پزشکی بالینی

مقامات بهداشتي در آمريكا هشدار دادند مبتلايان به بيماري ديابت بيشتر در معرض خطر ابتلا به هپاتيت B هستند و به همين دليل اقدامات پيشگيرانه در برابر اين عفونت در طول مدت كنترل ميزان قند خون بسيار ضروري است. به گزارش ايسنا، مركز كنترل و پيشگيري امراض آمريكا در هفته نامه «بيماري و مرگ و مير» گزارش داد: تماس با مقادير بسيار اندك يا حتي نامحسوس خون حاصل از فرد آلوده به عفونت هپاتيت B در اثر استفاده از لوازم مشترك كنترل قند خون يا وسايل پزشكي ديگر مي‌تواند موجب انتقال عفونت شود. به همين خاطر توصيه مي‌شود كه بيماران ديابتي در هنگام استفاده از دستگاههاي كنترل قند بسيار مراقب اين مسئله باشند. به گزارش يونايتدپرس، ويروس هپايتت B مي‌تواند مايعات بدن افرادي را كه هيچ اطلاعاتي از وجود اين ويروس در بدنشان ندارند، آلوده كند. اين ويروس در خارج از بدن پايدار است و به راحتي به افراد ديگر منتقل مي‌شود. به همين خاطر مقامات بهداشتي آمريكا تاكيد كردند كه واكسيناسيون در برابر هپاتيت B براي تمام افراد بالغ مبتلا به ديابت كه اين واكسن را تزريق نكرده‌اند تا سن 59 سالگي ضروري است و از اين سن به بالا واكسيناسيون بايد تحت نظر و صلاحديد پزشك صورت گيرد. به گزارش ايسنا، ويروس هپاتيت B در خون و ساير مايعات بدن از جمله مايعات اندام تناسلي وجود دارد و از طريق تيغ و وسايل آرايشگاهي، لوازم دندانپزشكي، تماس جنسي و وسايل آلوده تزريق دارو منتقل مي‌شود. زنان باردار آلوده مي‌توانند از طريق جفت يا در موقع زايمان، ويروس را منتقل کنند. به گفته پزشكان، ميزان ويروس هپاتيت B در خون نسبت به ويروس ساير انواع هپاتيت بيشتر است و همين امر باعث انتقال راحت‌تر آن مي‌شود. با توجه به اين که در اغلب موارد اين بيماري از مادران آلوده به نوزادان منتقل مي‌شود تا سال‌ها علامتي بروز نمي‌کند. در برخي موارد به دنبال هپاتيت حاد ويروسي، فرد به صورت يک فرد ناقل در مي‌آيد.

گزارشي از سمپوزيوم سرطان پستان كه در دسامبر 2011 برگزار شد حاكي از آن است كه ابتلا به چاقي يا ديابت پس از سن 60 سالگي، به طور قابل توجهي احتمال ابتلا به سرطان پستان را بيشتر مي‌كند. محققان سوئدي در اين مطالعه دريافتند كه يك گروه از داروهاي ضدديابتي خطر سرطان را كم مي‌كنند، در حالي كه بقيه آنها اين خطر را بيشتر مي‌كنند. اين يافته‌ها كه از 5/1 ميليون نفر سوئدي جمع‌آوري شده نشان مي‌دهد زنان با سن بيش از 60 سال که چاق هستند، 55 درصد بيشتر احتمال ابتلا به سرطان پستان را دارند كه به نظر مي‌رسد عدد بالايي باشد و زنگ خطر را به صدا درآورده است. در واقع بروز ديابت تا 4 سال قبل از تشخيص سرطان، خطر را 37 درصد بيشتر مي‌كند، در حالي كه زنان با سطح ليپيد پايين‌تر خون، 25 درصد افزايش خطر دارند. اينكه چرا ليپيدهاي خون ميزان سرطان را تحت تاثير قرار مي‌دهند، مشخص نيست، اما سطح بالاتر ليپيدها به طور معكوسي با كاهش خطر سرطان مرتبط است.

براساس آخرين تحقيقات محققان، كودكان چاقي كه صبحانه نمي‌خورند و تنها به نوشيدن سودا اكتفا مي‌كنند، با احتمال بيشتري در معرض خطر سطوح پايين ويتامين D قرار دارند كه آنها را براي ابتلا به ديابت نوع 2 مستعدتر مي‌كند. اين مطالعه همچنين نشان مي‌دهد كه كودكان چاق با احتمال بيشتري با كمبود ويتامين D دست و پنجه نرم مي‌كنند كه همانا نتيجه‌اي ندارد جز مقاومت‌ به انسولين. به عبارت ديگر كودكان چاق 4 برابر احتمال بيشتر براي داشتن سطوح ناكافي ويتامين D دارند به طوري كه 50 درصد آنها، در مقابل 22 درصد كودكان با وزن طبيعي، سطح ويتامين D خونشان كمتر از 50 نانومول در ليتر گزارش شد كه به عنوان سطح نامناسب در نظر گرفته شد.

ديابت قندي ممکن است با انواع متفاوتي از تظاهرات پوستي همراه باشد. کنترل متابوليک خوب ممکن است از برخي از اين تظاهرات پوستي جلوگيري کند يا به درمان آنها کمک نمايد. متاسفانه، اغلب داروهاي کاهش‌دهنده قند نيز با عوارض پوستي همراه هستند. تشخيص علايم و نشانه‌هاي اين مشکلات پوستي اهميت دارد تا درمان مناسب براي آنها انجام گيرد يا به يک متخصص پوست يا ديابت ارجاع گردد. تقريبا تمامي بيماران مبتلا به ديابت نهايتا دچار عوارض پوستي ناشي از اثرات درازمدت ديابت قندي بر ميکروسيرکولاسيون و کلاژن پوستي مي‌شوند. عفونت‌هاي پوستي در ديابت نوع دو شايع هستند، در حالي که ضايعات اتوايميون در ديابت نوع يک شايع‌ترند. بيماراني که از سال‌ها پيش به ديابت مبتلا هستند، بيشتر احتمال دارد که دچار مشکلات پوستي ناتوان کننده شوند. با وجود اين، برخي مشکلات پوستي ممکن است در کوتاه‌مدت ايجاد شوند، ضمن اينکه انسولين و داروهاي خوراکي قند نيز عوارض جانبي پوستي دارند. علاوه بر اين، ضايعات پوستي ناشي از ديابت ممکن است به عنوان منفذي براي ورود عفونت‌هاي ثانويه نيز عمل کنند.
اين مقاله مروري قصد دارد تا راهنمايي براي پزشکان جهت تشخيص صحيح تظاهرات پوستي ناشي از ديابت نوع يک (جدول 1) و ديابت نوع دو (جدول 2)، تشخيص عوارض پوستي داروهاي کاهش‌دهنده‌ قند و همچنين کمک به درمان بيماري‌هاي پوستي ناشي از ديابت فراهم کند. طبقه‌بندي و درمان پاي ديابتي جزء حيطه موضوعات اين مقاله نيست.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

فشار خون يکي از بيماري‌هاي شايع همراه با ديابت است و قسمت اعظم بيماران مبتلا به ديابت را درگير مي‌سازد که شيوع آن بستگي به نوع ديابت، سن، چاقي و نژاد بيمار دارد. فشار خون، عامل خطري عمده هم براي بيماري‌هاي قلبي-عروقي و هم براي عوارض ميکروواسکولار است. در ديابت نوع يک، فشار خون اغلب ناشي از نفروپاتي زمينه‌اي است، در حالي که در ديابت نوع دو معمولا با ساير عوامل خطر قلبي و متابوليک همراهي دارد.
اندازه‌گيري فشار خون در مطب بايد توسط افراد آموزش ديده و براساس راهکارهاي مشخص شده براي افراد غيرديابتي انجام شود: اندازه‌گيري در وضعيت نشسته در حالي که پاها روي زمين هستند و بازوها در سطح قلب به جايي تکيه دارند. اندازه‌گيري پس از 5 دقيقه استراحت انجام مي‌شود. اندازه کاف فشار خون بايد براي دور بازو مناسب باشد. افزايش فشار خون بايد با اندازه‌گيري در روز ديگري تاييد شود. به دليل خطرات بارز همراهي فشار خون و ديابت، آستانه مشخص شده براي تشخيص پرفشاري خون در بيماران ديابتي پايين‌تر است (فشار خون mmHg 80/130) تا افراد غيرديابتي (فشار خون mm/Hg 90/140). پايش فشار خون در خانه توسط خود فرد و پايش 24 ساعته سرپايي فشار خون مي‌تواند موارد فشار خون «روپوش سفيد»⁽¹⁾ و همچنين فشار خون مخفي و هر گونه عدم تطابق ميان فشار خون را در مطب با فشار خون واقعي بيمار نشان دهد و در مطالعات بر روي افراد غيرديابتي، اندازه‌گيري فشار خون در منزل ارتباط بيشتري با خطر بيماري‌هاي قلبي- عروقي داشته است تا اندازه‌گيري فشار خون در مطب. با وجود اين، قسمت اعظم شواهد مربوط به فوايد درمان پرفشاري خون در افراد مبتلا به ديابت مبتني بر اندازه‌گيري در مطب بوده‌اند.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

از سال‌ها قبل ديابت بارداري (GDM)⁽¹⁾ به عنوان هر ميزاني از عدم تحمل گلوکز تعريف مي‌شد که در بارداري شروع شده يا براي اولين بار طي بارداري تشخيص داده شده باشد، چه اين اختلال پس از بارداري باقي بماند و چه باقي نماند. اين تعريف، احتمال آن را رد نمي‌کرد که عدم تحمل گلوکز تشخيص داده نشده، شايد قبل از بارداري و يا همزمان با آن شروع شده باشد. اين تعريف باعث تسهيل اتخاذ راهبردي واحد براي تشخيص و طبقه‌بندي ديابت بارداري مي‌شد اما محدوديت‌هاي آن نيز از سال‌ها پيش شناخته شده بود. همچنان که همه‌گيري در حال تداوم چاقي و ديابت منجر به افزايش بروز ديابت نوع دو در زنان در سنين باروري مي‌شود، تعداد زنان باردار مبتلا به ديابت نوع دو تشخيص داده نشده نيز افزايش پيدا مي‌کند. به همين دليل، منطقي است که زنان داراي عوامل خطر ديابت نوع دو (جدول 1) در اولين ويزيت پيش از بارداري، با استفاده از معيارهاي استاندارد تشخيص (جدول 2) از نظر ديابت غربالگري شوند. زناني که در اين ويزيت ديابت دارند، بايد به عنوان ديابت بارز⁽²⁾ و نه ديابت بارداري، تشخيص داده شوند.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

آزمون تشخيصي براي بيماران پيش ديابتي (در خطر ديابت) و بيماران بدون علامت
• آزمون‌هاي تشخيصي براي تعيين ديابت نوع دو و بررسي خطر ديابت در آينده در افراد بدون علامت بايد در تمامي افرادي که دچار اضافه‌وزن يا چاقي (kg/m² 25?BMI) هستند، همچنين افرادي که يک يا چند عامل خطر براي ابتلا به ديابت دارند، مدنظر قرار گيرد. در افرادي که اين عوامل خطر را ندارند، انجام آزمون‌هاي تشخيصي بايد از سن 45 سالگي آغاز گردد. (B)
• در صورتي که نتيجه آزمون طبيعي بود، تکرار آزمون حداقل هر سه سال يکبار قابل قبول است.
• براي انجام آزمون ديابت يا براي بررسي خطر ديابت در آينده، A1C، FPG، آزمون OGTT دو ساعته (با 75 گرم گلوکز) مناسب هستند.
• در افرادي که مشخص شده در آينده در خطر ‌ديابت هستند، در صورت لزوم بايد ساير عوامل خطر نظير بيماري‌هاي قبلي‌عروقي (CVD) هم درمان شود. (B)

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

شيوع روزافزون، پاتوژنز متغير، سير طبيعي پيشرونده و عوارض ديابت نوع دو، همگي بر لزوم اتخاذ فوري راهبردهاي درماني جديد تاکيد مي‌کنند. آگونيست‌هاي طولاني‌اثر گيرنده پپتيد شبه‌گلوکاگون-1 (مثلا هفته‌اي يک بار) در مراحل پيشرفته توليد هستند و باعث بهبود ترشح مرتبط با غذاي انسولين، کاهش توليد گلوکاگون مازاد و تسريع سيري مي‌شوند. 
کارآزمايي‌هاي مربوط به مهارکننده‌هاي دي‌پپتيديل پپتيداز 4 که باعث تشديد اثر هورمون‌هاي انسولين‌افزاي⁽¹⁾ درون‌زاد مي‌شوند نيز نزديک به اتمام هستند. رويکردهاي جديد براي تنظيم قند شامل کاربرد مهارکننده‌هاي ناقل 2 گلوکز- سديم که باعث افزايش پاکسازي قند توسط کليه مي‌شوند و مهارکننده‌هاي 11 بتا- هيدروکسي استروئيد دهيدروژناز 1 است که باعث کاهش اثرات گلوکوکورتيکوئيدها در کبد و بافت چربي مي‌شوند. فعال‌کننده‌هاي گلوکوکيناز رهاکننده انسولين و آگونسيت‌هاي گيرنده اسيد چرب جفت‌شده با پروتئين G پانکراس، آنتاگونسيت‌هاي گيرنده گلوکاگون و مهارکننده‌هاي متابوليک برون‌ده گلوکز کبد در دست بررسي هستند. شواهد اوليه تاييد‌کننده در مورد ترکيباتي که عملکرد انسولين را افزايش مي‌دهند و تا حدي آن را تقليد مي‌کنند يا برخي اثرات جراحي براي کاهش وزن را تکرار مي‌کنند، آشکار شده است.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

بيماران مبتلا به ديابت نوع دو دچار افزايش شيوع اختلالات ليپيدها هستند که باعث افزايش خطر بيماري‌هاي قلبي-عروقي در آنها مي‌شود. در دهه گذشته و حتي قبل از آن، کارآزمايي‌هاي باليني متعددي، اثرات قابل توجه درمان دارويي (عمدتا استاتين‌ها) را بر پيامدهاي قلبي-عروقي در بيماران مبتلا به بيماري‌هاي عروق کرونر و همچنين براي پيشگيري اوليه از بيماري‌هاي قلبي-عروقي نشان داده‌اند. تجزيه و تحليل زيرگروه‌هاي بيماران ديابتي در کارآزمايي‌هاي بزرگتر و کارآزمايي‌هاي اختصاصي در بيماران مبتلا به ديابت، نشان‌دهنده پيشگيري قابل توجه اوليه و ثانويه از وقايع قلبي-عروقي و همچنين مر‌گ‌هاي ناشي از بيماري‌هاي کرونري قلب در بيماران ديابتي بوده‌اند. همانطور که در جدول 1 نشان داده شده است و مشابه با يافته‌هاي مربوط به بيماران غيرديابتي، کاهش پيامدهاي قلبي-عروقي «سخت» (مرگ ناشي از بيماري کرونري قلب و سکته قلبي غيرکشنده) را مي‌توان به طور آشکارتري در بيماران ديابتي با خطر پايه بالاتر قلبي-عروقي (وجود بيماري شناخته شده قلبي-عروقي و يا سطح بسيار بالاي کلسترول LDL) مشاهده کرد، اما در مجموع فوايد درمان با استاتين‌ها در افراد مبتلا به ديابت با خطر قلبي-عروقي متوسط يا بالا قانع کننده است.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

شيوع ديابت نوع دو به طور مداوم در حال افزايش است و همزمان با آن جمعيت سالمندان نيز در حال رشد مي‌باشد. پيش‌بيني مي‌شود که جمعيت بزرگسالان بالاي 65 سال در ايالات متحده از 35 ميليون نفر در سال 2000 به 70 ميليون نفر در سال 2030 برسد. جمعيت سالمندان، در معرض خطر ديابت قرار دارد و اين مطلب دغدغه‌هاي خاصي را براي پزشکان در جهت ارائه خدمات به سالمندان مبتلا به ديابت ايجاد مي‌کند. براساس آمار سال 2007 مرکز کنترل بيماري‌هاي ايالات متحده، شيوع ديابت تشخيص داده شده در سن بالاي 60 سال، 2/12 ميليون نفر است که 1/23 از جمعيت اين گروه سني را تشکيل مي‌دهد. براساس مطالعه تغذيه و سلامت ملي، شيوع ديابت با افزايش سن بيشتر مي‌شود و در سنين 74-60 سالگي به اوج خود يعني 6/17 مي‌رسد و پس از آن در سن بالاي 75 سال تا حدي کمتر مي‌شود و به 9/14 مي‌رسد. يک مطالعه جديد مشخص کرد که شيوع ديابت در ساکنين خانه‌هاي سالمندان طي دوره‌اي از سال 1995 تا سال 2004 از 3/16 به 4/23 افزايش پيدا کرده است.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

رژيم يک مرحله‌اي درمان با ليکسوميا (ليکسيزناتايد) به‌اندازه رژيم 2 مرحله‌اي آن در کنترل قندخون مبتلايان به ديابت نوع 2 اثربخش است. ليکسوميا يک آگونيست گيرندهGLP-1 است که به شکل تک دوز روزانه مصرف مي‌شود و در مقايسه با بيماراني که قندخونشان با متفورمين به خوبي کنترل نشده بود، نتايج بررسي بسيار رضايت‌بخش بوده است. در مطالعه اخير اثربخشي و ايمني ليکسوميا در مبتلايان به ديابت نوع 2 که به دنبال مصرف متفورمين قندخونشان به خوبي کنترل نشده بود با دارونما مقايسه شد.

این سمینار در تاریخ ۲۱ الی ۲۲ دی ۱۳۹۰ توسط مرکز تحقیقات پزشکی مولکولی دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان  در سالن ابن سينا مجتمع فارابی بیمارستان شهید محمدی  بندرعباس برگزار خوهد شد. مباحث این سمینار شامل مشاوره ژنتیک در زمینه دیابت و بیماریهای قلبی عروقی مرتبط با آن، بیومارکرها و ژنهای دخیل در دیابت نوع 1 و 2، جنبه های ایمونولوژیک دیابت، دیابت و اپی ژنتیک، دیابت و عفونتهای باکتریال، دیابت و عفونتهای ویروسی، مکانیسمهای درگیر در عوارض عروقی دیابت و درمانهای تازه آن، بیوتکنولوژی و درمان دیابت، آنتی اکسیدانها در درمان دیابت، سلول درمانی در دیابت، Target های جدید در درمان دیابت، گیاهان داروئی در درمان دیابت می باشد.

اطلاعات بیشتر

پژوهشگران علوم پزشکی در کشور استرالیا در حال تولید قرص جدیدی هستند که به زودی مبتلایان به بیماری شایع دیابت را از تزریق انسولین بی نیاز خواهد کرد.این متخصصان ادعا می کنند: قرص جدید نه تنها برای درمان بلکه همچنین در پیشگیری از این بیماری شایع و مشکل ساز، موثر خواهد بود.
دیابت نوع ۱ یا دیابت نوجوانان، که نوعی بیماری خودایمنی است و در نتیجه تخریب نابجای سلول‌های مولد انسولین بوسیله دستگاه ایمنی بدن رخ می‌دهد. علت این بیماری که معمولا افراد را در سنین نوجوانی درگیر می‌کند، دقیقا مشخص نیست و علاجی هم برای آن وجود ندارد. این بیماران مجبورند از همان ابتدا با تزریق انسولین خارجی کمبود این هورمون را در بدن رفع کنند و قند خود را در حالت عادی نگه دارند.
یک گروه بین المللی از متخصصان در دانشگاه استرالیایی «کیورتین» ادعا کرده اند که با تولید داروی خوراکی جدید بیماران دیابتی جایگزینی برای مصرف مداوم انسولین پیدا خواهند کرد و دیگر نیازی به تزریق دردناک انسولین نخواهند داشت.
پروفسور اریک هلمرهورست و دستیاران وی طی ۱۰ سال گذشته روی میلیون ها ترکیب مختلف در پایگاه داده های دارویی مطالعه و آزمایش کردند تا بتوانند نقشه مولکولی انسولین را در آنها شبیه سازی کنند. وی می گوید: ما در آزمایشگاه و روی مدل های رایانه ای، سه میلیون ساختار ترکیب دارویی را بررسی کردیم تا دریابیم که توانایی کدامیک از آنها شبیه به نقشه مولکولی انسولین است. بنابراین گزارش، تیم پروفسور هلمرهورست بالاخره از بین این چند میلیون ساختار، نمونه مناسبی را پیدا کرده و در تلاش برای تولید داروی جدید، مطابق با این مدل ساختاری انتخاب شده هستند تا رویای آنها برای حذف انسولین تزریقی از رژیم دارویی این بیماران تحقق پیدا کند.

براساس گزارش شرکت Cellnovo، اين شركت تاييديه CE Mark را براي نخستين سيستم سيار مديريت ديابت در دنيا دريافت كرده كه خود پيشرفت عظيمي است براي اين شركت و بيماراني كه با بيماري ديابت دست و پنجه نرم مي‌كنند. اين سيستم مديريتي براساس اصول تكنولوژي موبايل و بدون‌سيم طراحي شده كه شامل پمپ پچ انسولين، گوشي با صفحه نمايش لمسي، يك پايشگر ساخته شده براي قندخون، يك مجموعه كاربردي قابل‌گسترش و يك سيستم بدون سيم است. شركت Cellnovo مدعي است با اين ابداع، اولين پمپ انسوليني را ارائه كرده كه با تركيب عملكردهاي لازم كيفيت‌هاي ضروري موجود را در يك دستگاه جمع كرده تا بيماران در تمام ساعت‌هاي شبانه‌روز پايش مناسبي از قندخون خود داشته باشند. با اين دستگاه جديد، درمان ديابت ساده‌تر و دقيق‌تر خواهد شد. در حال حاضر اين پمپ پچ‌، كوچك‌ترين و دقيق‌ترين دستگاه پايش قندخون موجود در بازار است و براي كساني كه با آيفون‌هاي اپل، صفحه نمايش لمسي و گوشي بدون‌سيم آشنا هستند، كاربرد ساده‌اي دارد.

ممكن است روزي با استخراج سلول‏هاي بنيادي كه درون رحم وجود دارد، ديابت كنترل شود. اين خبر را محققان دانشكده پزشكي «ييل» پس از يك پژوهش جديد ارايه دادند كه در مجله «درمان مولكولي» انتشار يافت. اين گروه با استفاده از تبديل سلول‏هاي داخل رحمي به سلول‏هاي مولد انسولين، ديابت را در موش‏ها درمان كردند. آندومتر يا لايه داخلي رحم، منبعي از سلول‏هاي بنيادي در افراد بالغ است. اين سلول‏ها، هر ماه طي يك سيكل عادت‌ماهانه، بافت رحمي توليد مي‌كنند. با وجود اين، آنها هم مثل ديگر سلول‏هاي بنيادي مي‌توانند به سلول‌هاي ديگر تقسيم شوند. گروه ييل دريافت كه مي‌توان از سلول‏هاي بنيادي آندومتريال براي توليد سلول‏هايIslet كه مولد انسولين هستند، استفاده كرد. در مراحل و بررسي‌هاي پيشرفته‏تر، مي‌توان از پيوند اين سلول‏ها براي درمان بيماران ديابتي استفاده كرد. اين پژوهش توسط دكتر هيو تيلور، پروفسور دانشگاه ييل انجام شد. محققان، سلول‏هاي بنيادي آندومتريال را در محيط‌هاي كشت حاوي مواد مغذي خاص و فاكتورهاي رشد غوطه‏ور كردند. سلول‏هاي بنيادي آندومتريال در واكنش به اين مواد، خصوصيات سلول‏هاي بتاي پانكراس را اتخاذ كردند كه مولد انسولين هستند. سلول‏هاي بنيادي آندومتريال در يك دوره انكوباسيون سه هفته‏اي، به شكل سلول‏هاي بتا درآمدند و توليد پروتئين‏هايي را كه به صورت تيپيكال توسط سلول‏هاي بتاي پانكراس ايجاد مي‌شود، شروع كردند. همچنين بعضي از اين سلول‏ها، انسولين توليد كردند. بدن بعد از غذا خوردن، غذا را به اجزاي آن مثل مواد قندي به گلوكز تبديل مي‌كند تا در بدن گردش كنند. واكنش آزادسازي انسولين از سلول‏هاي بتا، به سلول‏هاي بدن امكان مي‌دهد تا گلوكز موجود در گردش خون را دريافت كنند. در اين پژوهش پروفسور «تيلور» و گروه او، سلول‏هاي بنيادي بالغ را با گلوكز مواجه كردند و دريافتند كه شبيه به سلول‏هاي تيپيكال بتاي پانكراس هستند. سلول‏هاي محيط كشت با توليد انسولين، واكنش نشان مي‌دادند. اين گروه سپس به موش مبتلا به ديابت، سلول‏هاي بنيادي بالغ تزريق كردند. اين موش تعداد كمي سلول‏هاي بتاي فعال داشت و مقدار گلوكز موجود در خونش زياد بود. موشي كه درمان با سلول‏هاي بنيادي را دريافت نكرده بود، همچنان مقدار گلوكز خونش زياد بود، لتارژيك و مبتلا به كاتاراكت شد. در مقابل موشي كه درمان با سلول‏هاي بنيادي را دريافت كرده بود، فعال بود و مبتلا به كاتاراكت نشد ولي مقدار گلوكز خونش بالاتر از حد نرمال باقي ماند. پروفسور تيلور مي‌گويد: «قدم بعدي اين تحقيق مشخص مي‌كند كه اين درمان چقدر موثر است. ما همچنين در حال بررسي هستيم كه با تغيير در مواد مغذي محيط كشت يا با افزايش دوز تزريقي سلول‏ها چگونه مي‌توان درمان را موثرتر كرد. سلول‏هاي بنيادي آندومتريال احتمالا بيشتر براي درمان مبتلايان به ديابت تيپ يك مفيد هستند كه در آنان سيستم ايمني بدن سلول‏هاي مولد انسولين را از بين مي‏برد، در نتيجه انسولين نمي‌تواند مقدار گلوكز خون را كنترل كند».

پژوهشگران دانشگاهUT، طي مطالعه‌اي به بررسي اثر هورمون لپتين در کنترل ديابت نوع يک پرداختند. در اين مطالعه پژوهشگران از ترکيب مترلپتين (Metreleptin) که در مطالعات قبلي توسط بيماران به خوبي تحمل شده بود، استفاده کردند. پژوهشگران اين طرح عنوان کردند که نتايج حاصل از مطالعات حيواني حاکي از آن است که استفاده از لپتين مي‌تواند باعث کنترل قند خون در نمونه‌هاي حيواني مبتلا به ديابت نوع يک شده و از بروز کما در اين نمونه‌ها پيشگيري کند. اين نتايج نشان دادند که لپتين حتي بهتر از انسولين مي‌تواند قندخون را در اين نمونه‌هاي حيواني کنترل کند. به دنبال اين نتايج موفقيت‌آميز پژوهشگران تصميم گرفتند که اين دارو را روي انسان‌ها مورد آزمايش قرار دهند. شرايط لازم براي ورود به مطالعه بيماران مبتلا به ديابت نوع يک هستند که داراي شاخص توده بدني زير 25 بوده و سن آنها بين 18 تا 50 سال است.

این سمپوزیوم رتریخ ۲۹ د ۱۳۹۰ توط پژوهشکده علوم غدد درون ریز دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درمحل پژوهشکده واقع در ولنجک، خیابان یمن، خیابان پروانه برگزار خواهد شد. مباحث این سمپوزیوم شامل اپيدميولوژی ديابت و حاملگی، غربالگری ديابت، عوارض مادری و جنينی ديابت، داروهای خوراکی، انسولين درمانی، کنترل حاملگی می باشد.

اطلاعات بیشتر

شرکت داروسازي زيلندفارما از نتايج موفقيت‌آميز مطالعات داروي ليکسي‌سناتايد (Lixisenatide) خبر داد. اين دارو که آگونيست گيرنده GLP-1 است و يکبار در روز استفاده مي‌شود، در کنترل قندخون بيماران مبتلا به ديابت تيپ 2 کاربرد دارد. ليکسي‌سناتايد به عنوان يک داروي کمکي همراه با انسولين تجويز مي‌شود. مطالعات نشان دادند که اضافه کردن اين دارو به انسولين باعث کاهش HbA1c به ميزان 88/0 درصد مي‌شود که اين رقم نسبت به دارونما از لحاظ آماري معني‌دار بوده است. علاوه بر اين، ليکسي‌سناتايد باعث کاهش قابل‌توجه وزن در بيماران مبتلا به ديابت نيز شده است. اين مطالعه روي 311 بيمار بزرگسال مبتلا به ديابت که داراي HbA1c بين 7 تا 10 درصد بودند، انجام گرفته است.

این سمینار در تاریخ ۳ ای ۵ دی ۱۳۹۰ توسط پژوهشکده غدد درون ریز  دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی در محل پژوهشکده در ولنجک برگزار خواهد شد. مباحث این سمینار شامل اپيدميولوژی و طبقه بندی ديابت، تشخيص و غربالگری ديابت، پاتوژنز ديابت و مقاومت به انسولين، پيشگيری و درمان غير دارويی فعاليت بدنی در ديابت، تغذيه در ديابت، آزمايشگاه و ديابت، رتينو پاتی ديابتی، نوروپاتی ديابتی، داروهای پايين آورنده قند خون، کتو اسيدوز واغمای هيپراسمولار، انسولين درمانی می باشد.

اطلاعات بیشتر

مهارکننده‌هاي اختصاصي کو-ترانسپورتر‌2 سديم/گلوکز(SGLT2)، گروه جديدي از داروهاي ضدديابت خوراکي هستند. اثربخشي و ايمني اولين مهارکننده اختصاصي کو-ترانسپورتر 2 سديم/گلوکز، يعني داپاگليفلوزين (Dapagliflozin) به عنوان درمان اضافه شونده به متفورمين در مبتلايان به ديابت نوع 2 در يک مطالعه 52 هفته‌اي دوسوکور بررسي شده است. تعداد 406 بيمار وارد مطالعه شدند. در اين مطالعه داپاگليفلوزين با سولفونيل اوره گليپيزايد مقايسه شد. هدف اوليه طرح اين مطالعه بررسي توانايي داروي جديد در کاهش HbA1c و اهداف ثانويه شامل تغيير وزن، وقوع‌ هايپوگليسمي و بروز ساير عوارض جانبي بود. در زمينه کاهش HbA1c، در بيماران تحت درمان با داپاگليفلوزين در مقايسه با گليپيزايد تفاوت چنداني مشاهده نشد. مصرف داپاگليفلوزين با کاهش وزن (به‌طور متوسط کاهش 3/2 کيلوگرم) و دريافت گليپيزايد با افزايش وزن (به‌طور متوسط 1/2 کيلوگرم) همراه بوده است. خطر وقوع ‌هايپوگليسمي به ميزان قابل توجهي در بيماران تحت درمان با داپاگليفلوزين در مقايسه با دريافت‌کنندگان گليپيزايد کمتر بود. (3/5 درصد در مقابل 40/8 درصد). در افراد تحت درمان با داپاگليفلوزين شيوع عفونت‌هاي ادراري و تناسلي بالاتر بود. براساس يافته‌هاي اوليه اين مطالعه، اضافه کردن داپاگليفلوزين به متفورمين در مقايسه با متفورمين همراه با گليپيزايد با اثربخشي بيشتري در مبتلايان به ديابت نوع 2 همراه بوده است. در مورد نتايج ثانويه مطالعه نيز داپاگليفلوزين به دليل ايجاد کاهش وزن و خطر کمتر وقوع‌ هايپوگليسمي بر گليپيزايد ارجح است. افزايش خطر وقوع عفونت‌هاي ادراري-تناسلي در مصرف‌کنندگان داپاگليفلوزين به مطالعات تکميلي نياز دارد.
براساس گزارش مرکز پيشگيري و کنترل بيماري‌هاي آمريکا، ديابت نوع 2 يک نفر از هر 11 بزرگسال آمريکايي را درگير کرده است. ديابت نوع 2، بيماري مزمن و پيشرونده‌اي است که با مقاومت انسولين و/يا اختلال عملکرد سلول‌هاي بتاي پانکراس شناخته مي‌شود. چنين وضعيتي به کاهش حساسيت به انسولين و ترشح آن و نهايتا افزايش سطح گلوکز مي‌انجامد. به مرور زمان، هايپرگليسمي پايدار باعث تشديد مقاومت به انسولين و اختلال عملکرد شديدتر سلول‌هاي بتا مي‌شود. تاکنون درمان ديابت نوع 2 بيشتر بر دستکاري مکانيسم‌هاي وابسته به انسولين متمركز بوده است. درماني که کاملا مستقل از انسولين عمل کند، مي‌تواند گزينه تکميلي مطلوبي براي بيماران دچار ديابت نوع 2 باشد. در زمينه درمان‌هاي جديد ديابت نوع 2 اين نکته مهم هم درنظر گرفته مي‌شود که اين بيماري معمولا با مشکلات مزمن ديگري نظير چاقي همراه است که کنترل قندخون بيماران را دشوارتر هم خواهد کرد.

مرکز تحقيقات و توسعه تاکدا اعلام کرد که درخواست بررسي داروي آلوگليپتين در درمان ديابت نوع 2 و نيز ترکيب آلوگليپتين و پيوگليتازون در يک قرص واحد را به سازمان غذا و داروي آمريکا ارائه کرده است. آلوگليپتين يک مهارکننده اختصاصي دي پپتيديل پپتيداز 4 است که براي درمان ديابت نوع 2 در کنار رژيم غذايي و ورزش توصيه مي‌شود. پيش از اين پيوگليتازون در سال 1999 ميلادي براي درمان ديابت نوع 2 همراه با رژيم غذايي و ورزش مورد تاييد قرار گرفته بود. اگر قرص‌هاي واحد حاوي آلوگليپتين و پيوگليتازون براي درمان ديابت نوع 2 مورد تاييد قرار گيرد، اين قرص اولين شکلي از داروست که به طور همزمان هر دو گروه داروهاي تيازوليدين ديون و مهارکننده DPP-4 را شامل مي‌شود. براساس آمارهاي موجود، در سال 2010 ميلادي بيش از 285 ميليون نفر با بيماري ديابت در سراسر دنيا زندگي کرده‌اند. برگه درخواست ثبت داروي جديد ترکيب با دوز ثابت آلوگليپتين و پيوگليتازون در جولاي 2011 براي ثبت ارائه شد.

پژوهشگران به تازگي ادعا کردند در آينده‌اي نزديک بيماران مبتلا به ديابت نوع1 مي‌توانند از پانکراس مصنوعي براي کنترل قند خون شبانه خود استفاده کنند، بدون اينکه نگران بروز هيپوگليسمي باشند. اين دستگاه داراي سه جزء است که عبارتند از: پمپ انسولين، مانيتور دايم کنترل قند و يک برنامه کامپيوتري پيچيده. پمپ انسولين وسيله کوچکي است که انسولين را از طريق يک لوله باريک به زير پوست تزريق مي‌کند. مانيتور، ميزان قند خون را به طور دايم ثبت مي‌کند و کامپيوتر طراحي شده با استفاده از اطلاعات مانيتور شده، ميزان تزريق انسولين را توسط پمپ تنظيم مي‌کند. آخرين مطالعه انجام شده نشان داد که استفاده از اين وسيله نسبت به ساير وسايل و روش‌هاي کنترل قند خون کمتر باعث بروز هيپوگليسمي و نوسان قند در بيماران مبتلا به ديابت شده است.

پژوهشگران آمريکايي موفق به ساخت دستگاهي شدند که قادر است مراحل اوليه آسيب‌ديدگي چشمي در بيماران ديابتي را تشخيص دهد. اين وسيله از شبکيه چشم تصويربرداري مي‌کند و سپس تصاوير حاصله وارد يک برنامه نرم‌ا‌فزاري خاص که توسط همين گروه تحقيقاتي طراحي شده وارد مي‌شود. اين برنامه به طور خودکار قادر است آسيب‌ديدگي‌هاي خفيف مانند خون‌ريزي‌هاي خفيف چشمي يا تجمع مايعات در شبکيه را تشخيص دهد. اين دستگاه هنوز در حال گذراندن مراحل آزمايشي خود است. اين پژوهشگران معتقدند اين وسيله علاوه بر اينکه باعث تشخيص زودرس آسيب‌ديدگي چشمي مي‌شود باعث صرفه‌جويي در وقت پزشکان نيز مي‌گردد، زيرا بيماران توسط اين دستگاه غربال مي‌شوند و تنها موارد مشکوک توسط پزشک مورد معاينه چشمي و پيگيري دقيق‌تر قرار مي‌گيرند.

به گزارش ايرنا به نقل از ديلي اكسپرس، اين داروي جديد كه محققان آن را از بزاق يك مارمولك الهام گرفته اند، مي تواند يكي از هورمون هاي بدن انسان را تقليد كند. اين دارو Bydureon نام دارد و گفته مي شود تزريق يك بار در هفته آن در كنترل ديابت نوع دو به موثري 14 بار تزريق در هفته است. در حال حاضر بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بايد روزانه دوبار انسولين تزريق كنند. 
Exenatide نخستين طبقه از داروهايي است كه لوزالمعده را در پاسخ به افزايش قند خون به توليد انسولين بيشتر تحريك مي كند و هضم و اشتها را نيز تحت تاثير قرار مي دهد. اين دارو در واقع تقليد كننده هورموني است كه در بدن مامورلك بومي مكزيك يافت مي شود. اين مامورلك 60 سانتي متري صورتي و سياه به نام Gila Monster، ماده شيميايي در بزاق خود دارد كه مشابه هورمون انساني عمل و به تنظيم قند خون كمك مي كند. اين مارمولك فقط سه يا چهار بار در سال غذا مي خورد اما تركيب بزاق آن كه 'exendin-4' نام دارد به اين جانور كمك مي كند غذاي خود را بسيار آهسته هضم كند. پژوهشگران با الهام از اين ماده شيميايي، موفق به ساخت مصنوعي exenatide شدند. اين دارو به بدن كمك مي كند در صورت نياز انسولين بيشتري بسازد، ميزان گلوكز توليد شده توسط كبد را در زماني كه نيازي به آن نيست، كاهش دهد. اين ماده شيميايي همچنين سرعت معده را براي هضم غذا كاهش مي دهد.اين به آن معناست، سرعتي كه گلوكز از غذا آزاد شده و به خون راه مي يابد كاهش مي يابد.
داروي جديد علاوه بر استفاده ساده، به طور چشمگيري ميزان كاهش قند خون را بهبود مي بخشد. دانشمندان نشان دادند در 77 درصد افرادي كه دوز هفتگي اين دارو را دريافت كرده بودند، ميزان قند خون كمتر از حد تعيين شده توسط محققان بود. همچنين بيماراني كه از دوز هفتگي اين دارو استفاده مي كردند عوارض جانبي كمتري از خود نشان دادند.

همان‌طور که مي‌دانيم، در بيماري ديابت سطوح بالاي قندخون باعث افزايش خطر ابتلا به مشکلات قلبي مي‌شود. انسولين، هورموني است که متابوليسم گلوکز را تنظيم مي‌کند. گلوکز، سوخت پايه‌اي سلول‌هاي بدن است. اين سوخت براي استفاده بايد ابتدا وارد سلول شود. انسولين هورموني است که باعث حرکت گلوکز از جريان خون به درون سلول‌ها مي‌شود. انسولين براي انتقال گلوکز به درون سلول‌ها به منيزيم نياز دارد. براساس آنچه که انجمن ديابت آمريکا منتشر کرده است، رشد سريع شيوع ديابت نوع 2 به دليل تحميل هزينه‌هاي گزاف به جوامع نياز به تحليل‌هاي دقيق دارد. در طي دو سال اخير شيوع ديابت 14درصد افزايش داشته است. سازمان کنترل بيماري‌هاي آمريکا تخمين زده است که 20 ميليون نفر آمريکايي (يعني در حدود 7درصد از جمعيت) به ديابت مبتلا هستند.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

بيماران دچار اختلال تحمل گلوکز (IGT) يا اختلال گلوکز ناشتا (IFG) بايد درباره کاهش وزن به ميزان 10-5 و نيز افزايش فعاليت بدني تا حداقل 150 دقيقه در هفته فعاليت متوسط مانند راه رفتن تحت مشاوره قرار گيرند. به نظر مي‌رسد که ويزيت‌هاي پيگيري براي کسب موفقيت حايز اهميت باشد. با توجه به صرفه‌جويي بالقوه در هزينه‌ها به واسطه پيشگيري از ديابت، چنين مشاوره‌هايي بايد به‌وسيله شرکت‌هاي بيمه تحت پوشش قرار گيرند. علاوه بر مشاوره براي سبک زندگي، ممکن است متفورمين در کساني که در معرض خطر بسيار بالايي هستند (IFG همراه با IGT به اضافه ساير عوامل خطرزا) و کساني که چاق و زير 60 سال هستند مدنظر قرار گيرد. پايش پيدايش و پيشرفت ديابت در کساني که در مرحله پيش‌ديابت هستند بايد هر ساله انجام گيرد.
کارآزمايي‌هاي تصادفي‌شده شاهد‌دار نشان داده‌اند که مي‌توان براي افرادي که در معرض خطر بالاي ايجاد ديابت هستند (افراد دچاراختلال گلوکز ناشتا اختلال، تحمل گلوکز يا هر دو) مداخلاتي انجام داد که به طور معني‌داري ميزان وقوع ديابت را کاهش دهند. اين مداخلات عبارت‌اند از: برنامه اصلاحات عمده در سبک زندگي که نشان داده شده است بسيار موثر هستند (تقريبا 58 کاهش پس از 3 سال) و استفاده از عوامل دارويي متفورمين، آکاربوز، ارليستات و روزيگليتازون که نشان داده شده است هر کدام از آنها ديابت محتمل را به درجات متفاوتي کاهش مي‌دهند. خلاصه‌اي از کارآزمايي‌هاي مرتبط با پيشگيري از ديابت در جدول1 نشان داده شده است. بر اساس نتايج کارآزمايي‌هاي باليني و خطرات شناخته شده پيشرفت مرحله پيش‌ديابت به ديابت، يک هيات اجماعي از انجمن ديابت آمريکا در سال 2007 نتيجه‌گيري کرد که افراد مبتلا به مرحله پيش‌ديابت ( IGT و/يا IFG) بايد در زمينه تغييرات شيوه زندگي با اهدافي مشابه با اهداف برنامه پيشگيري از ديابت (DPP) (10-5 کاهش وزن و فعاليت بدني متوسط به ميزان تقريبا 30 دقيقه در روز) تحت مشاوره قرار گيرند. با توجه به موضوع مشکل‌تر درمان دارويي براي پيشگيري از ديابت هيات براي پيشگيري از ديابت به اين نتيجه رسيد که متفورمين بايد تنها داروي مدنظر براي استفاده در پيشگيري از ديابت باشد.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

 در سال 2003 در مورد تشخيص اختلال گلوکز ناشتا⁽¹⁾ (IFG) اصلاحاتي به عمل آمد. طبقه‌بندي ديابت شامل 4 طبقه باليني است: ديابت نوع 1 (ناشي از تخريب سلول‌هاي بتا که معمولا منجر به کمبود مطلق انسولين مي‌شود) ديابت نوع 2 (از نقص پيشرونده ترشح انسولين در زمينه مقاومت به انسولين ناشي مي‌شود) ديگر انواع خاص ديابت به علل ديگر مثلا نقايص ژنتيک در کارکرد سلول‌هاي بتا، نقايص ژنتيک در عملکرد انسولين، بيماري بخش برون ريز پانکراس (نظير فيبروزسيستيک) و ناشي از دارو يا مواد شيميايي (نظير آنچه در درمان ايدز يا پس از پيوند اعضا رخ مي‌دهد) ديابت شيرين بارداري⁽²⁾(GDM) (ديابت تشخيص داده شده طي بارداري)
بعضي بيماران را نمي‌توان به طور مشخص در يکي از دو گروه ديابت نوع 1 يا نوع 2 طبقه‌بندي کرد. تظاهرات باليني و پيشرفت بيماري در دو نوع ديابت تا حد قابل توجهي متغير است. گهگاه بيماراني که ديابت نوع 2 دارند مي‌توانند با کتواسيدوز تظاهر يابند. به همين ترتيب در بيماران مبتلا به ديابت نوع 1 ممکن است بيماري ديرهنگام بروز يابد و به کندي (هر چند بي‌وقفه) پيشرفت کند باوجود اينکه خصوصيات يک بيماري خود ايمني را نشان مي‌دهند. چنين مشکلاتي ممکن است در تشخيص بيماري در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان رخ دهد. تشخيص درست ممکن است با گذشت زمان روشن شود.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

شيوع ديابت در تمامي ‌کشورهاي دنيا رو به افزايش است. از طرفي ديگر ديابت به سبب ايجاد عوارض مزمن و افزايش خطر مرگ و مير در افراد مبتلا بسيار پرهزينه است، ولي شواهد به روشني نشان داده‌اند که کنترل متابوليک مناسب، به کاهش عوارض و مرگ و مير در ديابت منجر مي‌گردد. از طرفي ديگر کنترل متابوليک رابطه تنگاتنگي با ميزان مراقبت شخصي فرد مبتلا و حتي خانواده وي دارد. هدف از آموزش مراقبت شخصي ديابت، بالا بردن سطح آگاهي فرد مبتلاست که خود به ايجاد رفتار مناسب در جهت افزايش مراقبت شخصي و در نهايت کنترل مطلوب متابوليک و احساس رضايتمندي در وي منجر خواهد شد. اين فرآيند دردراز مدت مي‌تواند بروز عوارض حاد و مزمن ديابت را کاهش دهد. مقاله درپيش روي خوانندگان گرامي ‌مروري است بر اثرات آموزش بر جنبه‌هاي مختلف کنترل ديابت که به تفکيک براي ديابت نوع 1 و نوع 2 آورده شده است...

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

همه‌گيري ديابت نوع 2 در نيمه دوم قرن بيستم و اوايل قرن بيست ‌و يکم و آگاهي از اين مطلب که دستيابي به اهداف خاص در کنترل قندخون مي‌تواند به طور قابل توجهي موربيديته را کاهش دهد، درمان موثر هيپرگليسمي را تبديل به يک اولويت مهم کرده است. هر چند که درمان هيپرگليسمي (اختلال متابوليک شاخص در ديابت نوع 2) به صورت تاريخي نقش محوري در درمان ديابت داشته است، درمان ساير اختلالات همراه مانند ديس‌ليپيدمي، پرفشاري خون، افزايش انعقاد‌پذيري، چاقي و مقاومت به انسولين نيز از محورهاي عمده پژوهشي و درماني بوده‌اند. معلوم شده است که حفظ سطح گلوکز خون در حدود نزديک به دامنه غيرديابتي در حد امکان، تاثير مفيد قابل توجهي بر روي عوارض مختص ديابت شامل رتينوپاتي، نفروپاتي و نوروپاتي در ديابت نوع يک دارد و در ديابت نوع 2 نيز راهبردهاي درماني شديدتر مي‌توانند عوارض را به همين ترتيب کاهش دهند. همين طور نشان داده شده است که درمان شديد قندخون که منجر به سطوح پايين‌تر هموگلوبين A1C مي‌شود، تاثير مفيدي بر عوارض قلبي-عروقي ديابت نوع يکدارد؛ البته تاثير درمان شديد ديابت نوع 2 بر بيماري‌هاي قلبي-‌عروقي هنوز به طور فعالي در دست بررسي است. برخي درمان‌هاي با هدف کاهش سطح گلوکز، فوايد اضافي در زمينه عوامل خطرزاي قلبي عروقي دارند در حالي که ساير روش‌ها گلوکز را بدون فوايد بيشتر کاهش مي‌دهند.

PDF مقاله            HTML مقاله