پزشکی بالینی

محققان موسسه تكنولوژي ماساچوست (MIT) با رمزگشايي از ژنوم چشم كرم پهن اميدوارند بتوانند شيوه‌هاي نويني براي درمان بيماري هاي چشم بيابند. كرم پهن پلاناريان قادر به بازسازي مجدد بخش هاي از دست رفته بدن است و بدليل همين ويژگي بسيار مورد توجه محققان قرار دارد. محققان ژنوم كامل چشم كرم پهن را رمزگشايي كرده و معتقدند كه اين جانور مي تواند نقش محوري بعنوان مدلي براي تحقيقات در حوزه چشم و بيماري هاي آن باشد.
پروفسور «پيتر ردين» به همراه «سيلويان لاپان» از محققان MIT بيش از دو هزار نمونه چشم كرم پهن پلاناريان را مورد بررسي قرار داد و 600 ژن فعال كشف كردند. مدل قبلي از روي نمونه ژنوم چشم مگس ميوه تهيه شده بود، اما ژنوم كرم پهن طيف به مراتب وسيع تري را در اختيار محققان قرار مي دهد و برخي از ژن هاي كشف شده پيش از اين در چشم مگس ميوه شناسايي نشده بودند. همچنين برخي ژن هاي مرتبط با توسعه بافت چشم و ژن هاي مرتبط با دژنراسيون ماكولاي مرتبط با سن و سندرم آشر كه باعث بيماري تخريب پيشرونده شبيكه مي شود، در تحقيقات قبلي مشخص نشده بودند.پروفسور «ردين» خاطر نشان مي كند: دستيابي به فهرست كامل ژنوم كرم پهن، جامع ترين فهرست ژنومي دخيل در بيولوژي چشم را در اختيار محققان قرار داده و مي توان از آنها براي سرعت بخشيدن به تحقيقات در خصوص عملكرد ژن ها در بروز بيماري هاي مختلف چشمي استفاده كرد.

تحقيقات جديد نشان مي‌دهد، حضور كودكان در محيطهاي باز و بهره‌مندي از نور طبيعي مي‌تواند به توسعه قدرت بينايي و پيشگيري از ابتلا به نزديك بيني در سنين نوجواني منجر شود. در تحقيقات قبلي ارتباط ميان حضور در محيط باز و بهبود قدرت بينايي كودكان شناسايي شده بود، اما به طور دقيق مشخص نشده بود كه اين امر ناشي از فعاليت جسمي و تحرك در طبيعت است يا نور طبيعي تنها عامل دخيل در اين موضوع است. پژوهش صورت گرفته توسط محققان دانشگاه هاي بريستول و كارديف نخستين مطالعه در خصوص تأثيرات مثبت نور طبيعي بر سلامت و ارتقاء قدرت بينايي كودكان محسوب مي‌شود.
نتايج اين تحقيق حاكي از ارتباط مستقيم مدت زمان حضور در محيط باز و بهره‌مندي از نور طبيعي و بهبود قدرت بينايي بدون توجه به سابقه خانوادگي و ميزان فعاليت جسمي كودك است. محققان آزمايش چشم هفت هزار كودك در سنين هفت، ‌10، 11، 12 و 15 سالگي را مورد ارزيابي قرار داده و سپس ميزان فعاليت بدني هفتگي آنها را بررسي كردند. بر اين اساس، كودكان هشت و 9 ساله‌اي كه به طور منظم در محيط باز و نور طبيعي حضور داشتند، در 15 سالگي كمتر به نزديك بيني مبتلا شدند. دكتر «كتي ويليامز» از محققان دانشگاه بريستول خاطرنشان مي‌كند: خطرات ناشي از اشعه فرابنفش خورشيد براي كودكان جدي است، اما اين مساله نمي‌تواند باعث محروم كردن كودك از آثار مفيد نور طبيعي شود. به گفته محققان، براي مشخص شدن مدت زمان حضور در محيط باز براي پيشگيري از نزديك‌بيني به تحقيقات بيشتري نياز است.

محققان آمریکایی نسل جدیدی از لنز مصنوعی را طراحی کرده‌اند که شباهت زیادی به لنز طبیعی چشم داشته و می‌تواند در آینده جایگزین لنز طبیعی صدمه دیده شود. فناوری طراحی لنز جدید GRIN یا «اپتیک شاخص شیب انکسار» نام دارد؛ این لنز از هزاران لایه پلیمری در مقیاس نانو ساخته شده که قادر به منحرف کردن یا شکست نور با درجات مختلف در زمان عبور از درون لنز است. «مایکل پونتینگ» از محققان پلیمر و سرپرست تیم تحقیقاتی تأکید می کند: چشم انسان یک لنز GRIN است؛ نور از لنز جلوی چشم عبور کرده و به عقب چشم می‌رسد و در درجات مختلف شکسته می‌شود که در این حالت مسیر نور بدون تکیه بر اپتیک پیچیده براحتی کنترل می شود.
محققان در ساخت لنز مصنوعی جدید از همین روش تقلید کرده اند؛ الگوبرداری از لنزهای طبیعی چشم انسان نخستین گام برای نشان دادن قابلیت‌ها، زیست سازگاری و سیستم‌های مواد دگردیس پذیر مورد نیاز برای ارتقاء فناوری فعلی ساخت ایمپلنت‌های نوری محسوب می‌شود. فناوری لنز مصنوعی GRIN می‌تواند در آینده کارآیی طبیعی‌تری نسبت به لنزهای قابل کاشت برای جایگزین شدن با لنزهای طبیعی چشم انسان ببخشد. این لنز همچنین علاوه بر کارآیی در حوزه فناوری هوایی، در دستگاه‌های تصویربرداری پزشکی کوچک شده یا لنزهای قابل کاشت نیز استفاده خواهد شد. این طرح با همکاری محققان دانشگاه کیس وسترن رزرو، موسسه فناوری «روز- هالمان»، لابراتوار نیروی دریایی آمریکا و تیم تحقیقاتی PolymerPlus انجام شده و نتایج آن در مجله Optical Express‌ منتشر شده است.

محققان دانشگاه ساوث‌همپتون در کشف جدیدی که می‌تواند امید دوباره‌ای برای مبتلایان به فقدان بینایی در اثر رتینیت پیگمانتر یا انحطاط ماکولا باشد، دریافته‌اند که سلولهای قرنیه ممکن است بتوانند جای سلولهای تخریب شده شبکیه را گرفته و از نابینایی جلوگیری کند. این محققان به بررسی سلولهای استروما لیمبال قرنیه در لمب قرنیه که یک ناحیه ضخیم در جلوی چشم بوده، پرداختند.
محل سکونت برجسته این سلولها باعث دسترسی آسان به آنها برای جراحی بوده و همچنین ضخامت آن احتمال آسیب‌رسانی به بینایی فرد را در زمان استخراج این سلولها کاهش می‌دهد. محققان دریافتند که این سلولها از ویژگی‌های مشابه سلولهای بنیادی برخوردارند، بدین معنی که می‌توان آنها را به شکلهای سلولی دیگر تبدیل کرد. سلولهای قرنیه در زمان پرورش در ظرف آزمایشگاهی توانستند برخی از ویژگی‌های سلولهای شبکیه را بدست بیاورند.
از لحاظ نظری این کشف می‌تواند به این معنی باشد که این سلولها را شاید در آینده بتوان از لمب قرنیه استخراج و به شکل سلولهای شبیه به شبکیه پرورش داد. این محصول نهایی را سپس می‌توان در شبکیه چشم پیوند زد که در آنجا جایگزین سلولهای بدون کارآیی را خواهند گرفت. همچنین به گفته دانشمندان، امکان رد شدن این پیوند از سوی بدن غیرمحتمل است چرا که از بدن خود بیمار استخراج شده‌اند.

دانشمندان مؤسسه علمی وایزمن در تلاش برای کمک به نابینایان در مسیریابی ایمن‌تر و موثرتر از یک منبع غیرمنتظره یعنی سبیل‌های موش الهام گرفته‌اند. این محققان از داوطلبان خواسته بودند تا چشم‌بند بسته و از یک سبیل پلاستیکی منعطف 30 سانتی‌متری بر روی انگشت اشاره که در پایه آن حسگرهای نیرو و موقعیت قرار گرفته بود، برای مسیریابی استفاده کنند. در دنیای موشها، حرکت سبیل‌ها شامل عقب و جلو بردن آنها در حدود هشت بار در یک ثانیه برای موقعیت یابی اجسام در محیط اطرافشان است. این نتایج که در مجله Neuroscience منتشر شده، می‌تواند به درک بهتر از فرآیند حس و ساخت دستگاه‌های کوچک قابل پوشش بر روی دست منجر شود که ورودی‌های ویدیویی را به تحریک مکانیکی تبدیل کرده و به نابینایان یک کمک حسی شهودی ارائه می‌کنند.
در آزمایشات انجام شده، این حسگرها برای نظارت بر حرکات در زمان حرکت سبیل‌ها توسط داوطلبان در اطراف برای شناسایی اجسام استفاده شدند. سپس دو قطب در فاصله یک دست از هر طرف داوطلبان نشسته قرار داده شد که یکی از آنها کمی عقب‌تر و دیگری کمی جلوتر بود. از این داوطلبان خواسته شد تا تنها با استفاده از سبیل‌ها جایگاه قطب عقب‌تر را مشخص کنند. در ادامه این جایجایی بین قطب‌های عقب و جلو کاهش یافته تا جایی که دیگر افراد قادر به تشخیص قطب جلو از قطب عقب نبودند.
در اولین روز آزمایش، افراد توانستند با این حس جدید بخوبی سازگار شده و قطب عقب‌تر را در فاصله هشت سانتی‌متری شناسایی کنند. بررسی داده‌ها نشان داده که داوطلبان این کار را با تشخیص اطلاعات مکانی از زمان‌بندی حسی کرده بودند. در این حالت، آنها دستان خود را با هم و به صورت باز در اطراف حرکت داده و قطب عقب‌تر را به دلیل این که سبیل روی دست آنها، آن را سریع‌تر شناسایی کرده بود، پیدا کنند. با تکرار آزمایش در روز بعد محققان دریافتند که این مهارت در داوطلبان پیشرفت چشمگیری داشته و میانگین آستانه حسی تا سه سانتی‌متر کاهش یافت و برخی می‌توانستند جابجایی در حد یک سانتیمتر را نیز احساس کنند. این پژوهش نشان داده که تنها تغییر حرکات فیزیکی بدون تغییر مرتبط در حساسیت حسهای انسان می‌تواند برای بهتر شدن ادراک کافی باشد.

دانشمندان با استفاده از كاشت پروتز شبكيه موفق شدند بينايي را به موش‌هاي نابينا بازگردانند. اين موفقيت مي‌تواند براي ميليون‌ها نابينا در سراسر جهان اميدواركننده باشد. بينايي اين موش‌ها به اندازه‌يي رضايتبخش بود كه قادر به تشخيص چهره يك نوزاد، بسياري از جزئيات يك صحنه در پارك و ردگيري يك تصوير متحرك بودند. دانشمندان از عينك‌هاي هاي‌تك مجهز به يك دوربين ريز و نه عمل جراحي استفاده كردند. شيلا نيرنبرگ، دانشمند عصب‌شناس از كالج پزشكي كرنل در نيويورك اميدوار است در آينده اين رويكرد را در مورد بيماران انساني به كار برد.
نخستين كساني كه از اين تكنيك بهره مي‌برند، آن‌هايي هستند كه از انحطاط ماكولاي مرتبط با سن رنج مي‌برند. اين عارضه شايع‌ترين عامل نابينايي در سنين بالا است. دانشمندان پيشتر از تراشه‌هاي قابل كاشت براي بازيابي بينايي استفاده كرده‌اند اما دكتر نيرنبرگ معتقد است كه روش وي تصوير واضح‌تري را موجب مي‌شود و بينايي فرد را به وضعيت نرمال نزديك مي‌كند. هنگام مشاهده يك آيتم، نور بر روي سلول‌هاي موجود در شبكيه چشم (فيلم موجود در پشت چشم) مي‌افتد و پس از تبديل به سيگنال‌هاي الكتريكي براي پردازش به شكل تصوير به مغز فرستاده مي‌شود. در آن‌جا اين سيگنال‌ها براي يك الگو مانند اشيا مختلف رمزگذاري مي‌شوند. اين محققان بر روي كدگذاري دقيق اطلاعات در مغز نيز تمركز كرده‌اند.
در انحطاط ماكولاي چشم سلول‌هاي شبكيه گيرنده نور مي‌ميرند و اين امر موجب مي‌شود كه اطلاعات كمتري به مغز ارسال شود و در نتيجه بينايي نيز از بين برود. تكنيك نيرنبرگ راهي فرعي براي ارسال مستقيم اطلاعات رمزگذاري شده به مغز است. نتيجه اين امر توليد تصاويري واضح‌تر از تصاوير ارائه شده در مقايسه با تصاوير توليد شده توسط ابزار موجود است كه صرفاً بر روي تجمع نور و ارسال داده به مغز تمركز مي‌كنند. آزمايشات بر روي موش‌ها نشان داده كه تكنيك مزبور بينايي نزديك به نرمال توليد كرده است. نيرنبرگ هم‌اكنون در حال درك كدگذاري براي چشم ميمون‌هاست. به اين دليل كه چشم انسان نيز به همان كد متكي است. نخستين آزمايشات بر روي انسان تا يك يا دو سال آينده صورت خواهند گرفت و در صورت ايمن بودن، تكنيك مزبور پنج تا هفت سال آينده معمول خواهد شد.
وسيله مورد استفاده اين دانشمند،اطلاعات موجود در خط بينايي را گرفته و با استفاده از پردازشگر به اندازه يك گوشي موبايل آن را به كد مورد استفاده براي مغز تبديل مي‌كند. اين كد سپس توسط يك ميني‌پروژكتور موجود در عينك‌ها به جرقه‌هايي از نور تبديل مي‌شود.
جرقه‌هاي نور به نوبه خود سلول‌هاي موجود در پشت شبكيه را فعال مي‌كنند. اين سلول‌ها اطلاعات كدگذاري شده در پالس‌هاي نور را به مغز مي‌فرستند. در اين شيوه همچنين يك جفت عدسي نيز براي ايجاد سلول‌هاي ارسال كننده داده حساس به جرقه‌هاي نور نياز است. اين نخستين ايمپلنت پروتز شبكيه است كه پتانسيل اهداي بينايي نرمال يا نزديك به نرمال را به فرد نابينا مي‌دهد. انحطاط ماكولاي چشم تاكنون بر 500 هزار انگليسي تاثير گذاشته و انتظار مي‌رود اين رقم تا 25 سال آينده سه برابر شود. جزئيات اين دستاورد علمي در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences انتشار يافت.

یافته‌های پژوهشی جدید حاکی از آن است که ممکن است داروهای استاتین کاهش کلسترول خون و دیابت نوع دو، خطر ابتلا به آب مروارید وابسته به سن را افزایش دهد. محققان برای انجام این پژوهش، شش هزار و 400 نفر را طی سال‌های 2007 تا 2008 در درمانگاه بینایی سنجی دانشگاه واترلوي کانادا مورد بررسی قرار دادند. از این تعداد 452 نفر نیز به دیابت مبتلا بودند. 56 درصد از بیماران دیابتی و 16 درصد از غیر دیابتی‌های این پژوهش از داروهای استاتین استفاده می‌کردند.
پژوهشگران با در نظر گرفتن سایر مؤلفه‌های مداخله گر مانند جنسیت، سیگار کشیدن و فشار خون بالا متوجه شدند که دیابت و استاتین هرکدام به ترتیب با افزایش 82 و 57 درصدی خطر وقوع آب مروارید مرتبط بودند. این رابطه‌های درصدی در انواع متفاوت بیماری آب مروارید نیز تغییر می‌کرد. بر اساس نتايج اين پژوهش، با وجود مصرف زیاد استاتین در بین بیماران دیابتی، به نظر می‌رسد این دو عامل خطر، مستقل از یکدیگر عمل می‌کنند. با افزایش سن، خطر وقوع آب مروارید در بین بیماران دیابتی که استاتین مصرف می‌کنند، بسیار سریع‌تر از غیر دیابتی‌هایی اتفاق می‌افتد که استاتین مصرف نمی‌کنند.
به طور میانگین، آب مروارید در بیماران دیابتی که استاتین مصرف می‌کنند در مقایسه با غیر دیابتی‌هایی که استاتین مصرف نمی‌کنند، 5.6 سال زودتر بروز می‌کند. پژوهش‌های صورت گرفته بر حیوانات نیز حاکی از آن است که استاتین درمانی طولانی مدت با دوز بالا، رابطه مستقیم و مشهودی با بروز آب مروارید دارد. نویسندگان این پژوهش با تاکید بر نتایج این تحقیق تصریح كرده‌اند که نمی‌توان رابطه علت و معلولی را به این دو مؤلفه نسبت داد، اما رابطه این دو متغیر نیز از نظر زیستی پذیرفتنی و محتمل است. بر اساس اين تحقيق، فواید استاتین درمانی در درمان بیماران دیابتی نوع دو شناخته شده است و احتمالا از افزایش خطر آب مروارید مهم‌تر است. پژوهشگران مي‌گويند: نتایج حاصل از این تحقيق آگاهی از خطرهای درمانی دیابت نوع دو را افزایش می‌هد و ممکن است در پیشبرد ابداع روش‌های درمانی جایگزین استاتین درمانی که با افزایش خطر آب مروارید مرتبط نباشد، یاری رسان باشد.
بیماری دیابت نوع دو، عامل خطری برای بروز آب مروارید مرتبط با سن به شمار می‌آید. آب مروارید نیز مشکلی بینایی است که در اثر کدورت زجاجیه چشم رخ می‌دهد که در صورت عدم درمان بینایی چشم مختل خواهد شد. نتايج این پژوهش در مجله «Optometry and Vision Science» انجمن آمریکایی بینایی سنجی منتشر شده است.

از دست دادن بينايي چشم به دلايل مختلف، توان انسان را در حس کردن پرتوهاي نور تحت تأثير قرار مي‌دهد و همين مسأله زندگي بيماران بسياري را در سراسر جهان با دشواري‌هاي زيادي مواجه ساخته است. خوشبختانه يافته‌هاي پژوهشي جديد روي موش‌هاي آزمايشگاهي نشان داده که در آينده نزديک مي‌توان اين دسته نابينايي‌ها را از طريق تزريق درون چشمي درمان کرد. به نوشته سايت «ياهو»، در تحقيق علمي تازه‌اي دانشمندان نوعي ماده شيميايي با نام «آکريلاميد آزوبنزن کوآترناري آمونيوم» (AAQ) را به چشم تعدادي موش آزمايشگاهي نابينا تزريق کردند. پيش‌تر «اِي. اِي. کيو.» به عنوان نوعي ماده مؤثر روي سلول هاي عصبي شناخته شده بود. زماني که دانشمندان ماده فوق را به صورت مستقيم به درون چشم موش‌هاي آزمايشگاهي تزريق کردند، اين جانداران مجددا توانايي حس کردن پرتوهاي نور را بازيافتند. اين پژوهشگران اميدوارند در نهايت مشخص کنند آيا ماده فوق در درمان بيماري‌هاي «رتينو پيگمنتوزا» در انسان‌ها قابل استفاده است يا خير. اما حتي اگر آزمايش‌هاي ياد شده دست آخر نشان دهند که ماده «اِي. اِي. کيو.» روي انسان‌ها نيز مشابه موش‌ها عمل مي‌کند، تزريق منظم راه حل مناسب درماني در انسان‌ها نخواهد بود، دليل اين امر هم تأثير ۲۴ ساعته ماده «اِي. اِي. کيو.» است که نيازمند تجديد تزريق بعد از طي اين زمان است

سازمان غذا و داروي آمريکا در روزهاي اخير اوکريپلاسمين (ocriplasmin) با نام تجاري ژتريا (Jetrea) را به عنوان اولين داروي مورد قبول اين سازمان در درمان چسبندگي علامت‌دار ويتروماکولار مورد تاييد قرار داده است. چسبندگي علامت‌دار ويتروماکولار به وضعيتي گفته مي‌شود که در آن زجاجيه شروع به حرکت در مقابل ماکولا کرده است. همان‌طور که مي‌دانيد ماکولا بخشي از شبکيه است که مسوول بينايي شناخته مي‌شود. چنين وضعيتي مي‌تواند به تخريب ماکولا- به دنبال کشيدگي و فشردگي- بينجامد. ژتريا آنزيمي است که پروتئين‌هاي مسبب چسبندگي علامت‌دار ويتروماکولار را مي‌شکند. تخريب اين پروتئين‌ها باعث جداشدن بهتر زجاجيه و ماکولا مي‌شود و مي‌تواند خطر وقوع کشيدگي را کاهش دهد. درمان ديگر براي اين عارضه، جراحي است. با تاييد داروي اخير، گزينه درماني غيرجراحي براي غلبه بر چسبندگي علامت‌دار ويتروماکولار در اختيار متخصصان قرار مي‌گيرد. اثربخشي و ايمني ژتريا در 2 مطالعه باليني با شرکت 652 بيمار مبتلا به چسبندگي علامت‌دار ويتروماکولار مورد بررسي قرار گرفت. بيماران به طور کاملا تصادفي تحت درمان با تزريق تک دوز ژتريا به درون چشم يا تزريق دارونما قرار گرفتند. بيماران در 28 روز بعد از تزريق و سپس 6 ماه بعدي از لحاظ تظاهر هر گونه عارضه باليني بررسي شدند. شايع‌ترين عوارض گزارش‌شده به دنبال درمان با ژتريا عبارت بودند از خونريزي ملتحمه، درد چشم، مشاهده جرقه‌هاي نور، تاري ديد، ديد ناواضح، افت بينايي، ادم شبکيه و ماکولا.

محققان موسسه فناوري ماساچوست نوعي رابط پوشيدني موسوم به EyeRing طراحي كرده‌اند كه به افراد نابينا امكان اشاره كردن به يك شيء براي كسب اطلاعات بيشتر در مورد آن را مي‌دهد. اين فناوري متشكل از يك حلقه انگشتري شكل، گوشي هوشمند و خروجي صداي گوشي است. كاربر با استفاده از يك حلقه مجهز به ميكرو دوربين كه بر روي انگشت اشاره‌ پوشيده شده، مي‌تواند توسط يك دگمه تعبيه شده بر روي آن به يك شيء اشاره كند.
حلقه توسط دوربين از اين شي تصوير تهيه كرده و آن را جهت پردازش به صورت بي‌سيم به يك گوشي هوشمند (آندرويد) مي‌فرستد. برنامه نصب بر روي اين گوشي ماهيت آيتم (مانند اندازه، قيمت، رنگ يك تي‌شرت) را از طريق يك ماژول «متن به كلام» به هدست كاربر مخابره مي‌كند. طراحان اميدوارند كه بتوانند سيستم جديد را مجهز به قابليت‌هايي از جمله تهيه ويديوي زمان واقعي توسط دوربين، قدرت محاسباتي بالاتر و حسگرهاي افزوده مانند ميكروفون و ژيروسكوپ كرده و آن را در نمونه اوليه آتي EyeRing جاي دهند.

دانشمندان با شناسايي پروتئين مهمي به نام mYd88‌ به موفقيتي بزرگ در بيماري چشمي دژنرسانس ماكولا دست يافتند. محققان دانشگاه كنتاكي يافته‌هاي مهمي را در فرم پيشرفته نوع خشك بيماري دژنرانس ماكولاي وابسته به سن كه با نام آتروفي – جغرافيايي (GA) شناخته مي‌شود، كشف كردند. محققان در اين مورد اظهار كردند: از دست دادن بينايي و افت ديد با فعال شدن يك پروتئين مهم به نام MyD88‌ ميسر مي‌شود. آن‌ها با مشاهده داده‌ها و شواهد موجود نشان داده‌اند كه فعاليت‌هاي اينفلامازوم و مولكول IL-18‌ و پروتئين MyD88‌ همه در چشم افراد مبتلا به آتروفي جغرافيايي افزايش مي‌يابد.
نتايج حاصل از اين تحقيق حاكي از آن است كه مسدود كردن هركدام از اين عوامل مي‌تواند از دژنرساسيون شبكيه چشم افراد مبتلا به مدلهاي متعدد اين بيماري جلوگيري كند و يك روش درماني بالقوه جديدي را براي GA‌ ايجاد كند كه در حال حاضر هيچ درمان تائيد شده‌اي براي آن وجود ندارد. نتايج ديگر اين پژوهش، با بازنگري تحقيقات قبل مي‌افزايد كه كمبود آنزيم DICER1‌ در چشم افراد مبتلا به GA منجر به تجمع مولكول‌هاي سمي Alu RNA‌ در پوشش‌هاي اپي تليالي رنگدانه‌هاي شبكيه چشم مي‌شود و اين RNA‌ها باعث فعال شدن سيستم ايمني پيچيده‌اي به نام اينفلامازوم NLRP3‌ مي‌شود و در نهايت مولكول IL-18‌ توليد مي‌شود كه باعث مرگ سلول‌هاي اپي تليالي رنگدانه‌هاي شبكيه چشم مي‌شود.
دژنرسانس ماكولاي وابسته به سن يك بيماري چشمي است كه بسياري از افراد بالاي 50 سال را درگير مي‌كند و مي‌تواند ماكولاياي بخش مركزي شبكيه يك چشم يا هر دو چشم را تحت نفوذ قرار دهد و نوع خشك اين بيماري شايع‌تر از نوع مرطوب آن است.

افتالموسكوپ، وسيله‌اي است كه براي معاينه چشم استفاده مي‌شود. مهم‌ترين مزيت استفاده از آن، تعيين سلامت رتين و محفظه ويتروس است. در هنگام استفاده از اين وسيله، فرد مشاهده كننده مي‌تواند با شخص، فاصله‌اي در حدود يك دست داشته باشد و تصوير معكوس شده توسط يك عدسي محدب مشاهده شود. با اين وسيله، معاينه‌‌كننده از طريق سوراخ مردمك مي‌تواند سطح شبكيه چشم و اجزاي آن را بررسي كند. به عبارت ديگر با آن بيماري‌هاي سطح خلفي چشم بررسي مي‌شود. افتالموسكوپ همچنين گاهي فاندوسكوپ نيز ناميده مي‌شود و شامل: يك سري آينه‌ها، لنزهايي براي بزرگ نمايي، نوري شفاف و صفحات ديسك مانندي جهت تنظيم سطوح مختلف ديد توسط پزشك است.

PDF متن کامل تجهیزات                HTML متن کامل تجهیزات

محققان آمريكايي با استفاده از سلول‌هاي بنيادي پوست موفق به بهبود بينايي در موش‌هاي كور شدند كه به گفته آنها، اين دستاورد مي‌تواند براي درمان بيماران مبتلا به دژنراسیون ماکولا مورد استفاده قرار گيرد. دژنراسيون ماكولا شايع‌ترين علت كوري در افراد مسن محسوب مي‌شود كه در آن، قسمت حساس به نور شبكيه (ماكولا يا لكه زرد) تخريب مي شود. يافته جديد محققان مركز پزشكي دانشگاه كلمبيا نشان مي‌دهد، سلول هاي بنيادي قلب و نخاع القا شده از سلول‌هاي پوست افراد بالغ با خواص جنيني مي‌توانند در آينده نزديك براي بهبود و بازگرداندن بينايي در بيماران مبتلا به دژنراسيون ماكولا مورد استفاده قرار گيرند. اين سلول‌هاي پر توان القايي (iPSC) مانند سلول‌هاي بنيادي جنيني قابليت تبديل شدن به انواع مختلف سلول را دارند.
دكتر «استفان سانگ» سرپرست تيم تحقيقاتي تأكيد مي‌كند: در حوزه بيماري‌هاي چشم بزودي قادر خواهيم بود با استفاده از سلول‌هاي پوست خود بيمار براي جايگزيني سلول‌هاي تخريب شده شبكيه استفاده كنيم. «سانگ» خاطرنشان مي‌كند: اغلب گفته مي‌شود كه كاربرد پيوند سلول هاي بنيادي قلب و نخاع القا شده در آينده بسيار دور محقق مي‌شود، اما يافته جديد ما نشان مي‌دهد كه مي‌توان در آينده نزديك از اين روش درماني براي بازيابي بينايي مبتلايان به دژنراسيون ماكولا بهره برد. هيچ يك از اين سلول‌ها به انسان پيوند زده نشده‌اند، اما بسياري از متخصصان چشم پزشكي معتقدند كه با توجه به اين كه چشم بخش قابل پيوند و در دسترس سيستم عصبي مركزي است، مي تواند گزينه ايده‌ آلي براي پيوند سلول‌هاي بنيادي القايي باشد. نتايج يافته جديد محققان بصورت آنلاين در مجله Molecular Medicine منتشر شده است.

محققان آمريكايي موفق به كشف روش جديدي براي تهيه نقشه بينايي در مغز بر اساس ساختار فردي مغز حتي براي افراد نابينا شدند. محققان دانشگاه پنسيلوانيا براي تهيه نقشه بينايي، از دستگاه اسكن رزونانس مغناطيسي عملكردي (fMRI) براي اندازه گيري فعاليت مغزي 25 داوطلب با ديد طبيعي استفاده كرده و موفق به شناسايي يك رابطه آماري دقيق بين ساختار چين خوردگي هاي مغز و نمايش بصري شدند. دكتر «جفري آگوئير» استاديار نورولوژي دانشگاه پنسيلوانيا و نويسنده ارشد اين تحقيق تأكيد مي كند: با اندازه گيري آناتومي مغز و استفاده از يك الگوريتم، مي توانيم نقشه بينايي هر فرد را بر روي سطح مغز بدقت پيش بيني و ترسيم كنيم. اين محقق خاطر نشان مي كند: در ابتدا به نظر مي رسد كه منطقه بصري مغز هر فرد داراي شكل و اندازه متفاوت است، اما اين تفاوت هاي فردي در آناتومي مغز با استفاده از الگوي رياضي جديد مورد استفاده كاملا از بين مي رود. در حال حاضر با استفاده از اين روش مي توان نحوه تغيير سازمان مغز در اثر از دست دادن بينايي را مورد بررسي و مطالعه قرار داد. اين دستاورد جديد، گام مهمي براي بازگرداندن قدرت بينايي با استفاده از دستگاه تحريك كننده سطح مغز محسوب مي شود. نتايج اين مطالعه در مجله Current Biology منتشر شده است.

نتايج يک مطالعه جديد حاکي از آن است که افراد مصرف‌کننده استاتين‌ها، خطر فرم شايعي از گلوکوم را در خود تا 8 درصد کاهش مي‌دهند. درواقع استاتين‌ها مي‌توانند جريان خون را به اعضا و بافت در چشم، از جمله عصب اپتيک، افزايش و فشار داخل چشم را کاهش دهند. محقق ارشد اين مطالعه اظهار مي‌دارد اين ارتباط تنها در بيماراني ديده مي‌شود که داراي کلسترول بالا هستند و هنوز مشخص نيست آيا اين اثر را روي افراد با سطح کلسترول طبيعي هم دارد يا خير. البته زود است که بتوان نتيجه‌گيري کرد همه پزشکان براي کاهش خطر بروز گلوکوم براي بيماران خود استاتين تجويز کنند و اين مساله بايد در مطالعه?هاي بيشتر نيز تاييد شود. در اين مطالعه اطلاعات بيش از 500 هزار بيمار مبتلا به افزايش سطح کلسترول مورد بررسي قرار گرفته که در فاصله سال‌هاي 2001 تا 2009 وارد مطالعه شده‌اند. در اين ميان بيش از 10 هزار نفر به گلوکوم زاويه باز مبتلا شده‌اند و افراد مصرف‌کننده استاتين‌ تا 8 درصد کمتر به اين بيماري مبتلا شده‌اند. البته منفعتي که در اين مطالعه از استاتين‌ها ديده شده در حد متوسط است و مکانيسم بيولوژيکي آن مشخص نيست.

تـــحـــقـــيـــقــــات انــجــــام شــــده در آزمــــايــشــگــــاه Angiogenesis در درمانگاه چشم و گوش براي اولين بار نحوه مرگ سلول‌هاي مخروطي گيرنده نوري در يك سلول حيواني از retinitis pigmentosa را نشان داد. retinitis pigmentosa بيماري ارثي است كه باعث از دست دادن بينايي غير قابل بازگشت با توجه به تخريب سلول‌هاي گيرنده نوري در چشم به نام‌هاي ميله و مخروط است.سلول‌هاي ميله براي ديد در شب و سلول‌هاي مخروط براي ديد در روز و ديدي مـركـزي اسـت.از دسـت دادن بـيـنايي (بيماري RIP) اغلب با مرگ سلول‌هاي ميله و از دست دادن ديد شب و در نهايت به مرگ سلول‌هاي مخروطي و از دســــت دادن ديــــد در روز و مــحــيــطــــي و مـــركـــزي مي‌انجامد.اين نوع از دست دادن بينايي در زندگي روزمره افراد تاثير قابل توجهي مي‌گذارد و توانايي خواندن و رانندگي آن‌ها را مي‌گيرد كه سالانه بيش از 1 ميليون فرد را در طول تحت تاثير قرار مي‌دهد.
تحقيقات انجام شده توسط Berson در آزمايشگاه Berman-Gund به زودي Retinal Degeneration نشان مي‌دهد كه ويتامين A به عنوان مكمل رژيم غذايي و 3Omega كـافـي در رژيـم غذايي تاثير به سزايي در كاهش روند اين بيماري دارد و البته به طور كامل آن را از بين نمي برد. مطالعات قبلي نشان مي‌دهد كه جهش در بيش از50 زن بــاعــث RP مـي‌شـود. البتـه تمـامـي مـراحـل مكانيزم كه توسط آن سلول‌هاي مخروطي و ميله اي نابود مي‌شوند، همچنان به طور كامل تعريف نشده اسـت. بـسـيـاري از ژن‌هـاي مربوط به RP پروتئيني ايـجــاد مــي‌كـنـنــد كــه در سـلــول‌هــاي مـيـلـه اسـتـفـاده مي‌شوند. در اين آزمايش‌ها با كمك مدل حيواني RP، ‌ محققان براي بار اول متوجه شدند كه نكروز واسطه RIP Kinas در مرگ گيرنده‌هاي نوري موثرند و آن‌ها نيز در مرگ سلول‌هاي مخروطي موثرند و بدين ترتيب كاهش RIP باعث كاهش سلول‌هاي مخروطي مي‌شود. به اين ترتيب مشخص شد كه درمـان نكـروز RIP بـاعـث تـاخيـر مـرگ سلـول‌هـاي مـخـروطـي مـي‌شـود و سـلول‌هاي گيرنده نوري را محافظت مي‌كند.اگرچه مكانيزم نكروز RIP هنوز نـاشـنـاخـتـه مـانده است ولي تحقيقات نشان داد كه نــكــروز RIP بــاعــث مــرگ سـلــول‌هــاي مـخــروطــي مـي‌شود و اين امر شناخت بيماري را بهتر كرده و شناخت روش درمان اين بيماري را فراهم مي‌كند.

پژوهش محققان دانشگاه هاروارد حاکی از آن است افرادی که روزانه حداقل سه فنجان قهوه و به ویژه نوع کافئین‌دار آن را می‌نوشند ممکن است در خطر بالایی از ابتلا به آب سیاه (کوری تدریجی) قرار داشته باشند. به‌منظور انجام این پژوهش، محققان 79 هزار زن و 41 هزار مرد که سابقه ابتلا به گلوکوم را نداشتند، مورد بررسی قرار دادند. طی این مطالعه میزان قهوه مصرفی توسط افراد شرکت‌کننده نیز مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس این گزارش، طی مطالعه‌ای جداگانه که بر گروهی از اسکاندیناوی‌ها صورت گرفت، مشخص شد که با مصرف هرچه بیشتر کافئین، احتمال ابتلا به گلوکوم 66 درصد افزایش می‌یابد. بالاترین میزان ابتلا به گلوکوم و همچنین بالاترین میزان مصرف قهوه کافئین‌دار در جهان متعلق به اسکاندیناوی‌هاست.
محققان با مقایسه نتایج مطالعه حاضر و تحقیقی که بر اسکاندیناوی‌ها انجام دادند، دریافتند افرادی که روزانه حداقل سه فنجان قهوه کافئین‌دار می‌نوشند در مقایسه با اشخاصی که اصلا قهوه مصرف نمی‌کنند، در خطر بالایی از ابتلا به آب سیاه قرار دارند. علاوه بر این، زنان با پیشینه خانوادگی ابتلا به آب سیاه نیز در خطر بیشتری قرار داشتند. به گفته محققان رابطه‌ای بین سایر فرآورده‌های کافئین‌دار مانند چای، لیموناد و شکلات و افزایش خطر ابتلا به آب سیاه مشاهده نشد. پژوهشگران می‌گویند: گرچه این تحقیقات رابطه‌ای را بین میزان بالای مصرف قهوه و افزایش خطر ابتلا به آب سیاه نشان می‌دهد، اما موید هیچ رابطه علت و معلولی نیست. در نتیجه برای دستیابی به نتایج قابل اطمینان باید تحقیقات بیشتری را با متغیرات متفاوتی که ممکن است نتیجه نهایی را تحت تاثیر قرار دهند، انجام داد.
دکتر "جایی هی کانگ"، سرپرست این پژوهش نیز در این رابطه می‌گوید که در صورت تایید قطعی این نتایج، به افرادی که در خطر ابتلا به آب سیاه قرار دارند -به ویژه اشخاصی با سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری- توصیه می‌شود که مصرف قهوه خود را محدودتر از حالت فعلی کنند. نتایج این پژوهش در مجله "Investigative Ophthalmology & Visual Science " منتشر شده است.

تا پيش از اين عينك‌ها و لنزهاي تماسي در درمان نزديك‌بيني تأثير نداشته و تنها آن را جبران مي‌كردند اما اكنون تيمي از دانشمندان دانشكده بينايي‌سنجي دانشگاه دولتي نيويورك دست به ساخت لنزهاي تماسي تجربي جديدي زده‌اند كه مي‌تواند از پيشرفت نزديك بيني آغاز شده در دوران كودك طي دوران بزرگسالي جلوگيري كند. نزديك‌بيني در نتيجه بيشتر شدن طول چشم اتفاق مي‌افتد. اين امر باعث مي‌شود كه نور اجسام دور قدري در جلوي شبكيه بجاي روي آن متمركز شود كه در پي آن اجسام دورتر از تمركز خارج مي‌شوند.
عينك‌ها و لنزهاي تماسي با كمك به تمركز مجدد نور بر روي شبكيه باعث بازگردانده شدن اين اجسام به كانون تمركز مي‌شوند. اما به گفته دانشمندان اين سيستمهاي تصحيح كننده تنها بخشي از دوربيني را به محيط شبكيه بازمي‌گرداند. با بزرگتر شدن كودكان نزديك‌بين، طول چشم آنها در تلاش براي جبران دوربيني محيطي بوجود آمده توسط عينك حتي بيشتر مي‌شود كه شرايط چشم را وخيم‌تر مي‌كند. اين محققان توانسته‌اند لنزهاي تماسي جديدي را توليد كنند كه باعث دوربيني محيطي نمي‌شود. آنها اين كار را با تركيب قدرتهاي كانوني در يك لنز با تغيير در روي سطح يا تنها در لبه آن انجام داده‌اند. اين لنزها در آزمايشات توانستند با موفقيت بيشتر شدن طول چشم را كه منجر به افزايش نزديك‌بيني شده، كاهش دهند. محققان از امكان ورود سريع اين لنزها به بازار براي استفاده توسط كاربران نوجوان خبر دادند.

محققان آمریکایی با مطالعه بر 300 هزار بیمار دریافتند افرادی که به‌منظور کاهش خطر وقوع بیماری‌های قلبی و عروقی از داروهای استاتینی استفاده می‌کنند، کمتر در خطر ابتلا به آب سیاه (کوری تدریجی) قرار دارند. محققان دانشگاه میشیگان آمریکا به سرپرستی دکتر "جاشوا استین" دریافتند افرادی که به مدت دو سال مرتبا از استاتین استفاده می‌کردند در مقایسه با دیگران هشت درصد کمتر به کوری تدریجی مبتلا می‌شوند. طی این پژوهش که بر اساس شواهدی حاکی از تاثیرگذاری استاتین بر حفظ عصب بینایی و فیبرهای عصب شبکیه چشم صورت گرفت، محققان 300 هزار سالمند 60 سال و بالاتر را که به‌منظور کنترل فشار خون و چربی‌های مضر استاتین مصرف می‌کردند از نظر خطر ابتلای این بیماران به آب سیاه زاویه باز (دلیل اصلی برای از دست رفتن میدان بینایی) از سال 2001 تا 2009 مورد بررسی قرار دادند.
به‌منظور دستیابی به نتایج دقیق و قابل اطمینان، تحلیل اطلاعات از بیماران دیابتی و مبتلا به فشار خون نیز به عمل آمد. بر اساس این گزارش، نتایج به دست آمده می‌تواند دستیابی به روش‌های نوین جلوگیری از آب سیاه را به همراه داشته باشد به خصوص برای قشر آسیب‌پذیر مانند آفریقایی-آمریکایی‌ها، اسپانیولی‌ها و افرادی که پیشینه خانوادگی از این بیماری را دارند. در مراحل ابتدایی بیماری آب سیاه، علائم به ندرت آشکار می‌شود و در اکثر موارد کوری به صورت تدریجی و مرحله به مرحله اتفاق می‌افتد. دکتر "استین" در رابطه با این مطالعه چنین عنوان داشته است: "قابلیت مشهود استاتین در کاهش خطر آب سیاه می‌تواند ناشی از تاثیرگذاری چند عامل باشد؛ استاتین‌ها باعث افزایش فشار خون در عصب بینایی و سلول‌های عصب شبکیه شده که این امر باعث افزایش خروج مایع آبی از چشم و کاهش فشار در داخل چشم می‌شود." وی در پایان می‌گوید: درحال حاضر نتایج این تحقیق بر بیماران مبتلا به هیپرلیپیدمی (غلظت بالای چربی خون) امید بخش و قابل تعمیم بوده است، اما تحقیقات بیشتری برای تشخیص تاثیر گذاری استاتین بر قشر مختلف افراد با بیماری‌های متفاوت نیاز است. این پژوهش در مجله "American Academy of Ophthalmology" منتشر شده است.

ساكنان كشورهاي جهان سوم بزودي مي‌توانند با عينك‌هاي جديد، شاهد نگاه جديدي به جهان باشند. عينك‌هاي «Eyejusters» به فرد اجازه مي‌دهد تا با چرخاندن يك شاخص در كنار دسته عينك تصاوير را با تمركز دلخواه مشاهده كند. كاربر مي‌تواند شاخص قابل جابجايي را چرخانده تا زماني كه صحنه مورد نظر در نقطه تمركز مناسب قرار گيرد كه آن را به يك دستگاه آزمايش بينايي در يك عينك تبديل كرده است. فناوري «عدسي لغزشي» مورد استفاده در اين عينك در حقيقت حالت اصلاح‌شده ايده‌اي است كه در دهه 1920 بوجود آمده بود. با لغزاندن يكي از عدسي‌ها بر روي عدسي ديگر، نسخه عدسي براي ارائه بينايي بهتر تغيير مي‌كند. اين عينك‌ها بويژه براي كشورهايي مناسب بوده كه از چشم‌پزشك كافي براي تشخيص نمره چشم افراد برخوردار نيستند. بر اساس آمار سازمان جهاني بهداشت، حدود 670 ميليون انسان از عينك مناسب نمره چشم خود برخوردار نيستند. اين عينك‌ها اكنون در سودان، اوگاندا، كامرون، موروكو و هند در دسترس قرار گرفته‌اند. قيمت اين عينك‌ها در آمريكا 40 دلار تعيين شده و همچنين مي‌توان از آنها به عنوان عينك مطالعه نيز استفاده كرد.

با بالا رفتن سن، يکي از بيماري‌هايي که سر اغ افراد مي‌آيد دژنراسيون ماکولاست که شبکيه چشم را درگير مي‌کند، اما اکنون اميدهاي تازه‌اي براي بازگشت نور به چشمان اين افراد برانگيخته شده که همانا يک ايمپلنت جديد ديداري در اندازه بسيار کوچک است که مي‌تواند بينايي افراد مبتلا را به آنها بازگرداند. درواقع يکي از جديدترين درمان‌هاي اين بيماري استفاده از تلسکوپ کاشتني است که با پشت‌سر گذاشتن لکه‌زرد، نور ورودي به چشم را مستقيما به بخش‌هاي سالم شبکيه چشم هدايت مي‌کند. با اين عمل، فرد بيمار مي‌تواند چهره اشخاص و جزييات اشيايي را که درست مقابل وي قرار دارند، دوباره ديده و تشخيص دهد. فعلا براي انتخاب شدن براي انجام اين شيوه درماني فرد بايد حداقل 75 سال سن داشته و مبتلا به نوع خشک و پايدار دژنراسيون ماکولا باشد. نوع‌ تر اين بيماري که به علت نشت خون از رگ‌هاي پشت چشم به وجود مي‌آيد، با اين تلسکوپ‌ها قابل درمان نيست. حدود 60 درصد از بيماران دريافت‌کننده اين تلسکوپ توانسته‌اند حداقل يک‌سوم قدرت خواندن يک چشم معمولي را بازيابند. مقدار ديد اين افراد به مرور زمان بهتر خواهد شد و مغز آنها با تمرينات بيشتر ياد مي‌گيرد که چگونه ببيند.

شرکت ژننتک Genentec اخيرا اعلام کرده رانيبيزوماب ranibizumab با نام تجاري لوسنتيس Lucentis از سوي سازمان غذا و داروي آمريکا براي درمان ادم ماکولاي ديابتيک كه يک بيماري چشمي در مبتلايان به ديابت است و باعث تاري ديد، از دست رفتن بينايي و گاه کوري مي‌شود، موردتاييد قرار گرفته است.
هم اکنون ديابت علت اصلي موارد جديد کوري در آمريکاست و تخمين زده شده ادم ماکولاي ديابتيک بيش از 560 هزار آمريکايي را گرفتار کرده است. لوسنتيس نخستين و تنها داروي مورد تاييد FDA براي درمان ادم ماکولاي ديابتيک است. استانداردهاي جهاني درمان اين عارضه طي 25 سال گذشته تغييري نکرده است. تاکنون درمان استاندارد ادم ماکولاي ديابتيک در آمريکا جراحي با ليزر بود که روند کاهش بينايي را کند کرده و وضعيت بينايي را تثبيت مي‌کند اما در بازگرداندن بينايي از دست رفته چندان توانا نيست.
به گفته ديويد براون، فوق تخصص شبکيه از بيمارستان متوديست تگزاس و محقق مطالعه باليني، تاييد رسمي اين دارو پيشرفت مهمي در مبارزه عليه کوري در مبتلايان به ديابت است و اين دارو زندگي مبتلايان به ادم ماکولاي ديابتيک را متحول مي‌کند. لوسنتيس 5/0 ميلي‌گرم ماهانه اولين بار توسط FDA براي درمان دژنراسيون مرتبط با سن ماکولاي مرطوب در سال 2006 ميلادي مورد تاييد قرار گرفت. تاييد آن براي درمان ادم ماکولاي متعاقب انسداد وريد شبکيه در سال 2012 انجام شد. لوسنتيس 3/0 ميلي‌گرم ماهانه براي درمان ادم ماکولاي ديابتيک مورد تاييد قرار گرفته و از 15 آگوست در بازار مصرف قرار خواهد داشت. تاييد لوسنتيس در درمان ادم ماکولاي ديابتيک براساس مطالعات فاز 3 ژننتک با نام‌هاي رايد RIDE و رايز RISE صورت گرفت. در اين دو مطالعه مجموع 759 بيمار به طور تصادفي در 3 گروه قرار گرفتند و ماهانه درمان با 3/0 ميلي‌گرم لوسنتيس (250 نفر)، 5/0 ميلي‌گرم لوسنتيس (252 نفر) يا دارونما (گروه کنترل شامل 257 نفر)را تجربه کردند. نتايج نشان دادند که دريافت کنندگان لوسنتيس 3/0 ميلي‌گرمي طي 7 روز بهبود و طي 24 ماه پايداري در بينايي را تجربه کردند. بيشتر بيماران تحت درمان با لوسنتيس توانستند پس از گذشت 24 ماه دست کم 3 خط بيشتر از جدول ارزيابي چشم را بخوانند (درمطالعه رايد، 34 درصد در گروه دريافت کننده 3/0 ميلي‌گرم لوسنتيس در برابر 12 درصد در گروه شاهد و در مطالعه رايز، 45درصد در دريافت کنندگان 3/0 ميلي‌گرم لوسنتيس در برابر 18 درصد گروه شاهد.)

نام کتاب: Contact Lenses & Solutions, Clinical pocket Guide, 3rd edition
تاریخ انتشار: 2012
فرمت انتشار: PDF
حجم فایل: 0.49 مگابایت

دانلود از سایت aocle  

پژوهشگران ژاپنی و دانمارکی موفق به ساخت یک ژل نانوکامپوزیت قابل تزریق شدند كه می‌تواند جایگزین عدسی‌های چشمی شده و به جراحی‌های پیچیده آب مروارید خاتمه دهد. آب مروارید به خاطر نقایص نوری عدسی‌های طبیعی ایجاد می‌شود و با افزایش سن توسعه پیدا کرده و می‌تواند منجر به تاری روزافزون دید و کوری شود. در حال حاضر، عدسی‌های پلاستیکی می‌توانند از طریق جراحی جایگزین عدسی‌های طبیعی شوند، ولی آنها جایگزین خوبی نیستند. برای مثال، آنها تمایل به تک‌ کانونی شدن دارند و با این کار توانایی چشم را برای کانونی شدن خارج از یک بازه تنظیم شده محدود می‌کنند. اندازه آنها نیز متناسب نیست و باعث مشکلاتی مانند غیرهمخطی می‌شود.
«ماساهیکو آناکا» و همکارانش از دانشگاه کیوشو، فوکوکا و دانشگاه پزشکی نارا، با همکاری دانشگاه کوپنهاگ ماده‌اي نانوکامپوزیتی ساخته‌اند که به کیف کپسولی بجای مانده از تخلیه عدسی‌های چشمی تزریق می‌شود. این نانوکامپوزیت - یک سوسپانسیون آبکی از نانوذرات سیلیکایی که شامل پلی‌اتیلن گلایکول آب‌گریز شده است - کیف کپسولی مذکور را پر می‌کند و سپس در دمای بدن بصورت ژل درآمده و محفظه را به راحتی پر كرده و نیاز به جراحی پیچیده را برطرف می‌كند. «آناکا» مي‌گويد: با عدسی تک‌ کانونی شما به انتخاب کانون خود يعني خیلی دور یا خیلی نزدیک نیاز داريد. در کار ما خود ژل، کانون را روی شبکه تنظیم می‌کند.
اگرچه عدسی‌های قابل تزریق قبلا هم مورد کاوش قرار گرفته‌اند، ولی تلاش‌های قبلی شامل تزریق یک محلول مونومر بود که در محل اصلی پلیمر می‌شود. این کار نگرانی‌ها را درباره سمیت مونومرهای واکنش نداده و فرایند طولانی پلیمری شدن که منجر به نشت مونومرها می‌شود، افزایش می‌دهد. «جان هانت»، متخصص مواد زیستی از دانشگاه لیورپول انگلیس، بسیار شگفت زده شده و می‌گوید که این کار دارای قابلیت‌های زیادی است. او می‌گوید: ژل‌های قابل تزریقی که جامد می‌شوند و یک ساختار زیست‌پذیر در بدن تشکیل می‌دهند، بسیار جالب هستند و این دقیقا همان چیزی است که ما می‌خواهیم. این کار بسیار جالب است؛ با این حال مطالعات بیشتری در محیط زنده لازم است، مخصوصا برای اطمینان از پایداری این عدسی‌ها. «آناکا» قبول دارد که پایداری ژل اتصال- عرضی فیزیکی او جای بحث دارد. او در کنار انجام آزمون‌های بیشتر مشغول بررسی ژل پایدارتری است که بعد از تزریق به چشم بصورت شیمیایی اتصال- عرضی شود. این پژوهشگران، جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی «Soft Matter» منتشر کرده‌اند.

محققان شركت فناور «EnChroma» موفق به طراحي نوعي عينک براي جبران کوررنگي شدند. در حالي که بسياري از مردم تصور مي‌کنند کور رنگ بودن به معناي ديدن همه چيز با رنگ سياه و سفيد است، اما بايد بدانيم که کوررنگي هم نوعي بيماري بسيار نادر است. اکثر افرادي که به عنوان کوررنگ شناخته مي‌شوند، توانايي ديدن رنگ‌ها را دارند، اما در تشخيص بعضي از رنگ‌ها از جمله قرمز و سبز مشکل دارند. محققان عينک آفتابي « CX» را طراحي کرده‌‌اند تا در اين موارد به اين افراد کمک کند، اين عينك با کاهش انتقال طول موج معين از نور، اجازه ديدن رنگ‌هاي قرمز و سبز را به افراد مي‌دهد. اين عينک آفتابي داراي يک لنز اختصاصي است که نسبت به شيشه در برابر خراش، سخت‌تر و مقاوم‌تر است و به افراد براي تشخيص رنگي که نمي‌بينند، کمک مي‌کند. عينک آفتابي «CX» از اواسط ماه آينده در دسترس قرار خواهد گرفت. انتظار مي‌رود که هزينه مجموعه کاملي از عينک، حداقل 800 دلار آمريکا و بهاي لنز به تنهايي 700 دلار باشد.

شيوع سالانه بيش از 2 ميليون مورد در سال، تروماهاي چشم را به يکي از شايع‌ترين علل مراجعه بيماران به مراکز درماني در کشور ايالات متحده تبديل کرده است. درد ناشي از تروما به چشم ممکن است ناتوان‌کننده باشد بنابراين استفاده از داروهاي ضددرد غيرنسخه‌اي توسط بيماران براي کنترل اين درد پيش از مراجعه به چشم‌پزشک متداول است. مهم آن است که پزشکان بتوانند درد را سريع و موثر کنترل کنند، بدون آنكه بيماران عارضه‌اي را تجربه کنند. مبتلايان به تروماي چشم ممکن است به طور کامل از شدت آسيب وارده مطلع نباشند. عارضه‌اي که در ابتدا به ظاهر خوش‌خيم به‌نظر مي‌رسد، گاهي تهديد‌کننده بينايي است بنابراين پيش از تجويز هر دارويي بايد درباره منشاء آسيب پرسش شود تا اقدام درماني مناسب باتوجه به شدت ضايعه همراه با کنترل درد براي بيمار صورت گيرد.

ادامه مطلب

تحقيقات جديد نشان مي‌دهد، حضور كودكان در محيطهاي باز و بهره‌مندي از نور طبيعي مي‌تواند به توسعه قدرت بينايي و پيشگيري از ابتلا به نزديك بيني در سنين نوجواني منجر شود. در تحقيقات قبلي ارتباط ميان حضور در محيط باز و بهبود قدرت بينايي كودكان شناسايي شده بود، اما به طور دقيق مشخص نشده بود كه اين امر ناشي از فعاليت جسمي و تحرك در طبيعت است يا نور طبيعي تنها عامل دخيل در اين موضوع است.
پژوهش صورت گرفته توسط محققان دانشگاه هاي بريستول و كارديف نخستين مطالعه در خصوص تأثيرات مثبت نور طبيعي بر سلامت و ارتقاء قدرت بينايي كودكان محسوب مي‌شود. نتايج اين تحقيق حاكي از ارتباط مستقيم مدت زمان حضور در محيط باز و بهره‌مندي از نور طبيعي و بهبود قدرت بينايي بدون توجه به سابقه خانوادگي و ميزان فعاليت جسمي كودك است. محققان آزمايش چشم هفت هزار كودك در سنين هفت، ‌10، 11، 12 و 15 سالگي را مورد ارزيابي قرار داده و سپس ميزان فعاليت بدني هفتگي آنها را بررسي كردند. بر اين اساس، كودكان هشت و 9 ساله‌اي كه به طور منظم در محيط باز و نور طبيعي حضور داشتند، در 15 سالگي كمتر به نزديك بيني مبتلا شدند. به گزارش ایسنا، دكتر «كتي ويليامز» از محققان دانشگاه بريستول خاطرنشان مي‌كند: خطرات ناشي از اشعه فرابنفش خورشيد براي كودكان جدي است، اما اين مساله نمي‌تواند باعث محروم كردن كودك از آثار مفيد نور طبيعي شود. به گفته محققان، براي مشخص شدن مدت زمان حضور در محيط باز براي پيشگيري از نزديك‌بيني به تحقيقات بيشتري نياز است.

برگزار کننده: انجمن علمی اپتومتری ایران
زمان برگزاری: ۱۵ الی ۱۷ شهریور ۱۳۹۱
ارسال خلاصه مقالات: ۱۵/۵/۱۳۹۱
مکان برگزاری: تهران، مرکز آفرینش های حجاب

سایت همایش

بر اساس نتایج پژوهشی جدید، افزایش زمان سپری شده درخارج از منزل، ابتلا یا پیشرفت نزدیک بینی را در کودکان و نوجوانان کاهش می‌دهد. به منظور انجام این پژوهش، محققان دانشگاه کمبریج انگلستان،23 پژوهشی را که پیش از این در رابطه با نزدیک بینی صورت گرفته بود مورد بررسی و مطالعه قرار دادند و با استفاده از اطلاعات به دست آمده از هفت پژوهش مقطعی (مطالعاتی که در یک صنف یا مقطعی از جامعه یا در یک مقطع یا محدوده زمانی خاص انجام می گیرند)، بررسی‌های فرا تحلیلی را انجام دادند.
در مطالعات فرا تحلیلی، اطلاعات و داده‌های به دست آمده از پژوهش‌های مختلف یکجا گرد هم می‌آیند و تحلیل آنها به صورت مجموعه‌ای صورت می‌گیرد. از این حیث، یافته‌های مطالعات فراتحلیلی اساسی‌تر از سایر مطالعات پژوهشی بوده و اعتماد به نتایج این قبیل مطالعات به طور قابل توجهی بیشتر است. محققان طی این بررسی‌ها متوجه شدند که به ازای هر ساعت سپری کردن خارج از خانه در هفته، کاهش دو درصدی قابل توجهی در احتمال وقوع نزدیک بینی رخ می‌دهد.
علاوه بر این، محققان بر اساس نتایج سه پژوهش دیگری که شامل مطالعات کوهورت آینده نگر و آزمایش کنترل شده تصادفی ( بود، متوجه شدند که با افزایش ساعات سپری شده در خارج از منزل، خطر نزدیک بینی به طور چشمگیری کاهش می یابد. بنا بر گفته‌های "جاستین شروین" و "فیل" ازنویسندگان این پژوهش، یافته‌های کلی این تحقیق نشان می‌دهد که افزایش زمان سپری شده بیرون از منزل می‌تواند راهکار ساده و مطمئنی در کاهش خطر ابتلا یا پیشرفت نزدیک بینی در کودکان و نوجوانان شود. این پژوهش به صورت آنلاین در مجله "Ophthalmology" منتشر شده است.

بروز نوعي نابينايي ارثي به رخداد يك جهش ژنتيكي نسبت داده شده است. محققان كانادايي مدعي‌اند كه اين كشف مي‌تواند رويكرد درماني نويني را پيش روي دانشمندان قرار دهد. دانشمندان دانشگاه مك گيل مونترال موفق به شناسايي نوعي ژن موسوم به NMNAT1 شدند كه عامل نابينايي مادرزاد لبر (LCA) است. دكتر روبرت كونكوپ، رهبر تيم تحقيقاتي بر اين باور است كه وي و همكارانش به يافتن صد درصدي ژن‌هاي عامل LCA نزديك شده‌اند. اين امر مسير درمان اين بيماري را هموار مي‌كند.
در اين تحقيق دانشمندان ژنوم‌هاي 60 نوزاد مبتلا به LCA با عامل ناشناخته را تحليل كردند و متوجه يك جهش روي ژن NMNAT1 شدند كه در سلول‌هاي انسان يافت مي‌شود. اين ژن كوآنزيمي تحت عنوان NAD توليد مي‌كند كه در بروز صدها عكس‌العمل دخيل است. در آزمايش‌هاي انجام شده روي حيوانات، استفاده از اين آنزيم به عنوان دارو بسياري از عصب‌ها را نجات داد. يافته‌هاي جديد حاكي از آن است كه ژن NMNAT1 براي حفاظت از سلول‌هاي گيرنده نوري قرنيه در مقابل تحليل و انحطاط در پاسخ به آسيب يا استرس عمل مي‌كند.
به گزارش ایسنا، بيماري موروثي چشم تحت عنوان «نابينايي مادرزادي لبر» اغلب نخستين علائم خود را در بدو تولد يا در ماه‌هاي بعد بروز مي‌دهد. اين عارضه بر يك نفر از هر 80 هزار نوزاد متولد شده اثر مي‌گذارد و در حال حاضر حدود يك هزار كانادايي از آن رنج مي‌برند. بيماري مزبور 15 سال قبل غيرقابل درمان تصور مي‌شد اما اين امر در حال حاضر در مورد زيرنوع‌هاي آن صادق نيست. اين تحقيق توسط بنياد مبارزه با نابينايي كانادا، موسسه‌هاي كانادايي پژوهش‌هاي سلامت و چندين سازمان ديگر پشتيباني شد و جزئيات آن در مجله Nature Genetics انتشار يافت.

برگزار کننده: مرکز تحقیقات و گروه چشم دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی
زمان برگزاری: ۱۸ الی ۲۰ بهمن ۱۳۹۱
مکان برگزاری: تهران

سایت همایش

دانشمندان موفق شده اند چشم بیونیكی (الكترونیكی)‌ بسازند كه از نور برای تامین انرژی خود استفاده می كند. دانش پژوهان دانشگاه استنفورد آمریكا برای ساخت این وسیله از یك جفت لنز خاص برای تاباندن نور در طیف نزدیك به فروسرخ به داخل چشم استفاده كردند. نتایج این تحقیقات در نشریه نیچر فوتونیكس منتشر شده است. این فرآیند به چشم بیونیك نیرو می بخشد و اطلاعاتی به چشم بیمار ارسال می شود كه به بینایی او كمك می كند.
بیماری هایی مانند تخریب ماكولای مرتبط با سن 'آر پی' (retinitis pigmentosa) كه معمولا با كهولت سن روی می دهد به مرگ سلول هایی منجر می شود كه كار آنها شناسایی فوتون های نور است .در این شرایط فرد دچار نابینایی می شود.
محققان نشان داده اند چشم بیونیك كه باعث تحریك عصب ها در پشت چشم می شود، به بهبود بینایی در بعضی بیماران كمك می كند. نتایج اولیه آزمایش این وسیله در دو مرد كاملا نابینا در انگلیس باعث شد آنها قادر به تشخیص نور و حتی بعضی شكل ها شوند. با این حال در این وسایل، علاوه بر نصب یك تراشه در پشت شبكیه، لزوم تعبیه یك باتری در پشت گوش و سیمی كه آن دو را به هم وصل می كند وجود دارد.
اكنون پژوهشگران دانشگاه استنفورد می گویند شیوه آنها 'با برطرف كردن نیاز به تعبیه وسایل الكترونیكی و همچنین سیم كشی پیچیده' می تواند گامی به جلو باشد. در این شیوه یك وسیله كه مثل یك صفحه خورشیدی كار می كند پشت چشم نصب می شود. یك جفت لنز متصل به یك دوربین فیلمبرداری، آنچه جلوی چشم بیمار می گذرد را ضبط می كند و اشعه نزدیك به طیف فروسرخ را به تراشه ای كه پشت شبكیه وصل شده می تاباند. به این ترتیب یك سیگنال الكترونیكی به وجود می آید كه به اعصاب منتقل می شود.نور طبیعی به خودی خود ضعیف تر از آن است كه به این تراشه نیرو دهد.
پژوهشگران می گویند از آنجا كه این تراشه ها باریك و بدون سیم هستند، عمل جراحی لازم برای نصب آن خیلی ساده تر از سایر ابزارهای مشابه است. به گفته آنها این نوآوری، نویدبخش بازگرداندن بخش مفید بینایی برای بیمارانی است كه به دلیل بیماری های تخریب و انحطاط شبكیه نابینا شده اند. آزمایش این وسیله بر روی موش ها موفقیت آمیز بوده اما هنوز به فاز انسانی نرسیده است.

افراد داراي نقص بينايي متوسط بزودي با دستگاه جديد دانشمندان اسپانيايي مي‌توانند از موانع جلوي راه خود به آساني آگاه شوند. دستگاه جديد محققان دانشگاه UC3M مادريد براي آن دسته از افرادي طراحي شده كه در اثر نقصان بينايي ناشي از بيماري هايي مانند گلوکوم، آسيب‌هاي شبكيه و ديگر امراض چشمي قادر به تشخيص موانع پيش روي خود در زمان حركت نيستند.
اين پيش‌ساخت با استفاده از يك نمايشگر روي سر كه يك پوشش واقعيت مجازي شامل دو دوربين متصل به يك رايانه بوده، كار مي‌كند. اين رايانه به پردازش تمام تصاوير دريافتي پرداخته و با يك الگوريتم به تعيين فاصله و طرح اجسام پيش‌رو و انتقال بلادرنگ اطلاعات به كاربر با دو ريزنمايشگر مي‌پردازد. در اين حالت سايه‌اي از عناصر موجود در صحنه با تفاوت رنگي منطبق با فاصله آنها به نمايش درخواهد آمد. اين سيستم به شناسايي اجسام و افرادي كه در حوزه بينايي فرد داراي آسيب هاي بصري حركت مي‌كنند، مي‌پردازد. اين افراد اغلب به دليل تضاد قادر به شناسايي موانع نبوده و اطلاعات مرتبط با عمق اغلب توسط آنها ناديده گرفته مي‌شود.
در حال حاضر اين ابداع با استفاده از عينك هاي هوشمند موسسه چشم پزشکی کاربردی دانشگاه والادوليد براي سنجش اعتبار و سازگاري آن مورد آزمايش قرار گرفته است. پس از كارآزمايي اين ابداع بر روي بيماران و دريافت نتايج تا پايان سال توسط اين موسسه، محققان به ارزيابي موفقيت و اعتبار كارايي اين دستگاه و ارتقاي آن خواهند پرداخت. هدف نهايي اين محققان، ارتقاي ارگونومی دستگاه است تا كاربران در پوشش اين عينكها و حمل مكانيزم الكترونيكي سبك همراه آنها با هيچ مشكلي روبرو نشوند.
به گزارش ایسنا، اين محققان همچنين در حال توليد يك دستگاه ديگر هستند كه از ذره‌بين مجازي تشكيل شده است. اين دستگاه از الگوريتم خاصي برخوردار بوده كه به كاربر در خواندن بدون اختلال متون كمك مي‌كند. نتيجه اين ابداع مشابه كاربرد يك ذره‌بين واقعي با كنترل روي صفحه تلفن همراه، رايانه و ديگر نمايشگرها و اصلاح شكل و جهت بزرگنمايي است تا كاربر بتواند بدون گم كردن خط و مرجع متني به آساني به خواندن بپردازد. اين ابزار از كاربري زيادي براي افراد دچار نقصان حوزه مركزي بينايي مانند افراد مبتلا به انحطاط ماكولا برخوردار است. اين گونه بيماريهاي چشمي باعث نابينايي كامل نشده، بلكه فرد را دچار اختلال در ديد كامل مي‌كند.

این سمینار در تاریخ ۳۱ خرداد الی ۱ تیر ۱۳۹۱ توسط دانشگاه علوم پزشکی تهران در ساختمان مرکزی دانشگاه علوم پزشکی تهران واقع در بلوار کشاورز، ویژه پرستاران برگزار خواهد شد. مباحث این سمینار شامل عوارض سیستمیک درمان­ها و مداخلات چشمی، CPCR و پرستار چشم، مراقبت و استفاده از فرآورده­های خونی در بیماران چشم، اقدامات اولیه در تروماهای چشم (پیش­بیمارستانی، در مرکز درمانی، در بیمارستان چشم)، Video presentation، رهبری و تشکیل تیم، پرستار و حاکمیت بالینیClinical Governance، اعمال اکولوپلاستی، اعمال داخل چشمی، تحلیل محتوا: با ارائه نمونه در مورد نگرانی­های بیماران در مورد عمل جراحی کاتاراکت و نیازهایی که مردم در مورد کاتاراکت دارند، پدیده­شناسی: با ارائه نمونه در موضوع تخلیه چشم، اقدام­پژوهی: با ارائه نمونه در مورد بازنگری، پایش و مراقبت در اندوفتالمیت (ایجاد تغییر در نحوه مراقبت از بیمار: Action research) می باشد.

اطلاعات بیشتر

موضوع: پیوند قرنیه و کاتاراکت
برگزار کننده: گروه چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
زمان برگزاری: ۱۲ الی ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۱
مکان برگزاری: مازندران، محمودآباد، مجموعه آموزشی فرهنگی شرکت نفت

سایت همایش

این کارگاه در تاریخ ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۱ توسط دانشگاه علوم پزشکی تهران در بیمارستان فارابی تهران ویژه متخصصین چشم برگزار خواهد شد. مباحث این کارگاه شامل کپسولورکسیس در کاتاراکت اطفال، مردمک تنگ، PEX، Mature Cataract، کاتاراکت مامبرانو و کلسیفیه و زونولایزیس، کپسولورکیس با فمتوسکندلیزر می باشد.

اطلاعات بیشتر

این کارگاه در تاریخ ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۱ توسط دانشگاه علوم پزشکی تهران در بیمارستان فارابی تهران، ویژه متخصصین چشم برگزار خواهد شد. مباحث این کارگاه شامل نگاهی بر اصول کانفو اسکن، یافته های کانفواسکن در دیستروفیهای قرنیه، یافته های کانفواسکن در عفونت های قرنیه و دیگر کاربردهای کانفواسکن می باشد.

اطلاعات بیشتر

برگزار کنندگان: انجمن اپتومتری خراسان، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، سازمان نظام پزشکی مشهد، انجمن چشم پزشکی شاخه خراسان، گروه چشم بیمارستان رضوی
زمان برگزاری: ۲۰ الی ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۱
مکان برگزاری: مشهد، سالن همایش های برج ساپکو

سایت همایش

محققان انگليسي با پيوند سلولهاي گيرنده نور به شبكيه چشم موش‌هاي كور، موفق به درمان نابينايي آنها شدند. محققان موسسه چشم پزشكي كالج لندن در اين تحقيق سلول‌هاي گيرنده نور (فتورسپتور) را از موش‌هاي سالم استخراج كرده و به شبكيه موش‌هاي شب كور پيوند زدند. دو نوع گيرنده نوري ميله‌اي و مخروطي در چشم وجود دارد كه سلول هاي پيوندي از نوع سلول‌هاي نابالغ ميله‌اي شكل‌اند كه مسؤول قدرت بينايي در نور كم بويژه ديد شب هستند. در تحقيقات قبلي مشخص شده بود كه پيوند سلولهاي مخروطي به چشم بسيار دشوار است. پس از گذشت چهار تا شش هفته، از هر شش سلول پيوندي يك سلول قادر به برقراري ارتباط براي انتقال اطلاعات بصري به مغز بود.
محققان ديد موش‌هاي تحت درمان با سلول هاي پيوندي را در يك ماز آبي پر پيچ و خم مورد بررسي قرار دادند. موش‌هاي تحت درمان قادر به ديدن نشانه‌هاي بصري براي كشف پلت فرم پنهان در ماز بودند و بوسيله آن مي‌توانستند از آب خارج شوند، اما موش‌هاي فاقد سلول پيوندي با پيمودن مسير طولاني و از روي شانس، سكوي خروجي را پيدا مي كردند. آزمون ماز نشان داد بخش قابل توجهي از بينايي موش‌ها پس از پيوند سلول‌هاي گيرنده نوري، بازسازي مي‌شود.
به گزارش ایسنا، پروفسور «رابين علي» سرپرست تيم تحقيقاتي در بيمارستان چشم پزشكي مورفيلد اعلام كرد: براي نخستين بار توانستيم اثربخشي پيوند سلولهاي گيرنده نوري به شبكيه چشم را در بهبود بينايي نشان دهيم و اميدواريم كه بتوانيم اين روش درماني را با استفاده از گيرنده‌هاي نوري مشتق شده از سلولهاي بنيادي جنيني بر روي انسان مورد آزمايش قرار دهيم. با وجود كسب نتايج اميدوار كننده، محققان اعلام كرده‌اند كه براي ايجاد يك روش موثر درمان انواع دژنرسانسهاى ارثى شبکيه، تحقيقات بيشتري بايد صورت گيرد. از دست دادن سلول هاي گيرنده نوري (فتورسپتور) علت اصلي نابينايي در بسياري از بيماري‌هاي چشم از جمله دژنراسيون ماكولاd سالمندان (AMD)، رتينيت پيگمنتوزا و نابينايي مرتبط با ديابت است.

محققان موفق به ابداع روشي براي مطالعه رشد سريع سلول‌هاي مخروطي در چشم انسان زنده شدند. انسان به لطف نورون‌هاي تخصصي دريافت‌کننده نور که در شبکيه و در سراسر سطح داخلي چشم قرار گرفته‌اند، قادر به ديدن اشيا است؛ اين نورون‌ها سلول‌هاي مخروطي ناميده مي‌شوند. در اصل قسمتي به ‌نام «بخش خارجي» اين سلول‌ها که از يک سري ديسک‌هاي کوچک به‌ هم فشرده به ضخامت 30 نانومتر ساخته شده‌اند، نور را حس مي‌کنند. طول اين بخش از سلول‌هاي مخروطي به‌ صورت روزانه تغيير مي‌کند.
محققان بر اين باورند که درک چگونگي و چرايي انبساط و انقباض بخش خارجي مي‌تواند به محققان در تشخيص مشکلات بالقوه شبکيه چشم کمک کند. اما حساسيت روش‌هايي که به‌ طور معمول در تصويربرداري از سلول‌هاي انسان مورد استفاده قرار مي‌گيرند، براي تشخيص اين تغييرات بسيار ريز کافي نيست. حال محققان بينايي دانشگاه «اينديانا» در «بلومينگتون» با استفاده از اطلاعاتي که در روش توموگرافي پيوسته اُپتيکي (OCT) پنهان است، روشي براي انجام اندازه‌گيري‌هاي دقيق از شبکيه يک انسان زنده ابداع کرده‌اند.
براي انجام تصويربرداري OCT از يک شبکيه، اشعه‌اي از نور به دو قسمت تقسيم مي‌شود. يکي از اين تابش‌ها از روي شبکيه پراکنده شده و ديگري به‌ عنوان مرجع حفظ مي‌شود. در آغاز اين امواج نوري با يکديگر در يک فاز قرار دارند (هم‌فاز)، اما زماني که دوباره با يکديگر ترکيب مي‌شوند، به ‌دليل برهمکنش يکي از اين تابش‌ها با سلول‌هاي شبکيه، اختلاف فاز پيدا مي‌کنند. محققان مي‌توانند از اطلاعات اين اختلاف فاز به موقعيت دقيق يک نمونه پي ببرند. اما از آن جايي که در اين مورد نمونه مورد بررسي يک شيء زنده است، محققان بايد اين روش را به‌ نحوي تطبيق دهند که بتوانند هرگونه جابه‌جايي ناشي از حرکات چشم را خنثي کنند.
اين پژوهشگران به جاي اندازه‌گيري فاز يک الگوي تداخلي منفرد، اختلاف فاز ميان دو الگوي مختلف يعني بالا و پايين بخش خارجي را که از دو نقطه مرجع درون سلول‌هاي شبکيه نشأت مي‌گرفتند، اندازه‌گيري كردند. آنها توانستند با استفاده از اين اطلاعات فازي پنهان، طي يک ساعت تغييرات ميکروسکوپي را در صدها سلول مخروطي مربوط به دو نمونه با بينايي معمول اندازه‌گيري کنند.
آنها دريافتند که مي‌توانند با استفاده از اين روش تغييرات طولي را با تفکيک‌پذيري 45 نانومتر اندازه‌گيري كنند که کمي بيشتر از عرض ديسک‌هايي است که اين بخش خارجي را شکل مي‌دهند. اين کار نشان داد که بخش خارجي سلول‌هاي مخروطي با سرعتي معادل 150 نانومتر بر ساعت رشد مي‌کند که 30 برابر سريع‌تر از رشد موي انسان است. جزئيات اين تحقيق در مجله «Biomedical Optics Express» منتشر شده است.

محققان استراليايي با آغاز آزمايشات بر روي پيش‌ ساخت‌هاي ريزتراشه‌ براي نيرورساني به چشم مصنوعي، پژوهش‌ها براي بازيابي بينايي با چشم مصنوعي را وارد مرحله جديدي كرده‌اند. با مثبت بودن آزمايشات در مراحل اوليه آزمايشگاهي و نزديك شدن به مرحله ارزيابي پيش باليني، مهندسان برق گروه بينايي موناش (MVG) مراحل آزمايشات باليني ريزتراشه‌ها را آغاز كرده‌اند. به گفته محققان، مثبت بودن نتايج نشان‌ داده كه پروژه عرضه كاشت چشم مصنوعي مستقيم در مغز تا سال 2014 براي آزمايش بر روي بيماران قابل اجرا خواهد بود.
دستگاه چشم مصنوعي شامل بخشهايي مانند يك دوربين كوچك بر روي يك عينك كه مانند شبكيه عمل كرده، يك پردازشگر جيبي كه اطلاعات الكترونيكي را از دوربين دريافت و به علائمي تبدل كرده كه مغز را قادر به ساخت يك ساختار بصري مي‌كند و كاشتهاي قشري چند بخشي در مغز بوده، مانند پورتال براي تحريكهاي قشر بصري عمل خواهد كرد. هدف از ساخت اين پروتز بينايي به گفته محققان، ارائه حداقل يك جايگزين براي حيوانات همراه يا عصاي سفيد است. اگرچه اين دستگاه در حالت كنوني مانند يك مكمل در كنار اين كمكها عمل كرده اما دانشمندان بر اين باورند كه در آينده و با پيشرفت فناوري مي‌توان از آن به عنوان يك جايگزين كامل استفاده كرد.
به گزارش ایسنا، اين ريزتراشه‌ها مستقيما بر روي سطح قشر بينايي فرد در بخش تحتاني مغز نصب مي‌شود. طبق برآوردها، هر بيمار از يك شبكه تا 14 كاشي هشت در هشت ميليمتر برخوردار خواهد شد. هر يك از اين كاشي‌ها شامل يك ريزتراشه چهار در چهار ميليمتري با 500 هزار ترانزيستور و 45 الكترود مويي خواهند بود. اين كاشي‌ها در زمان عملياتي، تصاوير سياه‌ و سفيد با وضوح پايين را از يك واحد پردازشگر ديجيتال خارجي متصل به دوربين دريافت خواهند كرد.

محققان آمريكايي موفق به طراحي سيستمي شده‌اند كه رايانه‌ها را قادر مي‌سازد با بررسي حركات چشمان افراد، دروغگويي آنها را تشخيص دهند. گروهي از محققان دانشگاه بوفالو با استفاده از تحقيقات روانشناختي قبلي، نرم‌افزاري طراحي كرده‌اند كه رايانه را قادر مي‌سازد حركات چشمان افراد را شناسايي و دروغگويي آنها را مشخص كند.
محققان اعلام كرده‌اند كه صحت دقت سيستم رايانه‌اي در تشخيص دروغگويي افراد از روي حركات چشم 82.5 درصد است، درحالي كه قدرت تشخيص دروغگويي توسط يك بازپرس آموزش ديده تنها 65 درصد است. «ايفوما نوگو» استاديار دانشگاه بوفالو تأكيد مي‌كند: هدف از طراحي اين سيستم بررسي تغييرات سيگنالي در چشمان افراد در زمان دروغ گفتن و امكان تشخيص آنها توسط عامل غيرانساني مانند رايانه است. براي اين كه سيستم بتواند «چشمان دروغگو» را تشخيص دهد، بايد الگويي از وضعيت عادي حركات چشم افراد در اختيار سيستم قرار داده شود. در ابتداي گفت‌وگو سؤالات ساده با پاسخ‌هاي مشخص از افراد پرسيده مي‌شد تا سيستم بتواند تغييرات در حركات چشم فرد در حالت عادي را ثبت كند. تعداد پلك زدن و تغيير فركانس ديد توسط سيستم رايانه‌اي مورد ارزيابي قرار مي‌گيرد و بروز تغيير در الگوي حركات چشم زمان دروغگويي فرد را مشخص مي‌كند. محققان در حال كار براي طراحي سيستم پيشرفته‌اي هستند كه در كنار بازپرسان براي تشخيص درغگويي مجرمان كاربرد داشته باشد.

«چشم‌ها، پنجره‌اي به روح يا حداقل به ذهن افراد هستند.» اين نتايج مطالعه‌اي است كه به تازگي در حيطه علوم روان‌شناسي به چاپ رسيده است. در واقع اندازه‌گيري قطر مردمك چشم كه در پاسخ به نور اندازه‌اش تغيير مي‌كند، مي‌تواند نشان ‌دهد فرد به چه چيزي توجه نشان مي‌دهد و به اين ترتيب پاپيلومتري در سايكولوژي اجتماعي مورد استفاده قرار مي‌گيرد. همان‌طور كه اندازه مردمك در پاسخ به نور تغيير مي‌كند، مشابه آن نيز در پاسخ به محرك‌هاي سايكولوژيكال رخ مي‌دهد. وقتي فردي چيزي را مي‌بيند كه مي‌خواهد به آن توجه بيشتري نشان ‌دهد، مردمك گشاد مي‌شود. مشخص نيست چرا اين اتفاق مي‌افتد اما يك ايده آن است كه بزرگ‌شدن حوزه ديد به نفع اكتشاف بصري عمل مي‌كند. به گزارش سپید، در هر صورت دانشمندان روان‌شناختي مي‌توانند از اين حقيقت استفاده كنند كه پهن‌بودن مردمك چشم افراد وقتي رخ مي‌دهد كه آنها به چيزي علاقه نشان مي‌دهند و اندازه‌گيري قطر مردمك مي‌تواند در مطالعه‌هاي مختلف مفيد باشد.

موضوع: تازه های جراحی رفراکتیو
برگزار کنندگان: دانشگاه علوم پزشکی شیراز، انجمن چشم پزشکی استان فارس، مرکز تحقیقات چشم پزشکی پوستچی
زمان برگزاری: ۲۹ الی ۳۱ فروردین ۱۳۹۱
مکان برگزاری: شیراز، مجموعه فرهنگی ورزشی ولایت

سایت همایش

سازمان غذا و داروي آمريکا زيوپتان (Zioptan) که محلول چشمي تافلوپروست (Tafluprost Ophtalmic Solution) 0015/0 درصد است را مورد تاييد قرار داده است. زيوپتان اولين آنالوگ پروستاگلندين به شکل محلول چشمي و بدون ماده نگهدارنده است که مورد تاييد اين سازمان قرار مي‌گيرد. قابليت زيوپتان در کاهش فشار داخل چشمي در مبتلايان به گلوکوم زاويه باز يا مبتلايان به فشارخون بالاي چشمي است.  گلوکوم زاويه باز شايع‌ترين نوع گلوکوم و فشارخون بالاي چشمي، عارضه‌اي است که با افزايش فشار داخل چشمي تشخيص داده مي‌شود. به گفته جرج ال.اسپات، از مرکز بيماري‌هاي چشم فيلادلفيا، آنالوگ‌هاي پروستاگلندين اغلب به عنوان خط اول درمان براي کاهش فشار داخل چشمي در مبتلايان به گلوکوم زاويه باز تجويز مي‌شوند. بنابراين تاييد زيوپتان از سوي سازمان غذا و داروي آمريکا گزينه درماني تازه و موثرتري در کاهش فشار داخل چشمي در اختيار چشم‌پزشکان قرار مي‌دهد. پيش‌بيني مي‌شود زيوپتان به زودي براي درمان بيماران زيادي مورد استفاده قرار گيرد.
زيوپتان ممکن است تغييراتي در مژه‌هاي چشم تحت درمان با اين دارو ايجاد کند. اين تغييرات شامل افزايش طول، رنگ، ضخامت، شکل و تعداد مژه‌هاست. تغييرات ايجاد شده در مژه‌ها به‌طور معمول پس از قطع مصرف دارو برگشت‌پذيرند. مواردي از تغيير در بافت‌هاي پيگمانته متعاقب مصرف زيوپتان گزارش شده است. شايع‌ترين اين تغييرات عبارت بودند از افزايش پيگمانتاسيون عنبيه، بافت اطراف چشم (پلک) و مژه‌ها. انتظار مي‌رود با ادامه مصرف زيوپتان پيگمانتاسيون افزايش يابد. به نظر مي‌رسد پس از قطع مصرف زيوپتان پيگمانتاسيون عنبيه دايمي است، در حالي که پيگمانتاسيون بافت اطراف چشم و پلک‌ها برگشت‌پذير گزارش شده است.
تاييد زيوپتان توسط سازمان غذا و داروي آمريکا براساس 5 مطالعه انجام شده روي 905 بيمار در فاصله زماني 2 سال بود. در اين مطالعات اثربخشي و ايمني هر دو فرمولاسيون حاوي ماده نگهدارنده و بدون ماده نگهدارنده تافلوپروست مورد بررسي قرار گرفت. چنين نتيجه‌گيري شد که زيوپتان در مقايسه با شکل ديگر تافلوپروست در کاهش فشار داخل چشمي موثرتر است. در اين مطالعات دو ساله، مصرف روزانه زيوپتان در ماه سوم مصرف 6 تا 8 ميلي‌متر جيوه و در ماه ششم 5 تا 8 ميلي‌متر جيوه ميزان فشار داخل کره چشم را کاهش داد. (فشار پايه داخل چشمي 26-23 ميلي‌متر جيوه). شرکت «مرک» پيش‌بيني کرده است زيوپتان در ماه مارس ميلادي سال جاري در بازار دارويي موجود خواهد بود.

محققان انگليسي با استفاده از سلولهاي بنيادي كره چشم انسان موفق شدند بخشي از بينايي را به موش‌هاي نابينا بازگردانند. گلوكوم يا آب سياه در اثر افزايش فشار داخل چشمي ايجاد مي‌شود و در اين حالت سلول‌هاي گانگليوني شبكيه كه مسؤول انتقال اطلاعات از شبكيه به مغز هستند، از بين مي‌روند و فرد به مرور زمان بينايي خود را از دست مي‌دهد. محققان دانشگاه لندن و بيمارستان چشم پزشكي مورفيلد اعلام كرده‌اند كه موفق به بازسازي سلول‌هاي گانگليوني شبكيه چشم موش با استفاده از سلولهاي بنيادي چشم انسان شده‌اند. در اين شيوه درماني از سلولهاي بنيادي استخراج شده از اعصاب جديد در پشت كره چشم استفاده شده است.
سلولهاي بسيار نادر در چشم به نام سلولهاي بنيادي «گليا مولر» از نمونه چشم‌هاي اهدايي جمع آوري و در آزمايشگاه كشت داده شده و به سلولهاي گانگليوني شبكيه تبديل شدند. سلولهاي توليد شده به چشمان موش‌هاي فاقد سلول گانگليوني شبكيه پيوند زده و سپس الكترودهايي به سر موش‌ها متصل شدند تا فعاليت مغزي در زمان مشاهده نور ثبت شوند. به گفته دكتر «آستريد ليمب»، محقق دانشگاه لندن، سلول‌هاي جديد بطور معمول به عصب‌هاي بينايي متصل نشدند، اما به نوعي به اعصاب شبكيه متصل شدند و انتقال اطلاعات از شبكيه به مغز صورت گرفت.
به گزارش ایسنا، پروفسور «پنگ خاو» مدير موسسه ملي تحقيقات سلامت مورفيلد نيز معتقد است: نتايج اين دستاورد بسيار حيرت انگيز است كه نشان مي دهد در آينده با استفاده از سلولهاي بنيادي كه در چشم همه ما وجود دارد، مي توان آب سياه را درمان كرد. اگرچه اين آزمايش تا تكميل شدن به تحقيقات بيشتري نياز دارد، اما در صورت داشتن نتيجه مشابه در انسان مي تواند نويد دهنده درمان نابينايي ناشي از آب سياه باشد. نتايج اين تحقيق در مجله Stem Cells Translational Medicine منتشر شده است.

محققان دانشگاه UCLA در اولين مطالعه انجام شده توانستند نشان دهند که سلول‌هاي بنيادين جنيني انسان مي‌توانند باعث درمان يکي از بيماري‌ها شوند. درواقع آنها توانستند سلول‌هاي رتينال را از سلول‌هاي بنيادي جنيني بگيرند و به چشم دو بيمار که از کوري پيشرفته عذاب مي‌کشيدند، تزريق کنند. به اين ترتيب اين درمان توانست زندگي آنها را تغيير دهد. محققان اين مطالعه گزارش مي‌دهند که حال عمومي بيماران دريافت‌کننده سلول‌هاي جنيني خوب است و علايمي از آثار جانبي درمان نشان نداده و حتي پيشرفت‌هاي کمي نيز در ديد خود گزارش مي‌کنند. به اين ترتيب 24 بيمار ديگر نيز در انتظار دريافت درمان مشابه قرار گرفته‌اند. به گزارش سپید، اين نتايج اوليه که نشان از نقطه‌عطفي مهم در زمينه تحقيقات سلول‌هاي بنيادي جنيني روي انسان است به دنبال تاييد دولت آمريکا در استفاده از سلول‌هاي جنيني براي بيماران مبتلا به صدمه هاي طناب نخاعي انجام شده است. پژوهشگران معتقدند اين تحقيق، در را روي استراتژي‌هاي مختلف در اين زمينه مي‌گشايد و اميدهاي زيادي را براي بيماران نابينا برمي‌انگيزد.

دانشمندان اعلام كردند كه به زودی می توان از سلول های بنیادی برای درمان قرنیه های آسیب دیده استفاده كرد. گروهی از محققان آكادمی 'ساهلگرنسكا' دانشگاه گوتنبرگ در سوئد با انجام مطالعه ای درصدد تولید قرنیه های كشت داده شده از سلول های بنیادی هستند .تولید این قرنیه ها در آینده نیاز به اهدا كننده قرنیه را برطرف می كنند. قرنیه بخش شفاف جلویی چشم است كه عنبیه، مردمك و اتاق قدامی چشم را می پوشاند. قرنیه در مجموع به همراه عدسی چشم ، نور را می شكند به طوری كه قرنیه تقریبا دو سوم كل قدرت بصری چشم به شمار می رود.
به گزارش ایرنا، در این مطالعه دانشمندان از قرنیه های معیوبی كه از درمانگاه چشم پزشكی بیمارستان دانشگاهی 'ساهلگرنسكا' به دست آورده بودند، استفاده كردند. نتایج مطالعه آنان نشان داد كه چگونه می توان بعد از 16 روز از سلول های بنیادی انسانی ، سلول های اپیتلیالی به صورت كشت در محیط آزمایشگاه تولید كرد و پس از 6 روز دیگر آن را بر روی قرنیه كشت داد. سلول های اپیتلیالی شفافیت قرنیه چشم را نگاه می دارند. تاكنون آزمایش های مشابه دیگری بر روی حیوانات نیز انجام شده است اما این اولین بار است كه سلول های بنیادی بر روی قرنیه آسیب دیده انسان رشد داده شده است. این بدان معنی است كه محققان اولین گام در جهت استفاده از سلول های بنیادی را برای درمان قرنیه های آسیب دیده برداشته اند. این یافته ها در شماره آخرنشریه Acta Ophthalmologica منتشر شده است.

موبيوسMobius، يک شرکت فعال در زمينه توليد محصولات چشمي، تاييديه سازمان غذا و داروي آمريکا را براي داروي مايتوزول Mitosol دريافت کرده است. مورد مصرف تاييد شده براي مايتوزول، جراحي گلوکوم است. تيم اد، مديرعامل شرکت موبيوس معتقد است که تاييد مايتوزول، حاصل بيش از پنج سال کار و تحقيق است. به گزارش سپید، گلوکوم دومين علت کوري در ايالات متحده است. براي درمان گلوکوم ابتدا گزينه‌هاي دارويي تجويز مي‌شود، سپس مداخلات پزشکي در مطب و در نهايت درمان جراحي. مايتوزول، سيستم جديدي براي انتقال ميزان مورد نياز از ماده موثره فعال ميتومايسين در طي جراحي چشم است.