پزشکی بالینی

پژوهشگران به مادران هشدار دادند که تکان دادن کودک برای خواباندن وی در آینده مشکلات بسیاری برای آنها ایجاد خواهد کرد. لیان موری، استاد روانشناسی رشد دانشگاه ریدینگ بر این باور است که نوزادان هر آنچه را در زمان خوابشان رخ می‌دهد، به یاد می‌سپارند و هر دفعه خواهان همان چیز می‌شوند. از این رو کودکی به در آغوش گرفته شدن عادت کرده، در آینده برای خوابیدن خواستار تکان دادن خواهد بود. همچنین مادرانی که کودکان خود را با شیر دادن می‌خوابانند، باید منتظر بی‌خوابی‌های شبانه زیادی باشند. 
موری که بیش از 40 سال را به تحقیقات در مورد رشد کودکان پرداخته، توصیه می‌کند والدین عملکرد طبیعی کودک را در زمان خواب‌آلودگی بررسی کنند و آن شرایط را برایش آسانتر کنند. بنابراین کودکی را که با مکیدن انگشت شصت بخواب می‌رود می‌توان در یک پتو پیچیده و دستانش را در نزدیکی دهانش قرار داد. 
کودکان دیگر ممکن است با مشاهده الگوهای پیچیده خواب‌آلود شوند از این رو می‌توان پارچه‌های با طرحهای مفصل را در اطراف تخت آنها قرار داد. به گفته پرفسور موری، انجام زودتر این کار روزانه می‌توانند از ماهها بیخوابی مادران جلوگیری کند. همچنین وی به مادران توصیه می‌کند که نوزادان را به یک روال عادت دهند چرا که این یکی از بهترین راهها برای ارتقاء قدرت مغزی آنها است و اینکه دو سال اول زندگی پایه‌گذار همه‌چیز از اجتماعی بودن تا ضریب هوشی است.

یافته‌های دانشمندان نشان می‌دهد سطوح پایین ویتامین D خطر بروز بیماری‌های قلبی عروقی را در بیماران دیابتیک دو برابر می‌کند. محققان دانشگاه واشنگتن در سنت لوییس دریافته‌اند که بیماران دیابتی با کمبود ویتامین D نمی‌توانند کلسترول را به ‌طور طبیعی پردازش کنند، بنابراین کلسترول در عروق خونی رسوب می‌کند و خطر حملات قلبی و مغزی را افزایش می‌دهد. این مشکل ممکن است به سادگی با افزایش سطوح ویتامین D حل شود. در واقع مکانیسم این واکنش به این صورت است که ویتامین D برداشت کلسترول را به وسیله ماکروفاژها مهار می‌کند. با کمبود این ویتامین، سلول‌های ماکروفاژ کلسترول بیشتری می‌خورند و این ویتامین نمی‌تواند از شر آن نجات یابد. 
ماکروفاژها با کلسترول اضافی پر می‌شوند و به نام «سلول‌های foam» شناخته می‌شوند که یکی از ابتدایی‌ترین نشانه‌های ایجاد آترواسکلروزیس هستند. ماکروفاژها در پاسخ به التهاب به وسیله سیستم ایمنی ارسال شده و اغلب با بیماری‌هایی مانند دیابت فعال می‌شوند. پژوهشگران معتقدند که در افراد دیابتی مبتلا به کمبود ویتامین D، ماکروفاژها با کلسترول پر می‌شوند و سرانجام رگ‌های خونی را سفت می‌کنند و جریان خون را می‌بندند. بنابراین ویتامین D با ارسال سیگنال به ماکروفاژها، مسیرهای مرتبط با برداشت و کلیرانس کلسترول را توسط آنها تنظیم می‌کنند.

یک شرکت سوئدی نوعی کلاه فناوری پیشرفته طراحی کرده است که دارای آنتن‌هایی برای ارسال ریزموج در جمجمه به منظور شناسایی احتمال بروز سکته است. به باور پزشکان، کلاه «سکته‌یاب» (Strokefinder) با ارسال ریزموجها به مغز می‌تواند جان هزاران تن را نجات دهد. مخترعان این دستگاه مدعی هستند که کلاه مذکور می‌تواند در زمان استفاده توسط کارکنان آمبولانسها به صرفه‌جویی در زمان حیاتی بین مرگ و زندگی کمک کند و یا می‌تواند خطر از کارافتادگی طولانی‌مدت را در بیماران کاهش دهد. 
سکته مغزی یکی از دلایل اصلی از کار افتادگی شدید در سراسر جهان است. اگرچه استفاده از دارو می‌تواند آسیب ایجاد شده توسط رایجترین نوع سکته در اثر لخته شدن خون در مغز را کاهش دهد، اما این درمان یا باید در سه تا چهار ساعت اولیه انجام شود یا ممکن است ضرر آن بیشتر از فایده‌اش باشد. بیماران را نمی‌توان بدون اسکن مغزی درمان کرد؛ چرا که دارو ممکن است برای بیماران مبتلا به نوع دوم کمتر رایج سکته که در اثر خونریزی مغزی ایجاد می‌شود، مرگبار باشد. در اینجاست که تشخیص سریع بین دو سکته اهمیت می‌یابد. 
شرکت سوئدی Medfield Diagnostics کلاه سکته‌یاب را طراحی کرده که ریزموجهای مشابه امواج تلفن همراه را از طریق آنتن‌هایش به جمجمه می‌فرستد. کلاه مذکور بر روی سر بیمار قرار گرفته و بافت مغز را با استفاده از ریزموجها آزمایش می‌کند. سیگنالها توسط سیستمی برای تعیین نوع سکته و اینکه توسط لخته خون یا خونریزی مغزی ایجاد شده، ترجمه می‌شوند. 
محققان دانشگاه فناوری چاملرز، آکادمی سالگرنسکا و بیمارستان دانشگاهی سالگرنسکا در گوتنبرگ سوئد یک کارآزمایی بر روی 45 بیمار انجام دادند. نتایج این کارآزمایی نشان داد که کلاه سکته‌یاب از قطعیت زیادی در یافته‌های خود برخوردار است. مطالعات اولیه بیمار درون بیمارستانها انجام شده و گروه تحقیقاتی آکادمی چالمرز و سالگرنسکا در پائیز سال جاری قصد دارند یک کلاه متحرک سکته‌یاب را بر روی بیماران در آمبولانس آزمایش کنند. به گفته محققان، این ریزموجها 100 برابر ضعیفتر از امواج تولید شده توسط تلفن همراه هستند و تنها برای چند ثانیه باقی می‌مانند که نشان از ایمن بودن کلاه دارد. نتایج این پژوهش در مجله Engineering in Medicine & Biology Society منتشر شده است.

یک تزریق عادی ممکن است بزودی بتواند برای همیشه سطوح کلسترول خون را در بدن انسان پایین آورده و خطر حمله قلبی را تا 90 درصد کاهش دهد. دانشمندان موسسه سلولهای بنیادی هاروارد با همکاری محققان دانشگاه پنسیلوانیا یک رویکرد ویرایش ژنوم را برای کاهش دائمی کلسترول خون از طریق یک تزریق طراحی کرده‌اند. پژوهش این دانشمندان بر تغییر عملکرد یک ژن کبدی موسوم به PCSK9 تمرکز دارد. در سال 2003 گروهی از محققان فرانسوی به بررسی خانواده‌های دارای سطوح بالای کلسترول و حملات قلبی بسیار زودرس پرداخته و دریافتند از آنجایی که جهشها در ژن PCSK9 باعث افزایش سطوح کلسترول و حمله قلبی می‌شود، این ژن در واقع یک تنظیم‌کننده کلسترول است. 
محققانی از تگزاس نیز دریافتند که حدود سه درصد از جمعیت مورد مطالعه‌شان، دارای جهشهایی در ژن PCSK9 هستند که تاثیر معکوسی داشته است. افراد دارای این جهشها حدود 15 تا 28 درصد کمتر از حد میانگین از سطوح کلسترول بد در بدن خود برخوردار بودند. همچنین افراد دارای این نقص حدود 47 تا 88 درصد کمتر از حد میانگین با خطر حمله قلبی روبرو می‌شدند. پروژه تبدیل ژنهای PCSK9 به نمونه‌های دارای نقص خوب از سال گذشته و با کشف فناوری جدید موسوم به CRISPR/Cas9 آغاز شد. Cas9 یک پروتئین است که شکافی در دی‌ان‌ای ایجاد می‌کند و CRISPR یک جزء آران‌ای است که به توالی مطابق پیوند می‌خورد. CRISPR به هدایت Cas9 توالی مورد توجه دانشمندان در دی‌ان‌ای پرداخته و سلول سپس می‌تواند خود را ترمیم کند.

با افزایش چاقی و ابتلا به دیابت نوع 2 در کودکان و نوجوانان، محققان به دنبال یافتن چگونگی پردازش مواد غذایی در بدن کودکان و دلایل افزایش ابتلا به چاقی و دیابت در آنان هستند. محققان دانشکده پزشکی ییل، تفاوت و چگونگی پاسخگویی مغز نوجوانان و بزرگسالان را به مصرف یک نوشیدنی گلوکز دار، مقایسه کردند. 
نتایج نشان داد در نوجوانان، مصرف گلوکز به افزایش جریان خون در مناطق مغزی درگیر در پاداش، انگیزه و تصمیم‌گیری، کمک می‌کند، در حالی‌که در افراد بزرگسال در این مناطق مغزی جریان خون کاهش می‌یابد. به گفته آنیا جستربوف، سرپرست تحقیقات و استادیار بخش اطفال دانشگاه پزشکی ییل، محققان هنوز نتوانسته‌اند ارتباط مصرف گلوکز و تاثیر آن بر رفتارها را به دست آورند، اما به طور قطع می‌دانند که پاسخگویی مغز نوجوانان و بزرگسالان به مصرف گلوکز متفاوت است و این موضوع از اهمیت برخوردار است، چرا که نوجوانان بیشترین مصرف کنندگان قندهای افزودنی در رژیم‌های غذایی هستند. 
این تحقیقات، اولین مرحله از شناخت مغز نوجوانان در پاسخگویی به مصرف نوشیدنی‌های شیرین است و می‌تواند به درک ارتباط مصرف مواد قندی و تاثیر آنها بر غذاها و افزایش ابتلا به چاقی در کودکان و نوجوانان کمک کند. محققان آلمانی در دانشگاه و بیمارستان کودکان در لایپزیک، ترکیب سلول‌های چربی کودکان و نوجوانان چاق و لاغر را با یکدیگر مقایسه کردند. آنان دریافتند هنگامی که کودکان چاق می‌شوند، تعداد سلول‌های چربی در آنان افزایش می‌یابد که اندازه این سلول‌ها بزرگ‌تر از سلول‌های موجود در بدن کودکان لاغر است. محققان، همچنین به شواهدی مبنی بر اختلال در عملکرد سلول‌های چربی در کودکان چاق، از جمله نشانه‌های التهاب، که می‌تواند منجر به مقاومت به انسولین، دیابت و دیگر مشکلات، مانند فشار خون شود دست یافتند. محققان امیدوارند این تحقیقات بتواند به شناخت عوامل ابتلا به چاقی و دیابت در کودکان و نوجوانان کمک کند.

بر اساس مطالعه جدید، مراقبت از فرزندان توسط پدران نه تنها تغییرات هورمونی آن‌ها را تقویت می‌کند، بلکه مغزشان را نیز دوباره شکل می‌دهد. در تحقیقات انجام‌شده، هنگام مراقبت از فرزندان مغز مردان الگوهای شناختی و تعهد عاطفی مشاهده‌شده در مغز زنان را بروز داد. بنابراین ممکن است شبکه مغزی فرزندپروری وجود داشته باشد که در زنان و مردان مشترک است. محققان 98 نفر از تازه‌ پدر و مادران را هنگام تماشای ویدیوهایی که شامل فیلم‌های فرزندان خود آن‌ها بودند، بررسی کردند. در این مطالعه، مادرانی که خود از فرزندانشان مراقبت می‌کردند و همچنین پدرانی که در مراقبت از کودکانشان کمک می‌کردند، تحلیل شدند. 
در هر دو گروه، فعال‌سازی شبکه‌های مغزی مرتبط با پردازش عاطفی و درک اجتماعی مشاهده شد. به ویژه پدرانی که خود از فرزندانشان مراقبت می‌کردند، نوعی فعال‌سازی مغزی را در پردازش عاطفی بروز دادند که اکثرا در مادرانی که از فرزندانشان مراقبت می‌کردند، مشاهده شده بود. مطالعات پیشین نشان داده‌ بودند تازه‌پدرها افزایش در هورمون‌های استروژن، اوکسی‌توکسین، پرولاکتین و گلوکوکورتیکوئید را تجربه می‌کنند که چنین تغییرات هورمونی در اثر تماس آن‌ها با مادر و کودکشان حاصل می‌شود. جزئیات پژوهش جدید در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شد.

محققان مراقبت‌های ویژه در بیمارستان جانز هاپکینز در آمریکا با استفاده از حرکات ورزشی ملایم در بیماران بستری در واحد مراقبت‌های ویژه (ICU) توانسته‌اند ضعف عضلانی بیماران این بخش را که نمی‌توانند از تخت پایین بیایند، کاهش داده و بهبودی آنها را سرعت بخشند. به گفته محققان ضعف عضلانی ناشی از بستری در ICU و تحرک نداشتن در این مدت مهمترین عاملی است که بهبودی بیماران این بخش و بازگشت آنها به زندگی عادی، کار و فعالیت‌های بازتوانی را به تاخیر می‌اندازد. محققان این پژوهش می‌گویند: بیماران واحد ICU‌ از آنها می‌خواهند که اجازه داشته باشند از تخت پایین بیایند و حرکت کنند. 
دانشمندان در این بررسی، حرکات ورزشی ساده‌ای را که برای افزایش قدرت عضلانی بیماران مفید هستند، توضیح می‌دهند. آنها از جمله دو متخصص طب فیزیکی این حرکات ورزشی را روی 400 بیمار بخش ICU بیمارستان جانز هاپکینز به کار بستند. با وجودی که هنوز برای تایید نتایج این تحقیق، پژوهشهای بیشتری مورد نیاز است، محققان اعلام کرده‌اند که انجام این حرکات ورزشی توسط بیماران ICU موفقیت‌آمیز بوده و آنها بیمارستان را زودتر، با حال عمومی بهتر و با روحیه‌ای بالاتر ترک کرده‌اند. 
برخی از بیماران بستری در ICU از تخت برخاسته و راه رفته‌اند، برای برخی دیگر دستگاه‌هایی که با تحریک الکتریکی عضلات را تقویت می‌کنند به کار رفته و برخی دیگر با استفاده از دستگاه مخصوصی که به تخت آنها متصل بود، حرکاتی مانند پا دوچرخه انجام می‌داده‌اند. به گفته‌ی این محققان، داده‌های فراوانی حاکی از آن هستند که بستری شدن‌های طولانی مدت و بی حرکت بودن حتی به مدت چند روز می‌تواند به ضعف عضلانی قابل ملاحظه‌ای منجر شود. در برخی تحقیقات، دیده شده که این گونه بیماران تا پنج درصد از توده عضلانی‌شان را از دست داده‌اند. نتایج این پژوهش در مجله طب مراقبت‌های ویژه به چاپ رسیده است.

لوزالمعده مصنوعی جدید به هزاران بیمار مبتلا به دیابت کمک خواهد کرد تا بدون تزریق مداوم انسولین یک زندگی عادی داشته باشند. دانشمندان همچنین امیدوارند این ابزار در نهایت به مقابله با بیماری دیابت مرتبط با چاقی کمک کند. لوزالمعده ابداعی به یک آی‌پاد شباهت دارد و دارای یک صفحه‌نمایش کوچک و یک پمپ است. این سامانه که به لباس بیمار متصل می‌شود، با نظارت مستمر بر قند خون و ارائه دوزهای منظم انسولین برای عادی ماندن سطح این ماده در بدن عمل می‌کند. 
در نخستین آزمایش‌های انجام‌شده، 24 بیمار انگلیسی مبتلا به دیابت نوع 1 ابزار مزبور را به مدت یک ماه در منزل به جای تزریق انسولین پوشیدند. حدود 300 هزار نفر در انگلیس از این بیماری مادام‌العمر رنج می‌برند که معمولا در کودکان و بزرگسالان جوان تشخیص داده می‌شود. 
این بیماری زمانی رخ می‌دهد که لوزالمعده تولید انسولین را متوقف می‌کند و بیماران مجبور می‌شوند بین دو تا پنج بار در روز این ماده را بدنشان تزریق کنند. آن‌ها باید به طور مداوم با سوزن زدن به انگشتان و قراردادن نمونه‌های خونشان روی نوعی نوار آزمایشگاهی بر سطوح قند خون خود نظارت کنند. همچنین 2.9 میلیون نفر در انگلیس مبتلا به دیابت نوع 2 هستند که در این نوع هم بدن یا اصلا یا به طور مناسب انسولین تولید نمی‌کند. محققان دانشگاه کمبریج و مبتکران لوزالمعده جدید معتقدند این سیستم مصنوعی در آزمایش‌ها به اندازه‌ای موفق عمل کرده که می‌تواند برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 هم کارآمد باشد. جزئیات این دستاورد علمی در مجله Lancet Diabetes and Endocrinology منتشر شد.

محققان دانشگاه ایالتی آیووا نوع جدیدی از واکسن ساخته‌اند که از طریق استنشاق وارد بدن می‌شود. با این محصول می‌توان افراد زیادی را در نواحی که بیماری واگیرداری شیوع پیدا کرده به سرعت واکسینه کرد. محققان، این نانوواکسن را در دویست و چهل و هفتمین نشست جهانی انجمن شیمی آمریکا (ACS) رونمایی کردند. سخنرانی مربوط به این نانوواکسن یکی از 10 هزار ارائه‌ای بود که در این نشست انجام شد. 
به گفته این محققان، راهبرد مورد استفاده برای ساخت این نانوواکسن می‌تواند برای ساخت واکسن‌هایی برای بیماری‌های کنونی و بیماری‌های نوظهوری که به وجود می‌آیند، به کار رود. سارس، آنفلوآنزاهای جدید و عفونت‌های ریوی مقاوم در برابر دارو از جمله بیماری‌هایی هستند که با این واکسن می‌توان از شیوع آنها جلوگیری کرد. این محققان می‌افزایند: در حال حاضر برای واکسینه کردن باید از سرنگ، یخچال و ظروف حمل دارو استفاده کرد که همه‌ی آن‌ها محدودیت‌هایی را برای پزشکان و بیماران ایجاد می‌کنند. علاوه‌ براین که تزریق واکسن دردناک است، همه کسانی که به آن نیاز دارند شاید شانس به‌ دست آوردن و تزریق واکسن را پیدا نکنند. همچنین وجود یخچال برای حفظ و نگهداری واکسن ضروری است، بنابراین حمل و نقل آن به نقاط دور افتاده با دشواری‌هایی همراه است. 
این محققان، با بیان این که مزیت این نانوواکسن جدید آن است که نیاز به یخچال ندارد و می‌توان آن را به همه جا منتقل کرد، می‌افزایند: نانوواکسنی که ما ساخته‌ایم، اگر در دمای اتاق نگهداری شود بین شش تا ده ماه سالم می‌ماند. از سوی دیگر طراحی این واکسن به گونه‌ای است که از راه استنشاق مصرف می‌شود، بنابراین هر کسی می‌تواند از آن استفاده کند. این واکسن به محض ورود به بدن انسان، سیستم ایمنی بدن را فعال می‌کند. آنتی‌ژن‌های نگهبان بدن که وظیفه‌ی رصد وجود مواد خارجی در بدن را به عهده دارند، به محض شناسایی این واکسن به آن حمله کرده و ذرات تشکیل دهنده‌ی واکسن را خرد می‌کنند و در نهایت ذرات پروتئینی پاتوژن و پلیمر ایجاد می‌شود. این ساختار پروتئینی پلیمری سیستم ایمنی را به گونه‌ای تحریک می‌کند که سلول‌های ضد بیماری مورد نظر در بدن ایجاد می‌شود. بنابراین اگر بعدها ذرات بیماری‌زا وارد بدن شوند، بدن آمادگی لازم برای مقابله با آنها را داراست.

رنگ چشمان فرد می‌تواند سرنخ‌هایی از سلامتی وی را یدک بکشد. سال‌هاست که ارتباطات بین رنگ چشم و سلامتی دانشمندان را به سوی خود جلب کرده و منجر به تحقیقات فراوان در این زمینه شده است. گفته می‌شود رنگ چشم بر میزان درد فرد، امکان ابتلا به دیابت، سریع‌بودن ذهن و بسیاری موارد دیگر اثر گذار باشد. هم‌اکنون دانشمندان دانشگاه پیتزبورگ مورد دیگری را به این فهرست افزوده‌اند. آن‌ها دریافتند زنان قفقازی با چشمان رنگی (سبز یا آبی) در تحمل درد و استرس بهتر از افراد دارای چشمان قهوه‌ای و فندقی عمل می‌کنند. «اینا بلفر»، پروفسور هوشبرشناسی این دانشگاه، گفت: مطالعه 58 زن باردار نشان داد افراد چشم‌رنگی درد زایمان کمتری را تجربه کردند. همچنین زنان با چشمان روشن‌تر کمتر از دیگران از استرس پس از زایمان رنج برده، کمتر افسرده بودند و افکار منفی کمتری داشتند. در حالی که هنوز تحقیقات بیشتری در این زمینه لازم است، محققان نوعی ارتباط ژنتیکی را در این میان دخیل می‌دانند. 
تحقیقات پیشین نشان داده‌اند ژن‌های عامل رنگ چشم چند مسئولیته هستند و یکی از آن‌ها به نام NCX-4 که به رنگ چشم تیره‌تر مرتبط است، بسیاری از پروتئین‌ها را کنترل می‌کند؛ یکی از این پروتئین‌ها نیز با درد مرتبط است. دیگر ژن‌ها به ملانین مرتبط هستند و این رنگدانه که چشم را تیره‌تر می‌کند، با درد نیز ارتباط دارد. همچنین سندروم دوبین-جانسون کبد که موجب بروز رنگدانه قهوه‌ای در سلول‌های این عضو می‌شود، با تشکیل ملانین مرتبط است و علائم آن شامل درد و خستگی است. 
اگرچه بر اساس پژوهشهای انجام شده، افراد با چشم قهوه ای میزان الکل کمتری نسبت به چشم آبی‌ها مصرف می‌کنند، ملانین می‌تواند افراد چشم قهوه‌ای را در مقابل الکل بیشتر آسیب‌پذیر کند. با این حال، ملانین نه تنها تیرگی چشم را تعیین می‌کند، بلکه عایقی در برابر اتصالات الکتریکی بین سلول‌های مغزی است به طوری که هر چه میزان ملانین در مغز بیشتر باشد، مغز سریع‌تر و کارآمدتر عمل می‌کند. چنین موضوعی توضیح‌دهنده این نکته است که چرا واکنش‌های افراد چشم‌قهوه‌ای سریع‌تر از چشم‌آبی‌هاست و این که چرا آن‌ها در پرتاب یک فریزبی به سوی هدف و ضربه‌زدن به توپ با یک راکت بهتر عمل می‌کنند. 
تحقیقات پیشین همچنین نشان داده‌اند دانشجویان با رنگ چشم تیره در آزمون‌های هوش چندمسئولیته تا حد قابل‌توجهی عملکرد بهتری داشتند. با این حال، واکنش‌های کندتر افراد چشم‌آبی به معنای تفکر استراتژیک‌تر آن‌ها است. در این میان، دانشجویان چشم آبی در فعالیت‌هایی شامل برنامه‌ریزی و ساختاربندی‌کردن زمانشان مانند گلف یا درس‌خواندن برای امتحان‌ها عمکرد بهتری داشتند. دیابت نوع 1 خطری مرتبط به چشم‌آبی‌هاست و یک مطالعه در ایتالیا در سال 2011 نشان داد افراد چشم‌آبی بیشتر از چنین بیماری رنج می‌برند. رنگ آبی چشم همچنین می‌تواند با مشکلات شنوایی مرتبط باشد. جزئیات مطالعه دانشمندان دانشگاه پیتزبورگ در نشست علمی انجمن درد امریکا ارائه شد.

دانشمندان اسپانیایی توانسته‌اند واکنش‌های زبان را در زمان خوردن بستنی در نمودار نمایش دهند. محققان دانشگاه والنسیا با استفاده از روشی موسوم به سلطه زمانی احساس(TDS) توانسته‌اند میزان «سرد»، «خامه‌ای» و «ناهموار» بودن لازم برای یک بستنی خوب را بررسی کنند. نرم‌افزار محققان می‌تواند منحنی‌های رنگی تولید کند که تغییرات در ویژگیهای مختلف را دنبال می‌کند. این ویژگیها همچنین شامل چسبندگی و احساس دهانی نیز هستند. دانشمندان در یک جلسه مزه کردن از 85 فرد خواستند احساسات خود را در زمان خوردن یک بستنی وانیلی بیان کنند. این شرکت‌کنندگان باید به یک نمایشگر که غالبترین ویژگی موجود در هر لحظه را نشان می‌داد، اشاره می‌کردند. این ویژگیها شامل سرد، یخی، خامه‌ای، زبر و چسبنده بودن بستنی و در نهایت احساس دهانی آن بودند. 
نتایج بدست آمده توسط نرم‌افزار پردازش شده و در نمودارهایی با خطوط رنگی که هرکدام نشانگر ویژگی خاصی بود، به نمایش درآمد. به گفته دانشمندان، در بستی که تنها از شیر و شکر ساخته شده، منحنی‌های غالب بیشتر نشانگر سردی و صاف نبودن بودند. اما افزودن خامه، تخم‌مرغ و هیدروکلوئیدها بطور چشمگیری نشانگرهای خامه‌ای بودن و احساس دهانی را افزایش داد. این ماده شیمیایی تصور خامه‌ای بودن را در بستنی ایجاد می‌کند. به گفته محققان، دانستن این جزئیات و مکانیزم درک حسی یک محصول به سازندگان در بهتر شدن ابعاد ایده آل از مواد تشکیل‌دهنده برای بهبود محصول کمک خواهد کرد.

محققان مرکز سرطان کالیفرنیای شمالی (NCCC) دریافته‌اند کودکانی که در نزدیکی مزارعی که در آنها از آفت‌کش‌ها استفاده می‌شود، زندگی می‌کنند و در معرض این مواد قرار گرفته‌اند، بیش از کودکان دیگر در معرض خطر ابتلا به لوسمی حاد بعنوان شایع‌ترین نوع سرطان در کودکان قرار دارند. دانشمندان اثرات بیش از 100 نوع آفت‌کش رایج در مزارع ایالت کالیفرنیا را روی بروز خطر ابتلا به لوسمی بررسی و میزان مواجهه کودکان را با این مواد به سه گروه خفیف، متوسط و شدید تقسیم‌بندی کردند. 
این تحقیق نشان داد که میزان بروز خطر ابتلا به لوسمی در کودکانی که درجه مواجهه آنها با آفت‌کش‌ها متوسط بود، بیش از بقیه بود. این آفت‌کش‌ها، موادی هستند که در گروه‌های ارگانوفسفات‌ها، فنول‌های کلرینه شده و تریازین‌ها طبقه بندی می‌شوند. همچنین موادی که به عنوان حشره‌کش‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند نیز چنین اثری داشتند. به گفته محققان، کالیفرنیا یکی از معدود ایالت‌های آمریکاست که در آن ارائه گزارش استفاده از آفت‌کش‌ها مانند زمان و مکان استفاده از آنها و نوع و مقدار آنها الزامی است و کشاورزان باید در مواقع معینی گزارش کاملی از به کار بردن آفت‌کش‌ها در مزرعه‌شان به مقامات مسؤول ارائه کنند. 
محققان برای انجام این پژوهش، سابقه مواجهه کودکان با آفت‌کش‌ها را از بدو تولد تا زمان تشخیص بیماری لوسمی به دست آوردند. این کودکان متعلق به خانواده‌هایی بودند که در محدوده 2.5 کیلومتری مزرعه‌های مورد مطالعه زندگی می‌کردند. با انجام مصاحبه با خانواده‌ها، محققان توانستند دریابند کودکان در چه دوره‌هایی از زندگی خود تحت تاثیر این مواد قرار گرفته بودند. تعداد 213 کودک مبتلا به این بیماری و 286 کودک سالم در این مطالعه شرکت داشتند. نتایج این تحقیق در مجله پژوهش‌های محیطی به چاپ رسیده ‌است.

طبق يافته‌هاي جديد محققان، ديابت خطر مرگ ناشي از حمله قلبي يا مغزي را در زنان نسبت به مردان بيشتر افزايش مي‌دهد. در واقع زنان مبتلا به ديابت تقريبا 3 برابر زنان غيرديابتي با بيماري‌هاي قلبي دست و پنجه نرم مي‌کنند و اين نسبت خطر بالاتر در مقايسه با مردان، 44 درصد بيشتر است. اين يافته برخلاف اين واقعيت است که در کل مردان نسبت به زنان بيشتر مبتلا به بيماري‌هاي قلبي مي‌شوند. 
از آنجا که بيماري قلبي تقريبا قاتل شماره يک زنان است و تعداد زنان مبتلا به ديابت نيز به سرعت رو به افزايش است، اين يافته جديد خبر خوبي محسوب نمي‌شود. در پژوهش حاضر، محققان 64 مطالعه را بررسي کردند که از دهه 1960 تا کنون انجام شده و بيش از800 هزار نفر را از سراسر دنيا در برگرفته بودند. در نهايت دريافتند که تفاوت‌هاي جنسيتي در بروز خطر بيماري‌هاي قلبي‌عروقي مرتبط با ديابت پس از کنترل عواملي مانند سن همچنان به‌طور قوي پابرجا مي‌ماند. البته محققان درپي آن هستند که به علت اين اختلاف پي‌ببرند. آنها فکر مي‌کنند که علت اين امر به تفاوت‌هاي بيولوژيکي ميان زن و مرد بازمي‌گردد. از سوي ديگر، در مرحله پيش از ديابت و قبل از تشخيص آن، زنان نسبت به مردان عوامل خطر بيشتر و متابوليک بدتري مانند افزايش وزن دارند و اين مي‌تواند به معناي خطر قلبي عروقي بيشتر باشد.

محققان دانشگاه سنت لوئيس آمريکا در يک مدل موشي توانستند با کمک ترکيب ملکولار جديد، علايم آلزايمر را برگردانده و مبتلايان را به وضعيت اوليه خود بازگردانند. اين ترکيب جديد که (antisense oligonucleotide OL-1) نام دارد، وقتي روي مدل‌هاي موشي مبتلا به بيماري آلزايمر آزمايش شد، باعث برگشت علايم کلاسيک بيماري (التهاب مغز و نقصان يادگيري و حافظه) شد. اين ترکيب ملکولي با بلوکه کردن mRNA، که توليد پروتئين آميلوئيد- بتاي اضافي را تحريک مي‌کند و باعث توليد پلاک‌هاي آميلوئيد- بتا (نشان اصلي بيماري آلزايمر) مي‌شود، به مقابله با اين بيماري مي‌پردازد. درواقع اين ترکيب مي‌تواند بيان بالاي ژن پيشروي پروتئين آميلوئيد- بتا را کاهش دهد، به اين ترتيب مقدار اين پروتئين در بدن تنظيم مي‌شود. محققان در مقاله خود ذکر مي‌کنند که با توجه به موفقيت اين آزمايش روي موش‌ها، آن را نيز روي انسان‌ها تست کنند تاببينند که آيا همان اثر را روي انسان‌ها هم دارند يا خير. نويسندگان اين مقاله ذکر مي‌کنند که يافته‌هاي جديد بر اهميت پروتئين آميلوئيد- بتا در روند بيماري آلزايمر تاکيد دوباره دارد. آنها پيشنهاد مي‌کنند که1- antisense که پيشروي پروتئين آميلوئيد- بتا را هدف قرار دهد، درمان بالقوه براي برگرداندن علايم بيماري آلزايمر به حساب مي‌آيد.

تازه‌ترين پژوهش‌هاي دانشمندان نشان مي‌دهد که تزريق خون موش‌هاي کم‌سال به هم‌نوعان سالمند خود، بر فعاليت‌هاي جسمي و ذهني گروه دوم مي‌افزايد. به‌نظر برخي از پژوهشگران، مي‌توان با اين روش با بيماري دمانس مبارزه کرد. نتايج آزمايش‌هاي يک گروه از پزشکان دانشگاه کاليفرنيا در سانفرانسيسکو در زمينه‌ي تاثير تزريق خون موش‌هاي جوان به هم‌نوعان خود در سنين بالا، در مجله‌ي علمي «نيچر مديسن» در آمريکا انتشار يافت. اين پژوهشگران معتقدند که با استفاده از نتايج اين آزمايشات مي‌توان روند پيري را در انسان کند کرد و از بروز بيماري‌هايي که در اثر کهولت سن رخ مي‌کنند، پيش‌گيري به عمل آورد. سائول ويلدا، رئيس گروه پژوهشگر دانشگاه کاليفرنيا، در باره‌ي چگونگي انجام اين آزمايش‌ها نوشته که ماه‌ها به موش‌هايي با ميانگين سن يک انسان‌ ۶۰ ساله، خون موش‌هايي که سني برابر با انسان‌هاي ۲۰ ساله داشته‌اند، تزريق کرده و به اين نتيجه رسيده که خون موش‌هاي کم‌سال بر قدرت فراگيري و حافظه‌ي موش‌هاي سال‌خورده تاثير مثبت گذاشته است. بنا بر نوشته‌ي سائول ويلدا، آزمايش مربوطه در دو مرحله صورت گرفته است. در مرحله‌ي نخست اين پستانداران در حوضچه‌اي پر آب به حال خود رها شده‌اند. در مرحله‌ي دوم، به آن‌ها نشان داده شده که چگونه براي نجات از غرق‌شدن خود را به تخته‌‌چوبي که در فاصله‌ي کوتاهي از سطح آب نصب شده‌، بياويزند و از حوضچه خارج شوند. گروه‌ موش‌هايي که به آن‌ها خون موش‌هاي جوان تزريق شده، به آساني مراحل دوگانه‌ي آزمايش را به خاطر سپرده و پس از رها شدن در حوضچه‌ي پر آب، تخته‌‌چوب را يافته و خود را نجات داده‌اند. در حالي که گروه دوم، يعني گروه مسني که خوني به آن‌ها تزريق نشده، از عهده‌ي يافتن تخته‌‌چوب نجات بر نيامده‌اند. نتايج اين آزمايش‌ها هم‌چنين نشان مي‌دهند که گردش خون در شبکه‌ي مويرگ‌هاي مغز موش‌هاي گروه نخست، سريع‌تر از گروه دوم صورت گرفته است. عامل اصلي تسريع جريان خون در مغز اين جوندگان، پروتئيني به نام GDF11 بوده که در خون تزريقي از موش‌هاي جوان به ميزان قابل‌توجهي يافت مي‌شود. پژوهشگران، پس از کسب اين نتيجه مقدار بيشتري پروتئين GDF11 به موش‌هاي گروه نخست تزريق کرده و مي‌بينند که نه تنها قدرت پايداري و استقامت آن‌ها افزايش يافته، بلکه مويرگ‌هاي جديدي نيز در مغز اين پستانداران توليد شده است. البته گروه پژوهشي دانشگاه کاليفرنيا در گزارش خود مي‌نويسد که هنوز در اين باره تحقيقي صورت نگرفته که آيا مواد ديگري که در خون موش‌هاي جوان وجود دارد، در بروز اين تغييرات مثبت نقش بازي کرده است يا نه.در گزارش گروه پژوهشي دانشگاه کاليفرنيا هم‌چنين آمده است، از آن‌جا که پروتئين GDF11 در ترکيبات خوني انسان نيز وجود دارد، مي‌توان با استفاده از نتايج اين آزمايش‌ها، از روند پيرشدن طبيعي انسان‌ها که سبب کاهش قدرت فکري و بروز بيماري‌هايي مانند دمانس مي‌شود، پيش‌گيري به عمل آورد.

زماني که يک سرطان شروع به گسترش به ديگر قسمت‌هاي بدن مي‌کند، درمان آن مشکل‌تر مي‌شود. نتايج يک مطالعه بين‌المللي که براي نخستين‌بار منتشر شده، نشان مي‌دهد که کلسترول بد يا همان LDL يک مقصر اصلي و مهم در متاستاز است. درواقع محققان دريافته‌اند که LDL کنترل مکانيسم چگونگي متاستاز سلول‌هاي تومورال را برعهده دارند و اثر مستقيمي بر اين روند مي‌گذارند. آنها در اين مطالعه به اين نتيجه رسيده‌اند که سطح بالاي LDL مي‌تواند کمک کند که اينتگرين‌ها در سلول‌هاي سرطاني به اطراف حرکت کنند و در مقابل، سطح بالاي HDL يا کلسترول خوب کمک مي‌کند اينتگرين‌ها درون سلول‌ها باقي بمانند. بنابراين به نظر مي‌رسد بالانس کردن متعادل سطح کلسترول‌ها راهي براي تاثير بر مهاجرت سلول‌هاي سرطاني و تهاجم آنهاست. اين تيم تحقيقاتي بين‌المللي به مدت 15 سال است که روي رابطه سطح کلسترول و متاستاز سلول‌هاي سرطاني تحقيق مي‌کنند.

دانشمندان دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز با نسخه‌برداری از فرآیندی در رحم برای تولید بافت چشم و با استفاده از نوعی سلول بنیادی انسان توانسته‌اند یک چشم آزمایشگاهی حساس به نور را تولید کنند.  این ساختار سه‌بعدی نشانگر اولین گام به سوی بازیابی بینایی در نابینایان است. 
محققان برای ساخت بافت پیجیده شبکیه چشم در ظرف آزمایشگاهی، از فرآیندی که در رحم رخ می‌دهد نسخه‌برداری کردند. شبکیه لایه‌ای از سلولهای حساس به نور و نورنها در پشت چشم است که سیگنالهای نوری را به پیامهای عصبی برای انتقال به مغز تبدیل می‌کند. تجربه مذکور با استفاده از سلولهای بنیادی القا شده شبیه‌جنینی انجام شد که شامل سلولهای بالغ دستکاری شده برای بازگشت به حالت شبه جنینی است. این سلولها مانند سلولهای بنیادی جنینی از پتانسیل لازم برای تبدیل شدن به هر نوع بافت در بدن برخوردارند. 
دانشمندان این سلولها را برای تبدیل به سلولهای پیش‌ساز شبکیه هم‌محور کردند که در نهایت به شکل ساختارهای سه‌بعدی توسعه یافتند. در مرحله برابر با 28 هفته رشد جنین، دانشمندان این شبکیه کوچک را با قرار دادن آن در برابر پالسهای نور آزمایش کردند. آنها دریافتند که گیرنده‌های نوری آزمایشگاهی مشابه نمونه‌های حاضر در چشم انسان به نور واکنش نشان می‌دهند. 
شبکیه چشم انسان از دو نوع سلول اصلی گیرنده نور موسوم به استوانه‌ای و مخروطی برخورداراست. بیشتر سلولها استوانه‌ای هستند که به نور کم حساسند. شبکیه آزمایشگاهی دانشمندان نیز بیشتر از سلولهای استوانه‌ای برخوردار بود. از این سلولهای می‌توان در بررسی دلایل بیماری‌های شبکیه در بافت انسانی بجای تکیه بر مدلهای حیوانی بهره برد. همچنین می‌توان داروهای خاص بیماران را بر روی این ساختارها آزمایش کرد. در طولانی مدت،‌ بافت بیمار یا مرده شبکیه می‌تواند با سلولهای آزمایشگاهی برای بازیابی بینایی جایگزین شوند.

محققان موسسه مهندسی سطحی و زیست‌فناوری فرانهوفر آلمان ریه مصنوعی مینیاتوری خلق کرده‌اند که پتانسیل ارتقای قابل‌توجه فرآیند طراحی درمان‌های سرطان ریه را دارد. علاوه بر امکان جایگزین‌کردن آزمایش‌های حیوانی که هم‌اکنون برای آزمایش داروهای جدید به کار می‌رود، این ریه سه‌بعدی را می‌توان برای بسط درک دانشمندان از چگونگی رشد سرطان ریه به سایر بخشهای بدن به کار برد. 
این ریه کوچک با حجمی برابر نصف یک سانتی‌متر مکعب از سلول‌های سرطانی ریه انسانی ساخته شده‌ که روی بافت رشد می‌کنند. ریه ابداعی به یک رآکتور زیستی متصل است که امکان نفس‌کشیدن برای آن‌ را با پمپاژکردن یک محیط مغذی از میان شریان‌های خونی‌اش فراهم می‌کند. مدل جدید می‌تواند سرعت و عمق تنفس ریه را تنظیم کند و می‌توان از آن برای انجام تحقیقات بیشتر روی متاستاز استفاده کرد. متاستاز، گسترش سرطان از بخشی از بدن به بخش غیرمجاور دیگری از بدن است و داشتن یک مدل سه‌بعدی درک دانشمندان از این فرآیند را به طور قابل‌توجهی افزایش می‌دهد. جزئیات این دستاورد علمی برای نخستین بار در «کنوانسیون بین‌المللی BIO» در سن‌دیگو کالیفرنیا ارائه شد.

تازه‌ترين پژوهش که روي موش‌ها انجام شده، حاکي است که کمبود خواب ممکن است باعث از ميان رفتن سلول‌ها مغز شود. محققان در نشريه نوروساينس گزارش داده‌اند که کمبود خواب طولاني در موش به از بين رفتن ۲۵ درصد سلول‌هاي مغز منجر شد. دانشمندان آمريکايي مي‌گويند اگر همين موضوع در انسان هم صادق باشد تلاش براي جبران کمبود خواب ممکن است بي‌فايده باشد. به عقيده آنها ممکن است روزي در آينده بتوان قرصي براي محافظت از مغز در برابر تاثير منفي کم‌خوابي ساخت. در اين مطالعه موش‌هاي آزمايشگاهي از خواب محروم شدند، به همان شکلي که گاه سبک زندگي امروزي مثل ساعات طولاني کار، انسان را از خواب محروم مي‌کند. تيمي از دانشکده پزشکي دانشگاه پنسيلوانيا بعضي سلول‌هاي خاص مغز را که در هوشيار نگه داشتن ذهن موثرند مطالعه کردند. بعد از چندين روز اعمال ساعات خواب، مثل کساني که سه شب شبکاري مي‌کنند و روزانه چهار يا پنج ساعت بيشتر نمي‌خوابند، ۲۵ درصد سلول‌ها در ساقه مغز موش‌ها از بين رفت. محققان مي‌گويند اين اولين شواهد از نابودي سلول‌هاي مغزي در اثر کم‌خوابي است. اما مي‌افزايند که براي درک اينکه آيا انسان‌ها هم در اثر کم‌خوابي در معرض آسيب دايمي هستند مطالعات بيشتري لازم است.