پزشکی بالینی

پژوهش محققان بیمارستان دانشگاه چاریتیه در برلین نشان می‌دهد رژیم‌های غنی از پروتئین حیوانی و گیاهی می‌تواند باعث بهبود قند خون در مبتلایان به دیابت نوع دو بدون عوارض جانبی بر عملکرد کلیه‌ها شود. محققان در این تحقیق ، تأثیرات دو نوع رژیم پروتئینی (حیوانی و گیاهی) با میزان کالری مشابه را بر متابولیسم و چربی کبد گروهی از دیابتی‌ها مورد بررسی قرار دادند.
نتایج نشان می‌داد در بیماران دیابتی، رژیم شش هفته‌ای غنی از پروتئین موجب بهبود متابولیسم کلسترول و کاهش چربی کبد می‌شود. همچنین در افرادی که رژیم پروتئینی گیاهی را دنبال کردند، عملکرد کلیه‌ها نیز بهبود یافته بود.
به گفته محققان برای اثبات قطعی نتایج مشاهدات طولانی‌مدت و بررسی ژن‌های دخیل در متابولیسم چربی، گلوکوز و التهاب در سلول‌های خونی و بافت‌های چربی نیاز است تا تأثیر رژیم‌هایی را که میزان آمینواسید بیشتری دارند نیز مطالعه گردد. این پژوهش در نشست سالیانه انجمن اروپایی مطالعات دیابت (EASD) منتشر شد.

پژوهش جدید محققان تایوانی نشان می‌دهد بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی (AF) یا ضربان نامنظم قلب در معرض خطر سکته مغزی ناشی از هوای سرد قرار دارند. فیبریلاسیون دهلیزی شایع‌ترین آریتمی پایدار قلبی است که خطر سکته مغزی ایسکمیک را چهار برابر افزایش می‌دهد.
به گفته محققان، طی فیبریلاسیون دهلیزی، فعالیت الکتریکی دهلیز چپ دچار اختلال و منجر به استاز (گرفتگی) خون در دهلیز می‌شود. وجود این استخرهای خونی می‌تواند منجر به تشکیل لخته‌های خونی شود؛ این لخته‌ها از قلب به سمت مغز حرکت کرده و موجب سکته مغزی می‌شوند.
میزان بالایی از مرگ و میر ناشی از انفارکتوس میوکارد، سکته مغزی و نارسایی احتقانی قلب، بیشتر در فصول زمستان و پاییز گزارش شده است. سطح فیبرینوژن پلاسما و فاکتور لخته‌کننده VII بیشتر در زمستان به عنوان مکانیزمی ممکن و قابل وقوع نیز گزارش شده است. نتایج این پژوهش در کنگره انجمن قلب اروپا مطرح شد.

محققان دانشگاه میسوری دریافته‌اند که خوردن میان وعده‌های عصرگاهی به‌ ویژه غذاهایی با پروتئین سویا، موجب کاهش اشتها و تاخیر در وعده غذایی بعدی می‌شود که خوردن میان وعده‌های ناسالم شامگاهی را در نوجوانان کاهش می‌دهد. میان وعده‌های پروتئینی مانند سویا، احساس سیری را بیشتر می کند و عادات غذایی ناسالم را در افراد جوان کاهش می‌دهد.
محققان می‌گویند: خوردن میان وعده‌هایی با پروتئین بالا در بعدازظهر، به بهبود کیفیت رژیم غذایی و کنترل اشتها در نوجوانان کمک می‌کند. به گفته آن‌ها، برای کودکانی در این سن، تمایل به کنار گذاشتن وعده‌های غذایی استاندارد به وجود می‌آید و بسیاری از میان وعده‌هایی که تهیه و خوردن آن‌ها راحت است، چربی و قند بالایی دارند. وقتی که کودکان هنگام بعدازظهر میان وعده‌هایی با پروتئین بالا می‌خورند. احتمال اینکه در ادامه‌ روز میان وعده‌های ناسالم بخورند کمتر است و این مسئله، به خصوص برای کودکانی که می‌خواهند از افزایش وزن ناسالم جلوگیری کنند مهم است.
محققان چگونگی تاثیر خوردن میان‌وعده‌ بعدازظهر بر اشتهای نوجوانان، تحریک به خوردن و انتخاب غذا در ادامه‌ روز و اینکه آیا زمانی که نوجوانان از خوردن میان وعده‌ها صرف‌نظر کردند؛ این موارد متفاوت است یا خیر را به طور کامل ارزیابی کردند و چگونگی تاثیر میان وعده‌ بعدازظهر در عملکردهای شناختی و خلق‌وخوی نوجوانان را اندازه‌گیری کردند.
به گفته آن‌ها علاوه بر مزایای مرتبط با اشتها و سیری، زمانی که نوجوانان میان وعده‌هایی با پروتئین بالا ‌مصرف می‌کنند، پروتئین بیشتری را در طول روز جذب کرده و چربی غذایی کمتری مصرف می‌کنند. بنابراین اضافه کردن میان وعده‌های پروتئینی عصرگاهی، راهکار مفیدی برای افرادی است که سعی می‌کنند پروتئین بیشتری در طول روز بخورند. آنها می‌گویند: علاوه بر این‌ها دریافتیم که میان وعده‌هایی با پروتئین بالا جنبه‌های مشخصی از خلق و عملکرد شناختی را بهبود می‌بخشند.
محققان دانشگاه میسوری تاکید می‌کنند: توصیه می‌شود که غذاهایی با پایه‌ی گیاهی و با پروتئین بالا نظیر سویا که کیفیت بالایی دارند و ارزان‌تر و دوستدار محیط‌زیست هستند را بیشتر مصرف کنیم تا آثار مثبت روی اشتها و سیری افزایش یابد.

یک پژوهش جدید بیانگر آن است که چگونه حرارت فلفل‌های تند به مرگ سلولهای سرطانی کمک میکند. ترکیبات کاپسایسین که مسؤول حرارت فلفلهای تند است، در کرمهایی که برای تسکین درد به فروش می‌رسد، استفاده می شود و تحقیقات اخیر نشان داده که این ماده در دوزهای بالا، سلول‌های سرطانی پروستات را از بین می‌برد. در حال حاضر محققان در حال پیدا کردن سرنخ‌هایی هستند که به چگونگی عملکرد این ماده کمک می‌کند. نتایج تحقیقات حاکی از آن است که در آینده می‌توان این مواد را در شکل جدید و درمانی آن به کار برد.
حدود 10 سال پیش محققان گزارش دادند که کاپسایسین می‌تواند سلول‌های سرطانی پروستات را بدون آسیب رساندن به سلولهای سالم در موشها از بین ببرد، اما تعمیم دادن آن به انسان‌ها نیازمند این است که آن‌ها تعداد زیادی از فلفل‌های تند را در طول روز مصرف کنند. کشف چگونگی عملکرد کاپسایسین می‌تواند به محققان کمک کند که آن را به یک داروی مؤثر در قالب تزریق یا قرص تبدیل کند.
محققان کشف کردند که این مولکول به سطح سلول‌ها متصل می‌شود و غشایی که سلولها را احاطه کرده و از آن محافظت می‌کند، تحت تاثیر قرار می دهد. این یافته‌ها، محققان را به تلاش برای به دست آوردن درک عمیق‌تر از اثرات کاپسایسین واداشت، بنابراین این کشف ممکن است در آینده برای داروهای جدید مورد استفاده قرار گیرد.
دانشمندان توانستند چگونگی تعامل این ترکیب را با غشای سلولی از طریق نظارت بر فلورسانت طبیعی آن تشخیص دهند. این پژوهش نشان داده که مخزن کاپسایسین درغشای نزدیک سطح سلول قرار دارد. تنها افزودن میزان لازمی از کاپسایسین باعث می‌شود که این غشا از هم جدا شود. با تحقیقات بیشتر، این بینش می‌تواند به دستیابی به ابزاری نوین در برابر سرطان و یا شرایط دیگر کمک کند. این یافته‌ها در مجله Physical Chemistry B منتشر شده است.

دانشمندان بیمارستان ماونت سینای آمریکا، دانشگاه‌ آنکونا و دانشگاه باری در ایتالیا دریافتند مولکول تازه‌ شناسایی‌شده‌ای که در واکنش به ورزش‌کردن و توسط عضله اسکلتی تولید شده بود، توده استخوانی را افزایش می‌دهد. گرچه ورزش یک محرک شناخته‌شده برای شکل‌گیری استخوان جدید است، هنوز مشخص نیست عضلات چگونه با استخوان ارتباط برقرار می‌کنند. این نخستین بار است که یک مولکول تولیدشده توسط عضله در طول ورزش می‌تواند مستقیما بر روی استخوان‌های طولانی عمل کند و استحکام آن‌ها را افزایش دهد. 
در آزمایش انجام شده، به موش‌های جوان مولکول irisin تزریق شد. این مولکول در واقع مولکول پروتئینی به نام myokine است که از عضله اسکلتی مشتق شده و در تنظیم چربی بدن نقش دارد. در موش‌های مزبور، محققان افزایش قابل‌توجهی را در حجم و استحکام استخوان به ویژه در استخوان پوستی مشاهده کردند. این استخوان نوع بافت فشرده و متراکم است که حدود 80 درصد وزن اسکلتی را تشکیل می‌دهد. 
دانشمندان می‌دانند ورزش جسمانی و فشار فیزیکی که به استخوان اعمال می‌کند، به سلامت اسکلت و متابولیک کمک می‌کند. کاهش در سطوح فعالیت جسمانی به ویژه در ورزشکاران سابق می‌تواند به تحلیل استخوان و افزایش خطر شکستگی منجر شده و عدم استفاده یا بی‌وزنی در فضا نیز می‌تواند منجر به تحلیل شدید و سریع استخوان شود. 
شناسایی irisin به عنوان مولکول مسؤول ارتباط عضله و استخوان در طول ورزش می‌تواند منجر به ارائه درمان‌هایی برای کم‌ماهیچگی در آینده شود. این بیماری، تحلیل تدریجی جرم عضله با بالارفتن سن است که در آن، استخوان‌ها ضعیف‌تر می‌شوند و امکان شکستن آن‌ها بیشتر می‌شود. هر دو تحلیل استخوان و عضله، بیماری‌های شایع در کهنسالان بوده و موجب ناتوانی‌های قابل‌توجهی می‌شوند. درک ارتباط مولکولی بین عضله و ماهیچه به دانشمندان امیدی برای درمان تحلیل عضله و استخوان مرتبط با سن را به صورت همزمان می‌دهد. جزئیات این دستاورد علمی در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم آمریکا منتشر شد.

محققان نروژی دریافتند که کودکان دو ساله‌ مبتلا به ضعف کنترل اندام‌ها، در درک مهارت‌های ریاضی نیز مشکل دارند. محققان دانشگاه استاوانگر نروژ با تحقیقی بر روی کودکان مبتلا به بیماری ضعف حرکتی دریافتند که بین مهارت‌های حرکتی و مهارت‌های ریاضی کودکان ارتباط معناداری وجود دارد. پروفسور الین ریکراس، محقق مرکز مطالعاتی دانشگاه استاوانگر اظهارکرد: در این بررسی حدود 1000 کودک دو تا 10ساله مورد آزمایش قرار گرفتند.
وی در ادامه افزود: بیشتر جمعیت کودکان نروژی از حدود یک سالگی وارد مهدکودک می‌شوند. در مطالعات دقیق و طبقه‌بندی شده بر روی جمعیت هدف، بررسی مهارت‌های تسلطی همچون پوشیدن لباس‌ها، استفاده از اره مویی، غذا خوردن با قاشق و چنگال، استفاده از قیچی، راه‌رفتن در اتاق بدون برخورد با اشیا، استفاده از وسایل سرگرمی در زمین‌های بازی و گرفتن و پرتاب کردن توپ مورد آزمایش قرار گرفت.
محققان در ادامه برای نتیجه‌گیری بهتر، جمعیت کودکان هدف را از نظر مهارت‌های حرکتی به سه دسته ضعیف، متوسط و قوی تقسیم کردند. همچنین در این پژوهش، مهارت‌های مختلف ریاضی مثل نشان دادن سن با انگشتان در کودکان دو ساله، استفاده از جعبه جورکردنی، بازی با تصاویر و استفاده از زبان بدن برای سنجش توان ریاضی کودکان مورد استفاده قرار گرفت.
پروفسور ریکراس در مورد ارتباط مهارت‌های ریاضی و حرکتی گفت: کودکانی که از نظر مهارت‌های حرکتی بسیار فعال هستند، در مهارت‌های ریاضی نیز بهتر عمل می‌کنند. همچنین کودکانی که از نظر حرکتی متوسط هستند، در امتحانات ریاضی نیز نمره متوسط دریافت می‌کنند.
محققان با بررسی بر روی کودکان قوی و ضعیف در مهارت‌های حرکتی دریافتند که اختلاف زیادی بین کودکان قوی و ضعیف از نظر توانایی‌های حرکتی وجود دارد. آنها با جمع‌بندی نتایج بدست آمده دریافتند که ارتباط بین مهارت‌های حرکتی و مهارت‌های ریاضی وجود دارد، اما نمی‌توان به طور قطعی عملکرد کودکان را با سنجش مهارت‌های ریاضی از نظر حرکتی پیش‌بینی کرد، چرا که این پژوهش صرفا بر روی گروه کودکان دو ساله تمرکز داشته است.

دانشمندان با نصب کاشت‌های مغزی مینیاتوری در مغز موش‌ها موفق به درمان افسردگی شدند. محققان دانشگاه استنفورد آمریکا با نصب کاشت‌های کوچک در مغز موش‌ها موفق شدند برای درمان افسردگی، فرمان‌های لازم را به مغز ارسال کنند. دانشمندان معتقدند که مغز انسان قدرتمندترین و پیچیده‌ترین ساختار زنده با ترکیبی از میلیاردها مدار الکتریکی زنده، شگفت‌انگیز و ناشناخته است. 
پژوهشگران پیشتاز در عرصه ارتباطات مغزی یا متخصصان علوم اعصاب معتقدند که بهترین راه برای شناخت فعالیت پیچیده مغز و درمان مشکلات مغزی، تحریک مغزی جانوران ساده مثل موش‌ها در جهت اجرای فرمان‌های مورد نظر است. دانشمندان عصب‌شناس دانشگاه استنفورد معتقدند که استفاده از کاشت‌های مغزی رایج علاوه بر مزیت‌هایی همچون تحریک جاندار نسبت به انجام فرامینی همچون حرکت، رفتار و واکنش، یک مشکل اساسی یعنی منبع بزرگ تامین انرژی دارند.
در واقع کاشت‌های رایج برای تامین انرژی از باتری‌هایی به نسبت سنگین استفاده می‌کنند که از نظر اندازه و وزن برای حیوانات ریز جثه مثل موش‌ها سنگین به نظر می‌آید. دکتر آدا پون، مهندس الکترونیک دانشگاه استنفورد اظهار کرد: برای رفع مشکل حمل باتری‌های سنگین از سیستم تحریک بی‌سیم استفاده کردیم. خوشبختانه در این روش موش‌ها با آزادی کامل در محوطه وسیع‌تری حرکت می‌کنند. وی در ادامه افزود: در سیستم ایمپلنت مغزی جدید، برای تامین انرژی از بدن موش کمک گرفته می‌شود. در واقع این سیستم از یک دستگاه سیلندر شکل با ابعاد دو میلیمتر عرض، سه میلیمتر طول و بیست میلی‌گرم وزن ساخته شده که از نظر اندازه 100 بار سبک‌تر و کوچکتر از سیستم‌های گذشته است.
پون در مورد نحوه انتقال انرژی در این سیستم گفت: با نصب کاشت گیرنده می‌توان به کمک میدان مغناطیسی انرژی مورد نظر را منتقل کرد، هرچند که حدود یک هزارم انرژی تولیدی توسط کاشت جذب می‌شود، اما از نظر مقایسه با سیستم‌های گذشته با توجه به کاهش نیافتن محدوده پوشش‌دهی دستاورد قابل‌توجهی حاصل شده است. دانشمندان معتقدند که به کمک کاشت‌های بی‌سیم می‌توان مطالعات بهتر و جامع‌تری را برای درمان بیماری‌های ذهنی مثل افسردگی انجام داد.

دانشمندان موسسه سالک شیوه‌ جدیدی را برای فعال‌کردن گزینشی سلول‌های قلب، عضله و اندام‌های دیگر با استفاده از امواج فراصوت ارائه داده‌اند. تکنیک جدید که sonogenetics نام دارد، به استفاده از نور برای فعال‌کردن سلول‌ها به منظور درک بهتر مغز شباهت دارد. با این حال، این شیوه که از همان نوع امواج به کاررفته در سونوگرام‌های پزشکی استفاده می‌کند، مزیت‌های زیادی بر رویکرد نورمحور موسوم به optogenetics دارد و می‌تواند با درمان‌های انسانی بیشتر سازگار شود. 
بر خلاف نور، فراصوت با فرکانس پایین می‌تواند بدون منتشرشدن از میان بدن عبور کند و این می‌تواند مزیتی بزرگ برای تحریک‌کردن ناحیه عمیق مغزی بدون اثرگذاری بر نواحی دیگر باشد. هر دوی رویکردهای نورمحور و صوت‌محور به دانشمندان امکان بررسی اثر فعال‌کردن سلول‌ها را می‌دهد و این رویکردها می‌توانند در درمان‌های نیازمند به فعال‌سازی‌ سلول‌های تحت تاثیر بیماری کارآمد باشند. 
با این حال، برای استفاده از این رو‌ش‌ها در انسان، محققان نخست باید شیوه‌ای ایمن را برای استفاده از کانال‌های حساس به نور یا فراصوت جهت هدف‌قراردادن سلول‌ها ارائه دهند. جزئیات این مطالعه در مجله Nature Communications ارائه شده است.

استفاده از هورمون‌ روده‌ای GLP-1 در درمان چاقی، مانع از دست‌ رفتن توده‌ی‌ استخوانی می‌شود. این نکته، یافته‌ی بررسی جدیدی از دانشگاه کپنهاگ است و می‌تواند در‌ آینده تأثیر قابل‌توجهی بر درمان چاقی بگذارد. کاهش‌وزن سریع معمولا منجر به از دست‌دادن توده‌ی استخوانی و افزایش خطر ابتلا به شکستگی استخوان می‌شود.
محققان می گویند: درمان چاقی با هورمون ‌GLP-1 علاوه‌ بر داشتن برخی اثرات مثبت بر تشکیل استخوان جدید و میزان قند‌خون، مانع از‌ دست‌رفتن توده‌ی‌استخوانی نیز می‌شود. به گفته آنها امروزه آنالوگ‌های‌GLP-1 مانند liraglutide، به‌ طور گسترده‌ای در درمان دیابت نوع‌ 2 استفاده می‌شوند و ثابت شده‌ است که برخلاف سایر داروهای دیابت، موجب افزایش خطر شکستگی استخوان نمی‌شوند. Liraglutide به‌ دلیل تأیید اثرات آن در مهار اشتها، برای درمان چاقی تأیید شده‌ است اما تاکنون اثر آن بر استخوان بیماران دچار اضافه وزنی که به دیابت نوع‌ 2 مبتلا نیستند، مشخص نشده‌ است.
در این تحقیق تعدادی زن که با گرفتن یک رژیم‌غذایی کم کالری تا 12‌ کیلوگرم وزن از‌دست‌ داده ‌بودند تحت بررسی قرارگرفتند. این زنان به دو‌ گروه تقسیم شدند: یک گروه liraglutide، آنالوگ‌GLP-1 دریافت کردند و یک‌گروه، کنترل‌ بودند. آنان طی یک دوره‌ی یک‌ساله، مشاوره‌ی مکرر رژیم غذایی را برای کمک در حفظ کاهش‌وزن خود دریافت می‌کردند و اگر وزن آنها افزایش می‌یافت، می‌توانستند تا دو وعده را با پودر کم‌کالری جانشین کنند. پس‌ از یک‌سال، هر‌ دو‌ گروه کاهش‌ وزن خود را حفظ کرده بودند.
زنان گروه کنترل، وزن خود را با جانشینی یک وعده غذا در روز با یک رژیم غذایی کم‌کالری حفظ کردند. گروه liraglutide، هیچ توده‌ی استخوانی از‌دست نداده‌ بودند و میزان مارکرهای تشکیل استخوان در خون آنها افزایش‌ یافته بود که برخلاف ازدست‌دادن توده‌ی‌استخوان در گروه کنترل بود. خانم های یائسه با افزایش خطر ابتلا به پوکی‌استخوان و شکستگی استخوان مواجه هستند و اگر سعی‌ کنند وزن خود را کاهش‌ داده و توده‌ی‌ استخوانی بیشتری را از‌دست دهند، در‌ معرض خطر بالاتری قرار‌ می‌گیرند.
محققان می گویند: اکنون زنان دارای اضافه‌ وزن می‌توانند با مصرف ‌liraglutide، وزن خود را بدون افزایش خطر از دست‌دادن توده‌ی‌ استخوانی کاهش‌ داده و همزمان به اثرات مثبت دیگری بر متابولیسم قند خود دست یابند که از‌ طریق کاهش‌ وزن ناشی‌ از رژیم تنها، حاصل نمی‌شود. به گفته محققان اهمیت هورمون‌های روده‌ای در تشکیل و تجزیه‌ی استخوان به مدت طولانی مورد توجه بوده‌است. اکنون این بررسی مبحث جدیدی را برای بهره‌برداری از اثر سودمند هورمون‌های روده‌ای بر استخوان گشوده‌ است.
آنها می گویند: اضافه‌ وزن یک عامل محافظ برای پوکی و شکستگی استخوان است اما خطر ابتلا به بیماری‌های دیگر مانند بیماری‌های قلب‌و‌عروق و دیابت نوع‌ 2 را افزایش می‌دهد. به‌ نظر‌می‌رسد که درمان با liraglutide، امکان کاهش‌وزن و حفظ اثرات مفید آن بر استخوان‌ها را فراهم می‌کند در‌ حالی‌ که همزمان، خطر ابتلا به بیماری‌های قلب‌و عروق و دیابت نوع 2 را نیز کاهش می‌دهد.

دستگاه جدیدی که از یک پروتئین مهندسی شده تصفیه‌کننده خون استفاده می‌کند، می‌تواند درمان موثری برای شوک مرگبار بیماری سپتی‌سمی یا گندخونی باشد. سرطان پروستات، سرطان پستان و بیماری ایدز از جمله بیماری‌های کشنده‌ای هستند که هر ساله صدها هزار نفر را به کام مرگ می‌کشند؛ اما شوک سپتیک ناشی از بیماری سپتی‌سمی که یک واکنش ایمنی مرگبار ناشی از عفونت است، بیشتر از همه این‌ها باعث مرگ و میر می‌شود. به گفته موسسه ملی سلامت، هر ساله بالغ بر یک میلیون نفر در آمریکا از بیماری سپتی‌سمی رنج می‌برند و بین 30 تا 50 درصد از آنها بدلیل این شرایط جان می‌سپارند.
به گفته مایک سوپر، دانشمند ارشد موسسه ویسه دانشگاه هاروارد، درمان قطعی برای بیماری سپتی‌سمی وجود ندارد، به همین دلیل وی و همکارانش در حال تلاش برای یافتن درمان هستند. وی اظهار کرد: استاندارد فعلی درمان، تجویز آنتی بیوتیک و مایعات است. اما موضوعی که ما اینجا مورد بحث قرار می‌دهیم، درمان قطعی برای بیماری سپتی‌سمی است. به گفته مایک سوپر، مساله مورد نیاز راهی برای پاکسازی سریع جریان خون از عوامل بیماری‌زا پیش از وقوع واکنش التهابی مرگبار است که می‌تواند به شریان‌ها آسیب برساند و منجر به نارسایی اندام‌ها شود.
دانشمندان از یک سیستم دیالیز برای فیلتر کردن خون از طریق یک لوله استفاده کردند که با توریهایی از الیاف کوچک پر شده و این الیاف با سلاح مخفی مایک سوپر - پروتئین مهندسی شده‌ای موسوم به fcMBL- پوشش یافته‌اند. مایک سوپر گفت: مساله مورد توجه در مورد پروتئین‌هایی مثلfcMBL از سیستم ایمنی طبیعی بدن، این است که آن‌ها به قندی که بخشی از دیواره سلولی پاتوژن‌ها را تشکیل می‌دهند، متصل می‌شوند. این پروتئین‌ها همچنین به دیواره سلولی باکتری، قارچ، بسیاری از ویروس‌ها و بسیاری از انگل‌ها و مواد سمی نیز می‌چسبند. وی افزود: ما داخل لوله‌ها را با این پروتئین پوشش می‌دهیم وخون آلوده بیمار را از میان آن عبور می‌دهیم و فیلتر، عوامل بیماری‌زای موجود در خون را جذب و محصور می‌کند، به طوری که خونی که به بدن بیمار برمی‌گردد، پاکسازی شده است.
در حال حاضر از مدل‌های حیوانی بزرگ و موش‌ها به عنوان بیمار استفاده شده است. در آزمایش بر روی موش‌ها، این سیستم بیش از 99 درصد در فیلتر کردن باکتری مرگبار موثر عمل کرد. محققان امیدوارند که بتوانند در آینده نزدیک این آزمایشها را بر روی انسان شروع کنند که گام بعدی در جهت ایجاد یک درمان موثر برای یکی از قاتلان پیشرو در جهان محسوب می‌شود.

پژوهش محققان دانشگاه دیکین نشان می دهد بخشی از مغز موسوم به هیپوکامپ که به یادگیری، حافظه و سلامت مغزی مرتبط است در افرادی که به طور منظم فست فود و غذاهای ناسالم نظیر نوشیدنی های شیرین، میان وعده های شور و گوشت های فرآوری شده می خورند، کوچکتر است. به منظور انجام این پژوهش، محققان با استفاده از تصویربرداری مغناطیسی اندازه هیپوکامپ مغز گروهی از استرالیایی های 60 تا 64 ساله را مورد بررسی قرار دادند.  
نتایج نشان می داد در سالمندانی که غذاهای ناسالم بیشتری می خوردند هیپوکامپ چپ آنها کوچکتر از سایر افرادی است که غذاهای مغذی نظیر سبزی، میوه و ماهی می خورند. به گفته محققان گرچه این نتایج از مطالعه بر افراد سالمند به دست آمده است اما به تمام افراد و به ویژه کوکان قابل تعمیم است. این پژوهش در مجله "BMC Medicine" منتشر شده است.

محققان آمریکایی استراتژی جدیدی را برای حمله به سلول‌های سرطانی کشف کرده‌اند که از پتانسیل کاهش عوارض جانبی درمان برخوردار بوده و بطور بنیادی مسیر درمانی و شیوه جلوگیری پزشکان از پیشرفت این بیماری را تغییر می‌دهد. جان هر، یکی از محققان دانشکده پزشکی دانشگاه ویرجینیا اظهار کرد: ما معتقدیم در مسیری قرار داریم که نه تنها به طور خاص سلول‌های سرطانی را هدف قرار می‌دهد، بلکه می‌تواند در خط مقدم درمان زنان مبتلا به سرطان‌های مختلف که خواهان حفظ باروری‌شان هستند، قرار بگیرد. 
محققان در بررسی‌های خود بر روی سلول‌های زایا – سلول‌های تولید مثلی که اسپرم و تخمک را تشکیل می‌دهند – ارتباطی را میان سلول‌های تخمک در حال رشد و تومورها کشف کردند. آن‌ها دریافتند پروتئینی موسوم به SAS1B که به طور معمول فقط در سطح سلول‌های تخمک بالغ در حال رشد یافت می‌شود، همچنین در سرطان‌های پستان، ملانوم، رحم، کلیه، تخمدان، سر و گردن و سرطانهای پانکراس نیز بروز می‌کند. 
این تحقیق، به نمایش یک جنبه بنیادی کمتر شناخته شده سرطان پرداخته که بر اساس آن، بسیاری از انواع سرطان وقتی که نامنظم یا منحرف می‌شوند، به عقب بازگشته و ویژگی‌های تخمک را که تمام بافت‌های بدن از آن مشتق می‌شوند، به خود می‌گیرد. محققان راهی را برای به کار انداختن این بینش اساسی بوسیله ایجاد روشی برای ارائه دارو توسط پروتئین SAS1B به عنوان هدف یافتند.
در این روش، یک پادتن به همراه یک دارو به سمت پروتئین SAS1B گسیل می‌شود و ظرف 15 دقیقه از تماس با سلول‌های سرطانی، این پادتن به سطح سلول متصل شده و فرایند درونی‌سازی را آغاز می‌کند. بعد از حدود یک ساعت، مجموعه پادتن‌های SAS1B به درون سلول رسیده و محموله مواد سمی خود را آزاد می‌کند که باعث ایجاد تغییراتی درون سلول و در نهایت، مرگ سلولی در عرض چند روز می‌شود. این نوع از دارورسانی هدفمند می‌تواند به معنای یک کاهش چشمگیر در عوارض جانبی دشوار درمان سنتی سرطان مانند ریزش مو، تهوع، کم خونی و نوروپاتی باشد. این یافته‌ها در مجله Oncotarget منتشر شده است.

محققان دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز نشانگر زیستی جدیدی را برای شناسایی میگرن اپیزودیک یا دوره‌ای که در هر ماه حداقل 15 حمله می‌کند، شناسایی کردند. دکتر لی پترلین، مولف ارشد این تحقیق در مورد این دستاورد اظهارکرد: اگرچه هنوز مطالعات تکمیلی برای تایید کامل نشانگر زیستی جدید لازم است، اما در بررسی‌های انجام شده مشخص شد که به کمک این روش می‌توان درمان بهتری برای بیماری میگرن ارائه داد.
محققان در این تحقیق با دریافت نمونه خونی و سنجش توده بدنی حدود 52 زن مبتلا به میگرن دوره‌ای و 36 زن سالم دریافتند که مقدار چربی موسوم به سرامید در زنان مبتلا به میگرن دوره‌ای در مقایسه با زنان سالم کمتر است. آنها پس از بررسی نتایج آزمایش دریافتند که در هر میلی‌لیتر از خون زنان مبتلا به میگرن حدود 6000 نانوگرم سرامید وجود دارد که این مقدار در مقایسه با زنان سالم با رقم 10 هزار و 500 نانوگرم در میلی‌لیتر، نشان‌دهنده اهمیت این نشانگر زیستی است.
محققان در محاسبات انجام شده دریافتند که با هر واحد افزایش در مقدار سرامید خون، میزان خطر ابتلا به میگرن حدود 92 درصد کاهش می‌یابد. آنها همچنین دریافتند که تغییر در مقدار دو گونه چربی دیگر موسوم به اسفنگو میلین نیز تا 2.5 برابر نشانگر سرامید، در احتمال ابتلا به بیماری میگرن تاثیرگذار است. این یافته‌ها در مجله Neurology منتشر شده است.

یک آزمایش جدید ابولا که نه تنها از کاربری آسانتری برخوردار بوده، بلکه 100 برابر حساستر از آزمایشات مورد استفاده کنونی است، می‌تواند به کاهش شیوع این بیماری در غرب آفریقا کمک کند. شیوع کنونی ابولا بر کشورهای غرب آفریقا تاثیر گذاشته است. به گفته ژیون یان، یکی از مولفان پژوهش از دانشکده علوم چین، در غرب آفریقا منابع کمی وجود دارد از این رو آزمایشات پیچیده و پرهزینه زیاد موثر نیستند.
یان خاطرنشان کرد: آزمایش نواری جدید ما یک آزمایش یک مرحله‌ای ساده با کاربری آسان و ارزان‌قیمت است و سیگنال واضحی را ارائه می‌کند، به این معنی که افراد برای استفاده از آن نیازی به آموزش ندارند. ما بر این باوریم که این آزمایش می‌تواند در مناطق روستایی که دسترسی به تجهیزات فنی و مهارت وجود ندارد، موثر باشد.
در حال حاضر دو راه برای آزمایش وجود ویروس ابولا وجود دارد: استفاده از روش واکنش زنجیره پلیمراز (PCR) که نسخه‌هایی از مولکول را برای تشخیص ویروس ایجاد می‌کند و دیگری، آزمایش مصادره پادتن الیزا (ELISA) - آزمون ایمونوسوربنت وابسته به آنزیم- است که در زمان حضور یک مولکول در نمونه خون، سیگنال تصویری می‌دهد.
آزمایش PCR بسیار حساس و دقیق است، اما همچنین گران و پیچیده بوده و نیاز به مهارتهای خاص و تجهیزات فنی دارد. آزمایش الیزا یا همان تست نوار طلایی، ارزانتر بوده اما از نظر حساسیت آن در سطح پایینی قرار دارد، به این معنی که اغلب نتایج نادرست ارائه می‌دهد. آزمایش جدید که آزمون nanozyme نام دارد، از نانوذرات مغناطیسی استفاده می‌کند که در جهت تقویت سیگنال همانند آنزیم‌ها عمل کرده و شفاف‌ترین نتیجه‌ای را که میتوان با چشم غیر مسلح دید، ارائه می‌دهد.
ویروس ابولا سبب بیماری‌های حادی می‌شود که به طور میانگین، در نیمی از افراد مبتلا منجر به مرگ می‌شود. هیچ واکسنی برای ابولا وجود ندارد، بنابراین کشف این ویروس در کنترل شیوع بیماری بسیار اهمیت دارد. با تشخیص دقیق، بیماران می‌توانند قرنطینه شده و تحت درمان مناسب قرار گیرند تا خطر شیوع بیماری کاهش یابد. فناوری جدید می‌تواند به منظور تشخیص انواع مولکول زیستی به کار گرفته شود، از این رو می‌توان از آن برای تشخیص بیماری‌های عفونی دیگر مانند آنفلوآنزا بهره برد و بطور بالقوه، تومورها و حتی آلودگی در فاضلاب را شناسایی کرد. این پژوهش در مجله Biosensors and Bioelectronics منتشر شده است.

محققان دانشگاه پزشکی جنوب چین، مولکولی را کشف کرده‌اند که می تواند در پیش بینی شانس زنده ماندن افراد مبتلا به سرطان معده که در مراحل بحرانی قرار دارند، موثر باشد. محققان طی این پژوهش دریافتند بیمارانی که سطوح بالایی از miR-506 را دارند، در مقایسه با افراد فاقد که این مولکول، به طور چشمگیری شانس بیشتری برای زنده ماندن دارند. علاوه بر این، مولکول miR-506 باعث توقف تومور، تشکیل رگهای خونی و متاستاز شدن می‌شود. 
پژوهشگران در این تحقیق که بر روی 84 بیمار صورت گرفت، دریافتند miR-506 برای گذار اپیتلیال - مزانشیمی که فرآیند مهمی در توانایی سرطان برای تهاجم به اطراف و متاستاز است - نوعی مهارکننده محسوب می‌شود. این پژوهش در مجله Pathology منتشر شده است.

پژوهشگران با عبوردادن پروتئین‌ها از نانوحفره‌ها موفق به کسب اطلاعاتی در مورد ساختار آن‌ها شده‌اند. با توجه به اینکه عبور پروتئین‌های متفاوت اثرات مختلفی از خود بر جای می‌گذارد، می‌توان از این روش در تشخیص سریع بیماری‌ها نیز استفاده کرد. پژوهشگران دانشگاه پنسیلوانیا گام‌های بلندی به سوی دستیابی به روشی برای تشخیص ترتیب پایه‌های DNA وقتی که از یک حفره نانومقیاس عبور می‌کنند، برداشته‌اند. علاوه بر این، در این مطالعه آن‌ها متوجه شده‌اند که می‌توان این روش را برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد ساختار پروتئین‌ها نیز استفاده کرد. روش‌هایی که در حال حاضر برای این امر وجود دارند، نیازمند کار بسیار زیاد و استفاده از تعداد بسیار زیادی پروتئین می‌باشند. هم‌چنین باید تغییراتی بر روی پروتئین اعمال شود که کارایی این مدل‌ها را برای درک رفتار پروتئین‌ها در حالت طبیعی و واقعی آن‌ها محدود می‌سازد.
روش جابه‌جایی (Translocation) که توسط محققان دانشگاه پنیسیلوانیا معرفی شده‌است، امکان مطالعه بر روی پروتئین‌های منفرد را بدون اصلاح آن‌ها فراهم می‌کند. در این روش با بررسی نمونه‌های منفرد، امکان تشخیص بیماری‌ها و پژوهش‌ بر روی آن‌ها فراهم می‌شود.
این روش از تحقیقات درندیک بر روی تشخیص ترتیب ژن‌ها به کمک نانوحفره‌ها نشأت می‌گیرد که هدف آن تشخیص پایه‌ها (آدنین، تیامین، گوانین، سیتوزین – مترجم) در رشته‌ای از DNA، از طریق بررسی اندازه روزنه‌ای است که آن‌ها هنگام عبور از حفره نانومقیاس می‌پوشانند. اثرات متفاوت بر جای مانده از این عبور به مقادیر متفاوتی از مایعات یونی اجازه عبور می‌دهد. تغییرات جریان یون‌ها توسط ادوات الکترونیکی اطراف حفره اندازه‌گیری می‌شود و می‌توان فراز و فرودهای این سیگنال را با هر کدام از پایه‌ها مرتبط دانست.
درندیک و همکارانش با انجام آزمایش‌هایی، اثرات این روش بر روی سایر مولکول‌های زیستی و ساختارهای نانومقیاس را بررسی کردند. با همکاری گروه ساون، آن‌ها بر روی مولکول‌هایی که نیاز به دقت بیشتری داشت نیز آزمایش‌هایی را صورت دادند. ساون در این ارتباط می‌گوید:« پروتئین‌های بسیاری وجود دارند که ما دوست داریم آن‌ها را نیز مطالعه کنیم؛ پروتئین‌های که بسیار کوچکتر از رشته‌های DNA هستند و کارکردن روی آن‌ها بسیار دشوار است. ما علاقه‌مند هستیم اطلاعات زیادی در مورد ساختار یک پروتئین داشته‌ باشیم مانند اینکه آیا به صورت مونومر وجود دارد یا با یک پروتئین دیگر ترکیب شده و به صورت دیمر است یا اجتماعی از تعداد زیادی از پروتئین‌هاست و به صورت الیگومر وجود دارد.»
محققان نسبت‌های مختلفی از مونومر و دیمر را در یک سیال یونی ریختند و از حفره‌ها عبور دادند. نایدزویکی در این ارتباط می‌گوید:« مونومرها و دیمرها تعداد متفاوتی از یون‌ها را مسدود می‌کنند. بنابراین وقتی از حفره عبور می‌کنند، جریان‌های متفاوتی مشاهده می‌شود.» ساون می‌گوید: «بسیاری از محققان مارپیچ‌های طولانی از پپتیدها (گروهی از آمینواسیدها – مترجم) و پروتئین‌ها را در بیماری‌هایی نظیر آلزایمر و پارکینسون مشاهده کرده‌اند اما مدارک بسیاری موجود است، دال بر اینکه این مارپیچ‌ها به بعد از بیماری مربوط می‌شوند و عامل اصلی که باعث بیماری می‌شود، مجموعه‌ای از پروتئین‌های کوچکتر هستند. اما تشخیص ماهیت و اندازه این مجموعه‌ها در شرایط فعلی بسیار دشوار است.»

محققان دانشگاه کلورادو دریافتند، مصرف ویتامین C در افرادی که اضافه وزن دارند، به اندازه ورزش موثر است. بررسی‌های جدید نشان داده­، برخی افراد بزرگسال که با مشکل چاقی و یا اضافه وزن مواجه هستند، مصرف مکمل های ویتامین C، برای آنها جایگزین مناسبی به جای ورزش است.
محققان دریافتند، مصرف روزانه مکمل­های ویتامین C اثری مشابه ورزش در افراد چاق دارد. کیتلین داو، نویسنده این پژوهش اظهار کرد: ویتامین C به عنوان قرص ورزش معرفی نمی‌شود و درمان جدیدی هم نیست، اما در افرادی که نمی‌توانند ورزش کنند، شاید جایگزین مناسبی باشد. 
نتایج این بررسی نشان داد در افراد چاق و دارای اضافه وزن، فعالیت پروتئین endothelin-1 بالاست و عروق خونی کوچک در آنها مستعد بسته‌ شدن است که در نتیجه خون کمتری از آنها عبور و خطر ابتلا به بیماری‌های عروقی در این افراد افزایش می‌یابد. محققان عنوان کردند: ورزش به کاهش فعالیت endothelin-1 کمک می‌کند که این موضوع نباید نادیده گرفته شود.
آنها این بررسی را بر روی 35 نفر انجام دادند و دریافتند، مصرف روزانه 500 میلی‌گرم مکمل ویتامین C، به اندازه پیاده‌روی در کاهش فعالیت endothelin-1 موثر است. این یافته‌ها در چهاردهمین کنفرانس بین‌المللی اندوتلین، فیزیولوژی، پاتوفیزیولوژی و درمان‌شناسی آمریکا ارائه شده است.

دانشمندان دانشگاه کینگز کالج لندن نوعی نشانگر ژنی ارائه داده‌اند که می‌توان از آن برای پیش‌بینی شروع بیماری‌هایی مانند آلزایمر پیش از ظهور آن استفاده کرد. این تحقیق به دنبال تعریف مجموعه‌ای از ژن‌های مرتبط با پیری سالم در سن 65 سالگی است. چنین پروفایل مولکولی می‌تواند برای تشخیص‌دادن افراد در معرض خطر زودهنگام بیماری‌های مرتبط با سن کارآمد باشد.  
این موفقیت نخستین نشانگر مولکولی قوی سن بیولوژیکی در انسان‌ها را ارائه و می‌تواند شیوه استفاده از سن برای تصمیمات پزشکی را متحول سازد. این امر شامل شناسایی افرادی است که به احتمال زیاد در معرض خطر بیماری آلزایمر هستند. محققان آر‌ان‌ای متعلق به سوژه‌های 65 ساله را تحلیل کردند و از اطلاعات بدست آمده برای تولید نشانگری متشکل از 150 ژن آر‌ان‌ای استفاده کردند که پیری سالم را نشان می‌دهند. این نشانگر پیش‌بینی‌کننده قابل‌اعتمادی برای خطر بیماری مرتبط با سن به هنگام مطالعه آر‌ان‌ای از بافت‌هایی مانند عضله انسانی، مغز و پوست است. 
دانشمندان با استفاده از این نشانگر آر‌ا‌ن‌ای، نمره ژنی سن سالمی تولید کردند که از آن برای آزمایش‌کردن و مقایسه‌کردن پروفایل‌های آر‌آن‌ای افراد مختلف استفاده کردند و نمره بالاتر با سلامتی بهتر در زنان و مردان مرتبط بود. جزئیات این تحقیق در مجله Genome Biology ارائه شد.

محققان نواحی و مکانیزم‌هایی را در مغز انسان شناسایی کرده‌اند که به افراد امکان انجام چندین مسئولیت را بطور همزمان می‌دهند. با مطالعه شبکه‌های فعالیت مغز در قشر پیشانی (ناحیه مرتبط با کنترل بر افکار و فعالیت‌ها)، محققان نشان دادند درجه‌ای که این شبکه‌ها خود را بازپیکربندی می‌کنند و همزمان از مسئولیتی به مسئولیت دیگر تغییر فاز می‌دهند، انعطاف‌پذیری شناختی افراد را پیش‌بینی می‌کند. 
سوژه‌های آزمایشگاهی حاضری که در این تحقیق هنگام تغییردادن بین یک آزمایش حافظه و یک آزمایش کنترل، بهترین عملکرد را داشتند، بهترین بازآرایی اتصالات درون قشرهای پیشانی و همچنین جدیدترین اتصالات با دیگر نواحی مغزشان را به نمایش گذاشتند. درک بنیادی‌تر از چگونگی مدیریت‌کردن چندمسئولیتی (چند کارگی) توسط مغز می‌تواند منجر به مداخله‌ بهتر در شرایط پزشکی مرتبط با عملکرد کاهش‌یافته اجرایی مغز مانند اوتیسم، اسکیزوفرنی یا زوال عقل شود.  
محققان به جای بررسی‌کردن نقش یک ناحیه منفرد در کارکردهای مغز، ارتباطات تنگاتنگ بین نواحی مغز را با استفاده از fMRI بررسی کردند. نقشه‌برداری کردن از این که این شبکه چگونه خود را باز پیکربندی می‌کند، دیدگاه مهمی درباره چگونگی عملکرد مغز ارائه می‌دهد. دانشمندان به دنبال درک این موضوع هستند که چگونه انعطاف‌پذیری فعالانه شبکه‌های مغزی می‌توانند انعطاف‌پذیری شناختی یا توانایی سوئیچ‌کردن از مسئولیتی به مسئولیت دیگر را پیش‌بینی کنند. 
در آزمایش انجام‌شده، 344 شرکت‌کننده بین مسئولیت حافظه کاربردی که برای دخالت‌دادن قشر پیشانی طراحی شده بود و همچنین یک مسئولیت کنترل تغییر فاز می‌دادند. انعطاف‌پذیری بیشتر در درون قشای پیشانی بدین معناست که دقت بیشتر در انجام مسئولیت حافظه و ارتباط مستمرتر بین قشر پیشانی و نواحی دیگر قابل‌پیش‌بینی‌تر است. این موفقیت می‌تواند منجر به ارائه درمان‌های بهتر برای شرایطی مانند اوتیسم، زوال عقل یا اسکیزوفرنی شود. جزئیات این تحقیق در مجله PNAS ارائه شد.

پژوهشگران نانولوله‌های کربنی، الیافی نرم و انعطاف‌پذیر و درعین‌حال محکم ساخته‌اند که در بافت قلب، برای درمان نامنظمی ضربان قلب کاربرد دارند. محققان دانشگاه رایس (Rice) و مؤسسه قلب تگزاس، در حال مطالعه کاربرد الیاف نرم و انعطاف‌پذیر ساخته‌ شده از نانولوله‌های کربنی، برای بازگرداندن هدایت الکتریکی به بافت آسیب‌دیده قلب هستند. با حمایت انجمن قلب آمریکا، این نهادها توانایی الیاف برای اتصال وقفه‌های الکتریکی در بافت، ناشی از بی‌نظمی ضربان قلب را آزمایش کردند.
یک قلب تپنده، توسط سیگنال‌های الکتریکی که موجب انقباض و انبساط بافت‌های قلب می‌شوند کنترل می‌شود. زخم در بافت قلب، باعث عدم هدایت برق می‌شود. این الیاف نرمِ بسیار رسانا، راهی برای کار در اطراف این شکاف‌ها ارائه می‌دهند. سرپرست این پژوهش می‌گوید: «این الیاف مانند کابل‌هایی هستند که به ما اجازه می‌دهند بار الکتریکی را از یک طرف شکاف به طرف دیگر منتقل کنیم. اساساً، ما در حال اتصال کوتاه مدار هستیم.»
الیاف نانولوله، ساخته‌شده در آزمایشگاه شیمی‌دان و مهندس شیمی، ماتئو پاسکوالی در دانشگاه رایس، قطری حدود یک‌چهارم ضخامت یک تار موی انسان دارند؛ اما حتی یک قطعه یک اینچی از آن، شامل میلیون‌ها نانولوله (لوله‌های میکروسکوپی از کربن خالص، کشف‌شده در اوایل 1990) است. پاسکوالی گفت: «هرچند این الیاف در اصل به‌منظور صرفه‌جویی در وزن در هواپیماهای تجاری تولید شد، توانایی‌های بالقوه آن برای کاربردهای پزشکی به‌سرعت آشکار شد.»
از آنجا که این الیاف نرم، انعطاف‌پذیر و بسیار محکم هستند، انتظار می‌رود برای برنامه‌های کاربردی زیستی بسیار مناسب باشند. این الیاف در حال حاضر توانایی بالقوه‌ای برای درمان بیماری پارکینسون نشان داده‌اند که بیمار برای درمان این بیماری عصبی نیاز به کاشت مغز دارد. مارک مک کالی، الکتروفیزیولوژیست قلبی در مؤسسه قلب تگزاس می‌گوید: «افرادی که مبتلا به نارسایی قلبی هستند، در طول زمان دچار زخم بافت قلب می‌شوند که از راه‌های مختلفی روی هدایت الکتریکی در قلب تأثیر می‌گذارد. به اعتقاد ما این الیاف ممکن است به ما کمک کند انواع بی‌نظمی‌های ضربان قلب و مسائل انتقال الکتریکی را حل کنیم.»
فلاویا ویتال، یک دانشمند محقق در آزمایشگاه پاسکوالی می‌گوید: «سیم‌های فلزی خود به بافت قلب آسیب می‌زنند. اگر به فروکردن یک سوزن در پوست خود فکر کنیم، درنهایت پوست واکنش نشان می‌دهد و در اطراف سوزن زخم شکل می‌گیرد؛ اما این الیاف منحصربه‌فرد، کوچک‌تر و قابل‌انعطاف‌تر از یک تار موی انسان بوده و آن‌قدر قوی هستند که در اثر تپش مداوم قلب فرسوده نمی‌شوند. علاوه بر این، به علت امپدانس (مقاومت آن در برابر جریان) کم الیاف، برق به‌مراتب بهتر از آن‌ها نسبت به سیم‌های فلزی هدایت می‌شود.» محققان در حال آزمایش سازگاری زیستی الیاف هستند و امیدوارند بیش از چند سال با آزمایش‌های انسانی فاصله نباشد.

دانشمندان دانشگاه میشیگان نشان داده‌اند وجود سطوح بالای پروتئینی به نام FGF9 در مغز افراد افسرده، یافته‌های پیشین را مبنی بر این که مغز این افراد در مقایسه با مغز غیرافسرده‌ها دارای اجزای کلیدی کمتری است، رد می‌کند. در تحقیق جدید، افراد مبتلا به افسردگی حاد، دارای 32 درصد FGF9 بیشتری در مقایسه با افراد سالم بودند. در موش‌ها نیز افزایش سطوح FGF9 منجر به تغییرات رفتاری افسرده‌مانند شد و استرس اجتماعی مکرر هم باعث افزایش سطوح پروتئین مزبور شد.  
در صورتی که مولفه FGF9 یا اثرات آن بتواند به هدف دارویی مناسبی تبدیل شود، این نتایج احتمالا سرانجام منجر به ارائه داروهای بهتر برای بیماری افسردگی می‌شود که بر میلیون‌ها آمریکایی اثر می‌گذارد. دانشمندان طی سال‌ها مقایسه دقیق بافت مغزی اهدایی توسط افراد مبتلا به افسردگی و افراد سالم و همچنین چندین مطالعه بر روی موش‌ها به این نتایج دست یافتند.  
این نخستین باری است که مولفه FGF9 با افسردگی مرتبط شده و در ناحیه بحرانی مغز برای این اختلال فعال است. آزمایشات دانشمندان، افزایش سطوح FGF9 را در افسرده‌ها نشان داد و زمانی که این میزان بالا بود، میزان چندین مولفه دیگر در مغز در سطح پایینی قرار داشت؛ این بدین معناست که سیستم کلی رشد سلولی در مغز افراد افسرده دستخوش تغییر می‌شود. این یافته‌ها شواهد بیشتری در مورد این موضوع ارائه می‌دهد که افسردگی یک بیماری فیزیکی است. جزئیات این تحقیق در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم آمریکا منتشر شد.

دانشمندان در امریکا به تازگی موفق به ویرایش‌کردن ژن‌های نوعی پشه‌ عامل تب دانگ شده‌اند تا در آینده از این روش برای جلوگیری از شیوع این بیماری توسط پشه‌ها استفاده کنند. پشه‌ها بازیگران اصلی در شیوع بیماری‌های مرگباری مانند تب دانگ و مالاریا هستند زیرا میزبان انگل‌ها و ویروس‌ها بوده و با گزیدن انسان‌ها، بیماری‌ها را به آن‌ها انتقال می‌دهند. 
به تازگی محققان دانشگاه میسوری شیوه‌ای کارآمد را برای ویرایش‌کردن ژن‌های پشه‌ها ارائه داده‌اند. این دانشمندان بر این باورند که روش جدید راه را برای تحقیقات آتی در مورد اصلاح ژنتیکی پشه‌ها باز می‌کند تا آن‌ها دیگر حامل ویروس‌ها و انگل‌های مضر برای انسان‌ها نباشند. دانشمندان با ویرایش‌کردن ژن‌های خاصی در گونه پشه Aedes aegytpi شیوه‌ای ارائه داده‌اند که می‌توان از آن‌ در تحقیقات آتی و برای هدف‌گرفتن توانایی‌هایی انتقال بیماری توسط این پشه استفاده کرد.  
آن‌ها در تحقیقات، بیشتر از سیستم ویرایش‌کننده ژنی CRISPR/Cas9 استفاده و آن را برای کاربری در پشه‌ها سازگار کردند. هدف تیم علمی مختل‌کردن ژن رنگ فلورسنت آبی چشم در این پشه اصلاح شده بود. این پشه در اصل هر دوی ژن‌های رنگ قرمز و آبی فلورسنت را در چشمانش بیان کرد. 
در نتیجه، نسل‌های آتی این پشه‌ها دیگر رنگ آبی را نشان ندادند اما هنوز هم بیان رنگ قرمز را در چشمانشان نشان دادند. ویژگی جدید طی چندین نسل پشه‌ها به ارث برده شد و دانشمندان دریافتند این سیستم را می‌توان برای اجرای ویرایش‌های کارآمدتر ژنی به کار برد. آن‌ها بر این باورند در تحقیقات آتی، با استفاده از شیوه CRISPR/Cas9 می‌توان به دنبال راه‌هایی برای ویرایش‌کردن ژنتیکی پشه‌ها گشت به طوری که آن‌ها دیگر میزبان بیماری‌هایی مانند تب دانگ نباشند.

محققان دریافتند دانش‌آموزان کلاس چهارم و پنجم که در منزل در معرض آلاینده‌های سمی هستند، معدل درسی پایین‌تری دارند. محققان آژانس ملی ارزیابی هوای سمی و حفاظت محیطی آمریکا در جدیدترین بررسی خود اظهارکردند: کودکانی که در معرض آلاینده‌های سمی همچون دود اگزوز موتورهای دیزل قرار دارند، معدل درسی‌شان پایین‌تر است.  
یکی از محققان این تحقیق اظهار کرد: دو دلیل این ارتباط را بیان می‌کند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این ارتباط به دلیل بیماری‌هایی همچون عفونت‌های تنفسی یا آسم است. آلودگی هوا کودکان را بیمار کرده و موجب عملکرد ضعیف آنان در مدرسه می‌شود. فرضیه دیگری نشان می‌دهد هوای آلوده تاثیرات منفی بر اعصاب و توسعه مغز دارد. 
نتایج نشان می‌دهد آلودگی هوا بر سلامت کودکان بسیار مهم است. با درک بهتر تاثیرات آلودگی هوا بر سلامت کودکان گامی در کاهش آلودگی هوا برخواهیم داشت. نتایج این تحقیق در نشریه Population and Environment منتشر شده است.

دانشمندان موفق به توضیح چگونگی توانایی سم نوعی زنبور برزیلی در نابودکردن سلول‌های سرطانی بدون آسیب‌رساندن به سلو‌ل‌های عادی شدند. زنبور اجتماعی Polybia paulista با تولیدکردن زهری که حاوی نوعی ماده مبارزه‌کننده قدرتمند با سرطان است، از خود محافظت می‌کند. 
محققان نشان دادند چگونه سم زهر Polybia-MP1 یا MP1 به طور گزینشی سلول‌های سرطانی را بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های عادی می‌کشد. سم MP1 با لیپیدهایی تعامل برقرار می‌کند که به طور نامعمول بر روی سطح سلول‌های سرطانی توزیع شده‌اند و روزنه‌هایی خلق می‌کند که به مولکول‌های حائزاهمیت برای عملکرد سلول سرطانی امکان نشت‌کردن می‌دهد. 
ارائه درمان‌های سرطانی که به ترکیب لیپیدی غشای سلول حمله می‌کنند، گروه کاملا جدیدی از داروهای ضدسرطانی خواهند بود. این امر در ارائه ترکیبات جدید دارویی کارآمد خواهد بود که در آن‌ها، چندین دارو به طور همزمان برای درمان سرطان و با حمله‌کردن همزمان به بخش‌های مختلف سلول‌های سرطانی عمل می‌کنند. سم MP1 علیه پاتوژن‌های میکروبی و با مختل‌کردن غشای سلول باکتریایی عمل می‌کند. این پپتید ضدمیکروبی نوید جدیدی برای محافظت‌کردن از انسان در مقابل سرطان است. 
این سم می‌تواند رشد سلول‌های سرطان پروستات و مثانه و همچنین سلول‌های مقاوم در مقابل داروهای چندگانه را مهار کند. با این حال، تاکنون مشخص نبود که چگونه MP1 به طور گزینشی سلول‌های سرطانی را بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های عادی نابود می‌کند. دانشمندان تصور می‌کردند کلید حل این معما شاید در ویژگی‌های منحصر‌به‌فرد غشای سلول‌های سرطانی نهفته باشد. در غشاهای سلول‌های سالم، فسفولیپیدهایی به نام فسفاتیدیل‌سرین (PS) و فسفاتیدیل اتانل آمین (PE) در ورقه درونی غشا و مشرف به درون سلول قرار گرفته‌اند. اما در سلول‌های سرطانی، PS و PE در غشای بیرونی و مشرف به پیرامون سلول واقع شده‌اند. 
دانشمندان نظریه خود را با خلق مدلی از غشاها ارائه دادند که تعدادی از آن‌ها حاوی PE و PS بودند و در معرض MP1 قرار داده شدند. محققان از طیف وسیعی از تکنیک‌های تصویربرداری و زیست‌فیزیکی برای توصیف اثرات نابودگرانه MP1 بر روی غشاها استفاده کردند. 
نتایج نشان داد وجود PS اتصال MP1 به غشا را افزایش داد و از سوی دیگر وجود PE توانایی MP1 برای مختل‌کردن سریع غشا را بالا برد و اندازه روزنه‌های سلول سرطانی را زیاد کرد. این روزنه‌های بزرگ که ظرف چند ثانیه شکل گرفتند، به مولکول‌های حیاتی مانند آر‌ان‌ای و پروتئین‌ها امکان فرار آسان از داخل سلول‌های سرطانی را دادند. دانشمندان در تحقیقات آتی به دنبال تغییردادن توالی آمینواسید MP1 برای بررسی چگونگی ارتباط ساختار این پپتید با عملکردش و ارتقای بیشتر گزینش‌پذیری آن برای درمان‌های بالینی هستند. درک سازوکار عملکرد این پپتید به مطالعات بیشتر برای ارزیابی پتانسیل آن جهت کاربرد در پزشکی کمک می‌کند. جزئیات این تحقیق در مجله Biophysical ارائه شد.

محققان مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا در آمریکا ژنی را کشف کرده‌اند که در افرادی که در کودکی‌شان حداقل یک ساعت در روز به خواندن یا انجام سایر «کارهای نزدیک» می‌پردازند، موجب نزدیک‌بینی می‌شود. محققان با استفاده از پایگاه داده‌ای از حدود 14 هزار نفر دریافتند کسانی که دارای نوع خاصی از ژنی به نام APLP2 هستند، چنانچه در کودکی خود روزانه یک ساعت یا بیشتر به خواندن بپردازند، پنج برابر بیشتر با احتمال ابتلا به نزدیک‌بینی در نوجوانی روبرو خواهند شد.
کسانی که گونه خطرناک ژن APLP2 را در دی‌ان‌ای خود داشتند اما زمان کمتری را صرف مطالعه کرده بودند، در معرض خطر مضاعف ابتلا به نزدیک‌بینی نبودند. آندره تکاشنکو، محقق ارشد این پژوهش اظهار کرد: این اولین گواه شناخته‌شده از تعامل ژن و محیط در نزدیک‌بینی است. محققان بر این باورند که این گونه ژن ممکن است مقدار پروتئین APLP2 را در چشم افزایش داده و موجب کشیدگی بیش ازحد چشم شود.
آن‌ها دریافتند موش‌هایی که در محیط بصری مشابه خواندن قرار گرفته بودند، هنگامی که مقدار کمتری از APLP2 در چشم‌های آن‌ها وجود داشت، کمتر در خطر ابتلا به نزدیک‌بینی بودند. تکاشنکو بیان کرد: با کاهش میزان APLP2 در چشم، می‌توان احتمال ابتلا به نزدیک‌بینی متاثر از شرایط محیطی را کاهش داد. این یافته شانس ما را در رسیدن به روشی برای جلوگیری از نزدیک‌بینی در همه افراد، بدون در نظر گرفتن گونه APLP2 که حامل آن هستند، افزایش می‌دهد. اگرچه دستیابی به چنین درمانی ممکن است سال‌ها طول بکشد، زیرا محققان هنوز نمی‌دانند که چگونه می‌توان میزان APLP2 در افراد کاهش داد. این یافته‌ها در مجله PLOS Genetics منتشر شده است.

محققان ژاپنی با استفاده از پوشش‌دهی نانومیله‌های طلا با نوعی پروتئین، موفق به ساخت دارویی برای تسکین درد شدند. این دارو به صورت تزریق موضعی وارد بدن بیمار می‌شود. یک گروه تحقیقاتی از مؤسسه علوم مواد سلولی دانشگاه کیوتو موفق به ارائه روشی شدند که در آن از نانومیله‌های طلا برای هدف‌گیری گیرنده‌های درد استفاده می‌شود. 
نانومیله‌های طلا ابعاد کوچکی دارند به طوری که طول و عرض آن‌ها بین یک تا صد نانومتر است. پژوهشگران این پروژه اقدام به پوشش‌دهی نانومیله‌های طلا با نوعی پروتئین کردند؛ پروتئینی که چربی را در بدن منتقل می‌کنند. به این پروتئین‌ها لیپوپروتئین گفته می‌شود. این پوشش‌دهی موجب می‌شود تا نانومیله‌ها به غشاء سلول‌های عصبی متصل شوند که این کار از طریق گیرنده‌های درد موسوم به TRV1 انجام می‌شود. 
پرتوهای مادون قرمز به این نانومیله‌های دارای پروتئین گیرنده‌های درد تابیده می‌شود. این نانومیله‌ها گرم شده و موجب فعال شدن گیرنده‌های درد در بدن می‌شود. با این کار یون‌های کلسیم از بین غشاء اجازه عبور پیدا می‌کنند. با فعال شدن، گیرنده‌های درد حساسیت خود را از دست داده و به نوعی موجب تسکین درد می‌شوند. نکته مهم دیگر آن است که گرمادهی به نانومیله‌های طلا موجب فعال شدن گیرنده‌ها می‌شود بدون این که اثری روی غشاء باقی گذارد؛ اثری که معمولاً موجب آسیب غشاء می‌شود. 
تحقیقات پیشین نشان داده‌ بود که نانوذرات مغناطیسی نیز می‌توانند موجب فعال شدن گیرنده‌های درد شوند که این کار با اعمال میدان مغاطیسی انجام می‌شود. در این روش لازم است سلول‌های هدف به شکل ویژه‌ای اصلاح شوند. در این پروژه نیاز به اصلاح ژنتیکی سلول‌ها نیست و کارایی نانومیله‌های 1000 بار بیشتر از نانوذرات مغناطیسی می‌باشد. توتسویا موراکامی از محققان اصلی این پروژه می‌گوید: «این نانوذرات طلا می‌تواند به مدت طولانی درون بدن باقی بمانند. کسانی که دردهای مزمن دارند می‌توانند از تزریق موضعی این نانوذرات استفاده کنند.» این گروه نتایج یافته‌های خود را در قالب مقاله‌ای با عنوان Thermosensitive Ion Channel Activation in Single Neuronal Cells by Using Surface-Engineered Plasmonic Nanoparticles.در نشریه Angewandte منتشر کردند.

محققان با استفاده از نانوذرات زیست‌تخریب‌ پذیر موفق به ارائه روش درمانی جدیدی برای ژن‌درمانی شدند که امکان درمان بیماری‌های ژنتیکی ریوی را فراهم می‌کند. اخیرا مقاله‌ای توسط محققان دانشگاه جان‌هاپکینز با عنوان Highly compacted biodegradable DNA nanoparticles capable of overcoming the mucus barrier for inhaled lung gene therapy در نشریه Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS) منتشر شده که در آن از نانوساختارهای DNA برای درمان بیماری‌های ریه استفاده شده است. 
نانوذرات ابزار مناسبی برای ژن‌درمانی هستند به طوری که می‌توان ناهنجاری‌های مختلف را با استفاده از این نانوذرات رفع کرد. برای درمان مشکلات ریوی، استفاده از نانوذرات چالش‌برانگیز است زیرا سد زیستی در مسیر رهاسازی ژن‌درمانی وجود دارد. وجود لایه‌ای مخاطی در سراسر سیستم تنفسی عامل محافظت از اندام‌های تنفسی در برابر عفونت و عوامل میکروبی خارجی است. همین سیستم مخاط مانع اثربخشی روش‌های درمان تنفسی شده و اجازه ورود دارو به این سیستم را نمی‌دهد.
پژوهشگران از نانوذرات حاوی DNA برای غلبه بر این سد استفاده کردند. آن‌ها از نانوذرات پلیمری زیست‌سازگار موسوم به PBAEs که دارای روکشی از جنس پلی‌اتیلن گلیکول است استفاده کردند. این نانوذرات توانستند درون مخاط موجود در سیستم تنفسی نفوذ کنند. این گروه تحقیقاتی این نانوذرات را روی موش‌های آزمایشگاهی استفاده کردند و دریافتند بیان ژن در مقادیر بسیار بالایی در این حیوانات انجام شد. نتایج آزمایش‌ها نشان می‌دهد که این نانوذرات هیچ اثر سمی روی بدن نداشته و به دلیل زیست‌تخریب‌پذیر بودن آن کاملاً از بدن دفع شده و درون بدن جمع نمی‌شوند.
این یافته‌های جدید اهمیت زیادی برای درمان بیماری سیستیک فیبروسیس دارد. این بیماری نوعی بیماری ژنتیکی خطرناک است که در آن مخاط بیماری بسیار ضخیم و چسبنده است که مشکلات تنفسی جدی به همراه دارد.
این گروه تحقیقاتی نشان دادند که رهاسازی ژن نرمال با استفاده از نانوذرات حاوی DNA می‌تواند پروتئین‌های ویژه‌ای را در بیمار ایجاد کند که به مدت طولانی در بدن بیمار باقی می‌ماند. محققان معتقدند که این روش می‌تواند برای درمان بیماری‌های مختلفی در انسان به کار رود. برای مثال، این روش برای درمان بیماری‌های ژنتیکی ریوی که بسیار خطرناک هستند مناسب است.

پژوهش جدید محققان هلندی حاکی از آن است کسانی‎که به‎طور منظم بادام زمینی مصرف می‌کنند، ممکن است زندگی طولانی‌تری داشته باشند؛ البته خوردن مداوم کره بادام زمینی را نیز نباید به این حساب گذاشت. در این تحقیق، افرادی‎که حداقل روزانه یک سوم اونس یعنی 10 گرم بادام زمینی را در آجیل روزانه خود مصرف کنند، در یک‏‎دوره 10 ساله نسبت به کسانی‎که این ماده را مصرف نمی‌کنند، 23 درصد کمتر دچار مرگ و میر می‌شوند. در واقع مرگ‌های ناشی از بیماری‌های تنفسی، بیماری‌های عصبی و دیابت، سرطان و بیماری‌های قلبی و عروقی در این افراد کمتر است. 
به گفته محققان، ترکیبات چربی‌های مفید، ویتامین‌ها، فیبر و آنتی‌اکسیدان‌ها به مقدار قابل ملاحظه‌ای در بادام زمینی وجود دارد. با این حال محققان تاکید می‌کنند خوردن کره بادام زمینی با وجود محتوای بالای بادام زمینی در آن، با کاهش خطر مرگ و میر هیچ ارتباطی ندارد. حتی نمک و روغن‌های گیاهی کره بادام زمینی که حاوی اسیدهای چرب ترانس هستند، ممکن است در اثر مصرف بیش از حد مضر هم باشند.

وقتی احساس بدبختی می‌کنیم و درباره غم و ناراحتی حرف می‌زنیم، دنیا خاکستری‌تر به نظر می‌رسد. نتایج یک تحقیق جدید نشان داده همبستگی بین احساس ما و رنگ‌ها، چیزی بیش از استعاره یا تشبیه تنهاست و می‌توان یک توضیح علمی برای آن پیدا کرد. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که احساس ناراحتی و غم می‌تواند نحوه تشخیص رنگ‌ها را تحت‌تاثیر قرار دهد. محققان دانشگاه روچستر دریافتند افرادی که احساس ناراحتی می‌کنند نسبت به آن دسته از افرادی که حس شادی و تفریح دارند یا از نظر حسی طبیعی هستند، رنگ‌های موجود در طیف آبی-زرد را با درستی و صحت کمتری تشخیص می‌دادند.  
پژوهش‌های پیشین نشان داده‌ بود که احساس می‌تواند فرآیندهای مختلف بصری را تحت‌تاثیر قرار دهد. برخی مطالعات نشان داده ‌بودند که ارتباطی بین احساس افسردگی و کاهش حساسیت به تضادهای بصری وجود دارد. از آنجا که حساسیت به این تضادها، یک فرآیند بصری اساسی در تشخیص و دریافت رنگ است، محققان به این فکر افتادند که آیا این موضوع ممکن است ارتباط ویژه‌ا‌ی میان ناراحتی و توانایی درک و دریافت رنگ‌ها در افراد داشته‌ باشد یا خیر. 
در این تحقیق، دانشمندان از 127 دانشجوی شرکت‌کننده خواستند که یک فیلم احساسی را تماشا و سپس یک فرم برای بررسی توانایی بصری پر کنند. به طور تصادفی از شرکت‌کنندگان خواسته شد که یک فیلم ناراحت‌کننده یا کمدی را تماشا کنند تا به ترتیب احساس غم و ناراحتی یا شادی و تفریح در آنها القا شود. اثرات حسی این فیلم‌ها در مطالعات قبلی به اثبات رسیده‌ بود و محققان اطمینان یافتند که این فیلم‌ها می‌تواند چنین عواطفی را در افراد ایجاد کند.
بعد از مشاهده فیلم به شرکت‌کنندگان لکه‌های رنگی پی در پی نشان داده و از آنها خواسته شد تا بگویند هر لکه رنگی، قرمز، زرد، سبز یا آبی است. شرکت‌کنندگانی که فیلم‌های غم‌انگیز تماشا کردند نسبت به آن دسته از شرکت‌کنندگانی که به تماشای فیلم‌های سرگرم‌کننده پرداخته‌ بودند، رنگ‌ها را با درستی و صحت کمتری درک ‌کردند. اما این امر تنها برای رنگ‌هایی که در طیف آبی-زرد قرار داشتند، صادق بود. برای رنگ‌های قرمز- سبز هیچ تفاوتی در تشخیص رنگ‌ها در بین دو گروه شرکت‌کننده مشاهده ‌نشد.
نتایج نشان می‌دهد که ناراحتی موجب تفاوت در درک و دریافت رنگ‌ها می‌شود. محققان می‌گویند که مطالعات قبلی درک رنگ در طیف آبی-زرد را با انتقال‌دهنده عصبی دوپامین مرتبط دانسته‌اند. این تحقیق در مجله Psychological Science منتشر شده است.

محققان کانادایی دریافتند فرسودگی سلول‌های مغزی از نشانه‌های شروع بیماری پارکینسون است. پارکینسون بیماری است که با از دست دادن سلول‌های عصبی در مناطق خاصی از مغز اتفاق می‌افتد. محققان دانشگاه مونترال دریافتند عملکرد میتوکندری و انرژی سلول نقش زیادی در ابتلا به پارکینسون دارد. زمانی که انرژی سلول کم شود، سلول فرسوده شده که این امر شروعی برای ایجاد بیماری پارکینسون است. 
پارکینسون در سلول‌های عصبی ایجاد می‌شود. سلول‌های عصبی با ساختار پیچیده نیازمند سطح بالای انرژی هستند و مانند موتوری با سرعت بالا عمل می‌کنند که با انرژی تامین می‌شود و اگر این انرژی تولید نشود، سلول‌ها فرسوده می‌شوند. این بیماری در نتیجه خودسوزی سلول‌های مغزی اتفاق می‌افتد؛ سلول‌هایی که این بیماری آنها را تحت تاثیر قرار داده، دوپامین ترشح می‌کنند. 
دوپامین ماده‌ای است که به عنوان پیام‌رسان شیمیایی عمل می‌کند. با پیشرفت بیماری میزان دوپامین کاهش پیدا کرده و جسم سیاه در مغز مختل می‌شود و علائم بیماری مثل لرزش، کندی حرکت، سفت شدن بدن و اختلال در تعادل به تدریج شدیدتر می‌شود و راه رفتن، حرف زدن و نگاه کردن را با مشکل مواجه می‌کند. جسم سیاه حاوی پیام‌های عصبی است که به اعضای مختلف از طریق دوپامین ارسال می‌شود. 
این بررسی به مدت سه سال انجام شد و محققان دریافتند میتوکندری مغز که با بیماری پارکینسون در ارتباط است، بسیار داغ می‌شود. میتوکندری همانند موتورخانه کوچک سلولی است و نباید داغ شود و نیاز به انرژی زیادی دارد. لوئیس اریک ترودو، نویسنده این تحقیق اظهار کرد: محققان با استفاده از نتایج به‌دست آمده، در حال بررسی روش‌های درمانی این بیماری هستند. محققان عنوان کردند: یک میلیون آمریکایی و در حدود هفت تا 10 میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به این بیماری هستند. علائم و نشانه‌های مهم در این بیماری از حدود سن 50 سالگی آغاز می‌شود و احتمال ابتلای مردان یک و نیم برابر بیش از زنان است. نتایج این بررسی در مجله Current Biology منتشر شده است.

محققان هندی موفق به کشف تاثیر ضداکسیدان و ضدالتهابی جلبک‌های دریایی در موش‌های مبتلا به کلسترول خون بالا شدند. محققان موفق شدند تاثیر لیکوپن موجود در جلبک دریایی کلرورلا را بر آسیب‌های اکسیداتیو و التهاب ناشی از کلسترول خون بالا به اثبات برسانند. 
لیکوپن یک رنگدانه‌ طبیعی و مسئول رنگ قرمز در بسیاری از میوه‌ها و مخصوصا گوجه‌فرنگی است. هر چند که نقش لیکوپن ترانس موجود در گوجه‌فرنگی در کنترل تصلب شرایین پیش از این نیز گزارش شده‌ بود، اما اولین بار است که گزارشی مبنی بر تاثیر ایزومرهای سیس- لیکوپن به دست آمده از یک منبع در دسترس همچون جلبک‌های سبز بر بیمارانی با کلسترول خون بالا منتشر می‌شود.
در این تحقیق، محققان موش‌هایی را که با رژیم غذایی پر کلسترول تغذیه شده ‌بودند، مورد درمان دارویی با لیکوپن قرار دادند. اثرات لیکوپن موجود در جلبک و لیکوپن به دست آمده از گوجه‌فرنگی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت و سپس پارامترهای مورد نظر اندازه‌گیری شد.
در موش‌هایی که با لیکوپن به دست آمده از جلبک تحت درمان قرار گرفته ‌بودند، کلسترول کل، لیپوپروتئین با دانسیته پایین و تری‌گلیسیرید کاهش مشخصی را نشان می‌داد. سطوح لیپوپروتئین با دانسیته بالا در موش‌هایی که با لیکوپن جلبکی تحت درمان قرار گرفته ‌بودند افزایش پیدا کرد و فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان مثل کاتالاز و سوپراکسید دیسموتاز و فعالیت آنزیم‌های ضدالتهاب همچون سیکلواکسیژناز نیز افزایش قابل توجهی نشان می‌داد.
مطالعات بیماری‌شناختی نشان داد که لیکوپن به دست آمده از جلبک‌ها می‌تواند به درمان بیماری کبد چرب و پلاک آئورتی کمک کند و در مقایسه با داروها کارایی مطلوبی داشته ‌باشد. این ماده اثرات ضداکسیدان و ضدالتهابی روشنی در موش‌های چاق با کلسترول بالا نشان می‌داد؛ لذا محققان پیشنهاد می‌دهند جلبک دریایی کلرورلا می‌تواند گزینه خوبی برای درمان چربی خون بالا باشد.

پژوهش جدید محققان دانشگاه سوری نشان داده که راه رفتن هنگام خوردن منجر به پرخوری در طی روز خواهد شد. پروفسور جین اوگدن از محققان این بررسی اظهار کرد: راه رفتن و خوردن موجب پرخوری در طی روز خواهد شد. چون راه رفتن باعث اختلال و حواس‌پرتی ما در خوردن می‌شود. حتی اگر این راه رفتن در محدوده مکان غذاخوری باشد و یا نوعی ورزش محسوب شود. 
اوگدن و همکارانش 60 زن رژیمی و غیررژیمی در سه موقعیت مختلف غذاخوردن را مورد بررسی قرار دادند. گروه اول غلات را هنگام تماشای ویدئو، گروه دوم در هنگام راه رفتن و گروه آخر در هنگام گفت‌وگو با دوستان میل کردند. بعد از این آزمایش، از شرکت‌کنندگان طعم مواد مختلفی را که در این موقعیت‌ها خورده بودند، پرسیده شد. این طعم‌ها شامل شکلات، هویج، انگور و چیپس سیب‌زمینی بود.
نتایج این آزمایش نشان داد افراد رژیمی گروه دوم اسنک بیشتری مصرف کردند. وی اظهار کرد: هنگام راه رفتن چون تمرکز زیادی بر خوردن نداریم، میزان بیشتری غذا می‌خوریم. اگر فرصت غذا خوردن ندارید، حداقل همان ساندویچی که می‌خورید تا حد امکان نشسته بخورید تا میزان مواد غذایی صرف شده مشخص شود.

محققان اسپانیایی در تحقیقات جدید خود دریافته‌اند عمده‌ترین عارضه در افراد سیگاری، مرگ ناگهانی است. سیگار با مکانیزم‌های مختلف سبب ایجاد بیماری‌های قلبی مزمن می‌شود. محققان می‌گویند: صدمه مستقیم به آندونلیال‌ها (دیواره رگ‌ها) به وسیله نیکوتین و منواکسید‌کربن می‌تواند یک شریان (سرخرگ) سالم را تخریب کرده و موجب ورود مواد چربی به داخل دیواره رگ و ضخیم شدن جدار آن و در نهایت موجب انسداد کامل شریان ‌شود. 
بنابراین نیکوتین و منواکسیدکربن موجود در سیگار با افزایش کار قلب سبب افزایش نیاز به اکسیژن در عضله قلبی شده و از سوی دیگر ظرفیت حمل اکسیژن توسط خون را کاهش می‌دهد و تشدید ناتوانی و اختلال عملکرد قلب و عروق را به دنبال دارد. 
محققان با اشاره به اینکه در افراد سیگاری، میزان مرگ‌ومیر ناشی از انفارکتوس قلبی افزایش می‌یابد، اظهار کردند: در سیگاری‌هایی که به عللی غیر از انفارکتوس قلبی از بین رفته‌اند، در نمونه‌برداری از جسد، علائم آترواسکلروزیس بیشتر از افراد غیرسیگاری است و در نتیجه عمده‌ترین عارضه در افراد سیگاری، مرگ ناگهانی است.

دانشمندان راهی را یافته‌اند که نشان می‌دهد بدن هر فرد با چه سرعتی پیر می‌شود. به گزارش سرویس پژوهشی ایسنا منطقه لرستان، پژوهشگران بریتانیایی می‌گویند ترکیب سن واقعی و سبک زندگی تخمین بسیار دقیق‌تری از سلامت ارائه می‌دهد تا سن تقویمی. این تحقیق که یافته‌های آن در نشریه زیست‌شناسی ژنوم منتشر شده، در باره اینکه چطور می‌توان روند پیری را کند کرد، توصیه‌ای ارائه نکرده است. در این روش، دانشمندان برای تعیین سن واقعی (بیولوژیک)، به جای سن تقویمی، «ردپای پیری» را ارزیابی می‌کنند؛ یعنی عملکرد ۱۵۰ ژن را در بدن می‌سنجند. این ۱۵۰ ژن پس از بررسی فعالیت ۵۴ هزار ژن در افراد سالم ۲۵ و ۶۵ ساله که زندگی کم‌تحرکی داشتند، به عنوان نشانگرهای اصلی در نظر گرفته شدند.

نتایج تحقیق جدیدی در دانشگاه کانزاس نشان می‌دهد که شوخ‌ طبعی در ایجاد جذابیت در رابطه عاشقانه نقش دارد. محققان دریافتند زمانی که دو فرد غریبه همدیگر را ملاقات می‌کنند، هر چه مرد بیشتر تلاش کند که شوخ‌طبع‌تر به نظر برسد و زن تعداد دفعات بیشتری به این موارد شوخی بخندد، احتمال بیشتری وجود دارد که در این رابطه علاقه مشترک ایجاد شود.
این یافته‌ها به دنبال تحقیقی در مورد ارتباط طنز و هوش حاصل شد. مطالعات چند دهه اخیر نشان می‌داد که زنان حس شوخ‌طبعی مردان را ستایش می‌کنند. این ویژگی اغلب به عنوان یکی از باارزش‌ترین خصوصیت‌های یک شریک عاطفی مورد اشاره قرار گرفته و دلیلی که برای آن عنوان شده این بوده ‌است که زنان از روی میزان شوخ‌طبعی مردان، هوش بالقوه جفت خود را مورد بررسی قرار می‌دهند.
اما محققان در تحقیق جدید به این نتیجه رسیدند که شوخ‌طبعی ارتباطی به هوش ندارد. اینکه شما شخصی را ملاقات کنید که می‌توانید به سادگی با او بخندید، می‌تواند به این معنی باشد که رابطه شما در آینده خوب و پر از خوشی خواهد بود و همین امر باعث افزایش جذابیت مردان شوخ‌طبع می‌شود.
محققان با توجه به سه پژوهشی که در این رابطه انجام شده توضیح می‌دهند که ارتباطی بین هوش، قوه طنز و شوخ‌طبعی وجود ندارد. در اولین پژوهش، 35 شرکت‌کننده پروفایل فیس‌بوک 100 فرد غریبه را مورد مطالعه قرار دادند تا شخصیت آن‌ها را مورد پایش قراردهند. ارزیابی آن‌ها با پرسش‌نامه‌ای که توسط کابران فیس‌بوک تکمیل شده ‌بود مورد مقایسه قرار گرفت. این تحقیق نشان‌ داد که افراد شوخ‌طبع برون‌گراتر از افراد باهوش هستند و از سوی غریبه‌ها نیز به عنوان افراد برونگرا ارزیابی می‌شوند. داده‌ها همچنین نشان‌ داد که مردان و زنان به یک اندازه متن‌هایی با محتوای شوخی در صفحات شبکه‌های اجتماعی خود منتشر می‌کنند.
در دومین تحقیق، نزدیک به 300 دانشجو مورد بررسی قرار گرفتند. با توجه به نمراتی که در پرسشنامه‌ها کسب کردند مشخص شد که هیچ ارتباطی بین هوشمندی و میزان شوخ‌طبعی در رابطه‌ها وجود ندارد. اما شوخ‌طبعی و برون‌گرایی با هم مرتبط هستند. مطالعات همچنین اختلاف معناداری بین چگونگی درک شوخی در بین زنان و مردان نشان نداد.
نحوه استفاده مردان از شوخی و نحوه درک زنان از شوخی‌ها نقش مهمی در جذابیت‌های عاشقانه دارد. در آخرین بررسی، 51 جفت از دانشجویان مجرد که یکدیگر را نمی‌شناختند، مورد بررسی قرار گرفتند. این جفت‌ها حدود 10دقیقه در اتاقی با هم به صحبت پرداخته و سپس پرسشنامه‌ای را پر کردند.
این تحقیق نشان ‌داد که هر چه مردان برای بامزه بودن بیشتر تلاش کنند و هر چه زنان تعداد دفعات بیشتری به شوخی‌ها بخندند، احتمال بیشتری وجود دارد که زنان به این رابطه علاقه‌مند شوند، اما این رابطه برای زنان صدق نمی‌کند یعنی میزان شوخی‌های آنان در ایجاد علاقه‌مندی در طرف مقابل نقشی ندارد. این تحقیقات در عین حال نشان‌ داد که وقتی جفت‌ها با هم می‌خندند، علاقه بیشتری به یکدیگر پیدا می‌کنند.

پژوهشگران دانشگاه استنفورد آمریکا می‌گویند استرس کاری به اندازه سیگار کشیدن مرگبار است. این محققان پس از بررسی 228 تحقیق صورت گرفته در 10 کارگاه در خصوص عوارض استرس کاری به این نتیجه رسیدند که استرس می‌تواند به اندازه سیگار کشیدن مرگ‌آفرین باشد. در تحقیقات انجام شده پیامدهای مرگبار جسمی و روحی استرس کاری مد نظر قرار گرفته است.
در این پژوهش‌ها مشخص شد سلامتی کسانی که نگران از دست دادن شغل خود هستند تا 50 درصد بیش‌تر از دیگران در معرض خطر است. همچنین میزان مرگ و میر در میان افرادی که ساعات کاری آنان بیش‌تر از مقدار معمول است تا 20 درصد افزایش دارد.
از سوی دیگر، پژوهشگران دانشگاه هاروارد می‌گویند سلامتی کسانی که پرکاری می‌کنند و یا چند شغله هستند تا 35 درصد بیش‌تر از میزان طبیعی آسیب می‌بیند. به باور محققان؛ آسیب استرس کاری حتی به میزان خیلی کم به اندازه ضرر دود سیگار برای افراد غیرسیگاری است.

پژوهشگران تورنتو و بریتیش کلمبیا در پژوهش های خود دریافته‌اند نرخ عود موضعی بیماران با خطر پایین لومینال زیرگروه مولکولی نوع‌Subtype A)A) که بدون رادیوتراپی پس‌ از لامپکتومی تاموکسیفن دریافت‌ کرده‌اند، تنها 1.3 درصد در 10 ‌سال است. توانایی رادیوتراپی‌ برای کاهش ریسک عود موضعی سرطان‌ پستان پس‌ از جراحی حفظ پستان، مسلم و اثبات شده‌ است. اما برای بعضی زیرگروه‌ها، این فایده آنقدرکم است که از رادیوتراپی‌ اجتناب می‌شود.
محققان می گویند: گزارش‌های قبلی نشان‌ می‌دهد که بیماران دارای تومور زیرگروه نوع مولکولی ‌A لومینال که دریافت‌کننده‌ استروژن مثبت، دریافت‌کننده‌ پروژسترون‌ مثبت، دریافت‌کننده‌ عامل رشد اپیدرمال انسانی‌2‌(HER2) منفی، نرخ تکثیر پایین و درجه‌ تمایز هسته‌ای پایین تا متوسط تعریف می‌شوند، ممکن‌ است چنان خطر مبنایی پایینی برای کاهش ریسک عود موضعی سرطان‌ پستان داشته باشند که رادیوتراپی ضرورتی نداشته باشد.
بر اساس یافته های این پژوهش، نرخ کاهش ریسک عود موضعی سرطان‌ پستان ده ساله برای لومینال A درحد 5.2 درصد، برای لومینال ‌B ۱۰.۵ درصد و برای تومورهای با خطر بالا ۲۱.۳‌درصد بود. اثر متقابل بین زیرگروه نوع تومور و درمان قابل‌ توجه نبود. بیماران لومینال ‌A با مشخصه‌های بالینی خطر پایین (سن بالای ۶۰، مرحله‌ی‌T1، درجه‌ی ۱‌یا‌۲ هیستولوژی) نرخ رادیوتراپی‌ ده ساله‌ای برابر با ۱.۳درصد با تاموکسیفن تنها و ۵ درصد با تاموکسیفن به‌ اضافه‌ رادیوتراپی داشتند. نتیجه این پژوهش درN Engl J Med ، منتشر شده است.

تیمی از مهندسان دانشگاه آریزونا در توسان ابزاری موسوم به DOTS qPCR را ارائه داده‌اند که زمان لازم برای تشخیص عفونت‌ها را کاهش می‌دهد و استفاده از آن در مقایسه با نمونه‌های موجود به صرفه‌تر و کارآمدتر است. پاتوژن‌ها و بیماری‌ها معمولا با استفاده از تکنیکی موسوم به «واکنش زنجیره‌ای پلیمراز» (PCR) شناسایی می‌شوند. این شیوه شامل حرارت‌دادن و خنک‌کردن سریع مولکول‌های دی‌ان‌ای متعلق به یک نمونه زیستی در فرآیندی به نام چرخه حرارتی است.
این امر منجر به چندبرابرشدن دی‌ان‌ای مورد هدف به میلیون‌ها یا حتی میلیاردها نسخه می‌شود. دانشمندان و پزشکان سپس می‌توانند از این نسخه‌ها برای شناسایی نوع پاتوژن عامل بیماری استفاده کنند؛ اما مشکل اینجاست که انجام بسیاری از آزمایش‌های PCR یک ساعت یا بیشتر زمان می‌برند.
محققان با استفاده از ابزار DOTS qPCR می‌توانند چندبرابرشدن دی‌ان‌ای را شناسایی کرده و عفونت‌ها را پس از چهار چرخه حرارتی شناسایی کنند. این در حالی است که شیوه‌های دیگر به 18 تا 30 چرخه حرارتی نیاز دارند. دانشمندان با استفاده از سامانه جدید می‌توانند ظرف سه دقیقه و 30 ثانیه عفونت را تشخیص دهند.
این فناوری بر اندازه‌گیری تغییرات کشش سطحی ظریف در یک رابط شامل یک قطره آب تعلیق‌شده در محیط چرب متکی است. قطره آبی که حاوی دی‌ان‌ای است که باید تکثیر شود، در طول یک گرادیان حرارتی در روغن حرکت کرده و واکنش زنجیره‌ای را شروع می‌کند. هنگامی که نسخه‌های بیشتری از دی‌ان‌ای مطلوب تولید می‌شوند، آن‌ها به سمت رابط آب-روغن حرکت می‌کنند و منجر به تغییرات قابل‌اندازه‌گیری در کشش سطحی می‌شوند. می‌توان با استفاده از یک دوربین گوشی هوشمند اندازه قطره را اندازه‌گیری و واکنش را به صورت بلادرنگ مشاهده کرد.
سیستم DOTS qPCR علاوه بر تشخیص سریع، به نمونه‌های زیستی کاملا عاری از آلودگی نیازی ندارد و این امر می‌تواند در زمان صرفه‌جویی کند. این سیستم با نمونه‌های نسبتا آلوده نیز عمل می‌کند و زمان شناسایی عفونت را کوتاه می‌کند. فناوری DOTS qPCR در مقایسه با نمونه‌های موجود ارزان‌تر است زیرا شیوه‌های کنونی از شیوه‌های آزمایشی زمان‌بر و هزینه‌بر از جمله فلورسنس، لیزر و اتاقک‌های تاریک استفاده می‌کنند. می‌توان در تحقیقات زیست‌شناسی از ابزار ابداعی دانشمندان استفاده کرد و آن‌ها امیدوارند این فناوری بتواند عمل‌های جراحی را در اتاق‌های اورژانس متحول سازد و به نجات جان بیماران کمک کند. جزئیات این دستاورد علمی در مجله Science Advances ارائه شد.

تحقیق جدید محققان نشان داده، یک ضربان‌ساز ریز و بی‌سیم می‌تواند به برخی بیماران قلبی، جایگزینی عاری از جراحی برای ابزار سنتی ارائه کند. این نوع ضربان‌ساز در واقع لوله‌ای ریز است که می‌توان با استفاده از یک کاتتر و از طریق پا در بخش راست قلب کار گذاشت. در تحقیق جدید، پزشکانی از استرالیا، کانادا و آمریکا یک ضربان‌ساز ریز را در بدن بیش از 500 بیمار قرار دادند. پس از گذشت شش ماه، تقریبا هفت درصد بیماران، عوارض جانبی از جمله ایجاد روزنه در قلبشان توسط ابزار را گزارش کردند. در مقایسه، 10 درصد بیمارانی که از ضربان‌سازهای معمولی استفاده می‌کنند، از مشکلات رنج می‌برند.
این ضربان‌ساز مینیاتوری پیش‌تر در اروپا تایید شده و نتایج تحقیق جدید به سازمان غذا و داروی آمریکا ارائه خواهد شد. یک ضربان‌ساز مشابه دیگر نیز توسط شرکت ایرلندی Medtronic ساخته شده است. در حالی که اکثر ضربان‌سازها، سیم‌هایی دارند که ابزار را به سمت‌های راست و چپ قلب متصل می‌کنند، ابزار جدید درست در بطن راست قرار می‌گیرد و دو طرف قلب را هماهنگ نمی‌کند. کارشناسان تخمین زده‌اند این ضربان‌ساز ریز در 30 درصد از بیماران کارساز خواهد بود.
با این حال، بهای این ابزار دو برابر یک ضربان‌ساز معمولی است؛ همچنین این ضربان‌ساز فاقد تعدادی از فعالیت‌هایی است که ابزارهای معمولی انجام می‌دهند که از آن جمله می‌توان به رهگیری ریتم‌های غیرمنظم قلب اشاره کرد. جزئیات این تحقیق در مجله Medicine منتشر شده و قرار است نتایج آن در نشست انجمن عروق اروپا در لندن نیز ارائه شود.

دانشمندان دانشگاه صنعتی سوینبرن انگلستان پوششی ساخته‌اند که باکتری‌ها را از داخل زخم‌ها جذب کرده و کاربر می‌تواند ماده و میکروب‌ها را هم‌زمان دور بیندازد. محققان از فیبرهای پلی‌استایرن الکتروریسی استفاده کردند که تا 100 برابر نازک‌تر از موی انسان بودند. تورهای ساخته‌شده از این فیبرها بر روی فیلم‌های باکتری‌ به نام Staphylococcus aureus قرار داده شدند که این باکتری اغلب زخم‌ها را عفونی می‌کند.
به دلیل شرایط بهینه رشد توسط این توری، باکتری‌ها به سرعت به داخل این توری حرکت کرده و خود را به فیبرها چسباندند. این امر به ویژه زمانی که فیبرها با باکتری‌های منفرد قطر یکسان داشتند صادق بود و زمانی که تورها کوچک‌تر بودند باکتری‌های کمتری به سمت آن جذب شدند.
محققان این نانوفیبرها را با ترکیبات مختلف پوشاندند و چگونگی واکنش باکتری Escherichia coli را به آن‌ها مشاهده کردند. تیم علمی دریافت زمانی که فیبرهایی با هر اندازه‌ای با allylamine پوشیده شدند، باکتری‌های e. coli به سرعت به سمت آن‌ها حرکت کردند.
در آزمایش دیگری که با همکاری دانشگاه شفیلد انجام شد، توری‌های نانوفیبر بر روی مدل‌های پوست مهندسی‌شده آزمایش شدند. نتایج امیدوارکننده بود و بازدهی‌های مشابهی در آزمایش بر روی بافت‌های زنده انتظار می‌رود. دانشمندان امیدوارند این تحقیق به تولید پوشش‌های زخم هوشمندی تبدیل شود که از عفونت جلوگیری کنند. جزئیات این مطالعه به تازگی در مجله ACS Applied Materials and Interfaces ارائه شد.

محققان آمریکایی با تزریق دسته‌ای از نانوذرات خاص به مغز موش‌ها، موفق شده‌اند نوعی ارتباط مستقیم و بی‌سیم با نورون‌های شبکه عصبی برقرار کنند. اعمال یک میدان مغناطیسی خارجی، سبب تولید یک میدان الکتریکی موضعی توسط این نانوذرات می‌شود که قادر است مستقیماً با میدان الکتریکی مغز ارتباط برقرار کند. از این روش برای انتقال دارو به مغز نیز می‌توان استفاده کرد.
 بشر در حال حاضر قادر به برقراری ارتباط مستقیم با مغز خود نمی‌باشد، زیرا زبان مشترکی بین آن‌ها وجود ندارد. مغز انسان اطلاعات را با استفاده از تکانه‌ها و میدان‌های الکتریکی پیچیده در سطح اتمی انتقال می‌دهد. بشر قادر است این میدان‌ها را با استفاده از ایمپلنت‌ها و سیم‌ها، ثبت و دستکاری‌ کند. اما روش وی برای این کار چندان هوشمندانه و مناسب نیست.
یک تیم تحقیقاتی پزشکی از دانشگاه بین‌المللی فلوریدا در میامی، روشی دیگر برای این کار یافته‌اند. این محققان، با هدف ایجاد نوعی ارتباط مستقیم و بی‌سیم با نورون‌ها، 20 بیلیون نانوذره را به مغز موش‌ها تزریق کردند. این نانوذرات الکتریکی- مغناطیسی تزریق‌ شده، از چندین ویژگی خاص برخوردارند. اولاً، ابعاد آن‌ها به اندازه‌ای کوچک است که قادرند به طور نامحسوس به شبکه عصبی نزدیک شوند. ثانیاً، این نانوذرات را می‌توان توسط اعمال یک میدان مغناطیسی خارجی تحریک کرد. این تحریک سبب می‌شود که نانوذرات، در صورت مجاورت با نورون‌های خاص، یک میدان الکتریکی تولید کنند. به‌گفته محققان، این میدان الکتریکی قادر است مستقیماً با میدان الکتریکی مغز ارتباط برقرار کند.
ساخرات خیزرو، محقق ارشد این پروژه، در این زمینه اظهار داشت: «هنگامی که این نانوذرات در معرض یک میدان مغناطیسی حتی با فرکانس بسیار پایین قرار می‌گیرند، قادرند یک میدان الکتریکی موضعی با همان فرکانس تولید کنند. این میدان الکتریکی، با مدارهای الکتریکی شبکه عصبی مستقیماً جفت می‌شود».
از این نانوذرات می‌توان جهت انتقال دارو به قسمت‌های خاصی از مغز نیز استفاده کرد. در واقع، این تیم تحقیقاتی هم‌اکنون نشان داده‌اند که داروهای ضدایدز و ضدسرطان را می‌توان توسط این روش منتقل و آزاد کرد. همچنین با وارونه کردن فرایند مذکور، می‌توان رابطی میان مغز و یک رایانه ایجاد کرد. نانوذرات در پاسخ به میدان‌های الکتریکی مغز، دسته‌ای از میدان‌های مغناطیسی قابل اندازه‌گیری تولید می‌کنند. با برقراری یک مدار بسته در این سیستم، در واقع یک مکالمه با مغز برقرار می‌شود.

تحقیقات محققان چینی نشان داده که مواد شیمیایی موجود در محصولات بهداشتی شخصی مثل صابون، شامپو و حتی بسته‌بندی مواد غذایی با افزایش خطر سقط‌ جنین ارتباط دارد. محققان دانشگاه پکن با تحقیق بر روی 300 زن دریافتند که مواد شیمیایی موجود در محصولات بهداشتی باعث افزایش احتمال سقط‌ جنین در هفته‌های پنجم تا سیزدهم می‌شود. در این تحقیق مشخص شد که محصولات حاوی این مواد نه تنها برای زنان کارگر فعال در کارخانه‌های تولیدکننده مواد بهداشتی خطرساز است، بلکه افراد استفاده‌کننده از این محصولات نیز در معرض خطر هستند.
 محققان در این پژوهش، نمونه ادرار بیش از 132 زن دچار سقط‌جنین و 172 زن با روند بارداری طبیعی را مورد بررسی قرار دادند. آنها پس از بررسی نمونه‌های ادرار دریافتند که درصد سقط‌جنین با افزایش سطح مواد شیمیایی موجود در پلاستیک‌ها موسوم به فتالات‌ها ارتباط دارد. بسیاری از مواد شیمیایی مضر برای زنان باردار در محصولاتی همچون رنگ‌ها، لوله‌های آزمایشگاهی، کفپوش‌های پلاستیکی، صابون و شامپوها وجود دارد. محققان دریافتند که تماس طولانی‌مدت با مواد پلاستیکی حاوی مقادیر اندک فتالات باعث افزایش خطر سقط‌جنین می‌شود.

تحقیقات جدید دانشمندان نشان داد، کودکانی که در محیط‌های خشن و بی‌ثبات زندگی می‌کنند، بیشتر در معرض تاخیر در رشد شناختی و یادگیری قرار می‌گیرند. محققان سطح کورتیزول و تاخیر شناختی 201 کودک از خانواده‌های کم درآمد شمال شرق ایالات متحده آمریکا را مورد بررسی قرار دادند و به این نتیجه رسیدند که کودکانی که سطح کورتیزول خون آنها بالاست، تحت مراقبت‌های خشن یا بی‌ملاحظه قرار داشته‌اند.
کورتیزول یا هورمون استرس در پاسخ به استرس در بدن ترشح می‌شود تا قدرت دفاعی بدن را افزایش دهد و بعد از آن واکنش آرامشی بدن نیز باید فعال شود تا بدن به حالت طبیعی و عادی بازگردد. در محیط پر استرس، واکنش بدن به استرس آنقدر زیاد می‌شود که معمولا فرصت لازم برای بازگشت به حالت عادی به دست نمی‌آید و استرس‌ها تبدیل به استرس مزمن می‌شوند.
وجود سطح بالا و طولانی کورتیزول در جریان خون سبب ساز تاثیرات منفی بوده و یکی از آنها اختلال در عملکرد شناختی است. محققان می‌گویند: ما کشف کردیم قرارگیری در معرض برخی از سخت‌ گرفتن و خشونت‌های خانوادگی در سن دو سالگی میزان کورتیزول کودکان را تحت تاثیر قرار می‌دهد و در مقابل، تفاوت قابل ملاحظه‌ای در عملکرد شناختی کودکان در سن 4 سالگی ایجاد می‌کند.

تحقیقات جدید محققان دانشگاه لوون بلژیک نشان داده بطن چپ کوچک قلب با دیوارهای ضخیم، می‌تواند بهترین پیش‌بینی کننده تغییر شکل مورفولوژیک قلب باشد. این یافته‌ها به احتمال زیاد می‌تواند گامی به سوی درمان نارسایی قلبی در افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن قلبی مرتبط با کم‌خونی موضعی (ایسکمیک) باشد.
به گفته محققان، نتایج حاصل از تحقیق DOPPLER-CIP (تعیین پارامترهای غیرتهاجمی بهینه برای پیش‌بینی تغییر شکل مورفولوژیکی و عملکردی بطن چپ در بیماران مزمن ایسکمیک) غافلگیرکننده بودند، و چنانچه توسط تحقیقات دیگر تایید شوند، می‌تواند بطور کامل موجب دگرگونی دسته بندی نوع خطر در مبتلایان به بیماری شریان کرونر پایدار شود.
باور عمومی بر این بود که بطن‌های بزرگتر با دیواره‌های نازکتر ممکن است بطور جدی‌تری در خطر تغییر شکل باشند، با این توجیه که فشار دیواره‌ها در این قلب‌ها بیشتر است. یافته‌های جدید نشان دادند که در واقع، قلب‌های کوچک با دیوار‌های ضخیم هستند که در معرض خطر قرار دارند. از آنجایی که این نتایج، برخلاف باور عمومی بود، محققان چندین بار داده‌ها و تحلیل‌ها را بررسی کرده و چندین آزمون سازگاری را انجام دادند. اما در نهایت تمام آن‌ها به همین نتیجه رسیدند.
در این پژوهش، 676 بیمار از شش کشور اروپایی با احتمال ابتلا به بیماری‌های قلبی مزمن ایسکمیک مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران در ابتدا آزمایشات تشخیصی استاندارد از جمله نوار قلب (ECG)، آزمایش ورزش تحت نظارت مستمر ECG، اندازه‌گیری بیشینه جذب اکسیژن (VO2max) و همچنین نمونه‌گیری خون و ارزیابی کیفیت زندگی را انجام دادند.
در پایان دوره تحقیق بر اساس نتایج ام‌آرآی یا اکو، حدود 20٪ از این افراد شواهدی از تغییر شکل قلب‌شان داشتند که نتایج بدست آمده بسیار به پیش‌بینی‌های ابتدایی نزدیک بود. اندازه‌های بطن به صورت «‌حجم انتهای دیاستولی بطن چپ» (LV EDV) ، و توده بطن چپ (LVM) اندازه‌گیری شدند. این تحقیق در نشست سالانه انجمن قلب‌شناسی اروپا ارائه شد.

محققان دانشگاه شفیلد انگلستان پروتئین جدیدی را شناسایی کرده‌اند که شدت آسیب ناشی از آرتریت روماتوئید به بافت را کنترل می‌کند. آرتریت روماتوئید، نوعی بیماری خودایمنی است که موجب التهاب، درد، سفتی و آسیب به مفاصل پا، لگن، زانوها و دست‌ها می‌شود. به دنبال این کشف، بیماران مبتلا به این شرایط که از شدیدترین اثرات آرتروز رنج می‌برند،زودهنگام شناسایی می‌شوند.
یافته‌های جدید در واقع نشانگری زیستی ارائه می‌دهد که می‌توان از آن برای شناسایی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئیدی استفاده کرد که نیازمند داروهای شخصی و درمان‌های شدید هستند. گرچه در حال حاضر هیچ درمانی برای آرتریت روماتوئید وجود ندارد، داروهای جدید و کارآمد برای درمان این بیماری، از شکل‌افتادگی مفاصل را مهار می‌کنند.
پروتئین کشف‌شده C5orf30 نام دارد و یافته‌های جدید به این موضوع اشاره دارند که افزایش سطوح این پروتئین در مفاصل می‌تواند شیوه نوینی برای کاهش آسیب بافتی ناشی از آرتریت روماتوئید باشد. دانشمندان نمونه‌های دی‌ان‌ای و نمونه‌های بیوپسی متعلق به مفاصل بیش از 1000 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید را در شهر شفیلد انگلستان و ایرلند تحلیل کردند. یافته‌های جدید به محققان در بررسی پروتئین C5orf30 و نقش آن در سلامت و بیماری انسان اشاره دارد. جزئیات این تحقیق در مجله PNAS ارائه شده است.

محققان مراکز سرطان شناسی مختلف اروپایی در تازه‌ترین تحقیقات خود دریافته‌اند نشانگرهای زیستی خاص می‌توانند در آزمایش تشخیصی برای شناسایی سرطان کولون و رکتوم (کولورکتال) نقش داشته باشند. این امر شناسایی سرطان کولورکتال را که سومین سرطان متداول در جهان و دومین عامل مرگ‌و‌میر ناشی‌ از سرطان در جهان است، در مراحل اولیه با استفاده از یک آزمایش خون ساده میسر می‌کند. اگر این سرطان سریع تشخیص داده شود شانس درمان آن بالا است، اما تشخیص سریع آن قطعی نیست.
دکتر مکس مازون از دانشگاه لوون اظهار کرد: این تحقیق نشان‌ می‌دهد که دستیابی به درک کامل از نقش سیستم ایمنی بدن در سرطان تا چه حد اهمیت دارد. در‌ این‌ مورد امیدواریم که این آگاهی به آزمایشی جدید و حساس‌تر در جهت شناسایی سرطان کولون و رکتوم در مراحل اولیه منجر شود و به‌ این‌ ترتیب بیماران بیشتری درمان شوند. وی افزود: اگر به سرطان مبتلا باشیم، سیستم ایمنی بدن به آن واکنش نشان می‌دهد و تلاش می‌کند تا سلول‌های سرطانی را از بدن ما خارج کند. در این فرآیند نقش خاصی به نوع بخصوصی از گلبول‌های سفید یعنی مونوسیت‌های خون محیطی اختصاص می‌یابد. از زمانی که سلول‌های سرطانی کولون و رکتوم در بدن ظاهر می‌شوند؛ مونوسیت‌های خون‌محیطی به مواد ترشح شده از سلول‌های سرطانی واکنش نشان می‌دهند.
دکتر الکساندر هام در این باره می‌گوید: مواد ترشح شده از سلول‌های سرطانی، ژن‌های خاصی را در مونوسیت‌ها فعال می‌کنند. اکنون این ژن‌ها را شناسایی کرده‌ایم که می‌توانند به کمک خون‌گیری با روش‌های استاندارد در جهت تشخیص سرطان کولون و رکتوم مفید واقع شوند. دکتر‌ هانس پرنن از بیمارستان دانشگاه لوون می‌گوید: این آزمایش جدید به احتمال زیاد حساس‌تر است، چون به طور مستقیم تغییرات ایجاد شده توسط تومور را شناسایی می‌کند و فقط به وجود خون در مدفوع تکیه ندارد. امتیاز دیگرش این است که فرآیند هنگامی انجام می‌شود که تومور در‌حال شکل‌گیری است، یعنی اولین مراحل تشکیل تومور. از آنجایی که این آزمایش بر نحوه‌ی پاسخگویی بدن نسبت به حضور سلول‌های سرطانی کولون و رکتوم تکیه دارد، حتی پس‌ از خارج کردن تومور اولیه برای شناسایی متاستازهای دور دست نیز کاربرد دارد. این پتانسیل منحصر به‌فرد باعث می‌شود که پس‌ از برداشتن تومور اولیه‌ بیمار ازطریق جراحی، این آزمایش ابزار معتبری برای پیگیری‌های بعدی بیمار محسوب شود. 
برای شناسایی ژن‌های درگیر در این پروژه، پرنن و همکارانش از مراکز سرطان‌شناسی در بروکسل، هایدلبرگ و رم نمونه‌هایی را از بیماران جمع‌آوری کردند. این کار به گروه محققان به رهبری دکتر مکس مازون از دانشگاه لوون اجازه داد تا 43 ژن مرتبط با این مورد را شناسایی کنند. ووتر فان‌دلم از بخش (VIB NucleomicsCore) می‌گوید: از آنجایی‌که واردکردن 43 ‌ژن مختلف در یک آزمایش تشخیصی بیش‌ از‌ حد زیاد است، آنچه اهمیت دارد این است که مجموعه ژن‌های محدودتری از این بین انتخاب شوند که دارای همان ارزش پیش‌آگهی و تشخیصی باشند. در نهایت موفق شدیم مجموعه‌ای 23 ژنی را تدوین کنیم، اما همچنان در تلاش هستیم که باز هم این تعداد را کاهش دهیم. در‌ حال‌ حاضر مشکلی که در مقابل محققان قرار‌دارد این است که با استفاده حداقلی از این مجموعه نشانگرهای زیستی یک آزمایش طراحی کنند. آنها برای طراحی و اجرای این آزمایش به دنبال یک شریک صنعتی هستند.

داروی Naltrexone که در درمان اعتیاد به الکل مورد ‌استفاده است، شاید راهی امیدبخش برای اعتیاد‌ به متامفتامین نیز باشد. این بررسی، برای اولین بار در آمریکا به بررسی نقش Naltrexone در درمان اعتیاد به متامفتامین پرداخته است. محققان 22 مرد و 8 زن را که به طور متوسط سه تا چهار روز در هفته از متامفتامین استفاده می‌نمودند، مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. 
آن‌ها می‌گویند: در طول مدت درمان چهار روزه‌ این افراد در بیمارستان، به هر بیمار 25 میلی‌گرم نالترکسون در دو روز اول، 50 میلی‌گرم در روز سوم و چهارم و یا دارونما به ‌صورت روزانه داده ‌شد. 10 روز بعد، دوباره افراد برای مدت چهار روز دیگر در بیمارستان بستری‌شدند. این بار به افرادی که قبلا نالترکسون دریافت‌ کرده ‌بودند، دارونما تجویز شد و بالعکس.
به گفته آنها، در آخرین روز از هر دوره‌ بستری‌ شدن در بیمارستان، به همه‌ بیماران دوز داخل ‌وریدی متامفتامین تجویز شد و سه ساعت بعد محققان وضعیت آنها و میزان میل به مواد مخدرشان را جویا شدند و دریافتند که نالترکسون به طور معناداری موجب کاهش میل افراد برای مصرف متامفتامین و همچنین کاهش‌ نشئگی توسط متامفتامین می‌شود.
به‌هنگام تجویز دارونما در مقایسه با تجویز نالترکسون، هم ضربان قلب و هم نبض افراد به‌طور مشخصی بالاتر بود. علاوه بر این به بیمارانی که نالترکسون داده شده بود، در مقایسه با کسانی که دارونما مصرف می‌کردند، هنگامی‌ که در معرض ماده‌ مخدر خود (Paraphenalia) قرار گرفتند، ضربان قلب و نبض‌کمتری داشتند. این نتایج بیانگر این هستند که نالترکسون اثر نشئه‌آور مواد مخدر را کاهش می‌دهد و افرادی که نالترکسون مصرف می‌کنند، متامفتامین برای‌شان لذت‌ کمتر ایجاد کرده و گرایش بسیار کمتری به ‌آن دارد. نالترکسون به خوبی تحمل شد و‌ عوارض‌ جانبی بسیار اندکی داشت.
محققان دریافته‌اند که مصرف این دارو هم برای مردان و هم برای زنان مفید است (اگر‌چه تأثیر مثبت آن بر مردان کمتر بود). نحوه‌ پاسخ به نالترکسون توسط بیماران در اولین و یا دومین بار بستری شدن نیز تفاوتی نداشت. روند تأثیر نالترکسون، مسدود‌کردن گیرنده‌های مواد مخدر در مغز است. طبق بررسی‌های انجام شده‌ پیشین ، افراد تحت درمان اعتیاد به الکل نیز گزارش کرده بودند که مصرف نالترکسون موجب می‌شود به هنگام نوشیدن الکل حس نشئگی کمتری داشته باشند. محققان این پژوهش که به بررسی علل اعتیاد به الکل و مواد مخدر و درمان‌های ممکن می‌پردازند، قصد بررسی تأثیر بیشتر نالترکسون در ترکیب با دیگر مواد‌ دارویی و نیز در دوزهای مختلف را دارند.
اختلال سوءمصرف متا‌مفتامین یک بیماری جدی روانی است که ممکن ‌است موجب روان‌پریشی و آسیب مغز شود و برای آن هیچ داروی تأیید شده‌ای از سوی سازمان غذا و داروی آمریکا وجود ندارد. حدود 12 میلیون آمریکایی متامفتامین استفاده می کنند که بر اساس برآوردهای اخیر نزدیک به 400 هزار نفر به آن معتاد هستند. محققان می‌گویند: اگرچه این بررسی جدید امیدوار‌کننده است؛ اما برای تایید آن به کارآزمایی‌های ‌بالینی نیاز است. گام ‌بعدی برای ارزیابی اثربخشی نالترکسون در درمان افراد معتاد به متامفتامین در حال انجام است.

توده‌های پروتئین Alpha-synuclein منجر به ایجاد چندین اختلال عصبی می‌شوند. عصب‌شناسان دانشگاه آنتورپ هلند کشف کرده‌اند که شکل این توده‌ها (استوانه‌ای یا نواری) تعیین می‌کند که یک بیمار به‌ ترتیب به بیماری پارکینسون یا آتروفی سیستم‌های متعدد مبتلا می‌شود. محققان می‌گویند: اختلال ارتباط بین سلول‌های مغزی همراه با از‌ دست‌دادن سلول‌ها در مناطق خاصی از مغز، نمونه‌ای از این اختلالات عصبی است. این پدیده برای برخی‌ از بیماری‌های مغزی با پروتئینی به‌ نام Alpha-synuclein مرتبط است.
به گفته محققان، عملکرد دقیق این پروتئین همچنان نامشخص است، اما ممکن‌ است نقش مهمی ‌در ارتباط میان سلول‌های مغز ایفا کند. با‌ این‌ حال این پروتئین در‌ مورد بیماری‌های خاص از‌ جمله بیماری پارکینسون، آتروفی سیستم‌های متعدد و زوال‌عقل با اجسام لِوی ‌(Dementia with Levy Bodyj(DLB، دانه‌هایی را شکل‌ می‌دهد که باعث تخریب نورون‌ها می‌شوند.
به گفته این محققان، تجمع توده‌های Alpha-synuclein در یک سلول مغزی با عملکرد طبیعی سلول تعارض دارد. توده‌های پروتئین، ارتباط بین سلول‌های مغزی را مختل می‌کنند و منجر به مرگ سلولی می‌شوند و تا‌ به‌ حال این مسئله روشن نشده که توده‌های این پروتئین منفرد چگونه می‌تواند موجب بیماری‌های مختلف شود.
محققان معتقدند می‌توان این مسئله را با ساخت یک خانه مقایسه‌ کرد و بسیاری از ساختارهای مختلف را با بلوک‌های ساختمانی یکسان (در این مورد پروتئین Alpha-synuclein) ایجاد کرد. محققان اشکال مختلفی از فیبرها موسوم به سویه را جداسازی کرده‌اند. مهم‌ترین سویه‌ها، الیاف استوانه‌ای شکل (مانند اسپاگتی) و نوارهای پهن شبیه لینگوینی (Linguini) هستند. این فیبرها را به‌ طور جداگانه به مغز و جریان خون موش‌های آزمایشگاهی تزریق کرده و متوجه شدند که موش‌ها دچار نشانه‌های مختلفی می‌شوند؛ در حالی‌ که استوانه‌ها موجب بیماری پارکینسون شدند، «نوارها» نشانه‌های ‌MSA را ایجاد‌ کردند. آنها می‌گویند: این امر به‌ وضوح نشان‌ می‌دهد که بیماری‌هایی با ساختاری کاملا متمایز از یکدیگر ‌از فیبرهای Alpha-synuclein به وجود می‌آیند. در هر دو مورد یافته‌های پژوهشگران امکانات تازه‌ای را در درمان‌های جدید به وجود می‌آورد که ممکن است در درمان طیف وسیعی از بیماری‌های مغز کاربرد داشته‌ باشند.

محققان روشی برای تحریک فعالیت‌های نورونی در محیط آزمایشگاهی پیدا کرده‌اند که طی آن، از نور برای گرم کردن نانوذرات طلای موجود در غشا سلول‌های عصبی استفاده می‌شود. نور و طلا در کنار هم یک پتانسیل عملی را در این سلول‌ها به راه می‌اندازند که به معنی آغاز تحریک سلول عصبی است.
محققان در این روش از نوروتوکسین یا آنتی‌بادی نوعی عقرب برای تحریک نانوذارت طلای موجود بر سطح نورون‌ها استفاده کرده و توانستند راه جدیدی را برای تحریک سلول‌های مغزی در محیط آزمایشگاهی کشف کنند. در این روش نور اندکی برای گرم کردن ذرات استفاده می‌شود که در نهایت ظرفیت غشا را تغییر داده و منجر به بدون قطب شدن سلول شده و یک پتانسیل عمل را در غشا به راه می‌اندازد.
فرانسیسکو پانچو بزانیلا، زیست‌فیزیک‌شناس دانشگاه شیکاگو در این باره گفت: ما این پدیده را اپتوژنتیک یا ژنتیک نوری بدون دخالت روش‌های ژنتیک می‌نامیم. وی افزود: در این روش سلول‌های موجود در سیستم عصبی بدون این که نیاز باشد مراحل دشوار استفاده از یک جانور ترانس‌ژن پشت سر گذاشته ‌شود، در محیط آزمایشگاهی مورد آزمایش قرار می‌گیرند . این روش در حقیقت یک راه میان‌بر محسوب می‌شود.
این محققان پیش از این نشان داده ‌بودند که گرما می‌تواند از طریق ایجاد مجموعه‌ای از تغییرات سریع در بار الکتریکی غشای سلول و فعال کردن کانال‌های سدیمی به برانگیخته کردن نورون‌ها کمک کند. با توجه به این‌که نانوذرات طلا در دمای بالا به دلیل جذب نور سبز برانگیخته می‌شوند، این گروه آزمایشی طراحی کردند تا بررسی کنند آیا این امکان وجود دارد که نانوذرات در نزدیکی کانال‌های سدیمی کار گذاشته شده و در ترکیب با نور، منجر به تحریک موضعی نورون‌ها شوند یا خیر.
این تیم تحقیقاتی، نانوذرات طلا را با نمونه مصنوعی از نوروتوکسین یا سم عقرب به نام Ts1 ترکیب کردند که به کانال‌های سدیمی متصل می‌شود. آنها همچنین می‌توانستند از آنتی‌بادی که به کانال‌های یونی TRPV1 و P2X3 متصل می‌شود استفاده کنند. سپس نورون‌ها را قبل از کشت در محیط آزمایشگاه، با این نانوذرات تیمار کرده و سپس در معرض نور قرار دادند. این کشف می‌تواند کاربردهای زیادی داشته‌ باشد، اما قبل از کاربرد این روش در مقاصد پزشکی زیستی، لازم است کارهای بیشتری برای آزمایش این روش در سیستم‌های حیوانی صورت بگیرد.

‌برخی کودکان به تجربه‌های منفی شدیدتر از سایرین واکنش نشان می‌دهند. محققان نروژی موفق شدند ارتباط میان این پرخاشگری و دسته‌ای از ژن‌ها را کشف کنند. محققان دانشگاه علوم و فناوری نروژ همچنین دریافتند کودکانی که در شرایط تجربه‌های استرس‌زا و منفی، واکنش‌های پرخاشجویانه‌تری دارند، در مورد تجربیات خوب نیز پاسخ شدیدتر و قوی‌تری از خود نشان می‌دهند. در حقیقت فراز و فرود حالات حسی و روانی در این کودکان بالاتر از سایرین بوده و از عمق بیشتری برخوردار است.
پرخاشگری در کودکان مرسوم است. رفتارهای پرخاشجویانه تا زمانی که کودکان به سن چهار سالگی می‌رسند، افزایش می‌یابد و سپس به تدریج کم می‌شود. محققان دریافتند افرادی که در کودکی با رفتارهای پرخاشجویانه دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند در بزرگسالی نیز چنین رفتارهایی از خود بروز می‌دهند. اما پرخاشگری در کودکان الزاما بد نیست. این امر می‌تواند یک پاسخ منطقی به عوامل بیرونی باشد. به عنوان مثال در مورد کودکانی که در معرض خشونت یا سواستفاده قرار می‌گیرند این امر می‌تواند یک پاسخ کاملا منطقی محسوب شود.
نه تنها پرخاشگری و عصبانیت یک پاسخ درست به یک عامل موثر خارجی است، بلکه می‌تواند کمک کند که افراد پرتلاش‌تر و با پشتکار بیشتری در بین خود داشته ‌باشیم. پرخاشگری حاصل تلفیق عوامل ژنتیکی و محیطی است و همین امر این موضوع را به امری جالب توجه برای مطالعات علمی در زمینه بررسی نحوه تعامل ژن‌ها و محیط تبدیل می‌کند. موضوعاتی از این دست که افرادی با ژنوتیپ‌های مختلف به شرایط متفاوت محیطی چه پاسخی می‌دهند؟
برخی از کودکان نسبت به دیگران رفتارهای سلطه جویانه‌تری از خود نشان می‌دهند. برخی به شدت به استرس واکنش نشان می‌دهند، در حالی که سایرین تقریبا در هر شرایطی تعادل و آرامش خود را حفظ می‌کنند. ژن‌ها دست‌کم تا اندازه‌ای می‌توانند این پدیده را توضیح دهند.
نتایج این تحقیق نشان داد که بین پرخاشگری و سلطه‌جویی و یکسری ژن‌های ویژه در کودکان ارتباطی وجود دارد. این ژن با تجزیه دوپامین در مغز در ارتباط است. محققان دریافتند کودکانی که در مواجه با استرس، پرخاشگری و سطله‌جویی بیشتری از خود نشان می‌دهند، در غیاب استرس، کمترین سلطه‌جویی و پرخاشگری را دارند. این موضوع نشان می‌دهد که این کودکان در هر دو حالت نسبت به آن دسته از کودکانی که کمتر سلطه‌جو هستند دامنه تفاوت رفتاری بیشتری دارند.