنند نسبت به آن دسته از افرادی که حس شادی و تفریح دارند یا از نظر حسی طبیعی هستند، رنگ‌های موجود در طیف آبی-زرد را با درستی و صحت کمتری تشخیص می‌دادند.  
پژوهش‌های پیشین نشان داده‌ بود که احساس می‌تواند فرآیندهای مختلف بصری را تحت‌تاثیر قرار دهد. برخی مطالعات نشان داده ‌بودند که ارتباطی بین احساس افسردگی و کاهش حساسیت به تضادهای بصری وجود دارد. از آنجا که حساسیت به این تضادها، یک فرآیند بصری اساسی در تشخیص و دریافت رنگ است، محققان به این فکر افتادند که آیا این موضوع ممکن است ارتباط ویژه‌ا‌ی میان ناراحتی و توانایی درک و دریافت رنگ‌ها در افراد داشته‌ باشد یا خیر. 
در این تحقیق، دانشمندان از 127 دانشجوی شرکت‌کننده خواستند که یک فیلم احساسی را تماشا و سپس یک فرم برای بررسی توانایی بصری پر کنند. به طور تصادفی از شرکت‌کنندگان خواسته شد که یک فیلم ناراحت‌کننده یا کمدی را تماشا کنند تا به ترتیب احساس غم و ناراحتی یا شادی و تفریح در آنها القا شود. اثرات حسی این فیلم‌ها در مطالعات قبلی به اثبات رسیده‌ بود و محققان اطمینان یافتند که این فیلم‌ها می‌تواند چنین عواطفی را در افراد ایجاد کند.
بعد از مشاهده فیلم به شرکت‌کنندگان لکه‌های رنگی پی در پی نشان داده و از آنها خواسته شد تا بگویند هر لکه رنگی، قرمز، زرد، سبز یا آبی است. شرکت‌کنندگانی که فیلم‌های غم‌انگیز تماشا کردند نسبت به آن دسته از شرکت‌کنندگانی که به تماشای فیلم‌های سرگرم‌کننده پرداخته‌ بودند، رنگ‌ها را با درستی و صحت کمتری درک ‌کردند. اما این امر تنها برای رنگ‌هایی که در طیف آبی-زرد قرار داشتند، صادق بود. برای رنگ‌های قرمز- سبز هیچ تفاوتی در تشخیص رنگ‌ها در بین دو گروه شرکت‌کننده مشاهده ‌نشد.
نتایج نشان می‌دهد که ناراحتی موجب تفاوت در درک و دریافت رنگ‌ها می‌شود. محققان می‌گویند که مطالعات قبلی درک رنگ در طیف آبی-زرد را با انتقال‌دهنده عصبی دوپامین مرتبط دانسته‌اند. این تحقیق در مجله Psychological Science منتشر شده است.

محققان کانادایی دریافتند فرسودگی سلول‌های مغزی از نشانه‌های شروع بیماری پارکینسون است. پارکینسون بیماری است که با از دست دادن سلول‌های عصبی در مناطق خاصی از مغز اتفاق می‌افتد. محققان دانشگاه مونترال دریافتند عملکرد میتوکندری و انرژی سلول نقش زیادی در ابتلا به پارکینسون دارد. زمانی که انرژی سلول کم شود، سلول فرسوده شده که این امر شروعی برای ایجاد بیماری پارکینسون است. 
پارکینسون در سلول‌های عصبی ایجاد می‌شود. سلول‌های عصبی با ساختار پیچیده نیازمند سطح بالای انرژی هستند و مانند موتوری با سرعت بالا عمل می‌کنند که با انرژی تامین می‌شود و اگر این انرژی تولید نشود، سلول‌ها فرسوده می‌شوند. این بیماری در نتیجه خودسوزی سلول‌های مغزی اتفاق می‌افتد؛ سلول‌هایی که این بیماری آنها را تحت تاثیر قرار داده، دوپامین ترشح می‌کنند. 
دوپامین ماده‌ای است که به عنوان پیام‌رسان شیمیایی عمل می‌کند. با پیشرفت بیماری میزان دوپامین کاهش پیدا کرده و جسم سیاه در مغز مختل می‌شود و علائم بیماری مثل لرزش، کندی حرکت، سفت شدن بدن و اختلال در تعادل به تدریج شدیدتر می‌شود و راه رفتن، حرف زدن و نگاه کردن را با مشکل مواجه می‌کند. جسم سیاه حاوی پیام‌های عصبی است که به اعضای مختلف از طریق دوپامین ارسال می‌شود. 
این بررسی به مدت سه سال انجام شد و محققان دریافتند میتوکندری مغز که با بیماری پارکینسون در ارتباط است، بسیار داغ می‌شود. میتوکندری همانند موتورخانه کوچک سلولی است و نباید داغ شود و نیاز به انرژی زیادی دارد. لوئیس اریک ترودو، نویسنده این تحقیق اظهار کرد: محققان با استفاده از نتایج به‌دست آمده، در حال بررسی روش‌های درمانی این بیماری هستند. محققان عنوان کردند: یک میلیون آمریکایی و در حدود هفت تا 10 میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به این بیماری هستند. علائم و نشانه‌های مهم در این بیماری از حدود سن 50 سالگی آغاز می‌شود و احتمال ابتلای مردان یک و نیم برابر بیش از زنان است. نتایج این بررسی در مجله Current Biology منتشر شده است.

محققان هندی موفق به کشف تاثیر ضداکسیدان و ضدالتهابی جلبک‌های دریایی در موش‌های مبتلا به کلسترول خون بالا شدند. محققان موفق شدند تاثیر لیکوپن موجود در جلبک دریایی کلرورلا را بر آسیب‌های اکسیداتیو و التهاب ناشی از کلسترول خون بالا به اثبات برسانند. 
لیکوپن یک رنگدانه‌ طبیعی و مسئول رنگ قرمز در بسیاری از میوه‌ها و مخصوصا گوجه‌فرنگی است. هر چند که نقش لیکوپن ترانس موجود در گوجه‌فرنگی در کنترل تصلب شرایین پیش از این نیز گزارش شده‌ بود، اما اولین بار است که گزارشی مبنی بر تاثیر ایزومرهای سیس- لیکوپن به دست آمده از یک منبع در دسترس همچون جلبک‌های سبز بر بیمارانی با کلسترول خون بالا منتشر می‌شود.
در این تحقیق، محققان موش‌هایی را که با رژیم غذایی پر کلسترول تغذیه شده ‌بودند، مورد درمان دارویی با لیکوپن قرار دادند. اثرات لیکوپن موجود در جلبک و لیکوپن به دست آمده از گوجه‌فرنگی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت و سپس پارامترهای مورد نظر اندازه‌گیری شد.
در موش‌هایی که با لیکوپن به دست آمده از جلبک تحت درمان قرار گرفته ‌بودند، کلسترول کل، لیپوپروتئین با دانسیته پایین و تری‌گلیسیرید کاهش مشخصی را نشان می‌داد. سطوح لیپوپروتئین با دانسیته بالا در موش‌هایی که با لیکوپن جلبکی تحت درمان قرار گرفته ‌بودند افزایش پیدا کرد و فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان مثل کاتالاز و سوپراکسید دیسموتاز و فعالیت آنزیم‌های ضدالتهاب همچون سیکلواکسیژناز نیز افزایش قابل توجهی نشان می‌داد.
مطالعات بیماری‌شناختی نشان داد که لیکوپن به دست آمده از جلبک‌ها می‌تواند به درمان بیماری کبد چرب و پلاک آئورتی کمک کند و در مقایسه با داروها کارایی مطلوبی داشته ‌باشد. این ماده اثرات ضداکسیدان و ضدالتهابی روشنی در موش‌های چاق با کلسترول بالا نشان می‌داد؛ لذا محققان پیشنهاد می‌دهند جلبک دریایی کلرورلا می‌تواند گزینه خوبی برای درمان چربی خون بالا باشد.

پژوهش جدید محققان دانشگاه سوری نشان داده که راه رفتن هنگام خوردن منجر به پرخوری در طی روز خواهد شد. پروفسور جین اوگدن از محققان این بررسی اظهار کرد: راه رفتن و خوردن موجب پرخوری در طی روز خواهد شد. چون راه رفتن باعث اختلال و حواس‌پرتی ما در خوردن می‌شود. حتی اگر این راه رفتن در محدوده مکان غذاخوری باشد و یا نوعی ورزش محسوب شود. 
اوگدن و همکارانش 60 زن رژیمی و غیررژیمی در سه موقعیت مختلف غذاخوردن را مورد بررسی قرار دادند. گروه اول غلات را هنگام تماشای ویدئو، گروه دوم در هنگام راه رفتن و گروه آخر در هنگام گفت‌وگو با دوستان میل کردند. بعد از این آزمایش، از شرکت‌کنندگان طعم مواد مختلفی را که در این موقعیت‌ها خورده بودند، پرسیده شد. این طعم‌ها شامل شکلات، هویج، انگور و چیپس سیب‌زمینی بود.
نتایج این آزمایش نشان داد افراد رژیمی گروه دوم اسنک بیشتری مصرف کردند. وی اظهار کرد: هنگام راه رفتن چون تمرکز زیادی بر خوردن نداریم، میزان بیشتری غذا می‌خوریم. اگر فرصت غذا خوردن ندارید، حداقل همان ساندویچی که می‌خورید تا حد امکان نشسته بخورید تا میزان مواد غذایی صرف شده مشخص شود.

محققان اسپانیایی در تحقیقات جدید خود دریافته‌اند عمده‌ترین عارضه در افراد سیگاری، مرگ ناگهانی است. سیگار با مکانیزم‌های مختلف سبب ایجاد بیماری‌های قلبی مزمن می‌شود. محققان می‌گویند: صدمه مستقیم به آندونلیال‌ها (دیواره رگ‌ها) به وسیله نیکوتین و منواکسید‌کربن می‌تواند یک شریان (سرخرگ) سالم را تخریب کرده و موجب ورود مواد چربی به داخل دیواره رگ و ضخیم شدن جدار آن و در نهایت موجب انسداد کامل شریان ‌شود. 
بنابراین نیکوتین و منواکسیدکربن موجود در سیگار با افزایش کار قلب سبب افزایش نیاز به اکسیژن در عضله قلبی شده و از سوی دیگر ظرفیت حمل اکسیژن توسط خون را کاهش می‌دهد و تشدید ناتوانی و اختلال عملکرد قلب و عروق را به دنبال دارد. 
محققان با اشاره به اینکه در افراد سیگاری، میزان مرگ‌ومیر ناشی از انفارکتوس قلبی افزایش می‌یابد، اظهار کردند: در سیگاری‌هایی که به عللی غیر از انفارکتوس قلبی از بین رفته‌اند، در نمونه‌برداری از جسد، علائم آترواسکلروزیس بیشتر از افراد غیرسیگاری است و در نتیجه عمده‌ترین عارضه در افراد سیگاری، مرگ ناگهانی است.

دانشمندان راهی را یافته‌اند که نشان می‌دهد بدن هر فرد با چه سرعتی پیر می‌شود. به گزارش سرویس پژوهشی ایسنا منطقه لرستان، پژوهشگران بریتانیایی می‌گویند ترکیب سن واقعی و سبک زندگی تخمین بسیار دقیق‌تری از سلامت ارائه می‌دهد تا سن تقویمی. این تحقیق که یافته‌های آن در نشریه زیست‌شناسی ژنوم منتشر شده، در باره اینکه چطور می‌توان روند پیری را کند کرد، توصیه‌ای ارائه نکرده است. در این روش، دانشمندان برای تعیین سن واقعی (بیولوژیک)، به جای سن تقویمی، «ردپای پیری» را ارزیابی می‌کنند؛ یعنی عملکرد ۱۵۰ ژن را در بدن می‌سنجند. این ۱۵۰ ژن پس از بررسی فعالیت ۵۴ هزار ژن در افراد سالم ۲۵ و ۶۵ ساله که زندگی کم‌تحرکی داشتند، به عنوان نشانگرهای اصلی در نظر گرفته شدند.

نتایج تحقیق جدیدی در دانشگاه کانزاس نشان می‌دهد که شوخ‌ طبعی در ایجاد جذابیت در رابطه عاشقانه نقش دارد. محققان دریافتند زمانی که دو فرد غریبه همدیگر را ملاقات می‌کنند، هر چه مرد بیشتر تلاش کند که شوخ‌طبع‌تر به نظر برسد و زن تعداد دفعات بیشتری به این موارد شوخی بخندد، احتمال بیشتری وجود دارد که در این رابطه علاقه مشترک ایجاد شود.
این یافته‌ها به دنبال تحقیقی در مورد ارتباط طنز و هوش حاصل شد. مطالعات چند دهه اخیر نشان می‌داد که زنان حس شوخ‌طبعی مردان را ستایش می‌کنند. این ویژگی اغلب به عنوان یکی از باارزش‌ترین خصوصیت‌های یک شریک عاطفی مورد اشاره قرار گرفته و دلیلی که برای آن عنوان شده این بوده ‌است که زنان از روی میزان شوخ‌طبعی مردان، هوش بالقوه جفت خود را مورد بررسی قرار می‌دهند.
اما محققان در تحقیق جدید به این نتیجه رسیدند که شوخ‌طبعی ارتباطی به هوش ندارد. اینکه شما شخصی را ملاقات کنید که می‌توانید به سادگی با او بخندید، می‌تواند به این معنی باشد که رابطه شما در آینده خوب و پر از خوشی خواهد بود و همین امر باعث افزایش جذابیت مردان شوخ‌طبع می‌شود.
محققان با توجه به سه پژوهشی که در این رابطه انجام شده توضیح می‌دهند که ارتباطی بین هوش، قوه طنز و شوخ‌طبعی وجود ندارد. در اولین پژوهش، 35 شرکت‌کننده پروفایل فیس‌بوک 100 فرد غریبه را مورد مطالعه قرار دادند تا شخصیت آن‌ها را مورد پایش قراردهند. ارزیابی آن‌ها با پرسش‌نامه‌ای که توسط کابران فیس‌بوک تکمیل شده ‌بود مورد مقایسه قرار گرفت. این تحقیق نشان‌ داد که افراد شوخ‌طبع برون‌گراتر از افراد باهوش هستند و از سوی غریبه‌ها نیز به عنوان افراد برونگرا ارزیابی می‌شوند. داده‌ها همچنین نشان‌ داد که مردان و زنان به یک اندازه متن‌هایی با محتوای شوخی در صفحات شبکه‌های اجتماعی خود منتشر می‌کنند.
در دومین تحقیق، نزدیک به 300 دانشجو مورد بررسی قرار گرفتند. با توجه به نمراتی که در پرسشنامه‌ها کسب کردند مشخص شد که هیچ ارتباطی بین هوشمندی و میزان شوخ‌طبعی در رابطه‌ها وجود ندارد. اما شوخ‌طبعی و برون‌گرایی با هم مرتبط هستند. مطالعات همچنین اختلاف معناداری بین چگونگی درک شوخی در بین زنان و مردان نشان نداد.
نحوه استفاده مردان از شوخی و نحوه درک زنان از شوخی‌ها نقش مهمی در جذابیت‌های عاشقانه دارد. در آخرین بررسی، 51 جفت از دانشجویان مجرد که یکدیگر را نمی‌شناختند، مورد بررسی قرار گرفتند. این جفت‌ها حدود 10دقیقه در اتاقی با هم به صحبت پرداخته و سپس پرسشنامه‌ای را پر کردند.
این تحقیق نشان ‌داد که هر چه مردان برای بامزه بودن بیشتر تلاش کنند و هر چه زنان تعداد دفعات بیشتری به شوخی‌ها بخندند، احتمال بیشتری وجود دارد که زنان به این رابطه علاقه‌مند شوند، اما این رابطه برای زنان صدق نمی‌کند یعنی میزان شوخی‌های آنان در ایجاد علاقه‌مندی در طرف مقابل نقشی ندارد. این تحقیقات در عین حال نشان‌ داد که وقتی جفت‌ها با هم می‌خندند، علاقه بیشتری به یکدیگر پیدا می‌کنند.

پژوهشگران دانشگاه استنفورد آمریکا می‌گویند استرس کاری به اندازه سیگار کشیدن مرگبار است. این محققان پس از بررسی 228 تحقیق صورت گرفته در 10 کارگاه در خصوص عوارض استرس کاری به این نتیجه رسیدند که استرس می‌تواند به اندازه سیگار کشیدن مرگ‌آفرین باشد. در تحقیقات انجام شده پیامدهای مرگبار جسمی و روحی استرس کاری مد نظر قرار گرفته است.
در این پژوهش‌ها مشخص شد سلامتی کسانی که نگران از دست دادن شغل خود هستند تا 50 درصد بیش‌تر از دیگران در معرض خطر است. همچنین میزان مرگ و میر در میان افرادی که ساعات کاری آنان بیش‌تر از مقدار معمول است تا 20 درصد افزایش دارد.
از سوی دیگر، پژوهشگران دانشگاه هاروارد می‌گویند سلامتی کسانی که پرکاری می‌کنند و یا چند شغله هستند تا 35 درصد بیش‌تر از میزان طبیعی آسیب می‌بیند. به باور محققان؛ آسیب استرس کاری حتی به میزان خیلی کم به اندازه ضرر دود سیگار برای افراد غیرسیگاری است.

پژوهشگران تورنتو و بریتیش کلمبیا در پژوهش های خود دریافته‌اند نرخ عود موضعی بیماران با خطر پایین لومینال زیرگروه مولکولی نوع‌Subtype A)A) که بدون رادیوتراپی پس‌ از لامپکتومی تاموکسیفن دریافت‌ کرده‌اند، تنها 1.3 درصد در 10 ‌سال است. توانایی رادیوتراپی‌ برای کاهش ریسک عود موضعی سرطان‌ پستان پس‌ از جراحی حفظ پستان، مسلم و اثبات شده‌ است. اما برای بعضی زیرگروه‌ها، این فایده آنقدرکم است که از رادیوتراپی‌ اجتناب می‌شود.
محققان می گویند: گزارش‌های قبلی نشان‌ می‌دهد که بیماران دارای تومور زیرگروه نوع مولکولی ‌A لومینال که دریافت‌کننده‌ استروژن مثبت، دریافت‌کننده‌ پروژسترون‌ مثبت، دریافت‌کننده‌ عامل رشد اپیدرمال انسانی‌2‌(HER2) منفی، نرخ تکثیر پایین و درجه‌ تمایز هسته‌ای پایین تا متوسط تعریف می‌شوند، ممکن‌ است چنان خطر مبنایی پایینی برای کاهش ریسک عود موضعی سرطان‌ پستان داشته باشند که رادیوتراپی ضرورتی نداشته باشد.
بر اساس یافته های این پژوهش، نرخ کاهش ریسک عود موضعی سرطان‌ پستان ده ساله برای لومینال A درحد 5.2 درصد، برای لومینال ‌B ۱۰.۵ درصد و برای تومورهای با خطر بالا ۲۱.۳‌درصد بود. اثر متقابل بین زیرگروه نوع تومور و درمان قابل‌ توجه نبود. بیماران لومینال ‌A با مشخصه‌های بالینی خطر پایین (سن بالای ۶۰، مرحله‌ی‌T1، درجه‌ی ۱‌یا‌۲ هیستولوژی) نرخ رادیوتراپی‌ ده ساله‌ای برابر با ۱.۳درصد با تاموکسیفن تنها و ۵ درصد با تاموکسیفن به‌ اضافه‌ رادیوتراپی داشتند. نتیجه این پژوهش درN Engl J Med ، منتشر شده است.

تیمی از مهندسان دانشگاه آریزونا در توسان ابزاری موسوم به DOTS qPCR را ارائه داده‌اند که زمان لازم برای تشخیص عفونت‌ها را کاهش می‌دهد و استفاده از آن در مقایسه با نمونه‌های موجود به صرفه‌تر و کارآمدتر است. پاتوژن‌ها و بیماری‌ها معمولا با استفاده از تکنیکی موسوم به «واکنش زنجیره‌ای پلیمراز» (PCR) شناسایی می‌شوند. این شیوه شامل حرارت‌دادن و خنک‌کردن سریع مولکول‌های دی‌ان‌ای متعلق به یک نمونه زیستی در فرآیندی به نام چرخه حرارتی است.
این امر منجر به چندبرابرشدن دی‌ان‌ای مورد هدف به میلیون‌ها یا حتی میلیاردها نسخه می‌شود. دانشمندان و پزشکان سپس می‌توانند از این نسخه‌ها برای شناسایی نوع پاتوژن عامل بیماری استفاده کنند؛ اما مشکل اینجاست که انجام بسیاری از آزمایش‌های PCR یک ساعت یا بیشتر زمان می‌برند.
محققان با استفاده از ابزار DOTS qPCR می‌توانند چندبرابرشدن دی‌ان‌ای را شناسایی کرده و عفونت‌ها را پس از چهار چرخه حرارتی شناسایی کنند. این در حالی است که شیوه‌های دیگر به 18 تا 30 چرخه حرارتی نیاز دارند. دانشمندان با استفاده از سامانه جدید می‌توانند ظرف سه دقیقه و 30 ثانیه عفونت را تشخیص دهند.
این فناوری بر اندازه‌گیری تغییرات کشش سطحی ظریف در یک رابط شامل یک قطره آب تعلیق‌شده در محیط چرب متکی است. قطره آبی که حاوی دی‌ان‌ای است که باید تکثیر شود، در طول یک گرادیان حرارتی در روغن حرکت کرده و واکنش زنجیره‌ای را شروع می‌کند. هنگامی که نسخه‌های بیشتری از دی‌ان‌ای مطلوب تولید می‌شوند، آن‌ها به سمت رابط آب-روغن حرکت می‌کنند و منجر به تغییرات قابل‌اندازه‌گیری در کشش سطحی می‌شوند. می‌توان با استفاده از یک دوربین گوشی هوشمند اندازه قطره را اندازه‌گیری و واکنش را به صورت بلادرنگ مشاهده کرد.
سیستم DOTS qPCR علاوه بر تشخیص سریع، به نمونه‌های زیستی کاملا عاری از آلودگی نیازی ندارد و این امر می‌تواند در زمان صرفه‌جویی کند. این سیستم با نمونه‌های نسبتا آلوده نیز عمل می‌کند و زمان شناسایی عفونت را کوتاه می‌کند. فناوری DOTS qPCR در مقایسه با نمونه‌های موجود ارزان‌تر است زیرا شیوه‌های کنونی از شیوه‌های آزمایشی زمان‌بر و هزینه‌بر از جمله فلورسنس، لیزر و اتاقک‌های تاریک استفاده می‌کنند. می‌توان در تحقیقات زیست‌شناسی از ابزار ابداعی دانشمندان استفاده کرد و آن‌ها امیدوارند این فناوری بتواند عمل‌های جراحی را در اتاق‌های اورژانس متحول سازد و به نجات جان بیماران کمک کند. جزئیات این دستاورد علمی در مجله Science Advances ارائه شد.

تحقیق جدید محققان نشان داده، یک ضربان‌ساز ریز و بی‌سیم می‌تواند به برخی بیماران قلبی، جایگزینی عاری از جراحی برای ابزار سنتی ارائه کند. این نوع ضربان‌ساز در واقع لوله‌ای ریز است که می‌توان با استفاده از یک کاتتر و از طریق پا در بخش راست قلب کار گذاشت. در تحقیق جدید، پزشکانی از استرالیا، کانادا و آمریکا یک ضربان‌ساز ریز را در بدن بیش از 500 بیمار قرار دادند. پس از گذشت شش ماه، تقریبا هفت درصد بیماران، عوارض جانبی از جمله ایجاد روزنه در قلبشان توسط ابزار را گزارش کردند. در مقایسه، 10 درصد بیمارانی که از ضربان‌سازهای معمولی استفاده می‌کنند، از مشکلات رنج می‌برند.
این ضربان‌ساز مینیاتوری پیش‌تر در اروپا تایید شده و نتایج تحقیق جدید به سازمان غذا و داروی آمریکا ارائه خواهد شد. یک ضربان‌ساز مشابه دیگر نیز توسط شرکت ایرلندی Medtronic ساخته شده است. در حالی که اکثر ضربان‌سازها، سیم‌هایی دارند که ابزار را به سمت‌های راست و چپ قلب متصل می‌کنند، ابزار جدید درست در بطن راست قرار می‌گیرد و دو طرف قلب را هماهنگ نمی‌کند. کارشناسان تخمین زده‌اند این ضربان‌ساز ریز در 30 درصد از بیماران کارساز خواهد بود.
با این حال، بهای این ابزار دو برابر یک ضربان‌ساز معمولی است؛ همچنین این ضربان‌ساز فاقد تعدادی از فعالیت‌هایی است که ابزارهای معمولی انجام می‌دهند که از آن جمله می‌توان به رهگیری ریتم‌های غیرمنظم قلب اشاره کرد. جزئیات این تحقیق در مجله Medicine منتشر شده و قرار است نتایج آن در نشست انجمن عروق اروپا در لندن نیز ارائه شود.

دانشمندان دانشگاه صنعتی سوینبرن انگلستان پوششی ساخته‌اند که باکتری‌ها را از داخل زخم‌ها جذب کرده و کاربر می‌تواند ماده و میکروب‌ها را هم‌زمان دور بیندازد. محققان از فیبرهای پلی‌استایرن الکتروریسی استفاده کردند که تا 100 برابر نازک‌تر از موی انسان بودند. تورهای ساخته‌شده از این فیبرها بر روی فیلم‌های باکتری‌ به نام Staphylococcus aureus قرار داده شدند که این باکتری اغلب زخم‌ها را عفونی می‌کند.
به دلیل شرایط بهینه رشد توسط این توری، باکتری‌ها به سرعت به داخل این توری حرکت کرده و خود را به فیبرها چسباندند. این امر به ویژه زمانی که فیبرها با باکتری‌های منفرد قطر یکسان داشتند صادق بود و زمانی که تورها کوچک‌تر بودند باکتری‌های کمتری به سمت آن جذب شدند.
محققان این نانوفیبرها را با ترکیبات مختلف پوشاندند و چگونگی واکنش باکتری Escherichia coli را به آن‌ها مشاهده کردند. تیم علمی دریافت زمانی که فیبرهایی با هر اندازه‌ای با allylamine پوشیده شدند، باکتری‌های e. coli به سرعت به سمت آن‌ها حرکت کردند.
در آزمایش دیگری که با همکاری دانشگاه شفیلد انجام شد، توری‌های نانوفیبر بر روی مدل‌های پوست مهندسی‌شده آزمایش شدند. نتایج امیدوارکننده بود و بازدهی‌های مشابهی در آزمایش بر روی بافت‌های زنده انتظار می‌رود. دانشمندان امیدوارند این تحقیق به تولید پوشش‌های زخم هوشمندی تبدیل شود که از عفونت جلوگیری کنند. جزئیات این مطالعه به تازگی در مجله ACS Applied Materials and Interfaces ارائه شد.