پزشکی بالینی

سلول‌‌هاي سرطاني مقاوم به داروهاي شيمي‌درماني از نظر ويژگي‌هاي دي‌الکتريکي با سلول‌هاي سرطاني غير مقاوم تفاوت‌هاي قابل‌توجهي دارند. پژوهشگران سوئيسي در يک مطالعه جديد مشخص کردند اين تفاوت‌هاي دي‌الکتريکي حداقل تا حدودي به علت بيشتر بودن اکتين F در درون اين سلول‌هاست که باعث قوي‌تر بودن ساختار اين سلول‌ها مي‌شود. به همين دليل اين پژوهشگران اين فرضيه را مورد آزمايش قرار دارند که آيا با استفاده از روش سختي‌نگاري مي‌توان سلول‌هاي مقاوم به داروهاي شيمي‌درماني را از سلول‌هاي سرطاني غيرمقاوم افتراق ‌داد.
نتايج اين مطالعه نشان داد نوعي ارتباط کمي بين ميزان سختي سلولي و غلظت داروهاي شيمي‌درماني در درون سلول‌هاي سرطاني وجود دارد. در واقع با افزايش سختي سلولي در تصويربرداري سختي‌نگاري، غلظت داروهاي شيمي‌درماني در درون سلول‌هاي سرطاني کاهش پيدا مي‌کند. به همين دليل اين پژوهشگران پيشنهاد کردند از سختي‌نگاري مي‌توان براي ارزيابي نيمه‌ کمّي مقاومت سلول‌هاي سرطاني به داروهاي شيمي‌درماني با قراردادن تنها تعدادي ميکروالکترود در اطراف تومور استفاده کرد. اين روش با توجه به غيرتهاجمي بودن مي‌تواند در تعديل دوز داروهاي شيمي‌درماني در هر بيمار براساس ميزان مقاومت سلول‌هاي توموري هر بيمار کمک بسزايي نمايد.

محققان کلینیک مایو، مکانیسم چگونگی کارآمدکردن نانوذرات طلا علیه سلول‌های سرطان تخمدان را شناسایی کردند. نانوذرات طلای باردار مثبت، معمولا برای سلول‌ها سمی هستند، اما سلول‌های سرطانی از مسموم‌شدن توسط آن‌ها، اجتناب می‌کنند. مطالعه جدید مکانیسم نوینی را شناسایی می‌کند که با جلوگیری از مرگ سلول یا آپوپتوز(که هنگام برخورد با نانوذرات باردار رخ می‌دهد) از سلول‌های سرطانی تخمدان محافظت می‌کند. با اعمال بارهای یونی مثبت بر روی سطح سلول، نانوذرات به عنوان نابودگر سلول‌های توموری عمل کرده در حالی که سلول‌های سالم را به حال خود رها می‌کنند.
این نانوذرات با افزایش سطوح یون کلسیم سلولی، سلول‌های سرطانی را می‌کشند، اما محققان دریافتند یک پروتئین نظارتی اساسا با انتقال کلسیم به درون میتوکندری، از افزایش کلسیم جلوگیری کرده و مرگ سلول را معکوس می‌کند. سلول‌های سرطانی این منتقل‌کننده را به وفور دارا هستند و از مسموم‌شدن توسط نانوذرات، مصون می‌مانند.
دانشمندان همچنین پی بردند چنانچه مانع از انتقال کلسیم به درون میتوکندری شوند، فشار سلولی به انداره کافی افزایش می‌یابد و این امر نانوذرات طلا را در نابودی سلول‌های سرطانی، کارآمدتر می‌کند. به گفته این محققان، درک چگونگی عملکرد مکانیسم انتقال میتوکندری به طراحی درمان‌های هدفمند علیه سرطان، کمک می‌کند. آن‌ها از توسعه‌دهندگان نانوذرات طلا خواستند که این دانش را در فرایند طراحی مشخصه‌های نانوذرات برای استفاده در درمان، وارد کنند. جزئیات این تحقیق در Journal of Biological Chemistry منتشر شده است.

محققان انگلیسی آزمایش ژنتیک منحصر به فردی را توسعه داده‌اند که جهش ژنتیکی و احتمال توسعه بیماری در بین سایر اعضای خانواده بیمار سرطانی را مشخص می کند. افرادی که در بستگان درجه یک خود سابقه ابتلا به بیماری سرطان دارند، احتمالا داری ژن سرکش این بیماری هستند که خطر ابتلای آنها به این بیماری مهلک را بشدت افزایش می دهد. محققان موسسه تحقیقات سرطان انگلیس با همکاری شرکت تحقیقات ژنتیک Illumina‌ آمریکا آزمایش ژنتیک جدیدی را توسعه داده اند که به تشخیص افراد در معرض خطر ابتلا به سرطان وراثتی ناشی از ناقل بودن ژن جهش یافته کمک می کند.
آزمایش ژنتیک جدید بر روی گروهی از بیماران سرطانی در انگلیس انجام شده و جهش های مرتبط با سرطان در 97 ژن مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش به بیمار و در برخی موارد به اعضای خانواده وی کمک می کند که جهش ژنی که آنها را از لحاظ ژنتیکی مستعد ابتلا به بیماری سرطان می کند، شناسایی کنند. با توجه به نتایج بدست آمده و با کمک برنامه درمانی اختصاصی، بیمار تحت نظارت مستمر قرار گرفته و با دادن دارو روند توسعه بیماری سرطان متوقف می شود.

گروهي از محققان گفته‌اند که مردان بايد بين سنين ۴۵ تا ۴۹ سالگي از امکان آزمايش براي سرطان پروستات برخوردار باشند. گروهي از محققان سوئدي که نتيجه تحقيقات خود را در يک نشريه تخصصي پزشکي در بريتانيا منتشر کرده‌اند، معتقدند که آزمايش خون بين سنين ۴۵ تا ۴۹ سالگي نزديک به نيمي از سرطان‌هاي پروستات را در مرحله ابتدايي تشخيص خواهد داد. با اين حال، برخي متخصصان مي‌گويند که آزمايش PSA براي يافتن مقادير بالاي يک آنتي‌ژن ويژه پروستات در خون که مي‌تواند نشانه سرطان باشد، آزمايش چندان قابل اعتمادي نيست. آنها در مرحله اول تحقيق خود نمونه‌هاي خون ۲۱ هزار و ۲۷۷ مرد سوئدي 52-27 ساله را که بين سال‌هاي ۱۹۷۴ و ۱۹۸۴ از آنها اخذ شده بود مورد آزمايش PSA قرار دادند. محققان در مرحله دوم تحقيق متوجه اين واقعيت شدند که بين PSA بالا در خون و سرطان پروستات رابطه مستقيم وجود دارد. آنها به اين نتيجه رسيدند که آزمايش زودهنگام (قبل از ۴۵ سالگي) بسياري از سرطان‌ها را نمايان نمي‌کند و آزمايش ديرهنگام (پس از ۵۰ سالگي) هم عملا براي مقابله با سرطاني که شکل گرفته فايده‌اي ندارد.

براساس گزارش نشست سالانه انجمن تحقيقات سرطان آمريكا، جنين در رحم مادر نيز تحت‌تاثير آلاينده‌هاي منتشر شده از خودروها قرار مي‌گيرد. بر اين اساس مادراني كه در دوران بارداري بيشتر در ترافيك مي‌مانند و در معرض آلاينده‌هاي هوا قرار دارند، احتمال اينكه فرزندانشان در آينده به سرطان‌هاي مانند لوكمي‌لنفوبلاستيك حاد و نوعي از سرطان چشم (رتينوبلاستوما) مبتلا شوند، بيشتر است. در اين مطالعه، محققان حدود 4 هزار كودك متولد شده بين سال‌هاي 1998 و 2007 را كه به سرطان مبتلا شده بودند، مورد بررسي قرار دارند. سپس با در نظر گرفتن ميزان مواجهه مادران آنها در دوران بارداري همچنين تماس خود كودكان در سال اول زندگي با آلاينده‌ها، احتمال ابتلا را به انواع سرطان دوران كودكي ارزيابي كردند. در نهايت مشخص شد به ازاي افزايش هر 53 ذره در ميليارد از مونواكسيدكربن، خطر بروز سرطان نيز افزايش مي‌يابد. به طوري كه خطر رتينوبلاستوما تا 14 درصد و خطر سرطان اعضاي ديگر مانند تخمدان‌ها تا 17 درصد بيشتر خواهد شد.

تحقيقات انجام شده در محيط آزمايشگاه و روي حيوانات، پژوهشگران آمريکايي را به اين نتيجه رسانده که شايد مصرف منظم دوز پايين آسپيرين بتواند رشد و گسترش سرطان پستان را متوقف کند. البته آنها تاکيد مي‌کنند که هنوز براي تصميم‌گيري نهايي زود است و اين مساله هنوز روي بيماران ثابت نشده است. آنها در بررسي‌هاي خود دريافته‌اند که آزمايش‌ها روي رده‌هاي سلولي سرطاني در موش نشان مي‌دهند که آسپيرين نه‌تنها به‌طور موثري رشد سلول‌هاي سرطاني را کم کرده و آنها را کوچک مي‌کند، بلکه از گسترش آنها به مناطق جديد نيز جلوگيري مي‌نمايد. اين تحقيقات روي دو نوع از سرطان انجام شده که انواع مهاجم آن، يعني سرطان پستان « triple-negative» ناميده مي‌شوند، زيرا اين سلول‌هاي سرطاني هيچ‌گونه گيرنده‌اي براي استروژن، پروژسترون و Her2/neu ندارند.
البته مساله تاثير آسپيرين روي سرطان موضوع جديدي نيست و براي نخستين‌بار 20 سال پيش بود که مطالعه‌اي در استراليا پيشنهاد کرد آسپيرين شايد خصوصيات ضدسرطاني داشته باشد. به‌طور مثال گزارش‌هاي موجود است که ميزان بقاي بيماران مبتلا به سرطان کولون با مصرف آسپيرين بهبود مي‌يابد و يا اينکه آسپيرين و ديگر مسکن‌ها مي‌توانند عليه سرطان پوست محافظت ايجاد کنند. به‌هر حال با وجود تمامي اين شواهد، مکانيسم زمينه‌اي اين امر تاکنون ناشناخته مانده بود، اما اينک مطالعه جديد پيشنهاد مي‌کند که شايد در سرطان پستان آسپيرين با سلول‌هاي بنيادي که تصور مي‌شود رشد و گسترش تومورها را شعله‌ور مي‌کنند، تداخل ايجاد مي‌کند. محقق ارشد اين مطالعه معتقد است: «کموتراپي به عنوان خط اول درمان سلول‌هاي بنيادي را از بين نمي‌برد، به‌همين دليل تومورها مجددا شروع به رشد مي‌کنند. اگر اين سلول‌ها هدف قرار نگيرند، هيچ تاثيري از آنها گرفته نشده و تومور دوباره عود مي‌کند.»
از سوي ديگر، آسپيرين مي‌تواند کارآيي درمان‌هاي رايج را در سرطان‌هاي پستان گيرنده هورمون مثبت بالا ببرد. به عبارت ديگر آسپيرين تاثير تاموکسيفن را تقويت مي‌کند. البته نبايد در اين ميان عوارض جانبي آسپيرين را مانند افزايش خطر خونريزي‌هاي دستگاه گوارش از ياد برد، به همين دليل محققان مطالعات خود را ادامه مي‌دهند تا مزايا و خطرات مصرف دوز پايين آسپيرين را بسنجند.

يک گروه از محققان هلندي دريافتند که صدمات غيرقابل اجتناب وارد شده به قلب و ريه بيماران سرطاني که تحت درمان راديوتراپي تومورهاي به‌وجود آمده در قفسه سينه قرا مي‌گيرند، مي‌توانند با مصرف مهارکننده‌هاي ACE مهار شوند. سرطان‌هاي رايج مانند پستان، مري، ريه و لنفوم هاچکين مواردي هستند که بيماران مبتلا را به‌طور مرتب تحت راديوتراپي قرار مي‌دهند، اما اغلب دوز ايمن رادياسيون داده نمي‌شود و بافت‌هاي حساس ديگر نيز مانند ريه تحت تاثير قرار مي‌گيرند. از اين‌رو اين گروه از محققان در يافته‌هاي خود به اين نتيجه رسيده‌اند که استفاده از يک مهارکننده ACE مي‌تواند سميت زودهنگام ريه را که در اثر رادياسيون ايجاد مي‌شود (RILT)، کاهش دهد. در واقع از آنجا که صدمات عروق خوني نقش مهمي در بروز RILT دارند، پس شايد مهارکننده‌هاي ACE بتوانند از اين امر جلوگيري کنند. در اين تحقيق مهارکننده‌هاي ACE بلافاصله پس از درمان داده شد و عملکرد ريه هر دو هفته يکبار مورد بررسي قرار گرفت. پس از 8 هفته که اغلب سميت زودهنگام ريه در بالاترين حد خود قرار دارد، کاپتوپريل توانسته بود عملکرد قلب و ريه موش‌ها را بهبود بخشد، البته تنها در صورتي که قلب نيز در معرض اشعه قرار گرفته بود. بنابراين کاپتوپريل سطح فيبروز را در قلب کاهش داده و عملکرد آن پس از رادياسيون بهبود يافته بود.

در دستاورد جالبی که می‌تواند بزودی رایانه‌ها را جایگزین انسان در امور پزشکی کند، محققان بیمارستان پزشکی دانشگاه ماستریخت، فرمولهای ریاضی طراحی کرده‌اند که بهتر از انسان، واکنش بیماران سرطانی به شیمی‌درمانی را تشخیص می‌دهند. هر مدل ریاضیاتی با جزئیات پزشکی شخصی و تاریخچه درمان هر بیمار تغذیه می‌شود و تا کنون یک مدل رایانه‌ای از سرطان ریه توانسته بهتر از پزشکان انسان علائم آینده بیمار را پس از رادیودرمانی یا شیمی‌درمانی پیش‌بینی کند. سازندگان این فرمولها معتقدند که بهتر است از این مدلها در عملکرد بالینی برای تصمیم‌گیریهای بهتر استفاده شود. محققان از مدلهای رایانه‌ای برای تعیین میزان زنده ماندن یک گروه 21 نفری از بیماران سرطان ریه، تعداد افرادی که با مشکل تنفس روبرو می‌شوند و تعداد افراد دارای مشکل بلع در طول دو سال، استفاده کردند. هرچه اطلاعات بیشتری در مورد بیماران مانند ساختار ژنتیکی آنها جمع‌آوری می‌شد، مدلهای رایانه‌ای از اهمیت بیشتری در تصمیم‌گیری در چگونگی واکنش به بیماریهای خاص برخوردار می‌شدند. دانشمندان اخیرا دریافته‌اند که تومورهای سرطانی میان بیماران متفاوت بوده و درمانهای مختلف طبق ژنتیک بیماران مورد نیاز است. مدلهای رایانه‌ای می‌تواند در محاسبه این بررسی پیچیده ریاضیاتی موثر باشد.

پروژه شبکه تحقیقات اطلس ژنوم سرطانی با طراحی الگوریتم اختصاصی، امکان آنالیز ژنوم انسانی برای جهش های سرطانی را فراهم کرده است. نکات مبهم فراوانی درخصوص نحوه شکل گیری و رشد سلول های سرطانی وجود دارد و ژنوم انسانی این پیچیدگی‌ها را چند برابر می‌کنند. با استفاده از الگوریتم اختصاصی ++Dendrix که برای آنالیز ژنوم انسانی دخیل در جهش‌های سرطانی طراحی شده است، محققان قادر به شناسایی مشخصات ژنتیکی نوعی از سرطان خون موسوم به لوسمی میلوئیدی حاد شده‌اند. این الگوریتم اختصاصی با کمک رایانه، اطلاعات ژنتیکی یا ژن‌های موجود در سلول‌های سرطانی را با ژنوم‌های سلول‌های سالم بیمار مقایسه می کند.
با آنالیز تفاوت‌های موجود در هر دو مجموعه داده‌ها، الگوریتم ++Dendrix قادر به شناسایی تعداد معدودی از ژن‌ها در بین میلیون ها ژنی می‌شود که می‌توانند تحریک‌کننده سرطان باشند؛ با این اقدام پزشکان قادر به توسعه داروهایی خواهند بود که ژن های خاص و درست سرطانی را هدف قرار می دهند. جهش ژنی بطور طبیعی در بدن روی می دهد و حتی افراد بدون سابقه خانوادگی ابتلا به سرطان هم ممکن است دچار این بیماری شوند؛ اما با استفاده از این الگوریتم منطقه بالقوه سرطانی براحتی شناسایی می شود.
در پروژه تحقیقات اطلس ژنومی سرطان که محققان دانشگاه واشنگتن نیز مشارکت داشته اند، محققان با استفاده از الگوریتم ++Dendrix موفق به شناسایی 13 جهش ژنتیکی در بیماران مبتلا به لوسمی میلوئیدی حاد شده‌اند که نشان می‌دهد، میانگین تعداد جهش‌های ژنتیکی این دسته از بیماران از میانگین تعداد جهش های ژنتیکی در افراد بزرگسال مبتلا به سرطان کمتر است. نتایج این دستاورد در مجله Medicine‌ منتشر شده است.

اخیرا روشی برای رهاسازی DNA و RNA درون یک سلول سرطانی ارائه شده است. در این روش از مولکول‌های چربی در مقیاس نانو استفاده می‌شود. پزشکی مدرن بدنبال این است که از داروهای کوچک استفاده کند؛ داروهایی که حاوی مسکن‌هایی نظیر آسپرین و آنتی‌بیوتیک‌هایی نظیر پنی‌سیلین هستند. این داروها طول عمر بشر را افزایش می‌دهند. اخیرا محققان روشی یافته‌اند که با استفاده از آن می‌توان رهاسازی دارو را در مقیاس نانو انجام داد که این روش کارایی بیشتری نسبت به روش‌های پیشین دارد. با رهاسازی DNA و RNA درون یک سلول خاص، می‌توان به‌ صورت خاص یک ژن را روشن یا خاموش کرد. از سوی دیگر یک سیستم نانومقیاس درون بدن قرار می‌گیرد که می‌تواند امکان ردیابی دارو را در بافت‌های خاصی فراهم کند، همچنین این سیستم می‌تواند در یک دوره زمانی تعریف شده رهاسازی را انجام دهد.
«دانیل آندرسون» از موسسه فناوری ماساچوست و از محققان این پروژه می‌گوید: هر روز درک دانشمندان از پایه و اساس بیماری‌ها بیشتر می‌شود، در حال حاضر مشخص شده است که ژن‌های ویژه‌ای می‌توانند برای درمان یک بیماری مفید باشند. اما سوال اینجاست که ما چگونه می‌توانیم از این مزیت استفاده کنیم؟ محققان این پروژه روش تازه‌ای برای رهاسازی DNA و RNA به‌ درون سلول‌های هدف ارائه کردند. آنها از این روش برای درمان سرطان استفاده کردند؛ البته این رهاسازی ژن می‌تواند برخی از عواملی را که موجب آسیب دیدن ژن می‌شود، کنترل کند. «آندرسون» می‌گوید: ژن‌های متعددی هستند که ما فکر می‌کنیم باید خاموش یا روشن شوند این کار، نوعی درمان محسوب می‌شود.
یک روش مرسوم این است که از RNAi برای تغییر و تنظیم بیان ژن استفاده کرد. siRNA می‌تواند پیش از این که RNA پیامبر موجب تولید پروتئین شود، آن را از بین ببرد. پژوهشگران امیدوارند که siRNA دلخواه خود را درون سلول‌های مورد نظر رهاسازی کنند. برای این کار محققان این پروژه از موادی موسوم به لیپیدوید استفاده کردند که مولکول‌های چربی بوده که قادر به رهاسازی siRNA است. نتایج این پروژه نشان داد که این سیستم می‌تواند siRNA را در سلول سرطانی رهاسازی کرده و موجب کوچک شدن تومور سرطانی در حیوانات شود. در حال حاضر محققان در حال تست این سیستم روی انسان هستند. همچنین این گروه تحقیقاتی از روشی موسوم به اوریگامی اسید نوکلئیک استفاده کردند تا DNA و RNA را به شکل دلخواهی تا کنند و از آن برای درمان سرطان استفاده کنند. این تیم تحقیقاتی در سال 2012 نشان داد که نانوذرات DNA تاشده که با مولکول‌های فولات برچسب زده شده، می‌تواند گیرنده‌های فولات بیشتری روی سطح سلول‌های سالم ایجاد کند.

استفاده از استاتين‌ها، هم قبل و هم بعد از تشخيص سرطان پستان، با کاهش 66درصدي در خطر مرگ ناشي از اين نوع سرطان همراه است. اين نتيجه‌اي است که محققان از يک پايگاه داده‌اي بسيار بزرگ در آمريکا گرفته‌اند. اين کاهش خطر حتي پس از کنترل عوامل خطر ديگر مانند سن، stage تومور و مورفولوژي آن و نوع درمان اوليه (جراحي، راديوتراپي، شيمي‌درماني، هورمون‌درماني و موارد ديگر) نيز معني‌دار باقي ماند. اين نتايج جديد که در نشست ساليانه «انجمن تحقيقات سرطان آمريکا» عنوان شد، حاکي از آن است که کاهش وابسته به دوز آشکاري در کاهش خطر مرگ و مير ناشي از سرطان پستان ميان افراد مصرف کننده استاتين‌ها ديده مي‌شود. در طول دوره پيگيري بيماران، از ميان 31 هزار زن، 6هزار و 11 نفر مردند که 3 هزار و 169 مرگ به دليل سرطان پستان بود. در اين ميان مرگ 5/7درصد استفاده‌کنندگان استاتين‌ها و 21 درصد غيراستفاده‌کنندگان ناشي از سرطان گزارش شد. در آناليزهاي بيشتر، اين کاهش خطر تا 67 درصد نيز رسيد. در ميان افرادي که سرطان متاستاتيک داشتند،کاهش خطر 48 درصد محاسبه شد. در ميان استاتين‌هاي مورد مصرف بيماران، سيمواستاتين، آتورواستايتن، فلوواستاتين و پراواستاتين ديده مي‌شد. در ميان افراد استفاده کننده از استاتين‌ها، زناني که از اين دسته از داروها تا 490 روز مصرف کرده بودند،46 درصد کمتر از سرطان لوکال و 30درصد کمتر از سرطان متاستاتيک فوت کردند. به نظر مي‌رسد راه تازه‌اي براي تحقيقات بيشتر در مورد اثر استاتين‌ها گشوده شده است.

تحقیقات صورت گرفته توسط محققان دانشگاه هاروارد نشان می دهد، افرادی که در خواب خروپف کرده و بیش از 9 ساعت می خوابند، دو برابر بیش از سایرین در معرض ابتلا به سرطان روده قرار دارند. این مطالعه رابطه معناداری بین مدت زمان خواب و احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ را بویژه در بین افرادی که دچار اضافه وزن هستند یا در هنگام خواب خروپف می کنند، نشان می‌دهد. افراد دچار آپنه انسدادی خواب بدلیل مختل شدن خواب ناشی از قطع تنفس، بیشتر خسته شده و تمایل به خواب طولانی تری دارند. نتایج بدست آمده در این تحقیق نشان می دهد، آپنه انسدادی خواب یا خروپف همراه با قطع تنفس نقش موثری در افزایش خطر ابتلا به سرطان ایفا می کند.
«دکتر ژوهانگ ژانگ» از محققان دپارتمان پزشکی دانشگاه هاروارد تأکید می کند: این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین مدت زمان خواب، کیفیت خواب و خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ انجام شد که نشان می دهد، افرادی که در خواب خروپف کرده و دچار انسداد راه های هوایی فوقانی هستند، بدلیل محرومیت از دریافت مقدار مناسب اکسیژن، دو برابر بیش از سایرین در معرض ابتلا به سرطان روده بزرگ قرار می گیرند. اختلال ناشی از آپنه خواب علاوه بر اثرگذاری بر کیفیت خواب و افزایش خستگی و خواب آلودگی، در مدل های حیوانی توسعه رشد تومور سرطانی را نشان داده است. برای دریافت اطلاعات بیشتر اینجا و مشاهده متن کامل مقاله اینجا را کلیک نمایید.

پژوهشگران سوئيسي دريافته‌اند که بارداري با تأثير مثبت بر کارکرد دو ژن و کنترل نسبت آنها در سلول‌هاي پستاني مي‌تواند خطر ابتلا به سرطان پستان را کاهش ‌دهد. حاملگي زودرس چه در جوندگان و چه در انسان خطر ابتلا به سرطان پستان را کاهش مي‌دهد. بنابر گزارش منتشره در وب‌سايت «ساينس ديلي»، بارداري و وضع حمل در انسان پيش از ۲۰ سالگي خطر بروز سرطان پستان را به نصف مي‌رساند. محققان مؤسسه فريدريش ميشر شهر بازل سوئيس طي تحقيقات خود دريافته‌اند که ژن‌هاي مرتبط با سيستم ايمني و تفکيک سلولي بعد از بارداري تقويت مي‌شوند، در حالي که فعاليت ژن‌هاي مسوول رشد سلولي پس از حاملگي کاهش مي‌يابد. فعاليت ژني به نام Wnt4 بعد از حاملگي کم مي‌شود. پروتئين اين ژن مسوول مؤنث شدن جنين است. فقدان اين پروتئين باعث مي‌شود که جنين به نوزاد پسر تبديل شود. برای مشاهده مقاله اینجا را کلیک نمایید.

محققان دانشگاه لاند سوئد طی پژوهشی دریافتند که نوشیدن قهوه در بیماران مبتلا به سرطان سینه که داروی "تاموکسیفن" را مصرف می‌کنند، می‌تواند خطر بازگشت این سرطان را کاهش دهد. بیمارانی که طی دوره بیماری خود قرص "تاموکسیفن" را به همراه دو فنجان یا بیشتر قهوه مصرف می‌کنند در مقایسه با همتایان خود که یک فنجان یا اصلا قهوه نمی‌نوشیدند، بیش از نیم درصد احتمال کمتری برای عود بیماریشان گزارش شده است.
این پژوهش پنج ساله بر 600 بیمار مبتلا به سرطان سینه سوئدی انجام گرفت که نیمی از آن‌ها "تاموکسیفن" مصرف می‌کردند. این دارو نوع شایع هورمون درمانیِ پس از عمل سرطان سینه است که با مهار گیرنده‌های استروژن از خطر تشکیل تومورهای جدید می‌کاهد. حال اینکه قهوه چگونه با این رویه درمانی تعامل نشان می‌دهد، مشخص نیست. گرچه دکتر "سیمون سن"، قهوه را به عنوان عاملی در فعال کردن "تاموکسیفن" و قدرتمندی هرچه بیشتر این دارو می‌داند. محققان دانشگاه لاند نیز پیش از این نشان داده‌اند که مصرف قهوه با کاهش خطر گسترش انواع معینی از سرطان پستان مرتبط است. علاوه بر این، برخی تحقیقات نشان داده است که کافئین در سرکوب رشد سلول‌های سرطانی موثر است.

براساس تحقیقات جدید پژوهشگران، کسانی که یک بار به سرطان عمومی پوست مبتلا شدند، بیشتر از سایر افراد در معرض ابتلا به انواع دیگر سرطان‌ها قرار دارند. خطر ابتلا به سرطان‌های دیگر در زنانی که یک بار به سرطان پوست مبتلا شدند تا 26 درصد و در مردان تا 15 درصد افزایش می‌یابد. پژوهشگران با انجام مطالعات بر روی 150 هزار نفر طی 20 سال به نتایج این تحقیقات دست یافتند و شاهد افزایش خطر ابتلا به سرطان در مبتلایان به سرطان پوست بودند. به گفته محققان، اگرچه کسانی که سرطان پوست داشتند بیش از دیگران در معرض ابتلا به سرطان‌های دیگر هستند، اما علت اصلی ابتلا به سرطان در این افراد سرطان پوست نیست. پژوهشگران احتمال می‌دهند تغییراتی که در سلول‌ها طی فرایند احیای سلول‌های DNA رخ می‌دهد، عامل ابتلا به سرطان‌های دیگر باشد.

حاملین نانومقیاس حاوی برخی پروتئین‌ها و اسیدهای نوکلئیک می‌توانند برای تشخیص، رصد و درمان سرطان مغز مورد استفاده قرار گیرند. اخیرا مقاله‌ای توسط یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه کالیفرنیا و بیمارستان عمومی ماساچوست در نشریه «Neurosurgery» به چاپ رسیده که در آن آخرین پیشرفت‌های انجام شده در بخش تومور مغز مورد بحث قرار گرفته است. در این مقاله با عنوان "the biological processes mediated by these EVs and their applications as biomarkers for brain tumor diagnosis, monitoring, and therapeutic development" ، محققان به ارائه فرصت‌های موجود در استفاده از حاملین نانومقیاس برای رهاسازی دارو پرداخته‌اند. نویسندگان این مقاله از واژه حاملین خارج سلولی استفاده کردند که این عبارت به اجزای سلولی کپسوله شده در میان یک غشاء گفته می‌شود. حاملین خارج سلولی را می‌توان از تمام سیال‌های موجود در بدن نظیر خون و مایع نخاعی بیماران دارای تومور مغزی استخراج کرد. حاملین خارج سلولی شبیه حباب‌های نانومقیاس هستند که توسط سلول‌های بدن ارسال می‌شوند؛ این حاملین حاوی پروتئین و دیگر مواد سلولی نظیر اسیدهای نوکلئیک هستند.
تا کنون سه کاربرد مختلف حاملین خارج سلولی مشخص شده است: تغییر و زدایش قطعات سلولی، حذف متابولیت‌های سمی و اجزای غشائی بی‌مصرف از سلول و همچنین ارتباط بین سلولی. در ارتباط بین سلولی این ساختارها می‌توانند سازوکاری را فراهم کنند که پروتئین و اطلاعات ژنتیکی از سلولی به سلول دیگر انتقال یابد. در بیمارانی که سرطان مغز دارند، حاملین خارج سلولی می‌توانند مسیری برای تغییر محیط تومور باشند، به‌ نحوی که مانع از رشد سلول‌های سرطانی شوند. انواع مختلفی از حاملین خارج سلولی نیز وجود دارند که قادرند موجب رشد و گسترش سلول سرطانی شوند؛ آنها مانع حمله سیستم ایمنی بدن به این تومورها می‌شوند.
پژوهشگران تلاش دارند تا عملکرد این حاملین را هم در بدن افراد سالم و هم بیماران به‌ خوبی بشناسند. آنها درصدد تولید مواد زیستی هستند که بتواند به تومورها بچسبد و موجب شناسایی تومور شود. همچنین می‌توان از این مسیر برای درمان سرطان استفاده کرد. در واقع محققان باید به‌ دنبال پروتئین‌ها و مواد ژنتیکی ویژه‌ای باشند تا در صورت قرار گرفتن در حاملین بتواند تومور و سلول‌های سرطانی را شناسایی کند. برای مثال حاملین می‌توانند حامل موادی باشند که بتواند جهشی را در ژن IDH1 تشخیص دهد؛ این جهش مسئول بروز سرطان مغز است.

یک تیم تحقیقات سوئیسی در بررسی ساختار بافت‌های سرطان پستان با بافت‌های سالم به یک تفاوت بارز میان این دو نوع بافت پی بردند: بافت‌های سرطانی ترکیبی از مناطق نرم و سخت بوده در صورتی که بافت‌های سالم دارای سفتی یکسانی هستند. با این کشف گام بزرگی به‌ سوی بهبود روش‌های تشخیص سرطان پستان برداشته می‌شود، همچنین یک ردپای نانومکانیکی منحصر بفرد مربوط به تومورهای سرطانی به‌ دست آمده است که از آن می‌توان برای تشخیص بیماری سرطان استفاده کرد. این تیم تحقیقاتی نتایج یافته‌های خود را در پنجاه‌و‌هفتمین نسشت سالانه انجمن بیوفیزیک که در فلادلفیا برگزار شد، ارائه کردند.
«مارییجا پلودنیک» از دانشگاه بازل سوئیس می‌گوید: زمان زیادی طول کشید تا مشخص شود که عنصر کلیدی در شناسایی سرطان در خواص فیزیکی بافت‌های تومور نهفته است. بیومکانیک نقش اصلی را در مهاجرت، یورش و تکثیر سلول‌های سرطانی ایفا می‌کند. با این حال نظرات مخالفی نیز در این باره وجود دارد مبنی بر این که استخراج اطلاعات در این بخش بسیار دشوار است. با توجه به این که مکانیک سلولی در مقیاس‌های نانومتری اتفاق می‌افتد، این دغدغه درست است؛ اما به نظر می‌رسد پژوهش‌های انجام شده در این پروژه بتواند در حل این مشکل کمک کند.
این تیم تحقیقاتی برای تعیین سختی بافت از نوک نانومقیاس میکروسکوپ استفاده کردند. این نوک روی بافت‌ پستان به حرکت در آمده و ایجاد دندانه‌هایی روی این بافت می‌کند. این دندانه‌ها در گام بعد، توسط میکروسکوپ نیروی اتمی شناسایی و تصویربرداری می‌شود؛ میکروسکوپی که قدرت تفکیک فضایی بالایی دارد. «مارییجا پلودنیک» می‌گوید: بهترین خروجی پروژه ما این است که دریافتیم سختی بافت‌های سالم به‌ صورت یکنواخت است. در واقع بافت‌های بیمار دارای سختی ناهمگونی هستند، به‌ صورتی که بخشی از بافت نرم و بخش دیگر آن سخت است.
یکی از جنبه‌های جالب توجه در این پژوهش آن است که محققان موفق شدند با اعمال تغییراتی در میکروسکوپ نیروی اتمی آن را به‌ نحوی بهینه کنند تا بتواند سختی نانومقیاس را در نمونه‌های مورد نظر اندازه‌گیری کند. آنها از ابزاری به‌ نام تشخیص بافت به‌ صورت خودکار و قابل اعتماد یا ARTIDIS برای این کار استفاده کردند که توسط همین تیم تحقیقاتی ساخته شده بود. یکی از مزایای این ابزار این است که قادر است مقدار تهاجمی بودن و سرعت تکثیر سلول سرطانی را با استفاده از خواص نانومکانیکی منحصر به‌ فرد آن به‌ دست آورد.

یک درمان سرطانی با تهاجم کم که بدون آسیب رساندن به بافتهای سالم اطراف، در تومورها سوراخهای کوچک ایجاد کرده، می‌تواند جدیدترین سلاح در جنگ علیه سرطان باشد. شیوه الکتروپوراسیون برگشت‌ناپذیر از میلیون‌ها پالس الکتریکی در ثانیه برای کشتن سلولهای سرطانی استفاده کرده اما به بافتهای اطراف آسیب نمی‌رساند. به گفته محققان مرکز سرطان یادبود اسلوان- کترینگ در نیویورک، این شیوه بویژه برای درمان سرطانهای کبد، ریه، لوزالمعده و دیگر سرطانهای نزدیک به رگهای خونی، اعصاب و ساختارهای حساس دیگر مفید است.
درمان سرطانهای نزدیک به مناطق حساس معمولا نیازمند جراحی و شیوه‌ای موسوم به ترموابولاسیون(کشتن سلولها در دمای بسیار بالا) است. اما این کار می‌تواند بافتهای سالم را نیز از بین برده و برای رگهای حونی، عصبها و غدد نزدیک خطر ایجاد کند.
در این پژوهش 25 بیمار سرطانی شرکت کردند که این بیماری در بخشهای مختلف بدن آنها پراکنده شده بود. میانگین اندازه تومورها در این افراد دو سانتیمتر بود. بدلیل نزدیک بودن این ضایعات به مناطق حساس، از شیوه الکتروپوراسیون برگشت‌ناپذیر در این بیماران برای درمان استفاده شد. محققان تمام 30 جلسه درمانی را بدون مشکل تکمیل کردند که نشانگر ایمن بودن این شیوه برای بررسی‌های بیشتر در کارآزماییهای بالینی بزرگتر است. این یافته‌ها در سی و هشتمین نشست علمی سالانه انجمن رادیولئژی مداخله‌ای در نیواورلئان ارائه شده است.
در این شیوه برشی به اندازه سر مداد ایجاد شده و یک دستگاه کوچک برای هدف قرار دادن تومورها درون آن قرار می‌گیرد. سپس میدانهای الکتریکی قوی برای ایجاد سوراخهای کوچک در غشای سلول سرطانی تولید می‌شود. این کار با اختلال در تعادل مولکولهای درون و بیرون سلول باعث از بین رفتن آنها می‌شود. از آنجایی که این شیوه گرما یا سرما تولید نمی‌کند، از آسیب رسیدن به سایر سلولهای اطراف نیز جلوگیری می‌شود. این امر باعث ایده‌آل شدن روش الکتروپوراسیون برگشت‌ناپذیر برای درمان تومورهای نزدیک به بافتهایی می‌شود که در برابر آسیب حساس هستند. با افزای قدرت و طول پالسهای الکتریمی می‌توان سوراخهای درون این تومورها را بطور دائم باز نگهداشت. این امر باعث ایجاد آسیبهای میکروسکوپس به سلولها و مرگ آنها می‌شود. ترکیب جراحی با تهاجم کم و این شیوه می‌تواند به بهبود سریعتر با جراحت بافت کمتر منجر شده و امید است که بتواند نتیجه بلند مدت بهتری نسبت به جراحی‌های سنتی ارائه کند.

محققان مرکز تحقیقات سرطان انگلستان در دانشگاه کمبریج و همچنین دانشمندان هلندی خبر از کشف نوع جدیدی از سرطان روده داده اند که پیامدهای بدتری را در مقایسه با سایر سرطان های روده بزرگ دارد و در مقابل درمان های خاص، مقاومت نشان می دهد. محققان با بررسی بر اطلاعات 146 ژن مرتبط با سرطان روده که از 11 هزار بیمار به دست آمده بود متوجه شدند که بیش از یک چهارم افراد مبتلا به نوع جدیدی از سرطان روده شده اند که پیش از این در زیر مجموعه هیچ کدام از سرطان ها دیده نشده بود. برای این دسته از بیماران مبتلا به نوع جدید سرطان روده، احتمال بدتر شدن، تهاجمی تر شدن تومورها و همچنین مقاومت به داروهایی درمانی نظیر "ستوکسیمب"، زیاد گزارش شده بود.
داروی "ستوکسیمب"، مولکولی موسوم به گیرنده فاکتور رشد اپیدرمال "EGFR" را که با بروز سرطان مرتبط است، مورد هدف قرار می دهد. آزمایش های دیگر نیز نشان داده است که احتمال گسترش متفاوت این نوع جدید از تومورها نسبت به تومورهای دیگر بیشتر است که نشان از تهاجمی بودن این تومورها می دهد. دکتر"لوییز ورمویلن"، سرپرست این پژوهش می گوید: "ما با مطالعه بر چگونگی رفتار ژن ها در تومور، زیر مجموعه جدیدی از سرطان روده را شناسایی کرده ایم. این امر امکان آزمایش سریع و آسان تشخیص این نوع سرطان را در اختیار محققان می دهد. مطالعات ما نشان می دهد که این سرطان در همان مراحل ابتدایی، سیر تکثیر و گسترش خود را شروع می کند. در حال حاضر باور ما بر این است که تفاوت این سه نوع سرطان، ریشه در سلول منشا تومور دارد تا هر گونه جهش ژنتیکی."
"کیت لاو" رییس مرکز تحقیقات سرطان انگلستان نیز در این رابطه می افزاید: "از آنجایی که ماه آوریل، ماه آگاهی رسانی سرطان روده است، این نوع تحقیقات اهمیت در نظر گفتن رفتار خاص ژن ها در کنار جهش را به دانشمندان گوشزد می کند." بر اساس این گزارش، شانس بقای مبتلایان به سرطان روده طی 40 سال گذشته دو برابر شده است که درک بهتر و انجام تحقیقات زیاد مسبب این اتفاق خوب شده است. این یافته علمی در مجله "Nature Medicine" منتشر شده است.

اخيرا سازمان غذا و داروي آمريکا (FDA)، آدوتراستوزوماب امتانسين (ado-trastuzumab emtansine) با نام تجاري کادسيلا (Kadcyla) را به عنوان درمان جديد براي بيماران با بدخيمي متاستاتيک پستان HER2 مثبت مورد تاييد قرار داده است. HER2 پروتئيني است که در رشد سلول‌ها دخيل است. مقدار اين پروتئين در برخي از سلول‌هاي سرطاني افزايش مي‌يابد. در بدخيمي پستان HER2 مثبت، افزايش ميزان پروتئين HER2 باعث رشد و بقاي سلول سرطاني مي‌شود. کادسيلا براي بيماراني تجويز مي‌شود که قبلا تحت‌درمان با تراستوزوماب (درمان ديگر ضد HER2) و تاکسان‌ها (گروهي از داروهاي شيمي درماني که براي درمان بدخيمي پستان مورد استفاده قرار مي‌گرفتند) بوده‌اند. اين دارو سرعت پيشرفت بدخيمي را کند مي‌كند و شانس بقاي بيماران سرطاني را افزايش مي‌دهد. کادسيلا چهارمين داروي مورد تاييد FDA است که پروتئين HER2را هدف قرار مي‌دهد. داروهاي ديگري که براي درمان بدخيمي HER2 مثبت پستان مورد تاييد FDA قرار گرفته بودند عبارتند از تراستوزوماب (1998)، لاپاتينيب (2007) و پرتوزوماب (2012). اثربخشي و ايمني کادسيلا در يک مطالعه باليني با شرکت 991 بيمار مورد بررسي قرار گرفت. اين بيماران کادسيلا يا لاپاتينيب به علاوه کاپسيتابين دريافت کردند. شايع‌ترين علايم گزارش شده در بيماران تحت‌درمان با کادسيلا عبارتند از تهوع، ضعف، درد عضلات و مفاصل، افت پلاکت، افزايش سطح آنزيم‌هاي کبدي، سردرد و يبوست.

پرتودرماني يا راديوتراپي (Radiation therapy) ‌يكي از مهم‌ترين شاخه‌هاي فيزيك پزشكي است. پرتودرماني به درمان بيماري با استفاده از پرتوهاي نافذ مانند پرتوهاي ايكس، آلفا، بتا و گاما كه يا از دستگاه تابيده مي‌شوند يا از داروهاي حاوي مواد نشاندارشده ساطع مي‌شوند گفته مي شود. كاربرد اصلي پرتو درماني در معالجه و يا تقليل امراض سرطاني است. پرتودرماني يكي از درمان‌هاي سرطان است كه در آن با تابانيدن اشعه بر توده سرطاني، سلول‌هاي سرطاني كشته مي‌شوند. پرتودرماني با اهداف و شيوه‌هاي متنوع و متفاوتي انجام مي‌شود. انجام پرتو درماني نياز به امكانات و محاسبات دقيق دارد. بايد دقيقا محاسبه شود كه چه ميزان اشعه به بدن تابانيده شود، اين ميزان اشعه بايد دقيقا بر هدف متمركز شود. از آنجا كه توده‌اي كه اشعه مي‌گيرد در عمق بدن قرار دارد، بايد اشعه طوري تابانيده شود كه اعضاي سر راه تحت تأثير قرار نگيرند به همين منظور گاهي اشعه كل مورد نياز را محاسبه مي‌كنند و از چند مسير اشعه را به بدن مي‌تابانند به طوري كه نهايتا ميزان كلي پرتو دريافتي براي كشتن سلول‌هاي سرطاني كافي باشد اما از آنجا كه اشعه به چند باريكه تقسيم شده و از چند زاويه به بدن تابانيده شده، اعضاي سر راه آسيب نمي‌بينند. نزديك دو سوم از بيماران سرطاني در جريان مداواي خود از پرتودرماني استفاده مي‌كنند. در سال 2004، اين تعداد در آمريكا به 1 ميليون نفر رسيد. در اين ميان، سرطان پروستات، سرطان ريه و سرطان سينه 56% معضلات را تشكيل مي‌دادند.

PDF متن کامل روش                متن کامل روش

محققان آلمانی می‌گویند مبتلایان به سرطان سینه که تومورهای آنان به ریه گسترش یافته است در صورتی می‌توانند عمر بیشتری را تجربه کنند که تومورهای ریه را بیرون بیاورند. میانگین بقای مبتلایان به سرطان سینه که بیماریشان به سایر قسمت‌های بدن توسعه پیدا کرده و تحت رژیم‌های شیمی درمانی قرار دارند، بین 12 الی 24 ماه است. گمان‌ها بر این است که انجام عمل جراحی برای این دست بیماران موثر نیست. با این وجود محققان آلمانی "دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان" و "هایدلبرگ" با انجام آزمایشی بر 81 بیمار دریافتند که در صورت خارج کردن تمام تومورهای ریه، شانس بقا به 103 ماه افزایش می‌یابد. به گفته دکتر"هانز هافمن" نتایج به دست آمده اهمیت انجام این گونه عمل جراحی را در رویکردهای چند جانبه برای درمان این بیماران نشان می‌دهد. این پژوهش در مجله "The Annals of Thoracic Surgery" منتشر شده است.

دانشمندان دانشگاه میسوری روش جدیدی را برای درمان سرطان معرفی کرده‌اند که بدون داشتن عوارض جانبی این بیماری مهلک را درمان می‌کند. مدتی کوتاه پس از کشف نوترون در سال 1932، تعدادی از دانشمندان به پتانسیل «درمان گیراندازی نوترون بور» (BNCT) به عنوان درمانی برای سرطان پی بردند. با این حال علی‌رغم دهه‌ها تحقیق، مشکل یافتن یک عامل تحویل که بتواند تومورها را بدون آسیب‌رساندن به بافت‌های اطراف به طور کارآمدی هدف قرار دهد، به قوه خود باقی ماند.
راهکار BNCT شامل تزریق به تومورها با عامل گیراندازی ایزوتوپ بور-10 غیررادیواکتیو است که سپس پرتو نوترون‌های اپی‌ترمال به آن تابیده می‌شود. این نوترون‌ها با عامل گیراندازی برای تولید یک واکنش هسته‌ای و از لحاظ بیولوژیکی مخرب تعامل برقرار می‌کنند. این امر منجر به تشکیل بور 11 با آزادسازی تابش کشنده در شکل ذرات آلفا (هلیم- ) و یون‌های لیتیوم می‌شود که تومور را نابود می‌کنند. اگرچه مطالعات بالینی متعددی ایمنی BNCT را به اثبات رسانده‌اند، چالش یافتن عوامل بیشتر تحویل بور تومور انتخابی همواره وجود داشته است.
با استفاده از این واقعیت که سلول‌های سرطانی مواد بیشتری را در مقایسه با سلول‌های نرمال جذب می‌کنند، پروفسور ام فردریک هاوتورن و تیمش از دانشگاه میسوری ترتیبی دادند که سلول‌های سرطانی جذب و ذخیره‌سازی ماده شیمیایی بور که توسط هاوتورن طراحی شده بود، را انجام دهند. هنگامی که این ماده یک نوتورن را جذب می‌کند، اتم‌های لیتیوم و هلیم را آزاد می‌کند. این اتم‌ها در سلول‌های سرطانی نفوذ کرده و آن‌ها را از درون و بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های سالم پیرامون نابود می‌کند. هاوتورن و تیمش این شکل جدید از پرتودرمانی را بر روی موش‌ها آزمودند که منجر به برطرف شدن موفقیت‌آمیز سرطان شد. جزئیات این مطالعه علمی اخیرا در مجله The Proceedings of the National Academy of Science منتشر شده است.

تحقیقات دانشمندان نشان داده است که در آینده‌ای نه چندان دور می‌توان از نانوذرات حاوی دارو برای درمان سرطان استفاده کرد. اِوا مالمستروم جانسون، استاد رشته علوم شیمیایی از دانشگاه kth با همکاری محققان دیگر بر روی نانوذرات ترانوستیک مطالعه می‌کند. نام این نانوذرات از دو کلمه therapeutic به‌معنای درمان و diagnostic به‌معنای تشخیص گرفته شده است. وی و گروه همراه وی در این تحقیقات موفق به تولید نوع جدیدی از ترکیبات ترانوستیک شده‌اند. به گفته مالمستروم جانسون این ذرات می‌توانند برای درمان سرطان سینه مورد استفاده قرار گیرند؛ ذراتی غیر سمی که در بدن قابل تجزیه هستند.
در این پژوهش محققان روشی برای خودآرایی خودبه‌خودی نانوذرات ارائه کردند تا در نهایت به ساختار ماکرومولکولی برسد. برای رسیدن به این ساختار باید تعادلی میان بخش آب‌دوستی(قابل انحلال در آب) و بخش آب‌گریز(بخش غیرقابل انحلال در آب) به وجود بیاید. در واقع بخش آب‌گریز این امکان را فراهم می‌کند درون این ساختار با استفاده از دارو پر شود. وجود ایزوتوپ طبیعی فلئور 19 موجب می‌شود که این ماده بتواند در تصاویر mri به راحتی قابل مشاهده و ردیابی باشد. با ردیابی دارو در بدن می‌توان فهمید که چه اتفاقی در حال رخ دادن بوده و آیا فرآیند درمان درست انجام می‌شود یا خیر.
این گروه تحقیقاتی درون نانوذرات را با استفاده از دارو‌های شیمی درمانی دوکسوروبیسین پر کردند؛ دارویی که هم‌اکنون برای درمان سرطان‌های مثانه، ریه، پستان و رحم مورد استفاده قرار می‌گیرد. نتایج این پژوهش نشان داد که این نانوذرات نه تنها مضر نبوده بلکه قادراند تومورها را نیز تحت تاثیر قرار دهند. قدم بعدی در این پروژه آن است که با بهبود این سیستم بتوان از آن برای درمان سرطان‌هایی که درمان آن با شیمی‌درمانی دشوار است، استفاده کرد. با تغییر ابعاد این نانوذرات یا اصلاح سطح آن می‌توان آنها را برای چسبیدن به سلول‌های مشخص آماده کرد.
نتایج این پژوهش در قالب مقاله‌ای تحت عنوان "in vitro evaluation of non-protein adsorbing breast cancer theranostics based on 19f-polymer containing nanoparticles" در نشریه particle & particle systems characterization به چاپ رسیده است.

مطالعات پيشين نشان داده‌اند سطح خوني اوستئوپونتين (Osteopontin) مي‌تواند شاخصي براي تعيين پيش‌آگهي و احتمال وقوع متاستاز در برخي از تومورها باشد. يک پژوهش جديد بر روي 225 بيمار مبتلا به سرطان‌هاي يوروتليال مثانه و 230 فرد به عنوان گروه شاهد نشان مي‌دهد که از سطح خوني اوستئوپونتين مي‌تواند به عنوان شاخصي از پيش‌آگهي سرطان‌هاي يوروتليال مثانه استفاده کرد. سطح خوني اوستئوپونتين در مبتلايان به اين سرطان‌ها به طور معني‌داري از گروه شاهد بالاتر است و در ميان مبتلايان به سرطان هم، سطح خوني مزبور در ميان افرادي که سرطان با درجه بالاي ديسپلازي و تمايز اندک دارند، از افرادي که تمايز بهتري دارند، بالاتر است. در ميان بيماران مبتلا به سرطان‌هاي يوروتليال مثانه، کمترين سطح خوني اوستئوپونتين مربوط به افرادي است که سرطان آنها محدود به فضاي مثانه است و مبتلايان به نوع متاستاتيک بيماري بالاترين سطح خوني را دارند. بدين ترتيب پژوهشگران پيشنهاد کرده‌اند از سطح خوني استئوپونتين مي‌توان به عنوان شاخص براي تعيين پيش‌آگهي سرطان‌هاي يوروتليال مثانه استفاده کرد.

پژوهشگـران مرکــز ويک فارست آمريکا اقدام به توليد نــوع جديدي از نانــوذرات کرده‌اند که احتمالا مي‌تواند در آينده براي درمان سرطان‌هاي کولورکتال مورد استفاده قرار گيرد. در مطالعه اين پژوهشگران، پلي‌مرهاي نانوذره‌اي کونژوگه شکاف باند پائين Low band gap D-A conjugatecl) D-A) که حاوي سيکلوپنتاديتيوفن 2 اتيل هگزيل بودند با بنزوديتاديازول يا بنزوسلناديازول به طور همزمان پلي‌مريزه شدند. پلي مرهاي توليد شده، در محيط مايع پايدار بوده و تا غلظت يک ميلي‌گرم در هر ميلي‌ ليتر از مايع، براي سلول‌ها سميت هم نداشتند. سپس اين پلي‌مرها در معرض نور با طول موج 808 نانومتر قرار گرفتند که باعث ايجاد حرارت تا بالاتر از 50 درجه سانتيگراد گرديد. مواجهه سلول‌هاي کولورکتال در محيط آزمايشگاهي با اين پلي‌مرها در غلظت 100 ميکروگرم در هر ميلي‌ليتر و سپس مواجهه با امواج نوري مزبور، نابودسازي فوتوترمال سلول‌هاي سرطاني را اثبات کرد، به طوري که تنها کمتر از 10% از سلول‌هاي سرطاني زنده باقي ماندند. با اين حساب، پلي‌مرهاي مزبور پيش از مواجهه با نور خاصيت کشندگي ندارند اما بعداز مواجهه با نور به علت ايجاد گرما قادر به از بين بردن سلول‌هاي سرطاني هستند و بنابراين مي‌توان از آنها در درمان سرطان‌هاي کولورکتال و حتي ديگر سرطان‌ها استفاده کرد. پيش از هر گونه استفاده باليني، نياز به بررسي‌هاي بيشتر در اين زمينه وجود دارد.

این سمپوزیوم در تاریخ ۶ اردیبهشت ۱۳۹۲ توسط پژوهشکده علوم غدد و متابولیسم دانشکاه علوم پزشکی شهید بهشتی در محل پژوهشکده برگزار خواهد شد. مباحث این سمپوزیوم شامل تقسیم بندی وایمونوهیستوشیمی ihc، تصویربرداری وipss، رویکرد incidentaloma، رویکرد prolactinoma، کاربرد آناتومهای سوماتواستاتین می باشد.

اطلاعات بیشتر

نتایج پژوهشی جدید نشان می‌دهد که اثرات ضد التهابی آسپرین می‌تواند خطر بروز ملانوم (بدخیم‌ترین سرطان پوست) را در زنان کاهش دهد. محققان دانشگاه استنفورد آمریکا به منظور انجام این پژوهش، 59 هزار و 806 زن سفید پوست 50 تا 79 ساله را طی مدت 12 سال مورد بررسی قرار دادند. زنانی که در این مدت، آسپرین مصرف می‌کردند در مقایسه با سایرین، 21 درصد خطر کمتری برای ابتلا به ملانوم داشتند. علاوه بر این، هرچه طول مدت مصرف آسپرین افزایش پیدا می‌کرد، خطر ابتلا به ملانوم نیز بیشتر کاهش می‌یافت. برای مثال زنانی که به مدت پنج سال یا بیشتر، آسپرین مصرف می‌کردند 30 درصد احتمال کمتری برای ابتلا به ملانوم داشتند. محققان با اشاره به یافته‌های این تحقیق اظهار کردند: سایر داروهای مسکن نظیر استامینوفن چنین تاثیری را از خود نشان ندادند. اکنون دانشمندان سعی در بررسی تاثیر آسپرین برای جلوگیری از این بروز این نوع سرطان دارند. این پژوهش در مجله "Cancer" منتشر شده است.

دانشمندان در تلاش برای استفاده از نانوذرات پلاسمونیکی در درمان سرطان هستند که به موجب آن انرژی نور به منظور کشتن سلول‌های سرطانی به گرما تبدیل می‌شود. مزیت چنین درمان‌هایی این است که باعث بروز اثرات جانبی که در شیمی‌درمانی وجود دارد، نمی‌شوند. اکنون «مینگ یونگ هان» در موسسه «A*STAR» و همکارانش، نانوصلیب‌های پلاسمونیکی طلایی ساخته‌اند که برای از بین بردن سلول‌های سرطانی بسیار مناسب هستند. گروه مذکور سودمندی این نانوصلیب‌ها را با استفاده از آنها در کشتن سلول‌های سرطان ریه به نمایش گذاشتند.
به طور کلی، نانوساختارهای فلزی یا پلاسمونیکی فرکانس ویژه‌ای دارند که در آن نور الکترون‌های نزدیک به سطح‌ خود را تحریک می‌کند. حرکت جمعی این الکترون‌ها یا تشدید در این فلزها منجر به تبدیل انرژی نور به گرما می‌شود. طول ‌موجی که در آن تشدید اتفاق می‌افتد، به شکل و اندازه این نانوساختارها بستگی دارد. در کاربردهای زیستی، این طول ‌موج باید در محدوده فروسرخ نزدیک تا میانه باشد، زیرا بافت برای این طول‌ موج‌ها شفاف است. بر اساس این ملزومات، این پژوهشگران تصمیم گرفتند نانوصلیب‌های طلایی بسازند. با این حال در سنتزهای معمولی، طلا معمولا به شکل نانومیله رشد می‌کند. این پژوهشگران برای ساخت نانوصلیب‌ها، یون‌های مسی به محلول اضافه کردند. به کارگیری مقادیر کوچک مس باعث دوقلویی شدن ساختار بلوری طلا می‌شود که منجر به رشد بازوهای جانبی از وجوه بلور می‌شود. «هان» می‌گوید: این ساختار طلایی متقاطع منحصر به فرد می‌تواند باعث تحریک چند جهتی برای رسیدن به تشدید پلاسمونیکی قوی در بازه فرکانسی فروسرخ نزدیک و میانه شود. این کار تا درجه زیادی توان لیزری مورد نیاز برای درمان فوتوگرمایی سرطان را در مقایسه با نانومیله‌ها کاهش می‌دهد.
این پژوهشگران، عملکرد نانوصلیب‌های طلایی‌ خود را با تغییر سطوح آنها و پیوند دادن آن با سلول‌های سرطان ریه انسان تست کردند. هنگامی که آنها تحت تابش لیزری فروسرخ نزدیک با توان‌های نسبتا متوسط 2.4 W/cm2 به مدت 30 ثانیه قرار گرفتند، تمام سلول‌های سرطانی کشته شدند. اکنون این پژوهشگران مشغول ارائه طرحی برای تست تأثیر این نانوصلیب‌های طلا روی مدل‌های حیوانی در آزمایش‌های آتی هستند. کاربردهای دیگری نیز برای این نانوصلیب‌های طلا امکان‌پذیر است؛ مانند تصویربرداری فوتوگرمایی که در آن مقادیر کوچک نور به گرمای موضعی تبدیل می‌شود، یا گندزدایی سطوح. «هان» می‌گوید: در حال حاضر، ما در حال مطالعه نانوصلیب‌های طلا برای تخریب فوتوگرمایی سوپرباگ‌ها یا باکتری‌های سخت جان روی زیست‌فیلم‌ها هستیم. این پژوهشگران، جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در «Journal of the American Chemical Society» منتشر کرده‌اند.

مردان با بیماری قلبی انسداد شرائین‌ اکلیلی‌ قلب، 74 درصد بیشتر در معرض ابتلا به سرطان پروستات قرار دارند. بیماری عروق کرونر علت اصلی مرگ ومیر در میان بزرگسالان در ایالات متحده و سرطان پروستات نیز دومین نوع کشنده سرطان در مردان در این کشور است. دکتر ژان آلفرد توماس، فوق دکترا در بخش اورولوژی موسسه سرطان دانشگاه دوک و همکارانش، داده‌های شش هزار و 390 مرد را که در یک کلینیک بالینی به مدت چهار سال مورد بررسی و آزمایش قرار گرفتند تا تاثیر یک دارو در کاهش خطر ابتلا به سرطان پروستات در آنها مطالعه شود، تجزیه و تحلیل کردند. از این تعداد، 547 فرد با سابقه بیماری انسداد شرائین‌ اکلیلی‌ قلب قبل از شروع این بررسی گزارش شدند. دکتر ژان آلفرد توماس، نویسنده این پژوهش می‌گوید: هر آنچه برای قلب خوب است، برای پروستات نیز مفید است.
محققان در این بررسی دریافتند: مردان مبتلا به بیماری عروق کرونر طی دو سال اول از مطالعه نسبت به مردانی که بیماری قلبی نداشتند 24 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان پروستات قرار داشتند که این درصد با گذشت زمان به 35 درصد رسید و در آنها سرطان تشخیص داده شد. همچنین در این چهار سال بررسی کلینیک بالینی، در مردان مبتلا به بیماری عروق کرونر، خطر ابتلا به سرطان پروستات نسبت به افراد بدون بیماری قلبی، 74 درصد بالاتر بود. توماس در این باره اظهار کرد: ما در این بررسی تعدادی از عوامل خطر از جمله فشار خون بالا، مصرف استاتین یا آسپرین را کنترل کردیم، اما درک درست و خوبی در مورد علت این رابطه نداریم، تنها می‌دانیم این رابطه وجود دارد. نتایج این پژوهش به صورت آنلاین در مجله «Cancer Epidemiology, Biomarkers & Prevention» منتشر شده است.

بدخيمي پانکراس، به دليل نداشتن علايم باليني در مراحل ابتدايي بيماري، معمولا در مراحل پيشرفته تشخيص داده مي‌شود. تنها در کشور ايالات متحده براي سال 2012 ميلادي بيش از 43 هزار مورد جديد بدخيمي پانکراس و 37 هزار مورد مرگ ناشي از آن پيش‌بيني شده بود. بنابراين، نياز به تشخيص زودرس اين بدخيمي و شروع هر چه سريع‌تر درمان مناسب اجتناب‌ناپذير است. در بدخيمي پانکراس، برداشتن ضايعه با جراحي تنها گزينه درماني مورد تاييد است. شيمي‌درماني و راديوتراپي درمان‌هاي همراهي هستند که ممکن است براي بيمار سودمند باشند. در کل، درمان بدخيمي پانکراس براساس مرحله بيماري، قابل‌برداشت بودن يا نبودن ضايعه و نيز وضعيت متاستاز تعيين مي‌شود.

ادامه مطلب 

سازمان غذا و داروي آمريکا (FDA)، به تازگي پوماليدومايد (pomalidomide) با نام تجاري پوماليست (Pomalyst) را براي درمان آن گروه از مبتلايان به مولتيپل ميلوما که بيماري آنها پس از درمان با ساير داروهاي ضدسرطان پيشرفت کرده، مورد تاييد قرار داده است. مولتيپل ميلوما، نوعي بدخيمي خوني است که بيشتر سالمندان را گرفتار مي‌کند. براساس آمارهاي اعلام‌شده از سوي انستيتو ملي سرطان، سالانه حدود 10 هزار نفر از مردم آمريکا به دنبال ابتلا به مولتيپل ميلوما جان خود را از دست مي‌دهند. پوماليست، قرصي است که با تحريک دستگاه ايمني بدن باعث تخريب سلول‌هاي بدخيم مي‌شود و رشد آنها را مهار مي‌کند. اين دارو در بيماراني که پيش‌تر حداقل دو درمان ديگر، يعني لناليدومايد و بورتزوماب را دريافت کرده‌ و به اين درمان‌ها پاسخ نداده‌اند و بيماري آنها پس از گذشت 60 روز از آخرين درمان عود کرده است، تجويز مي‌شود. پوماليست، دومين دارويي است که طي يک سال اخير براي درمان مولتيپل ميلوما از سوي FDA مورد تاييد قرار گرفته است. در جولاي سال 2012 ميلادي، FDA کارفيلزوماب را براي درمان مولتيپل ميلوما تاييد كرده بود. اثربخشي و ايمني پوماليست در يک مطالعه باليني با شرکت 221 بيمار مبتلا به مولتيپل ميلوماي عودکننده يا راجعه مورد بررسي قرار گرفت. طراحي مطالعه براي تعيين تعداد بيماراني بود که بدخيمي آنها پس از درمان با اين دارو نسبتا يا کاملا از بين مي‌رفت.

سازمان غذا و داروي آمريکا اخيرا پوناتيناب (ponatinib) با نام تجاري ايکلوزيگ(Iclusig) را براي درمان لوسمي ميلوييد مزمن (CML) و لوسمي لنفوبلاستيک حاد (ALL) کروموزوم فيلادلفيا مثبت مورد تاييد قرار داده است. اظهارنظر اعلام شده در مورد ايکلوزيگ، 3 ماه زودتر از موعد مقرر بود. اين دارو پروتئين‌هاي خاصي را که در ساخت سلول‌هاي سرطاني دخيل هستند، بلوک مي‌کند. ايكلوزيگ به صورت يک‌بار در روز براي درمان بيماران در فاز مزمن يا فاز پيشرونده CML و نيز ALL کروموزوم فيلادلفيا مثبتي که به داروهاي گروه مهارکنندگان تيروزين‌کيناز مقاوم شده‌اند تجويزمي‌شود. اين دارو سلول‌هاي بدخيمي را هدف قرار مي‌دهد که داراي متاسيون خاصي(T315I) هستند. اين متاسيون عامل مقاوم شدن سلول‌ها به داروي مهارکننده تيروزين کيناز است. ايکلوزيگ سومين داروي مورد تاييد براي درمان CML و دومين داروي تاييدشده براي درمان ALL در سال 2012 است.FDA در سپتامبر 2012 بسوتينيب (bosutinib)با نام تجاري بسوليف و در اکتبر 2012 اماستاکسين مپسوکسينات با نام تجاري سينريبو را براي درمان فازهاي مختلف CML مورد تاييد قرار داده بود. مارکيبو (Marqibo) نيز در آگوست 2012 براي درمان ALL کروموزوم فيلادلفيا منفي تاييد شده بود.

دانشمندان موفق به توسعه تست تنفسی با قابلیت تشخیص 90 درصدی نشانه‌های شیمیایی سرطان معده شدند. این تست شامل استفاده از چندین حسگر برای تشخیص ذرات کوچک شیمیایی در بازدم افراد است که می‌تواند ابتلای فرد به سرطان را در مراحل اولیه تشخیص دهد. پروفسور «حسام هایک» محقق ارشد این تحقیق از موسسه Technion‌ خاطرنشان می‌کند: تست تنفس می‌تواند جایگزین مناسبی برای روش تهاجمی و هزینه بر اندوسکوپی باشد که شامل فرستادن یک لوله طولانی انعطاف پذیر وارد دستگاه گوارش و بررسی وضعیت معده است.
روش تست تنفس جدید، شامل استفاده از حسگرهایی برای تشخیص ذرات بسیار کوچک مواد شیمیایی در بازدم افراد است که از تومورهای سرطانی نشأت می‌گیرند. مرحله نخست آزمایش بالینی روش تست تنفس نانومواد با حضور 130بیمار با موفقیت انجام شده است و می‌توان در آینده از این روش ب عنوان روش غربالگری برای تشخیص زودهنگام سرطان معده استفاده کرد. پیش از این نیز نتایج تحقیقاتی در خصوص استفاده از سگ‌های ابربویاب با قابلیت شناسایی نشانه‌های خاص انواع مختلف سرطان مثانه، پوست، ریه و تخمدان ارائه شده بود؛ محققان امیدوارند که ترکیبات خاص سرطان بتواند به توسعه حسگر جدید با قابلیت تشخیص از روی نمونه تنفس و مدفوع منجر شود. نتایج این تحقیق در مجله سرطان انگلیس منتشر شده است.

مصرف امگا 3 در جلوگیری از سرطان پوست موثر است. محققان در دانشگاه منچستر اظهار کردند: این مطالعه اثر روغن ماهی بر روی ایمنی پوست را مورد بررسی قرار می‌دهد و آن را بر روی 79 فرد سالم انجام دادند و به نتایجی دست یافتند. در این تحقیق، محققان دریافتند مصرف دوز منظم از روغن ماهی می‌تواند در افزایش ایمنی پوست موثر باشد. این مطالعه برای اولین بار بر روی انسان انجام شده است و پیش از این بر روی موش انجام شده بود. آنها در ادامه افزودند: امگا 3، علاوه بر داشتن مزایای سلامتی برای قلب و سایر اندام‌های بدن می‌تواند بر روی پوست هم موثر باشد. محققان عنوان کردند: مصرف امگا 3 نمی‌تواند جایگزین ضد آفتاب شود اما می‌تواند در افزایش ایمنی پوست موثر باشد. این مطالعه در مجله Clinical Nutrition به چاپ رسیده است.

مصرف منظم ماهی‌های روغنی که غنی از اسیدهای چرب امگا 3 هستند می‌تواند تا 30 درصد پیشرفت سرطان سینه را کاهش دهد. محققان دانشگاه گوئلف کانادا در یک پژوهش دریافتند: مصرف طولانی مدت امگا 3، نقش موثری را در جلوگیری از ابتلا به سرطان پستان ایفا می‌کند. محققان برای انجام این پژوهش، موش‌های "ترانس ژنیکی" را تحت آزمایش قرار دادند که هم اسیدهای چرب امگا 3 و هم تومورهای تهاجمی پستان را در بدن خود تولید می‌کردند. سپس تیم تحقیقانی این موش‌ها را با سایر موش‌های مهندسی شده ژنتیکی که تومورهای مشابهی داشتند، مورد مقایسه قرار دادند. موش‌هایی که امگا 3 تولید می‌کردند، تنها دو سوم تومورها را گسترش داده بودند و علاوه بر این، سایز تومورها 30 درصد کوچکتر از تومور سایر موش‌های مهندسی شده بود.
"دیوید ام.اِی" سرپرست این پژوهش می‌گوید: "این تفاوت مشاهده شده را تنها می‌توان به حضور امگا 3 ربط داد. این حقیقت که مواد مغذی می‌توانند تاثیر چشمگیری را بر گسترش و رشد تومور بگذارند، بسیار قابل توجه است که ما نیز توانستیم تاثیر آن را بر جلوگیری از سرطان سینه در این پژوهش نشان دهیم."این پژوهش در مجله "Nutritional Biochemistry" منتشر شده است.

دانشمندان دانشگاه میسوری ثابت کرده‌اند ‏درمانی که برای سرطان پروستات از نانوذرات طلای رادیواکتیو استفاده می‌کند، برای ‏استفاده در سگ‌ها بی‌خطر است. در حال حاضر، مقادیر زیادی از شیمی‌درمانی برای درمان اشکال معینی از سرطان مورد ‏نیاز است که منجر به اثرات جانبی سمی می‌شود. این مواد شیمیایی وارد بدن شده و اقدام به ‏تخریب یا تقلیل تومور می‌کنند، ولی به اندام‌های زنده نیز آسیب می‌زنند و فعالیت‌های بدنی ‏را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند.
"ساندرا آکسیاک- بچتیل"، استادیار غدد دانشکده پزشکی دانشگاه میسوری می‌گوید: ‏این یک گام بزرگ برای پژوهش نانوذرات طلا است. وی می‌افزاید: اثبات ‏اینکه نانوذرات طلا برای استفاده در درمان سرطان پروستات سگ بی‌خطر هستند، قدم ‏بزرگی برای جلب موافقت انجام آزمایش‌های پزشکی روی مردان است، سگ‌ها به‌ طور ‏طبیعی مستعد سرطان پروستات مشابه با انسان هستند، بنابراین درمان نانوذرات طلا شانس ‏بزرگی برای اعمال به بیماران انسانی دارد.
"کاتیش کاتی"، استاد رادیولوژی و فیزیک در دانشکده پزشکی و کالج علوم و هنر و سایر ‏دانشمندان دانشگاه میسوری، روش بهتری برای هدفگیری تومورهای پروستات با استفاده از ‏نانوذرات رادیواکتیو طلا یافتند. این درمان جدید نیازمند مقادیری از دارو است که هزاران ‏برابر کمتر از شیمی‌درمانی بوده و در طول بدن برای وارد آوردن خسارت به نواحی سالم ‏حرکت نمی‌کنند. "کاتی" می‌گوید: ما نتایج چشمگیری در موش‌ها بدست آوردیم که نشانگر کاهش ‏قابل ملاحظه حجم تومور در تزریق نانوذرات رادیواکتیو طلا بود، این یافته‌ها پایه محکمی ‏تشکیل می‌دهند و امیدواریم که استفاده از این درمان جدید نانودارویی قابل اعمال به بیماران ‏سرطانی انسانی باشد.
درمان‌های کنونی برای سرطان پروستات در بیمارانی که دارای تومورهای سرطانی ‏تهاجمی باشند، غیرموثر است. سرطان پروستات در اکثر اوقات دارای رشد کند و ‏محدود و قابل‌کنترل است. با این حال، شکل‌های تهاجمی این بیماری به سایر قسمت‌های ‏بدن منتشر می‌شود و دومین عامل اصلی مرگ‌های سرطانی در مردان آمریکا است. دانشمندان ‏دانشگاه میسوری معتقدند که درمان آنها قادر به کاستن تومورهای تهاجمی یا حذف کامل ‏آنها خواهد بود. "آکسیاک- بچتیل" می‌گوید: این درمان می‌تواند در سگ‌ها و نیز انسان‌ها ‏بی‌خطر و موثر باشد، زیرا سگ تنها پستانداری است که به‌ طور طبیعی دچار شکل تهاجمی ‏سرطان پروستات می‌شود. وی می‌افزاید: توانایی در تست درمان نانوذرات طلا روی سگ‌ها خیلی مفید ‏است. از آنجایی که سگ‌ها نمی‌توانند به ما در مورد احساسشان سخن بگویند، اکثر مواقع ‏بیماری آنها خیلی دیر تشخیص داده می‌شود، ولی این درمان به ما این امید را می‌دهد که ‏بتوانیم با تومورهای تهاجمی مبارزه کنیم. این پژوهشگران، جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در کنفرانس "2012 ‏World ‎Veterinary Cancer‏" منتشر کرده‌اند.

بر اساس نتایج پژوهشی جدید، داروی مورد استفاده در درمان سرطان، می‌تواند روند پیشرفت بیماری خود ایمن مالتیپل اسکلروزیس (ام اس) را نیز کاهش دهد. این کشف محققان موسسه کارولینسکای سوئد که فعلا در مرحله حیوانی با نتایج مثبت همراه بوده است، می‌تواند روش‌های درمانی نوینی را پیش روی بیماران مبتلا به ام اس قرار دهد.
بیماری ام اس به علت حمله سلول‌های سفید خونی به سیستم عصبی مرکزی(CNS) به وجود می‌آید؛ (CNS)ها به طور طبیعی توسط سد خونی مغزی محافظت می‌شوند. التهابی که توسط ام اس ایجاد می‌شود موجب نفوذپذیری سد خونی برای عبور سلول‌های ایمنی می‌شود. طی این بیماری سیستم ایمنی به نخاع و مغز آسیب می‌رساند و با تخریب بافت عصبی باعث اختلال بینایی، رعشه و سایر ناتوانی و معلولیت‌های عصبی خواهد شد.
طی این پژوهش، محققان موش‌های مبتلا به ام اس را با داروی "ایماتینیب" تحت درمان قرار دادند. به گفته دکتر "نیلسون" این دارو با جلوگیری از نفوذ سلول‌های سفید خونی به بافت عصبی و سرکوب واکنش خود ایمن، از پیشرفت بیمای ام اس جلوگیری کرده و علایم عصب شناختی این بیماری را بهبود می‌بخشد. در حال حاضر، آزمایش این دارو بر نمونه‌های انسانی در صدر تلاش محققان قرار دارد و امید است در آینده‌ای نزدیک، اثربخشی این دارو بر انسان نیز تایید شود. این پژوهش در مجله معتبر "PLOS ONE" منتشر شده است. 

دانشمندان دانشگاه پنسیلوانیا موفق به شناسایی مولکولی شده‌اند که عهده‌دار فعالسازی پروتئینی است که با بیماری‌ها مبارزه می‌کند. دانشمندان با استفاده از مولکول TIC10 توانستند بطور چشمگیری بر محدودیت‌های پروتئین TRAIL غلبه کرده و با استفاده از یک مکانیزم ایمن به جنگ با سلول‌های سرطانی بپردازند. پروتئین TRAIL به سرکوب رشد تومور در زمان نظارت ایمنی پرداخته که طی آن سیستم ایمنی بدن از بدن در برابر سلولهای سرطانی محافظت می‌کند. این فرآیند در زمان رشد سرطان مختل شده و منجر به رشد و انتشار تومورها می‌شود. مزیت اصلی استفاده از این پروتئین به عنوان راهی برای مبارزه با سرطان آن است که پروتئین نام برده، بخشی از سیستم ایمنی بوده، از این رو مانند شیمی‌درمانی یا پرتو درمانی سمی محسوب نمی‌شود. علاوه بر آن، اندازه کوچک مولکول TIC10 باعث تاثیرگذاری بیشتر آن نسبت به اکتشافات گذشته شده چرا که می‌تواند از مانع مغز و خون که سیستم گردش خون را از مغز جدا می‌کند، عبور کند. این مانع می‌تواند از ورود درمانهای سرطان به مغز جلوگیری کرده و در نتیجه اثر درمانهای تومورهای مغزی را کاهش دهد.
مزیت دیگر این است که این مولکول، ژن TRAIL را نه فقط را در سلولهای سرطانی بلکه در سلولهای سالم نیز فعال می‌کند. این فعالیت به عنوان «اثر ناظر» شناخته شده که بر اساس آن سلولهای نزدیک به سلولهای سرطانی نیز از بین می‌روند. در این حالت، سلولهای سالم نیز از افزایش گیرنده‌های TRAIL در سطح خود برخوردار می‌شوند. اگرچه این پژوهش بر روی موشها انجام شده، اما دانشمندان اطمینان دارند که این رویکرد بر روی انسان نیز جواب خواهد داد. موفقیت این پروتئین در حذف سلولهای سرطانی منجر به آغاز کارآزمایی‌های بالینی با نسخه‌های مصنوعی شده و کارآزمایی‌های اولیه نشان داده که افزودن TRAIL در دارو مشکلی نداشته و ایمن است. این پژوهش در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.

پژوهشگران MIT، با استفاده از رشته‌های دی‌ان‌ای و رنگ فلورسانس، موفق به ساخت حسگر pH با قدرت تفکیک بالا شدند که با استفاده از آن می‌توان وجود بیماری سرطان را تشخیص داد.  pH و بار نقش مهمی در بسیاری از سیستم‌ها و فرآیندهای فیزیولوژی نظیر تاخوردن پروتئین‌ها ایفا می‌کند، به‌ طوری که می‌تواند شاخصی برای بروز بیماری سرطان باشد.
در مقاله‌ای که اخیرا پژوهشگران آمریکایی تحت عنوان "A Mechanism for Biocompatible Nanocrystal-Based Sensors" در نشریه "Angewandte Chemie" به چاپ رساندند، نشان دادند که می‌توان از نوعی حسگر جدید برای ردیابی سرطان استفاده کرد. برای این کار اسیدیته سلول‌های زنده برای یک دوره زمانی طولانی رصد می‌شود، قدرت تفکیک این روش بیشتر از حدی است که پیش از این انجام شده بود. برای این کار از ترکیب نانوبلورهای فلورسانت به‌ همراه بازوهای مولکولی متحرک استفاده شد، بازوهایی که در اثر تغییرات pH محیط می‌توانند باز و بسته شوند.
اندوزوم‌ها سلول‌هایی هستند که نقش مهمی در انتقال سلولی ایفا می‌کنند، این سلول‌ها با رسیدن به بلوغ رشد و pHشان تغییر می‌کند. این موضوع اخیرا توسط محققان موسسه فناوری ماساچوست توسط یک حسگر نانومقیاس pH و میکروسکوپ فلورسانس مشاهده شده است. راز این موفقیت در طراحی نوعی حسگر غیرمعمول است؛ در این حسگر یک بازوی مولکولی متحرک به نانوبلورهای فلورسانت سبز و قرمز متصل است. این نانوبلورها ذرات نیمه‌هادی هستند که به‌ راحتی انرژی جذب شده توسط رنگ‌های فلورسانت را از طریق مکانیسم غیرتابشی انتقال می‌دهند. با این کار تابش فلورسانس توسط میکروسکوپ قابل مشاهده خواهد شد.
فاصله میان نانوبلور و رنگ توسط تا شدن و باز شدن بازوهای مولکولی حسگر کنترل می‌شود، این حرکت کاملا وابسته به اسیدیته است. این بازو از یک تکه دو رشته دی‌ان‌ای و یک تکه تک‌رشته دی‌ان‌ای بوجود آمده است. با افزایش غلظت یون‌های H+، تمایل این رشته‌ها برای ایجاد یک رشته سه گانه افزایش می‌یابد به شکلی که تک رشته بین شیارهای دو رشته قرار گرفته و موجب تاخوردن آن می‌شود. این حرکت بازوها در pH هفت رخ داده و بسیار به تغییر آن حساس است. در pHهای بالاتر بازو کشیده شده و مولکول‌های فلورسانس از هم فاصله می‌گیرند، در نتیجه انتقال انرژی رخ نخواهد داد. در pH پایین‌تر بازوها تا شده و امکان انتقال بار را فراهم می‌کند. در واقع این روش نسبت میان تابش سبز به قرمز را اندازه‌گیری می‌کند نه مقدار واقعی‌ را، بنابراین تغییر مقدار تابش تفاوتی در نتیجه نخواهد داشت. 

پژوهشگران موسسه فناوری سلطنتی ملبورن، نانوذراتی تولید کرده‌اند که بسیار ارزان و غیرسمی بوده و از آن می‌توان برای رادیودرمانی سرطان استفاده کرد. این نانوذرات می‌تواند جایگزین نانوذرات گران‌قیمت طلا در درمان سرطان شود. این تیم تحقیقاتی استرالیایی روی یافتن جایگزینی برای نانوذرات طلا کار می‌کنند تا از آن در درمان سرطان استفاده کنند. نانوذرات طلا بسیار گران‌قیمت و تا حدی سمی است. محمود القطامی می‌گوید: ما دریافتیم که بیسموت می‌تواند گزینه ایده‌آلی باشد. تست‌های ما نشان داد اگر از نانوذرات بیسموت استفاده شود، مقدار تابش دو برابر شده و سلول‌های سرطانی از بین می‌روند. در واقع اگر مقدار تابش را بتوان افزایش داد، آن گاه می‌توان مقدار دوز ماده رادیودرمانی را کاهش داد؛ با این کار بیمار کمتر در معرض اثرات منفی این داروها قرار می‌گیرد. وی می‌افزاید: نانوذرات فلزی می‌توانند موجب بهبود و افزایش کارایی رادیودرمانی شوند، اما باید از موادی ارزان‌تر و ایمن‌تر برای این کار استفاده کرد.
نانوذرات بیسموت گزینه مناسبی برای این کار است، زیرا قیمت هر گرم آن تنها چند دلار است، در حالی که هر گرم نانوذرات طلا هزاران دلار قیمت دارد. از سوی دیگر نانوذرات بیسموت غیرسمی بوده و عوارض جانبی اندکی دارد. القطامی می‌گوید: با این حال هنوز باید تحقیقات بیشتری در این باره انجام داد تا بتوان از این سیستم در درمان سرطان استفاده کرد. نتایج این پژوهش بسیار جالب توجه بوده و انگیزه‌های ما را برای ادامه تحقیقات افزایش می‌دهد.
القطامی با چند گروه تحقیقاتی از دانشگاه ملبورن، موسسه تحقیقاتی سلامت در موسسه فناوری سلطنتی ملبورن، دانشگاه سری و موسسه تحقیقات سرطان برای انجام این پروژه همکاری داشته است. برای تست کارایی بیسموت، القطامی نانوذرات بیسموت را درون یک شناساگر قرار داد؛ شناساگری که توسط همین گروه تحقیقاتی ساخته شده بود. آنها با استفاده از این شناساگر مقدار دوز تابش را در سه بعد اندازه‌گیری کردند.
محققان نمونه و شناساگر را در معرض تابش نرمال مورد استفاده در درمان سرطان قرار دادند. مقدار تابش مورد نیاز برای رهاسازی در نانوذرات بیسموت با دوز مورد نیاز برای درمان با نانوذرات طلا مقایسه شد. نتایج نشان داد که نانوذرات مبتنی بر بیسموت تابش را 90 درصد افزایش می‌دهند. این تیم تحقیقاتی قصد دارد که مطالعات بیشتری انجام دهد تا یافته‌های خود را اعتبار بیشتری ببخشد. با این کار مسیر استفاده از این روش برای درمان سرطان هموار می‌شود. نتایج این پژوهش در کنفرانس بین المللی دوزیمتری تابش سه بعدی در سیدنی ارائه شده است.

محققان دانشگاه رایس روشی ارائه کرده‌اند که با استفاده از آن می‌توان برخی سلول‌های بیمار را از بین برد و برخی دیگر را درمان کرد. این فرآیند با استفاده از پرتو لیزر پالسی فعال شده و می‌توان با استفاده از آن برخی سلول‌ها را تحت تاثیر قرار داد، در حالی که سلول‌های مجاور سلول مورد نظر بدون تغییر باقی بمانند. در این روش از نانوحباب‌های پلاسمونیک قابل تنظیم استفاده شده است که می‌تواند جایگزینی مناسبی برای روش‌های چند مرحله‌ای فعلی برای درمان سرطان باشد. همچنین این روش جدید بسیار سریع‌تر است.
نانوحباب‌های پلاسمونیک ده‌هزار برابر کوچک‌تر از قطر تار موی انسان هستند که می‌توانند بترکند. زمانی که نانوذرات طلا در معرض تابش لیزر با قدرت بالا قرار گیرند، حباب‌هایی در اطراف آنها ایجاد می‌شود. این حباب‌ها که در اثر تبخیر یک لایه محلول اطراف نانوذرات ایجاد می‌شوند، عمر کوتاهی داشته و به سرعت می‌ترکند. «لاپوتکو» و همکارانش دریافتند که این نانوحباب‌های پلاسمونیک قادرند سلول‌های سرطانی را از بین ببرند، بدون این که به سلول‌های سالم آسیبی وارد شود. «لاپوتکو» می‌گوید: این روش بسیار دقیق است و از نظر دقت و انتخاب‌گری بسیار بهتر از زمانی است که تنها از نانوذرات طلا استفاده می‌شود.
این پژوهش قدم‌های رو به جلوی قابل توجهی برای درمان سرطان برداشته است. یکسِری آزمایشات درباره عملکرد این روش انجام شده است که در آن از لیزرهای پالسی برای ایجاد نانوحباب پلاسمونیک استفاده شده است، نانوحباب‌هایی که در اطراف نانوذرات توخالی تشکیل می‌شود. نتایج این آزمایش‌ها نشان می‌دهد که این نانوحباب‌ها قادرند سلول‌های ناخواسته را به‌ صورت انتخابی از بین ببرند. همچنین این لیزر می‌تواند در اطراف نانوکره‌های طلا نانوحباب‌هایی ایجاد کند، این نانوحباب‌ها موجب فشار روی دیواره سلول شده و با استفاده از آن دارو یا ژن به درون سلول تزریق می‌شود.
در یک آزمایش، محققان از نانوذرات توخالی 60 نانومتری استفاده کرده و سلول‌های سرطانی را به رنگ قرمز در آوردند، در آزمایش دیگری آنها همان نوع سلول‌ها را به رنگ آبی در آوردند. سپس این سلول‌ها را با هم ترکیب کرده و در معرض تابش لیزر قرار داده تا رنگ سبز از بین برود. مشاهدات میکروسکوپی نشان داد که سلول‌های قرمز در اثر نانوحباب‌های پلاسمونیک بزرگ از بین رفته‌اند، اما سلول‌های آبی که در معرض نانوحباب‌های کوچک بودند، دست‌نخورده باقی مانده و مقداری مایع سبز درون آنها وارد شده بود. 

قارچ «oligospora» می‌تواند نوعی نانوذره تولید کند که باعث تحریک سیستم ایمنی بدن شده و در نهایت سیستم ایمنی بدن، سلول‌های سرطانی را از بین می‌برند. «oligospora» نام نوعی قارچ است که زندگی جذابی ندارد، بلکه به‌ عنوان یک انگل در بدن میزبان زندگی می‌کند. اما اخیرا تیم تحقیقاتی به رهبری «مینگیم ژانگ»، استادیار رشته زیست پزشکی دانشگاه تنسا دریافته‌اند که این قارچ می‌تواند برای درمان سرطان مفید باشد.
«ژانگ» همیشه به‌ نحوی به طبیعت نگاه می‌کند که از آن برای حل مشکلات جهانی استفاده کند. او و دستیارش «یونگ‌ژانگ»، «Arthrobotrys oligospora» را مورد مطالعه قرار دادند؛ نتایج مشاهدات آنها نشان داد که نانوذرات با ابعاد یکنواخت توسط این قارچ تولید می‌شود. نتایج تحقیقات بعدی حکایت از این حقیقت داشت که نانوذرات تولید شده توسط قارچ می‌تواند برای درمان سرطان مورد استفاده قرار گیرد. «ژانگ» می‌گوید: نانوذراتی که به‌ صورت طبیعی ایجاد می‌شوند، به‌ دلیل زیست سازگار بودن بسیار مورد توجه دانشمندان است. به‌ دلیل نسبت سطح به حجم بالا، نانوذرات دارای خواص نوری، گرمایی و الکتریکی ویژه‌ای هستند. علاوه‌ براین به‌ دلیل ابعاد بسیار کوچک این ترکیبات، ورود و خروج آنها از غشاء سلولی بسیار ساده انجام می‌شود. این ویژگی‌ها برای تولید داروی ضد سرطان ضروری است.
این تیم تحقیقاتی به بررسی پتانسیل نانوذرات تولید شده توسط این قارچ پرداختند؛ این نانوذرات قادر است سیستم ایمنی بدن را تحریک کند. نتایج تحقیقات آنها نشان داد که این نانوذرات می‌توانند موجب ترشح یک ماده از گلبول‌های سفید خون شوند. «ژانگ» می‌گوید: طبیعت در مواجهه با بیماری‌های مختلف مکانیسم‌های فوق‌العاده‌ای را برای درمان آنها پیشنهاد می کند. تعداد بی‌شماری نانوساختار طبیعی وجود دارد که هر یک می‌تواند ابزاری جدید برای درمان بیماری‌ها باشد. نتایج این پژوهش می‌تواند درگاهی برای وارد شدن به یک معدن طلا باشد؛ معدنی که مملو از مواد جدید برای درمان سرطان‌ها است. فهم این که این نانوساختارها در سیستم طبیعی چگونه تولید می‌شوند، الگویی است برای سنتز نسل جدید نانومواد مهندسی شده جهت درمان بیماری‌ها. راهبرد مورد استفاده در این پروژه مسیر تازه‌ای به‌ سوی کنترل سنتز نانوذرات آلی باز می‌کند. این کشف جالب توجه اولین قدم به‌ سوی توسعه داروهای مبتنی بر نانوذرات طبیعی است؛ داروهایی که برای درمان سرطان مناسب هستند. این پژوهش توسط برنامه زیست شیمی ارتش آمریکا حمایت مالی شده است. نتایج این پژوهش در نشریه «Advanced Functional Materials» به چاپ رسیده است.

يک مطالعه گذشته‌نگر وسيع در انگلستان نشان مي‌دهند مواجهه با اشعه‌هاي ناشي از CT ‌اسکن در دوران کودکي با افزايش خطر لوکمي و سرطان‌هاي مغز در ارتباط است. در اين بررسي اطلاعات، تمام کودکاني که بدون هيچ‌گونه سابقه بدخيمي، در فاصله سال‌هاي 2002 - 1985 ميلادي تحت CT ‌اسکن در انگلستان، ولز و اسکاتلند قرار گرفته بودند، جمع‌آوري گرديدند. از ميان 178,604 کودکي که طي دوره مزبور حداقل يک نوبت CT ‌اسکن داشتند، 74 نفر به لوکمي و 135 نفر به سرطان‌هاي مغزي ابتلا پيدا کرده بودند. يک ارتباط معني‌دار بين دوز تشعشع ناشي از CT ‌اسکن و لوکمي و سرطان‌هاي مغزي گزارش شده است.
خطر وقوع لوکمي در کودکاني که بيش از 30 ميلي‌گرم اشعه دريافت کرده بودند، در مقايسه با آنهايي که کمتر از 5 ميلي‌گرمي تشعشع دريافت کرده بودند، 18/3 برابر بيشتر بود. اين رقم در مورد تومورهاي مغزي 82/2 گزارش شده است. به طور کلي مشخص شد دوز تجمعي حدود 50 ميلي‌گرمي با افزايش حدود 3 برابر در خطر ابتلا به لوکمي و دوز تجمعي معادل 60 ميلي‌گرمي با افزايش 3 برابري ابتلا به سرطان‌هاي مغزي همراه است. پژوهشگران اين طرح تاکيد کرده‌اند اگر چه خطر ابتلا به اين سرطان‌ها معاقب انجام CT ‌اسکن بسيار اندک است اما پزشکان همواره بايد هنگام در خواست اين تصويربرداري‌ها، منافع و مضرات را کنار هم بگذارند و تنها در صورتي اقدام به درخواست CT ‌اسکن براي کودکان نمايند که منافع آن نسبت به مضرات به طور قابل توجهي بيشتر باشد.

پژوهشگران دانشگاه ام دي اندرسون در مطالعه جديد خود که در نشريه لانست اونکولوژي به چاپ رسيده است نشان دادند ظهور سلول‌هاي بدخيم در جريان خون بيماران مبتلا به سرطان پستان با پيش‌آگهي نامطلوب همراه است. در اين تحقيق تمام بيماران مبتلا به سرطان پستان که هيچگونه شواهدي از متاستاز نداشتند در بازه زماني فوريه 2005 تا دسامبر 2010 ميلادي وارد مطالعه شدند که در مجموع شامل 302 بيمار مي‌شد. از اين بيماران يک نمونه خون گرفته شد و با استفاده از سيستم جستجوي سلولي محصول شرکت وريدکس در نيوجرسي وجود سلول‌هاي بدخيم در گردش خون اين بيماران مورد بررسي قرار گرفت. بيماران به طور متوسط 35 ماه مورد پيگيري قرار گرفتند. در 24 بيماران (73 نفر) شناسايي يک يا دو سلول توموري در گردش خون با کاهش ميزان بقاء بدون پيشرفت بيماري (62/4= Hazard ratio) و نيز کاهش کلي ميزان بقاء (04/4= HR) همراه بود. پژوهشگران نتيجه‌گيري کردند شناسايي يک يا دو سلول بدخيم در خون اين بيماران با سيستم جستجوي سلول وريدکس مي‌تواند شاخص خوبي از پيش‌آگهي بيماري در مبتلايان به سرطان پستان قبل از انجام شيمي درماني باشد.

مصرف بیش از حد قند و وقوع دیابت می‌تواند باعث افزایش بروز سرطان در افراد شود. محققان آکسفورد با انجام تحقیقات خود توانستند یک مکانیسم کلیدی را کشف کنند که نشان می‌دهد دیابت و چاقی با افزایش خطر ابتلا به سرطان مرتبط است. محققان با مطالعه چگونگی پاسخ سلول‌های روده به قندها و سیگنال‌دهی آنها به ترشح انسولین در لوزالمعده و نیز بررسی انتشار هورمون GIP‌ که باعث افزایش ترشح انسولین می‌شود، دریافتند: توانایی سلول‌های روده به ترشح GIP‌ توسط یک پروتئین به نام b-Catenin صورت می‌گیرد که افزایش فعالیت این پروتئین به عنوان یک عامل اصلی در توسعه بسیاری از سرطان‌ها شناخته شده است.
نتایج حاصل از این تحقیق نشان می‌دهد: فعالیت b-Catenin به شدت به سطوح قند وابسته است که در این میان سطوح بالای قند موجب تجمع b-Catenin می‌شود. به گفته محققان، تغییر در رژیم غذایی یکی از ساده‌ترین استراتژی‌های پیشگیری است که به طور بالقوه می‌تواند باعث کاهش ابتلا به این بیماری‌ها شود. جمعیت دیابتی در مقایسه با بقیه تا دو برابر بیشتر ممکن است از سرطان پانکراس رنج ببرند و یا به سرطان کولون مبتلا شوند.

مصرف سبزیجات چلیپایی به بهبود سرطان سینه کمک می‌کنند. انجمن تحقیقات سرطان آمریکا با انجام پژوهش‌های خود بر روی چهار هزار و 886 بیمار مبتلا به سرطان سینه در مراحل یک تا چهار که از این سرطان جان سالم به در بردند، دریافتند: خوردن کلم، کلم بروکلی، گل کلم و دیگر سبزیجات چلیپایی میزان بقای افراد را از این سرطان افزایش می‌دهد. محققان با اشاره به نتایج حاصل از تحقیقات انجام شده اظهار کردند: مصرف سبزیجات چلیپایی خطر وقوع مرگ و میر کلی را بین 27 تا 62 درصد کاهش داده و خطر مرگ و میر مختص سرطان سینه را بین 22 درصد تا 62 درصد کاهش داده است و نیز خطر عود این سرطان با مصرف سبزیجات چلیپایی بین 21 تا 35 درصد کمتر شده است.
نتایج حاصل از این تحقیق همچنین نشان می‌دهد: حضور سطوحی از ترکیبات زیست فعال مانند ایزوتیوسانات و ایندول در داخل سبزیجات چلیپایی ثابت شده است که اثرات ضد سرطانی دارند که در این میان میزان این خاصیت به مقدار و نوع مصرف سبزیجات چلیپایی بستگی دارد. به گفته محققان، به منظور درک بهتر ارتباط بین مصرف این سبزیجات و اثرات آن‌ها بر روی سرطان سینه مطالعات آینده باید همچنان روی ترکیبات زیستی از جمله ایزوتیوسانات و دیگر ترکیبات بیولوژیکی متمرکز شود. یافته‌های این تحقیق در نشریه آنلاین مدیکال نیوز منتشر شده است.

دانشمندان دانشگاه بلونیا در ایتالیا برای نخستین بار موفق به ساخت نوعی ویروس تبخال شده‌اند که می‌تواند از انتشار سرطان پستان و رحم جلوگیری کند. دانشمندان بر این باروند که این ویروس طوری برنامه‌ریزی شده که دیگر به انسان آسیب نمی‌زند و می‌تواند پایه یک درمان جدید احتمالی برای سرطان پستان و رحم باشد. ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) بویژه به تومورهای مهاجم که از یک ژن Her-2 بیش فعال برخوردارند، حمله می‌کند. داروی هرسپتین سرطان پستان برای هدف قرار دادن همین زیرگروه سلولی طراحی شده است. هنگامی که ویروس مهندسی شده به موش‌های دارای تومورهای پستان و رحم انسان تزریق شد، به شدت از انتشار سلولهای سرطانی جلوگیری می‌کرد. انتشار سرطان یا متاستاز یکی از اصلی‌ترین دلایل مرگ در بیماران سرطانی است. این پژوهش در مجله Public Library of Science Pathogens منتشر شده است.

سطوح بالای کلسیم خون می‌تواند نشانه‌ای برای وقوع سرطان تخمدان باشد. نتایج یک پژوهش جدید در دانشگاه ویک فارست نشان داده است که سطوح بالای کلسیم خون می‌تواند در پیش‌بینی سرطان تخمدان که از مرگبارترین انواع سرطان در میان زنان است، مؤثر باشد. محققان در این تحقیق، با بررسی دو گروه از افراد مشاهده کردند زنانی که با سرطان تخمدان تشخیص داده شدند و زنانی که در اثر این سرطان جان خود را از دست دادند، نسبت به زنانی که با این سرطان شناسایی نشدند، دارای مقادیر بالاتری از کلسیم در خون خود بودند.
به گفته محققان این ایده قابل قبول است چرا که بروز بسیاری از سرطان‌های تخمدان با افزایش سطح پروتئین مرتبط با هورمون پاراتیروئید (PTRHrp) همراه است که شناخته شده است؛ این پدیده سطوح کلسیم خون در بسیاری از سرطان‌ها را افزایش می‌دهد. میزان وقوع مرگ ومیر در اثر سرطان تخمدان زیاد است، چرا که شناسایی آن بسیار سخت است و اغلب علائم آن زمانی به وجود می‌آید که این سرطان پیشرفت کرده است و در این میان تشخیص این سرطان در مراحل اولیه ممکن است با استفاده از نشانگر کلسیم انجام پذیرد، اما هنوز هم تحقیقات بیشتری برای تائید این نتایج مورد نیاز است.

دانشمندان دانشگاه لینکوپینگ سوئد موفق به تولید دارویی جدید شدند که بیماران را در مقابل اثرات جانبی درمان‌های سرطان مانند شیمی درمانی حفظ کرده و در عین حال نیز اثرات درمانی بر تومورها را افزایش می‌دهد. به گفته پروفسور "رولف اندرسون"، نویسنده این پژوهش، داروی به دست آمده با نام "calmangafodipir" مبتنی بر ماده‌ای موسوم به "mangafodipir" است که در محیط‌های آزمایشی، اثر محافظتی بر سلول‌های سالم را در درمان‌های سرطان نشان داده است. این ماده می‌تواند شکل گیری رادیکال‌های اکسیژن را که یکی از علت‌های بروز اثرات جانبی شیمی درمانی است، تحت تاثیر قرار دهد. برای مثال، این رادیکال‌ها شمار سلول‌های سفید خونی را شدیدا کاهش می‌دهد که در نهایت باعث ابتلای بیمار به عفونت‌های گوناگون و حتی مرگ می‌شود.
طی این پژوهش محققان ابتدا با انجام آزمایش سلولی، گروهی از موش‌ها را به سلول‌های سرطانی مبتلا کردند. سپس این موش‌ها را همزمان تحت شیمی درمانی و استفاده از "mangafodipir" قرار دادند. گزارش‌ها نشان می‌داد که با استفاده از این روش، تشکیل تومورها با حفظ سلول‌های سفید خون کاهش یافته بود. تنها مشکل این روش، رها سازی میزان بالایی منگنز از "mangafodipir" بود که اثرات مثبت این روش درمانی را کاهش می‌داد و علاوه بر این می‌توانست به علت ماهیت سمی بودن منگنز، به مغز آسیب برساند.
پژوهشگران برای حل این مشکل، مقدار زیادی از منگنز "mangafodipir" را با کلسیم جایگرین کردند که باعث پایداری بیشتر این ترکیب و افزایش خاصیت محافظتی سلول‌ها و ضد سرطانی آن شد. بر اساس این گزارش، خاصیت اثربخشی "mangafodipir" بر گروه کوچکی از بیماران مبتلا به سرطان روده با موفقیت ثابت شد. این پژوهش در مجله "Translational Oncology" منتشر شده است.