پزشکی بالینی

محققان انگلیسی برآنند تا از خواص ضد میکروبی جلبکهای سواحل این کشور برای پرورش نسل جدیدی از آنتی‌بیوتیکها به منظور مبارزه با تهدیدات ناشی از ابرمیکروب‌های مقاوم استفاده کنند. با افزایش تعداد باکتریهای مقاوم به چند دارو،موسوم به ابرمیکروبها، نیاز مبرمی به داروهای جدید است که بتوانند در صورت تاثیر نداشتن داروهای دیگر،عفونت‌ها را کنترل کنند. محیط زیست میتواند منبعی غنی از آنتی بیوتیکها باشد.
تیم تحقیقاتی دانشگاه اکستر به دنبال پرده‌برداری از خواصی هستند که می‌توانند بنیانی را برای نسل جدید آنتی‌بیوتیک‌هایی تشکیل دهند که عفونت ناشی از ابرمیکروبهایی مانند استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی‌سیلین (MRSA) را کنترل می‌کنند. مایکل ووس، رهبر این تحقیق اظهار کرد: آزمایشهای نخستین ما تایید کرده است که جلبکها دارای خواص گوناگون ضدمیکروبی منظمی هستند. به طرز هیجان‌انگیزی مقداری از این عصاره‌ها در برابر بعضی از باکتری‌های مقاوم و مشکل‌زا مؤثر هستند و ما امیدواریم که تلاش ما بتواند به کشف داروهای جدیدی که هم تاثیر سریعتری دارند و هم ارزانتر هستند، کمک کند.
منطقه ساحلی کورنوال در جنوب غربی بریتانیا بخاطر فراوانی خطوط ساحلی و گونه های جلبکهای دریایی، محل تمام عیاری برای این نوع تحقیقات به شمار می‌رود. ووس میگوید: برای پیشبرد بیشتر این نظریه، تیم تحقیقاتی یک پروژه تحقیقاتی اختصاصی را تشکیل خواهند داد که به طور قطع بتواند روشنگر عوامل بالقوه‌ای که آنها مد نظر داشته‌اند، باشد. مقاومت آنتی‌بیوتیک‌ها یک مشکل جدی و رو به رشد جهانی است. گزارش سابق سازمان جهانی بهداشت نشان داده بود که این مسئله "یک تهدید عمده برای سلامت عمومی" است.

نتايج مطالعه‌اي که در نشريه Canadian Medical association منتشر شده، حاکي از آن است که استفاده همزمان از اسپيرونولاکتون و آنتي‌بيوتيک کوتريموکسازول (سولفامتوکسازول + تري‌متوپريم) با افزايش خطر مرگ ناگهاني در ارتباط است. توني آنتونيو، سرگروه اين مطالعه و داروسازِ بيمارستان سن مايکل در تورنتو، در اين باره گفت: «بسياري از مردم تصور مي‌کنند کوتريموکسازول دارويي بدون عوارض جانبي و نسبتا بي‌ضرر است. اما تري‌متوپريم – نه سولفامتوکسازول- مي‌تواند سطح پتاسيم را بالا برده و سبب تداخل شود.» دکتر آنتونيو افزود: «با اين وجود، بسياري از پزشکان از اين اثر تري‌متوپريم مطلع نيستند.» در کانادا، عموما اين دارو به شکل تري‌متوپريم- سولفامتوکسازول نسخه مي‌شود، در حالي‌که در بريتانيا تري‌متوپريم را به تنهايي تجويز مي‌کنند.
 آنتونيو که همچنين به عنوان اپيدميولوژيست باليني در انستيتو غيرانتفاعي علوم ارزيابي باليني فعاليت مي‌کند، پس از خواندن گزارشاتي مبني بر افزايش سطح پتاسيم خون به علت تداخل دارويي ذکر شده، تصميم به انجام مطالعه‌اي در اين زمينه گرفت. در سال 2011، تيم دکتر آنتونيو اولين مطالعه خود در اين زمينه را منتشر کرد. اين مطالعه خطر بستري شدن را به علت هيپرکالمي در سالمنداني که اسپيرونولاکتون و تري‌متوپريم- سولفامتوکسازول را همزمان مصرف مي‌کردند، نشان مي‌داد. در اين مطالعه‌ گذشته‌نگر، آنها از اطلاعات بيش از 200 هزار بيمار که براي‌شان اسپيرونولاکتون تجويز شده بود، استفاده کردند.
 اما مطالعه‌ سال 2011 ثابت نکرد که آيا اين تداخل دارويي با افزايش مرگ و مير در ارتباط است يا خير؟ محققان اين مطالعه مي‌گويند: «ثابت کردن اين امر بسيار مهم است، زيرا مرگ ناگهاني در بيماراني که اسپيرونولاکتون دريافت مي‌کنند ممکن است سهوا به بيماري قلبي ربط داده شود.» با استفاده از داده‌هاي تحقيق سال 2011، محققان فهميدند از ميان 11 هزار و 968 بيماري که پس از مصرف اسپيرونولاکتون دچار مرگ ناگهاني شده بودند، مرگ 328 بيمار طي 14 روز پس از مصرف يکي از آنتي‌بيوتيک‌هاي زير رخ داده است: تري‌متوپريم- سولفامتوکسازول، آموکسي‌سيلين، سيپروفلوکساسين، نورفلوکساسين و نيتروفورانتوئين. اکثر اين بيماران 85 سال يا بيشتر سن داشتند.
 محققان هرکدام از موارد مرگ ناگهاني را با حداکثر چهار گروه کنترل تطبيق داده و مشاهده کردند که احتمال مرگ ناگهاني پس از دريافت تري‌متوپريم- سولفامتوکسازول نسبت به دريافت آموکسي‌سيلين تقريبا 2 برابر است (خطر نسبي، 46/2 و بازه‌ي اطمينان 95 درصد برابر است با 90/3- 55/1). سيپروفلوکساسين و نيتروفورانتوئين نيز با افزايش خطر مرگ و مير در ارتباط بودند (سيپروفلوکساسين: خطر نسبي برابر با 55/1 و بازه‌ اطمينان 95 درصد برابر با 38/2- 02/1؛ نيتروفورانتوئين: خطر نسبي برابر با 70/1 و بازه‌ اطمينان 95 درصد برابر با 79/2- 03/1). اگرچه ميزان خطر با نيتروفورانتوئين در تحليل‌هاي سنجش حساسيت، مشهود نبود.
 دکتر آنتونيو اعتقاد دارد در اکثر بيماران دليلي براي نگراني نسبت به بالا بودن سطح پتاسيم وجود ندارد، اگرچه کارديولوژيست‌ها معمولا سطح پتاسيم خون بيماراني را که اسپيرونولاکتون دريافت‌ مي‌کنند، کنترل مي‌کنند. او مي‌گويد: «با اين وجود، ما با انجام دادن اين مطالعه قصد داشتيم که نسبت به تداخل دارويي‌اي که سبب افزايش خطرناک سطح پتاسيم مي‌شود و برخي از پزشکان و داروسازان نسبت به آن آگاه نيستند، آگاهي ايجاد کنيم.» وي افزود: «اگر داروسازان متوجه شوند که فردي همزمان اسپيرونولاکتون و تري‌متوپريم- سولفامتوکسازول يا تري‌متوپريم دريافت مي‌کند، مي‌توانند با پزشکي که نسخه را تجويز کرده، تماس بگيرند و درخواست کنند تا دارويي جايگزين براي بيمار تجويز شود.» 

دانشمندان دانشگاه کارولینای شمالی و دانشگاه سن‌دیگو نشان داده‌اند، مصرف نوعی آنتی‌بیوتیک منجر به ظهور گونه‌ای باکتری جدید می‌شود. این کشف می‌تواند درک انسان از این موضوع را تغییر دهد که چرا باکتری‌ها، آنتی‌بیوتیک تولید می‌کنند. دانشمندان مدت‌ها بر این باور بوده‌اند باکتری‌ها برای کشتن باکتری‌های دیگر، آنتی‌بیوتیک تولید می‌کنند، با این حال، محققان در مطالعه جدید نشان داده‌اند، باکتری‌ها احتمالا به منظور تولید بیوفیلم‌ها و نه فقط کشتن باکتری‌های دیگر، این ماده را می‌سازند. 
 بیوفیلم‌ها، باکتری‌هایی هستند که بر روی سطوح شکل می‌گیرند؛ پدیده‌ای که دندانپزشکان از آن به عنوان پلاک نام می‌برند. بیوفیلم‌ها می‌توانند از ریشه گیاهان در مقابل پاتوژن‌ها حفاظت کنند با این حال، آن‌ها ممکن است مضر هم باشند؛ به طور مثال، این مولفه‌ها می‌توانند بر روی کاتترها یا لوله‌های تغذیه بیماران جمع شده و منجر به ابتلای آن‌ها به بیماری شوند. بسیاری از باکتری‌ها ممکن است بیوفیلم‌ها را در واکنش به آنتی‌بیوتیک شکل دهند، زیرا بیوفیلم، موجب زنده‌ماندن آن‌ها از حمله آنتی‌بیوتیک می‌شود. دانشمندان آنتی‌بیوتیکی کشف کرده‌اند که به طور خاص شکل‌گیری بیوفیلم را فعال کرده و آن را به روشی انجام می‌دهد که هیچ ارتباطی با توانایی‌اش برای کشتن ندارد. 
 محققان با استفاده از تصویربرداری طیف‌سنجی جرمی دریافته‌اند، باکتری Bacillus cereus (نوعی باکتری موجود در خاک و دستگاه گوارش) در رویارویی با آنتی‌بیوتیک thiocillin، بیوفیلم تولید می‌کند. آنتی‌بیوتیک thiocillin متعلق به گروه آنتی‌بیوتیک‌های پپتید تیازولیل (thiazolyl peptide) است. بر اساس یافته‌های بدست‌آمده، آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند به طور همزمان و مستقل موجب شکل‌گیری بیوفیلم خطرناک در باکتری‌های دیگر شوند و این موضوع دارای مضامینی مهم برای سلامت انسان خواهد بود. جزئیات این دستاورد علمی در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده است. 

سازمان غذا و داروي آمريکا ترکيب جديد آنتي‌باکتريال، سفتازيديم-آويباکتام، با نام تجاري آويکاز (Avycaz) را براي درمان بزرگسالان مبتلا به عفونت‌هاي عارضه دار داخلي شکمي در ترکيب با مترونيدازول و نيز عفونت‌هاي عارضه دار مجاري ادراري شامل عفونت‌هاي کليه(پيلونفريت)، که گزينه‌هاي درماني براي آنان محدود است، مورد تاييد قرار داده است. آويکتاز حاوي 2 داروي سفتازيديم (يک آنتي‌باکتريال سفالوسپوريني مورد تاييد سازمان غذا و دارو) و آويباکتام (براي غلبه بر مقاومت‌هاي باکتريايي) است.دکتر ادوارد کوکس، سرپرست اداره داروهاي آنتي‌بيوتيکي مرکز ارزيابي و تحقيقات داروهاي آنتي‌ميکروبيال سازمان غذا و داروي آمريکا، مي‌گويد: «وجود آويکاز در بازار دارويي براي بيماراني که گزينه‌هاي درماني موجود محدودند يا آلترناتيو ديگري براي درمان بيمار وجود ندارد، ضروري است.»  

کميته سازمان پزشکي اروپا براي محصولات دارويي مورد استفاده انسان (CHMP)، تاييديه دو آنتي‌بيوتيک جديد را براي درمان عفونت حاد باکتريال پوست و ساختارهاي آن در بزرگسالان صادر کرد. اين دو داروي جديد، اوريتاوانسين (با نام تجاري اورباکتيو و ساخت شرکت Medicines Co) و تديزوليد فسفات (با نام تجاري Sivextro و ساخت شرکت Cubist Pharmaceuticals) هستند. آنتي‌بيوتيک اوريتاوانسين (به‌صورت پودرهاي با غلظت 400 ميلي‌گرمي قابل تزريق) اين توانايي را دارد که با تنها يک تزريق وريدي، عفونت حاد باکتريال پوست و ساختارهاي آن را به‌طور موثري درمان کند. 
 در دو کارآزمايي محوري به نام‌هاي SOLO1 و SOLO2، اوريتاوانسين در مقايسه با ونکومايسين، در پاسخ‌هاي باليني اوليه (توقف گسترش يا کاهش در اندازه ضايعه) و ميزان درمان باليني کمتر نبوده است. شايع‌ترين عوارض جانبي مشاهده شده با اين آنتي‌بيوتيک که نوعي آنتي‌باکتريال گليکوپپتيد است، عبارتند از تهوع، واکنش‌هاي افزايش حساسيت، واکنش در محل تزريق و سردرد. 
 تديزوليد فسفات، به‌صورت قرص‌هاي 200 ميلي‌گرمي و پودرهاي قابل تزريق، نوعي «آنتي‌بيوتيک اکسازوليدينون جديد است. اين داروي جديد در مقابل پاتوژن‌هاي گرم مثبت مهم که عوامل اصلي در بروز عفونت حاد باکتريال پوست و ساختارهاي آن هستند، مانند استاف اورئوس مقاوم در برابر متي‌سيلين، همچنين استرپتوکوک پاتوژن فعال هستند. شايع‌ترين عوارض جانبي مشاهده شده با اين دارو عبارتند از، تهوع، سردرد، اسهال و استفراغ. 
 کميته سازمان پزشکي اروپا براي محصولات دارويي مورد استفاده انسان در بررسي‌هاي خود به اين نتيجه رسيده که منافع درماني اين دو دارو بر مضرات آن برتري قابل قبولي دارد و مي‌تواند از اين پس در بازار دارويي اجازه ورود پيدا کرده و تجويز شود. طرح مراقبت‌هاي دارويي براي هر دو اين داروها به عنوان بخشي از مجوز بازاريابي مورد اجرا قرار مي‌گيرد. اداره غذا و داروي آمريکا در آگوست 2014، اوريتاوانسين و در ژوئن 2014 تديزوليد را براي درمان عفونت حاد باکتريال پوست و ساختارهاي آن مورد تاييد خود قرار داده بود. 

محققان سوئیسی نانوذراتی از جنس لیپید ساختند که می‌تواند جایگزین آنتی‌بیوتیک‌ها شود و بدون ایجاد مقاومت دارویی، عفونت باکتریایی را از بین ببرد. پژوهشگران دانشگاه برن موفق به ساخت ماده‌ای شدند که می‌تواند عفونت‌های باکتریایی را بدون نیاز به استفاده از آنتی‌بیوتیک، از بین ببرد. مزیت این ماده جدید آن است که مانع بروز مقاومت آنتی‌بیوتیکی در بیماران می‌شود. این ماده جدید نوعی نانوذرات لیپیدی معروف به لیپوزوم است که ساختاری شبیه به مواد تشکیل دهنده غشای سلول‌ها دارد. نانولیپیوزم‌ها می‌توانند اثرات سمی باکتری‌ها را از بین ببرند و آن‌ها را خنثی کنند. 
 از 90 سال پیش تاکنون که پنی‌سیلین کشف شده‌ است، این ماده به‌ عنوان یک درمان طلایی علیه عفونت‌های باکتریایی بوده است. هر چند طی سال‌های اخیر، سازمان بهداشت جهانی هشدارهایی مبنی بر بروز مقاومت در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها منتشر کرده است. در صورتی که این مقاوت آنتی‌بیوتیکی گسترش یابد، آنگاه بیماری سینه‌پهلو نیز می‌تواند کشنده باشد. بنابراین، باید به دنبال روش‌های درمانی جدید بود؛ روش‌هایی که بدون ایجاد مقاومت دارویی، بتواند باکتری‌ها را از بین ببرد. 
 محققان سوئیسی برای حل این مشکل اقدام به ساخت نانوذراتی کردند که دارای ساختار لیپیدی است. این نانوساختارها می‌توانند مواد سمی باکتری‌ها را خنثی کنند. در نتیجه باکتری بدون سم باقی خواهد ماند که آن هم توسط سلول‌های میزبان از بین خواهد رفت. از آنجایی که در این روش خود باکتری به‌ صورت مستقیم هدف قرار نمی‌گیرد، بنابراین مقاومت دارویی نیز ایجاد نمی‌کند. این گروه تحقیقاتی، این دارو را روی موش‌های آزمایشگاهی آزمایش کردند. نتایج نشان داد که باکتری‌ها بدون نیاز به آنتی‌بیوتیک از بین رفتند. این گروه یافته‌های خود را در قالب مقاله‌ای در نشریه Nature Biotechnology منتشر کردند. 

سازمان غذا و داروي آمريکا، درخواست ثبت داروي جديد مربوط به اوريتاوانسين (Oritavancin) -يک آنتي‌بيوتيک وريدي تحقيقاتي جديد- را پذيرفته است. اوريتاوانسين براي درمان عفونت حاد باکتريال پوستي و عفونت‌هاي ساختماني پوست که توسط باکتري‌هاي گرم مثبت حساس مانند استافيلوکوک اورئوس مقاوم به متي‌سيلين، به صورت تک‌دوز تجويز مي‌شود. FDA در دسامبر2013 ميلادي، اوريتاوانسين را به عنوان محصول موردقبول در درمان بيماري‌هاي عفوني پذيرفت و مطالعه 5 ساله‌اي را براي تاييد دارو در درمان عفونت حاد باکتريال پوستي و عفونت‌هاي ساختماني پوست ناشي از باکتري‌هاي گرم مثبت حساس مانند استافيلوکوک اورئوس مقاوم به متي‌سيلين، درخواست کرد. قرار استFDA نظر قطعي خود را به جاي 10 ماه، طي 6 ماه اعلام کند. تاريخ تعيين‌شده از سوي FDA براي اعلام تصميم نهايي در مورد داروي اوريتاوانسين، 6 آگوست 2014 است. دکتر متيوويکلر، سرپرست بخش داروهاي عفوني شرکت توليدکننده مي‌گويد: «ما کمال همکاري را با FDA براي طي شدن روند مرور يافته‌هاي باليني مرتبط با اين دارو خواهيم کرد. ما معتقديم به دنبال اين تاييد، اوريتاوانسين تک‌دوز اميد تازه‌اي براي درمان عفونت حاد باکتريال پوستي و عفونت‌هاي ساختماني پوست ناشي از باکتري‌هاي گرم مثبت حساس مانند استافيلوکوک اورئوس مقاوم خواهد بود و گزينه درماني ديگري را براي کمک به اين گروه بيماران مطرح خواهد کرد.» درخواست ثبت داروي جديد، براساس اطلاعات به‌دست‌آمده از 2 مطالعه فاز3 با نام‌هاي SOLO I و SOLO II، تحت پوشش پروتکل خاص FDA بوده است. اين مطالعات فاز 3، اثربخشي و ايمني تک‌دوز 1200 ميلي‌گرمي اوريتاوانسين را با مصرف 7 تا 10 روز وانکومايسين 2 بار در روز در بزرگسالان مبتلا به عفونت حاد باکتريال پوستي و عفونت‌هاي ساختماني پوست ناشي از باکتري‌هاي گرم مثبت حساس مانند استافيلوکوک اورئوس مقاوم، ارزيابي کرده است. در مجموع، مطالعات SOLO روي 1959 بيمار انجام شد که 405 نفر از آنها از عفونت حاد باکتريال پوستي و عفونت‌هاي ساختماني پوست رنج مي‌بردند. در مطالعات باليني شايع‌ترين عوارض گزارش‌شده با اوريتاوانسين عبارت بودند از تهوع، سردرد، استفراغ و اسهال. واکنش‌هاي حساسيتي نيز به دنبال مصرف داروهاي آنتي‌باکتريال مانند اوريتاوانسين گزارش شده است.

محققان انگلیسی در تحقیقات جدید خود دریافته‌اند که چگونه برخی سلول‌های باکتریایی از حمله آنتی‌بیوتیکی نجات پیدا می‌کنند. سلول‌های Persister انواع خفته‌ای از سلول‌های معمولی هستند که بصورت تصادفی در جمعیت‌های میکروبی شکل گرفته و از مقاومت بالایی نسبت به آنتی‌بیوتیک برخوردار هستند. محققان مرکز باکتری‌شناسی مولکولی و عفونت در کالج سلطنتی لندن در تحقیقات جدید خود دریافته‌اند، سلول‌های باکتریایی با ورود به مرحله توقف تکثیر، به سلول‌های Persister تبدیل شده و در برابر آنتی‌بیوتیک مقاوم می‌شوند.
این فاز، یک تحمل موقتی در برابر آنتی‌بیوتیک است که می‌تواند به توسعه مقاومت حداکثری باکتری منجر شود. برای نخستین بار محققان موفق به مجسم‌سازی سلول‌های Persister در بافت‌های آلوده شده و سیگنال‌هایی را شناسایی کردند که منجر به کشف نحوه فرار آنها از حملات آنتی‌بیوتیکی شد. در مرحله بعد محققان روشی را برای رهگیری سلول‌ها با استفاده از پروتئین فلورسنت که توسط باکتری تولید شده است، توسعه دادند.
در مطالعه اخیر نشان داده شد که سالمونلا – عامل ایجاد گاستروآنتریت و تب حصبه – پس از فراگرفته شدن توسط سلول‌های ایمنی موسوم به ماکروفاژها، تعداد زیادی از سلول‌های غیر تکثیری را شکل می‌دهد؛ در این حالت سالمونلا از حمله آنتی بیوتیک نجات پیدا می‌کند. «سوفی هلین» نویسنده ارشد این مطالعه تأکید می‌کند: ما مسیرهای مولکولی و مکانیسم‌هایی را که منجر به شکل‌گیری مقاومت به آنتی‌بیوتیک در زمان عفونت می‌شوند، شناسایی کرده‌ایم و باید بدنبال توسعه داروهای جدیدی باشیم که آنها را در برابر آنتی‌بیوتیک آسیب‌پذیر کند. نتایج این مطالعه در مجله Science‌ منتشر شده است.

شرکت داروسازي کوبيست، خبر از قبول درخواست ثبت داروي جديد براي آنتي‌بيوتيک در دست تحقيق خود، تديزوليد(Tedizolid) در درمان عفونت‌هاي شديد پوستي داده است. کوبيست در تلاش است تاييديه FDA براي تديزوليد در درمان عفونت‌هاي حاد باکتريايي پوست را دريافت کند. تديزوليد فسفات يک اکسازوليدينون يکبار در روز است که به اشکال قابل تزريق وريدي و نيز خوراکي، براي درمان عفونت‌هاي گرم مثبت شديد از جمله عفونت‌هاي استافيلوکوک اورئوس مقاوم به متي‌سيلين توليد مي‌شود. تقاضاي ثبت اين دارو بر پايه 2 مطالعه باليني فاز 3 با نام‌هاي 1 ESTABLISH و 2 ESTABLISH و با شرکت بيش از 1333بيمار از سراسر جهان انجام شده است. عفونت‌هاي استافيلوکوک اورئوس مقاوم به متي‌سيلين، بار اقتصادي زيادي را به سيستم‌هاي درماني تحميل مي‌کنند بنابراين آنتي بيوتيک جديد گزينه خوبي در عرصه درمان عفونت‌هاي مقاوم است. در 2 مطالعه باليني فاز 3 که پيش‌تر اشاره شد، دوره درماني 6 روزه تديزوليد 200 ميلي‌گرمي يکبار در روز ، همطراز با رژيم 10 روزه لينزوليد( linezolid) 600 ميلي‌گرمي 2 بار در روز بوده است. عوارض ناخواسته دارويي مربوط به تديزوليد مشابه لينزوليد بوده و عمدتا محدود به مشکلات گوارشي نظير اسهال، تهوع و استفراغ است.

 دانشمندان یک آنتی‌بیوتیک جدید و نامتعارف را در نوعی میکروب دریایی شناسایی کرده‌اند که می‌توان آن را برای درمان نوعی میکروب خطرناک و مقاوم به درمان بیمارستانی و سیاه زخم به کار برد. این آنتی بیوتیک که به آن نام «آنترامایسین» داده اند، می‌تواند اساس تولید خانواده تازه‌ای از آنتی‌بیوتیک‌ها قرار بگیرد.
این آنتی بیوتیک در میکروبی به نام «استرپتومایسز» که در رسوبات اقیانوس آرام زندگی می‌کند یافت می‌شود و به گفته ویلیام فنیکال، سرپرست تیم تحقیقاتی، این کشف به این دلیل اهمیت دارد که آنترامایسین ساختار شیمیایی جدید و منحصر به فردی دارد. کشف ترکیباتی که ساختار شیمیایی جدیدی داشته باشند پدیده ای نادر است. این کشف در کنار اکتشافات متعدد قبلی قرار می‌گیرند که نشان می‌دادند میکروب‌های دریایی از نظر ژنتیکی و شیمیایی منحصربه فرد هستند.
آزمایش های اولیه نشان داده که آنترامایسین روی سیاه زخم، میکروبی که در سلاح‌های بیولوژیک استفاده می شود، موثر است. اما نکته مهم تاثیر این آنتی بیوتیک روی میکروبی به نام «استافیلوکوک طلایی مقاوم به متی سیلین»(MRSA) است. این میکروب بیمارستانی که به بسیاری از آنتی‌بیوتیک‌ها مقاوم شده، یکی از مشکلات جدی مراکز درمانی است. کشف این آنتی‌بیوتیک خبر بسیار مهمی در محافل پزشکی ارزیابی شده است.

 حملات تشديد بيماري انسدادي مزمن ريه (COPD) در تقريبا نيمي از موارد ناشي از عفونت‌هاي باکتريايي هستند و ساير موارد آن بر اثر ويروس‌ها و محرک‌هاي محيطي ايجاد مي‌شوند.  پژوهشگران گروه کاکرين (Cochrane) اخيرا يک فرابررسي را روي 16 مطالعه انجام دادند که همه آن‌ها به مقايسه‌ اثرات آنتي‌بيوتيک‌ها با دارونما در درمان حملات تشديد COPD مي‌پرداختند. در اين خلاصه، بر نتايج 7 کارآزمايي تاکيد مي‌شود که فقط بيماران بستري را شامل مي‌شدند.
در ميان 612 بيمار بستري (ولي نه در ICU) به علت حملات تشديد بيماري، مصرف آنتي‌بيوتيک باعث کاهش معني‌دار شکست درمان پس از 4 هفته مي‌شد (42% در مقابل 52%، تعداد مورد نياز براي درمان: 10 نفر) ولي از مرگ‌ومير ناشي از تمامي علل پيشگيري نمي‌کرد. تعريف شکست درمان در اين مطالعه اين بود: عدم بهبود يا بدتر شدن علايم، نياز به اضافه‌ کردن آنتي‌بيوتيک‌ها يا داروهاي ديگر، يا مرگ ناشي از حمله تشديد بيماري. در ميان 93 بيمار بستري در ICU به علت حملات بسيار شديد بيماري، آنتي‌بيوتيک‌ها ميزان شکست درمان را به صورت معني‌داري کاهش مي‌دادند (11% در مقابل 57%، تعداد مورد نياز براي درمان: 2 نفر) و باعث کاهش مرگ‌ومير ناشي از تمامي علل مي‌شدند (4% در مقابل 22% ، 6 نفر).
اين کارآزمايي‌هاي تصادفي‌شده به دليل تعداد اندک بيمارانشان دچار محدوديت بودند ولي کارآزمايي‌هاي مشاهده‌اي بزرگ هم از مصرف آنتي‌بيوتيک‌ها براي درمان حملات تشديد COPD در بيماران بستري حمايت مي‌کنند. راهکارها همچنين از درمان آنتي‌بيوتيکي براي آن دسته از موارد تشديد COPD که علايم خاص دارند يا به تهويه مکانيکي نياز پيدا مي‌کنند، حمايت مي‌نمايند. اين فرابررسي کاکرين نشان مي‌دهد که تمامي بيماران بستري‌شده در ICU به علت تشديد COPD بايد آنتي‌بيوتيک دريافت کنند. شواهد موجود همچنين نشان مي‌دهند که بيماران بستري‌شده در بخش (نه ICU) به علت حمله تشديد COPD، از درمان آنتي‌بيوتيکي نفع مي‌برند. البته براي تعيين زيرگروه‌هايي که بيشترين نفع را از اين درمان مي‌برند، هنوز به انجام کارآزمايي‌هاي شاهددار بيشتري نياز است.

مطالعات جدید نشان می دهد، آنتی بیوتیک تولید شده از عرق بدن می تواند ابر باکتر‌ی‌های خطرناک بیمارستانی و سویه‌های مرگبار توبرکولین را از بین ببرد. ماده شیمیایی موجود در عرق dermcidin‌ نام دارد که در عرق شور و کمی اسیدی فعال شده و قادر به سوراخ کردن غشای سلولی میکروب های مضر و از بین بردن آنها است. دکتر «اولریخ زاخاری» از محققان دانشگاه ادینبورگ تأکید می کند: حدود یک هزار و 700 گونه آنتی بیوتیک طبیعی وجود دارند؛ در حال حاضر جزئیات بسیار دقیقی از نحوه عملکرد آنتی بیوتیک طبیعی عرق در اختیار داریم که می تواند به توسعه داروهای ضد ویروس و قویتر از نمونه های فعلی منجر شود.
نتایج بدست آمده نشان می دهد، ماده شیمیایی dermcidin‌ موجود در غدد عرق هنگام ایجاد یک برش کوچک روی پوست، ایجاد خراش یا نیش پشه بسرعت منتشر شده و باعث از بین رفتن مهاجمان می شوند. این مواد که به نام پپتیدهای ضد میکروبی (AMPs)‌ شناخته می شوند، اثربخشی طولانی تری به نسبت سایر آنتی بیوتیک ها دارند که با حمله به پاشنه آشیل میکروب ها یا همان دیواره سلولی، به درون غشا نفوذ کرده و آنها را نابود می کنند. پپتیدهای ضد میکروبی از پتانسیل بالایی برای شکل دهی نسل جدید آنتی بیوتیک برخوردار بوده و محققان امیدوارند از این نتایج برای توسعه داروهای جدید با قابلیت کنترل باکتری پس از نفوذ به پوشش ساختار اتمی استفاده کنند. نتایج این تحقیق در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است. 

مطالعات صورت گرفته توسط محققان چینی نشان می دهد، خرس های پاندا قادر به تولید آنتی بیوتیک بسیار قوی در خون خود هستند که می تواند بعنوان یک منبع ارزشمند برای تولید داروهای جدید و موثر مورد استفاده قرار بگیرد. محققان دانشگاه کشاورزی نانجینگ با آنالیز DNA خرس های پاندا، ترکیبی موسوم به cathelicidin-AM را در خون این حیوانات شناسایی کرده اند. «شیوون یان» سرپرست تیم تحقیقاتی تأکید می کند: موفق به کشف توانایی بالقوه ضد میکروبی در سیستم ایمنی بدن خرس پاندا در برابر طیف وسیعی از میکروارگانیسم ها شامل باکتری و قارچ شدیم؛ این ترکیب قادر به از بین بردن گونه های مقاوم در برابر دارو بوده و می تواند منجر به توسعه روش های جدید درمان در برابر ابر باکتری ها و سایر بیماری ها شود.
به گفته محققان، سیستم ایمنی پاندا با تولید این ترکیب، از حیوان در برابر ابتلا به عفونت ها مختلف محافظت می کند و این ترکیب می تواند برای تولید نسل جدید داروها نیز کارآیی داشته باشد. با توجه به افزایش میکروارگانیسم ها با خاصیت مقاومت در برابر آنتی بیوتیک های متداول، نیاز جدی به توسعه نسل جدید عوامل ضد میکروبی وجود دارد. محققان قصد دارند بوسیله رمزگشایی از ژن ها، این ترکیبات ضد میکروبی را در آزمایشگاه سنتز کنند تا بتوانند مولکول های کوچک موسوم به پپتید تولید کنند؛ پپتیدهای ضد میکروبی با کدگذاری ژنتیکی، نقش مهمی در ایمنی در برابر میکروارگانیسم های مضر ایفا می کند.

محققان دانشگاه مسکو به منبع بالقوه‌ای از آنتی بیوتیک در پوست قورباغه قهوه‌ای روسیه دست یافتند که می‌تواند منجر به تولید نسل جدید داروی آنتی بیوتیک شود. قرار دادن قورباغه درون سطل شیر یکی از روش های سنتی و قدیمی در روسیه برای پیشگیری از ترش شدن این محصول محسوب می شود. محققان شیمی آلی دانشگاه مسکو به سرپرستی «ای. لبدوف» در تحقیقات خود با الهام از این سنت قدیمی، موفق به شناسایی تعدادی از ترکیبات آنتی بیوتیک جدید در پوست قورباغه قهوه ای روسیه شده اند. به گفته محققان، دوزیستان برای دفاع در برابر باکتری ها و میکروارگانیسم ها در محیط مرطوب زندگی خود، مواد آنتی بیوتیک موسوم به «پپتید» از طریق پوست ترشح می کنند.
در مطالعه قبلی 21 ماده با ترکیبات آنتی بیوتیک و سایر خاصیت های پزشکی بالقوه در پوست قورباغه شناسایی شده بود و محققان دانشگاه مسکو با استفاده از تکنیک های آزمایشگاهی حساس موفق به شناسایی 76 ترکیب جدید شده اند. در تست های آزمایشگاهی برخی از این مواد تازه کشف شده در برابر باکتری سالمونلا و استافیلوکوکوس مقاومت نشان دادند؛ این پپتیدها بطور بالقوه می توانند برای پیشگیری از پاتوژن و سویه های باکتریایی مقاوم به آنتی بیوتیک مورد استفاده قرار بگیرند. نتایج این تحقیق در مجله انجمن شیمی آمریکا (Proteome Research)‌ منتشر شده است.

هر چند رويکرد درماني استاندارد به آپانديسيت حاد برداشت آپانديس طي جراحي است،‌ يک مطالعه در سوئد نشان مي‌دهد که درمان با آنتي‌بيوتيک‌ها در بسياري از افراد مانند جراحي موثر و کارآمد است. در اين مطالعه دو کار باليني بزرگ مورد بررسي قرار گرفته است. در مطالعه اول جراحي با آنتي‌بيوتيک مقايسه شده و در مطالعه دوم بيماران مبتلا به آپانديسيت با آنتي‌بيوتيک به عنوان خط اول درمان تحت درمان قرار گرفتند. اين دو مطالعه نشان داد که درمان با آنتي‌بيوتيک مانند جراحي براي بسياري از بيماران مثمرثمر است. البته بعضي از بيماران به قدري بيمار هستند که جراحي براي آنها واقعا لازم است، اما 80 درصد از افرادي که مي‌توانند با آنتي‌بيوتيک درمان شوند کاملا سلامتي خود را بازمي‌يابند. همچنين اين افراد با عوارض جانبي کمتري نسبت به افراد جراحي شده مواجه مي‌شوند. خطر بازگشت در درمان با آنتي‌بيوتيک به مدت 12 ماه، حدود 10 تا 15 درصد است. البته محققان اميدوارند بتوانند بيماران را براي مدت بيشتري پيگيري کنند تا خطر عود را در درمان با آنتي‌بيوتيک بيشتر مطالعه کرده و ببينند آيا عود بيماري نيز با آنتي‌بيوتيک درمان مي‌شود يا خير. حتي اگر خطر مقاومت با آنتي‌بيوتيک را نيز بپذيريم، بايد گفت درمان با آنتي‌بيوتيک يک جايگزين مناسب براي جراحي است.

مهندسان دانشگاه براون موفق به كنترل باكتري استافیلوکوکوس اورئوس با استفاده از نانوذرات سلنيوم شدند. سلنیوم یک عنصر ارزان است و بطور طبیعی به بدن تعلق دارد. اگرچه مشخص شده است که این عنصر به باکتری‌ها حمله می‌کند، اما هنوز سلنیوم بعنوان روکش آنتی‌بیوتیک روی مواد افزاره پزشکی امتحان نشده است. مهندسان دانشگاه براون در یک مطالعه جدید گزارش کرده‌اند هنگامی که آنها از نانوذرات سلنیومی برای روکش پلی‌کربنات که ماده سازنده لوله‌های جراحی بولی و ریوی است، استفاده می‌کنند، کاهش زیادی در جمعیت باکتری استافیلوکوکوس آریوس کشت شده تا مقدار 90 درصد مشاهده می‌شود.
برای این مطالعه، «وبستر» و «کی وانگ» نانوذرات سلنیومی را با دو بازه اندازه‌ای مختلف رشد داده و سپس از محلول آنها برای روکش تکه‌هایی از پلی‌کربنات استفاده کردند. سپس آنها به بعضی از این پلی‌کربنات‌ها يک چسب نواری چسبانده و کندند تا هم دوام پوشش‌ها را تست کنند و هم این‌که ببینند غلظت رقیق‌شده سلنیوم در برابر باکتری‌ها چگونه عمل خواهد کرد. «وانگ» و «وبستر» برای اندازه‌گیری غلظت نانوذرات و تعیین این‌که چه سطحی از سلنیوم در معرض برهم‌کنش با باکتری‌ها قرار می‌گیرد، از میکروسکوپ‌های نیروی اتمی و الکترونی روی پلی‌کربنات‌های روکش‌ شده (هم قطعات روکش‌شده اصلی و هم قطعات تست‌شده- نواری) استفاده کردند. یکی از یافته‌های آنها این بود که بعد از انجام تست‌های نواری، نانوذرات کوچک‌تر بهتر به پلی‌کربنات‌ها می‌چسبند. سپس آنها آماده گام کلیدی شدند؛ آزمایش‌هایی که باکتری‌های کشت‌ شده استاف را در معرض تکه‌های پلی‌کربناتی قرار می‌دادند که بعضی از آنها بعنوان معیار سنجش، بدون روکش بودند. در بین قطعات روکش‌ شده بعضی دارای ذرات بزرگ‌تر و بعضی هم ذرات کوچک‌تر بودند. روکش بعضی از قطعات این دو دسته با اِعمال نوار رقیق‌ شده بودند.
در اين تحقيق ثابت شد که تمام چهار نوع روکش سلنیومی در کاهش جمعیت باکتری‌های استاف بعد از 24، 48 و 72 ساعت در مقایسه با نمونه‌های بدون روکش موثر بوده‌اند. قوی‌ترین تاثیرها – کاهش بیش از 90 درصد بعد از 24 ساعت و 85 درصد بعد از 72 ساعت – به روکش‌هایی مربوط می‌شد که تحت تست نواری رقیق نشده بودند. در بین روکش‌هایی که در معرض تست نواری قرار گرفته بودند، ثابت شد که روکش‌های نانوذرات کوچک‌تر دارای تاثیر بیشتری هستند. جمعیت باکتری‌های استاف که در معرض هر کدام از این قطعات پلی‌کربنات روکش‌ داده‌ شده قرار گرفته بودند، در چارچوب زمانی 48 ساعت به بیشینه رسید، شاید به این خاطر که در این زمان باکتری می‌تواند از بیشترین مزیت محیط کشت مصنوعی استفاده کند. ولی این مقادیر همیشه بعد از 72 ساعت به شدت افت می‌کرد.
«وبستر» مي‌گويد: قدم بعدی شروع تست در حیوانات است. چنین آزمایش‌های محیط زنده منجر به تست روکش‌های سلنیومی در محیطی که باکتری‌ها غذای بیشتری در دست دارند، ولی با پاسخ‌های سیستم ایمنی نیز مواجه هستند، می‌شود. این پژوهشگران جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در«Journal of Biomedical Materials Research A» منتشر کرده‌اند.

محققان به تازگي رويکرد جديدي را در درمان عفونت ادراري معرفي کرده‌اند که در آن خبري از تجويز آنتي‌بيوتيک‌هاي رايج نيست. در اين رويکرد درماني از آنتاگونيست‌هاي FimH استفاده مي‌شود که ترکيب‌هاي غيرآنتي‌بيوتيکي هستند و ديگر مشکلات ناشي از مقاومت باکتريايي را به آنتي‌بيوتيک‌ها ندارد. ترکيب جديد، عوامل مهاجم باکتري را هدف قرار مي‌دهد و از چسبيدن آنها به داخل دستگاه ادراري و مثانه ممانعت مي‌کند. به اين ترتيب ميکروب‌ها نمي‌توانند عفونت توليد کنند. همچنين اين کلاس جديد از آنتي‌ميکروبيال‌ها مقاومت باکتريايي ايجاد نمي‌کنند. دانشمندان در توضيح بيشتر عنوان مي‌کنند درواقع مولکول‌هاي ضدچسبنده را که به‌طور اختصاصي با اتصال باکتري به سلول‌هاي مثانه تداخل مي‌کنند، کشف کرده‌اند. در بررسي‌هاي بيشتر مشخص شده دوز بسيار کم از اين کلاس جديد دارويي، يعني حدود 25 ميکروگرم مقدار باکتري را در مثانه تا حدود 10 هزار مرتبه کاهش مي‌دهد. اين مقدار کاهش در مقايسه با درمان استاندارد آنتي‌بيوتيکي عفونت ادراري که آنتي‌بيوتيک سيپروفلوکساسين است، محاسبه شده است.

مطالعات محققان چيني بر روي تاثير نانومواد بر باکتري‌ها نشان مي‌دهد نانومواد مي‌تواند مقاومت باکتري‌ها را در برابر آنتي بيوتيک افزايش دهد. نبرد ميان توليد آنتي‌بيوتيک‌ها و باکتري‌ها همچنان ادامه دارد. باکتري‌ها به ‌سرعت مي‌توانند تغيير کرده و از نظر ژنتيکي خود را با داروهاي آنتي‌بيوتيک وفق دهند. اين کار از طريق انتقال ژن در هم آميختگي انجام مي‌شود. اين روند مي‌تواند در سطح جهاني اتفاق افتاده و در نهايت موجب پديدار شدن گونه‌اي از باکتري‌ها به ‌نام ابرباکتري شود که نسبت به بسياري از داروها از ايمني برخوردار هستند.
اخيرا محققان موسسه سلامت و پزشکي زيست محيطي در چين روي نقش نانومواد در انتقال ژن در هم‌آميختگي تحقيق کرده‌اند. در اين پروژه، پژوهشگران روي مکانيسم‌هاي مربوط به تغييرات مولکولي، زيست شيميايي و مورفولوژيکي تحقيق کرده‌اند. نتايج کار آنها نشان داد که حضور نانوآلومينيوم در آب مي‌تواند انتقال ژن مقاومت دارويي را افزايش دهد. اين نتايج هشداري براي رهاسازي نانومواد در محيط‌ زيست است. «ژيگانگ کيو» از محققان اين پروژه مي‌گويد: ما آزمايشاتي را براي بررسي دليل اين نتايج انجام داديم. ما با استفاده از پلاسميد مقاومتي که داراي خاصيت انتقال در هم آميختگي است، مدل انتقال ژن مقاومت را مدل‌سازي کرديم. براي اين که اثر عوامل ديگر، به‌ جز نانوماده مورد نظر از اين آزمايش حذف شود، تعدادي آزمايش کنترل نيز انجام شد.
«کيو» مي‌گويد: با اين روش مي‌توان آناليزهاي کمي مربوط به انتقال ژن را از نظر سينتيکي اندازه گيري کرد. همچنين دو موضوع ديگر در اين پروژه وجود دارد که ما درصدد بررسي آن هستيم. اول اين که ما مي‌خواهيم روي تاثير نانومواد مختلف با ابعاد و شکل‌هاي مختلف بر انتقال ژن مقاومت تحقيق کنيم، با اين کار اطلاعات ما درباره تاثير نانومواد روي انتقال ژن بهبود مي‌يابد. دومين موضوعي که مي‌خواهيم بررسي کنيم، اين است که تاثير نانومواد روي انتقال پلاسميد تنها، به ‌درون سلول زنده با روش سرايت و وارساني مورد مطالعه قرار گيرد؛ سرايت و وارساني راه‌هاي ديگري براي انتقال ژن هستند.
«کيو» در مورد اين که اين يافته چگونه مي‌تواند در توسعه علم پزشکي و سلامت تاثيرگذار باشد، مي‌گويد: هرچند فناوري نانو به ‌عنوان فناوري آينده بشريت قلمداد مي‌شود، اما عده کمي هستند که فکر مي‌کنند از نانومواد بتوان در حوزه پزشکي، سلامت و محيط‌ زيست استفاده کرد. بيشتر مردم نگران اين هستند که در معرض نانومواد قرار گيرند. کار ما بخش کوچکي از اين حوزه‌اي بود که در آن به بررسي اثر نانومواد پرداخته مي‌شود. با اين حال «کيو» معتقد است که يافته‌هاي آنها مستقيما به فاکتورهاي پزشکي، سلامت و محيط‌ زيست مربوط است.

اسهال يكي از عوارض‌ جانبي استفاده از آنتي‌بيوتيك است اما تحقيقات جديد حاكي از آن هستند كه پروبيوتيك‌ها مي‌توانند به كمتركردن خطر اين عارضه جانبي ناخواسته كمك كند. آنتي‌بيوتيك‌ها با تاثيرگذاري هم بر باكتري‌ها خوب و هم بد مي‌تواند تعادل ظريف ميكروبي روده را بر هم زند، اما ميكروارگانيسم‌هاي زنده كه تحت عنوان پروبيوتيك‌ها به فروش مي‌رسند، با برقراري مجدد اين تعادل، احتمال خطر اسهال را كم مي‌كنند. به طوري كه مصرف‌كنندگان پروبيوتيك‌ تا 42 درصد كاهش بروز اسهال را گزارش كرده‌اند. در حال حاضر پروژه‌هاي تخقيقاتي زيادي در دست اقدام هستند كه از نظر علمي منافع پروبيوتيك‌ها ثابت کنند و نتايج آنها نيز به زودي منتشر خواهند شد.

محققان دانشگاه ايالت واشنگتن دريافتند تركيبي در سير وجود دارد که 100 برابر بيشتر از 2 آنتي‌بيوتيك رايج عليه كمپيلوباكتر باكتريوم يكي از شايع‌ترين علل بيماري روده‌اي مي‌جنگد. نتايج اين تحقيق اخيرا در نشريه آنتي ميكروبيال كموتراپي به چاپ رسيده است. تركيب كشف‌شده اين قابليت را دارد كه باكتري مسبب بيماري را در محيط آماده کردن موادغذايي كاهش دهد. اين کشف اولين قدم در ارتقاي استراتژي‌هاي جديد مداخله‌اي است تا بتوان شرايط آماده كردن موادغذايي و فراوري كردن آنها را ارتقا بخشيد. اين تركيب كه diallyl Sulfide ناميده مي‌شود، مي‌تواند کمپيلوباكتر را بكشد، حتي وقتي اين باکتري با بيوفيلم‌هاي لزج پوشيده شده و هزار برابر بيشتر نسبت به آنتي‌بيوتيك‌ها مقاوم ‌شود. درواقع اين تركيب به راحتي در سيستم‌هاي محافظتي نفوذ مي‌كند و سلول‌هاي باكتريال را به وسيله تركيب با آنزيم حاوي سولفور از بين مي‌برد. محققان دريافته‌اند كه diallyi sulfide، 100 برابر بيشتر از اريترومايسين و سيبروفلوكساسين روي کمپيلوباكتر موثر است و در كسري از زمان آنها نيز عمل مي‌كند.
به گزارش سپید، مطالعات قبلي حاكي از آن هستند كه اين تركيب و ديگر تركيبات اورگانوسولفور به طور موثري پاتوژن‌هاي مهم منتقله از غذا را مي‌كشد، مانند ليستريا مونوسيتوژن‌ها و اي‌كولاي O157: H7. البته آنها مدعي هستند اين مطالعه در مراحل اوليه خود قرار دارد و تا کاربرد باليني راه درازي در پيش دارد. بايد توجه داشت که هر چند خوردن سير عموما يك عمل سالم و بهداشتي محسوب مي‌شود، بعيد است از مسموميت با كميلوباكتر باكتريوم پيشگيري كند اما شايد در كاهش سطح اين باكتري در محيط كمك‌كننده باشد.

علي‌رغم نبود شواهد معتبر در حمايت از اين باور که مصرف آنتي‌بيوتيک‌ها (غير از ريفامپين) باعث شکست قرص‌هاي ضد بارداري ترکيبي مي‌شود، بروشورهاي هر دوي اين داروها نسبت به اين تداخل احتمالي هشدار مي‌دهند. اخيرا پژوهشگران با استفاده از داده‌هاي حاصل از دو برنامه مراقبت پيمايشي ملي نقايص مادرزادي شامل نزديک به 44 هزار زن، به بررسي اين خطر پرداختند. از اين تعداد 1330 زن بارداري ناخواسته داشتند و حداقل براي مدت يک ماه قبل و کمتر از يک ماه بعد از لقاح قرص ضد بارداري مصرف کرده بودند (گروه مورد). از گروه مورد به عنوان شاهد خودشان استفاده شد تا نسبت‌هاي شانس جورشده با خود افراد براي مقايسه اثر مصرف آنتي‌بيوتيک طي 4 هفته قبل از لقاح با اثر مصرف اين داروها طي 8-4 هفته قبل از لقاح به دست بيايد. دوره زماني 4 هفته قبل از لقاح به عنوان دوره مورد مطالعه انتخاب شد زيرا بيشترين احتمال براي اثر آنتي‌بيوتيک‌ها بر خطر بارداري احتمالا مربوط به اين دوره بود. دوره زماني 8-4 هفته قبل از لقاح هم به عنوان دوره شاهد يا شيوع مورد انتظار انتخاب شد.
شيوع مصرف آنتي‌بيوتيک‌ها در زنان دچار شکست قرص‌هاي ضد بارداري 0/4 درصد طي دوره مورد و 8/3 درصد طي دوره شاهد بود (نسبت شانس 08/1، فاصله اطمينان 95 درصد: 83/1-63/0). شايع‌ترين آنتي‌بيوتيک‌هاي مورد استفاده عبارت بودند از: آموکسي‌سيلين و آمپي‌سيلين، ماکروليدها و سولفوناميدها؛ که در 80 درصد موارد براي مدت 14 روز يا کمتر تجويز شده بودند. تحليل‌هاي فرعي بر اساس نوع آنتي‌بيوتيک‌ها با قايل شدن يک فاصله يک‌‌ماهه بين دوره مورد و شاهد يا تعديل از نظر بروز عفونت‌هاي ادراري يا تنفسي فوقاني، نتوانست هيچ گونه اثر معني‌دار مصرف آنتي‌بيوتيک‌ها بر ميزان بارداري ناخواسته را اثبات کند.
غير از شواهدي که افزايش خطر بارداري ناخواسته را در صورت مصرف ريفامپين نشان مي‌دهند، هيچ گونه داده علمي قانع‌کننده‌اي به نفع شکست قرص‌هاي ضد بارداري در صورت مصرف همزمان آن‌ها با آنتي‌بيوتيک‌ها وجود ندارد. با توجه به غير ممکن بودن اثبات اين مساله که آنتي‌بيوتيک‌ها «هرگز» باعث شکست قرص‌هاي ضد بارداري نمي‌شوند، مسلما زنان مي‌توانند براي افزايش اطمينان، در دوره مصرف آنتي‌بيوتيک موقتا از کاندوم نيز استفاده کنند. پزشکان بايد بر علل اثبات‌شده شکست قرص‌هاي ضد بارداري تاکيد کنند که عبارتند از: مصرف نامنظم قرص‌ها، شروع ديرهنگام بسته جديد قرص‌ها، و جا انداختن مصرف چند قرص (خصوصا در هفته اول يا سوم دوره). همچنين تمامي مصرف‌کنندگان قرص‌هاي ضد بارداري بايد به استفاده از روش‌هاي اورژانس ضد بارداري در صورت لزوم، تشويق شوند.

به تازگي يك مطالعه جديد دريافته كاربرد آنتي‌بيوتيك به عنوان درمان اوليه در آپانديسيت غيرعارضه‌دار ايمن و كارآمد است و مي‌تواند به بعضي از بيماران كمك كند تا تحت‌ جراحي قرار نگيرند. در واقع آنتي‌بيوتيك براي دوسوم بيماران مي‌تواند عالي عمل كند يا حتي بهتر از جراحي. استفاده از آنتي‌بيوتيك همچنين به طور قابل‌توجهي خطر عارضه‌دارشدن و مرگ بيماران را در مقايسه با جراحي كاهش مي‌دهد. به گزارش سپید، در اين بررسي، پژوهشگران داده‌هاي 4 كارآزمايي تصادفي‌سازي‌شده را كه در آنها 900 بيمار بزرگسال مبتلا به آپانديسيت عارضه‌دار حاد تحت مطالعه قرار گرفته بودند، دوباره بازيابي كردند. از اين تعداد 470 بيمار با آنتي‌بيوتيك و 430 بيمار تحت‌جراحي قرار گرفته بودند. 63 درصد بيماراني كه از ابتدا با آنتي‌بيوتيك درمان شدند، تا يك سال بعد نيز بدون علامت مانده و نيازي به برداشت آپانديس پيدا نكرده بودند. همچنين اين افراد تا 31 درصد كمتر خطر عارضه‌دار شدن را در مقابل گروه آپاندكتومي تجربه كردند. بايد يادآوري کرد که اين نتايج استاندارد درمان آپانديسيت را تغيير نمي‌دهد اما مي‌تواند پيشنهاد ‌كند درمان اوليه با آنتي‌بيوتيك شايد گزينه مناسبي باشد.

 محققان بيمارستان و مرکز تحقيقات کودکان «اس. تي. جود»، ساختار آنزيم کليدي‌ را در باکتري‌ها کشف کرده‌اند. اين کشف به ساخت نسل جديدي ‌از آنتي‌‌بيوتيک‌ها منتهي خواهد شد که در مقايسه با آنتي‌‌بيوتيک‌هاي قبلي ايمن‌ترند و در عين حال احتمال ايجاد مقاومت باکتريايي نسبت به آنها کمتر است. 
پس از گذشت بيش از 70 سال از آنکه اولين داروهاي گروه سولفوناميدها انقلابي در عرصه پزشکي ايجاد کردند و جان ميليون‌ها نفر را نجات دادند، محققان بيمارستان و مرکز تحقيقات کودکان «اس. تي. جود» مکانيسم مورد استفاده اين داروها را براي ازبين‌بردن باکتري‌ها در ابعاد اتمي بررسي کرده‌اند. اين مطالعات به ساخت نسل جديدي‌ از آنتي‌‌بيوتيک‌ها که احتمال ايجاد مقاومت باکتريايي نسبت به آنها کمتر است و در عين‌حال مصرف آنها با بروز عوارض کمتري همراه است، خواهد انجاميد. اين مطالعه بر آنزيم هدف سولفوناميدها، يعني دي‌هيدرو پتروئات‌سينتاز متمرکز است. بيشتر ميکروارگانيسم‌هاي مسبب بيماري براي ساخت مولکول فولات-که براي ساخت DNA و برخي از اسيدهاي آمينه ضروري است –به دي‌هيدرو پتروئات سينتاز نياز دارند. محققان روي آنزيم‌هاي مختلف به‌دست آمده از باکتري‌هاي گرم مثبت و گرم منفي مطالعه کردند و تکنيک‌هاي متنوعي را به‌کار بردند تا براي اولين بار به ساختارهاي واسطه‌اي آنزيم دي‌هيدرو پتروئات سينتاز طي واکنش شيميايي توليد فولات دست يابند. آنزيم‌هاي به‌دست آمده از باسيلوس آنتراسيس(گرم مثبت) و يرسينيا پستيس(گرم منفي) براي اين منظور به‌کار رفتند. محققان ابتدا از مدل‌هاي کامپيوتري براي پيش‌بيني فعاليت آنزيم استفاده کردند. سپس از تکنيکي با نام کريستالوگرافي اشعه ايکس براي اثبات صحت اين پيش‌بيني بهره گرفتند. اين ساختار در سطح مولکولي توضيح مي‌دهد که سولفوناميدها چگونه عمل مي‌کنند و مقاومت دارويي ناشي از موتاسيون‌ها چگونه به باکتري‌ها کمک مي‌کند تا بر آنتي‌‌بيوتيک‌ها غلبه کنند. اين يافته‌ها پيشرفت بزرگي در بيوشيمي ميکروبي و ساخت داروهاي ضدميکروبي ايجاد خواهد کرد.
به گزارش سپید، سولفوناميدها در سال‌هاي 1930 ميلادي‌کشف شدند و در سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفتند. البته اين گروه آنتي‌‌بيوتيک‌ها در زمره اولين قربانيان مقاومت آنتي‌‌بيوتيکي نيز بوده‌اند. دکتر لي، سرپرست تحقيق معتقد است در زمان شروع اين مطالعه (8 سال قبل)، هدف از آن درک صحيح مکانيسم کاتاليتيک پروتئين دي‌هيدرو پتروئات سينتاز بوده است.

همه مي‌دانيم که عفونت سينوس‌ها کسل‌کننده و دردناک هستند و به معناي واقعي کلمه سردرد ايجاد مي‌کنند. درنهايت نيز مصرف آنتي‌بيوتيک پاياني است بر تمام رنج‌ها اما براساس يک مطالعه جديد که توسط محققان مدرسه پزشکي دانشگاه واشنگتن انجام شده، آنتي‌بيوتيک تجويزي به‌وسيله پزشکان اثري بيشتر از پلاسبو براي کاهش علايم عفونت ندارد و بيماران نيز با خوردن آنتي‌بيوتيک علايم خود را سريع‌تر کاهش نمي‌دهند. درواقع نتيجه تحقيقات نشان مي‌دهد آنتي‌بيوتيک‌ها براي عفونت اوليه سينوس لازم نيستند و بيشتر بيماران خودبه‌خود بهتر خواهند شد. در اين مطالعه پژوهشگران 166 بزرگسال مبتلا به علايم عفونت حاد سينوس را مورد ارزيابي قرار دادند و آنها را به صورت تصادفي به دو گروه دريافت‌کننده آموکسي‌سيلين يا پلاسبو به مدت 10 روز تقسيم کردند. همچنين تمام آنها براي تسکين درد و تب، از استامينوفن استفاده کردند. همچنين يک دکونژستان و ضدسرفه و اسپري بيني سالين نيز براي آنها تجويز شد. به گزارش سپید، درنهايت در ارزيابي‌هاي بيشتر هيچ تفاوتي ميان دو گروه ديده نشد و به نظر مي‌رسد سينوزيت با گذشت زمان خودبه‌خود بهتر خواهد شد. پس بهتر است از تجويز نامناسب آنتي‌بيوتيک‌ برحذر بود.

براساس گزارش شاخه تحقيقاتي پزشکي ارتش ايالات متحده، از اين پس به جاي استفاده از آنتي‌بيوتيك‌ها بايد به دنبال نانوذرات بود و ديگر صرف هزينه براي آنتي‌بيوتيك‌ها بي‌فايده است. به جاي آنها، نانوتراپيوتيك‌هاي وفق‌پذير مي‌توانند وظايف آنتي‌بيوتيك‌ها را برعهده بگيرند و عليه عفونت‌ها بجنگند. در واقع در اين روش از RNAهاي كوچك تداخلي (siRNA) استفاده خواهد شد. اين كدهاي ژنتيكي به دنبال تصاوير آينه‌اي خود مانند باكتري‌ها درون سلول‌ها مي‌گردند و سپس آنها را ساكت خواهند كرد. به اين ترتيب توليد پروتئين‌ها متوقف شده و منجر به مرگ سلول‌ها خواهد شد. در هر صورت اين تكنولوژي جديد هنوز در ابتداي راه خود قرار دارد و محققان از تمام كساني كه در اين زمينه ايده‌هايي دارند، دعوت به عمل آورده‌اند تا پروپوزال خود را ارسال كنند و در اين پروژه بزرگ سهمي داشته باشند. در واقع آنها دنبال توليد siRNAهايي هستند كه به طور اختصاصي براي هر باكتري عمل كرده و باعث مرگ آنها شوند، به اين ترتيب ديگر عوارض جانبي آنتي‌بيوتيك‌ها بيماران را تهديد نخواهند كرد.

بيماراني كه از علايم مثانه بيش‌فعال و پيوري رنج مي‌برند، از 6 تا 9 ماه درمان با آنتي‌بيوتيك‌ها سود خواهند برد. در واقع شواهد روبه‌ افزايش حاكي از آن هستند كه گروهي از بيماران، باوجود آنكه آزمايش ادراري روتين آنها منفي است، از پروسه عفوني يا التهابي رنج مي‌برند كه منجر به بروز علايم مثانه بيش‌فعال در آنها مي‌شود. در واقع به‌نظر مي‌رسد نيمي از اين گروه از بيماران در ادرار خود باكتري دارند. در مطالعه‌اي كه با حضور 440 نفر در اين زمينه انجام شده، بيماران به 3 گروه تقسيم‌شدند. گروه اول پيوري داشتند و از همان اول تحت‌درمان قرار گرفتند، گروه دوم پيوري نداشتند و فقط تحت‌درمان با آنتي‌موسيكاريني و آموزش لازم قرار گرفتند. گروه سوم كه علايم پيوري نداشتند، باز با آنتي‌بيوتيك درمان شدند. در نهايت بيماران گروه 3 نسبت به 2 گروه ديگر مدت زمان بيشتري را بدون علايم سپري كردند. بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت كه در مثانه بيش‌فعال، باكتري‌ها نسبتا ساكت و خوابيده بوده و تزايد آنها به آهستگي صورت مي‌گيرد، بنابراين شانس پيشرفت مقاومت پاتوژن‌هاي مختلف بسياركم بوده و درمان با آنتي‌بيوتيك‌ها مي‌تواند در رفع آنها مفيد باشد.

پژوهشگران حدس مي‌زنند شايد در آينده‌اي نه‌چندان دور ترکيبات و مشتقات تتراسايکلين‌ها بتوانند در درمان بيماري آتروفي عضلاني نخاعي به کار روند. مطالعات اوليه روي مولکولي به نام PTK-SMA1 نشان مي‌دهد اين مولکول (که تشابه زيادي به آنتي‌بيوتيک‌هاي گروه تتراسايکلين‌ها دارد) مي‌تواند نحوه برش خوردن ژن‌هاي کروموزوم (که در بيماري آتروفي عضلاني نخاعي) موثرند را به شکل مطلوبي تغيير دهد. در موش‌هاي آزمايشگاهي اين تغييرات ظرف يک‌هفته پس از تجويز دارو صورت گرفته و علايم بهبود بيماري يا توقف سير پيشرونده آن ظهور کرده است. به هر حال هنوز تا رسيدن به مراحل انساني و باليني تحقيقات روي اين دارو راه بسياري باقي مانده است.

برگزار کنندگان: دانشگاه علوم پزشکی مازندران
 زمان برگزاری: ۹ الی ۱۱ اسفند ۱۳۹۰
ارسال خلاصه مقالات: ۳۰/۹/۱۳۹۰
مکان برگزاری: ساری، مجتمع دانشگاهی پیامبر اعظم

سایت همایش