پزشکی بالینی

مقامات بریتانیایی اعلام کرده‌اند که داروی جدیدی که به کاهش سرعت گسترش یک نوع لاعلاج از سرطان پستان کمک می‌کند، برای استفاده از سوی سازمان بهداشت ملی بریتانیا تایید شده است. داروی جدیدی که به کاهش سرعت گسترش یک نوع غیر قابل درمان از سرطان پستان کمک می‌کند، برای استفاده در بریتانیا تایید شد. دانشمندان تایید این دارو موسوم به کاپیواسرتیب(capivasertib) از سوی مؤسسه ملی بهداشت و مراقبت عالی بریتانیا(NICE) را به عنوان یک «اتفاق برجسته» توصیف می‌کنند. سازمان بهداشت ملی بریتانیا(NICE) گفت: بیش از ۱۰۰۰ زن مبتلا به نوع «HER2-منفی» این بیماری «HR مثبت» می‌توانند از مصرف دو بار در روز این قرص در هر سال سود ببرند.
این دارو که به نام تجاری تروکاپ(Truqap) نیز شناخته می‌شود، توسط غول داروسازی بریتانیایی یعنی شرکت آسترازنکا(AstraZeneca) ساخته شده است و به کند کردن یا توقف پیشرفت سرطان کمک می‌کند، به این معنی که می‌تواند به برخی از بیماران کمک کند عمر طولانی‌تری داشته باشند. هلن نایت(Helen Knight)، مدیر ارزیابی دارویی NICE گفت: درمان‌هایی مانند «کاپیواسرتیب» برای افراد مبتلا به سرطان پیشرفته پستان ارزشمند است، چرا که نیاز به شیمی‌درمانی و عوارض جانبی مرتبط با آن را به تاخیر می‌اندازد.
نوع پیشرفته سرطان پستان دارای جهش‌های ژنتیکی خاصی است و در بافت پستان یا سایر قسمت‌های بدن گسترش می‌یابد. قرص «کاپیواسرتیب» با مسدود کردن عملکرد پروتئینی غیرطبیعی که به سلول‌های سرطانی می‌گوید تکثیر شوند، عمل می‌کند. نتایج یک کارآزمایی بالینی نشان داد که «کاپیواسرتیب» به همراه هورمون‌درمانی، مدت زمان قبل از بدتر شدن سرطان را در مقایسه با دارونما حدود ۴ ماه افزایش داد.
مؤسسه تحقیقات سرطان(ICR) در لندن از این اقدام که به دنبال دهه‌ها تحقیق توسط دانشمندان آن انجام شده است، استقبال کرد. کریستین هلین(Kristian Helin)، مدیر اجرایی ICR گفت: این دارو، درمان این بیماران مبتلا به شایع‌ترین نوع سرطان پیشرفته پستان را بهبود می‌بخشد. حدود نیمی از بیماران مبتلا به این نوع سرطان پستان دارای جهش در یک یا چند ژن هستند و «کاپیواسرتیب» برای این بیماران می‌تواند پیشرفت بیماری را متوقف کند. سازمان بهداشت ملی بریتانیا(NICE) می‌گوید ۴۰ هزار و ۱۹۲ نفر در سال ۲۰۲۰ در این کشور مبتلا به سرطان پستان تشخیص داده شدند که تقریباً ۱۵ درصد از آنها در هنگام تشخیص، به مراحل پیشرفته این بیماری مبتلا بوده‌اند.

تیمی از دانشمندان فرانسوی به تازگی یه کاشت فراصوت را برای 15 نفر آزمایش کرده‌اند که به ارسال بهتر داروهای شیمی‌درمانی به تومورهای مغزی کمک می‌کند. یکی از بزرگترین مشکلات در درمان سرطان مغز این است که تنها مقدار محدودی از داروهای شیمی‌درمانی به داخل مغز راه می‌یابند زیرا رگهای خونی مغز شدیدا به سلول‌ها پیوند خورده‌اند تا از ورود مواد سمی و پاتوژن‌ها جلوگیری کنند. اما این سد خونی همچنین از انتقال داروها به تومورها نیز جلوگیری می‌کند. 
فناوری محققان شرکت  CarThera در فرانسه شامل یک مبدل ۱۱.۵ میلی‌متری موسوم به SonoCloud است که طی یک عمل جراحی درون حفره‌ای در جمجمه بیمار قرار می‌گیرد. در زمان تزریق داروی شیمی‌درمانی، پزشکان می‌توانند میکروحباب‌هایی را به درون جریان خون بیمار تزریق کنند که از میان سدخونی مغز عبور می‌کند. سپس دستگاه فعال شده و امواج فراصوت را برای دو دقیقه به مغز می‌تاباند تا میکروحباب‌ها را فعال کند. این حباب‌های در حال ارتعاش، سد خونی را برای حدود شش ساعت برای داروی شیمی‌درمانی باز می‌کنند تا هفت برابر میزان داروی دریافتی در روش‌های سنتی به تومور برسد. دانشمندان یک مطالعه آزمایشی را بر روی ۱۵ بیمار مبتلا به سرطان مغزی مرگبار گلیوبلاستوما انجام دادند و نتایج آن‌ها نشان داد که این تکنیک بطور موفق به دارو اجازه عبور به سمت بافت مغزی را داد.
با وجود این نتایج، محققان باید کارآزمایی بالینی بزرگتری را انجام بدهند تا ثابت کنند که این روش باعث بروز عوارض جانبی نمی‌شود. برای مثال آن‌ها باید نشان دهند که باکتری وارد مغز نشده و باعث بروز بیماری مرگبار مننژیت نمی‌شود. محققان قصد دارند در سال ۲۰۱۷ یک کارآزمایی بزرگتر را بر روی ۲۰۰ بیمار اروپایی و آمریکایی انجام دهند و در صورت موفق بودن نتایج، این کاشت ممکن است تا سال ۲۰۲۰ به بازار عرضه شود. 

دانشمندان آزمایشگاه جت پیشرانش ناسا در یک تحقیق جدید برای نخستین بار به بررسی میکروب‌هایی پرداخته‌اند که ممکن است با سرطان پستان مرتبط باشند. محققان با استفاده از تکنیک‌های حفاظت سیاره‌ای که از آلوده نشدن جهان‌های دیگر توسط فضاپیماهای ناسا اطمینان حاصل می‌کند، توانستند ارتباطی بین باکتری موجودت در مایع مجرای پستان و سرطان پستان پیدا کنند. از این روش تعیین توالی و تحلیل برای بررسی باکتری‌های موجود در اتاق‌های مونتاژ فضاپیما استفاده می‌شود. 
سیستم مجرای پستان حاوی غددی است که شیر و ماده‌ای موسوم به مایع آسپیره تولید و ترشح می‌کنند. محققان توانستند تفاوت‌هایی را بین باکتری مایع مجرایی زنان دارای تجربه سرطان پستان و باکتری موجود در افراد بدون تاریخچه سرطانی شناسایی کنند. 
محققان دریافتند که جامعه میکروب‌ها در مایع مجرایی از تفاوت چشمگیری بین دو گروه مورد بررسی برخوردار بودند. این مساله سپس با تکنیک پیشرفته توالی ژنوم بررسی شد که از آن نیز برای آزمایش باکتری‌ها در تاسیسات مونتاژ فضاپیمای ناسا استفاده می‌شود. 
در این تحقیق، دانشمندان ناسا با محققان سرطان در چند موسسه متفاوت همکاری کردند. اگرچه این تحقیق به نمایش ارتباط بین گونه‌های خاص باکتریایی و زنانی که تحت درمان سرطان پستان قرار گرفته بودند، پرداخته، اما دلیل تفاوت این اجتماع باکتریایی هنوز نامعلوم است. با اینحال، این نتایج جدید راه را برای پژوهش‌های بیشتر در مورد نقش میکروب‌ها در ایجاد یا جلوگیری از سرطان پستان هموار کرده است. تحقیقات دیگر نشان داده که میکروب‌ها با 16 درصد سرطان‌های بدخیم در جهان مرتبط هستند. این یافته‌ها در مجله Scientific Reports منتشر شده است.

محققان به درک جدیدی از متاستاز دست یافتند که به توسعه روش‌های درمانی بهبود یافته کمک کرده و از گسترش تومورها جلوگیری می‌کند. گروهی از محققان به رهبری دانشمندان دانشگاه کوئین ماری لندن، به موفقیتی بزرگ در درک چگونگی گسترش سلول‌های سرطانی دست یافتند که در سراسر بدن گسترش یافته و تومورهای مرگبار جدیدی را شکل می‌دهند.
این گروه طی انجام این پژوهش موفق به کشف دو پروتئین شدند که با هم همکاری کرده و رفتار غیر معمولی را برای زنده نگه داشتن سلولهای سرطانی از خود بروز می‌دهند. در حالی که درک ما از سرطان به طور مداوم در حال بهبود بوده و درمان‌های جدید امیدوار کننده نیز در حال افزایش هستند، هنوز هم راه طولانی را برای داشتن یک درمان واقعی در پیش داریم.
یکی از مشکل‌ترین جنبه‌های این بیماری این است که سلول‌های سرطانی قادر به حرکت در سراسر بدن هستند که به این امر متاستاز می‌گویند. پزشکان اغلب قادر به کشتن تومورهای اصلی این بیماری هستند، اما متاستاز باعث رشد ثانویه در سایر قسمت‌های بدن شده و  شرایط درمان را بسیار پیچیده‌تر می‌کند. 
مشکل این است که ما دقیقا نمی‌دانیم که سلولهای سرطانی چطور پس از جدا شدن از تومور زنده می‌مانند. هنگامی که این سلولها به یک تومور متصل هستند، کاملا حفاظت می‌شوند، اما زمانی که شناور و آزاد می‌شوند، بیشتر در معرض سیستم دفاعی بدن آسیب‌پذیر می شوند. این تحقیق جدید دو مولکول مرکزی را که سبب بقای این سلول‌ها می‌شوند شناسایی کرده و اهداف جدیدی را برای محققان در زمینه درمان‌های آینده فراهم می‌کند. محققان سلول‌های سرطانی در موش و گورخرماهی را مورد مطالعه قرار داده و تغییرات این سلولها را به دقت بررسی کردند. این تیم یک نوع مولکول به نام اینتگرین را کشف کردند که رفتار بسیار عجیبی را از خود نشان می‌دهد. 
اینتگرین پروتئینی است که به سلولهای سرطانی کمک می‌کند تا به شبکه‌ای از پروتئین‌ها که آنها را احاطه کرده بچسبند. این کار به آنها اجازه رشد و زنده ماندن می‌دهد. با این حال، مشاهدات جدید نشان می‌دهد زمانی که سلول‌های سرطانی از تومور جدا می‌شوند، یک اینتگرین به نام beta-1 تغییر کرده و دیگر به سلول برای چسبیدن به محیط اطراف خود کمک نمی‌کند.
beta-1 با یک  پروتئین دیگر،  به نام C-MET، همکاری کرده و فرآیندهای مرکزی متعددی، از جمله رشد و نمو جنین و بهبود زخم را انجام می‌دهد. این سلولها با استفاده از نیروهای پیوست، به یک بخشی از سلول  که به طور معمول برای دفع و بازیافت مواد استفاده می‌شود راه می‌یابند. آنها با همکاری یکدیگر از این محل برای هدف‌های مختلف، از جمله ارسال سیگنال‌ها به بقیه قسمت‌های سلول که در زمان شناور شدن در حالت آسیب پذیر قرار می‌گیرند برای جلوگیری از مرگ آنها کمک می‌کنند. 
محققان برای تایید مشاهدات خود هر دو سلول‌های ریه و پستان را مورد بررسی قرار دادند و دریافتند که با جلوگیری از رسیدن این دو پروتئین به محل ارسال سیگنال و یا وارد شدن به سلول در وهله اول می‌توان از وقوع متاستاز جلوگیری کرد. محققان بر این باورند که این درک جدید می‌تواند به توسعه روش‌های درمانی بهبود یافته که به جلوگیری از گسترش سلول‌ها منجر می‌شود کمک کند.
این کشف درهای جدیدی را برای دانشمندان در جهت متوقف کردن گسترش سرطان پستان و در نهایت نجات جان افراد مبتلا به سرطان باز می‌کند. آنها همچنین در انتظار تحولات شگرفی در آینده و در این زمینه هستند. جزئیات کامل این پژوهش در مجله Nature Communications منتشر شده است.

بررسی محققان دانشگاه تگزاس در آستین نشان‌ داده است که مصرف منظم آسپرین می‌تواند عود سرطان‌ پستان در زنان چاق و دچار اضافه‌ وزن را به نصف کاهش دهد و طبق یافته‌های جدید، مصرف یک آسپرین در روز ممکن است بتواند سدی بر سر راه عود سرطان پستان شود. البته هر فردی ممکن است واکنش‌های مختلفی به دارودرمانی داشته باشد و باید قبل از شروع هر‌ نوع برنامه‌ دارویی از پزشک خود مشاوره بگیرد. در واقع تغذیه مناسب و ورزش منظم نیز از مواردی مهمی است که در پیشگیری از سرطان پستان باید به آن توجه شود. سرطان‌ پستان‌ پس‌ از سرطان ‌پوست، شایع‌ترین سرطان برای زنان در آمریکا است و تخمین زده می‌شود که تا پایان سال جاری میلادی بیش از 230 هزار مورد سرطان پستان تشخیص داده شود که بیش از 40 هزار نفر از این بیماران فوت می‌کنند.
محققان در تازه‌ترین یافته‌های خود مشاهده کرده‌اند تومورها در موش‌های مبتلا به سرطان‌پستان تهاجمی‌ که دوز پایین آسپرین روزانه مصرف می‌کردند، 47 درصد کوچک‌تر از گروه کنترل است. بررسی‌های محققان دانشگاه تگزاس در آستین نشان‌ داده است که مصرف منظم آسپرین می‌تواند عود سرطان‌ پستان در زنان چاق و دچار اضافه‌ وزن را به نصف کاهش دهد.
محققان برای این بررسی، تحقیق روی چگونگی تأثیر آسپرین بر سلول‌های انکوبه‌ شده‌ سرطان‌ پستان‌ در ظروف آزمایشگاهی و تومورهای سرطان ‌پستان در مدل‌های موشی را شروع کردند. دوز پایین آسپرین روزانه، رشد تومور را در مدل‌های موشی مبتلا به ‌سرطان‌ پستان به طور تقریب به نصف‌ رساند. محققان سلول‌های انکوبه‌شده‌ سرطان‌پستان را در انکوباتور در 96 ظرف جداگانه آزمایش کردند و هر‌یک را در‌ معرض دوزهای مختلف استیل سالیسیلیک اسید یا آسپرین قرار‌ دادند و دریافتند که آسپرین، بیشتر سلول‌های سرطان‌پستان را می‌کشد و سلول‌هایی که کشته نمی‌شوند نیز دیگر قادر به رشد نیستند.
آنها می‌گویند: سپس پنج موش مبتلا به‌ تومورهای سرطان‌پستان تهاجمی ‌را به‌ مدت 15 ‌روز تحت مصرف دوز روزانه‌ی آسپرین قرار‌دادند. دوز دریافتی آنها معادل 75 میلی‌گرم در انسان است (دوز پایین). در پایان این مدت، اندازه‌ تومور موش‌های درمان‌ شده با پنج موش مبتلا به سرطان تهاجمی ‌پستان که آسپرین دریافت نمی‌کردند، مقایسه‌ شد‌ و محققان دریافتند که تومورهای موش‌های دریافت‌کننده‌ آسپرین، 47 درصد کوچک‌تر از موش‌های درمان نشده با آسپرین بود. سپس به‌ مدت 10 ‌روز و قبل‌ از قرار‌دادن گروهی از موش‌های سالم در‌ معرض سلول‌های سرطان‌پستان، یک دوز روزانه‌ آسپرین را به آنها دادند. موش‌هایی که آسپرین دریافت‌ کرده بودند میزان بسیار پایین‌تری از رشد سرطان را در‌ مقایسه با گروه کنترل نشان‌ دادند. آسپرین موجب انسداد فعالیت خود تجدیدشوندگی سلول‌های سرطان‌ پستان می‌شود و در واقع آنها نمی‌توانند رشد کنند یا تقسیم شوند. محققان بر‌این باورند که دوز روزانه‌ آسپیرین ممکن‌ است یک راهکار پیشگیری مؤثر در‌ برابر سرطان ‌پستان باشد. نتبجه این پژوهش در Cancer Research unit Kansas Medical center منتشر شده است.

محققان دانشگاه فلوریدا طی پژوهشی دریافتند که ترکیب داروی آزمایشی و داروی معمول مورد استفاده در درمان نوعی سرطان پانکراس (لوزالمعده) می‌تواند تاثیر بهتری را در مقایسه با استفادۀ تنها از یک داروی خاص برای درمان این نوع سرطان به وجود بیاورد. تومورهای سلول‌های جزیره‌ای که در سلول‌های تولید کننده هورمون تشکیل می‌شوند مسبب بروز 3 تا 5 درصدی بدخیمی پانکراس هستند و توانایی زنده ماندن پنج ساله را دارند. طی سرطان پانکراس نوعی پروتئین در تومورهای سلول‌های جزیره‌ای پانکراس افزایش پیدا کرده و اجازه رشد را به تومور می‌دهند.
بررسی‌ها بر روی نمونه‌های موش نشان داد، ترکیب مولکولی موسوم به PF-04554787 و اورولیموس می‌تواند زنده ماندن سلول‌های سرطانی را در مقابل استفاده تنها از اورولیموس تا 50 درصد کاهش دهد. این یافته از این حیث اهمیت دارد که کمتر از پنج درصد از بیماران مبتلا به تومورهای نورواندوکرین پانکراس یا سلول‌های جزیره‌ای به اورولیموس واکنش درمانی نشان می‌دهند. بنا براین افزایش کارایی این دارو بسیار مهم تلقی می‌شود چرا که این دارو غیر سمی است و می‌تواند برای بیماران بیشتری مورد استفاده قرار بگیرد. این پژوهش در مجله موسسه ملی سرطان منتشر شده است.

محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT) یک حسگر مبتنی بر پروتئین تولید کرده‌اند که می‌تواند یک توالی خاص دی‌ان‌ای را در یک سلول شناسایی کرده و سپس باعث واکنش ویژه‌ای مانند مرگ سلول شود. محققان مدعی هستند که این سیستم را می‌توان برای شناسایی هر نوع توالی دی‌ان‌ای در یک سلول پستاندار، اصلاح کرده و سپس یک واکنش خاص مانند کشتن سلول‌های سرطانی یا سلول‌های آلوده به ویروس را امکان‌پذیر کرد. این فناوری بر اساس گونه‌ای از پروتئین‌های متصل شونده به دی‌ان‌ای موسوم به انگشتان زینک است. این پروتئین‌ها می‌توانند برای شناسایی هر نوع توالی دی‌ان‌ای طراحی شوند.
محققان برای ساخت این سیستم جدید، باید قابلیت اتصال به دی‌ان‌ای انگشتان زینک را با یک پیامد – فعال کردن یک پروتئین فلورسنت برای نمایش حضور دی‌ان‌ای مئورد نظر یا ایجاد فعالیت دیگری در داخل سلول- مرتبط می‌کردند. آن‌ها توانستند با استفاده از پروتئینی موسوم به «intein» توانستند این امر را محقق کنند. این پروتئین کوتاه می‌تواند درون یک پروتئین بزرگتر قرار گرفته و به دو قطعه تقسیم شود.
محققان MIT همچنین این سیستم را با مرتبط کردن شناسایی دی‌ان‌ای با تولید آنزیمی موسوم به NTR، برای کشتن سلول‌ها مورد استفاده قرار دادند. آن‌ها اکنون این سیستم را برای شناسایی ویروس نهفته اچ‌آی‌وی که حتی بعد از درمان نیز در برخی سلول‌های آلوده، نهفته می‌مانند،‌ سازگار کرده‌اند. یادگیری بیشتر در مورد چنین ویروس‌هایی می‌تواند به دانشمندان در شناسایی روش‌هایی برای حذف کامل آن‌ها کمک کند. یافته‌های این تحقیق در مجله Nature Methods منتشر شده است.

محققان موسسه سلامت و تحقیقات پزشکی فرانسه می‌گویند زندگی در کنار بزرگراه‌ها خطر ابتلا به نوعی سرطان خون را افزایش می‌دهد. پژوهشگران، رویارویی با بنزِن ناشی از تردد خودروها را یکی از توجیهات این رابطه می‌دانند. طی این پژوهش، محققان به مقایسه 2760 مورد کودک مبتلا به سرطان خون متعلق به سال‌های 2002 تا 2007 با 30 هزار کودک سرطانی که در سال‌های معاصر زندگی می‌کنند، پرداختند.
نتایج نشان می‌داد که وقوع سرطان خون از نوع میلوبلاستیک در کودکانی که محل سکونتشان در شعاع 150 متری جاده‌ها قرار داشت، 30 درصد بیشتر از سایر کودکان گزارش شده است. در مقابل، رابطه‌ای بین زندگی در نزدیکی جاده‌ها و وقوع شایع‌ترین نوع سرطان خون یعنی لنفوبلاستیک وجود نداشت. این پژوهش در مجله Epidemiology منتشر شده است.

محققان اسپانیایی دانشگاه ناوارا معتقدند دنبال کردن رژیم مدیترانه‌ای که با مصرف روغن زیتون ناب اضافی همراه باشد، می‌تواند خطر سرطان پستان را در زنان کاهش دهد. محققان طی این پژوهش 4282 زن 60 تا 80 ساله را که در خطر بیماری‌های قلبی و عروقی قرار داشتند، مورد بررسی قرار دادند.
طی این پژوهش، محققان به بررسی تأثیر رژیم مدیترانه‌ای دارای روغن زیتون اضافی و رژیم مدیترانه‌ای دیگری که دارای دانه‌های روغنی نظیر آجیل بود پرداختند، همچنین تشویق زنان به پیروی از رژیم کم‌چرب را نیز مورد بررسی قرار دادند.
محققان پس از گذشت پنج سال از این تحقیق متوجه شدند که مصرف رژیم مدیترانه‌ای به همراه روغن زیتون اضافی کاهش 68 درصدی خطر ابتلا به سرطان بدخیم پستان را به دنبال دارد. این پژوهش در مجله JAMA Internal Med منتشر شده است.

یک پژوهش جدید بیانگر آن است که چگونه حرارت فلفل‌های تند به مرگ سلولهای سرطانی کمک میکند. ترکیبات کاپسایسین که مسؤول حرارت فلفلهای تند است، در کرمهایی که برای تسکین درد به فروش می‌رسد، استفاده می شود و تحقیقات اخیر نشان داده که این ماده در دوزهای بالا، سلول‌های سرطانی پروستات را از بین می‌برد. در حال حاضر محققان در حال پیدا کردن سرنخ‌هایی هستند که به چگونگی عملکرد این ماده کمک می‌کند. نتایج تحقیقات حاکی از آن است که در آینده می‌توان این مواد را در شکل جدید و درمانی آن به کار برد.
حدود 10 سال پیش محققان گزارش دادند که کاپسایسین می‌تواند سلول‌های سرطانی پروستات را بدون آسیب رساندن به سلولهای سالم در موشها از بین ببرد، اما تعمیم دادن آن به انسان‌ها نیازمند این است که آن‌ها تعداد زیادی از فلفل‌های تند را در طول روز مصرف کنند. کشف چگونگی عملکرد کاپسایسین می‌تواند به محققان کمک کند که آن را به یک داروی مؤثر در قالب تزریق یا قرص تبدیل کند.
محققان کشف کردند که این مولکول به سطح سلول‌ها متصل می‌شود و غشایی که سلولها را احاطه کرده و از آن محافظت می‌کند، تحت تاثیر قرار می دهد. این یافته‌ها، محققان را به تلاش برای به دست آوردن درک عمیق‌تر از اثرات کاپسایسین واداشت، بنابراین این کشف ممکن است در آینده برای داروهای جدید مورد استفاده قرار گیرد.
دانشمندان توانستند چگونگی تعامل این ترکیب را با غشای سلولی از طریق نظارت بر فلورسانت طبیعی آن تشخیص دهند. این پژوهش نشان داده که مخزن کاپسایسین درغشای نزدیک سطح سلول قرار دارد. تنها افزودن میزان لازمی از کاپسایسین باعث می‌شود که این غشا از هم جدا شود. با تحقیقات بیشتر، این بینش می‌تواند به دستیابی به ابزاری نوین در برابر سرطان و یا شرایط دیگر کمک کند. این یافته‌ها در مجله Physical Chemistry B منتشر شده است.

محققان آمریکایی استراتژی جدیدی را برای حمله به سلول‌های سرطانی کشف کرده‌اند که از پتانسیل کاهش عوارض جانبی درمان برخوردار بوده و بطور بنیادی مسیر درمانی و شیوه جلوگیری پزشکان از پیشرفت این بیماری را تغییر می‌دهد. جان هر، یکی از محققان دانشکده پزشکی دانشگاه ویرجینیا اظهار کرد: ما معتقدیم در مسیری قرار داریم که نه تنها به طور خاص سلول‌های سرطانی را هدف قرار می‌دهد، بلکه می‌تواند در خط مقدم درمان زنان مبتلا به سرطان‌های مختلف که خواهان حفظ باروری‌شان هستند، قرار بگیرد. 
محققان در بررسی‌های خود بر روی سلول‌های زایا – سلول‌های تولید مثلی که اسپرم و تخمک را تشکیل می‌دهند – ارتباطی را میان سلول‌های تخمک در حال رشد و تومورها کشف کردند. آن‌ها دریافتند پروتئینی موسوم به SAS1B که به طور معمول فقط در سطح سلول‌های تخمک بالغ در حال رشد یافت می‌شود، همچنین در سرطان‌های پستان، ملانوم، رحم، کلیه، تخمدان، سر و گردن و سرطانهای پانکراس نیز بروز می‌کند. 
این تحقیق، به نمایش یک جنبه بنیادی کمتر شناخته شده سرطان پرداخته که بر اساس آن، بسیاری از انواع سرطان وقتی که نامنظم یا منحرف می‌شوند، به عقب بازگشته و ویژگی‌های تخمک را که تمام بافت‌های بدن از آن مشتق می‌شوند، به خود می‌گیرد. محققان راهی را برای به کار انداختن این بینش اساسی بوسیله ایجاد روشی برای ارائه دارو توسط پروتئین SAS1B به عنوان هدف یافتند.
در این روش، یک پادتن به همراه یک دارو به سمت پروتئین SAS1B گسیل می‌شود و ظرف 15 دقیقه از تماس با سلول‌های سرطانی، این پادتن به سطح سلول متصل شده و فرایند درونی‌سازی را آغاز می‌کند. بعد از حدود یک ساعت، مجموعه پادتن‌های SAS1B به درون سلول رسیده و محموله مواد سمی خود را آزاد می‌کند که باعث ایجاد تغییراتی درون سلول و در نهایت، مرگ سلولی در عرض چند روز می‌شود. این نوع از دارورسانی هدفمند می‌تواند به معنای یک کاهش چشمگیر در عوارض جانبی دشوار درمان سنتی سرطان مانند ریزش مو، تهوع، کم خونی و نوروپاتی باشد. این یافته‌ها در مجله Oncotarget منتشر شده است.

محققان دانشگاه پزشکی جنوب چین، مولکولی را کشف کرده‌اند که می تواند در پیش بینی شانس زنده ماندن افراد مبتلا به سرطان معده که در مراحل بحرانی قرار دارند، موثر باشد. محققان طی این پژوهش دریافتند بیمارانی که سطوح بالایی از miR-506 را دارند، در مقایسه با افراد فاقد که این مولکول، به طور چشمگیری شانس بیشتری برای زنده ماندن دارند. علاوه بر این، مولکول miR-506 باعث توقف تومور، تشکیل رگهای خونی و متاستاز شدن می‌شود. 
پژوهشگران در این تحقیق که بر روی 84 بیمار صورت گرفت، دریافتند miR-506 برای گذار اپیتلیال - مزانشیمی که فرآیند مهمی در توانایی سرطان برای تهاجم به اطراف و متاستاز است - نوعی مهارکننده محسوب می‌شود. این پژوهش در مجله Pathology منتشر شده است.

دانشمندان موفق به توضیح چگونگی توانایی سم نوعی زنبور برزیلی در نابودکردن سلول‌های سرطانی بدون آسیب‌رساندن به سلو‌ل‌های عادی شدند. زنبور اجتماعی Polybia paulista با تولیدکردن زهری که حاوی نوعی ماده مبارزه‌کننده قدرتمند با سرطان است، از خود محافظت می‌کند. 
محققان نشان دادند چگونه سم زهر Polybia-MP1 یا MP1 به طور گزینشی سلول‌های سرطانی را بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های عادی می‌کشد. سم MP1 با لیپیدهایی تعامل برقرار می‌کند که به طور نامعمول بر روی سطح سلول‌های سرطانی توزیع شده‌اند و روزنه‌هایی خلق می‌کند که به مولکول‌های حائزاهمیت برای عملکرد سلول سرطانی امکان نشت‌کردن می‌دهد. 
ارائه درمان‌های سرطانی که به ترکیب لیپیدی غشای سلول حمله می‌کنند، گروه کاملا جدیدی از داروهای ضدسرطانی خواهند بود. این امر در ارائه ترکیبات جدید دارویی کارآمد خواهد بود که در آن‌ها، چندین دارو به طور همزمان برای درمان سرطان و با حمله‌کردن همزمان به بخش‌های مختلف سلول‌های سرطانی عمل می‌کنند. سم MP1 علیه پاتوژن‌های میکروبی و با مختل‌کردن غشای سلول باکتریایی عمل می‌کند. این پپتید ضدمیکروبی نوید جدیدی برای محافظت‌کردن از انسان در مقابل سرطان است. 
این سم می‌تواند رشد سلول‌های سرطان پروستات و مثانه و همچنین سلول‌های مقاوم در مقابل داروهای چندگانه را مهار کند. با این حال، تاکنون مشخص نبود که چگونه MP1 به طور گزینشی سلول‌های سرطانی را بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های عادی نابود می‌کند. دانشمندان تصور می‌کردند کلید حل این معما شاید در ویژگی‌های منحصر‌به‌فرد غشای سلول‌های سرطانی نهفته باشد. در غشاهای سلول‌های سالم، فسفولیپیدهایی به نام فسفاتیدیل‌سرین (PS) و فسفاتیدیل اتانل آمین (PE) در ورقه درونی غشا و مشرف به درون سلول قرار گرفته‌اند. اما در سلول‌های سرطانی، PS و PE در غشای بیرونی و مشرف به پیرامون سلول واقع شده‌اند. 
دانشمندان نظریه خود را با خلق مدلی از غشاها ارائه دادند که تعدادی از آن‌ها حاوی PE و PS بودند و در معرض MP1 قرار داده شدند. محققان از طیف وسیعی از تکنیک‌های تصویربرداری و زیست‌فیزیکی برای توصیف اثرات نابودگرانه MP1 بر روی غشاها استفاده کردند. 
نتایج نشان داد وجود PS اتصال MP1 به غشا را افزایش داد و از سوی دیگر وجود PE توانایی MP1 برای مختل‌کردن سریع غشا را بالا برد و اندازه روزنه‌های سلول سرطانی را زیاد کرد. این روزنه‌های بزرگ که ظرف چند ثانیه شکل گرفتند، به مولکول‌های حیاتی مانند آر‌ان‌ای و پروتئین‌ها امکان فرار آسان از داخل سلول‌های سرطانی را دادند. دانشمندان در تحقیقات آتی به دنبال تغییردادن توالی آمینواسید MP1 برای بررسی چگونگی ارتباط ساختار این پپتید با عملکردش و ارتقای بیشتر گزینش‌پذیری آن برای درمان‌های بالینی هستند. درک سازوکار عملکرد این پپتید به مطالعات بیشتر برای ارزیابی پتانسیل آن جهت کاربرد در پزشکی کمک می‌کند. جزئیات این تحقیق در مجله Biophysical ارائه شد.

پژوهشگران تورنتو و بریتیش کلمبیا در پژوهش های خود دریافته‌اند نرخ عود موضعی بیماران با خطر پایین لومینال زیرگروه مولکولی نوع‌Subtype A)A) که بدون رادیوتراپی پس‌ از لامپکتومی تاموکسیفن دریافت‌ کرده‌اند، تنها 1.3 درصد در 10 ‌سال است. توانایی رادیوتراپی‌ برای کاهش ریسک عود موضعی سرطان‌ پستان پس‌ از جراحی حفظ پستان، مسلم و اثبات شده‌ است. اما برای بعضی زیرگروه‌ها، این فایده آنقدرکم است که از رادیوتراپی‌ اجتناب می‌شود.
محققان می گویند: گزارش‌های قبلی نشان‌ می‌دهد که بیماران دارای تومور زیرگروه نوع مولکولی ‌A لومینال که دریافت‌کننده‌ استروژن مثبت، دریافت‌کننده‌ پروژسترون‌ مثبت، دریافت‌کننده‌ عامل رشد اپیدرمال انسانی‌2‌(HER2) منفی، نرخ تکثیر پایین و درجه‌ تمایز هسته‌ای پایین تا متوسط تعریف می‌شوند، ممکن‌ است چنان خطر مبنایی پایینی برای کاهش ریسک عود موضعی سرطان‌ پستان داشته باشند که رادیوتراپی ضرورتی نداشته باشد.
بر اساس یافته های این پژوهش، نرخ کاهش ریسک عود موضعی سرطان‌ پستان ده ساله برای لومینال A درحد 5.2 درصد، برای لومینال ‌B ۱۰.۵ درصد و برای تومورهای با خطر بالا ۲۱.۳‌درصد بود. اثر متقابل بین زیرگروه نوع تومور و درمان قابل‌ توجه نبود. بیماران لومینال ‌A با مشخصه‌های بالینی خطر پایین (سن بالای ۶۰، مرحله‌ی‌T1، درجه‌ی ۱‌یا‌۲ هیستولوژی) نرخ رادیوتراپی‌ ده ساله‌ای برابر با ۱.۳درصد با تاموکسیفن تنها و ۵ درصد با تاموکسیفن به‌ اضافه‌ رادیوتراپی داشتند. نتیجه این پژوهش درN Engl J Med ، منتشر شده است.

محققان مراکز سرطان شناسی مختلف اروپایی در تازه‌ترین تحقیقات خود دریافته‌اند نشانگرهای زیستی خاص می‌توانند در آزمایش تشخیصی برای شناسایی سرطان کولون و رکتوم (کولورکتال) نقش داشته باشند. این امر شناسایی سرطان کولورکتال را که سومین سرطان متداول در جهان و دومین عامل مرگ‌و‌میر ناشی‌ از سرطان در جهان است، در مراحل اولیه با استفاده از یک آزمایش خون ساده میسر می‌کند. اگر این سرطان سریع تشخیص داده شود شانس درمان آن بالا است، اما تشخیص سریع آن قطعی نیست.
دکتر مکس مازون از دانشگاه لوون اظهار کرد: این تحقیق نشان‌ می‌دهد که دستیابی به درک کامل از نقش سیستم ایمنی بدن در سرطان تا چه حد اهمیت دارد. در‌ این‌ مورد امیدواریم که این آگاهی به آزمایشی جدید و حساس‌تر در جهت شناسایی سرطان کولون و رکتوم در مراحل اولیه منجر شود و به‌ این‌ ترتیب بیماران بیشتری درمان شوند. وی افزود: اگر به سرطان مبتلا باشیم، سیستم ایمنی بدن به آن واکنش نشان می‌دهد و تلاش می‌کند تا سلول‌های سرطانی را از بدن ما خارج کند. در این فرآیند نقش خاصی به نوع بخصوصی از گلبول‌های سفید یعنی مونوسیت‌های خون محیطی اختصاص می‌یابد. از زمانی که سلول‌های سرطانی کولون و رکتوم در بدن ظاهر می‌شوند؛ مونوسیت‌های خون‌محیطی به مواد ترشح شده از سلول‌های سرطانی واکنش نشان می‌دهند.
دکتر الکساندر هام در این باره می‌گوید: مواد ترشح شده از سلول‌های سرطانی، ژن‌های خاصی را در مونوسیت‌ها فعال می‌کنند. اکنون این ژن‌ها را شناسایی کرده‌ایم که می‌توانند به کمک خون‌گیری با روش‌های استاندارد در جهت تشخیص سرطان کولون و رکتوم مفید واقع شوند. دکتر‌ هانس پرنن از بیمارستان دانشگاه لوون می‌گوید: این آزمایش جدید به احتمال زیاد حساس‌تر است، چون به طور مستقیم تغییرات ایجاد شده توسط تومور را شناسایی می‌کند و فقط به وجود خون در مدفوع تکیه ندارد. امتیاز دیگرش این است که فرآیند هنگامی انجام می‌شود که تومور در‌حال شکل‌گیری است، یعنی اولین مراحل تشکیل تومور. از آنجایی که این آزمایش بر نحوه‌ی پاسخگویی بدن نسبت به حضور سلول‌های سرطانی کولون و رکتوم تکیه دارد، حتی پس‌ از خارج کردن تومور اولیه برای شناسایی متاستازهای دور دست نیز کاربرد دارد. این پتانسیل منحصر به‌فرد باعث می‌شود که پس‌ از برداشتن تومور اولیه‌ بیمار ازطریق جراحی، این آزمایش ابزار معتبری برای پیگیری‌های بعدی بیمار محسوب شود. 
برای شناسایی ژن‌های درگیر در این پروژه، پرنن و همکارانش از مراکز سرطان‌شناسی در بروکسل، هایدلبرگ و رم نمونه‌هایی را از بیماران جمع‌آوری کردند. این کار به گروه محققان به رهبری دکتر مکس مازون از دانشگاه لوون اجازه داد تا 43 ژن مرتبط با این مورد را شناسایی کنند. ووتر فان‌دلم از بخش (VIB NucleomicsCore) می‌گوید: از آنجایی‌که واردکردن 43 ‌ژن مختلف در یک آزمایش تشخیصی بیش‌ از‌ حد زیاد است، آنچه اهمیت دارد این است که مجموعه ژن‌های محدودتری از این بین انتخاب شوند که دارای همان ارزش پیش‌آگهی و تشخیصی باشند. در نهایت موفق شدیم مجموعه‌ای 23 ژنی را تدوین کنیم، اما همچنان در تلاش هستیم که باز هم این تعداد را کاهش دهیم. در‌ حال‌ حاضر مشکلی که در مقابل محققان قرار‌دارد این است که با استفاده حداقلی از این مجموعه نشانگرهای زیستی یک آزمایش طراحی کنند. آنها برای طراحی و اجرای این آزمایش به دنبال یک شریک صنعتی هستند.

یک آزمایش خونی تجربی ممکن است بزودی بتواند امکان عود مجدد سرطان پستان را چندین ماه پیش از قابل تشخیص شدن تومورها توسط اسکن، پیش‌بینی کند. دستاورد جدید محققان موسسه تحقیقات سرطان در لندن با تشخیص دی‌ان‌ای سرطان موجود در جریان خون کار می‌کند. اگرچه این آزمایش خون هنوز برای استفاده عمومی در دسترس قرار نگرفته و احتمالا تا چند سال آینده نیز به بازار نیاید، محققان امیدوارند که این دستاورد بتواند به اصلاح درمان‌های شخصی برای سرطان کمک کرده و حتی دانشمندان بتوانند راهی را برای درمان این بیماری پیدا کنند.
به گفته محققان، این نخستین پژوهشی است که نشان می‌دهد این آزمایش خون می‌تواند برای پیش‌بینی عود سرطان پستان مورد استفاده قرار بگیرد. دانشمندان از 55 بیمار سرطان پستان در مراحل اولیه بیماری، نمونه خون و تومور دریافت کردند. هر بیمار برای برداشتن سرطان، تحت شیمی‌درمانی و عمل جراحی قرار گرفته بود. آزمایش خون پس از عمل جراحی و هر شش ماه پس از آن از افراد دریافت می‌شد. 
این آزمایش از میان 15 زنی که سرطان در آن‌ها عود مجدد داشت، توانست آن را بطور دقیق در 12 نفر پیش‌بینی کند. این آزمایش همچنین سرطان را بطور میانگین حدود هشت ماه زودتر از قابل مشاهده شدن تومورها در اسکن‌های معمولی تشخیص داد. روش مذکور از آزمایشات دیجیتال واکنش زنجیره پلیمراز (dPCR) برای پیگیری جهش‌ها استفاده می‌کند و می‌تواند بر روی همه زیرگروه‌های سرطان پستان اعمال شود. به گفته محققان، اگرچه چالش‌های فنی معدودی در اجرایی کردن این فناوری وجود دارد، اما آزمایش dPCR به نسبت مقرون‌ بصرفه بوده و اطلاعاتی که ارائه می‌کند، می‌تواند تفاوت زیادی برای مبتلایان به سرطان پستان ایجاد کند.
سرطان پستان در 95 درصد موارد به صورت زودهنگام شناسایی می‌شود، اما دانستن اینکه درمان قادر به رفع همه نشانه‌های بیماری بوده یا خیر، از اهمیت بسیاری در جلوگیری از عود مجدد تومورها و انتشارشان در سایر نقاط بدن برخوردار است. این یافته‌ها در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.

محققان ژاپنی با ادغام دانش زیستی و نانویی خود به کپسول‌های جدیدی دست یافتند که علاوه بر تشخیص دقیق محل تومور، می‌تواند برای تحویل دارو نیز مورد استفاده قرار گیرد. پلیمرسامز‌ها کپسول‌هایی توخالی، ترکیبی و نانویی هستند که پیش از این ظرفیت بالقوه آن‌ها در حوزه تحویل دارو مورد بررسی قرار گرفته‌ است. پی‌آی‌سی‌سامز‌ها دسته جدیدی از پلیمرسامز‌ها هستند و به تازگی در دانشگاه توکیو توسعه داده شده‌اند. این مواد از اختلاط گروه‌های الکترولیتی متشکل از یون‌های منفی و مثبت ساخته می‌شوند. پی‌آی‌سی‌سامز‌ها می‌توانند درون جریان خون به مدت زمان زیادی و بدون مشکل خاصی باقی بمانند. آن‌ها همچنین می‌توانند برای تحویل مواد انحلال‌پذیر در آب به اندام‌های هدف (به عنوان مثال سایت‌های تومور) مورد استفاده قرار گیرند.
این پی‌آی‌سی‌سامز‌های کارکردی، پتانسیل زیادی برای تحویل دارو و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی از تومور دارند. سی‌آرجی‌دی (Cyclic RGD or cRGD)، یک پپتید (peptide) یا زنجیره کوتاهی از اسیدهای آمینی است که به دو گیرنده متصل می‌شود. گیرنده‌های ذکر شده نقش مهمی در تشکیل رگ‌های خونی جدید درون تومور بازی می‌کنند. بنابراین سی‌آرجی‌دی یک ردیاب تومور خوب به حساب می‌آید.
محققان ژاپنی سی‌آرجی‌دی را به پی‌آی‌سی‌سامز متصل کردند و یک نانوکپسول ایجاد کردند. نانوکپسول زیر سیاهرگ موش تزریق شد و با سلول‌های گلیوبلاستوما (glioblastoma) زیر پوست آغشته گردید. گلیوبلاستوما یک تومور مغزی بسیار خطرناک است. تیم محققان دریافتند که نانوکپسول عمدتاً در رگ‌های خونی جدید تومور تجمع یافته و در 24 ساعت بعدی نزدیک رگ‌های خون باقی می‌ماند.
محققان سپس نانوکپسول را با ابرپارامغناطیس اکسید آهن بارگذاری کردند. نقش این ابرپارامغناطیس، بهبود وضوح ساختار درونی بدن، در تصویربرداری رزونانس مغناطیسی است. سلول‌های گلیوبلاستوما به درون مغز موش تزریق شدند و به آن‌ها اجازه رشد برای بیش از دو هفته داده شد. سپس ابرپارامغناطیس و نانوکپسول به درون سیاهرگ موش تزریق گردید. محققین از طریق تصویر‌برداری مغناطیسی با موفقیت توانستند پی‌آی‌سی‌سامز‌ها را درون رگ‌های خونی تشکیل یافته حول گلیوبلاستوما ردیابی نماید.
تحقیقات پیشین نشان می‌دهند که تصویربرداری مغناطیسی می‌تواند ابرپارامغناطیس بارگذاری‌شده بر روی پی‌آی‌سی‌سامز را که با سی‌آرجی‌دی پیوند داده نشده‌ است تشخیص دهد. اگرچه آن‌ها همیشه در گلیوبلاستوما قابل‌ تشخیص نیستند، اما تومورهای مغزی به صورت قوی با سد خونی مغز (blood-brain barrier) محافظت می‌شوند. سد خونی مغز مانعی است که از رسیدن مواد سمی و یا دارو به مغز جلوگیری می‌کند.
نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که ابرپارامغناطیس بارگذاری‌ شده بر روی نانوکپسول ممکن است برای بهبود وضوح در طول تصویربرداری رزونانس مغناطیسی در محیط کوچک تومور (شامل رگ‌های خونی جدید که بیش از حد نسبت به گیرنده تراغشایی سی‌آرجی‌دی حساس هستند) مفید باشد. از آنجایی که تشکیل رگ خونی به تومور مرتبط است، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی با کمک پی‌آی‌سی‌سامزی که با رگ خون تومور هدف سازگار است، می‌تواند ابزار مفیدی برای تشخیص دقیق تومور باشد. این مطالعات در مجله Science and Technology of Advanced Materials گزارش شده است.

محققان با قراردادن داروی شیمی‌درمانی در یک نانوذره و پوشش‌دهی آن با کیتوسان موفق به ارائه سیستم دارویی شدند که می‌تواند سلول‌های شبه بنیادی سرطان را از بین ببرد. نتایج آزمون‌های انجام شده روی حیوانات موفقیت‌آمیز بوده است. نتایج یافته‌های اخیر محققان دانشگاه اوهایو نشان می‌دهد که نانوذرات بسته‌بندی شده به همراه داروهای شیمی‌درمانی که دارای پوششی از جنس مواد الیگوساکارید است، می‌تواند برای درمان سرطان به کار رود. این بسته دارویی جدید قادر است سلول‌های بنیادی سرطان را از بین ببرد.
سلول‌های شبه بنیادی سرطان دارای ویژگی‌های بسیار شبیه به سلول‌های بنیادی‌اند. این سلول‌ها در تعداد بسیار کم درون تومور یافت می‌شوند و نسبت به شیمی‌درمانی و پرتودرمانی مقاوم هستند. سلول‌های شبه بنیادی سرطان نقش بسیار مهمی در بازگشت دوباره تومور بعد از درمان ایفا می‌کنند. مطالعات آزمایشگاهی و آزمون‌های انجام شده روی حیوانات نشان می‌دهد که نانوذرات پوشش ‌داده شده با اولیگوساکاریدهایی نظیر کیتوسان که حاوی داروهایی نظیر دوکسوروبیسین هستند، می‌توانند سلول‌های سرطانی را مورد هدف قرار دهند. پژوهشگران این پروژه نشان دادند که با این روش می‌توان با قدرت 6 برابر بیشتر از حالت تزریق آزاد دوکسوروبیسین سلول‌های شبه بنیادی سرطان را از بین برد.
زیائومینگ هی از محققان این پروژه، می‌گوید: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که این سیستم رهاسازی دارویی می‌تواند قدرت تأثیرگذاری داروی شیمی‌درمانی را بهبود دهد و هیچ نشانه‌ای از اثرات منفی دارو در حیوان دیده نشده‌ است.» ما معتقدیم که نانوذرات حاوی کیتوسان می‌تواند انواع مختلف داروهای شیمی‌درمانی را کپسوله کرده و در درمان سرطان‌های مختلف استفاده شود. برای این که نانوذرات بتوانند به سلول‌های شبه بنیادی سرطان متصل شوند محققان گیرنده‌هایی به آن‌ها وصل کردند. این ساختار دارویی به‌گونه‌ای طراحی شده‌ است که در محیط اسیدی می‌تواند چروکیده شده و داروی خود را رها کند. این گروه تحقیقاتی با استفاده از انجام آزمون حیوانی، سرطان پستان را مورد آزمایش قرار داده و اثربخشی این دارو را روی این نوع سرطان به اثبات رساندند. نتایج این پژوهش در نشریه ACS Nano منتشر شده‌ است.

دانشمندان دانشگاه ایالتی فلوریدا معمای تقسیم سلولی را به شیوه‌ای حل کرده‌اند که نویددهنده ارائه داروهای مبارزه‌کننده با سرطان در آینده باشد. کلید یافته‌های محققان دپارتمان علوم زیست‌پزشکی در کالج پزشکی دانشگاه فلوریدا، پروتئینی به نام Treslin است. در حالی که شیمی‌درمانی سلول‌های عادی به سرعت‌ تقسیم‌شونده را نیز هدف قرار می‌دهد، به نظر می‌رسد این پروتئین، سلول‌های سرطانی را در تیررس خود قرار می‌دهد.
پیش از این که سلول‌ها تقسیم شوند، دی‌ان‌ای‌ آن‌ها باید نسخه‌برداری شود. علاوه بر این، رشته‌های مارپیچ دوگانه دی‌ان‌ای باید از طریق پروتئینی موسوم به هلیکاز عمل کنند؛ یک رشته باید در درون حلقه هلیکاز و رشته دیگری در بیرون آن قرار گیرد. در این میان، کینازی به نام Cdc7 که از لحاظ شیمیایی پروتئین‌های دیگر را اصلاح می‌کند، حلقه هلیکاز را برای خارج‌شدن رشته دیگر باز می‌کند.

تیم تحقیقاتی حاضر در این مطالعه دریافت، پروتئین Treslin نیز در این بین نقش کلیدی ایفا می‌کند. مولفه Treslin نه تنها اصلاح شیمیایی هلیکاز را موجب می‌شود و آن را فعال می‌کند، بلکه این مولفه را برای آماده‌شدن تقسیم سلولی نیز مونتاژ می‌کند. چون سرطان وضعیتی با تقسیم سلولی کنترل‌نشده است، چگونگی متوقف‌کردن این فرآیند تقسیم برای متوقف‌کردن سرطان اساسی است.

یافته‌های جدید، عملکردهای نوین Treslin را برای تنظیم هلیکاز دی‌ان‌ای نشان می‌دهد؛ پروتئین هلیکاز یک ماشین مولکولی کلیدی است که تکثیر دی‌ان‌ای را کنترل می‌کند و این کشف بسیار مهمی است. جزئیات این دستاورد علمی در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم برگزار شد.

پژوهش محققان مرکز تحقیقات سرطان دانا فرابر نشان می‌دهد مصرف منظم قهوه کافئین‌دار می‌تواند در جلوگیری از بازگشت سرطان روده بزرگ پس از درمان موثر بوده و حتی شانس درمان را افزایش دهد. محققان طی این پژوهش دریافتند بیمارانی که در فاز دوم سرطان خود تحت عمل و شیمی درمانی قرار داشتند، با خوردن چهار فنجان قهوه یا بیشتر، نتایج مثبتی را از خود نشان دادند. 
طی این پژوهش، 1000 بیمار پرسشنامه‌هایی را در رابطه با الگوهای رژیمی خود در سه برهه زمانی ابتدا، اواسط و یک سال پس از درمان با شیمی‌درمانی تکمیل کردند. محققان دریافتند که قهوه خورها در خطر کمتری برای عود سرطان قرار داشته و شانس چشمگیری برای زنده ماندن و پاسخ مثبت به درمان داشتند. علاوه براین، پژوهشگران این خاصیت مشاهده شده را تنها به کافئین موجود در قهوه مرتبط دانسته‌اند نه دیگر ترکیبات آن.

محققان خاطر نشان کردند اگر فردی عادت به خوردن قهوه دارد و در حال درمان سرطان روده خود است نباید مصرف آن را قطع کند اما اگر فردی عادت به خوردن قهوه ندارد باید برای آغاز مصرف آن با پزشک خود مشورت کند. این پژوهش در مجله Clinical Oncology منتشر شده است.

دوربین تلفن‌های همراه هوشمند علاوه بر ثبت عکس سلفی، می‌توانند برای آزمایش سرطان دهانه رحم و ویروس پاپیلوم انسانی (HPV) مورد استفاده قرار بگیرد. تشخیص بیماری به ویژه در کشورهایی با منابع محدود، پرهزینه و زمان‌بر است. «رالف وایسلدر» از بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون بر این باور است که هولوگرافی دیجیتالی – تولید تصاویر سه‌بعدی از سلول‌ها با استفاده از یک دستگاه سازگار با تلفن همراه می‌تواند به کاهش هزینه و زمان تشخیص بیماری کمک کند. وایسلدر و همکارانش برای تبدیل هولوگرافی به ابزار تشخیص، ابتدا باید توسط مولکول‌های متفاوتی مانند نمونه‌های جمع‌آوری شده طی آزمایش پاپ اسمیر،‌ نور را به اشکال مختلف منکسر می‌کردند. آن‌ها این کار را با افزودن میکرومهره‌هایی که به مولکول‌های خاص مانند نشانگرهای سرطان یا دی‌ان‌ای HPV متصل می‌شدند و الگوی انکسار آن‌ها را تغییر می‌دادند، انجام دادند. 
 محققان سپس نمونه را درون دستگاه وارد کرده و آن را به تلفن همراه هوشمند متصل کردند. در ادامه، نور به نمونه تابانده شد و الگوهای نور منکسر شده توسط دوربین تلفن همراه شناسایی شدند. هرچه میکرومهره‌ها بیشتر قابل مشاهده بودند، خطر سرطان دهانه رحم بیشتر بود. این اطلاعات به رایانه‌ای ارسال شد که تصویری از سلول‌های حاضر در نمونه را ایجاد می‌کرد. تصویر بدست آمده سپس به همراه نتایج مجددا به تلفن ارسال می‌شود. هزینه این فرآیند 45 دقیقه‌ای، 1.80 دلار است. این دستگاه می‌تواند بین زنان در معرض خطر بالاتر یا پایین‌تر ابتلا به سرطان دهانه رحم تمایز قائل شده و وجود HPV را با دقت آزمون‌های رایج شناسایی کند. 
 محققان همچنین میکرومهره‌هایی را که به نشانگرهای مرتبط با سرطان خون متصل بودند، آزمایش کردند. در یک کارآزمایی آزمایشی، میکرومهره‌ها بر روی نمونه‌های لنف افراد دارای غدد لنفاوی بزرگ آزمایش شدند. لنف، مایع جاری در اطراف سیستم لنفاوی انسان است. این افزایش اندازه می‌توانند نشانه‌ای از عفونت یا وجود تومورهای خوش‌خیم و بدخیم باشد. 
 نتایج بدست آمده توسط تلفن هوشمند، وجود سلول‌های سرطانی را در چهار نفر تائید کرد و چهار نفر دیگر را بدون سرطان تشخیص داد که با نتایج آزمایشات رایج مطابقت داشت. وایسلدر اکنون در حال برنامه‌ریزی برای استفاده از این فناوری در پروژه اچ‌آی‌وی در بیمارستان بوستون به منظور آزمایش قابلیت دستگاه برای شناسایی سرطان‌هایی است که در اثر این ویروس تشدید شده‌اند. 
 ویروس پاپیلوم انسانی ویروسی است که از طریق تماس مستقیم بین پوست افراد و آمیزش جنسی انتقال می‌یابد. بیش از 100 نوع مختلف از این ویروس وجود دارد. اکثر مبتلایان از این موضوع بی‌اطلاع هستند، زیرا در بدن آنها علائم یا مشکلات بهداشتی ایجاد نمی‌شود، اما در برخی از موارد، انواع خاصی از HPV می‌توانند در قسمت‌های مختلف بدن باعث ایجاد زگیل (توده غیرطبیعی و غیرسرطانی بر روی پوست) و یا زگیل تناسلی شوند. در موارد دیگر، انواع خاصی از این ویروس می‌توانند ضایعات پیش سرطانی (یعنی نواحی دارای بافت‌های غیرطبیعی) یا سرطان ایجاد کنند.   

این سمینار در تاریخ 1 اردیبهشت 1394 توسط مرکز تحقیقات مدل های سرطان، مرکز تحقیقات سرطان و مرکز تحقیقات بهداشت باروری ولیعصر دانشگاه علوم پزشکی تهران در سالن هم اندیشی انستیتو کانسر برگزار خواهد شد. مباحث این سمینار شامل روش های حفظ باروری، مروری بر گایدلاین های حفظ باروری در بیماران سرطانی، وضعیت حفظ باروری در ایران، تازه های حفظ باروری می باشد. 

سایت سمینار

محققان دانشگاه لیسستر با همکاری بیمارستان گلینفیلد اقدام به انجام آزمون بالینی روی دستگاه تشخیص سرطان ریه با استفاده از آزمون تنفسی کرده است؛ محققان این پروژه امیدوارند که با استفاده از برنامه تشخیص علائم سرطان ریه (LuCID) بتوانند روشی غیرتهاجمی برای تشخیص سرطان ارائه کنند. شرکت Owlstone Nanotech Ltd آنالیزهای اقتصادی این پروژه را انجام می‌دهد. نتایج بررسی‌های این شرکت نشان می‌دهد که شناسایی زودهنگام سرطان ریه از 14.5 درصد به 25 درصد در سال 2020 خواهد رسید. پیش‌بینی می‌شود که با سرمایه‌گذاری 250 میلیون پوندی وزارت بهداشت انگلستان، این تشخیص زودهنگام بتواند جان 10 هزار نفر را نجات دهد. 
 دستگاه تشخیص سرطان ریه با استفاده از غلظت‌های بسیار کم مواد آلی فرار موجود در بازدم افراد می‌تواند فرآیند شناسایی زودهنگام سرطان ریه را انجام دهد. این فناوری، ابزاری ارزان و سریع برای شناسایی سرطان ریه است که می‌تواند جایگزینی مناسب برای فناوری‌های فعلی باشد. این دستگاه برخلاف روش‌هایی نظیر تصویربرداری اشعه ایکس، بی‌خطر است. 
 شرکت Owlstone Nanotech Ltd با حمایت مالی یک میلیون پوندی، پیشگامی تحقیقات کسب و کار کوچک در حوزه درمان (SBRI) و همچنین با کمک تیم توسعه کسب و کار و کارآفرینی دانشگاه لیسستر، فاز دوم این آزمون بالینی را به زودی آغاز خواهد کرد. هدف از این آزمون، بررسی حسگرهای این دستگاه (کروماتوگرافی گازی- طیف‌سنجی حرکت یونی) در بیماران سرطانی است. در صورتی که این آزمون با موفقیت به پایان برسد، مسیر ورود این دستگاه به بیمارستان‌ها هموار خواهد شد. یکی از بنیان‌گذاران این شرکت می‌گوید: اگر شما بتوانید با تغییر چیزی موفق به شناسایی زودهنگام سرطان ریه شوید، آنگاه با روش‌های درمانی فعلی می‌توان جان بیمار را نجات داد. احتمالا بتوان از این فناوری برای شناسایی سرطان پستان نیز استفاده کرد. ما لحظه‌ای آرام نخواهیم گرفت تا روزی که بتوانیم این فناوری را به بیمارستان‌ها وارد کنیم. 
 پیش‌بینی می‌شود که نتایج این آزمون بالینی در ابتدای سال 2016 کامل شود. سرطان ریه یکی از بیماری‌هایی است که نرخ زنده ماندن در آن بسیار پایین است و تشخیص زودهنگام بیماری می‌تواند تأثیر زیادی در افزایش نرخ زنده ماندن داشته باشد. در حال حاضر از سی‌تی اسکن و رادیولوژی برای شناسایی این بیماری استفاده می‌شود که بسیار پرهزینه است و خطراتی را نیز برای بیمار به همراه دارد.  

تیمی بین‌المللی از دانشمندان مرکز بیماری‌های ناتوان‌کننده عصبی در آلمان (DZNE) دریافته‌اند، نوعی داروی درمان سرطان، در آزمایشات انجام‌شده بر روی حیوانات، آسیب‌های وارده به بافت نخاع را کاهش داده و موجب تحریک رشد سلول‌های آسیب‌دیده عصبی می‌شود. آسیب به نخاع به ندرت التیام می‌یابد، زیرا سلول‌های عصبی آسیب‌دیده آن احیا نمی‌شوند و رشد دوباره فیبرهای عصبی طولانی نیز به دلیل آسیب به بافت و فرآیندهای مولکولی موجود در درون عصب‌ها مختل می‌شود. 
 سلول‌های عصبی، سیگنال‌ها را در شکل تکانه‌های الکتریکی مخابره و دریافت می‌کنند، اما این عملکرد به دلیل بیماری یا تصادفات ممکن است دچار نقص شود. با این حال، این موضوع که عصب‌های تحت تاثیر بتوانند تا حد زیادی بهبود یابند یا خیر، به طور عمده‌ای به مکان آن‌ها بستگی دارد؛ به طور مثال، سلول‌های عصبی موجود در نیم‌تنه یا بینی تا حد زیادی احیا می‌شوند و بخشی یا تمامی عملکرد خود را باز می‌یابند. با این حال، نورون‌های موجود در مغز و نخاع فاقد این توانایی هستند و در صورت آسیب‌دیدگی در اثر تصادف یا بیماری، بیمار دچار معلولیت طولانی‌مدت یا ناتوانی‌های دیگر خواهد شد. 
 دانشمندان حاضر در این تحقیق از پیش می‌دانستند که مهارکردن مولفه‌هایی خاص در بافت زخم نخاع و فرآیندهای سلولی دیگر، رشد دوباره آکسون‌ها را متوقف می‌کنند. بنابراین، ارائه درمانی ایده‌آل برای بهبود احیای آکسون‌ها پس از واردآمدن آسیب به نخاع، شکل‌گیری بافت زخمی را در نخاع مهار خواهد کرد. محققان می‌دانند که تثبیت‌کردن شکل‌گیری میکروتوبول‌ها این بافت زخمی را کاهش و رشد آکسون‌ها را ارتقا می‌بخشد. میکروتوبول‌ها، رشته‌های طولانی در درون سلول هستند که می‌توانند به صورت پویا بلند و کوتاه شوند. آن‌ها بخشی از اسکلت پشتبانی‌کننده سلول هستند که رشد و حرکت آن را کنترل می‌کنند. 
 دانشمندان دریافته‌اند، داروی اپوتیلون (epothilone) که اکنون برای درمان سرطان به کار می‌رود، می‌تواند میکروتوبو‌ل‌ها را تثبیت کند. در صورت استفاده از مقادیر بالای آن، این ماده رشد سلول‌های سرطانی را مهار می‌کند، در حالی که مصرف مقادیر پایین رشد آکسون‌ها در حیوانات را بدون بروز عوارض جانبی درمان سرطان، تحریک می‌کند. این دارو می‌تواند در مانع مغزی خون نفوذ کرده و از آنجا وارد سیستم عصبی مرکزی شود، بنابراین مستقیما به آکسون‌های آسیب‌دیده دسترسی پیدا کند. داروی مزبور رشد بافت زخم را از طریق مهارکردن شکل‌گیری میکروتوبول‌ها در سلول‌های تشکیل‌دهنده این بافت کاهش می‌دهد و بنابراین این سلول‌ها نمی‌توانند به زخم نخاع نفوذ کرده و موجب شکل‌گیری بافت زخمی شوند. داروی اپوتیلون با رشددادن میکروتوبول‌ها در درون آکسون‌ها، احیای سلول‌ها عصبی را بهبود می‌بخشد. جزئیات این نتایج در مجله Science منتشر شد. 

اداره غذا و داروي آمريکا مجوز ورود تارکستوماب (tarextumab) را به بازار درماني به‌عنوان داروي اورفان (orphan) (داروهايي که براي بيماري‌هاي نادر توليد مي‌شوند)، براي درمان سرطان پانکراس و سرطان سلول کوچک ريه صادر کرد. تارکستوماب که به‌طور رسمي OMP-59R5 ناميده مي‌شود، يک آنتي‌بادي مونوکلونال کاملا انساني است و رسپتورهاي Notch 2/3 را هدف قرار مي‌دهد. ماه گذشته کمپاني سازنده اين دارو اعلام کرد، داده‌هاي نهايي فاز 1b باليني و بيومارکرهاي آن جمع‌آوري شده که در آن تارکستوماب را در ترکيب با جمسيتابين به علاوه nab-paclitaxel در سرطان پانکراس مورد ارزيابي قرار داده است. از 29 بيماري که در اين کارآزمايي شرکت داشتند، 21 بيمار، با درمان ترکيبي به پاسخ نسبي يا ثبات بيماري دست يافتند. داروي مذکور با پروفايل سميت قابل مديريت به خوبي توسط بيماران تحمل شد. 
 شايع‌ترين عوارض جانبي که در بيش از 50 درصد بيماران ديده شد، عبارت بودند از آنمي، خستگي، اسهال، و ترومبوسيتوپني. ديگر عوارض که در بيش از 25درصد بيماران تحت درمان مشاهده شد، شامل تهوع، آلوپسي، استفراغ، ادم، کاهش اشتها، خارش، نوروپاتي و کاهش وزن مي‌شدند. آناليز بيومارکرها نشان داد، تومورهاي با سطح بالاي بروز Notch 3 ممکن است با ميزان پاسخ بيشتر به درمان و بقاي بالاتر همراه باشد. ميانه بقاي بدون پيشرفت بيماري در بيماران با بروز بالاي Notch3، 6/6 ماه و ميزان بقاي کلي آنها 6/14 ماه گزارش شد. 
 از سوي ديگر، در مطالعه PINNACLE (فاز Ib/II، مطالعهOMP-59R5 در ترکيب با درمان اتوپوزيد و پلاتينوم در بيماران مبتلا به سرطان پيشرفته سلول کوچک ريه)، محققان به بررسي تارکستوماب در ترکيب با کموتراپي پلاتينوم و اتوپوزيد پرداختند. از 16 بيمار قابل بررسي، 13 بيمار به پاسخ نسبي و 3 بيمار به ثبات در بيماري دست يافتند. البته هنوز داده‌هاي نهايي قسمت فاز Ib اين مطالعه که شامل داده‌هاي ايمني و بقاي آن است، منتشر نشده و بايد تا آخر امسال منتظر ماند تا در يک کنفراس پرده‌برداري شوند. در حال حاضر OncoMed در حال وارد کردن بيماران واجد شرايط در دو کارآزمايي باليني تصادفي شده فاز 2 تارکستوماب در سرطان پانکراس و سرطان ريه پيشرفته سلول کوچک هستند. 

نتايج آناليز جديدي که به تازگي منتشر شده، نشان مي‌دهد در 20 سال گذشته، اثرات پيشگيرانه داروي سرطان پستان به نام تاموکسيفن ثابت مانده و ميزان اين سرطان را تا تقريبا يک‌سوم کاهش داده است. برآورد خطر ابتلا به سرطان پستان پس از 20 سال پيگيري ميان دريافت کنندگان تاموکسيفن 8 درصد بوده، در حالي که در گروه کنترل به 12 درصد رسيده است.
 محققان معتقدند، تاموکسيفن درماني تثبيت شده و موثر براي انواع خاصي از سرطان پستان است، اما شواهدي نيز در دست است که اثرات پيشگيرانه طولاني‌مدتي هم دارد، به‌طوريکه تا يک‌سوم کاهش در بروز آن ايجاد مي‌کند. در اين مطالعه، موسوم به مطالعه بين‌المللي مداخله‌اي سرطان پستان (IBIS-I)، که در آن خطرات و مزاياي مصرف طولاني‌مدت تاموکسيفن براي پيشگيري از سرطان پستان در افراد در معرض خطر بالا مورد ارزيابي قرار گرفته، 7 هزار و 154 زن 35 تا 70 سال قبل و بعد از سن يائسگي که اغلب آنها سابقه خانوادگي مثبت از نظر سرطان پستان دارند، بررسي شدند. در مطالعه IBIS-I زنان به‌طور تصادفي به دو گروه کنترل و دريافت کننده 20 ميلي‌گرم تاموکسيفن، تقسيم و هر روز به مدت 5 سال آن را مصرف کردند. سلامت افراد شرکت کننده پس از پايان دوره درمان با ميانگين 16 سال پيگيري پايش شد (حداکثر زمان دوره پيگيري، 22 سال بود). در آناليزهاي بيشتر مشخص شد 251 زن گروه تاموکسيفن و 350 زن گروه پلاسبو مبتلا به سرطان پستان شدند، يعني، تاموکسيفن باعث شد ميزان کاهش سرطان پستان در اين گروه به 29 درصد برسد. 
 خطر بروز سرطان پستان پس از 20 سال پيگيري در گروه تاموکسيفن 8 درصد و در گروه پلاسبو 12 درصد برآورد شد. البته منافع مصرف تاموکسيفن ميان زناني که درمان هورموني دريافت مي‌کردند، در طول 5 سال درمان با اين دارو، کاهش يافت. البته زنان دريافت کننده تاموکسيفن در معرض خطر ابتلا به سرطان اندومتر هم قرار داشتند. اين عارضه که اثر زيان‌آور تاموکسيفن است، 8/3 بار در گروه دارو نسبت به گروه کنترل، بيشتر ديده مي‌شد. البته اين افزايش در دوره پيگيري بيشتر نبود. محققان کاهشي در ميزان مرگ و مير بيماران تحت درمان با تاموکسيفن در اثر سرطان پستان مشاهده نکردند. مرگ در اثر ديگر عوامل نيز ميان دو گروه مشابه بود. 

نتايج يک مطالعه جديد نشان مي‌دهد، زنان مبتلا به سندرم متابوليک که 65 سال و بيشتر دارند، بيشتر در معرض ابتلا به سرطان اندومتر قرار دارند. نتايج اين مطالعه در نشريه Cancer Epidemiology, Biomarkers & Prevention به چاپ رسيده است. اين افزايش خطر مستقل از اين است که بيمار همزمان اضافه وزن دارد يا چاق است. در اين مطالعه مشخص شد، زنان مبتلا به سندرم متابوليک (طبق تعريف برنامه ملي آموزش کلسترول بزرگسالان آمريکا، درمان پانل III) 39 درصد بيشتر از زنان سالم با سرطان اندومتريال مواجه مي‌شوند. اگر بيمار اضافه وزن داشته يا چاق هم باشد، 21 درصد ديگر به اين ميزان خطر افزوده مي‌شود. اگر سندرم متابوليک با تعريف بنياد بين المللي ديابت درنظر گرفته شود، خطر بروز سرطان اندومتر در زنان 65 سال و بالاتر، 103 درصد بيشتر مي‌شود. اگر بيمار اضافه وزن داشته يا چاق باشد، 17 درصد به ميزان خطر فوق افزوده مي‌شود. 
 در اين مطالعه، داده‌هايي مورد ارزيابي قرار گرفته که در آن بيش از 16 هزار زن مبتلا به سرطان اندومتر و بيش از 100 هزار زني که سرطان اندومتر نداشتند، حضور داشته و بين سال‌هاي 1993 تا 2007 پيگيري شده‌اند. هرچند در اين مطالعه به بررسي مستقيم ارتباط پيشگيري از بروز سندرم متابوليک و تاثير آن بر کاهش بروز سرطان اندومتر پرداخته نشده، نتايج نشان مي‌دهند که ورزش و کاهش وزن مي‌تواند در پيشگيري از بروز سندرم متابوليک موثر باشد. 
 مطالعات قبلي نيز نشان داده بودند که چاقي يک عامل خطر بزرگ براي ابتلا به سرطان اندومتر است. از سوي ديگر بعضي مطالعات، ارتباطي را ميان سندرم متابوليک و خطر بيشتر ابتلا به سرطان اندومتر مشخص کرده بودند، هرچند نقش چاقي در اين ارتباط ناشناخته مانده بود. مطالعه حاضر اطلاعات کامل‌تري را به شواهد قبلي اضافه مي‌کند و نخستين مطالعه‌اي است که ارتباط ميان سندرم متابوليک و زيرگروه‌هاي مختلف سرطان اندومتر را نشان مي‌دهد. در اين مطالعه مشخص شده سندرم متابوليک، ارتباط قوي با افزايش خطر تومورهاي موسيني اندومتر، در مقايسه با تومورهاي اندومتروئيد با درجه پايين، دارد. نويسندگان اين مطالعه در پايان نتيجه‌گيري مي‌کنند، استراتژي‌هاي کاهش شيوع سندرم متابوليک مي‌تواند تاثير مثبتي بر بروز سرطان اندومتر داشته باشد. 

اداره غذا و داروي آمريکا اعلام کرد، داروي جديدي را براي درمان سرطان پيشرفته تخمدان، همراه با آزمايشي که مشخص مي‌کند کدام بيمار براي اين درمان مناسب است، تاييد کرد. لينپارزا (Lynparza) يا اولاپاريب (olaparib) به يک کلاس جديد دارويي به‌نام مهار کننده‌هايpoly ADP-ribose polymerase تعلق دارد. اين درمان براي زناني تجويز مي‌شود که به‌تازگي درمان گسترده‌اي را براي سرطان پيشرفته تخمدان مرتبط با نقصان ژن‌هاي BRCA دريافت کرده‌اند. اين تاييديه، به‌‌منزله تاييد اولين داروي کلاس جديد براي درمان سرطان تخمدان است. لينپارزا براي درمان بيماراني تجويز مي‌شود که ناهنجاري‌هاي خاص در ژن BRCA دارند و نشانه‌اي است از درک بيشتر محققان از مکانيسم‌هاي زمينه‌اي بيماري‌ها که آنها را به درمان‌هاي هدفدارتر و شخصي رهنمون مي‌کند. لينپارزا ساخت شرکت AstraZeneca است و تاييد آن براساس داده‌هاي يک کارآزمايي باليني است، با حضور تقريبا 140 زن مبتلا به موتاسيون ژن BRCA که منجر به سرطان تخمدان شده است. 34 درصد از بيماران دريافت کننده اين دارو شاهد پسرفت نسبي يا از بين رفتن کامل تومور در مدت زمان متوسط 8 ماه بودند. تهوع، خستگي، استفراغ، اسهال، سردرد، کاهش اشتها، دردهاي عضلاني و مفصلي و علايم شبه سرماخوردگي از عوارض جانبي اين دارو است. البته عوارض جانبي جدي‌تري نيز مانند التهاب ريه، لوکمي ميلوئيد حاد و سندرم ميلوديسپلاستيک نيز با اين دارو ديده شده است. زنان مبتلا به سرطان تخمدان، قبل از شروع اين دارو، بايد ابتدا تحت آزمون‌هاي مربوط قرار گيرند تا مشخص شود موتاسيون ژن BRCA دارند و کانديد درمان با لينپارزا هستند. آزمون مذکور نيز که اين موتاسيون را نشان مي‌دهد، به‌وسيله اداره غذا و داروي آمريکا تاييد شده است. ژن BRCA نقش مهمي در ترميم DNA آسيب‌ديده دارد. به‌طور طبيعي، آنها رشد تومورها را ساپرس مي‌کنند. زناني که در اين ژن موتاسيون دارند، در معرض خطر بيشتر براي ابتلا به سرطان‌هاي پستان و تخمدان قرار دارند. تخمين زده مي‌شود 10 تا 15 درصد از سرطان تخمدان مرتبط با اين موتاسيون‌ها است. 

پازوپانيب(Pazopanib)، يک مهارکننده تيروزين کيناز خوراکي چندمنظوره است که براي درمان سرطان سلول کليوي پيشرفته و سارکوماي بافت نرم مورد استفاده قرار مي‌گيرد. قابليت حل پازوپانيب به pH محيط بستگي دارد و افزايش pH معده مي‌تواند زيست‌فراهمي آن را کاهش دهد. بنابراين، سازمان غذا و دارو هشدار داده که اين دارو با داروهاي افزايش دهنده pH معده (مهارکننده‌هاي پمپ پروتوني، آنتاگونيست‌هاي گيرنده هيستامين H2) همزمان مصرف نشوند. در اين موارد مي‌توان از آنتي‌اسيدهاي کوتاه اثر به جاي عوامل فوق استفاده کرد، اما دوز آنتي‌اسيدها و پازوپانيب بايد با فاصله چندساعته تجويز شوند. 

در حال حاضر و شواهد متناقضي در مورد مصرف مهارکننده‌هاي فاکتور نکروز دهنده تومور (TNF) و افزايش خطر بروز سرطان، خصوصا در بيماران مبتلا به آرتريت روماتوئيد وجوددارد. اطلاعات کمي در مورد اين ارتباط در بيماران مبتلا به بيماري‌هاي ديگر که مهارکننده TNF مصرف مي‌کنند، وجود دارد. در اين رابطه،خطر سرطان با مصرف مهارکننده‌هاي TNF در بيماران مبتلا به بيماري التهابي روده در مطالعه‌اي در دانمارک مورد بررسي قرار گرفت. در اين مطالعه، بيش از 56 هزار بيمار مبتلا به IBD که 4600 نفر از آنها با مهارکننده TNF تحت درمان بودند با ميانگين مدت 7/3 سال پيگيري شدند. پس از تطابق متغيرهاي مخدوش کننده، شواهدي مبني بر افزايش بروز خطر سرطان در افراد مصرف کننده مهارکننده‌هاي TNF نسبت به گروه مقابل يافت نشد. همچنين اين خطر با افزايش دوز تجمعي دارو نيز افزايش نداشت. البته نمي‌توان افزايش خطر را در مدت زمان طولاني‌تر از مدت اين مطالعه رد کرد. 

دانشمندان دانشگاه استنفورد از دارویی رونمایی کرده‌اند که امید است بتواند راه را برای آزمایشات ساده خون بجای نمونه‌برداری‌های دردناک در تشخیص سرطان هموار کند. این محققان از مدتها پیش به دنبال تولید قرصی بودند که سلول‌های سرطانی را وادار به انتشار پروتئین‌های خاص در خون کند. در حالت نظری، این پروتئین‌ها توسط یک آزمایش خون ساده و سریع قابل شناسایی بودند؛ محققان امیدوارند این دارو به اندازه‌ای حساس باشد که حتی بر روی سلول‌های سرطانی ابتدایی نیز عمل کند. 
 دو سال پیش، محققان نتایج اولیه تحقیقات خود را در کنگره تصویربرداری مولکولی جهان ارائه کردند؛ محققان در آن زمان اعلام کردند: ما الگوی مدیریت سرطان جدیدی را در نظر داریم که شامل تشخیص تومورها توسط یک روش ابتدایی مبتنی بر خون، موقعیت‌یابی تومور توسط تصویربرداری ژنتیک مولکولی و در آخر درمان این تومورها است. دانشمندان از وجود این سلول‌های منحصربفرد آگاه بودند، اما حجم آن‌ها بقدری کوچک است که شناسایی آن‌ها را بسیار دشوار می‌کرد. 
 رویکرد محققان استنفورد شامل ارائه دارویی حاوی قطعه‌های کروی دی‌ان‌ای به افراد است که وارد سلول‌های تومور می‌شوند. این دی‌ان‌ای موسوم به «ریزحلقه‌ها» (minicircles) باعث ترشح یک پروتئین خاص از سلول‌های سرطانی به درون خون می‌شوند؛ این پروتئین‌ها سپس توسط سرم و تصویربرداری غیر تهاجمی برای تمایز دادن سلول‌های سرطانی از سالم قابل سنجش هستند. چنین آزمایشی از توانایی شناسایی سلول‌های سرطانی منتشر شده توسط تومورها در خون در آینده برخوردار است. این پژوهش قرار است در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شود.

نتايج يک مطالعه جديد حاکي از آن است که انجام يک تست با استفاده از mRNA براي تعيين چندين گونه خطرناک پاپيلوماويروس انساني پرخطر براي طبقه‌بندي خطر سرطان سرويکس در ميان زناني که نتايج تست پاپ اسمير آنها غيرمعمول است، قابل اعتماد و موثر است. نتايج مطالعه CLEAR، قبلا سازمان غذا و دارو را متقاعد کرده بود، آزمايش ژنوتيپ Aptima را با نام هولوژيک (Hologic) در اکتبر 2012 مورد تاييد خود قرار دهد. 
 درحال‌حاضر، آزمون HPV پرخطر به‌طور همزمان با تست پاپ به‌صورت روتين در غربالگري سرطان سرويکس و درمان زنان مبتلا به سلول‌هاي آتيپيکال اسکوآموس، در شرايطي که نتايج تست پاپ نامشخص است، توصيه مي‌شود. اين آناليز جديد، زناني را مورد بررسي قرار مي‌دهد که تست Aptima مثبت داشته و بايد براي طبقه‌بندي بيشتر ‌با استفاده از تست خاص ژنوتايپ HPV 16 18/45 ارجاع داده شوند. 
 در اين مطالعه، 912 زن مبتلا به سلول‌هاي آتيپيکال اسکوآموس که در پاپ‌اسمير اهميت نامشخصي داشتند، وارد شده و تست AHPV-GT براي افرادي انجام شد که از نظر HPV پرخطر مثبت بودند. از اين تعداد، 9/97 درصد تشخيص دقيق با تست AHPV-GT دريافت کردند. در کل مطالعه کوهورت، 8/38 درصد از نظر HPV پرخطر مثبت بودند. اين ميزان، با افزايش سن، کاهش مي‌يافت، به‌طوري‌که از 57 درصد در گروه سني 21 تا 29 سال، به 7/16 درصد در گروه سني 40 سال و بيشتر رسيد. 

نتايج يک مطالعه جديد حاکي از آن است که يک تست ادرار غيرتهاجمي (با نام Cell Detect) مي‌تواند براي تشخيص عود سرطان مثانه مورد استفاده قرار گيرد. حساسيت و اختصاصيت اين تست براي تشخيص تومورهاي پيشرفته و مراحل اوليه مثانه به ترتيب، 4/84 و 7/82 درصد گزارش شده است. محققان نتايج اين تست را بسيار اميدوارکننده خوانده‌اند. 
 به‌نظر مي‌رسد دقت اين تست جديد برتمامي تست‌هاي غيرتهاجمي دردسترس برتري دارد و مي‌تواند جايگزين مناسبي براي بعضي يا همه سيستوسکوپي‌هايي باشد که در بررسي و پيگيري سرطان مثانه به کار مي‌روند. همين‌طور، بيماران نيز تغييرات مثبتي را در مديريت بيماري‌شان حس خواهند کرد. در يک کارآزمايي باليني کورشده که در 9 مرکز پزشکي انجام شده، محققان نمونه‌هاي ادراري 217 فرد (96 بيمار مبتلا به سرطان مثانه و 121 فرد سالم) را مورد ارزيابي قرار دادند. نتايج نمونه‌هاي ادرار که با استفاده از تست Cell Detect آزمايش شده بودند با نتايج حاصل از بيوپسي يا سيستوسکوپي مقايسه شدند. 
 نتايج نهايي تاکيد کردند که تست ادراري مذکور توانسته بود سلول‌هاي سرطاني را با حساسيت بالايي در بيماراني که سابقه سرطان مثانه داشتند، تشخيص دهد. ارزش اخباري منفي اين تست 5/98 درصد گزارش شد. اين مطالعه، همچنين نشان داد، حساسيت تست‌هاي غيرتهاجمي ديگر براي تشخيص سرطان مثانه کمتر از تست Cell Detect بوده، به‌طوري‌که حساسيت BTA stat، 8/68 درصد، urine cytology، 50درصد، NMP22 BladderChek، 4/47درصد بوده است. کمپاني مبدع اين تست قصد دارد، نتايج به‌دست‌آمده را براي سازمان‌هاي نظارتي در اروپا و سازمان غذا و داروي آمريکا فرستاده و تاييديه اين سازمان‌ها را نيز اخذ کند. 
 پزشکان معتقدند، هميشه نياز به يک تست باليني بوده که حداقل بتواند در 80 درصد از بيماران مبتلا به سرطان مثانه که سرطانشان عود مي‌کند، آن را به درستي تشخيص دهد، زيرا در حال حاضر، تست‌هاي دردسترس از نظر باليني نتايج کمتر از حد مطلوب داشته، تهاجمي بوده يا گرانقيمت هستند. گفتني است، 50 تا 80 درصد بيماران مبتلا به سرطان مثانه، دچار عود بيماري مي‌شوند که بيشترين ميزان عود در ميان انواع مختلف سرطان است. گايدلاين‌ها توصيه مي‌کنند، بيماران در طول 2 سال پس از درمان، چندين‌بار تحت تست‌هاي تشخيصي مختلف قرار گرفته و پس از آن، سالانه تحت انجام يک تست براي پايش عود بيماري باشند. 

نتايج يک مطالعه جديد حاکي از آن است که افزودن اکساليپلاتين (oxaliplatin) به رژيم شيمي‌درماني که در حال حاضر در ترکيب با بواسيزوماب (آواستين) در درمان سرطان کولورکتال متاستاتيک مورد استفاده قرار مي‌گيرد، ميزان بقاي 5 ساله را 2 برابر مي‌کند. آخرين نتايج کارآزمايي TRIBE که در 34 مرکز انکولوژي در ايتاليا انجام شده، نشان مي‌دهند، ترکيب جديد شيمي‌درماني با نام FOLFOXIRI(ترکيبي از folinic acid/leucovorin, fluorouracil, oxaliplatin و irinotecan) نسبت به رژيم کموتراپي استاندارد FOLFIRI (ترکيبي از folinic acid/leucovorin, fluorouracil و irinotecan) ارجحيت دارد. لازم به ذکر است، هر دو اين رژيم‌هاي درماني با بواسيزوماب مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
 FOLFOXIRI ميزان بقاي بيماران را تا 4 ماه بيشتر کرده و درواقع، ميزان بقاي بيماران درمان شده را با رژيم FOLFIRI، 2 برابر کرده است. البته عوارض جانبي هم در اين گروه بيشتر ديده شد. FOLFOXIRIبروز بيشتري از اسهال، موکوزيت، نوروپاتي و نوتروپني در بيماران ايجاد کرد. بنابراين ممکن است براي همه بيماران مناسب نباشد. نکته اميدبخش آنکه، اکثر بيماران مي‌توانند عوارض آن را تحمل کنند. اين مطالعه به‌وضوح نشان داد، رژيم FOLFOXIRI به‌اضافه بواسيزوماب، گزينه ايمن و موثري در درمان اين دسته از بيماران است. 
 اين موضوع را هم بايد در نظر داشت که 90 درصد بيماران مورد مطالعه، در زمان ورود به مطالعه بدون علامت بودند و از آنها نيز، افراد بالاي 75 سال نامزد درمان با اين رژيم درماني جديد نبودند. بنابراين اين رژيم درماني براي همه مناسب نيست، ولي اگر بيماران به درستي انتخاب شوند، يکي از رژيم‌هاي فعال است که ميزان بقاي 5 ساله را 25 درصد بيشتر مي‌کند. از 508 بيمار مبتلا به سرطان کولورکتال متاستاتيک که وارد طرح TRIBE شدند، 252 نفر در گروه FOLFOXIRI و بواسيزوماب و 256 نفر در گروه FOLFIRI و بواسيزوماب قرار گرفتند. 
 هر دو گروه درماني تا 12 دوره براي بيماران انجام شد و در نهايت، درمان با فلوروراسيل، لوکوورين، همراه با بواسيزوماب ادامه داده شد. در حدود 80 درصد از بيماران کانديد رزکسوين جراحي نبودند، اما پس از کموتراپي، 15 درصد بيماران گروه FOLFOXIRI و 12 درصد FOLFIRI توانستند تحت رزکسيون راديکال قرار گيرند. ميانگين دوره پيگيري بيماران، 1/48 ماه بود که در اين مدت، 174 مورد مرگ در گروهFOLFOXIRI و 200 نفر در گروه FOLFIRI فوت کردند. ميانگين بقاي کلي بيماران به‌طور مشخصي در گروه FOLFOXIRI بهتر از گروه FOLFIRI گزارش شد (8/29 ماه در برابر 8/25 ماه).  

داروسازي «تايهو»،اخيرا اعلام کرده است که درخواست ثبت داروي جديد مربوط به TAS-102 حاوي تري‌فلوريدين (Trifluridine) و تيپيراسيل هيدروکلرايد (Tipiracil Hydrochloride) براي بررسي از سوي سازمان غذا و داروي آمريکا پذيرفته شده است. TAS-102، يک ترکيب خوراکي تحقيقاتي ضدسرطان براي درمان بدخيمي متاستاتيک راجعه کولون است. در صورت تاييد اين دارو از سوي سازمان غذا و داروي آمريکا، گزينه درماني تازه‌اي در اختيار مبتلايان به اين نوع بدخيمي کشنده قرار خواهد گرفت. سازمان مذکور تاريخ اعلام نظر قطعي خود را در مورد اين دارو 19 دسامبر 2015 ميلادي تعيين کرده است.نتايج مطالعه فاز3 روي TAS-102، در 800 بيمار مبتلا به بدخيمي متاستاتيک راجعه کولون که بدخيمي آنها پس از دريافت درمان استاندارد اين بيماري عود کرده بود، به‌دست آمده است. براساس مطالعه ريکورس (RECOURSE)، اين دارو توانسته است شانس بقاي مبتلايان را در مقايسه با دارونما به ميزان معناداري افزايش دهد. ايمني و تحمل‌پذير TAS-102 نيز در مطالعات مطلوب بود. تري فلوريدين يک آنالوگ نوکلئوزيدي آنتي‌نئوپلاستيک است که عملکرد DNA سلولي را تحت تاثير قرار مي‌دهد و تيپيراسيل، يک مهارکننده آنزيم تيميدين فسفوريلاز است. بدخيمي کولورکتال، در جايگاه سوم شايع‌ترين سرطان‌هاي جهان قرار دارد. در سال 2014 ميلادي، براي 136830 بيمار تشخيص بدخيمي کولورکتال گذاشته شد و 50310 بيمار در نتيجه آن جان خود را از دست داده‌اند. 

محققان «کارآزمايي باليني سرکوب عملکرد تخمدان» (SOFT) (Suppression of Ovarian Function Trial) و همچنين برخي از متخصصان حاضر در «همايش سرطان پستان سن‌آنتونيو» (SABCS)، معتقدند، يافته‌هاي حاصل از اين کارآزمايي سبب تغيير شيوه‌ درمان کمکي در مراحل اوليه‌ سرطان پستان پيش از يائسگي خواهد شد. 
 در حالي که تاموکسيفن (Tamoxifen) مدت‌ها به عنوان درمان انتخابي سرطان پستان پيش از يائسگي قرار داشت، اطلاعات جديد حاکي از آن است که سرکوب عملکرد تخمدان به همراه درمان هورموني (Endocrine therapy)، فوايد قابل‌توجهي براي برخي از اين بيماران به همراه دارد. طبق گفته‌ دکتر هوپ روگو از دانشگاه سان‌فرانسيسکو کاليفرنيا در جلسه‌ مباحثه همايش سرطان پستان، نتايج اين کارآزمايي منجر به دستورالعمل درماني جديدي براي درمان کمکي سرطان پستانِ پيش از يائسگي در زناني که تست هورمون- گيرنده‌شان مثبت است، شده است. او سپس دو رويکرد درماني کلي را ترسيم کرد: «دسته‌اي از زنان غيريائسه که شيمي‌درماني نکرده‌اند و تومورهاي کوچک‌تري دارند، سرطان به گره‌هاي لنفاوي‌شان منتشر نشده و به طور کلي در مراحل اوليه بيماري قرار دارند، با تاموکسيفن به تنهايي به خوبي درمان مي‌شوند.»
 وي در ادامه افزود: «سرکوب تخمدان در زنان کمتر از 35 سال که در معرض خطر بالا قرار دارند، سبب کاهش قابل‌توجهي در ميزان عود سرطان پستان مي‌شود. اين کاهش، هنگامي که سرکوب تخمدان به رژيم اگزمستن (Exemestene)، در مقايسه با تاموکسيفن اضافه شود، به طور معناداري بيشتر است.» وي اظهار داشت: «البته بايد در هنگام تصميم‌گيري به ويژگي‌هاي متفاوت مربوط به سميت اين دو دارو توجه کرد.» دکتر روگو در مورد دسته‌ باقي‌مانده‌ زنان، يعني آنهايي که در معرض خطر ميانه قرار دارند، براي مثال افرادي که تومورهايشان کوچک است، اما سرطان به گره‌هاي لنفاوي‌شان انتشار پيدا کرده يا با وجود داشتن تومورهاي بزرگ، مراحل ابتدايي سرطان را سپري مي‌کنند، گفت: «در برخي از اين بيماران معقولانه اين است که از سرکوب تخمدان به همراه درمان هورموني و در عده‌اي ديگر از اين بيماران از تاموکسيفن به تنهايي استفاده شود.»
 دکتر پرودنس فرانسيس، از مرکز سرطان پيتر مک‌کالوم در ملبورن استراليا آخرين يافته‌هاي حاصل از SOFT را در همايش سرطان پستان سن‌آنتونيوارائه داد. اين يافته‌هاي جديد، اطلاعات قبلي را که شامل تحليل مشترک نتايج SOFT و کارآزمايي بررسي اثر تاموکسيفن و اگزمستن (TEXT) بود، تکميل مي‌کنند.محققان SOFT ليستي از 3066 زن مبتلا به سرطان پستان پيش از يائسگي تهيه کرده و به طور تصادفي آنها را در سه گروه قرار دادند. گروهي از آنها را به مدت 5 سال تنها تحت درمان تاموکسيفن، گروه ديگر را در کنار رژيم تاموکسيفن، تحت سرکوب تخمدان و گروه آخر را در کنار رژيم اگزمستن (Aromasin) تحت سرکوب تخمدان قرار دادند. لازم به ذکر است که قريب به نيمي از اين بيماران پس از عمل جراحي، تحت شيمي‌درماني قرار گرفته بودند. ميانه‌ مدت پيگيري بيماران، 6/5 سال بود و نقطه پاياني اوليه تحقيق، پس از رهايي بيماران از بيماري در نظر گرفته شد. در اکثر اين بيماران، سرکوب تخمدان از طريق تزريق ماهانه‌ تريپتورلين (Triptorelin) انجام شد، اما برخي از اين بيماران روش‌هاي دائمي‌ همچون جراحي (برداشتن هر دو تخمدان) و اشعه‌دهي به تخمدان‌ها را انتخاب کردند. روي هم‌رفته، تفاوت معناداري در عود سرطان پستان بين سه گروه مختلف درماني وجود نداشت، اگرچه تفاوت بزرگي در برخي از زيرگروه‌هاي بيماران ديده شد. 
 دکتر فرانسيس، ارائه دهنده‌ آخرين نتايج حاصل از SOFT در همايش سرطان پستان سن آنتونيو، بيان کرد: «قابل‌توجه‌ترين اثر در زنان جوان‌تر (کمتر از 35 سال سن) که قريب به 94 درصد از افراد اين زيرگروهِ 350 نفره (5/11 درصد کل جمعيت) تحت شيمي‌درماني قرار گرفته‌ بودند، مشاهده شد.» وي افزود: «در گروه زنان کمتر از 35 سال، بعد از درمان به مدت 5 سال، نرخ رهايي از سرطان پستان در افرادي که تنها تاموکسيفن دريافت کرده بودند، 7/66 درصد، افرادي که به همراه دريافت تاموکسيفن تحت سرکوب تخمدان قرار گرفته بودند، 9/78 درصد و افرادي که به همراه دريافت اگزمستن تحت سرکوب تخمدان قرار گرفته بودند، 4/83 درصد بود.» دکتر فرانسيس اين نتايج را به شکل ديگري نيز بيان کرد: «از هر سه نفري که تحت درمان با تاموکسيفن قرار داشت، يک نفر پس از 5 سال دچار عود سرطان پستان شد که اين آمار براي افراد تحت درمان ترکيبي با اگزمستن و سرکوب تخمدان، به يک نفر از هر شش نفر کاهش پيدا کرد.»
 همچنين در زيرگروه ديگري شامل 1084 زن که پس از شيمي‌درماني عملکرد تخمدان‌هايشان متوقف نشده بود، نتايج قابل‌توجهي به دست آمد. دکتر فرانسيس راجع به اين زيرگروه که ميانهي سنشان 40 سال بود، اظهار داشت: «در اين زيرگروه، بعد از درمان به مدت 5 سال، نرخ رهايي از سرطان پستان در افرادي که تنها تاموکسيفن دريافت کرده بودند، 78 درصد، در افرادي که به همراه دريافت تاموکسيفن تحت سرکوب تخمدان قرار گرفته بودند، 5/82 درصد و افرادي که به همراه دريافت اگزمستن، تحت سرکوب تخمدان قرار گرفته بودند 7/85 درصد بود.» دکتر فرانسيس اين نتايج را هم به شکل ديگري بيان کرد: «درمان ترکيبي با تاموکسيفن و سرکوب تخمدان نسبت به استفاده از تاموکسيفن به تنهايي، سبب کاهش 22 درصدي در ميزان خطر نسبي عود سرطان شد، در حالي‌که اين عدد براي درمان ترکيبي با اگزمستن و سرکوب تخمدان حاکي از 35 درصد کاهش است.»
 وي افزود: «ميزان بهبودي مطلق، به ترتيب براي اين دو درمان، 5/4 و 7/7 درصد بود. اين امر به اين معني است که در مقايسه با استفاده از تاموکسيفن به تنهايي، استفاده از درمان ترکيبي اگزمستن و سرکوب تخمدان سبب مي‌شود از هر 100 نفر، 7 يا 8 نفر پس از درمان به مدت 5 سال کمتر دچار عود سرطان شوند.» دکتر فرانسيس اضافه کرد: «در مقابل، در زيرگروهي از زنان شامل 949 نفر که شيمي‌درماني نشده بودند، درمان ترکيبي سرکوب تخمدان، به علاوه درمان هورموني، نسبت به دريافت تنهاي تاموکسيفن سودي در بر نداشت. ميانه‌ سن اين زنان 46 سال و به سن يائسگي طبيعي نزديک‌تر بودند.» 
 وي همچنين تاکيد کرد، براي آن دسته از زنان جواني که مبتلا به سرطان پستانِ حساس به هورمون هستند، سرکوب تخمدان را توصيه مي‌کند. دکتر فرانسيس افزود: «در آن دسته از زناني که يائسه نيستند و مبتلا به سرطان پستان حساس به هورمون بوده و ريسک بالاي عود سرطان در آنها شيمي درماني را حتمي مي‌کند، پزشکان به جاي تاموکسيفن افزودن يک مهار کننده آروماتاز را به رژيم سرکوب تخمدان مطرح مي‌کنند.» اگرچه اين درمان مکمل ميزان سميت بيشتري را نيز متوجه بيمار مي‌کند.افزودن رژيم سرکوب تخمدان به هورمون‌درماني منجر به افزايش عوارض جانبي همچون علائم شبه‌يائسگي (گرگرفتگي و عرق‌کردن)، مشکلات عملکرد جنسي (کاهش ميل جنسي، خشکي واژن) و افسردگي (گزارش شده در 50 درصد موارد) مي‌شود. محققان همچنين متذکر شدند، اگزمستن نسبت به تاموکسيفن پس از اضافه شدن به رژيم سرکوب تخمدان منجر به عوارض جانبي بيشتري، از جمله مشکلات اسکلتي- عضلاني و کاهش تراکم استخواني مي‌شود. 

محققان آلماني فاز سوم آزمون باليني روي نانوداروي ضدسرطان پستان (ABRAXANE®) را با موفقيت انجام دادند. اين نانودارو مي‌تواند ابعاد تومور را کاهش دهد. اين آزمون باليني توسط کلينيک جپارسپتو آلمان روي 1200 بيمار انجام شده‌است. در اين آزمون که فاز سوم آزمون باليني اين دارو است، داوطلبين به‌صورت تصادفي انتخاب شده‌اند. اين آزمون نشان داد نرخ بهبود بيماران 9 درصد افزايش يافته، يعني از رقم 29درصد به 38 درصد رسيده است. 
 در اين روش، داروي شيمي‌درماني پاکليتاکسل به پروتئين آلبومين متصل شده و سپس به بيماران تزريق مي‌شود. اين در حالي است که در روش‌هاي معمول، پاکليتاکسل با حلال‌هاي مختلف ترکيب شده و وارد بدن بيمار مي‌شود. در اين روش، از اين دارو براي کاهش ابعاد تومور سرطان پستان استفاده مي‌شود. در واقع اين روش درماني يک روش کوچک کردن ابعاد تومور پيش از عمل جراحي است. مايکل اونتخ مي‌گويد: «فاز دوم اين آزمون باليني به شکلي طراحي شده بود که اثر داروي شيمي‌درماني متصل به پروتئين به‌صورت هفتگي با داروي پاکليتاکسل رايج مقايسه شود. نتايج نشان داد که داروي متصل به پروتئين اثربخشي بيشتري دارد.» 

دانشمندان انگلیسی مدعی هستند که یک واکسن جدید خواهد توانست از طیف گسترده‌ای از سرطان‌های دهانه رحم جلوگیری کند. واکسن جدید بطور چشمگیری به ارائه حفاظت بیشتر نسبت به واکسن کنونی موسوم به گارداسیل می‌پردازد؛ نمونه کنونی تنها می‌تواند از دو گونه سرطان‌زای ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) جلوگیری کند. این واکسن در انگلستان برای کودکان 12-13 ساله و در آمریکا برای دختران 11-12 ساله عرضه می‌شود. واکسن جدید از انسان در برابر 9 سویه ویروس که هفت سویه آن عامل بسیاری از گونه‌های سرطان دهانه رحم است، محافظت می‌کند. 
 دانشمندان دانشگاه کوئین مری در لندن دریافتند که واکسن جدید «گارداسیل 9» تا 97 درصد در حفاظت در برابر سرطان درجه بالای دهانه رحم، فرج و بیماریهای واژنی ناشی از پنج سویه HPV موثرتر است. این واکسن همچنین به اندازه نمونه کنونی در برابر بیماری‌های ناشی از چهار سویه HPV موثر است. همچنین با حفاظت ارائه شده توسط واکسن مذکور می‌توان در آینده انتظار داشت که تعداد آزمایشات پاپ اسمیر تا میزان زیادی کاهش یابد. 
 دانشمندان به بررسی تاثیر گارداسیل 9 بر روی 14 هزار و 200 زن با سنین 16 تا 29 سال پرداخته و دریافتند که گارداسیل 9 نسبت تا 90 درصد بیشتر از زنان در برابر این بیماری‌ها محافظت می‌کند. این در حالیست که واکسن کنونی تنها تا 70 درصد از بیماری‌های دهانه رحم و زگیل تناسلی جلوگیری می‌کند. دانشمندان تاکید کردند که برای این درصد از تاثیرگذاری باید واکسن را پیش از ابتلا به ویروس تزریق کرد. 
 ویروس ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) رایجترین ویروس مقاربتی است؛ بسیاری از مبتلایان می‌توانند بدون عوارض ماندگار، این ویروس‌ها را که اکثرشان کم‌خطر بوده و منجر به زگیل می‌شوند، از بدنشان خارج کنند، اما سایر گونه‌ها بسیار پرخطر بوده و می‌توانند منجر به سرطان دهانه رحم و گاهی سرطان فرج، واژن، آلت تناسلی و مقعد شوند. بیشتر انواع سرطان‌های دهانه رحم در نتیجه عفونی شدن با سویه‌های پر خطر HPV شکل می‌گیرند. سرطان دهانه رحم، چهارمین سرطان رایج در میان زنان سراسر جهان محسوب شده که سالانه به ابتلای بیش از نیم میلیون زن و حدود 250 هزار مرگ در سراسر جهان منجر می‌شود. نتایج این تحقیق در مجله Medicine منتشر شده است.  

محققان آمریکایی موفق به شناسایی هدف درمانی جدیدی شده‌اند که مسیر را برای نخستین درمان هدفمند سرطان تخمدان هموار می‌کند.  سرطان تخمدان یکی از مرگبارترین انواع این بیماری محسوب می‌شود و درمان‌های موثر کمی برای آن وجود دارد. سرطان تخمدان به چهار زیرگروه مختلف تقسیم می‌شود که یکی از این زیرگروه‌ها، کارسنیوم سلول روشن تخمدان است که پنج تا 10 درصد بیماران در آمریکا و 20 درصد بیماران در آسیا را گرفتار می‌کند. درحالیکه بدن بیماران زیرگروه‌های دیگر، به شیمی درمانی استاندارد مبتنی بر پلاتین پاسخ می‌دهد، میزان پاسخ در مبتلایان به کارسنیوم سلول روشن بسیار کم است. یکی از اصلی‌ترین چالش ها برای درمان سرطان تخمدان، یافتن هدف مناسبی است که بطور موثر روند پیشرفت بیماری را متوقف کند. 
 محققان موسسه ویستار (Wistar) یک هدف درمانی جدید را شناسایی کرده‌اند که می‌تواند به توسعه روش درمانی برای مبتلایان به این زیرگروه سرطان تخمدان منجر شود؛ محققان عملکرد ARID1A – تغییروضع دهنده کروماتین – را مورد بررسی قرار دادند. زمانیکه ARID1A عملکرد طبیعی داشته باشد، باعث باز شدن کروماتین و اجازه به سلول برای دریافت دستورات می‌شود؛ این فرآیند، رفتار سلولی را کنترل کرده و از سرطانی شدن آنها جلوگیری می‌کند. 
 تحقیقات نشان داد که ARID1A در بیش از 50 درصد موارد کارسنیوم سلول روشن تخمدان دچار جهش می‌شود که بالاترین نرخ جهش در بین انواع سرطان‌ها است. محققان ارتباط بین ARID1A و آنزیم EZH2 را شناسایی کردند؛ استفاده از این آنزیم بعنوان ابزار مهار می‌تواند به درمان هدفمند سرطان تخمدان با جهش در ARID1A منجر شود. نتایج این تحقیق در مجله Nature Medicine منتشر شد. 

محققان دانشگاه لیدز انگلیس موفق به ارائه روش جدید تشخیص و درمان سرطان به کمک نانولوله‌های طلا شدند. محققان ضمن در نظر گرفتن ماهیت پاک‌کنندگی و تصویرسازی به کمک ذرات طلا موفق به ابداع روشی مدرن در تشیخص و درمان سرطان به کمک نانولوله‌های طلا شدند. 
 در این شیوه با کوتاه یا بلند کردن طول نانولوله‌های طلا می‌توان از طریق امواج مادون قرمز سلول‌های سرطانی را تشخیص داده و مراحل بعدی درمان را انجام داد. پروفسور «استیو ایوانز» استاد فیزیک دانشگاه لیدز تأکید کرد: هنگامی که نانولوله‌های طلا در بدن حرکت می‌کنند، اگر فرکانس خاصی از نور به آنها تابیده شود نانولوله‌ها نور را جذب می‌کنند؛ پس از تشخیص محل سرطان با تابش امواج نوری در محل سلول‌های سرطانی، نانولوله‌ها نور دریافتی را به گرما تبدیل کرده و به دنبال آن سلول‌های سرطانی نابود می‌شوند. 
 محققان معتقدند که به کمک نانولوله‌های طلا و شدت تابش نور لیزر به راحتی می‌توان هم عملکرد تصویرسازی را انجام داد و هم با افزایش شدت نور لیزر عملیات حرارت‌زایی و نابود کردن سلول‌ها را انجام داد. از قابلیت‌های دیگر نانولوله‌های کربنی توانایی حمل داروهای ضدسرطان به محل توده سرطانی در بدن است. نتایج این تحقیق در مجله Advanced Functional Materials منتشر شده است. 

کافئین موجود در قهوه، شکلات و چای خطر ابتلا به سرطان پوست را کاهش می‌دهد. پژوهش‌های انجام شده در آمریکا نشان داد که کافئین موجود در قهوه، شکلات و چای، خطر ابتلا به سرطان پوست را کاهش می‌دهد. این ماده از سرعت رشد سلول‌هایی که به واسطهٔ اشعه‌ ماورای بنفش خورشید آسیب دیده‌اند، می‌کاهد. 
 برای بررسی مکانیسم اثر کافئین بر علیه سرطان پوست، محققان در ژن‌های موش‌ها تغییراتی ایجاد کردند تا میزان پروتئین ویژه‌ای به نام ART که در بافت پوست وجود دارد را کاهش دهند. سپس این موش‌ها و همچنین موش‌های طبیعی را در معرض اشعه‌ ماورای بنفش قرار دادند. بعد از ۱۹ هفته قرار گرفتن در معرض اشعه‌ماورای بنفش، مشخص شد که خطر ابتلا به سرطان‌ پوست در موش‌های تغییر یافته نسبت به موش‌های طبیعی چهار برابر کمتر بوده است. محققان این گونه نتیجه گرفتند که کاهش پروتئین ART درسلول‌های پوستی موش‌هایی که تغییر ژنتیکی بر آن‌ها اعمال شده بود، باعث کاهش خطر ابتلا به سرطان پوست و همچنین عدم پیشرفت سلول‌های سرطانی این بافت می‌شود. 
 در ادامه تحقیقات مشخص شد که کافئین در مرحله‌ پیش از سرطانی شدن سلول‌های پوستی، تأثیر پروتئین ART را خنثی می‌کند، بنابراین قادر است از ابتلا به سرطان پوست و همچنین پیشرفت آن جلوگیری کند. برای بررسی این اثر در انسان، تغذیه و شیوه زندگی بیش از 112 هزار نفر در یک دوره زمانی بیست ساله مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که به طور متوسط مصرف سه فنجان قهوه در روز خطر ابتلا به سرطان پوست را در زنان ۲۱ درصد و در مردان ۱۰ درصد کاهش می‌دهد. شرح این مطالعه در نشریه تحقیقات سرطان به چاپ رسیده است. 

پژوهشگران ایرلندی در تحقیقات خود دریافتند، زنانی که پیش از ابتلا به سرطان پستان بطور منظم از آسپیرین استفاده می‌کنند، نسبت به سایر زنان کمتر در معرض خطر مرگ در اثر این بیماری قرار دارند. محققان انجمن سرطان ایرلند، اثربخشی آسپیرین در پیشگیری از ابتلا به سرطان پستان و کاهش نرخ مرگ و میر در بین مبتلایان را مورد بررسی قرار دادند. نتایج بدست آمده نشان می‌دهد، مصرف منظم آسپیرین با جلوگیری از انتشار سرطان به غدد لنفاوی، به کاهش میزان مرگ و میر در بین مبتلایان به سرطان پستان کمک می کند. 
 در این پژوهش اطلاعات 2796 زن مبتلا به سرطان پستان در مراحل اول تا سوم بیماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت؛ غدد لنفاوی زنانی که در سال‌های پیش ‌از تشخیص سرطان، بطور منظم آسپیرین مصرف کرده بودند، به ‌طور قابل ‌توجهی کمتر از سایر زنان درگیر سرطان شده بودند. 
 این پژوهش از نتایج دو پژوهش قبلی حمایت می‌کند؛ نخستین تحقیق نقش مصرف آسپرین در کاهش خط متاستاز شدن و مرگ در اثر بیماری سرطان را نشان می‌دهد و دومین تحقیق نیز نقش مصرف آسپرین در کاهش احتمال گسترش سرطان به بخش‌های دیگر در مدل‌های زنده سرطان پستان را نشان می‌دهد. البته محققان هشدار می‌دهند که این نتایج به معنای تأیید استفاده از آسپرین بعنوان اقدام احتیاطی برای پیشگیری از سرطان پستان نیست و این نتایج به تحقیقات تکمیلی نیاز دارد. نتایج این تحقیق در مجله Cancer Reseach منتشر شد.  

محققان انگلیسی در تحقیقات خود دریافته‌اند، مقاوم شدن میکروب‌ها در برابر داروهای ضد میکروبی تا سال 2050 بیش از انواع مختلف سرطان باعث مرگ و میر مردم جهان خواهند بود. در حال حاضر بیش از 700 هزار مرگ در هر سال با مقاومت به داروهای ضدمیکروبی (AMR)‌ در ارتباط هستند و این روش بسرعت در حال افزایش است. باکتری‌های مقاوم به داروهای ضد میکروبی مانند ای‌کولای (E. coli)، مالاریا و سل با عوارض جانبی بسیار بیشتری همراه هستند. 
 بر اساس پیش‌بینی محققان آکادمی علوم انگلیس، عفونت‌های مقاوم به دارو تا سال 2050 عامل بیش از 10 میلیون مرگ و میر در هر سال بوده و نرخ مرگ و میر ناشی از ابرباکتری‌ها بیش از انواع سرطان خواهد بود. تنها در اروپا و آمریکا، مقاومت در برابر داروهای ضدمیکروبی عامل 50 هزار مورد مرگ و میر سالانه بوده و این نرخ تا سال 2050 می‌تواند 10 برابر شود. تا سال 2050، یک چهارم مرگ و میرها در نیجریه و بیش از دو میلیون فوتی در هند در اثر مقاوم شدن میکروب‌ها در برابر داروهای ضد میکروبی روی می‌دهند. به گفته محققان، کاهش جمعیت و عوارض ناشی از آن منجر به کاهش دو تا 3.5 درصدی سطح تولید ناخالص داخلی (GDP) تا سال 2050 شده و حدود 60 تا 100 تریلیون دلار به اقتصاد جهانی صدمه می‌زند.  

محققان انگلیسی موفق به شناسایی خط جدید دفاعی مورد استفاده توسط سلول‌های سرطانی شده‌اند که از مرگ این سلول‌ها پیشگیری می‌کند. محققان مرکز تحقیقات سرطان انگلیس، یک مسیر حیاتی سیگنال‌های مولکولی را شناسایی کرده‌اند که خط دفاعی مستحکمی برای سلول‌های سرطانی ایجاد می‌کند. حتی اگر سلول سرطانی حاوی خطاهای ژنتیکی گسترده باشد که منجر به مرگ سلول می‌شود، این خط دفاعی می‌تواند سلول را از مرگ نجات دهد. مسیر سیگنال‌دهی PKCƐ توسط سلول‌های سرطانی و به ندرت توسط سلول‌های طبیعی مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ این مسیر برای هدف قرار دادن برخی سلول‌های سرطانی که برای نجات یافتن به این مسیر وابسته هستند، بسیار حیاتی است. سلول‌های سرطانی بیش از سلول‌های طبیعی به این مسیر وابسته هستند، چراکه دی‌ان‌ای آنها مستعد درهم تنیده شدن هستند. 
 مسیر سیگنال‌دهی PKCƐ از طریق اجازه دادن به سلول‌های سرطانی برای حل و جدا کردن دی‌ان‌ای، به نجات سلول کمک می‌کند. به گفته دکتر «نیکولا بروان‌لاو» سرپرست تیم تحقیقاتی، گرفتن این خط دفاعی، موثرترین راه برای هدف قرار دادن بیماری و برنامه‌نویسی مجدد سلول‌های سرطانی برای خودتخریبی محسوب می‌شود. گام بعدی این تحقیق، شناسایی انواع سرطان با این نقطه ضعف و جستجو برای نشانگری که به شناسایی بیماران مبتلا به سرطان با این نقص کمک می‌کند. نتایج این تحقیق در مجله Nature Communications منتشر شد.  

دانشمندان انگلیسی با محروم‌کردن تومورها از خون، درمانی نویدبخش را برای بیماران مبتلا به سرطان پروستات ارائه دادند. این محققان معتقدند رویکرد جدید می‌تواند طی دو سال در بیماران آزمایش شود و این موضوع توانایی بالقوه رشد و گسترش این نوع سرطان را متوقف کند. آن‌ها موفقیت جدید را پس از کشف مولکولی صورت دادند که نقش مهمی در رشد و گسترش سرطان پروستات بدخیم ایفا می‌کند. 
 دانشمندان دریافتند مولکول SRPK1 تومور را قادر می‌سازد رگ‌های خونی جدیدی را شکل دهد. تومورها به تجهیز خون غنی از مواد مغذی برای بقا، رشد و گسترش نیاز دارند و توقف تولید این رگ‌های خونی جدید، از تکثیر سلول‌های سرطانی جلوگیری می‌کند. کوچک‌کردن تومورها با متوقف‌کردن تجهیز خون رویکردی است که در سرطان روده بزرگ نتیجه‌بخش بوده اما دانشمندان به دنبال شیوه‌ای برای عملی‌کردن این استراتژی در تومورهای سرطانی بودند. آن‌ها در حال بررسی این موضوع هستند که آیا مولکول SRPK1 می‌تواند تومورهای دیگر را نیز هدف قرار دهد و این که آیا می‌توان از داروی به کاررفته در این تحقیق برای درمان سرطان‌های مختلف استفاده کرد یا خیر. 
 دانشمندان با تحلیل نمونه‌های پروستات سرطان انسانی مشاهده کردند میزان SRPK1 با بدخیم‌شدن سرطان افزایش می‌یابد. در آزمایش بر روی موش‌ها مشخص شد تزریق سه بار در هفته نوعی داروی مهارکننده موسوم به Sphinx عملکرد این مولکول و در نتیجه رشد تومور را متوقف کرد. شرکت Exonate در انگلستان که شاخه‌ای از دانشگاه ناتینگهام است، به دنبال بررسی مهارکننده‌های SRPK1 به عنوان درمانی برای رشد رگ‌های غیرعادی هستند. سرطان پروستات شایع‌ترین سرطان در مردان است و 20 درصد از بیماران ظرف پنج سال پس از تشخیص بیماری‌شان، جان خود را از دست می‌دهد. جزئیات این پژوهش در نشریه Oncogene قابل‌مشاهده است.  

دانشمندان آمریکایی موفق به شناسایی یک مجموعه پروتئینی و زیر واحد آن شده‌اند که به احتمال زیاد ژن مسؤول بروز سرطان محسوب شده و با تأثیرگذاری بر فعالیت سایر ژن‌ها، منجر به رشد تومور می‌شود. به گفته دانشمندان، مجموعه پروتئینی موسوم به CSN و زیر واحد CSN6 بر فعالیت ژن دیگری به نام Myc اثر می‌گذارند؛ این ژن با رشد تومور سرطانی در ارتباط است. تحقیقات صورت گرفته در مرکز سرطان اندرسون در دانشگاه تگزاس به رهبری پروفسور «مونگ هنگ لی»، استاد سرطان‌شناسی سلولی و مولکولی نشان می‌دهد، مشخص شدن اهمیت زیر واحد CSN6 در تنظیم ژن Myc، امیدهای تازه‌ای برای درمان و نابود کردن تومورها ایجاد می‌کند. 
 محققان دریافتند که زیر واحد CSN6 یک انکوژن قوی است که غالبا با افزایش بیان ژنی همراه بوده و بطور قابل توجهی باعث افزایش سرعت رشد تومور در انواع مختلف سرطان می‌شود؛ زیر واحد CSN6 همچنین بر بیان ژنی Myc در تومورها نیز اثر می‌گذارد. ژن Myc یک پروتو- انکوژن یا ژن اصلی سرطان است که رشد تومور در انواع مختلف سرطان از جمله پستان، ریه، روده، مغز، پوست، خون، پروستات، لوزالمعده، معده و مثانه را تحریک می‌کند. 
 نتایج یافته جدید محققان بسیار مهم است، چراکه هدف قراردادن ژن Myc با توجه به ساختار منحصر بفرد آن بسیار دشوار است؛ طی سال‌ها مطالعه هنوز هیچ بازدارنده موثری برای Myc‌ توسعه نیافته است. این تحقیق نشان داد که مهار CSN6 بسرعت باعث بی‌ثبات کردن Myc شده و تاحد زیادی از متاستاز شدن و رشد تومور جلوگیری می‌کند. نتایج این تحقیق در مجله Nature Communications منتشر شد.  

محققان با استفاده از نانوژل طبیعی استخراج شده از یک گیاه، موفق به تولید دارویی برای درمان سرطان کبد شدند. نتایج آزمایش‌های اولیه روی موش‌ها، رضایت‌بخش بوده است. پژوهشگران سنگاپوری و کره‌ای نشان دادند که نانوژل طبیعی موسوم به تریپتولید که با فولات پوشش داده شده می‌تواند برای درمان نوعی سرطان کبد موسوم به HCC مورد استفاده قرار گیرد. این نانوژل درصورتی که پوشش آن برداشته شود می‌تواند به سلول‌های سرطانی حمله‌ور شود. 
 HCC دومین سرطان کشنده در جهان است که هر سال بیماران زیادی را به کام مرگ می‌کشاند. درمان این بیماری با روش‌های شیمی‌درمانی رایج نظیر داروی دوسکوروبیسین بسیار دشوار است. داروهای شیمی‌درمانی دیگر نظیر اپیروبیسین و سیپلایتن نیز روی این بیماری چندان مؤثر نیست. تنها رهاسازی دارو با سورافنیب تا حدی روی این بیماری اثربخش است که این روش نیز بسیار گرانقیمت است. 
 این گروه تحقیقاتی به رهبری تاگوان هیون از دانشگاه ملی سئول معتقدند که هزاران ترکیب مختلف را برای مبارزه با بیماری سرطان کبد مورد بررسی قرار داده‌اند و در نهایت تریپتولید را به‌عنوان ماده موثر برگزیده‌اند. این نانوژل که به‌صورت طبیعی در یک گیاه استخراج می‌شود به شدت روی سرطان کبد HCC اثربخش است. مشکلی که وجود دارد این است که این ترکیب درصورت نداشتن پوشش، روی سلول سرطانی اثربخش نبوده و بسیار سمی است. این گروه تحقیقاتی با اعمال پوشش فولات روی این ترکیب، بر این مشکل فائق آمدند. 
 این پژوهشگران، فولات را با یک پلیمر در هم آمیخته و ترکیبی حساس به pH ایجاد کردند. این نانوساختار که به‌صورت هسته‌ای/پوسته‌ای است، روی سطح تریپتولید قرار داده شد. آزمایش‌های انجام شده روی موش نشان می‌دهد که می‌توان تومور سرطانی را در موش مهار کرد. وجود پوشش روی این ساختار موجب محافظت از آن می‌شود. به محض وارد شدن دارو به درون سلول‌های سرطانی به دلیل اسیدی بودن محیط، پوشش از بین رفته و دارو آزاد می‌شود. این گروه تحقیقاتی امیدوارند که آزمایش‌های بالینی روی این نانوژل حساس به pH انجام شود. این گروه نتایج یافته‌های خود را در نشریه ACS Nano منتشر کردند.  

پژوهشگران دانشگاه Rice دريافتند که داروهاي کموتراپي که به نانوتيوب‌ها متصل مي‌شوند، به قدري بزرگ هستند که نمي‌توانند از سوراخ‌هاي عروق خوني طبيعي عبور کنند و که به اندازه‌اي هم کوچک هستند که بتوانند از سوراخ‌هاي عروق مرتبط با سرطان رد شوند. هنگامي که نانوتيوب‌ها بتوانند رد شوند، توسط سلول‌هاي سرطاني گرفته شده و به اين ترتيب مي‌توانند داروهاي شيمي‌درماني را وارد سلول‌هاي سرطاني کنند. سرطان پانکراس از انواع سرطان است که تشخيص آن مشکل است و تقريبا درماني نيز براي آن وجود ندارد. رساندن دقيق داروهاي شيمي‌درماني به سلول‌هاي تومورال همواره يکي از چالش‌هاي دنياي پزشکي بوده است. به همين منظور، محققان روشي را امتحان کرده‌اند که با استفاده از نانوتيوب‌هاي کربن مي‌توانند داروهاي شيمي‌درماني را به‌طور دقيق به سلول‌هاي سرطاني و بعد به هسته سلول برسانند. دانشمندان در اين روش از تکنيکي به نام functionalization استفاده کرده‌اند که به داروهاي کموتراپي اجازه مي‌دهد به نانوتيوب‌ها متصل شوند. همچنين در بررسي‌هاي انجام شده دريافتند که بهترين اندازه براي تيوب‌ها براي انجام اين کار طول 50 نانومتري است. از سوي ديگر، تيوب‌ها با کلرين پوشيده مي‌شوند تا از ذرات اکسيد آهن که به عنوان کاتاليست طي توليد تيوب‌ها استفاده مي‌شوند، خلاصي يابند. علاوه براين، سطح نانوتيوب‌ها با polyethyleneimine پوشانده مي‌شوند تا به آنها کمک کنند متفرق شده و از ديواره سلولي عبور کنند و به هسته سلول برسند. سپس با تکان سختي که از طريق امواج اولتراسوند به نانوتيوب‌ها مي‌رسد، وادار مي‌شوند تا داروها را آزاد کرده و سلول‌هاي سرطاني را از بين ببرند. البته اين روش فعلا در مراحل اوليه خود به سر مي‌برد و دانشمندان به دنبال آن هستند تا آن را روي موش‌هايي که آلوگرافت‌هاي تومورهاي انساني به آنها پيوند زده شده، آزمايش کنند.

مطالعات اخیر محققان دانشگاه Commonwealth ویرجینیا نشان می دهد که داروهای ضد آلرژی، قابلیت فوق العاده ای در درمان سرطان دارند. محققان در حالیکه مشغول بررسی داروهای تسکین آبریزش چشم و بینی در بیماران مبتلا به آلرژی بودند، به کشف فوق العاده ای دست یافتند. این مطالعات نشان می دهد که داروهای خانواده آنتی هیستامین که مهمترین گروه درمانی بیماران مبتلا به آلرژی است، قادر به سرکوب سلول های تومور هستند. مهمترین خصوصیت داروهای آنتی هیستامین، مبارزه با سلول های سرکوبگر میلوئید است. این سلول ها توانایی بدن برای مبارزه با تومور را کاهش می دهند. محققان بر این باورند که با استفاده از این راهکار می توان مهمترین گروه داروهای ضد سرطان با بیشترین کارایی و کمترین عوارض جانبی را تولید کرد.
مهمترین گروه داروهای خانواده آنتی هیستامین، سیتریزن، سایمتیدین و آنتی هیستامین هستند که برای درمان انواع آلرژی مورد استفاده قرار می گیرند. طبق آمار بنیاد آلرژی و آسم آمریکا، از هر پنج شهروند ایالت متحده، یک نفر به انواع آلرژی یا آسم مبتلاست. نتایج این تحقیقات در شماره اخیر نشریه The Journal of Leukocyte Biology منتشر شده است.

یک مطالعه که به تازگی انجام شده است نشان می دهد که نشستن بی وقفه بیش از دو ساعت خطر ابتلا به سرطان را تا 10 درصد افزایش می دهد. محققان دانشگاه «رگنسبورگ» آلمان با بررسی 43 مطالعه مختلف که چهار میلیون نفر در آن شرکت داشتند و 70 هزار مورد سرطان در آن وجود داشت متوجه شدند که نشستن طولانی مدت خطر ابتلا به برخی سرطان ها از جمله سرطان آندومتر (مخاط رحم) ، ریه و حتی روده بزرگ را افزایش می دهد.
محققان می گویند: کار کردن، غذا خوردن و تماشای تلویزیون حالت هایی است که همواره به صورت نشسته صورت می گیرد اما اگر بتوان این عادات را تغییر و آن را به صورت ایستاده انجام داد وضعیت سلامت بهتری خواهیم یافت. مطالعات قبلی نشان داده است که نشستن زیاد ، امید به زندگی را کاهش و خطر اضافه وزن ، چاقی و دیابت را افزایش می دهد. اما این مطالعه که به تازگی توسط دانشمندان آلمانی صورت گرفت نشان داد که نشستن طولانی مدت می تواند عواقب بسیار بدتری داشته باشد.
محققان در این مطالعه متوجه شدند که صرف نظر از فعالیت فیزیکی، نشستن خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد یعنی شما می توانید کاملا ورزشکار باشید، اما هنگامی که در طول روز دو ساعت پیاپی در حالت نشسته قرار می گیرید خطر ابتلا به سرطان آندومتر را تا 10 درصد افزایش می دهید. این مطالعه همچنین نشان داد که دو ساعت نشستن خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ و سرطان ریه را به ترتیب تا هشت و شش درصد افزایش می دهد. این مطالعه نشان داد که برای پیشگیری از سرطان باید تا حد امکان زمان نشستن را محدودتر کرد.