پرفشاريخون يکي از موربيديتههاي همراه شايع در بيماران ديابتي است و کنترل مناسب فشار خون باعث کاهش چشمگير احتمال بروز عوارض ماکروواسکولا و ميکروواسکولار در اين بيماران ميشود. فشارخون هدف در بيماران مبتلا به ديابت در حد کمتر از mmHg 80/130 است. استفاده از داروهاي مهارکننده آنزيم مبدل آنژيوتانسين(1)(ACE) ميتواند باعث کاهش سرعت پيشرفت به سمت نارسايي کليه و مرگومير قلبيـعروقي شود. مهارکنندههاي ACE درمان ارجح براي کنترل پرفشاريخون در بيماران ديابتي محسوب ميشوند. مسدودکنندههاي گيرنده آنژيوتانسين(2)(ARBs) نيز ميتوانند مانع پيشرفت درگيري کليه در بيماران ديابتي شوند و درمان جايگزين خط اول براي بيماراني به شمار ميروند که قادر به تحمل داروهاي مهارکننده ACE نيستند. ديورتيکهاي تيازيدي در ترکيب با مهارکنندههاي ACE يا مسدودکنندههاي گيرنده آنژيوتانسين تاثيرات ضدپرفشاريخون بيشتري به دنبال دارند. در صورت استفاده از دوزهاي پايينتر اين داروها، احتمال بروز تغييرات متابوليک داراي اهميت باليني، ناچيز خواهد بود. مسدودکنندههاي گيرنده بتا (بتابلوکرها) و مسدودکنندههاي کانال کلسيم نيز تاثيرات سودمندي در کنترل فشارخون در بيماران ديابتي دارند. بتابلوکرها باعث کاهش ميزان بروز حوادث قلبيـعروقي ميشوند و در رژيمهاي چند دارويي مورد استفاده قرار ميگيرند. از مسدودکنندههاي ديهيدروپيريديني کانال کلسيم ميتوان در بيماراني که قادر به تحمل ساير داروها نيستند يا گروهي از بيماران که براي رسيدن به فشارخون هدف نيازمند داروهاي بيشتري هستند، کمک گرفت. بسياري از بيماران ديابتي نيازمند درمانهاي ترکيبي با استفاده از چندين داروي ضد پرفشاريخون هستند...
PDF متن کامل مقاله HTML متن کامل مقاله