پزشکی بالینی

تحقيقات تازه نشان مي‌دهد استفاده از داروي اورليستات همراه با برنامه‌هاي کاهش وزن، در مقايسه با برنامه کاهش وزن به تنهايي، به طور قابل‌توجهي بيماري کبد چرب غيرالکلي را کاهش مي‌دهد. هيچ درمان دارويي خاصي براي بيماران با بيماري کبد چرب غير الکي (NAFLD)، توصيه نمي‌شود، و تنها تعداد اندکي از رژيم‌هاي درماني طي کارآزمائي‌هاي باليني مورد بررسي قرار گرفته‌اند. اورليستات يک مهارکننده آنزيم ليپاز روده است که جريان ورود اسيدچرب آزاد به کبد را کاهش مي‌دهد و ‌سبب کاهش‌وزن شده و حساسيت به انسولين را بهبود مي‌بخشد.
محققان در يک کارآزمايي تصادفي دوسوکور عملکرد اورليستات را در 52 بيمار مبتلا به NAFLD (با متوسط سني 47 سال؛ و متوسط شاخص توده بدني ‌kg/m²‌33) که در برنامه کاهش وزن شرکت داشتند، با دارونما مورد مقايسه قرار دادند. تشخيص NAFLD بر اساس انجام بيوپسي پايه کبدي در 40 بيمار و انجام سونوگرافي در ديگران بود. بيماران به طور تصادفي براي دريافت اورليستات (120 ميلي‌گرم سه بار در روز) يا دريافت دارونما به مدت 6 ماه در دو گروه تقسيم شدند. در گروهي که اورليستات دريافت مي‌کردند، قندخون و ميزان انسولين به طور قابل‌توجهي (03/0>P) بالاتر و ميزان فيبروز کبدي در مرحله پيشرفته‌تري بود. بيماران هرماه تحت ارزيابي‌هاي بيومديکال و سونوگرافي قرار مي‌گرفتند و در 22 نفر از آنها در پايان مطالعه تحت بيوپسي مجدد کبدي قرار گرفتند. 44 بيمار مطالعه را کامل کردند (23 نفر آنها در گروه دارونما بودند). پيامدهاي مطالعه شامل تغييرات بيوشيميايي، تصويربرداري، بافت شناختي و تغييرات وزني بود.
شاخص توده بدني و ميزان آنزيم‌هاي کبدي از مقدار اوليه، در هر دو گروه به طور قابل‌توجهي کاهش پيدا کرده بود اما کاهش آنزيم‌هاي کبدي در گروهي که اورليستات دريافت کرده ‌بود در مقايسه با گروهي که دارونما مصرف کرده بودند، تقريبا دوبرابر بود (48% در مقابل 26%). در گروهي که اورليستات مصرف کرده‌بودند، تنها يک مورد عود قابل‌توجه NAFLD براساس تشخيص سونوگرافي ديده شد (05/0>P). در ميان افرادي که تحت بيوپسي مجدد قرار گرفته بودند، وجود درجات متوسطي از استئاتوز که به معني بهبودي قابل‌توجه نسبت به ميزان اوليه بود، هيچ تفاوتي در دو گروه وجود نداشت. اگرچه اين مطالعه کوچک بود، اما مشخص کرد که در مقايسه با کاهش وزن به تنهايي، اورليستات به همراه برنامه‌ کاهش‌وزن، مي‌تواند به طور قابل‌توجهي NAFLD را کاهش دهد. براي اينکه مشخص شود که آيا آيا اورليستات مزاياي بافت‌شناختي ديگري هم دارد يا نه مطالعات بزرگ‌تري لازم است.

يک مطالعه جديد با بررسي داده‌هاي چند بانک اطلاعاتي بزرگ ملي در ايالات متحده، نشان داده است که کوليت کلستريديوم ديفيسيل در حال حاضر نهمين علت اصلي مرگ ناشي از بيماري‌هاي گوارشي و کبدي محسوب مي‌شود؛ و اين يعني که مرگ‌هاي ناشي از آن حتي از خونريزي گوارشي، هپاتيت C مزمن، پانکراتيت حاد، بيماري ديورتيکولي و کله‌سيستيت هم بيشتر هستند. بر اساس اين مطالعه تعداد مرگ‌هاي ناشي از عفونت کلستريديوم ديفيسيل از 2195 مورد در سال 2002 به 7251 مورد در سال 2009 افزايش يافته‌اند (افزايشي معادل 230%).
اهم يافته‌هاي حاصل از اين داده‌هاي مربوط به سال 2009 عبارتند از: علل اصلي مرگ گوارشي همچنان عبارتند از سرطان کولورکتال و پس از آن سرطان پانکراس. شايع‌ترين علت گوارشي ويزيت‌هاي سرپايي، درد شکم بوده است (9/15 ميليون ويزيت در سال). شايع‌ترين تشخيص گوارشي در ويزيت‌هاي سرپايي، ريفلاکس معده به مري بوده است (9/8 ميليون ويزيت در سال). شايع‌ترين علت گوارشي بستـــري بيماران، پانکراتيت حــاد بوده است. اين بررسي پيمايشي روي چند بانک اطلاعاتي، مروري آگاهي‌بخش دارد بر فراواني نسبي شکايت‌هاي گوارشي منجر به ويزيت سرپايي، بستري و مرگ در ايالات متحده.

چندين مطالعه مشاهده‌اي نشان داده‌اند که غربالگري با کولونوسکوپي در کاهش بروز و مرگ‌ومير سرطان کولورکتال موثر است. با اين حال، هنوز به شواهد قاطع‌تري در اين زمينه نياز داريم. مطالعه مورد- شاهدي حاضر به بررسي اين نکته پرداخته که آيا غربالگري به وسيله کولونوسکوپي يا سيگموييدوسکوپي با کاهش خطر مراحل پيشرفته سرطان کولورکتال همراهي دارد يا خير؟ پژوهشگران با استفاده از داده‌هاي مربوط به 4 برنامه مراقبت سلامت در آمريکا، به ارزيابي خطر سرطان کولورکتال در 1012 بيمار داراي خطر متوسط اين سرطان که قبلا تحت غربالگري با کولونوسکوپي يا سيگموييدوسکوپي قرار گرفته بودند (با ميانگين سني 72 سال)، پرداختند: از اين تعداد 472 نفر به سرطان کولورکتال در مراحل پيشرفته مبتلا شده بودند و 538 نفر ديگر از نظر سن، جنس، برنامه مراقبت سلامت و مدت پوشش برنامه، با گروه اصلي (گروه مورد) جور شدند. اقدامات غربالگري بين 3 ماه تا 10 سال قبل از تشخيص سرطان انجام گرفته بود.
غربالگري با کولونوسکوپي با کاهش خطر مراحل پيشرفته سرطان کولورکتال به طور کلي (نسبت شانس تعديل‌شده 29/0)، در سمت چپ کولون (26/0) و در سمت راست کولون (36/0) همراهي داشت. سيگموييدوسکوپي نيز با کاهش خطر مراحل پيشرفته سرطان کولورکتال به طور کلي (50/0) و در سمت چپ کولون (26/0)- ولي نه در سمت راست کولون- همراه بود. در صورت کيفيت بالاي بررسي (يعني با آمادگي کافي و ورود کامل آندوسکوپ تا سکوم)، کولونوسکوپي با کاهش خطر مراحل پيشرفته سرطان کولورکتال به طور کلي (28/0) و در سمت چپ کولون (08/0)- ولي نه در سمت راست کولون- همراهي داشت. در صورت انجام کولونوسکوپي توسط فوق‌تخصص گوارش، اين نسبت‌هاي شانس عبارت بودند از: 26/0 به طور کلي، 17/0 براي کولون چپ و 35/0 براي کولون راست. اين يافته‌ها شواهد بيشتري را فراهم مي‌کنند مبني بر آن‌که غربالگري با کولونوسکوپي از سرطان کولورکتال در هر دو سمت کولون پيشگيري مي‌کند. عدم تاثير بررسي‌هاي باکيفيت احتمالا به اين خاطر است که شناسايي آدنوم‌ها در تعريف بررسي باکيفيت لحاظ نشده‌ است.

محققان انگلیسی دستگاه کوچکی شبیه گیره کاغذ طراحی کرده اند که داخل ران بیمار کاشته شده و به کاهش فشار خون کمک می کند. باریک شدن سرخرگ ها باعث افزایش فشار خون و در نتیجه بالا رفتن فشار خون می شود؛ در کنار کاهش مصرف نمک و افزایش فعالیت بدنی، داروهای مختلفی برای کنترل فشار خون تجویز می شوند. اما برخی بیماران به فشار خون بالای مقاوم (به درمان های دارویی) مبتلا بوده و دست کم سه نوع داروی مختلف برای آنها بی تأثیر است.
در روش درمانی جدید که در کلینیک Barts Hypertension مورد آزمایش قرار گرفته است، بیماران می توانند از طریق یک ایمپلنت، فشار خون خود را کنترل کنند؛ در این روش نسبتا غیر تهاجمی که 40 دقیقه بطول می انجامد، ایمپلنتی شبیه گیره کاغذ در کشاله ران بیمار کاشته می شود. به گفته دکتر «مل لوبو» مدیر این کلینیک، بیماران دچار فشار خون بالای مقاوم (به درمان دارویی) همواره نگران بروز حملات قلبی یا سکته مغزی هستند و این مهم است که یک درمان جایگزین برای آنها تجویز شود.
در روش درمانی جدید با استفاده از بی حسی موضعی، لوله های نازک انعطاف پذیری درون شریان و ورید فمورال کشاله ران بیمار وارد می شوند. از طریق کاتتر، دستگاه فلزی کوچکی شبیه گیره کاغذ به نام ROX Coupler از دیواره ورید عبور کرده و دیواره عروق مجاور، مسیری بین دو رگ خونی ایجاد می کنند؛ این کار اجازه می دهد که خون از شریان بداخل ورید جریان پیدا کرده و فشار خون در عروق کاهش پیدا کند. این روش درمانی باعث کاهش 10 تا 20 درصدی فشار خون بیماران می شود.

نمونه برداري و ارزيابي بافت شناسي به عنوان روش استاندارد طلايي براي تشخيص سرطان معده شناخته شده است اما همواره به يک روش غيرتهاجمي براي شناسايي افراد پرخطر براي سرطان معده و آنهايي که بيشترين نفع را از انجام اندوسکوپي و نمونه برداري مي‌برند، وجود داشته است. به تازگي روشي بر اساس نانومواد ايجاد شده است که تنها با يک آزمون تنفسي قادر به افتراق سرطان‌ها از ضايعات خوش‌خيم معده است. اين پژوهشگران در مطالعه خود از 130 بيمار مبتلا به مشکلات و بيماري‌هاي معده‌اي بهره گرفتند. 37 بيمار مبتلا به سرطان معده، 32 بيمار مبتلا به زخم معده و 61 بيمار مبتلا به التهاب يا ديگر اختلالات خوش‌خيم معده بودند. گازهاي تنفسي اين بيماران همچون يک آزمون تنفسي ساده جمع‌آوري گرديد و توسط يک تحليل‌گر که بر پايه نانومواد ساخته شده تجزيه‌ و تحليل گرديد. پنج گاز تنفسي به عنوان دقيق‌ترين گازهاي افتراق دهنده سرطان معده از ضايعات خوش‌خيم مشخص گرديدند که عبارتند از 2- پروپن نيتريل، 2- بوتوکسي اتانول فورفورال، 6 متيل- 5 هپتن-2- يک، و ايزوپروپن). در نهايت مشخص گرديد آزمون تنفسي با شناخت اين پنج گاز مي‌تواند با حساسيت 89 و ويژگي 90% سرطان‌هاي معده را از ديگر ضايعات معده افتراق دهد. اگرچه نتايج مقدماني اين مطالعه بسيار موفقيت‌آميز بوده، اما هنوز براي استفاده از اين کيت و آزمون تنفسي به مطالعه در سطح وسيعتر و تعداد بيشتر بيماران نياز است.

سلول‌‌هاي سرطاني مقاوم به داروهاي شيمي‌درماني از نظر ويژگي‌هاي دي‌الکتريکي با سلول‌هاي سرطاني غير مقاوم تفاوت‌هاي قابل‌توجهي دارند. پژوهشگران سوئيسي در يک مطالعه جديد مشخص کردند اين تفاوت‌هاي دي‌الکتريکي حداقل تا حدودي به علت بيشتر بودن اکتين F در درون اين سلول‌هاست که باعث قوي‌تر بودن ساختار اين سلول‌ها مي‌شود. به همين دليل اين پژوهشگران اين فرضيه را مورد آزمايش قرار دارند که آيا با استفاده از روش سختي‌نگاري مي‌توان سلول‌هاي مقاوم به داروهاي شيمي‌درماني را از سلول‌هاي سرطاني غيرمقاوم افتراق ‌داد.
نتايج اين مطالعه نشان داد نوعي ارتباط کمي بين ميزان سختي سلولي و غلظت داروهاي شيمي‌درماني در درون سلول‌هاي سرطاني وجود دارد. در واقع با افزايش سختي سلولي در تصويربرداري سختي‌نگاري، غلظت داروهاي شيمي‌درماني در درون سلول‌هاي سرطاني کاهش پيدا مي‌کند. به همين دليل اين پژوهشگران پيشنهاد کردند از سختي‌نگاري مي‌توان براي ارزيابي نيمه‌ کمّي مقاومت سلول‌هاي سرطاني به داروهاي شيمي‌درماني با قراردادن تنها تعدادي ميکروالکترود در اطراف تومور استفاده کرد. اين روش با توجه به غيرتهاجمي بودن مي‌تواند در تعديل دوز داروهاي شيمي‌درماني در هر بيمار براساس ميزان مقاومت سلول‌هاي توموري هر بيمار کمک بسزايي نمايد.

محققان انگلیسی آزمایش ژنتیک منحصر به فردی را توسعه داده‌اند که جهش ژنتیکی و احتمال توسعه بیماری در بین سایر اعضای خانواده بیمار سرطانی را مشخص می کند. افرادی که در بستگان درجه یک خود سابقه ابتلا به بیماری سرطان دارند، احتمالا داری ژن سرکش این بیماری هستند که خطر ابتلای آنها به این بیماری مهلک را بشدت افزایش می دهد. محققان موسسه تحقیقات سرطان انگلیس با همکاری شرکت تحقیقات ژنتیک Illumina‌ آمریکا آزمایش ژنتیک جدیدی را توسعه داده اند که به تشخیص افراد در معرض خطر ابتلا به سرطان وراثتی ناشی از ناقل بودن ژن جهش یافته کمک می کند.
آزمایش ژنتیک جدید بر روی گروهی از بیماران سرطانی در انگلیس انجام شده و جهش های مرتبط با سرطان در 97 ژن مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش به بیمار و در برخی موارد به اعضای خانواده وی کمک می کند که جهش ژنی که آنها را از لحاظ ژنتیکی مستعد ابتلا به بیماری سرطان می کند، شناسایی کنند. با توجه به نتایج بدست آمده و با کمک برنامه درمانی اختصاصی، بیمار تحت نظارت مستمر قرار گرفته و با دادن دارو روند توسعه بیماری سرطان متوقف می شود.

 دانشمندان سوئيسي در صددند با بالا بردن دقت روش‌هاي تجزيه و تحليل، از بازدم انسان براي تشخيص بيماري‌هاي او استفاده کنند. آنها موفق شده‌اند نشان دهند که نفس هر انسان مانند «اثر انگشت» او منحصر به فرد است. کارشناسان مؤسسه تکنولوژي زوريخ (ETH) و بيمارستان دانشگاه زوريخ سوئيس در تلاشند با استفاده از روش‌هاي تحليلي شفافيت بالا و راهکارهاي دقيق اندازه‌گيري، از تجزيه و تحليل ترکيبات شيميايي موجود در بازدم انسان براي تشخيص بيماري‌هاي او استفاده کنند. تيم تحقيقات به سرپرستي رناتو زنوبي، پروفسور آزمايشگاه شيمي آلي دانشگاه زوريخ قصد دارد با مطالعه ترکيبات موجود در تنفس و بوي بازدم انسان به تشخيص بيماري‌هاي او برسد.
اين تيم نفس ۱۱ نفر را مورد بررسي قرار داد. محققان به اين نتيجه رسيدند که نفس هر کدام از آزمايش‌شوندگان، به عبارت ديگر ترکيبات شيميايي موجود در بازدم هر کدام از آنها متمايمز از ديگران بود. به بيان دقيق‌تر هر انساني داراي «اثر نفس» يا Breath – Print است. طي اندازه‌گيري‌هايي که در طول ۱۱ روز به طور مرتب انجام شد اين تيم توانست نشان دهد که الگوي نفس هر انسان ثابت باقي مي‌ماند. دستيار ارشد تيم زنوبي مي‌گويد: «ما گاهي در طول روز شاهد نوسان‌هايي (در ترکيبات بازدم آزمايش‌شوندگان) بوديم، با اين حال الگوي فردي (نفس آنها) از آن اندازه از پايداري برخوردار بود که براي مصارف پزشکي لازم است.» اگر غير از اين بود و نوسان‌هاي موجود در ترکيبات نفس آزمايش‌شوندگان بيش از اندازه بود، استفاده از بازدم براي تشخيص بيماري ممکن نمي‌شد. در اين آزمايش از اسپکترومتر يا طيف‌نماهاي معمول استفاده شد. از آزمايش‌شوندگان خواسته شد تا در قسمت دهاني لوله دستگاه آناليز فوت کنند. با اين روش محققان به وجود حدود ۱۰۰ ترکيب شيميايي در بازدم پي بردند. دانشمندان در حال حاضر در حال مطالعه بر روي اين ترکيبات، مولکول‌هاي موجود در آنها و رابطه آنها با بيماري‌ها هستند. قدم بعدي پژوهشگران تيم تحقيقاتي سوئيس اين است که نه تنها الگوي نفس هر فرد را بررسي کنند بلکه تشخيص دهند کدام يک از اين الگوها نشان‌گر بيماري‌هايي خاص است. استفاده از بازدم براي تشخيص بيماري‌ها دو مزيت دارد. نخست اين که آزمايش بازدم نسبت به آزمايش خون و ادرار بسيار سريع‌تر به نتيجه مي‌رسد. مزيت دوم اين است که فوت کردن در دستگاه آناليز تنفس مطلوب‌تر از فرو کردن آمپول به بدن براي برداشتن نمونه خون يا آزمايش ادرار است. دست‌اندرکاران تيم تحقيقاتي زوريخ مي‌گويند، در صورتي که تحقيقات آنها به ثمر بنشيند در آينده مي‌توان با استفاده از آزمايش‌هاي مرتب بازدم افراد به پيش‌آگهي از بيماري‌هاي آنها رسيد. براي رسيدن به اين منظور بايد حساسيت ابزارهاي لازم براي اين کار را افزايش داد. بايد بازدهي ابزارهاي اندازه‌گيري (طيف‌سنج‌ها) را به شکل محسوسي بالا برد تا جايي که بتوان از آنها به راحتي مثلا در مطب پزشکان استفاده کرد.

بر اساس نتايج يک تحقيق منتشر شده در آمريکا، داشتن اضافه وزن در ناحيه شکم خطر ابتلا به بيماري‌هاي کليوي را افزايش مي‌دهد. خطر وجود اضافه وزن در ناحيه شکم به جاي ذخيره آن در ناحيه لگن و ران در افزايش احتمال ابتلا به بيماري‌هاي قلب و عروق قبلا براي پزشکان شناخته شده بود. اما تحقيق اخير که نتايج آن در نشريه انجمن آمريکايي کليه‌شناسي منتشر شد، علايم مشکلات کليوي را در افرادي که اضافه وزن در ناحيه شکم دارند، نشان داده است. متخصصان در بريتانيا نيز مي‌گويند مردم بايد از کليه‌هاي خود مراقبت بيشتري بکنند. در اين تحقيق که توسط يک گروه پژوهشگر در مرکز پزشکي دانشگاه خرونينگن هلند انجام شد، بيش از ۳۰۰ نفر را که از وزن مناسب برخوردار بوده يا اضافه وزن داشتند، مورد مطالعه قرار داده و مشاهده شد که حمل چربي اضافه بدن در ناحيه شکم، کارايي کليه‌ها را کم مي‌کند و با کاهش جريان خون در کليه‌ها سبب مي‌شود فشار خون در کليه‌ها بالا برود. سرپرست گروه محققان گفته در ميان افرادي که در ناحيه شکم اضافه وزن دارند، حتي آنهايي که فشار خون طبيعي دارند، فشار خون در کليه‌ها بيشتر از حد طبيعي است.

سازمان غذا و داروي آمريکا به تازگي قرص کاناگليفلوزين (canagliflozin) با نام تجاري اينووکانا (Invokana) را به عنوان درمان همراه با رژيم غذايي ديابتي و ورزش براي کنترل هر چه بهتر ديابت نوع 2 در بزرگسالان مورد تاييد قرار داده است. ديابت نوع 2 از جمله شايع‌ترين انواع ديابت است که حدود 24 ميليون نفر از مردم ايالات متحده را مبتلا کرده و بيش از 90 درصد از موارد ابتلا به ديابت در اين کشور را شامل مي‌شود. بالا بودن قند خون در درازمدت باعث افزايش خطر بروز عوارض کشنده ديابت نظير بيماري قلبي، کوري و تخريب عصبي و کليوي مي‌شود.
اينووکانا اولين داروي مورد تاييد FDA براي درمان ديابت متعلق به گروه مهارکننده‌هاي سديم-گلوکز کوترانسپورتر2 محسوب مي‌شود. اينووکانا با بلوک بازجذب گلوکز در کليه‌ها باعث افزايش ترشح آن مي‌شود. اثربخشي و ايمني اينووکانا در 9 مطالعه باليني روي بيش از 10 هزار بيمار مبتلا به ديابت نوع2 مورد بررسي قرار گرفت. نتايج بهبود قابل‌توجهي در سطح هموگلوبين A1C (شاخص وضعيت کنترل قندخون) و نيز ميزان قندخون ناشتا را نشان داده‌اند. در مطالعات متعدد اينووکانا به صورت منوتراپي و در ترکيب با ساير داروهاي ضدديابت از جمله مت فورمين، سولفونيل اوره، پيوگليتازون و انسولين مورد بررسي قرار گرفته است. اينووکانا نبايد براي درمان مبتلايان به ديابت نوع 1، بيماراني که ميزان بالاي کتون در خون يا ادرار آنها مشاهده شده است (کتواسيدوز ديابتي) و نيز در بيماراني که نارسايي شديد کليوي دارند يا تحت دياليز قرار مي‌گيرند تجويز شود.
سازمان غذا و داروي آمريکا 5 مطالعه پس از ورود دارو به بازار مصرف براي اينووکانا شامل يک مطالعه روي اثر آن بر وضعيت قلبي-عروقي بيماران، يک مطالعه درمورد فارماکوويژيلنس آن براي کنترل بدخيمي‌ها، موارد شديد پانکراتيت، حساسيت به نور، مشکلات کبدي و اثرات آن در دوران بارداري، يک مطالعه روي ايمني وضعيت استخوان‌ها و دو مطالعه روي اثربخشي و ايمني آن در گروه کودکان درخواست کرده است. شايع‌ترين عوارض ناشي از مصرف اينووکانا عبارتند از عفونت قارچي واژن (ولوو واژينيت کانديديايي) و عفونت ادراري. از آنجا که اينووکانا بر توليد ادرار موثر است، ممکن است باعث کاهش حجم داخل عروقي و در نتيجه افت فشارخون وضعيتي شود. علايمي نظير افت لحظه‌اي هوشياري و منگي به‌خصوص در 3 ماهه اول شروع مصرف اين دارو شايع هستند.

محققان دانشگاه کوئینز بلفاست یک نانوداروی «گلوله جادویی» را طراحی کرده اند که می‌تواند اولین درمان موثر برای آسیب‌دیدگی حاد ریه باشد. عوامل اصلی این بیماری تصادفات جاده‌ای و عفونت بوده و بسیاری از مبتلایان به آن در اثر نارسایی ریه می‌میرند. بیماران مبتلا به آسیب‌های حاد ریه اغلب نیازمند دستگاه کمک تنفس بوده و در حال حاضر درمان موثری برای این بیماری وجود ندارد اما در یک همکاری مشترک بین دانشکده داروسازی و مرکز عفونت و ایمنی دانشگاه کوئینز، دانشمندان توانسته‌اند داروی جدیدی را تولید کنند که می‌تواند مدیریت بالینی بیماران را در بخشهای آی‌سی‌یو متحول کند.
داروی جدید این محققان نانوذره‌ای به اندازه یک میلیاردم متر است. بیمار می تواند آنرا تنفس کند تا دارو بطور مستفیم وارد ریه شده و عفونت را از بین ببرد. درمانهای کنونی قادر به هدف قرار دادن مستقیم عفونت نبوده و عوارض جانبی ناخوشایندی دارند. این نانودارو از سطحی برخوردار است که به آن اجازه شناسایی و اتصال به سلولهای ایمنی موسوم به ماکروفاژها در ریه را می‌دهد. این اتصال، عفونت را کاهش داده و از پتانسیل جلوگیری از تاثیرات آسیب‌رسان برخوردار است. این پروژه در حال تولید نانوداروی جدید برای ارزیابی بالینی در سه سال آینده است. به گفته محققان، این درمان در صورت موفقیت می‌تواند برای اختلالات رایج ریوی دیگر مانند بیماری مزمن انسدادی ریه و فیبروز کیستیک کاربرد داشته باشد.

به تازگي FDA درخواست ثبت داروي جديدي با نام سوفوسبووير sofosbuvir را پذيرفته است. اين دارو، يک آنالوگ نوکلئوتيدي خوراکي يک بار در روز است که براي درمان عفونت هپاتيت C تجويز مي‌شود. اطلاعات ارائه‌شده همراه اين درخواست، به نفع استفاده از سوفوسبووير و ريباويرين به عنوان درمان خوراکي عفونت ژنوتايپ 2 و 3ويروس هپاتيت C هستند. هم‌اکنون درمان هپاتيت C شامل 24تا48 هفته درمان با پگ-اينترفرون است که دارويي تزريقي است و عوارض جانبي متعددي دارد. در نتيجه برخي از بيماران به دليل نارضايتي از دارو، دوره درمان را کامل نمي‌کنند. سوفوسبووير در صورت تاييد از سوي FDA دوره درمان مبتلايان به عفونت هپاتيت C را به 12 تا 16 هفته کاهش مي‌دهد. با توجه به نوع ژنوتايپ بيمار، اين دارو مي‌تواند طول مدت زمان اجبار بيمار به تزريق پگ اينترفرون را به حداقل رساند.

يک گروه از محققان هلندي دريافتند که صدمات غيرقابل اجتناب وارد شده به قلب و ريه بيماران سرطاني که تحت درمان راديوتراپي تومورهاي به‌وجود آمده در قفسه سينه قرا مي‌گيرند، مي‌توانند با مصرف مهارکننده‌هاي ACE مهار شوند. سرطان‌هاي رايج مانند پستان، مري، ريه و لنفوم هاچکين مواردي هستند که بيماران مبتلا را به‌طور مرتب تحت راديوتراپي قرار مي‌دهند، اما اغلب دوز ايمن رادياسيون داده نمي‌شود و بافت‌هاي حساس ديگر نيز مانند ريه تحت تاثير قرار مي‌گيرند. از اين‌رو اين گروه از محققان در يافته‌هاي خود به اين نتيجه رسيده‌اند که استفاده از يک مهارکننده ACE مي‌تواند سميت زودهنگام ريه را که در اثر رادياسيون ايجاد مي‌شود (RILT)، کاهش دهد. در واقع از آنجا که صدمات عروق خوني نقش مهمي در بروز RILT دارند، پس شايد مهارکننده‌هاي ACE بتوانند از اين امر جلوگيري کنند. در اين تحقيق مهارکننده‌هاي ACE بلافاصله پس از درمان داده شد و عملکرد ريه هر دو هفته يکبار مورد بررسي قرار گرفت. پس از 8 هفته که اغلب سميت زودهنگام ريه در بالاترين حد خود قرار دارد، کاپتوپريل توانسته بود عملکرد قلب و ريه موش‌ها را بهبود بخشد، البته تنها در صورتي که قلب نيز در معرض اشعه قرار گرفته بود. بنابراين کاپتوپريل سطح فيبروز را در قلب کاهش داده و عملکرد آن پس از رادياسيون بهبود يافته بود.

شركت تجهيزات پزشكي Echosens اعلام كرد دستگاه فايبرواسكن اين شرکت توانست از اداره غذا و داروي ايالات متحده نيز تاييديه خود را بگيرد و اكنون آماده است كه در بازار تكنولوژي آمريکا وارد کارزار شود. امروزه 1800 دستگاه فايبرواسكن در كل دنيا مورد استفاده پژوهشگران و پزشکان قرار دارد. فايبرواسکن در مديريت باليني بيماراني استفاده مي‌شود كه به بيماري‌هاي كبدي مانند هپاتيت مزمن B و C و كبد چرب مبتلا هستند. براساس اين تكنولوژي كه الاستوگرافي گذرا ناميده مي‌شود، فايبرواسكن سرعت برشي امواج را در كبد (براساس متر در ثانيه) اندازه گرفته و براساس آن درجه سفتي كبد را به روشي سريع، غيرتهاجمي و آسان و بدون درد بررسي مي‌كند. فايبرواسكن براي بار نخست در سال 2003 وارد بازار اروپا شد و از آن پس به سرعت در دنيا به كار گرفته شد، به طوري كه اكنون در 70 كشور در بالين و كار تحقيقات استفاده مي‌شود. Echosens در فرانسه واقع شده است.

مهارکننده‌هاي پمپ پروتون به گونه موثري بيماري ريفلاکس معده به مري، از وفاژيت اروزيو، زخم‌هاي دئودنال و وضعيت‌هاي بيش‌ ترشحي مرضي را درمان مي‌کنند. مهارکننده‌هاي پمپ پروتون PPi با مصرف کوتاه مدت عوارض جانبي کمي ايجاد مي‌کنند؛ با اين حال، استفاده طولاني مدت از نظر مناسب بودن، تداخلات بين دارويي و احتمال عوارض جانبي (به عنوان مثال، شکستگي‌هاي لگن، وقايع قلبي، فقرآهن، عفونت کلستريديوم ديفيسيل، پنوموني) مورد بررسي و مو شکافي قرار گرفته است. بزرگسالان 65 ساله و مسن‌تر به علت شيوع بالاتر بيماري‌هاي مزمن در اين جمعيت به اين عوارض جانبي آسيب پذيرتر هستند. مهارکننده‌هاي پمپ پروتون که براي پروفيلاکسي زخم استرسي تجويز مي‌شوند بايد پس از ترخيص بيمار از بخش مراقبت ويژه قطع شوند مگر آنکه انديکاسيون‌هاي ديگري وجود داشته باشند.
در 1990، اداره نظارت بر غذا و داروي ايالات متحده⁽¹⁾ (FDA) اومپرازول، اولين مهارکننده پمپ پروتون⁽²⁾ (PPi) را براي درمان بيماري ريفلاکس معده به وي، زخم دئودنال فعال، از وفاژيت اروزيو شديد و وضعيت‌هاي بيش ترشحي مرضي تاييد نمود. سازوکار فعاليت مهارکننده‌هاي پمپ پروتون شامل مسدود کردن مسير انتهايي است که آزادسازي اسيد معده را تحريک مي‌کند. امروزه دسته PPi در برگيرنده حداقل 7 داروي ديگر شامل ترکيبات تزريقي و بدون نسخه است (جدول1). در حال حاضر دسته PPi سومين دسته پر فروش داروها در ايالات متحده هستند و بيش از 113 ميليون نسخه سالانه را با فروش بيش از 14 ميليارد دلار تشکيل مي‌دهند. بيماران اغلب درمان را براي مدت‌هاي تمديد شده بدون نقطه پاياني ادامه مي‌دهند. مطالعات نشان داده‌اند که تا 70% استفاده از PPi براي انديکاسيون‌هاي غير تاييد شده است.

PDF متن کامل مقاله              HTML متن کامل مقاله

در دستاورد جالبی که می‌تواند بزودی رایانه‌ها را جایگزین انسان در امور پزشکی کند، محققان بیمارستان پزشکی دانشگاه ماستریخت، فرمولهای ریاضی طراحی کرده‌اند که بهتر از انسان، واکنش بیماران سرطانی به شیمی‌درمانی را تشخیص می‌دهند. هر مدل ریاضیاتی با جزئیات پزشکی شخصی و تاریخچه درمان هر بیمار تغذیه می‌شود و تا کنون یک مدل رایانه‌ای از سرطان ریه توانسته بهتر از پزشکان انسان علائم آینده بیمار را پس از رادیودرمانی یا شیمی‌درمانی پیش‌بینی کند. سازندگان این فرمولها معتقدند که بهتر است از این مدلها در عملکرد بالینی برای تصمیم‌گیریهای بهتر استفاده شود. محققان از مدلهای رایانه‌ای برای تعیین میزان زنده ماندن یک گروه 21 نفری از بیماران سرطان ریه، تعداد افرادی که با مشکل تنفس روبرو می‌شوند و تعداد افراد دارای مشکل بلع در طول دو سال، استفاده کردند. هرچه اطلاعات بیشتری در مورد بیماران مانند ساختار ژنتیکی آنها جمع‌آوری می‌شد، مدلهای رایانه‌ای از اهمیت بیشتری در تصمیم‌گیری در چگونگی واکنش به بیماریهای خاص برخوردار می‌شدند. دانشمندان اخیرا دریافته‌اند که تومورهای سرطانی میان بیماران متفاوت بوده و درمانهای مختلف طبق ژنتیک بیماران مورد نیاز است. مدلهای رایانه‌ای می‌تواند در محاسبه این بررسی پیچیده ریاضیاتی موثر باشد.

پروژه شبکه تحقیقات اطلس ژنوم سرطانی با طراحی الگوریتم اختصاصی، امکان آنالیز ژنوم انسانی برای جهش های سرطانی را فراهم کرده است. نکات مبهم فراوانی درخصوص نحوه شکل گیری و رشد سلول های سرطانی وجود دارد و ژنوم انسانی این پیچیدگی‌ها را چند برابر می‌کنند. با استفاده از الگوریتم اختصاصی ++Dendrix که برای آنالیز ژنوم انسانی دخیل در جهش‌های سرطانی طراحی شده است، محققان قادر به شناسایی مشخصات ژنتیکی نوعی از سرطان خون موسوم به لوسمی میلوئیدی حاد شده‌اند. این الگوریتم اختصاصی با کمک رایانه، اطلاعات ژنتیکی یا ژن‌های موجود در سلول‌های سرطانی را با ژنوم‌های سلول‌های سالم بیمار مقایسه می کند.
با آنالیز تفاوت‌های موجود در هر دو مجموعه داده‌ها، الگوریتم ++Dendrix قادر به شناسایی تعداد معدودی از ژن‌ها در بین میلیون ها ژنی می‌شود که می‌توانند تحریک‌کننده سرطان باشند؛ با این اقدام پزشکان قادر به توسعه داروهایی خواهند بود که ژن های خاص و درست سرطانی را هدف قرار می دهند. جهش ژنی بطور طبیعی در بدن روی می دهد و حتی افراد بدون سابقه خانوادگی ابتلا به سرطان هم ممکن است دچار این بیماری شوند؛ اما با استفاده از این الگوریتم منطقه بالقوه سرطانی براحتی شناسایی می شود.
در پروژه تحقیقات اطلس ژنومی سرطان که محققان دانشگاه واشنگتن نیز مشارکت داشته اند، محققان با استفاده از الگوریتم ++Dendrix موفق به شناسایی 13 جهش ژنتیکی در بیماران مبتلا به لوسمی میلوئیدی حاد شده‌اند که نشان می‌دهد، میانگین تعداد جهش‌های ژنتیکی این دسته از بیماران از میانگین تعداد جهش های ژنتیکی در افراد بزرگسال مبتلا به سرطان کمتر است. نتایج این دستاورد در مجله Medicine‌ منتشر شده است.

اخیرا روشی برای رهاسازی DNA و RNA درون یک سلول سرطانی ارائه شده است. در این روش از مولکول‌های چربی در مقیاس نانو استفاده می‌شود. پزشکی مدرن بدنبال این است که از داروهای کوچک استفاده کند؛ داروهایی که حاوی مسکن‌هایی نظیر آسپرین و آنتی‌بیوتیک‌هایی نظیر پنی‌سیلین هستند. این داروها طول عمر بشر را افزایش می‌دهند. اخیرا محققان روشی یافته‌اند که با استفاده از آن می‌توان رهاسازی دارو را در مقیاس نانو انجام داد که این روش کارایی بیشتری نسبت به روش‌های پیشین دارد. با رهاسازی DNA و RNA درون یک سلول خاص، می‌توان به‌ صورت خاص یک ژن را روشن یا خاموش کرد. از سوی دیگر یک سیستم نانومقیاس درون بدن قرار می‌گیرد که می‌تواند امکان ردیابی دارو را در بافت‌های خاصی فراهم کند، همچنین این سیستم می‌تواند در یک دوره زمانی تعریف شده رهاسازی را انجام دهد.
«دانیل آندرسون» از موسسه فناوری ماساچوست و از محققان این پروژه می‌گوید: هر روز درک دانشمندان از پایه و اساس بیماری‌ها بیشتر می‌شود، در حال حاضر مشخص شده است که ژن‌های ویژه‌ای می‌توانند برای درمان یک بیماری مفید باشند. اما سوال اینجاست که ما چگونه می‌توانیم از این مزیت استفاده کنیم؟ محققان این پروژه روش تازه‌ای برای رهاسازی DNA و RNA به‌ درون سلول‌های هدف ارائه کردند. آنها از این روش برای درمان سرطان استفاده کردند؛ البته این رهاسازی ژن می‌تواند برخی از عواملی را که موجب آسیب دیدن ژن می‌شود، کنترل کند. «آندرسون» می‌گوید: ژن‌های متعددی هستند که ما فکر می‌کنیم باید خاموش یا روشن شوند این کار، نوعی درمان محسوب می‌شود.
یک روش مرسوم این است که از RNAi برای تغییر و تنظیم بیان ژن استفاده کرد. siRNA می‌تواند پیش از این که RNA پیامبر موجب تولید پروتئین شود، آن را از بین ببرد. پژوهشگران امیدوارند که siRNA دلخواه خود را درون سلول‌های مورد نظر رهاسازی کنند. برای این کار محققان این پروژه از موادی موسوم به لیپیدوید استفاده کردند که مولکول‌های چربی بوده که قادر به رهاسازی siRNA است. نتایج این پروژه نشان داد که این سیستم می‌تواند siRNA را در سلول سرطانی رهاسازی کرده و موجب کوچک شدن تومور سرطانی در حیوانات شود. در حال حاضر محققان در حال تست این سیستم روی انسان هستند. همچنین این گروه تحقیقاتی از روشی موسوم به اوریگامی اسید نوکلئیک استفاده کردند تا DNA و RNA را به شکل دلخواهی تا کنند و از آن برای درمان سرطان استفاده کنند. این تیم تحقیقاتی در سال 2012 نشان داد که نانوذرات DNA تاشده که با مولکول‌های فولات برچسب زده شده، می‌تواند گیرنده‌های فولات بیشتری روی سطح سلول‌های سالم ایجاد کند.

تحقیقات صورت گرفته توسط محققان دانشگاه هاروارد نشان می دهد، افرادی که در خواب خروپف کرده و بیش از 9 ساعت می خوابند، دو برابر بیش از سایرین در معرض ابتلا به سرطان روده قرار دارند. این مطالعه رابطه معناداری بین مدت زمان خواب و احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ را بویژه در بین افرادی که دچار اضافه وزن هستند یا در هنگام خواب خروپف می کنند، نشان می‌دهد. افراد دچار آپنه انسدادی خواب بدلیل مختل شدن خواب ناشی از قطع تنفس، بیشتر خسته شده و تمایل به خواب طولانی تری دارند. نتایج بدست آمده در این تحقیق نشان می دهد، آپنه انسدادی خواب یا خروپف همراه با قطع تنفس نقش موثری در افزایش خطر ابتلا به سرطان ایفا می کند.
«دکتر ژوهانگ ژانگ» از محققان دپارتمان پزشکی دانشگاه هاروارد تأکید می کند: این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین مدت زمان خواب، کیفیت خواب و خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ انجام شد که نشان می دهد، افرادی که در خواب خروپف کرده و دچار انسداد راه های هوایی فوقانی هستند، بدلیل محرومیت از دریافت مقدار مناسب اکسیژن، دو برابر بیش از سایرین در معرض ابتلا به سرطان روده بزرگ قرار می گیرند. اختلال ناشی از آپنه خواب علاوه بر اثرگذاری بر کیفیت خواب و افزایش خستگی و خواب آلودگی، در مدل های حیوانی توسعه رشد تومور سرطانی را نشان داده است. برای دریافت اطلاعات بیشتر اینجا و مشاهده متن کامل مقاله اینجا را کلیک نمایید.

براساس گزارش انجمن بین‌المللی غذا 50 درصد از افراد به دریافت پروتئین بیشتری در رژیم غذایی خود علاقه‌مند هستند و37 درصد معتقدند که پروتئین به کاهش وزن آنان کمک می‌کند. در تحقیق جدید منتشر شده، محققان دریافتند مصرف بالای پروتئین در زنان با کاهش وزن آنان مرتبط است. محققان دانشگاه "مینی سوتا " در تحقیق ملی که بر روی 1824 زن میانسال 40تا 60ساله انجام شد منابع پروتئینی و میزان نیاز بدن به آنها و همچنین گزارش‌های مربوط به مصرف بالای پروتئین و جلوگیری از اضافه وزن را بررسی کردند و گزارش‌های مقدار مصرف پروتئین به طور متناوب باهم مقایسه شدند.
آنان دریافتند منابع پروتئینی مصرفی اکثر زنان مناسب بود و در اکثر زنان میزان پروتئین دریافتی روزانه و انرژی حاصل از آن مشخص شده بود. مصرف پروتئین در 43 درصد از زنان (بیشتر از نیمی از زنان چاق) به عنوان شیوه‌ای در جلوگیری از افزایش وزن گزارش شده است. اثرگذاری این شیوه به دو عامل میزان مصرف پروتئین و مدیریت وزن بستگی دارد. محققان این تحقیق اظهارکردند: میزان مصرف بالای پروتئین برای کاهش وزن در این شرکت‌کنندگان به میزان مصرف پروتئین توصیه شده توسط انجمن مشاوره رژیم غذایی بوده است. آموزش در میزان مصرف روزانه پروتئین لازم، تاثیر استفاده از این روش را افزایش می‌دهد. وی توصیه می‌کند با توجه به روند اضافه وزن در افراد شناسایی شده، شیوه‌های موثر و عوامل مرتبط با کاهش وزن موفق و پیشگیری از افزایش وزن بسیار مهم است.

شاید مغز جای واضحی برای جست‌وجوی درمان‌های ممکن چاقی نباشد؛ اما محققان دانشگاه پنسیلوانیا می‌گویند کاشت یک دستگاه با قابلیت تحریک منطقه خاصی از مغز می‌تواند به مهار اجبار در پرخوری کمک کند. پژوهش جدید بر روی موشهای چاق نشان داد تحریک عمیق مغز که شامل کاشت یک دستگاه برای ارسال پالسهای الکتریکی به اهداف دقیق در مغز بوده، می‌تواند رفتارهای مرتبط با چاقی مانند خوردن مفرط را کاهش دهد.
در ابتدا ایده استفاده از کاشت‌های مغزی برای درمان چاقی به نظر دور می‌رسید اما محققان قصد داشتند بخشی از مغز موسوم به هسته اکومبنس را هدف‌گیری کنند که یک ساختار کوچک در مرکز پاداش مغز بوده و در رفتارهای اعتیادآور نقش ایفا می‌کند. از آنجایی که خوردن مفرط و دیگر رفتارهای مرتبط با چاقی با کمبود یک ماده شیمیایی موسوم به دوپامین مرتبط هستند، محققان از تحریک عمیق مغز برای فعالسازی گیرنده دوپامین نوع دو در هسته اکومبنس موشها استفاده کردند. این موشها با قرار گرفتن در معرض این تحریک، میزان غذای بسیار کمتری را مصرف می‌کردند. اگر درمان یاد شده در نهایت بر روی انسانهای چاق مورد استفاده قرار بگیرد، این دستگاها می‌توانند بطور مداوم روشن شده و قدرت پالسهای الکتریکی بسته به نیازهای فردی بیمار تنظیم شود. این نوع درمان همچنین می‌تواند جایگزینی برای جراحی خطرناک چاقی مفرط و همچنین یک شیوه موثرتر از موارد دارویی رایج باشد. از تحریک عمیق مغز در حال حاضر به عنوان راهی برای کاهش تومورها در بیماران مبتلا به پارکینسون استفاده شده و دانشمندان اکنون در حال بررسی بیشتر برای فواید درمانی آن در اختلال وسواس جبری و افسردگی هستند.

برگزار کننده: انجمن متخصصین گوارش و کبد ایران
زمان برگزاری: ۶ الی ۸ آذر ۱۳۹۲
ارسال خلاصه مقالات : ۱۵/۷/۱۳۹۲
مکان برگزاری: تهران، بیمارستان میلاد

سایت همایش

این سمپوزیوم در تاریخ ۹ خرداد ۱۳۹۲ توسط پژوهشکده علوم غدد و متابولیسم دانشکاه علوم پزشکی شهید بهشتی در محل پژوهشکده غدد درون ریز ومتابولیسم برگزار خواهد شد. مباحث این سمپوزیوم شامل تقسیم بندی وایمونوهیستوشیمی، تصویربرداری و"نمونه برداری از سینوس پتروزال تحتانی"، رویکرد"تومورهای اتفاقی هیپوفیز"، رویکرد" پرولاکتینوما"، کاربرد آنالوگهای سوماتواستاتین می باشد.

اطلاعات بیشتر

نوعی هورمون با کمک به بدن برای تولید انسولین، درمان جدیدی را برای بیماران مبتلا به دیابت ارائه می‌دهد و نیاز آن‌ها به تزریق روزانه انسولین را برطرف می‌کند. محققان دانشگاه هاروارد دریافتند که هورمونی به نام betatrophin رشد سلول‌هایی که انسولین را به درون خون بدن ترشح می‌کنند، ارتقا می‌دهد. در تحقیقات انجام‌شده، این هورمون موجب شد که موش‌ها سلول‌های انسولین را 30 برابر سریع‌تر از حالت معمول تولید کنند. محققان بر این باورند که این هورمون می‌تواند درمان بسیار کارآمدتری را برای بیماران دیابت 2 ارائه دهد. در این روش به جای تزریق روزانه برای کنترل میزان قند خون، بیماران هورمون مزبور را هر هفته یا ماهانه و در خوشبینانه‌ترین حالت، سالانه به بدن خود تزریق می‌کنند.
انسولین در ارگانی به نام لوزالمعده تولید می‌شود و دانشمندان حاضر در این پروژه دریافتند که betatrophin منجر به رشد جهشی سلول‌ها در این عضو از بدن می‌شود. گفته می‌شود این تحقیق هنوز در مراحل ابتدایی خود قرار دارد و هنوز چندین سال تا ارائه یک درمان برای انسان با استفاده از این هورمون زمان لازم است. دیابت 2 نوعی یک بیماری مادام‌العمر است و زمانی رخ می‌دهد که بدن به میزان کافی انسولین خود را تولید نمی‌کند. انسولین هورمونی است که به کنترل سطح گلوکز در خون کمک می‌کند. در صورتی که این بیماری درمان نشود، میزان بیش از اندازه گلوکز در خون می‌تواند به شریان‌های خونی و دیگر ارگان‌ها آسیب برساند و به نابینایی یا از دست دادن جوارح بینجامد. جزئیات این تحقیق در مجله Cell انتشار یافت.

محققان دانشگاه واشنگتن یک حسگر زیست‌پزشکی را با استفاده از نانومیله‌های طلا، برای تشخیص افزایش لیپوکالین ‏وابسته به ژلاتیناز نوتروفیل بعنوان یک زیست‌نشانگر آسیب‌های حاد کلیه ساخته‌اند. ‏ یافته‌های «اِوان کراش» و همکارانش در ‏دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن تشخیص آسیب‌های جدی کلیه را به سادگی از طریق ‏فرو بردن یک کاغذ آزمایش در ادرار میسر کرده است. زیست‌نشانگرها عموما مولکول‌ها یا پروتئین‌های ‏کوچکی در بدن هستند که با تغییر غلظت در بدن به بیماری و یا درمان پاسخ می‌دهند. ‏«کراش» معتقد است که این فناوری مبتکرانه بررسی عملکرد کلیه را بصورت بالینی و با ‏هزینه کمتر فراهم می‌آورد. ‏
برای ساخت این حسگر از روشی به نام زیست‌حسگری پلاسمونیک استفاده شده است ‏که قادر به شناسایی مقادیر بسیار کم زیست‌نشانگرهاست. با این حال پادتن‌های طبیعی عمر ‏کوتاهی داشته، بسیار گران قیمت بوده و نیازمند زمان طولانی برای ایجاد و بکارگیری هستند. ‏از این رو این محققان پادتن‌هایی مصنوعی را ابداع کرده‌اند. برای ساخت این زیست‌حسگر پلاسمونیک از فرایندی به نام نشانگذاری ‏زیست‌مولکولی استفاده شده است که شامل متصل کردن پروتئین‌های هدف به سطح ‏نانومیله‌ها و سپس اضافه کردن مولکول‌هایی کوچک در اطراف پروتئین برای تشکیل یک لایه پلیمری در بیرون از نانومیله‌هاست. با خارج کردن پروتئین‌های هدف حفراتی روی ‏سطح نانومیله‌ها به جای می‌ماند که همان پادتن‌های مصنوعی نام دارند. هنگامی که نانومیله‌ها ‏همراه با پادتن‌های مصنوعی در تماس با ماده‌ای نظیر ادرار که حاوی پروتئین هدف است ‏قرار می‌گیرند، حفرات بصورت پازل توسط پروتئین هدف پر می‌شوند. با تابش نور به نانومیله‌های طلا، الکترون‌های فلز تحریک‌ شده و شروع به نوسان می‌کنند. ‏دو رنگ یا باند موجود در طیف ساطع‌ شده از نانومیله نشان می‌دهد که کدام بخش از نور ‏تابیده جذب و کدام پراش شده است. زمانی که ماده‌ای به نانومیله متصل باشد، موقعیت یکی از ‏باندها به مکانی دیگر انتقال یافته و باعث تغییر رنگ خواهد شد که این تغییر نشان‌دهنده ‏چسبیدن پروتئین زیست‌نشانگر به نانومیله است. در نتیجه اندازه‌گیری میزان زیست‌نشانگر با ‏تغییر رنگ امکان‌پذیر است. ‏
این محققان در تلاشند تا عملکرد موفقیت‌آمیز زیست‌نشانگر ‏NGAL‏ را به عنوان ‏مدلی برای جایگزینی پادتن‌های طبیعی با پادتن‌های مصنوعی سایر پروتئین‌ها بکار گیرند. ‏این محققان، جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ ‏«Advanced Functional ‎Materials‏» منتشر کرده‌اند.‏

خواص زیست مکانیکی نانو مقیاس غضروف‌ها در مفاصل می‌تواند آرتروز استخوان را در مراحل اولیه تحت تاثیر قرار دهد. این خواص زیست مکانیکی غضروف‌ها موجب می‌شود تا در طول فعالیت‌های فیزیکی سریع، غضروف‌ها مستعد آسیب باشند. آرتروز استخوان یکی از مشکلات رایج است که بیش از یک سوم افراد کهنسال از آن رنج می‌برند. در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. یافته‌های این پژوهش می‌تواند برای شناسایی بیماری در مراحل مقدماتی مفید باشد، همچنین مهندسان بافت می‌توانند از این یافته‌ها برای ترمیم غضروف‌های آسیب‌دیده در بیماران استفاده کنند.
«آلن گرودزینسکی» از موسسه فناوری ماساچوست و نویسنده اول این مقاله می‌گوید: این روش می‌تواند برای شناسایی مراحل اولیه از دست دادن توانایی در اثر فعالیت‌های بدنی روزانه نظیر بلند کردن اجسام یا دویدن و پریدن مفید باشد. همچنین پزشکان می‌توانند از این روش استفاده کرده و بخش آسیب دیده را ارزیابی و در صورت نیاز ترمیم کنند، با این کار بیمار مطمئن می‌شود که قادر به ادامه فعالیت‌های روزانه است.
آرتروز استخوان، یک بیماری دردناک است که در اثر از بین رفتن بخشی از غضروف ایجاد می‌شود. غضروف بافت محکم و انعطاف‌پذیری است که به‌ عنوان بالشتکی برای استخوان محسوب می‌شود، غضروف‌ها مانع از سایش استخوان‌ها به یکدیگر می‌شوند. در مراحل اولیه این بیماری، غضروف مولکولی به‌ نام گلیکوسامینوگلیکان را از دست می‌دهد. از دست رفتن این مولکول موجب می‌شود غضروف توانایی مقاومت در برابر فشارها در اثر فعالیت‌های فیزیکی را از دست دهد.
تا کنون اطلاعات اندکی درباره  گلوکزامینو گلیکان وجود داشته است. محققان نمی‌دانند که چگونه کمبود گلیکوسامینوگلیکان موجب کاهش عملکرد غضروف در حین فعالیت‌های فیزیکی روزانه می‌شود. برای یافتن پاسخ این سوال، این تیم تحقیقاتی سیستم جدیدی ارائه کردند که با استفاده از آن می‌توان خواص زیست مولکولی غضروف را در حین وارد شدن فشار به آن مورد بررسی قرار داد. در حین فعالیت‌های فیزیکی فشارهای مختلفی به غضروف وارد می‌شود که این فشارها در دامنه زمانی متفاوت اعمال می‌شود. اگر غضروف، گلیکوسامینوگلیکان را از دست بدهد، استحکام آن کاهش می‌یابد.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد: کاهش  گلوکزامینو گلیکان در مراحل اولیه می‌تواند روی خواص نانومقیاس غضروف اثرگذار باشد. با این کار توانایی بافت برای مقاومت در برابر فعالیت‌های شدید فیزیکی کاهش می‌یابد. این گروه نشان دادند که اگر این تغییر خواص سطحی نانومقیاس در غضروف اتفاق بیفتد، محققان آن را شناسایی کرده و به بیمار توصیه‌هایی برای تعدیل فعالیت روزانه ارائه می‌کنند. یافته‌های این پژوهش در قالب مقاله‌ای در نشریه «Biophysical Journal» به چاپ رسیده است.

برگزار کنندگان: مرکز تحقیقات ایمونولوژی آسم و آلرژی دانشگاه علوم پزشکی تهران، انجمن آسم و آلرژی ایران، مرکز تحقیقات ایمونولوژی آسم و آلرژی، کمیته کشوری آسم و آلرژی مرکز مدیریت بیماری ها
زمان برگزاری: ۱۷ الی ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۲
مکان برگزاری: تهران، مرکز طبی کودکان

سایت همایش

یک درمان سرطانی با تهاجم کم که بدون آسیب رساندن به بافتهای سالم اطراف، در تومورها سوراخهای کوچک ایجاد کرده، می‌تواند جدیدترین سلاح در جنگ علیه سرطان باشد. شیوه الکتروپوراسیون برگشت‌ناپذیر از میلیون‌ها پالس الکتریکی در ثانیه برای کشتن سلولهای سرطانی استفاده کرده اما به بافتهای اطراف آسیب نمی‌رساند. به گفته محققان مرکز سرطان یادبود اسلوان- کترینگ در نیویورک، این شیوه بویژه برای درمان سرطانهای کبد، ریه، لوزالمعده و دیگر سرطانهای نزدیک به رگهای خونی، اعصاب و ساختارهای حساس دیگر مفید است.
درمان سرطانهای نزدیک به مناطق حساس معمولا نیازمند جراحی و شیوه‌ای موسوم به ترموابولاسیون(کشتن سلولها در دمای بسیار بالا) است. اما این کار می‌تواند بافتهای سالم را نیز از بین برده و برای رگهای حونی، عصبها و غدد نزدیک خطر ایجاد کند.
در این پژوهش 25 بیمار سرطانی شرکت کردند که این بیماری در بخشهای مختلف بدن آنها پراکنده شده بود. میانگین اندازه تومورها در این افراد دو سانتیمتر بود. بدلیل نزدیک بودن این ضایعات به مناطق حساس، از شیوه الکتروپوراسیون برگشت‌ناپذیر در این بیماران برای درمان استفاده شد. محققان تمام 30 جلسه درمانی را بدون مشکل تکمیل کردند که نشانگر ایمن بودن این شیوه برای بررسی‌های بیشتر در کارآزماییهای بالینی بزرگتر است. این یافته‌ها در سی و هشتمین نشست علمی سالانه انجمن رادیولئژی مداخله‌ای در نیواورلئان ارائه شده است.
در این شیوه برشی به اندازه سر مداد ایجاد شده و یک دستگاه کوچک برای هدف قرار دادن تومورها درون آن قرار می‌گیرد. سپس میدانهای الکتریکی قوی برای ایجاد سوراخهای کوچک در غشای سلول سرطانی تولید می‌شود. این کار با اختلال در تعادل مولکولهای درون و بیرون سلول باعث از بین رفتن آنها می‌شود. از آنجایی که این شیوه گرما یا سرما تولید نمی‌کند، از آسیب رسیدن به سایر سلولهای اطراف نیز جلوگیری می‌شود. این امر باعث ایده‌آل شدن روش الکتروپوراسیون برگشت‌ناپذیر برای درمان تومورهای نزدیک به بافتهایی می‌شود که در برابر آسیب حساس هستند. با افزای قدرت و طول پالسهای الکتریمی می‌توان سوراخهای درون این تومورها را بطور دائم باز نگهداشت. این امر باعث ایجاد آسیبهای میکروسکوپس به سلولها و مرگ آنها می‌شود. ترکیب جراحی با تهاجم کم و این شیوه می‌تواند به بهبود سریعتر با جراحت بافت کمتر منجر شده و امید است که بتواند نتیجه بلند مدت بهتری نسبت به جراحی‌های سنتی ارائه کند.

محققان مرکز تحقیقات سرطان انگلستان در دانشگاه کمبریج و همچنین دانشمندان هلندی خبر از کشف نوع جدیدی از سرطان روده داده اند که پیامدهای بدتری را در مقایسه با سایر سرطان های روده بزرگ دارد و در مقابل درمان های خاص، مقاومت نشان می دهد. محققان با بررسی بر اطلاعات 146 ژن مرتبط با سرطان روده که از 11 هزار بیمار به دست آمده بود متوجه شدند که بیش از یک چهارم افراد مبتلا به نوع جدیدی از سرطان روده شده اند که پیش از این در زیر مجموعه هیچ کدام از سرطان ها دیده نشده بود. برای این دسته از بیماران مبتلا به نوع جدید سرطان روده، احتمال بدتر شدن، تهاجمی تر شدن تومورها و همچنین مقاومت به داروهایی درمانی نظیر "ستوکسیمب"، زیاد گزارش شده بود.
داروی "ستوکسیمب"، مولکولی موسوم به گیرنده فاکتور رشد اپیدرمال "EGFR" را که با بروز سرطان مرتبط است، مورد هدف قرار می دهد. آزمایش های دیگر نیز نشان داده است که احتمال گسترش متفاوت این نوع جدید از تومورها نسبت به تومورهای دیگر بیشتر است که نشان از تهاجمی بودن این تومورها می دهد. دکتر"لوییز ورمویلن"، سرپرست این پژوهش می گوید: "ما با مطالعه بر چگونگی رفتار ژن ها در تومور، زیر مجموعه جدیدی از سرطان روده را شناسایی کرده ایم. این امر امکان آزمایش سریع و آسان تشخیص این نوع سرطان را در اختیار محققان می دهد. مطالعات ما نشان می دهد که این سرطان در همان مراحل ابتدایی، سیر تکثیر و گسترش خود را شروع می کند. در حال حاضر باور ما بر این است که تفاوت این سه نوع سرطان، ریشه در سلول منشا تومور دارد تا هر گونه جهش ژنتیکی."
"کیت لاو" رییس مرکز تحقیقات سرطان انگلستان نیز در این رابطه می افزاید: "از آنجایی که ماه آوریل، ماه آگاهی رسانی سرطان روده است، این نوع تحقیقات اهمیت در نظر گفتن رفتار خاص ژن ها در کنار جهش را به دانشمندان گوشزد می کند." بر اساس این گزارش، شانس بقای مبتلایان به سرطان روده طی 40 سال گذشته دو برابر شده است که درک بهتر و انجام تحقیقات زیاد مسبب این اتفاق خوب شده است. این یافته علمی در مجله "Nature Medicine" منتشر شده است.

امروزه براي درمان ديسپلازي درجه بالا و کارسينوم داخل مخاطي (intramucosal) در مبتلايان به مري بارت، به صورت فزاينده‌اي از تخريب (ablation) آندوسکوپيک استفاده مي‌شود. اين رويکرد بسيار موثر است ولي قادر به علاج سرطان‌هايي که به غدد لنفاوي متاستاز داده باشند، نيست. متاسفانه رزکسيون آندوسکوپيک مخاط (روش استاندارد براي مرحله‌بندي T به منظور هدايت درمان‌هاي بعدي اين بيماران) هم نمي‌تواند درگيري غدد لنفاوي را در تمامي موارد شناسايي کند. در نتيجه بسياري از جراحان با تمسک به ميزان بالاي متاستازهاي پيش‌بيني‌نشده به غدد لنفاوي، انجام ازوفاژکتومي را به جاي تخريب و رزکسيون آندوسکوپيک مخاط توصيه مي‌کنند. با اين حال، ميزان اين متاستازها در گزارش‌هاي مختلف تفاوت‌هاي زيادي داشته است.
به منظور ارزيابي فراواني متاستاز به غدد لنفاوي در مبتلايان به مري بارت دچار ديسپلازي درجه بالا يا کارسينوم داخل مخاطي، پژوهشگران يک مرور نظام‌مند انجام دادند و 70 گزارش مرتبط جمعا شامل 1874 بيمار اين چنيني را که تحت ازوفاژکتومي قرار گرفته بودند، شناسايي کردند. از ميان 524 بيمار مبتلا به ديسپلازي درجه بالا هيچ‌کدام متاستاز به غدد لنفاوي را نشان نمي‌دادند. از 1350 بيمار مبتلا به کارسينوم داخل مخاطي هم فقط 26 نفر داراي متاستاز به غدد لنفاوي بودند (93/1%، فاصله اطمينان 95%: 66/2-19/1%).
اين داده‌ها قويا نشان مي‌دهند که در مبتلايان به مري بارت وجود ديسپلازي درجه بالا به تنهايي (در صورت طبقه‌بندي دقيق)، با متاستاز به غدد لنفاوي همراهي ندارد. در مبتلايان به مري بارت و کارسينوم داخل مخاطي، خطر متاستازهاي پيش‌بيني‌نشده به غدد لنفاوي 2%-1% برآورد شده که با ميزان گزارش‌شدة مرگ‌ومير ناشي از ازوفاژکتومي (اغلب بيشتر از 2%) قابل مقايسه و حتي از آن کمتر است. به منظور مرحله‌بندي T مري بارت و ديسپلازي در يک ضايعه قابل رويت، انجام رزکسيون آندوسکوپيک توصيه مي‌شود. در صورتي که ضايعه تهاجم به زيرمخاط را نشان ندهد، درمان تخريبي مناسب خواهد بود. جراحان و متخصصان گوارش بايد توجه کنند که نگراني از متاستاز به غدد لنفاوي در اين بيماران، انجام ازوفاژکتومي را توجيه نمي‌کند. به علاوه، در مواردي که مرحله‌بندي بر اساس رزکسيون آندوسکوپيک مخاط فقط وجود ديسپلازي درجه بالا يا کارسينوم داخل مخاطي را نشان بدهد، اين داده‌ها بر عدم نياز به سونوگرافي آندوسکوپيک تاکيد مي‌کنند.

ثابت شده که هم انتکاوير (entecavir) و هم تنوفووير (tenofovir) به عنوان خط اول تک‌درماني براي عفونت مزمن ويروس هپاتيت HBV) B) موثر و بي‌خطر هستند. اما درمان ترکيبي با اين داروهاي ضد ويروسي خوراکي و بسيار قوي، تاکنون در يک مطالعه بزرگ و داراي طراحي مناسب ارزيابي نشده است. پژوهشگران يک کارآزمايي تصادفي‌شده غير کور و چندمرکزي با حمايت شرکت‌هاي داروسازي انجام دادند تا در 379 بيمار مبتلا به عفونت HBV قبلا درمان‌نشده، به مقايسه انتکاوير (5/0 ميلي‌گرم روزانه) به تنهايي با انتکاوير به اضافه تنوفووير (300 ميلي‌گرم روزانه) بپردازند. وضعيت HBeAg در اين بيماران به خوبي مشخص شده بود (264 نفر مثبت و 115 نفر منفي). در مجموع، 197 بيمار درمان ترکيبي و 182 بيمار تک‌درماني با انتکاوير را دريافت کردند.
پيامد اصلي مطالعه عبارت بود از غير قابل شناسايي بودن HBV DNA (کمتر از 50 واحد بين‌المللي در ميلي‌ليتر) در هفته 96 درمان. اين پيامد در گروه‌هاي دريافت‌کننده درمان ترکيبي و تک‌درماني مشابه بود (به ترتيب 2/83% و 4/76%). ميزان تبديل سرمي (منفي شدن) HBAg در بيماران مثبت از نظر HBeAg نيز در دو گروه تفاوتي نداشت. در هيچ‌کدام از گروه‌ها مقاومت ايجاد نشد و بي‌خطري درمان در هر دو گروه نيز مشابه مطالعات قبلي بود.
اين کارآزمايي بزرگ و با روش مناسب نشان مي‌دهد که درمان ضد ويروسي با انتکاوير به اضافه تنوفووير در مبتلايان به عفونت HBV مزيت معني‌داري از نظر باليني ندارد. پزشکان بايد از تجويز درمان ترکيبي با اين داروها در خط اول پرهيز کنند زيرا اين درمان هيچ مزيتي از نظر کارآمدي ندارد ولي بسيار گران‌تر است.

سندرم روده تحريک‌پذير (IBS) به اين صورت تعريف مي‌شود: احساس ناراحتي در شکم يا دل درد همراه با تغيير عادت روده‌اي و بدون حضور هر گونه بيماري عضوي که به مدت حداقل 3 روز در ماه طي 3 ماه گذشته تجربه شده باشد. شيوع IBS در آمريکاي شمالي حدود 10%-5% است و حداکثر شيوع در محدوده سني 39-20 سال ديده مي‌شود.
دل درد، رايج‌ترين علامت اين سندرم است و اغلب از سوي بيمار به شکل احساس کرامپ توصيف مي‌گردد. فقدان درد شکم اساساً تشخيص IBS را رد مي‌کند. ساير علايم شايع IBS عبارتند از: اسهال، يبوست يا تناوب بين اسهال و يبوست. هدف از درمان، تسکين علايم و بهبود کيفيت زندگي است. به نظر مي‌رسد با ورزش کردن، مصرف آنتي‌بيوتيک‌ها، داروهاي ضد اسپاسم، روغن نعنا و مواد زيست‌يار (پروبيوتيک) مي‌توان به بهبود علايم کمک کرد. استفاده از ملين‌ها و داروهاي ضد اسهال بدون نسخه مي‌توانند فواصل دفع را بهبود بخشند اما تاثيري روي درد شکم ندارند. در مقايسه با درمان‌‌هاي معمول، درمان با داروهاي ضد افسردگي و نيز درمان‌هاي روانشناختي هم در بهبود علايم اثربخش هستند. لوبي‌پروستون براي درمان «IBS با غلبه يبوست» موثر است. آلوسترون (مصرف آن با محدوديت‌هايي در ايالات متحده همراه است) و تگاسرود (در ايالات متحده تنها براي موارد اورژانس در دسترس است) براي درمان بيماراني که علايم شديد دارند و به درمان‌هاي معمول پاسخ نداده‌اند، تاييد شده‌اند.

PDF متن کامل مقاله                HTML متن کامل مقاله

سازمان غذا و داروي آمريکا (FDA) اخيرا کپسول‌هاي آهسته‌رهش 400 ميلي‌گرمي مزالامين با نام تجاري دلزيکول (Delzicol) را براي درمان کوليت اولسراتيو مورد تاييد قرار داده است. پيش‌بيني شده است فرمولاسيون جديد مزالامين در ماه آينده سال ميلادي جاري وارد بازارهاي دارويي جهان شود. دلزيکول براي درمان کوليت اولسراتيو فعال خفيف تا متوسط و نيز به‌عنوان درمان نگهدارنده اين بيماري مورد استفاده قرار مي‌گيرد.

برگزار کننده: مرکز تحقیقات هماتولوژی و انکولوژی دانشگاه علوم پزشکی گلستان
زمان برگزاری: 8 الی 10 آبان 1392
ارسال خلاصه مقالات: 15/3/1392
مکان برگزاری: گرگان

سایت همایش

برگزار کننده: مرکز تحقیقات آلرژی دانشگاه علوم پزشکی شیراز
زمان برگزاری: 18 الی 19 اردیبهشت ۱۳۹۲
مکان برگزاری: شیراز

سایت همایش

محققان بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون موفق به ساخت یک کلیه کاربردی در آزمایشگاه شدند که پس از پیوند به موش قادر به دفع مایعات شده است. این کلیه مهندسی شده بر روی چارچوب ابتدایی یک کلیه موجود ساخته شده است. در حالیکه کار بیشتری برای استفاده از این فناوری در ساخت کلیه انسان مورد نیاز بوده، محققان امیدوارند که در نهایت چنین شیوه‌ای بتواند به عنوان یک گزینه جدید برای افراد دارای مشکلات کلیوی و نیازمند پیوند عضو مورد استفاده قرار گیرد. از آن جایی که این اندام از سلول‌های خود فرد ساخته می‌شود، خطر دفع آن توسط سیستم ایمنی بدن بسیار کمتر خواهد بود.
محققان برای ساخت این کلیه آزمایشگاهی ابتدا کلیه‌های موش را برداشته و آنها را در حلال شوینده که تمام سلولهای زنده را از این اندام حذف کرده، قرار دادند تا در نهایت تنها یک چارچوب از پروتئین‌های لیفی باقی بماند. این پژوهشگران، سپس با استفاده از سلولهای بند ناف انسان و سلولهای کلیه از موشهای نوزاد، یک کلیه جدید را بر روی این چارچوب ساختند. آنها برای پراکنده کردن این سلولها بر روی چارچوب، اختلاف فشار ایجاد کردند که سلولهای جدید را در جای درست خود در کلیه قرار می‌دهد. این اندام مهندسی شده در اتاقک‌های حاوی مواد مغذی برای شبیه‌سازی درون بدن پرورش یافتند. سپس این کلیه‌ها به موشهایی که یک کلیه آنها حذف شده بود، پیوند زده شد.
هنگامی که یک منبع خون به این کلیه‌ها متصل شد، آنها برای فیلتر کردن خون و تولید ادرار به کار افتادند. با این حال به گفته دانشمندان، این اندام جدید مانند کلیه‌های طبیعی موشها کار نکرده از این رو این شیوه باید بیشتر اصلاح شود. پیش از این دانشمندان یک شیوه چارچوب سازی مشابه را برای ساخت قلبهای زیست‌مصنوعی نمایش دادند. در حالیکه محققان در این پژوهش جدید کلیه انسان را مهندسی نکرده‌اند، اما نشان دادند که می‌توان کلیه انسان را نیز تا چارچوب ابتدایی پاکسازی کرد. به لحاظ نظری، این چارچوبها در نهایت قابل پرورش با سلولهای بنیادی انسان برای شکل‌گیری کلیه کامل هستند.
البته این شیوه نمی‌تواند کلیه کامل را از ابتدا تولید کند بنابراین همچنان به اعضای اهدایی برای پیوند نیاز است اما از آنجایی که سلولهای زنده از کلیه‌های زیستی حذف شده، انطباق بافت بین اهدا کننده و گیرنده که در حال حاضر برای پیوند مورد نیاز است، ممکن است دیگر بطور جدی دنبال نشود. این پژوهش در مجله Nature Medicine منتشر شده است.

پرتودرماني يا راديوتراپي (Radiation therapy) ‌يكي از مهم‌ترين شاخه‌هاي فيزيك پزشكي است. پرتودرماني به درمان بيماري با استفاده از پرتوهاي نافذ مانند پرتوهاي ايكس، آلفا، بتا و گاما كه يا از دستگاه تابيده مي‌شوند يا از داروهاي حاوي مواد نشاندارشده ساطع مي‌شوند گفته مي شود. كاربرد اصلي پرتو درماني در معالجه و يا تقليل امراض سرطاني است. پرتودرماني يكي از درمان‌هاي سرطان است كه در آن با تابانيدن اشعه بر توده سرطاني، سلول‌هاي سرطاني كشته مي‌شوند. پرتودرماني با اهداف و شيوه‌هاي متنوع و متفاوتي انجام مي‌شود. انجام پرتو درماني نياز به امكانات و محاسبات دقيق دارد. بايد دقيقا محاسبه شود كه چه ميزان اشعه به بدن تابانيده شود، اين ميزان اشعه بايد دقيقا بر هدف متمركز شود. از آنجا كه توده‌اي كه اشعه مي‌گيرد در عمق بدن قرار دارد، بايد اشعه طوري تابانيده شود كه اعضاي سر راه تحت تأثير قرار نگيرند به همين منظور گاهي اشعه كل مورد نياز را محاسبه مي‌كنند و از چند مسير اشعه را به بدن مي‌تابانند به طوري كه نهايتا ميزان كلي پرتو دريافتي براي كشتن سلول‌هاي سرطاني كافي باشد اما از آنجا كه اشعه به چند باريكه تقسيم شده و از چند زاويه به بدن تابانيده شده، اعضاي سر راه آسيب نمي‌بينند. نزديك دو سوم از بيماران سرطاني در جريان مداواي خود از پرتودرماني استفاده مي‌كنند. در سال 2004، اين تعداد در آمريكا به 1 ميليون نفر رسيد. در اين ميان، سرطان پروستات، سرطان ريه و سرطان سينه 56% معضلات را تشكيل مي‌دادند.

PDF متن کامل روش                متن کامل روش

دانشمندان دانشگاه هاروارد در حال طراحی ابزاری به نام «طحال بر روی تراشه» هستند که به طحال در انجام وظیفه‌اش به هنگام بروز بیماری شدید در بدن کمک می‌کند. وظیفه طحال، فیلترکردن جریان خون است و زمانی که اشخاص به طور شدیدی بیمار هستند و یا از آسیب‌های تروماتیک رنج می‌برند، گاهی اوقات این عضو به تنهایی قادر به برطرف کردن کامل پاتوژن‌ها نیست که این امر منجر به بروز مسمومیت عفونی مرگبار می‌شود. به منظور کمک به اجتناب از چنین امری، دانشمندان موسسه وایس در دانشگاه هاروارد در حال طراحی «طحال بر روی یک تراشه» هستند.
جریان خون بیمار از خلال این ابزار عبور می‌کند و این فرایند با ترکیب شدن نانومهره‌های مغناطیسی با خون آغاز می‌شود. این مهره‌ها با نسخه‌ای از پروتئین opsonin خون انسان که از لحاظ ژنتیکی مهندسی شده، پوشیده شده‌اند. این پروتئین به پاتوژن‌هایی از قبیل باکتری‌ها، ویروس‌ها، انگل‌ها، قارچ‌ها و سموم متصل می‌شود. ترکیب خون/مهره از خلال مجموعه‌ای از میکروکانال‌ها عبور می‌کند که برای بیرون کشاندن دوباره مهره‌ها به کار می‌روند. مهره‌ها پاتوژن‌ها را با خود حمل می‌کنند و اجازه می‌دهند که تمامی اجزای معمول جریان خون تمیزشده (از قبیل سلول‌ها و پروتئین‌ها) به بدن بیمار بازگردانده شوند. لازم نیست که پادبندها مانع از لخته‌شدن خون در درون میکروکانال‌ها شوند، زیرا سطوح درونی آن‌ها با ماده فوق آبگریز موسوم به SLIPS طراحی شده در دانشگاه هاروارد، پوشیده شده‌اند.
موسسه وایس، طراح این سیستم، به تازگی قراردادی 9.25 میلیون دلاری را از DARPA با هدف طراحی بیشتر ابزار جدید دریافت کرده است. دارپا به چنین فناوری علاقه‌مند است زیرا می‌تواند برای درمان سربازانی که در کارزارهای جنگ آسیب می‌بینند، از آن بهره برد. دانشمندان در حال طراحی آزمایش این فناوری بر روی حیوانات هستند و در صورت موفقیت، کاربردهای بالینی آن بر روی بدن انسان نیز آغاز می‌شود.

محققان بر اساس نتایج حاصل از یک پژوهش جدید بر روی بیماران مبتلا به بیماری ارثی عروق خون دریافتند: سطوح پایین آهن موجود در خون با افزایش خطر تشکیل لخته‌های خونی خطرناک در ورید، همراه است. به گفته محققان امپریال کالج لندن یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد: درمان کمبود آهن به جلوگیری از بیماری شناخته شده ترومبوز (تشکیل لخته‌ی خون) وریدهای عمقی (DVT) کمک می‌کند.
«ترومبوز وریدهای عمقی» به طور معمول در پاها رخ می‌دهد و می‌تواند باعث درد و تورم شود، اگر لخته خون حرکت کند و به داخل رگ‌های خونی در ریه‌ها سفر کند، می‌تواند کشنده باشد. انجام عمل جراحی بزرگ و اساسی، عدم تحرک و سرطان به عنوان عوامل خطرناک برای لخته شدن خون شناخته شده‌اند، اما دلیل روشنی برای وجود آن در بسیاری از موارد نیست.
این پژوهش بر روی 609 بیمار مبتلا به هموراژیک ارثی خونی (HHT) که یک بیماری ژنتیکی از رگ‌های خونی است و باعث خونریزی بسیار زیاد از بینی و روده می‌شود، انجام شده است. بیماران «HHT» به دلیل خونریزی بخش زیادی از آهن خون را از دست می‌دهند. در این مطالعه افراد با سطح کم آهن در معرض خطر افزایش لخته شدن خون بودند، اما کسانی که مکمل‌های آهن را مصرف می‌کردند، ریسک کمتری داشتند.
دکتر «کلرشوولین»، نویسنده اصلی این پژوهش از موسسه ملی قلب و ریه در امپریال کالج لندن و مشاور افتخاری در امپریال کالج بهداشت و درمان بیمه خدمات درمانی «تراسپت» می‌گوید: عوامل خطرناک ابتلا به لخته شدن خون مثل پایین بودن سطح آهن در خون به طور بالقوه قابل درمان است. به گفته محققان حدود یک میلیارد نفر در سراسر جهان دچار کم خونی و فقر آهن هستند. نتایج این پژوهش در مجله «Thorax» به چاپ رسیده است.

برگزار کنندگان: انجمن روماتولوژی ایران، دانشگاه علوم پزشکی شیراز
زمان برگزاری: ۲۴ الی ۲۶ مهر ۱۳۹۲
ارسال خلاصه مقالات: ۳۱/۵/۱۳۹۲
مکان برگزاری: شیراز، سالن همایش سینا و صدرا

سایت همایش

دانشمندان دانشگاه میسوری روش جدیدی را برای درمان سرطان معرفی کرده‌اند که بدون داشتن عوارض جانبی این بیماری مهلک را درمان می‌کند. مدتی کوتاه پس از کشف نوترون در سال 1932، تعدادی از دانشمندان به پتانسیل «درمان گیراندازی نوترون بور» (BNCT) به عنوان درمانی برای سرطان پی بردند. با این حال علی‌رغم دهه‌ها تحقیق، مشکل یافتن یک عامل تحویل که بتواند تومورها را بدون آسیب‌رساندن به بافت‌های اطراف به طور کارآمدی هدف قرار دهد، به قوه خود باقی ماند.
راهکار BNCT شامل تزریق به تومورها با عامل گیراندازی ایزوتوپ بور-10 غیررادیواکتیو است که سپس پرتو نوترون‌های اپی‌ترمال به آن تابیده می‌شود. این نوترون‌ها با عامل گیراندازی برای تولید یک واکنش هسته‌ای و از لحاظ بیولوژیکی مخرب تعامل برقرار می‌کنند. این امر منجر به تشکیل بور 11 با آزادسازی تابش کشنده در شکل ذرات آلفا (هلیم- ) و یون‌های لیتیوم می‌شود که تومور را نابود می‌کنند. اگرچه مطالعات بالینی متعددی ایمنی BNCT را به اثبات رسانده‌اند، چالش یافتن عوامل بیشتر تحویل بور تومور انتخابی همواره وجود داشته است.
با استفاده از این واقعیت که سلول‌های سرطانی مواد بیشتری را در مقایسه با سلول‌های نرمال جذب می‌کنند، پروفسور ام فردریک هاوتورن و تیمش از دانشگاه میسوری ترتیبی دادند که سلول‌های سرطانی جذب و ذخیره‌سازی ماده شیمیایی بور که توسط هاوتورن طراحی شده بود، را انجام دهند. هنگامی که این ماده یک نوتورن را جذب می‌کند، اتم‌های لیتیوم و هلیم را آزاد می‌کند. این اتم‌ها در سلول‌های سرطانی نفوذ کرده و آن‌ها را از درون و بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های سالم پیرامون نابود می‌کند. هاوتورن و تیمش این شکل جدید از پرتودرمانی را بر روی موش‌ها آزمودند که منجر به برطرف شدن موفقیت‌آمیز سرطان شد. جزئیات این مطالعه علمی اخیرا در مجله The Proceedings of the National Academy of Science منتشر شده است.

نتایج تحقیق انجام شده توسط پژوهشگران آمریکایی نشان داد: چاقی در ناحیه شکم علاوه بر دیابت و بیماری‌های قلبی، خطر ابتلا به استئوپروزیس یا پوکی استخوان در زنان را تشدید می‌کند. پژوهشگران دانشگاه هاروارد پس از تحقیق بر روی 50 زن به این نتیجه رسیدند که از این به بعد چاقی ناحیه شکم را باید در زمره عوامل خطرساز در ابتلا به پوکی استخوان و کاهش تراکم استخوانی تلقی کرد. پژوهشگران با انجام آزمایشات مربوط به میزان چربی در ناحیه شکم از یک سو و میزان تراکم استخوانی از سوی دیگر در خصوص بیماران در تحقیق به این نتیجه دست یافتند که چربی ناحیه شکم به مراتب بیشتر از چربی در دیگر نواحی فرد را مستعد ابتلا به پوکی استخوان می‌کند. نتایج این تحقیق در یک نشست تحقیقاتی در شیکاگو ارائه شده است.

این سمپوزیوم در تاریخ ۲۳ خرداد ۱۳۹۲ توسط پژوهشکده علوم غدد و متابولیسم دانشکاه علوم پزشکی شهید بهشتی برگزار خواهد شد. مباحث این سمپوزیوم شامل درمانهای antiresorphre، درمانهای arabolic، جایگاه bonemarkerدر تشخیص و درمان، جایگاه bmd در پایش، استئوپروز در مردان می باشد.

اطلاعات بیشتر

پژوهشگران تايواني موفق به ابداع روشي جديد براي به تصويرکشيدن متابوليسم انسوليني در درون بدن موجودات زنده شدند. در اين روش، انسولين انساني با نانو ذره‌هاي طلا ترکيب مي‌شود و به علت ساطع کردن پرتوهاي فلوئورسانس قرمز يا مادون قرمز، قادر به نمايش الگوي جذب تحت سلولي نانوذره‌هاي طلا- انسوليني است. استفاده از اين روش در بدن موش‌هاي آزمايشگاهي و نيز در بافت چربي انساني در محيط آزمايشگاه نشان داده است که جذب انسولين در سلول‌هايي که گيرنده آن را دارند بيشتر است. نانو ذره‌هاي طلا- انسوليني حتي مي‌توانند به درون قطره‌هاي چربي در درون آديپوسيت‌ها نيز نفوذ کنند. با اين روش، مشخص شده که آديپوسيت‌هاي چاق در موش‌هاي مبتلا به ديابت نوع دو و نيز آديپوسيت‌هاي چاق انسان‌هاي مبتلا به ديابت يا بيماري عروق کرونري، به ميزان بيشتري انسولين را جذب مي‌کنند. بدين ترتيب، نانوذره‌هاي طلا- انسولين مي‌توانند راهکار و رويکرد جديدي در بررسي متابوليسم انسوليني در محيط آزمايشگاهي و نيز در بدن موجودات زنده کوچک جثه ارائه کند.

تعداد قابل توجهي از ژن‌ها در ابتلا به بيماري‌هاي چند عاملي پيچيده دخيل شناخته شده‌اند. به تازگي پژوهشگراني از کشورهاي سوئد، اسپانيا، سوئيس، چين و آمريکا در پژوهشي مشترک به بررسي نحوه تظاهر ژن‌ها در مبتلايان به ديابت نوع دو پرداخته‌اند. اين مطالعه نشان داده است تظاهر گروهي از ژن‌ها که تظاهر همزمان داشته و متعلق به خانواده ژن‌هاي مرتبط با اينترلوکين يک هستند با وقوع آتي ديابت نوع دو و کاهش ترشح انسوليني در ارتباطند. يکي از ژن‌هايي که به شدت در سلول‌هاي جزاير پانکراسي اين افراد متظاهر مي‌شود، ژن (SFRP4 (Secreted Frizzled- related protein 4 است که تظاهر آن با تظاهر ديگر پروتئين‌هاي التهابي هم‌خواني و مطابقت دارد. ترشح پروتئين‌هاي حاصل از اين ژن توسط IL-1B تحريک مي‌گردد. مطالعات اين پژوهشگران نشان داده است افزايش سطح خوني SFRP4 از طريق کاستن از تظاهر کانال‌هاي کلسيمي بر روي سلول‌هاي جزيره‌ايي و نيز کاهش اگزوسيتوز انسوليني، به کاهش تحمل نسبت به گلوکز مي‌انجامد. افزايش ترشح اين پروتئين سال‌ها پيش از وقوع باليني و تشخيص ديابت نوع دو قابل رديابي در خون بيماران است و بنابراين SFRP4 مي‌تواند يک شاخص بالقوه براي تشخيص زودهنگام يا حتي پيش‌بيني وقوع آتي اين بيماري باشد.

این کنفرانس در تاریخ ۳ خرداد ۱۳۹۲ توسط انجمن داروسازي باليني ايران در حاشیه چهارمین همایش داروسازان بالینی ایران در مرکز همایش های رازی تهران برگزار خواهد شد. مباحث این کنفرانس شامل نارسائی حاد کلیوی، نارسائی مزمن کلیوی، عفونت های مجاری ادراری می باشد.

اطلاعات بیشتر

این سمپوزیوم در تاریخ ۶ اردیبهشت ۱۳۹۲ توسط پژوهشکده علوم غدد و متابولیسم دانشکاه علوم پزشکی شهید بهشتی در محل پژوهشکده برگزار خواهد شد. مباحث این سمپوزیوم شامل تقسیم بندی وایمونوهیستوشیمی ihc، تصویربرداری وipss، رویکرد incidentaloma، رویکرد prolactinoma، کاربرد آناتومهای سوماتواستاتین می باشد.

اطلاعات بیشتر

پژوهشگران آمریکایی احتمال می‌دهند که کمبود پتاسیم، عامل اصلی دو برابر بودن جمعیت سیاه‌پوست آمریکایی مبتلا به دیابت نوع 2 در قیاس با سفیدپوستان این کشور است. پژوهشگران دانشگاه جان هاپکینز معتقدند این بدان معنا نیست که مردم باید دائما مکملهای پتاسیم مصرف کنند اما با این وجود کمبود پتاسیم در خون یکی از خطرات فاکتورهای ابتلا به دیابت است، هر چند هنوز نمی‌توان در خصوص پیشگیری از ابتلا به این بیماری با مصرف مکمل‌های پتاسیم نظر قطعی داد. نتایج این تحقیق در مجله آمریکایی تغذیه بالینی منتشر و بر اساس آن مشخص شد خون افراد سیاهپوست امریکایی دارای سطح کمتری از پتاسیم است؛ ماده‌ای که در موز، ماست و طالبی به وفور یافت می‌شود. به طور متوسط نژاد سیاهپوستان آمریکایی موفق به تامین نیمی از پتاسیم مورد نیاز و توصیه شده توسط متخصصان هستند.

درمان دارويي هيپرليپيدمي همراه با تغييرات درماني در سبک زندگي براي پيشگيري اوليه و ثانويه از بيماري‌هاي قلبي- عروقي قابل استفاده است. بهترين داده‌ها از نظر پيشگيري اوليه به خصوص در بيماران پرخطر مربوط به استاتين‌هاست. بنابراين طبقه‌بندي از نظر ميزان خطر ضرورت دارد. درمان با استاتين براي پيشگيري ثانويه در همه بيماراني که بيماري قلبي- عروقي شناخته‌شده دارند يا با خطري معادل آن روبرو هستند توصيه مي‌گردد. در مبتلايان به سندرم کرونري حاد بايد تجويز استاتين با دوز بالا آغاز گردد. پس از انفارکتوس ميوکارد براي آن دسته از بيماران که قادر به تحمل استاتين‌ها نيستند اسيدهاي چرب امگا- 3 مي‌توانند جايگزين خوبي باشند. مطالعات نشان نداده‌اند که فيبرات‌ها و نياسين در پيشگيري ثانويه، مرگ ناشي از تمامي علل را کاهش دهند ولي در مواردي که استاتين‌ها به تنهايي از عهده کنترل موثر سطح چربي‌ها برنمي‌آيند مي‌توانند کمک مفيدي باشند. مطالعات نشان نداده‌اند که ساير درمان‌هاي کاهنده کلسترول تجويزشده براي پيشگيري اوليه يا ثانويه از بيماري‌هاي قلبي- عروقي، پيامدهاي بيمارمحور را به طور قاطعي بهبود دهند. شواهد خوبي براي تجويز استاتين‌ها در پيشگيري ثانويه از سکته مغزي و بيماري‌هاي شرياني محيطي در دست است.

PDF متن کامل مقاله              HTML متن کامل مقاله

برگزار کنندگان: مرکز آموزشی پژوهشی درمانی سل و بیماری های ریوی بیمارستان دکتر مسیح دانشوری، انجمن تنفس اروپا (ers)، انجمن توراسیک آمریکا (ats)
زمان برگزاری: ۲۰ الی ۲۳ مهر ۱۳۹۲
ارسال خلاصه مقالات: ۲۰/۵/۱۳۹۲
مکان برگزاری: تهران

همایش همزمان: بیست و دومین کنگره سراسری سل کشور

سایت همایش