پزشکی بالینی

محققان آمریکایی با تزریق دسته‌ای از نانوذرات خاص به مغز موش‌ها، موفق شده‌اند نوعی ارتباط مستقیم و بی‌سیم با نورون‌های شبکه عصبی برقرار کنند. اعمال یک میدان مغناطیسی خارجی، سبب تولید یک میدان الکتریکی موضعی توسط این نانوذرات می‌شود که قادر است مستقیماً با میدان الکتریکی مغز ارتباط برقرار کند. از این روش برای انتقال دارو به مغز نیز می‌توان استفاده کرد.
 بشر در حال حاضر قادر به برقراری ارتباط مستقیم با مغز خود نمی‌باشد، زیرا زبان مشترکی بین آن‌ها وجود ندارد. مغز انسان اطلاعات را با استفاده از تکانه‌ها و میدان‌های الکتریکی پیچیده در سطح اتمی انتقال می‌دهد. بشر قادر است این میدان‌ها را با استفاده از ایمپلنت‌ها و سیم‌ها، ثبت و دستکاری‌ کند. اما روش وی برای این کار چندان هوشمندانه و مناسب نیست.
یک تیم تحقیقاتی پزشکی از دانشگاه بین‌المللی فلوریدا در میامی، روشی دیگر برای این کار یافته‌اند. این محققان، با هدف ایجاد نوعی ارتباط مستقیم و بی‌سیم با نورون‌ها، 20 بیلیون نانوذره را به مغز موش‌ها تزریق کردند. این نانوذرات الکتریکی- مغناطیسی تزریق‌ شده، از چندین ویژگی خاص برخوردارند. اولاً، ابعاد آن‌ها به اندازه‌ای کوچک است که قادرند به طور نامحسوس به شبکه عصبی نزدیک شوند. ثانیاً، این نانوذرات را می‌توان توسط اعمال یک میدان مغناطیسی خارجی تحریک کرد. این تحریک سبب می‌شود که نانوذرات، در صورت مجاورت با نورون‌های خاص، یک میدان الکتریکی تولید کنند. به‌گفته محققان، این میدان الکتریکی قادر است مستقیماً با میدان الکتریکی مغز ارتباط برقرار کند.
ساخرات خیزرو، محقق ارشد این پروژه، در این زمینه اظهار داشت: «هنگامی که این نانوذرات در معرض یک میدان مغناطیسی حتی با فرکانس بسیار پایین قرار می‌گیرند، قادرند یک میدان الکتریکی موضعی با همان فرکانس تولید کنند. این میدان الکتریکی، با مدارهای الکتریکی شبکه عصبی مستقیماً جفت می‌شود».
از این نانوذرات می‌توان جهت انتقال دارو به قسمت‌های خاصی از مغز نیز استفاده کرد. در واقع، این تیم تحقیقاتی هم‌اکنون نشان داده‌اند که داروهای ضدایدز و ضدسرطان را می‌توان توسط این روش منتقل و آزاد کرد. همچنین با وارونه کردن فرایند مذکور، می‌توان رابطی میان مغز و یک رایانه ایجاد کرد. نانوذرات در پاسخ به میدان‌های الکتریکی مغز، دسته‌ای از میدان‌های مغناطیسی قابل اندازه‌گیری تولید می‌کنند. با برقراری یک مدار بسته در این سیستم، در واقع یک مکالمه با مغز برقرار می‌شود.

تحقیقات محققان چینی نشان داده که مواد شیمیایی موجود در محصولات بهداشتی شخصی مثل صابون، شامپو و حتی بسته‌بندی مواد غذایی با افزایش خطر سقط‌ جنین ارتباط دارد. محققان دانشگاه پکن با تحقیق بر روی 300 زن دریافتند که مواد شیمیایی موجود در محصولات بهداشتی باعث افزایش احتمال سقط‌ جنین در هفته‌های پنجم تا سیزدهم می‌شود. در این تحقیق مشخص شد که محصولات حاوی این مواد نه تنها برای زنان کارگر فعال در کارخانه‌های تولیدکننده مواد بهداشتی خطرساز است، بلکه افراد استفاده‌کننده از این محصولات نیز در معرض خطر هستند.
 محققان در این پژوهش، نمونه ادرار بیش از 132 زن دچار سقط‌جنین و 172 زن با روند بارداری طبیعی را مورد بررسی قرار دادند. آنها پس از بررسی نمونه‌های ادرار دریافتند که درصد سقط‌جنین با افزایش سطح مواد شیمیایی موجود در پلاستیک‌ها موسوم به فتالات‌ها ارتباط دارد. بسیاری از مواد شیمیایی مضر برای زنان باردار در محصولاتی همچون رنگ‌ها، لوله‌های آزمایشگاهی، کفپوش‌های پلاستیکی، صابون و شامپوها وجود دارد. محققان دریافتند که تماس طولانی‌مدت با مواد پلاستیکی حاوی مقادیر اندک فتالات باعث افزایش خطر سقط‌جنین می‌شود.

تحقیقات جدید دانشمندان نشان داد، کودکانی که در محیط‌های خشن و بی‌ثبات زندگی می‌کنند، بیشتر در معرض تاخیر در رشد شناختی و یادگیری قرار می‌گیرند. محققان سطح کورتیزول و تاخیر شناختی 201 کودک از خانواده‌های کم درآمد شمال شرق ایالات متحده آمریکا را مورد بررسی قرار دادند و به این نتیجه رسیدند که کودکانی که سطح کورتیزول خون آنها بالاست، تحت مراقبت‌های خشن یا بی‌ملاحظه قرار داشته‌اند.
کورتیزول یا هورمون استرس در پاسخ به استرس در بدن ترشح می‌شود تا قدرت دفاعی بدن را افزایش دهد و بعد از آن واکنش آرامشی بدن نیز باید فعال شود تا بدن به حالت طبیعی و عادی بازگردد. در محیط پر استرس، واکنش بدن به استرس آنقدر زیاد می‌شود که معمولا فرصت لازم برای بازگشت به حالت عادی به دست نمی‌آید و استرس‌ها تبدیل به استرس مزمن می‌شوند.
وجود سطح بالا و طولانی کورتیزول در جریان خون سبب ساز تاثیرات منفی بوده و یکی از آنها اختلال در عملکرد شناختی است. محققان می‌گویند: ما کشف کردیم قرارگیری در معرض برخی از سخت‌ گرفتن و خشونت‌های خانوادگی در سن دو سالگی میزان کورتیزول کودکان را تحت تاثیر قرار می‌دهد و در مقابل، تفاوت قابل ملاحظه‌ای در عملکرد شناختی کودکان در سن 4 سالگی ایجاد می‌کند.

تحقیقات جدید محققان دانشگاه لوون بلژیک نشان داده بطن چپ کوچک قلب با دیوارهای ضخیم، می‌تواند بهترین پیش‌بینی کننده تغییر شکل مورفولوژیک قلب باشد. این یافته‌ها به احتمال زیاد می‌تواند گامی به سوی درمان نارسایی قلبی در افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن قلبی مرتبط با کم‌خونی موضعی (ایسکمیک) باشد.
به گفته محققان، نتایج حاصل از تحقیق DOPPLER-CIP (تعیین پارامترهای غیرتهاجمی بهینه برای پیش‌بینی تغییر شکل مورفولوژیکی و عملکردی بطن چپ در بیماران مزمن ایسکمیک) غافلگیرکننده بودند، و چنانچه توسط تحقیقات دیگر تایید شوند، می‌تواند بطور کامل موجب دگرگونی دسته بندی نوع خطر در مبتلایان به بیماری شریان کرونر پایدار شود.
باور عمومی بر این بود که بطن‌های بزرگتر با دیواره‌های نازکتر ممکن است بطور جدی‌تری در خطر تغییر شکل باشند، با این توجیه که فشار دیواره‌ها در این قلب‌ها بیشتر است. یافته‌های جدید نشان دادند که در واقع، قلب‌های کوچک با دیوار‌های ضخیم هستند که در معرض خطر قرار دارند. از آنجایی که این نتایج، برخلاف باور عمومی بود، محققان چندین بار داده‌ها و تحلیل‌ها را بررسی کرده و چندین آزمون سازگاری را انجام دادند. اما در نهایت تمام آن‌ها به همین نتیجه رسیدند.
در این پژوهش، 676 بیمار از شش کشور اروپایی با احتمال ابتلا به بیماری‌های قلبی مزمن ایسکمیک مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران در ابتدا آزمایشات تشخیصی استاندارد از جمله نوار قلب (ECG)، آزمایش ورزش تحت نظارت مستمر ECG، اندازه‌گیری بیشینه جذب اکسیژن (VO2max) و همچنین نمونه‌گیری خون و ارزیابی کیفیت زندگی را انجام دادند.
در پایان دوره تحقیق بر اساس نتایج ام‌آرآی یا اکو، حدود 20٪ از این افراد شواهدی از تغییر شکل قلب‌شان داشتند که نتایج بدست آمده بسیار به پیش‌بینی‌های ابتدایی نزدیک بود. اندازه‌های بطن به صورت «‌حجم انتهای دیاستولی بطن چپ» (LV EDV) ، و توده بطن چپ (LVM) اندازه‌گیری شدند. این تحقیق در نشست سالانه انجمن قلب‌شناسی اروپا ارائه شد.

محققان دانشگاه شفیلد انگلستان پروتئین جدیدی را شناسایی کرده‌اند که شدت آسیب ناشی از آرتریت روماتوئید به بافت را کنترل می‌کند. آرتریت روماتوئید، نوعی بیماری خودایمنی است که موجب التهاب، درد، سفتی و آسیب به مفاصل پا، لگن، زانوها و دست‌ها می‌شود. به دنبال این کشف، بیماران مبتلا به این شرایط که از شدیدترین اثرات آرتروز رنج می‌برند،زودهنگام شناسایی می‌شوند.
یافته‌های جدید در واقع نشانگری زیستی ارائه می‌دهد که می‌توان از آن برای شناسایی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئیدی استفاده کرد که نیازمند داروهای شخصی و درمان‌های شدید هستند. گرچه در حال حاضر هیچ درمانی برای آرتریت روماتوئید وجود ندارد، داروهای جدید و کارآمد برای درمان این بیماری، از شکل‌افتادگی مفاصل را مهار می‌کنند.
پروتئین کشف‌شده C5orf30 نام دارد و یافته‌های جدید به این موضوع اشاره دارند که افزایش سطوح این پروتئین در مفاصل می‌تواند شیوه نوینی برای کاهش آسیب بافتی ناشی از آرتریت روماتوئید باشد. دانشمندان نمونه‌های دی‌ان‌ای و نمونه‌های بیوپسی متعلق به مفاصل بیش از 1000 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید را در شهر شفیلد انگلستان و ایرلند تحلیل کردند. یافته‌های جدید به محققان در بررسی پروتئین C5orf30 و نقش آن در سلامت و بیماری انسان اشاره دارد. جزئیات این تحقیق در مجله PNAS ارائه شده است.

محققان مراکز سرطان شناسی مختلف اروپایی در تازه‌ترین تحقیقات خود دریافته‌اند نشانگرهای زیستی خاص می‌توانند در آزمایش تشخیصی برای شناسایی سرطان کولون و رکتوم (کولورکتال) نقش داشته باشند. این امر شناسایی سرطان کولورکتال را که سومین سرطان متداول در جهان و دومین عامل مرگ‌و‌میر ناشی‌ از سرطان در جهان است، در مراحل اولیه با استفاده از یک آزمایش خون ساده میسر می‌کند. اگر این سرطان سریع تشخیص داده شود شانس درمان آن بالا است، اما تشخیص سریع آن قطعی نیست.
دکتر مکس مازون از دانشگاه لوون اظهار کرد: این تحقیق نشان‌ می‌دهد که دستیابی به درک کامل از نقش سیستم ایمنی بدن در سرطان تا چه حد اهمیت دارد. در‌ این‌ مورد امیدواریم که این آگاهی به آزمایشی جدید و حساس‌تر در جهت شناسایی سرطان کولون و رکتوم در مراحل اولیه منجر شود و به‌ این‌ ترتیب بیماران بیشتری درمان شوند. وی افزود: اگر به سرطان مبتلا باشیم، سیستم ایمنی بدن به آن واکنش نشان می‌دهد و تلاش می‌کند تا سلول‌های سرطانی را از بدن ما خارج کند. در این فرآیند نقش خاصی به نوع بخصوصی از گلبول‌های سفید یعنی مونوسیت‌های خون محیطی اختصاص می‌یابد. از زمانی که سلول‌های سرطانی کولون و رکتوم در بدن ظاهر می‌شوند؛ مونوسیت‌های خون‌محیطی به مواد ترشح شده از سلول‌های سرطانی واکنش نشان می‌دهند.
دکتر الکساندر هام در این باره می‌گوید: مواد ترشح شده از سلول‌های سرطانی، ژن‌های خاصی را در مونوسیت‌ها فعال می‌کنند. اکنون این ژن‌ها را شناسایی کرده‌ایم که می‌توانند به کمک خون‌گیری با روش‌های استاندارد در جهت تشخیص سرطان کولون و رکتوم مفید واقع شوند. دکتر‌ هانس پرنن از بیمارستان دانشگاه لوون می‌گوید: این آزمایش جدید به احتمال زیاد حساس‌تر است، چون به طور مستقیم تغییرات ایجاد شده توسط تومور را شناسایی می‌کند و فقط به وجود خون در مدفوع تکیه ندارد. امتیاز دیگرش این است که فرآیند هنگامی انجام می‌شود که تومور در‌حال شکل‌گیری است، یعنی اولین مراحل تشکیل تومور. از آنجایی که این آزمایش بر نحوه‌ی پاسخگویی بدن نسبت به حضور سلول‌های سرطانی کولون و رکتوم تکیه دارد، حتی پس‌ از خارج کردن تومور اولیه برای شناسایی متاستازهای دور دست نیز کاربرد دارد. این پتانسیل منحصر به‌فرد باعث می‌شود که پس‌ از برداشتن تومور اولیه‌ بیمار ازطریق جراحی، این آزمایش ابزار معتبری برای پیگیری‌های بعدی بیمار محسوب شود. 
برای شناسایی ژن‌های درگیر در این پروژه، پرنن و همکارانش از مراکز سرطان‌شناسی در بروکسل، هایدلبرگ و رم نمونه‌هایی را از بیماران جمع‌آوری کردند. این کار به گروه محققان به رهبری دکتر مکس مازون از دانشگاه لوون اجازه داد تا 43 ژن مرتبط با این مورد را شناسایی کنند. ووتر فان‌دلم از بخش (VIB NucleomicsCore) می‌گوید: از آنجایی‌که واردکردن 43 ‌ژن مختلف در یک آزمایش تشخیصی بیش‌ از‌ حد زیاد است، آنچه اهمیت دارد این است که مجموعه ژن‌های محدودتری از این بین انتخاب شوند که دارای همان ارزش پیش‌آگهی و تشخیصی باشند. در نهایت موفق شدیم مجموعه‌ای 23 ژنی را تدوین کنیم، اما همچنان در تلاش هستیم که باز هم این تعداد را کاهش دهیم. در‌ حال‌ حاضر مشکلی که در مقابل محققان قرار‌دارد این است که با استفاده حداقلی از این مجموعه نشانگرهای زیستی یک آزمایش طراحی کنند. آنها برای طراحی و اجرای این آزمایش به دنبال یک شریک صنعتی هستند.

داروی Naltrexone که در درمان اعتیاد به الکل مورد ‌استفاده است، شاید راهی امیدبخش برای اعتیاد‌ به متامفتامین نیز باشد. این بررسی، برای اولین بار در آمریکا به بررسی نقش Naltrexone در درمان اعتیاد به متامفتامین پرداخته است. محققان 22 مرد و 8 زن را که به طور متوسط سه تا چهار روز در هفته از متامفتامین استفاده می‌نمودند، مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. 
آن‌ها می‌گویند: در طول مدت درمان چهار روزه‌ این افراد در بیمارستان، به هر بیمار 25 میلی‌گرم نالترکسون در دو روز اول، 50 میلی‌گرم در روز سوم و چهارم و یا دارونما به ‌صورت روزانه داده ‌شد. 10 روز بعد، دوباره افراد برای مدت چهار روز دیگر در بیمارستان بستری‌شدند. این بار به افرادی که قبلا نالترکسون دریافت‌ کرده ‌بودند، دارونما تجویز شد و بالعکس.
به گفته آنها، در آخرین روز از هر دوره‌ بستری‌ شدن در بیمارستان، به همه‌ بیماران دوز داخل ‌وریدی متامفتامین تجویز شد و سه ساعت بعد محققان وضعیت آنها و میزان میل به مواد مخدرشان را جویا شدند و دریافتند که نالترکسون به طور معناداری موجب کاهش میل افراد برای مصرف متامفتامین و همچنین کاهش‌ نشئگی توسط متامفتامین می‌شود.
به‌هنگام تجویز دارونما در مقایسه با تجویز نالترکسون، هم ضربان قلب و هم نبض افراد به‌طور مشخصی بالاتر بود. علاوه بر این به بیمارانی که نالترکسون داده شده بود، در مقایسه با کسانی که دارونما مصرف می‌کردند، هنگامی‌ که در معرض ماده‌ مخدر خود (Paraphenalia) قرار گرفتند، ضربان قلب و نبض‌کمتری داشتند. این نتایج بیانگر این هستند که نالترکسون اثر نشئه‌آور مواد مخدر را کاهش می‌دهد و افرادی که نالترکسون مصرف می‌کنند، متامفتامین برای‌شان لذت‌ کمتر ایجاد کرده و گرایش بسیار کمتری به ‌آن دارد. نالترکسون به خوبی تحمل شد و‌ عوارض‌ جانبی بسیار اندکی داشت.
محققان دریافته‌اند که مصرف این دارو هم برای مردان و هم برای زنان مفید است (اگر‌چه تأثیر مثبت آن بر مردان کمتر بود). نحوه‌ پاسخ به نالترکسون توسط بیماران در اولین و یا دومین بار بستری شدن نیز تفاوتی نداشت. روند تأثیر نالترکسون، مسدود‌کردن گیرنده‌های مواد مخدر در مغز است. طبق بررسی‌های انجام شده‌ پیشین ، افراد تحت درمان اعتیاد به الکل نیز گزارش کرده بودند که مصرف نالترکسون موجب می‌شود به هنگام نوشیدن الکل حس نشئگی کمتری داشته باشند. محققان این پژوهش که به بررسی علل اعتیاد به الکل و مواد مخدر و درمان‌های ممکن می‌پردازند، قصد بررسی تأثیر بیشتر نالترکسون در ترکیب با دیگر مواد‌ دارویی و نیز در دوزهای مختلف را دارند.
اختلال سوءمصرف متا‌مفتامین یک بیماری جدی روانی است که ممکن ‌است موجب روان‌پریشی و آسیب مغز شود و برای آن هیچ داروی تأیید شده‌ای از سوی سازمان غذا و داروی آمریکا وجود ندارد. حدود 12 میلیون آمریکایی متامفتامین استفاده می کنند که بر اساس برآوردهای اخیر نزدیک به 400 هزار نفر به آن معتاد هستند. محققان می‌گویند: اگرچه این بررسی جدید امیدوار‌کننده است؛ اما برای تایید آن به کارآزمایی‌های ‌بالینی نیاز است. گام ‌بعدی برای ارزیابی اثربخشی نالترکسون در درمان افراد معتاد به متامفتامین در حال انجام است.

توده‌های پروتئین Alpha-synuclein منجر به ایجاد چندین اختلال عصبی می‌شوند. عصب‌شناسان دانشگاه آنتورپ هلند کشف کرده‌اند که شکل این توده‌ها (استوانه‌ای یا نواری) تعیین می‌کند که یک بیمار به‌ ترتیب به بیماری پارکینسون یا آتروفی سیستم‌های متعدد مبتلا می‌شود. محققان می‌گویند: اختلال ارتباط بین سلول‌های مغزی همراه با از‌ دست‌دادن سلول‌ها در مناطق خاصی از مغز، نمونه‌ای از این اختلالات عصبی است. این پدیده برای برخی‌ از بیماری‌های مغزی با پروتئینی به‌ نام Alpha-synuclein مرتبط است.
به گفته محققان، عملکرد دقیق این پروتئین همچنان نامشخص است، اما ممکن‌ است نقش مهمی ‌در ارتباط میان سلول‌های مغز ایفا کند. با‌ این‌ حال این پروتئین در‌ مورد بیماری‌های خاص از‌ جمله بیماری پارکینسون، آتروفی سیستم‌های متعدد و زوال‌عقل با اجسام لِوی ‌(Dementia with Levy Bodyj(DLB، دانه‌هایی را شکل‌ می‌دهد که باعث تخریب نورون‌ها می‌شوند.
به گفته این محققان، تجمع توده‌های Alpha-synuclein در یک سلول مغزی با عملکرد طبیعی سلول تعارض دارد. توده‌های پروتئین، ارتباط بین سلول‌های مغزی را مختل می‌کنند و منجر به مرگ سلولی می‌شوند و تا‌ به‌ حال این مسئله روشن نشده که توده‌های این پروتئین منفرد چگونه می‌تواند موجب بیماری‌های مختلف شود.
محققان معتقدند می‌توان این مسئله را با ساخت یک خانه مقایسه‌ کرد و بسیاری از ساختارهای مختلف را با بلوک‌های ساختمانی یکسان (در این مورد پروتئین Alpha-synuclein) ایجاد کرد. محققان اشکال مختلفی از فیبرها موسوم به سویه را جداسازی کرده‌اند. مهم‌ترین سویه‌ها، الیاف استوانه‌ای شکل (مانند اسپاگتی) و نوارهای پهن شبیه لینگوینی (Linguini) هستند. این فیبرها را به‌ طور جداگانه به مغز و جریان خون موش‌های آزمایشگاهی تزریق کرده و متوجه شدند که موش‌ها دچار نشانه‌های مختلفی می‌شوند؛ در حالی‌ که استوانه‌ها موجب بیماری پارکینسون شدند، «نوارها» نشانه‌های ‌MSA را ایجاد‌ کردند. آنها می‌گویند: این امر به‌ وضوح نشان‌ می‌دهد که بیماری‌هایی با ساختاری کاملا متمایز از یکدیگر ‌از فیبرهای Alpha-synuclein به وجود می‌آیند. در هر دو مورد یافته‌های پژوهشگران امکانات تازه‌ای را در درمان‌های جدید به وجود می‌آورد که ممکن است در درمان طیف وسیعی از بیماری‌های مغز کاربرد داشته‌ باشند.

محققان روشی برای تحریک فعالیت‌های نورونی در محیط آزمایشگاهی پیدا کرده‌اند که طی آن، از نور برای گرم کردن نانوذرات طلای موجود در غشا سلول‌های عصبی استفاده می‌شود. نور و طلا در کنار هم یک پتانسیل عملی را در این سلول‌ها به راه می‌اندازند که به معنی آغاز تحریک سلول عصبی است.
محققان در این روش از نوروتوکسین یا آنتی‌بادی نوعی عقرب برای تحریک نانوذارت طلای موجود بر سطح نورون‌ها استفاده کرده و توانستند راه جدیدی را برای تحریک سلول‌های مغزی در محیط آزمایشگاهی کشف کنند. در این روش نور اندکی برای گرم کردن ذرات استفاده می‌شود که در نهایت ظرفیت غشا را تغییر داده و منجر به بدون قطب شدن سلول شده و یک پتانسیل عمل را در غشا به راه می‌اندازد.
فرانسیسکو پانچو بزانیلا، زیست‌فیزیک‌شناس دانشگاه شیکاگو در این باره گفت: ما این پدیده را اپتوژنتیک یا ژنتیک نوری بدون دخالت روش‌های ژنتیک می‌نامیم. وی افزود: در این روش سلول‌های موجود در سیستم عصبی بدون این که نیاز باشد مراحل دشوار استفاده از یک جانور ترانس‌ژن پشت سر گذاشته ‌شود، در محیط آزمایشگاهی مورد آزمایش قرار می‌گیرند . این روش در حقیقت یک راه میان‌بر محسوب می‌شود.
این محققان پیش از این نشان داده ‌بودند که گرما می‌تواند از طریق ایجاد مجموعه‌ای از تغییرات سریع در بار الکتریکی غشای سلول و فعال کردن کانال‌های سدیمی به برانگیخته کردن نورون‌ها کمک کند. با توجه به این‌که نانوذرات طلا در دمای بالا به دلیل جذب نور سبز برانگیخته می‌شوند، این گروه آزمایشی طراحی کردند تا بررسی کنند آیا این امکان وجود دارد که نانوذرات در نزدیکی کانال‌های سدیمی کار گذاشته شده و در ترکیب با نور، منجر به تحریک موضعی نورون‌ها شوند یا خیر.
این تیم تحقیقاتی، نانوذرات طلا را با نمونه مصنوعی از نوروتوکسین یا سم عقرب به نام Ts1 ترکیب کردند که به کانال‌های سدیمی متصل می‌شود. آنها همچنین می‌توانستند از آنتی‌بادی که به کانال‌های یونی TRPV1 و P2X3 متصل می‌شود استفاده کنند. سپس نورون‌ها را قبل از کشت در محیط آزمایشگاه، با این نانوذرات تیمار کرده و سپس در معرض نور قرار دادند. این کشف می‌تواند کاربردهای زیادی داشته‌ باشد، اما قبل از کاربرد این روش در مقاصد پزشکی زیستی، لازم است کارهای بیشتری برای آزمایش این روش در سیستم‌های حیوانی صورت بگیرد.

‌برخی کودکان به تجربه‌های منفی شدیدتر از سایرین واکنش نشان می‌دهند. محققان نروژی موفق شدند ارتباط میان این پرخاشگری و دسته‌ای از ژن‌ها را کشف کنند. محققان دانشگاه علوم و فناوری نروژ همچنین دریافتند کودکانی که در شرایط تجربه‌های استرس‌زا و منفی، واکنش‌های پرخاشجویانه‌تری دارند، در مورد تجربیات خوب نیز پاسخ شدیدتر و قوی‌تری از خود نشان می‌دهند. در حقیقت فراز و فرود حالات حسی و روانی در این کودکان بالاتر از سایرین بوده و از عمق بیشتری برخوردار است.
پرخاشگری در کودکان مرسوم است. رفتارهای پرخاشجویانه تا زمانی که کودکان به سن چهار سالگی می‌رسند، افزایش می‌یابد و سپس به تدریج کم می‌شود. محققان دریافتند افرادی که در کودکی با رفتارهای پرخاشجویانه دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند در بزرگسالی نیز چنین رفتارهایی از خود بروز می‌دهند. اما پرخاشگری در کودکان الزاما بد نیست. این امر می‌تواند یک پاسخ منطقی به عوامل بیرونی باشد. به عنوان مثال در مورد کودکانی که در معرض خشونت یا سواستفاده قرار می‌گیرند این امر می‌تواند یک پاسخ کاملا منطقی محسوب شود.
نه تنها پرخاشگری و عصبانیت یک پاسخ درست به یک عامل موثر خارجی است، بلکه می‌تواند کمک کند که افراد پرتلاش‌تر و با پشتکار بیشتری در بین خود داشته ‌باشیم. پرخاشگری حاصل تلفیق عوامل ژنتیکی و محیطی است و همین امر این موضوع را به امری جالب توجه برای مطالعات علمی در زمینه بررسی نحوه تعامل ژن‌ها و محیط تبدیل می‌کند. موضوعاتی از این دست که افرادی با ژنوتیپ‌های مختلف به شرایط متفاوت محیطی چه پاسخی می‌دهند؟
برخی از کودکان نسبت به دیگران رفتارهای سلطه جویانه‌تری از خود نشان می‌دهند. برخی به شدت به استرس واکنش نشان می‌دهند، در حالی که سایرین تقریبا در هر شرایطی تعادل و آرامش خود را حفظ می‌کنند. ژن‌ها دست‌کم تا اندازه‌ای می‌توانند این پدیده را توضیح دهند.
نتایج این تحقیق نشان داد که بین پرخاشگری و سلطه‌جویی و یکسری ژن‌های ویژه در کودکان ارتباطی وجود دارد. این ژن با تجزیه دوپامین در مغز در ارتباط است. محققان دریافتند کودکانی که در مواجه با استرس، پرخاشگری و سطله‌جویی بیشتری از خود نشان می‌دهند، در غیاب استرس، کمترین سلطه‌جویی و پرخاشگری را دارند. این موضوع نشان می‌دهد که این کودکان در هر دو حالت نسبت به آن دسته از کودکانی که کمتر سلطه‌جو هستند دامنه تفاوت رفتاری بیشتری دارند.

دانشمندان دانشگاه ایالتی واشنگتن در تحقیق جدید خود، راهی را برای پیشگیری از بعضی بیماری های وخیم ناشی‌ از غذای‌ آلوده به باکتری‌های پاتوژنیک، به یک ادویه‌ قدیمی یعنی دارچین امید بسته‌اند که در آشپزی نیز به‌ کار می‌رود. اسانس Cinnamomus Cassia به‌ عنوان یک داروی طبیعی آنتی‌باکتریال در صنایع‌ غذایی مؤثر است. 
نتایج این بررسی و مجموعه‌ اطلاعات موجود در این‌ زمینه به بهبود امنیت‌ غذایی و کاهش یا حذف موارد مسمومیت غذایی و مرگ‌های مرتبط با آن کمک می‌کند. محققان می‌گویند: در این بررسی، این اسانس سبب مرگ چند سویه از ای‌کولای تولید‌کننده‌ ماده سمی شیگا (shiga) شده‌ است. به گفته مراکز کنترل بیماری و پیشگیری این انواع ای‌کولای را «غیر O157 STEC» می‌نامند.
در این بررسی از شش سویه‌ بالای جدول مرکز بیماری های امریکا استفاده شد. اسانس این نوع دارچین با غلظت پائین، یعنی حدود 10 قطره در یک لیتر آب، این باکتری‌ها را ظرف 24 ساعت می‌کشد. به گفته محققان، افزایش نگرانی‌های بهداشتی در مورد افزودنی‌های شیمیایی سبب تشدید تقاضا برای افزودنی‌های طبیعی غذایی شده است. در این بررسی به کندوکاو در مورد ترکیبات زیست‌فعال طبیعی غذایی مشتق از گیاه توجه شده است تا ایمنی محصولات تازه تأمین شود.
 آنها می‌گویند: هرسال، طبق آمار موجود مرکز بیماری های امریکا حدود 110 هزار مورد بیماری توسط سویه‌های غیر O157STEC ایجاد می‌شود. سرویس ایمنی غذا و تجسس وزارت کشاورزی آمریکا برای شش مورد این سویه‌ها در گوشت گاو چرخ‌کرده‌ خام، سیاست‌«تحمل صفر» قائل‌ شده است که نشانه‌ آن است که هرنوع فرآورده‌ گوشت‌گاوی که دارای این پاتوژن‌ها باشد، قابل‌ قبول نیست. اما استفاده از این اسانس به‌صورت ورقه و پوشش برای بسته‌بندی محصولات گوشتی و تازه لازم است. البته می‌توان در مرحله شست‌وشوی گوشت، میوه یا سبزی اقدام به افزودن این اسانس کرد. 
به گفته آنها، این نوع دارچین در اندونزی تولید می‌شود و نسبت به دارچین‌های دیگر که محصول سیلان است، بوی قوی‌تری دارد. همین گروه علاوه‌ بر اسانس این نوع دارچین از قدرت بالقوه‌ گل قاعد در مهار باکتری‌های مرتبط با ماستیت گاوی نیز استفاده کرده‌اند. این یافته علمی در نشریه‌ Food Control انتشار یافته است.

دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیه‌گو محافظ دهانی ارائه داده‌اند که خوانش‌های مداومی از نشانگرهای بهداشتی کاربران از جمله لاکتات، کورتیزول و اسید اوریک آن‌ها ارائه می‌دهد. می‌توان از این ابزار برای نظارت بر سلامتی افراد از جمله علائم دیابت آن‌ها استفاده کرد تا بتوان عملکرد ورزشکاران را رهگیری یا استرس را در سربازان شناسایی کرد. نسخه کنونی این محافظ دهان به رهبری پروفسور جوزف وانگ و پاتریک مرسیر به طور خاص برای بررسی‌کردن سطوح اسید اوریک کاربران طراحی شده و این سطوح تحت تاثیر شرایطی از جمله نقرس و دیابت است. 
این ابزار در درون تخته مداری به اندازه یک پنی قرار دارد و مجهز حسگر صفحه چاپی است؛ خود این حسگر حاوی نقره، نوعی جوهر آبی ویژه و آنزیمی موسوم به uricase است. زمانی که uricase در معرض اسید اوریک موجود در بزاق کاربر قرار می‌گیرد، با شکل‌دادن پراکسید هیدروژن واکنش نشان می‌دهد و این پراکسید به نوبه خود با جوهر واکنش نشان می‌دهد. این موضوع، سیگنال الکتریکی تولید می‌کند که دیجیتالی شده و سپس به صورت بی‌سیم برای تحلیل به گوشی هوشمند یا تبلت مخابره می‌شود. 
تاکنون این محافظ دهان در شناسایی‌کردن سطوح بالای اسید اوریک در نمونه‌های بزاق متعلق به یک بیمار مبتلا به هیپراوریسمی دقیق عمل کرده است. این محافظ دهان همچنین قادر به شناسایی پایین‌بودن سطح اسید اوریک پس از مصرف داروهای پایین‌آورنده این ماده شد. پیش‌تر، تنها راه نظارت بر این سطوح، گرفتن چندین نمونه خون بود و بیمار باید منتظر بروز علائم پیش‌ از مصرف دارو می‌ماند. جزئیات این تحقیق در مجله Biosensors and Bioelectronics ارائه شد.

یک آزمایش خونی تجربی ممکن است بزودی بتواند امکان عود مجدد سرطان پستان را چندین ماه پیش از قابل تشخیص شدن تومورها توسط اسکن، پیش‌بینی کند. دستاورد جدید محققان موسسه تحقیقات سرطان در لندن با تشخیص دی‌ان‌ای سرطان موجود در جریان خون کار می‌کند. اگرچه این آزمایش خون هنوز برای استفاده عمومی در دسترس قرار نگرفته و احتمالا تا چند سال آینده نیز به بازار نیاید، محققان امیدوارند که این دستاورد بتواند به اصلاح درمان‌های شخصی برای سرطان کمک کرده و حتی دانشمندان بتوانند راهی را برای درمان این بیماری پیدا کنند.
به گفته محققان، این نخستین پژوهشی است که نشان می‌دهد این آزمایش خون می‌تواند برای پیش‌بینی عود سرطان پستان مورد استفاده قرار بگیرد. دانشمندان از 55 بیمار سرطان پستان در مراحل اولیه بیماری، نمونه خون و تومور دریافت کردند. هر بیمار برای برداشتن سرطان، تحت شیمی‌درمانی و عمل جراحی قرار گرفته بود. آزمایش خون پس از عمل جراحی و هر شش ماه پس از آن از افراد دریافت می‌شد. 
این آزمایش از میان 15 زنی که سرطان در آن‌ها عود مجدد داشت، توانست آن را بطور دقیق در 12 نفر پیش‌بینی کند. این آزمایش همچنین سرطان را بطور میانگین حدود هشت ماه زودتر از قابل مشاهده شدن تومورها در اسکن‌های معمولی تشخیص داد. روش مذکور از آزمایشات دیجیتال واکنش زنجیره پلیمراز (dPCR) برای پیگیری جهش‌ها استفاده می‌کند و می‌تواند بر روی همه زیرگروه‌های سرطان پستان اعمال شود. به گفته محققان، اگرچه چالش‌های فنی معدودی در اجرایی کردن این فناوری وجود دارد، اما آزمایش dPCR به نسبت مقرون‌ بصرفه بوده و اطلاعاتی که ارائه می‌کند، می‌تواند تفاوت زیادی برای مبتلایان به سرطان پستان ایجاد کند.
سرطان پستان در 95 درصد موارد به صورت زودهنگام شناسایی می‌شود، اما دانستن اینکه درمان قادر به رفع همه نشانه‌های بیماری بوده یا خیر، از اهمیت بسیاری در جلوگیری از عود مجدد تومورها و انتشارشان در سایر نقاط بدن برخوردار است. این یافته‌ها در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.

دانشمندان انگلیسی و کانادایی برای ابرهوشمند کردن موش‌ها دست به اصلاح ژنتیکی آن‌ها زدند و متوجه شدند که این موشها کمتر دچار اضطراب می شوند. این کشف که می‌تواند به یافتن درمان‌هایی برای اختلالاتی مانند آلزایمر، اسکیزوفرنی و اختلال استرس بعد از سانحه (PTSD) کمک کند. محققان دریافتند که تغییر یک ژن مجزا برای متوقف کردن آنزیم phosphodiesterase-4B یا (PDE4B)، که در بسیاری از اندام‌های بدن مانند مغز یافت می‌شود، موش‌ها را باهوشتر و همزمان شجاعتر می‌کند.
به گفته استیو کلاپکوت، استاد داروشناسی در دانشگاه لیدز انگلیس که سرپرستی این تحقیق را به عهده دارد، تیم وی در حال حاضر بر روی تولید داروهایی کار می‌کنند که مشخصا آنزیم PDE4B را متوقف می‌سازند. این داروها ابتدا بر روی حیوانات آزمایش شده تا قابلیت آزمایش آن‌ها بر روی انسان به شکل بالینی سنجیده شود.
دانشمندان مجموعه‌ای از آزمایشات رفتاری را بر روی موش‌هایی که PDE4B در آن‌ها مسدود شده بود، انجام داده و دریافتند که این موش‌ها سریعتر به خاطر آورده، یادآوری خاطرات دورتر و حل مسائل پیچیده نسبت به موش‌های عادی روی آوردند. این موش‌های تیزهوش در تشخیص موشی که روز قبل آن را دیده بودند، بهتر عمل کرده و همچنین در یادگیری موقعیت راه فراری که به طور پنهانی تعبیه شده بود، سریع‌تر عمل کردند.
این موش‌ها نسبت به موش‌های عادی، بعد از چندین روز هم قادر به یادآوردن یک اتفاق ترسناک بودند. از آنجایی که آنزیم PDE4B در انسان‌ها هم یافت می‌شود، می‌توان امیدوار بود که در آینده تحقیقاتی در مورد درمان‌های بیماری‌های مغزی مانند انحطاط روانی مرتبط با پیری انجام شود.
این آزمایشات همچنین نشان دادند موش‌هایی که آنزیم مذکور در آنها مسدود شده بود، از اضطراب کمتری رنج می‌بردند و در مقایسه با موش‌های عادی که فضاهای تاریک و بسته را ترجیح می‌دهند، مدت زمان بیشتری را در فضاهای باز و روشن باقی ماندند. همچنین با وجود اینکه موش‌ها به طور طبیعی از گربه‌ها می‌ترسند، پاسخ این موش‌های اصلاح شده به محرک ادرار گربه کمتر با ترس همراه بود که نشان می‌دهد مسدود کردن PDE4B می‌تواند انجام رفتارهای پر ریسک را افزایش دهد. این یافته‌ها در مجله Neuropsychopharmacology منتشر شده است.

تحقیقات پیشین نشان داده بود که اولین فرزندان اغلب باهوش‌تر هستند، اما پژوهش جدید حامل خبرهای بدی برای آن دسته از زنانی است که فرزند اول خانواده محسوب می‌شوند چرا که آن‌ها نسبت به خواهران کوچک‌تر خود در معرض خطر اضافه وزن بیشتری قرار دارند.
برای اساس پژوهش‌های قبلی، مردانی که اولین فرزند خانواده هستند، معمولا بلندقدتر بوده و نسبت به برادران کوچکتر خود با خطر اضافه وزن بیشتری در طول زندگی مواجه می‌شوند. نتایج این تحقیق جدید که در دانشگاه اوکلند نیوزیلند انجام شده، نشان می‌دهد در مورد زنانی که فرزند اول خانواه هستند نیز الگوی مشابهی وجود دارد.
محققان معتقدند این یافته‌، اهمیت زیادی دارد چرا که تفاوت‌های جنسی را در کنار پدیده‌های ابتدای تولد بررسی کرده و اثرات متضاد آن بر سلامت و بیماری‌های مشاهده شده در مردان و زنان را در طولانی مدت مورد توجه قرار می‌دهد. این تیم تحقیقاتی به دنبال این بود که آیا ترتیب تولد می‌تواند قد و وزن زنان را در سال‌های اولیه زندگی و در بزرگسالی تحت‌تاثیر قرار دهد یا خیر. آنها اطلاعات مربوط به بیش از 303 هزار زن را که در بین سال‌های 1973 و 1988 متولد شده ‌بودند، مورد بررسی قرار دادند. 206 هزار نفر از این زنان، فرزند اول یا دوم بودند و در بین سال‌های 1991 و 2009 خودشان بارداری را تجربه کرده‌ بودند.
به طور کلی این گروه، 13 هزار و 400 جفت از خواهران ( 26 هزار شرکت‌کننده) را مورد شناسایی قرار داد. خواهران مورد ارزیابی قرارگرفتند تا هرگونه تاثیر مشترک یا ژنتیکی در سال‌های اولیه زندگی از نظر دور نماند. وزن و قد خواهران در هنگام تولد و در زمان سه ماهگی حاملگی مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج نشان داد که خطر چاقی در زنانی که فرزند اول خانواده هستند، 40 درصد بیشتر از خواهران آنهاست. زنانی که فرزند اول خانواده بودند در هنگام تولد، سبک وزن‌تر از خواهران دوم خود بودند. اما شاخص توده بدنی آنها در طول سه ماهه اول بارداری‌شان 2.4 درصد بیشتر از خواهرانشان بود. زنانی که فرزند اول بودند در بزرگسالی حدودا 20 درصد با احتمال اضافه وزن بیشتری مواجه بوده و 40 درصد چاق‌تر از خواهران کوچکتر خود بودند.
علاوه بر این، این گروه تحقیقاتی متوجه شد خواهرانی که فرزند اول هستند به طور میانگین در بزرگسالی 1.2 میلیمتر بلندتر از خواهران خود هستند. همچنین زنانی که تعداد خواهر و برادر بیشتری داشتند کوتاه قدتر بودند. در هر حال تعداد فرزندان در خانواده با خطر افزایش وزن و چاقی همبستگی مشخصی نشان نمی‌داد. یافته‌های این تحقیق در مجله Epidemiology & Community Health منتشر شده است.

یافته‌های یک پژوهش حاکی از آن است، دوستی‌های دوران کودکی و نوجوانی ممکن است در سلامت زندگی آینده فرد موثر باشد. جوزف آلن، محقق دانشگاه ویرجینیا گفت: داشتن دوستی صمیمی از گروه همسالان در دوران نوجوانی در سلامت جسمانی فرد در دوران بزرگسالی تاثیر دارد.
در بررسی اخیر، محققان اطلاعات مربوط به 171 دانش آموز کلاس هفتم و هشتم را جمع‌آوری کردند؛ آن‌ها سپس در سنین 13 و 27 سالگی نیز داده‌های مربوط به این افراد را ثبت کرده و در آخر به تجزیه و تحلیل این اطلاعات پرداختند. محققان بر این گمان بودند که بودن در گروه همسالان، داشتن دوستی صمیمی و برقراری ارتباطات حمایتی در سنین نوجوانی می‌تواند خطر ابتلا به مشکلات سلامتی را در بزرگسالی کاهش دهد. آن‌ها با پرسش سوالاتی درباره سلامت کلی، علائم افسردگی و شاخص توده بدنی، کیفیت سلامتی شرکت‌کنندگان را در سنین 25، 26 و 27 سالگی ارزیابی کردند.
این یافته‌ها نشان داد که دوستی‌های واقعی و با کیفیت، عاملی موثر در سلامتی افراد در بزرگسالی است. علاوه بر این، محققان معتقدند کیفیت روابط دوران نوجوانی ممکن است به کاهش میزان خطر ابتلا به افسردگی کمک کند. آلن و همکارانش اظهار کردند: اگرچه واضح است رفتارهای ایجادکننده استقلال، عاملی ارزشمند در جوامع مدرن غربی به حساب می آید، اما ممکن است بعضی از این رفتارها به واکنش‌های استرسی در دوران بلوغ تبدیل شود و این امر هنگامی صورت می‌گیرد که افراد از یک گروه دوستی جدا می‌شوند و این جدایی می‌تواند خطراتی را برای آنها به دنبال داشته باشد. با این حال، وی خاطرنشان کرد: سختی در شکل‌گیری روابط صمیمی در اوایل کودکی ممکن است به عنوان یک نشانگر خطر برای سلامت فرد در بلندمدت باشد.

محققان هشدار دادند مصرف قهوه در مردان می‌تواند شانس موفقیت آمیز بودن درمان ناباروری در زوج‌ها را از بین ببرد. محققان آمریکایی در بوستون به ارزیابی تاثیر مصرف قهوه روی میزان تولد به روش لقاح مصنوعی پرداختند.
محققان ۱۰۵ مرد با میانگین سنی ۳۷ سال را مورد بررسی قرار دادند که در ۲۱۴ مورد روش درمانی لقاح مصنوعی انجام شده طی سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۳ شرکت کرده بودند. همچنین در مورد نوع رژیم غذایی این افراد پیش از شروع درمان پرسش‌نامه‌هایی تکمیل گردید.
نتایج نشان داد در مردانی که بیشترین میزان مصرف کافئین را داشتند نسبت به مردانی که کمترین میزان کافئین را مصرف کرده بودند، روند موفقیت‌آمیز بودن لقاح مصنوعی کمتر بوده است. علاوه بر این مشخص شد در زوج‌هایی که مرد بیشترین میزان مصرف کافئین را داشته، احتمال آنکه نوزاد زنده به دنیا بیاید ۱۹ درصد کمتر بوده است.

محققان مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا در تازه‌ترین یافته‌ها با انجام با آزمایش غربالگری هارمونی به تشخیص قطعی پیش از تولد سندروم داون رسیده‌اند. نتایج حاصل از بزرگترین کارآزمایی بالینی تاریخ با استفاده از آزمایش پیش از بارداری هارمونی (HarmonyTM Prenatal Test) به مقایسه‌ آزمایش غیر تهاجمی پیش از تولد (NIPT) و غربالگری مرکب سه ماهه‌ اول (FTS) در جمعیت باردار پرداخته است. بررسی NEXT (بررسی غیرتهاجمی تریزومی) برای ارزیابی دقیق خطر تریزومی 21 که منجر به سندروم داون می‌شود، با مشارکت بیش از 18 هزار و پانصد مادر باردار نشان داد که آزمایش پیش از بارداری هارمونی، برتری معنی‌دار آماری نسبت به FTS داشت.
دکتر رونالد واپنر، از پژوهشگران اصلی تحقیق و استاد بخش زنان و زایمان مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا می‌گوید: این بررسی تاریخی، از کاربرد NIPT به عنوان اولین گزینه‌ غربالگری برای زنان باردار پشتیبانی می‌کند؛ صرف نظر از اینکه بیمار در معرض خطر کم، متوسط یا بالایی قرار داشته باشد، تاکنون تحقیقی به این بزرگی برای ارزیابی عملکرد آزمایش پیش از تولد غیرتهاجمی (NIPT) در مقایسه با غربالگری مرسوم در جمعیت باردار عمومی انجام نشده است. بررسی NEXT نشان داد که صرف نظر از سن مادر یا وضعیت خطر، این آزمایش از دقت بالایی برخوردار است. 
در بررسی NEXT، زنان باردار در سه ماهه‌ اول و با میانگین سن بارداری 12.5 هفته شرکت کردند. این بررسی از لحاظ آماری، هم برای حساسیت و هم برای ویژگی طراحی شده بود و همه‌ بیماران به صورت کور (نامعلوم) هر دو روش NIPT و FTS را دریافت کردند. هر آزمودنی در طول بارداری پیگیری و پی‌آمدهای نوزاد بررسی شدند. نرخ مثبت کاذب آزمایش هارمونی 0.06 درصد و 90 برابر پایین‌تر از نرخ مثبت FTS کاذب 5.4درصد بود. در مقایسه با FTS با دقت 79 درصد، آزمایش هارمونی با دقت 100 درصد همه‌ی موارد تریزومی 21 را شناسایی کرد.
محققان می‌گویند: در تحلیلی فرعی روی بیش از 11 هزار بارداری فقط کم‌خطر (سن مادر کمتر از 35 سال)، آزمایش هارمونی همه‌ موارد تریزومی 21 را تشخیص داد و نرخ مثبت کاذب آن 0.05 درصد بود که نشان می‌دهد کارآیی آزمایش هارمونی، معادل کارآیی آن در کل جمعیت مورد بررسی‌ بود. دکتر توماس موسکی، رئیس بخش پزشکی در آریوزا می‌گوید: آزمایش هارمونی با شناسایی بسیار دقیق‌تر موارد تریزومی 21 به طور معنی‌داری خطر نتایج مثبت کاذب را کم کرده و در نتیجه ممکن است نیاز به آزمایش تهاجمی را کاهش دهد. نتایج حاصل از این پژوهش گامی به سوی بهبود مراقبت پیش از بارداری و تاکید مجددی است بر ماموریت ما برای فراهم کردن آزمایش بسیار دقیق غیرتهاجمی پیش از بارداری برای زنانی که صرف نظر از سن یا خطر، غربالگری را انتخاب‌ می‌کنند.  
آزمایش پیش از بارداری هارمونی یک آزمایش خونی برای زنان باردار است و می‌توان آن را در هفته‌ی دهم بارداری انجام داد. این آزمایش با ارزیابی DNA عاری از سلولی که در خون مادر به دست می‌آید و اندازه‌گیری دقیق بخش جنینی DNA، خطر تریزومی 21 (سندرم داون) را در جنین ارزیابی می‌کند. الزامات CLIA این آزمایش را بر اساس مجموعه‌ای از داده‌های بالینی قوی تایید کرده و بررسی‌های بالینی بیش از 22 هزار زن در تمامی سنین و گروه‌های خطر از آن پشتیبانی می‌کنند. آزمایش هارمونی در بیش از 90 کشور جهان، در دسترس است. این یافته علمی در مجله‌ پزشکی نیوانگلند (NEJM) منتشر شده است.

محققان موفق به ساخت نانوابزاری برای رهاسازی هوشمند انسولین در بیماران دیابتی شدند. این ابزار به اندازه یک سکه بوده و حاوی صد سوزن است که انسولین درون آن قرار دارد. نتایج یافته‌های اخیر محققان دانشگاه کارولینای شمالی نشان می‌دهد که می‌توان از بسته‌های هوشمند حاوی انسولین برای درمان بیماران دیابتی استفاده کرد. این بسته قادر است انسولین را با دوزهای مشخصی وارد جریان خون کند.
این بسته ابعادی در حد یک سکه داشته و روی آن یک صد سوزن کوچک قرار دارد که ابعاد آن در حد مژه‌های چشم است. این میکروسوزن‌ها واحدهای نگهدارنده انسولین بوده و آنزیم حساس به گلوکز را نیز با خود به همراه دارند. زمانی که قند خون افزایش یابد، این بسته می‌تواند انسولین را وارد بدن کند. مزیت این روش، بی‌درد بودن تزریق انسولین به بدن است. نتایج آزمون‌های انجام شده روی موش‌های آزمایشگاهی نشان می‌دهد که با این ابزار می‌توان قند خون را تا 9 ساعت کاهش داد. با این حال هنوز نیاز به آزمون‌های پیش‌بالینی بیشتری برای وارد شدن به مرحله آزمون بالینی انسانی وجود دارد.
نتایج این پژوهش در قالب مقاله‌ای با عنوان "Microneedle-array patches loaded with hypoxia-sensitive vesicles provide fast glucose-responsive insulin delivery" در نشریه Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است. ژنگو از محققان این پروژه می‌گوید: «ما اقدام به طراحی بسته‌ای برای درمان دیابت کردیم که بسیار سریع عمل می‌کند. این ابزار با استفاده از ترکیبات زیست‌سازگار و غیرسمی ساخته می‌شود. این بسته می‌تواند به گونه‌ای تنظیم شود که با وزن و حساسیت به انسولین بیمار متناسب باشد. ما می‌توانیم این بسته را هوشمندانه‌تر طراحی کنیم.»
بیش از387 میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به دیابت نوع یک هستند و تا سال 2035 این رقم به 592 میلیون نفر خواهد رسید. تزریق دوز اشتباه از انسولین می‌تواند منجر به کوری و آسیب به اندام‌های مختلف بدن شود. تلاش‌های زیادی برای ساخت ابزاری به منظور کاهش خطاهای انسانی در تزریق انسولین انجام شده است. چنین نانوابزاری می‌تواند نیاز به استفاده از سوزن‌های دردناک را کاهش دهد.