پزشکی بالینی

دانشمندان دانشگاه ایالتی واشنگتن در تحقیق جدید خود، راهی را برای پیشگیری از بعضی بیماری های وخیم ناشی‌ از غذای‌ آلوده به باکتری‌های پاتوژنیک، به یک ادویه‌ قدیمی یعنی دارچین امید بسته‌اند که در آشپزی نیز به‌ کار می‌رود. اسانس Cinnamomus Cassia به‌ عنوان یک داروی طبیعی آنتی‌باکتریال در صنایع‌ غذایی مؤثر است. 
نتایج این بررسی و مجموعه‌ اطلاعات موجود در این‌ زمینه به بهبود امنیت‌ غذایی و کاهش یا حذف موارد مسمومیت غذایی و مرگ‌های مرتبط با آن کمک می‌کند. محققان می‌گویند: در این بررسی، این اسانس سبب مرگ چند سویه از ای‌کولای تولید‌کننده‌ ماده سمی شیگا (shiga) شده‌ است. به گفته مراکز کنترل بیماری و پیشگیری این انواع ای‌کولای را «غیر O157 STEC» می‌نامند.
در این بررسی از شش سویه‌ بالای جدول مرکز بیماری های امریکا استفاده شد. اسانس این نوع دارچین با غلظت پائین، یعنی حدود 10 قطره در یک لیتر آب، این باکتری‌ها را ظرف 24 ساعت می‌کشد. به گفته محققان، افزایش نگرانی‌های بهداشتی در مورد افزودنی‌های شیمیایی سبب تشدید تقاضا برای افزودنی‌های طبیعی غذایی شده است. در این بررسی به کندوکاو در مورد ترکیبات زیست‌فعال طبیعی غذایی مشتق از گیاه توجه شده است تا ایمنی محصولات تازه تأمین شود.
 آنها می‌گویند: هرسال، طبق آمار موجود مرکز بیماری های امریکا حدود 110 هزار مورد بیماری توسط سویه‌های غیر O157STEC ایجاد می‌شود. سرویس ایمنی غذا و تجسس وزارت کشاورزی آمریکا برای شش مورد این سویه‌ها در گوشت گاو چرخ‌کرده‌ خام، سیاست‌«تحمل صفر» قائل‌ شده است که نشانه‌ آن است که هرنوع فرآورده‌ گوشت‌گاوی که دارای این پاتوژن‌ها باشد، قابل‌ قبول نیست. اما استفاده از این اسانس به‌صورت ورقه و پوشش برای بسته‌بندی محصولات گوشتی و تازه لازم است. البته می‌توان در مرحله شست‌وشوی گوشت، میوه یا سبزی اقدام به افزودن این اسانس کرد. 
به گفته آنها، این نوع دارچین در اندونزی تولید می‌شود و نسبت به دارچین‌های دیگر که محصول سیلان است، بوی قوی‌تری دارد. همین گروه علاوه‌ بر اسانس این نوع دارچین از قدرت بالقوه‌ گل قاعد در مهار باکتری‌های مرتبط با ماستیت گاوی نیز استفاده کرده‌اند. این یافته علمی در نشریه‌ Food Control انتشار یافته است.

دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیه‌گو محافظ دهانی ارائه داده‌اند که خوانش‌های مداومی از نشانگرهای بهداشتی کاربران از جمله لاکتات، کورتیزول و اسید اوریک آن‌ها ارائه می‌دهد. می‌توان از این ابزار برای نظارت بر سلامتی افراد از جمله علائم دیابت آن‌ها استفاده کرد تا بتوان عملکرد ورزشکاران را رهگیری یا استرس را در سربازان شناسایی کرد. نسخه کنونی این محافظ دهان به رهبری پروفسور جوزف وانگ و پاتریک مرسیر به طور خاص برای بررسی‌کردن سطوح اسید اوریک کاربران طراحی شده و این سطوح تحت تاثیر شرایطی از جمله نقرس و دیابت است. 
این ابزار در درون تخته مداری به اندازه یک پنی قرار دارد و مجهز حسگر صفحه چاپی است؛ خود این حسگر حاوی نقره، نوعی جوهر آبی ویژه و آنزیمی موسوم به uricase است. زمانی که uricase در معرض اسید اوریک موجود در بزاق کاربر قرار می‌گیرد، با شکل‌دادن پراکسید هیدروژن واکنش نشان می‌دهد و این پراکسید به نوبه خود با جوهر واکنش نشان می‌دهد. این موضوع، سیگنال الکتریکی تولید می‌کند که دیجیتالی شده و سپس به صورت بی‌سیم برای تحلیل به گوشی هوشمند یا تبلت مخابره می‌شود. 
تاکنون این محافظ دهان در شناسایی‌کردن سطوح بالای اسید اوریک در نمونه‌های بزاق متعلق به یک بیمار مبتلا به هیپراوریسمی دقیق عمل کرده است. این محافظ دهان همچنین قادر به شناسایی پایین‌بودن سطح اسید اوریک پس از مصرف داروهای پایین‌آورنده این ماده شد. پیش‌تر، تنها راه نظارت بر این سطوح، گرفتن چندین نمونه خون بود و بیمار باید منتظر بروز علائم پیش‌ از مصرف دارو می‌ماند. جزئیات این تحقیق در مجله Biosensors and Bioelectronics ارائه شد.

یک آزمایش خونی تجربی ممکن است بزودی بتواند امکان عود مجدد سرطان پستان را چندین ماه پیش از قابل تشخیص شدن تومورها توسط اسکن، پیش‌بینی کند. دستاورد جدید محققان موسسه تحقیقات سرطان در لندن با تشخیص دی‌ان‌ای سرطان موجود در جریان خون کار می‌کند. اگرچه این آزمایش خون هنوز برای استفاده عمومی در دسترس قرار نگرفته و احتمالا تا چند سال آینده نیز به بازار نیاید، محققان امیدوارند که این دستاورد بتواند به اصلاح درمان‌های شخصی برای سرطان کمک کرده و حتی دانشمندان بتوانند راهی را برای درمان این بیماری پیدا کنند.
به گفته محققان، این نخستین پژوهشی است که نشان می‌دهد این آزمایش خون می‌تواند برای پیش‌بینی عود سرطان پستان مورد استفاده قرار بگیرد. دانشمندان از 55 بیمار سرطان پستان در مراحل اولیه بیماری، نمونه خون و تومور دریافت کردند. هر بیمار برای برداشتن سرطان، تحت شیمی‌درمانی و عمل جراحی قرار گرفته بود. آزمایش خون پس از عمل جراحی و هر شش ماه پس از آن از افراد دریافت می‌شد. 
این آزمایش از میان 15 زنی که سرطان در آن‌ها عود مجدد داشت، توانست آن را بطور دقیق در 12 نفر پیش‌بینی کند. این آزمایش همچنین سرطان را بطور میانگین حدود هشت ماه زودتر از قابل مشاهده شدن تومورها در اسکن‌های معمولی تشخیص داد. روش مذکور از آزمایشات دیجیتال واکنش زنجیره پلیمراز (dPCR) برای پیگیری جهش‌ها استفاده می‌کند و می‌تواند بر روی همه زیرگروه‌های سرطان پستان اعمال شود. به گفته محققان، اگرچه چالش‌های فنی معدودی در اجرایی کردن این فناوری وجود دارد، اما آزمایش dPCR به نسبت مقرون‌ بصرفه بوده و اطلاعاتی که ارائه می‌کند، می‌تواند تفاوت زیادی برای مبتلایان به سرطان پستان ایجاد کند.
سرطان پستان در 95 درصد موارد به صورت زودهنگام شناسایی می‌شود، اما دانستن اینکه درمان قادر به رفع همه نشانه‌های بیماری بوده یا خیر، از اهمیت بسیاری در جلوگیری از عود مجدد تومورها و انتشارشان در سایر نقاط بدن برخوردار است. این یافته‌ها در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.

دانشمندان انگلیسی و کانادایی برای ابرهوشمند کردن موش‌ها دست به اصلاح ژنتیکی آن‌ها زدند و متوجه شدند که این موشها کمتر دچار اضطراب می شوند. این کشف که می‌تواند به یافتن درمان‌هایی برای اختلالاتی مانند آلزایمر، اسکیزوفرنی و اختلال استرس بعد از سانحه (PTSD) کمک کند. محققان دریافتند که تغییر یک ژن مجزا برای متوقف کردن آنزیم phosphodiesterase-4B یا (PDE4B)، که در بسیاری از اندام‌های بدن مانند مغز یافت می‌شود، موش‌ها را باهوشتر و همزمان شجاعتر می‌کند.
به گفته استیو کلاپکوت، استاد داروشناسی در دانشگاه لیدز انگلیس که سرپرستی این تحقیق را به عهده دارد، تیم وی در حال حاضر بر روی تولید داروهایی کار می‌کنند که مشخصا آنزیم PDE4B را متوقف می‌سازند. این داروها ابتدا بر روی حیوانات آزمایش شده تا قابلیت آزمایش آن‌ها بر روی انسان به شکل بالینی سنجیده شود.
دانشمندان مجموعه‌ای از آزمایشات رفتاری را بر روی موش‌هایی که PDE4B در آن‌ها مسدود شده بود، انجام داده و دریافتند که این موش‌ها سریعتر به خاطر آورده، یادآوری خاطرات دورتر و حل مسائل پیچیده نسبت به موش‌های عادی روی آوردند. این موش‌های تیزهوش در تشخیص موشی که روز قبل آن را دیده بودند، بهتر عمل کرده و همچنین در یادگیری موقعیت راه فراری که به طور پنهانی تعبیه شده بود، سریع‌تر عمل کردند.
این موش‌ها نسبت به موش‌های عادی، بعد از چندین روز هم قادر به یادآوردن یک اتفاق ترسناک بودند. از آنجایی که آنزیم PDE4B در انسان‌ها هم یافت می‌شود، می‌توان امیدوار بود که در آینده تحقیقاتی در مورد درمان‌های بیماری‌های مغزی مانند انحطاط روانی مرتبط با پیری انجام شود.
این آزمایشات همچنین نشان دادند موش‌هایی که آنزیم مذکور در آنها مسدود شده بود، از اضطراب کمتری رنج می‌بردند و در مقایسه با موش‌های عادی که فضاهای تاریک و بسته را ترجیح می‌دهند، مدت زمان بیشتری را در فضاهای باز و روشن باقی ماندند. همچنین با وجود اینکه موش‌ها به طور طبیعی از گربه‌ها می‌ترسند، پاسخ این موش‌های اصلاح شده به محرک ادرار گربه کمتر با ترس همراه بود که نشان می‌دهد مسدود کردن PDE4B می‌تواند انجام رفتارهای پر ریسک را افزایش دهد. این یافته‌ها در مجله Neuropsychopharmacology منتشر شده است.

تحقیقات پیشین نشان داده بود که اولین فرزندان اغلب باهوش‌تر هستند، اما پژوهش جدید حامل خبرهای بدی برای آن دسته از زنانی است که فرزند اول خانواده محسوب می‌شوند چرا که آن‌ها نسبت به خواهران کوچک‌تر خود در معرض خطر اضافه وزن بیشتری قرار دارند.
برای اساس پژوهش‌های قبلی، مردانی که اولین فرزند خانواده هستند، معمولا بلندقدتر بوده و نسبت به برادران کوچکتر خود با خطر اضافه وزن بیشتری در طول زندگی مواجه می‌شوند. نتایج این تحقیق جدید که در دانشگاه اوکلند نیوزیلند انجام شده، نشان می‌دهد در مورد زنانی که فرزند اول خانواه هستند نیز الگوی مشابهی وجود دارد.
محققان معتقدند این یافته‌، اهمیت زیادی دارد چرا که تفاوت‌های جنسی را در کنار پدیده‌های ابتدای تولد بررسی کرده و اثرات متضاد آن بر سلامت و بیماری‌های مشاهده شده در مردان و زنان را در طولانی مدت مورد توجه قرار می‌دهد. این تیم تحقیقاتی به دنبال این بود که آیا ترتیب تولد می‌تواند قد و وزن زنان را در سال‌های اولیه زندگی و در بزرگسالی تحت‌تاثیر قرار دهد یا خیر. آنها اطلاعات مربوط به بیش از 303 هزار زن را که در بین سال‌های 1973 و 1988 متولد شده ‌بودند، مورد بررسی قرار دادند. 206 هزار نفر از این زنان، فرزند اول یا دوم بودند و در بین سال‌های 1991 و 2009 خودشان بارداری را تجربه کرده‌ بودند.
به طور کلی این گروه، 13 هزار و 400 جفت از خواهران ( 26 هزار شرکت‌کننده) را مورد شناسایی قرار داد. خواهران مورد ارزیابی قرارگرفتند تا هرگونه تاثیر مشترک یا ژنتیکی در سال‌های اولیه زندگی از نظر دور نماند. وزن و قد خواهران در هنگام تولد و در زمان سه ماهگی حاملگی مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج نشان داد که خطر چاقی در زنانی که فرزند اول خانواده هستند، 40 درصد بیشتر از خواهران آنهاست. زنانی که فرزند اول خانواده بودند در هنگام تولد، سبک وزن‌تر از خواهران دوم خود بودند. اما شاخص توده بدنی آنها در طول سه ماهه اول بارداری‌شان 2.4 درصد بیشتر از خواهرانشان بود. زنانی که فرزند اول بودند در بزرگسالی حدودا 20 درصد با احتمال اضافه وزن بیشتری مواجه بوده و 40 درصد چاق‌تر از خواهران کوچکتر خود بودند.
علاوه بر این، این گروه تحقیقاتی متوجه شد خواهرانی که فرزند اول هستند به طور میانگین در بزرگسالی 1.2 میلیمتر بلندتر از خواهران خود هستند. همچنین زنانی که تعداد خواهر و برادر بیشتری داشتند کوتاه قدتر بودند. در هر حال تعداد فرزندان در خانواده با خطر افزایش وزن و چاقی همبستگی مشخصی نشان نمی‌داد. یافته‌های این تحقیق در مجله Epidemiology & Community Health منتشر شده است.

یافته‌های یک پژوهش حاکی از آن است، دوستی‌های دوران کودکی و نوجوانی ممکن است در سلامت زندگی آینده فرد موثر باشد. جوزف آلن، محقق دانشگاه ویرجینیا گفت: داشتن دوستی صمیمی از گروه همسالان در دوران نوجوانی در سلامت جسمانی فرد در دوران بزرگسالی تاثیر دارد.
در بررسی اخیر، محققان اطلاعات مربوط به 171 دانش آموز کلاس هفتم و هشتم را جمع‌آوری کردند؛ آن‌ها سپس در سنین 13 و 27 سالگی نیز داده‌های مربوط به این افراد را ثبت کرده و در آخر به تجزیه و تحلیل این اطلاعات پرداختند. محققان بر این گمان بودند که بودن در گروه همسالان، داشتن دوستی صمیمی و برقراری ارتباطات حمایتی در سنین نوجوانی می‌تواند خطر ابتلا به مشکلات سلامتی را در بزرگسالی کاهش دهد. آن‌ها با پرسش سوالاتی درباره سلامت کلی، علائم افسردگی و شاخص توده بدنی، کیفیت سلامتی شرکت‌کنندگان را در سنین 25، 26 و 27 سالگی ارزیابی کردند.
این یافته‌ها نشان داد که دوستی‌های واقعی و با کیفیت، عاملی موثر در سلامتی افراد در بزرگسالی است. علاوه بر این، محققان معتقدند کیفیت روابط دوران نوجوانی ممکن است به کاهش میزان خطر ابتلا به افسردگی کمک کند. آلن و همکارانش اظهار کردند: اگرچه واضح است رفتارهای ایجادکننده استقلال، عاملی ارزشمند در جوامع مدرن غربی به حساب می آید، اما ممکن است بعضی از این رفتارها به واکنش‌های استرسی در دوران بلوغ تبدیل شود و این امر هنگامی صورت می‌گیرد که افراد از یک گروه دوستی جدا می‌شوند و این جدایی می‌تواند خطراتی را برای آنها به دنبال داشته باشد. با این حال، وی خاطرنشان کرد: سختی در شکل‌گیری روابط صمیمی در اوایل کودکی ممکن است به عنوان یک نشانگر خطر برای سلامت فرد در بلندمدت باشد.

محققان هشدار دادند مصرف قهوه در مردان می‌تواند شانس موفقیت آمیز بودن درمان ناباروری در زوج‌ها را از بین ببرد. محققان آمریکایی در بوستون به ارزیابی تاثیر مصرف قهوه روی میزان تولد به روش لقاح مصنوعی پرداختند.
محققان ۱۰۵ مرد با میانگین سنی ۳۷ سال را مورد بررسی قرار دادند که در ۲۱۴ مورد روش درمانی لقاح مصنوعی انجام شده طی سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۳ شرکت کرده بودند. همچنین در مورد نوع رژیم غذایی این افراد پیش از شروع درمان پرسش‌نامه‌هایی تکمیل گردید.
نتایج نشان داد در مردانی که بیشترین میزان مصرف کافئین را داشتند نسبت به مردانی که کمترین میزان کافئین را مصرف کرده بودند، روند موفقیت‌آمیز بودن لقاح مصنوعی کمتر بوده است. علاوه بر این مشخص شد در زوج‌هایی که مرد بیشترین میزان مصرف کافئین را داشته، احتمال آنکه نوزاد زنده به دنیا بیاید ۱۹ درصد کمتر بوده است.

محققان مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا در تازه‌ترین یافته‌ها با انجام با آزمایش غربالگری هارمونی به تشخیص قطعی پیش از تولد سندروم داون رسیده‌اند. نتایج حاصل از بزرگترین کارآزمایی بالینی تاریخ با استفاده از آزمایش پیش از بارداری هارمونی (HarmonyTM Prenatal Test) به مقایسه‌ آزمایش غیر تهاجمی پیش از تولد (NIPT) و غربالگری مرکب سه ماهه‌ اول (FTS) در جمعیت باردار پرداخته است. بررسی NEXT (بررسی غیرتهاجمی تریزومی) برای ارزیابی دقیق خطر تریزومی 21 که منجر به سندروم داون می‌شود، با مشارکت بیش از 18 هزار و پانصد مادر باردار نشان داد که آزمایش پیش از بارداری هارمونی، برتری معنی‌دار آماری نسبت به FTS داشت.
دکتر رونالد واپنر، از پژوهشگران اصلی تحقیق و استاد بخش زنان و زایمان مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا می‌گوید: این بررسی تاریخی، از کاربرد NIPT به عنوان اولین گزینه‌ غربالگری برای زنان باردار پشتیبانی می‌کند؛ صرف نظر از اینکه بیمار در معرض خطر کم، متوسط یا بالایی قرار داشته باشد، تاکنون تحقیقی به این بزرگی برای ارزیابی عملکرد آزمایش پیش از تولد غیرتهاجمی (NIPT) در مقایسه با غربالگری مرسوم در جمعیت باردار عمومی انجام نشده است. بررسی NEXT نشان داد که صرف نظر از سن مادر یا وضعیت خطر، این آزمایش از دقت بالایی برخوردار است. 
در بررسی NEXT، زنان باردار در سه ماهه‌ اول و با میانگین سن بارداری 12.5 هفته شرکت کردند. این بررسی از لحاظ آماری، هم برای حساسیت و هم برای ویژگی طراحی شده بود و همه‌ بیماران به صورت کور (نامعلوم) هر دو روش NIPT و FTS را دریافت کردند. هر آزمودنی در طول بارداری پیگیری و پی‌آمدهای نوزاد بررسی شدند. نرخ مثبت کاذب آزمایش هارمونی 0.06 درصد و 90 برابر پایین‌تر از نرخ مثبت FTS کاذب 5.4درصد بود. در مقایسه با FTS با دقت 79 درصد، آزمایش هارمونی با دقت 100 درصد همه‌ی موارد تریزومی 21 را شناسایی کرد.
محققان می‌گویند: در تحلیلی فرعی روی بیش از 11 هزار بارداری فقط کم‌خطر (سن مادر کمتر از 35 سال)، آزمایش هارمونی همه‌ موارد تریزومی 21 را تشخیص داد و نرخ مثبت کاذب آن 0.05 درصد بود که نشان می‌دهد کارآیی آزمایش هارمونی، معادل کارآیی آن در کل جمعیت مورد بررسی‌ بود. دکتر توماس موسکی، رئیس بخش پزشکی در آریوزا می‌گوید: آزمایش هارمونی با شناسایی بسیار دقیق‌تر موارد تریزومی 21 به طور معنی‌داری خطر نتایج مثبت کاذب را کم کرده و در نتیجه ممکن است نیاز به آزمایش تهاجمی را کاهش دهد. نتایج حاصل از این پژوهش گامی به سوی بهبود مراقبت پیش از بارداری و تاکید مجددی است بر ماموریت ما برای فراهم کردن آزمایش بسیار دقیق غیرتهاجمی پیش از بارداری برای زنانی که صرف نظر از سن یا خطر، غربالگری را انتخاب‌ می‌کنند.  
آزمایش پیش از بارداری هارمونی یک آزمایش خونی برای زنان باردار است و می‌توان آن را در هفته‌ی دهم بارداری انجام داد. این آزمایش با ارزیابی DNA عاری از سلولی که در خون مادر به دست می‌آید و اندازه‌گیری دقیق بخش جنینی DNA، خطر تریزومی 21 (سندرم داون) را در جنین ارزیابی می‌کند. الزامات CLIA این آزمایش را بر اساس مجموعه‌ای از داده‌های بالینی قوی تایید کرده و بررسی‌های بالینی بیش از 22 هزار زن در تمامی سنین و گروه‌های خطر از آن پشتیبانی می‌کنند. آزمایش هارمونی در بیش از 90 کشور جهان، در دسترس است. این یافته علمی در مجله‌ پزشکی نیوانگلند (NEJM) منتشر شده است.

محققان موفق به ساخت نانوابزاری برای رهاسازی هوشمند انسولین در بیماران دیابتی شدند. این ابزار به اندازه یک سکه بوده و حاوی صد سوزن است که انسولین درون آن قرار دارد. نتایج یافته‌های اخیر محققان دانشگاه کارولینای شمالی نشان می‌دهد که می‌توان از بسته‌های هوشمند حاوی انسولین برای درمان بیماران دیابتی استفاده کرد. این بسته قادر است انسولین را با دوزهای مشخصی وارد جریان خون کند.
این بسته ابعادی در حد یک سکه داشته و روی آن یک صد سوزن کوچک قرار دارد که ابعاد آن در حد مژه‌های چشم است. این میکروسوزن‌ها واحدهای نگهدارنده انسولین بوده و آنزیم حساس به گلوکز را نیز با خود به همراه دارند. زمانی که قند خون افزایش یابد، این بسته می‌تواند انسولین را وارد بدن کند. مزیت این روش، بی‌درد بودن تزریق انسولین به بدن است. نتایج آزمون‌های انجام شده روی موش‌های آزمایشگاهی نشان می‌دهد که با این ابزار می‌توان قند خون را تا 9 ساعت کاهش داد. با این حال هنوز نیاز به آزمون‌های پیش‌بالینی بیشتری برای وارد شدن به مرحله آزمون بالینی انسانی وجود دارد.
نتایج این پژوهش در قالب مقاله‌ای با عنوان "Microneedle-array patches loaded with hypoxia-sensitive vesicles provide fast glucose-responsive insulin delivery" در نشریه Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است. ژنگو از محققان این پروژه می‌گوید: «ما اقدام به طراحی بسته‌ای برای درمان دیابت کردیم که بسیار سریع عمل می‌کند. این ابزار با استفاده از ترکیبات زیست‌سازگار و غیرسمی ساخته می‌شود. این بسته می‌تواند به گونه‌ای تنظیم شود که با وزن و حساسیت به انسولین بیمار متناسب باشد. ما می‌توانیم این بسته را هوشمندانه‌تر طراحی کنیم.»
بیش از387 میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به دیابت نوع یک هستند و تا سال 2035 این رقم به 592 میلیون نفر خواهد رسید. تزریق دوز اشتباه از انسولین می‌تواند منجر به کوری و آسیب به اندام‌های مختلف بدن شود. تلاش‌های زیادی برای ساخت ابزاری به منظور کاهش خطاهای انسانی در تزریق انسولین انجام شده است. چنین نانوابزاری می‌تواند نیاز به استفاده از سوزن‌های دردناک را کاهش دهد.

محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی می‌گویند اگر ذهن شما این شانس را داشته باشد که از شکست‌هایش درس بگیرد، می‌تواند آن‌ها را به تجربیات مثبت در زندگی تبدیل کند. دانشمندان از مدت‌ها پیش بر این باور بودند که مغز دو راه برای یادگیری دارد. یکی از آن‌ها یادگیری اجتنابی بوده که تنبیهی است. این یادگیری نوعی تجربه منففی است که مغز را برای پرهیز از تکرار اشتباهات آموزش می‌دهد.
روش دیگر، یادگیری مبتنی بر پاداش است که مثبت و تقویت‌کننده بوده و باعث می‌شود مغز برای رسیدن به پاسخ درست، احساس دستیابی به پاداش داشته باشد. جورجیو کوریچلی، دانشسار اقتصاد و روانشناسی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی اظهار کرد: زما نشان دادیم که در شرایط خاص، زمانی که اطلاعات کافی برای اختصاصی کردن انتخابات بدست می‌آوریم، مغز ما بجای چرخش به سمت اجتناب کردن، اساسا به سمت تقویت شدن می‌رود.
محققان در این پژوهش، مجموعه‌ای از سوالات را برای 28 جوان مطرح کردند که آن‌ها را برای به حداکثر رساندن سود با ارائه جواب درست به چالش می‌کشیدند. اگر آن‌ها پاسخ غلط می‌دادند، پول از دست می‌دادند در حالی که پاسخ‌ها درست به آن‌ها برای بدست آوردن پول کمک می‌کرد. یک کارآزمایی باعث می‌شد که مغز آن‌ها با یادگیری اجتنابی، به سمت پاسخ غلط برود.
کارآزمایی دوم منجر به یک واکنش یادگیری مبتنی بر پاداش بود و سومین کارآزمایی به ازمایش این امر می‌پرداخت که آیا شرکت‌کنندگان از اشتباهات خود درس گرفته بودند یا خیر. در دور سوم، شرکت‌کنندگان واکنش مثبت نشان دادند و مناطقی از مغزشان فعال شد که برخی دانشمندان آن‌ها را «مدار پاداش» می‌نامند.
این آزمایش، از واکنش یادگیری مبتنی بر پاداش مغز تقلید می‌کرد و نقطه مقابل واکنش یادگیری اجتنابی بود. این فرآیند مشابه تجربه‌ای است که مغز در زمان احساس ندامت فرد دارد. برای مثتال در زمان ندامت، اگر کار اشتباهی انجام داده باشیم، ممکن است رفتار خود را در آینده تغییر دهیم. جزئیات این تحقیق در مجله نیچر منتشر شده است.

محققان انگلیسی برآنند تا از خواص ضد میکروبی جلبکهای سواحل این کشور برای پرورش نسل جدیدی از آنتی‌بیوتیکها به منظور مبارزه با تهدیدات ناشی از ابرمیکروب‌های مقاوم استفاده کنند. با افزایش تعداد باکتریهای مقاوم به چند دارو،موسوم به ابرمیکروبها، نیاز مبرمی به داروهای جدید است که بتوانند در صورت تاثیر نداشتن داروهای دیگر،عفونت‌ها را کنترل کنند. محیط زیست میتواند منبعی غنی از آنتی بیوتیکها باشد.
تیم تحقیقاتی دانشگاه اکستر به دنبال پرده‌برداری از خواصی هستند که می‌توانند بنیانی را برای نسل جدید آنتی‌بیوتیک‌هایی تشکیل دهند که عفونت ناشی از ابرمیکروبهایی مانند استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی‌سیلین (MRSA) را کنترل می‌کنند. مایکل ووس، رهبر این تحقیق اظهار کرد: آزمایشهای نخستین ما تایید کرده است که جلبکها دارای خواص گوناگون ضدمیکروبی منظمی هستند. به طرز هیجان‌انگیزی مقداری از این عصاره‌ها در برابر بعضی از باکتری‌های مقاوم و مشکل‌زا مؤثر هستند و ما امیدواریم که تلاش ما بتواند به کشف داروهای جدیدی که هم تاثیر سریعتری دارند و هم ارزانتر هستند، کمک کند.
منطقه ساحلی کورنوال در جنوب غربی بریتانیا بخاطر فراوانی خطوط ساحلی و گونه های جلبکهای دریایی، محل تمام عیاری برای این نوع تحقیقات به شمار می‌رود. ووس میگوید: برای پیشبرد بیشتر این نظریه، تیم تحقیقاتی یک پروژه تحقیقاتی اختصاصی را تشکیل خواهند داد که به طور قطع بتواند روشنگر عوامل بالقوه‌ای که آنها مد نظر داشته‌اند، باشد. مقاومت آنتی‌بیوتیک‌ها یک مشکل جدی و رو به رشد جهانی است. گزارش سابق سازمان جهانی بهداشت نشان داده بود که این مسئله "یک تهدید عمده برای سلامت عمومی" است.

نتایج پژوهش محققان چینی نشان داده است که زنجبیل، حرکات روده‌ باریک و به خصوص کولون را کاهش می‌دهد و در درمان سندروم روده تحریک پذیر (IBS) نوع اسهالی می‌تواند مؤثر باشد. در بیمارانی‌ که به آرتروز غیرالتهابی مبتلا بودند، از زنجبیل استفاده شده و درد بیماران و ناتوانی آنها کاهش یافته است. محققان می‌گویند: در زنانی که خونروی دوران عادت‌ ماهانه‌شان زیاد بوده است، زنجبیل مصرف‌ شده و در‌ طی سه‌ دوره قاعدگی، میزان خونروی به‌ مقدار زیادی کاهش یافته است.
به گفته آنها، در تعدادی از مبتلایان به دیابت نوع دو، از زنجبیل استفاده شد و قند‌خون به‌ طور محسوسی کاهش داشت. آنها در باره خواص درمانی این گیاه می‌گویند: مصرف زنجبیل می‌تواند کلسترول خون را کاهش دهد و به صورت قوی به عنوان یک داروی ضد‌اعتیاد به مرفین عمل کند. به گفته محققان زنجبیل در درمان آلزایمر نیز به‌ کار رفته و اثرات خوبی گزارش‌ شده است. این گیاه در اسهال و استفراغ‌های ناشی‌ از رتروویروس نیز مصرف‌ شده و نتایج خوبی به‌ دست آمده است.
آنها می‌گویند: تحقیقات نشان داده که زنجبیل می‌تواند رشد تومور پروستات را کاهش دهد. همچنین نتایج بررسی‌ها نشان داده است که زنجبیل حرکات روده‌ی باریک و به خصوص کولون را کاهش می‌دهد و در درمان سندروم روده تحریک پذیر (IBS) نوع اسهالی می‌تواند مؤثر باشد ولی افراط در مصرف آن می‌تواند یبوست‌های بسیار شدیدی ایجاد کند.

مهندسان دانشگاه جانز هاپکینز یک دستگاه باتری‌خور دستی تولید کرده‌اند که می‌تواند بسرعت علائم حیاتی را با استفاده از لبها و سرانگشتان بیمار تشخیص دهد. دستگاه هوشمند چاپی سه‌بعدی MouthLab از حسگرهای روی لب و انگشت شست برای آزمایش سریع فشار خون، تنفس، میزان اکسیژن درون خون، ضربان قلب و الگوی نبض بیمار استفاده می‌کند. این دستگاه همچنین می‌تواند یک نوار مغز ساده بگیرد.
به گفته محققان، این دستگاه می‌تواند توسط افراد بدون آموزش خاص در خانه یا میدان جنگ مورد استفاده قرار بگیرد. دستگاه MouthLab ممکن است بتواند علائم اولیه رویدادهای پزشکی اورژانسی مانند حمله قلبی را شناسایی کرده یا از مراجعه غیرضروری به بیمارستان یا اتاق اورژانس در زمان مساعد بودن علائم حیاتی بیمار خودداری کند.
از آنجایی که این دستگاه به بررسی علائم حیاتی از راه دهان می‌پردازد، نسخه‌های آینده این دستگاه قادر خواهند بود سرنخ‌های شیمیایی درون خون، بزاق و تنفس را که به عنوان نشانگرهایی برای بیماری‌های جدی عمل می‌کنند، تشخیص دهند. سیستم مذکور می‌تواند جایگزین مانیتورهای بزرگ و محدودکننده‌ای باشد که در حال حاضر برای نمایش علائم حیاتی بیماران در بیمارستان‌ها مورد استفاده هستند.
نمونه پیش‌ساخت MouthLab شامل یک دهان‌گیر کوچک انعطاف‌پذیر مانند نمونه‌های مورد استفاده توسط غواصان است که به یک واحد دستی به اندازه گوشی تلفن متصل می‌شود. درون این دهان‌گیر یک حسگر دما و یک حسگر حجم خون قرار دارد. پد انگشت روی دستگاه دستی از یک پالس اکسیمتر مینیاتوری برخوردار است که از پرتوهای نور برای اندازه‌گیری سطوح اکسیژن خون بهره می‌برد. حسگرهای دیگر نیز به سنجش تنفس از دهان و بینی می‌پردازند. این واحد دستی توسط وای‌فای به انتقال داده‌ها به یک لپ‌تاپ یا دستگاه هوشمند نزدیک پرداخته و نتایج فورا بصورت نمودار در آن‌ها به نمایش گذاشته می‌شود. به گفته سازندگان، نسخه بعدی این دستگاه بدون نیاز به لپ‌تاپ، به نمایش داده‌های بدست آمده از خوانش‌ها می‌پردازد.
در نهایت بیماران می‌توانند خوانش‌های خود را توسط تلفن همراه به پزشکشان فرستاده تا آن‌ها توسط یک برنامه، داده‌های دریافتی را در پرونده بیمار ثبت کنند. هدف محققان، سنجش همه علائم حیاتی در کمتر از 10 ثانیه است و اطلاعات بیشتر در مورد این دستگاه در مجله Annals of Biomedical Engineering منتشر شده است.

تحقیقات جدید نشان داده تنبلی چشم ممکن است باعث شود که مغز، سیم‌کشی خود را تغییر دهد. محققان دریافتند زمانی که مغز، اولویت خود برای ورودی چشم را ایجاد می‌کند، ارتباطات خود را با چشم ضعیف‌تر تغییر می‌دهد. بنظر می‌رسد که این امر دلیل اصلی تنبلی چشم باشد، اما نمود فیزیکی این رایجترین دلیل مشکلات بینایی در میان کودکان جهان، در حقیقت یک اختلال مغزی است.
بیشتر مواقع در بیماران مبتلا به تنبلی چشم، یکی از چشم‌ها بهتر تمرکز می‌کند. مغز، اطلاعات بدست آمده از یک چشم را ترجیح داده و سیگنال ورودی از چشم تنبل‌تر را نادیده می‌انگارد. در حقیقت در این بیماری، یکی از چشم‌ها قلدری می‌کند. اگر این نادیده انگاشتن داده‌های یک چشم ادامه یابد، سیگنال‌های ورودی از چشم تنبل تغییر می‌کند. محققان به دنبال درک این امر بودند که با کاهش یافتن سیگنال‌های در حال حرکت در یک چشم، آیا تغییر فیزیکی نیز در این مسیر پیش می‌آید یا خیر.
آن‌ها با استفاده از یک روش اسکن مغز موسوم به تصویربرداری انتشار وزنی به نقشه‌برداری از سه مجموعه مسیر پرداختند که اطلاعات دیداری را از چشم به مغز منتقل می‌کردند. در افراد مبتلا به تنبلی چشم، آب آسانتر به طرف پایین مسیرهای بینایی پخش می‌شود. محققان بر این باورند که احتمالا در تنبلی چشم، لایه رسانای اطراف نورون‌ها نازکتر می‌شود. نورون‌ها برای هدایت اطلاعات از یک مکان به مکان دیگر، از غلافی موسوم به میلین در اطرافشان برخوردارند که آن‌ها را عایق کرده و سرعت پردازش را افزایش می‌دهد.
زمانی که میلین نازکتر می‌شود، میزان کمتری از آن در میان راه قرار داشته و آب، آسانتر پخش می‌شود. این درک از تاثیرات ساختاری تنبلی چشم شاید بتواند درمان‌های آن و سایر اختلالات چشمی مشابه را که در آن‌ها، مبتلایان در بخشهایی از میدان دیدشان قادر به تشخیص فاصله و موقعیت اجسام نیستند، ارتقا بخشد.
رایجترین درمان برای تنبلی چشم، اصلاح کردن علت – بیشتر موارد انحراف عضلانی چشم – است اما گاهی اوقات یک لنز بدشکل از طریق جراحی درون چشم تنبل قرار گرفته و چشم سالم پوشانده می‌شود تا مغز مجبور به استفاده از چشم تنبل شود. اما این درمان معمولا محدود به کودکان است، زیرا مغز بزرگسالان از انعطاف‌پذیری کمتری برخوردار بوده و آموزش‌پذیری آن کمتر است. نتایج این تحقیق در مجله Vision Research منتشر شده است.

محققان ژاپنی با ادغام دانش زیستی و نانویی خود به کپسول‌های جدیدی دست یافتند که علاوه بر تشخیص دقیق محل تومور، می‌تواند برای تحویل دارو نیز مورد استفاده قرار گیرد. پلیمرسامز‌ها کپسول‌هایی توخالی، ترکیبی و نانویی هستند که پیش از این ظرفیت بالقوه آن‌ها در حوزه تحویل دارو مورد بررسی قرار گرفته‌ است. پی‌آی‌سی‌سامز‌ها دسته جدیدی از پلیمرسامز‌ها هستند و به تازگی در دانشگاه توکیو توسعه داده شده‌اند. این مواد از اختلاط گروه‌های الکترولیتی متشکل از یون‌های منفی و مثبت ساخته می‌شوند. پی‌آی‌سی‌سامز‌ها می‌توانند درون جریان خون به مدت زمان زیادی و بدون مشکل خاصی باقی بمانند. آن‌ها همچنین می‌توانند برای تحویل مواد انحلال‌پذیر در آب به اندام‌های هدف (به عنوان مثال سایت‌های تومور) مورد استفاده قرار گیرند.
این پی‌آی‌سی‌سامز‌های کارکردی، پتانسیل زیادی برای تحویل دارو و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی از تومور دارند. سی‌آرجی‌دی (Cyclic RGD or cRGD)، یک پپتید (peptide) یا زنجیره کوتاهی از اسیدهای آمینی است که به دو گیرنده متصل می‌شود. گیرنده‌های ذکر شده نقش مهمی در تشکیل رگ‌های خونی جدید درون تومور بازی می‌کنند. بنابراین سی‌آرجی‌دی یک ردیاب تومور خوب به حساب می‌آید.
محققان ژاپنی سی‌آرجی‌دی را به پی‌آی‌سی‌سامز متصل کردند و یک نانوکپسول ایجاد کردند. نانوکپسول زیر سیاهرگ موش تزریق شد و با سلول‌های گلیوبلاستوما (glioblastoma) زیر پوست آغشته گردید. گلیوبلاستوما یک تومور مغزی بسیار خطرناک است. تیم محققان دریافتند که نانوکپسول عمدتاً در رگ‌های خونی جدید تومور تجمع یافته و در 24 ساعت بعدی نزدیک رگ‌های خون باقی می‌ماند.
محققان سپس نانوکپسول را با ابرپارامغناطیس اکسید آهن بارگذاری کردند. نقش این ابرپارامغناطیس، بهبود وضوح ساختار درونی بدن، در تصویربرداری رزونانس مغناطیسی است. سلول‌های گلیوبلاستوما به درون مغز موش تزریق شدند و به آن‌ها اجازه رشد برای بیش از دو هفته داده شد. سپس ابرپارامغناطیس و نانوکپسول به درون سیاهرگ موش تزریق گردید. محققین از طریق تصویر‌برداری مغناطیسی با موفقیت توانستند پی‌آی‌سی‌سامز‌ها را درون رگ‌های خونی تشکیل یافته حول گلیوبلاستوما ردیابی نماید.
تحقیقات پیشین نشان می‌دهند که تصویربرداری مغناطیسی می‌تواند ابرپارامغناطیس بارگذاری‌شده بر روی پی‌آی‌سی‌سامز را که با سی‌آرجی‌دی پیوند داده نشده‌ است تشخیص دهد. اگرچه آن‌ها همیشه در گلیوبلاستوما قابل‌ تشخیص نیستند، اما تومورهای مغزی به صورت قوی با سد خونی مغز (blood-brain barrier) محافظت می‌شوند. سد خونی مغز مانعی است که از رسیدن مواد سمی و یا دارو به مغز جلوگیری می‌کند.
نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که ابرپارامغناطیس بارگذاری‌ شده بر روی نانوکپسول ممکن است برای بهبود وضوح در طول تصویربرداری رزونانس مغناطیسی در محیط کوچک تومور (شامل رگ‌های خونی جدید که بیش از حد نسبت به گیرنده تراغشایی سی‌آرجی‌دی حساس هستند) مفید باشد. از آنجایی که تشکیل رگ خونی به تومور مرتبط است، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی با کمک پی‌آی‌سی‌سامزی که با رگ خون تومور هدف سازگار است، می‌تواند ابزار مفیدی برای تشخیص دقیق تومور باشد. این مطالعات در مجله Science and Technology of Advanced Materials گزارش شده است.

محققان با استفاده از کپسوله کردن داروی ضد انعقاد در یک ساختار نانومتری، اقدام به تولید نانودارویی برای درمان بیماران مبتلا به سکته قلبی کردند. این دارو می‌تواند بخش‌هایی که خون در آنجا منعقد شده را باز کند. پژوهشگران استرالیایی با استفاده از حمایت مالی اختصاص یافته از سوی بنیاد ملی قلب، موفق شدند گامی به سوی درمان مشکلات قلبی با کمک فناوری‌ نانو بردارند.
در پژوهش مشترکی که با همکاری کریستوفر هاگمیر از آزمایشگاه زیست‌ فناوری عروقی در موسسه قلب و دیابت بیکر و محققان دانشگاه ملبورن انجام شده، روشی برای درمان بیماران مبتلا به سکته قلبی ارائه شده‌ است. نتایج این پژوهش در نشریه Advanced Materials منتشر شده‌ است. هاگمیر می‌گوید: «این یافته‌های اخیر ما می‌تواند برای درمان لخته‌های خونی ایجاد شده در بیماران استفاده شود. بیمارانی که دچار سکته شده‌اند برای نجات نیاز به تجهیزات پیچیده‌ و تخصصی دارند اما با این روش درمانی می‌توان آنها را از موقعیت‌های خطرناک رهایی داد.»
هاگمیر می‌افزاید: «ما موفق به ساخت نانوکپسولی شدیم که ضد انعقاد است. این نانوکپسول حاوی دارو بوده و یک روکش از جنس آنتی‌بادی هدف‌گیرنده پلاکت‌های فعال روی آن قرار دارد. به محض وارد شدن این دارو به بدن، ترومبین که یک مولکول مهم در فرآیند لخته شدن است، لایه بیرونی نانوکپسول را می‌شکند و داروی ضد انعقاد رهاسازی می‌شود. ما از سیستم انعقاد خون برعلیه لخته‌های خونی استفاده کرده و رگ‌ها را باز می‌کنیم.» 
فرانک کاروسو می‌گوید: «داروهای هدف‌گیر با این سیستم رهایش هوشمند می‌تواند اثرات جانبی اندکی در بیماران به جا گذارند. هر سال بیش از 55000 استرالیایی دچار حمله قلبی می‌شوند. نیمی از این افراد نمی‌توانند از داروهای ضدانعقاد استفاده کنند چرا که خطر خونریزی در این بیماران وجود دارد.»

پژوهش محققان دانشگاه مک‌گیل کانادا نشان داد دیابت دوران حاملگی، نه تنها در مادران باعث افزایش ریسک ابتلا به دیابت در آینده می‌شود، بلکه پدران نیز از این خطر مصون نیستند. در حال حاضر می‌دانیم که کسانی که به دیابت حاملگی مبتلا شوند، هفت برابر بیشتر احتمال ابتلا به دیابت نوع دو را دارند. به گفته کابری داسگوپتا، دانشیار داروسازی دانشگاه مک‌گیل در مونترال کانادا و مولف ارشد این تحقیقات، این نخستین پژوهش صورت گرفته به منظور نشان دادن ارتباط بین دیابت حاملگی در مادران و وقوع دیابت در پدران است. داسگوپتا اظهار کرد: ما مشاهده کردیم که وقوع دیابت در پدرانی که همسرشان مبتلا به دیابت حاملگی بوده، در مقایسه با دیگر مردان که همسرانشان دیابت دوران حاملگی نداشته‌اند، 33 درصد بیشتر است.
برای انجام این تحقیقات، محققان داده‌های نزدیک به 20 سال را در مراکز سلامت و ثبت موالید و فوت در استان کبک کانادا بررسی کرده‌اند. محققان موالید زنده بین سال‌های 1990 تا 2007 را که ابتلای به دیابت حاملگی مادران در آنها مثبت تشخیص داده شد بود، به طور تصادفی انتخاب کرده و با نمونه‌های کنترلی بدون دیابت حاملگی مطابقت دادند. آن‌ها سپس پدران با دیابت نوع 2 را از زمان مرخص شدن مادران از بیمارستان تا پایان مدت زمان تحقیقات یعنی پایان مارس 2012 شناسایی کردند. در کل 70 هزار و 890 نفر از پدران مورد ارزیابی قرار گرفتند. 
داسگوپتا در توضیح گفت: تحقیقات ما نشان می‌دهد که به دلیل محیط های اجتماعی و فرهنگی مشترک زوج‌ها که در رفتارها و رویکردهای مربوط به سلامتی نیز موثرند، این خطر در زوج‌ها به طور نسبی تقسیم می‌شود. این پژوهش در مجله Diabetes Care به انتشار رسیده است.

محققان دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز آمریکا دریافته‌اند، یک نسخه حساس‌تر آزمایش خون که برای بررسی آسیب عضله قلب ناشی از حملات قلبی بکار گرفته می‌شود، همچنین می‌تواند برای شناسایی افراد در معرض فشار خون بالا پیش از نمایان شدن علائم ظاهری آن مورد استفاده قرار بگیرد. تحقیقات دانشمندان نشان داد که افراد دارای سطوح بالاتر پروتئین تنظیم کننده قلب «تروپونین T»، بیشتر احتمال دارد که طی چند سال بعد به فشار خون بالا مبتلا شوند.
شناسایی افراد در معرض خطر این قاتل خاموش و همچنین بیماران در مراحل اولیه بیماری می‌تواند به آغاز درمان زودهنگام و جلوگیری از آسیب دیدن اندام بدن در اثر پیشرفت این بیماری منجر شود. به گفته محققان، این آزمایش خون فوق حساس از آن رو می‌تواند این گونه بیماران را شناسایی کند که قادر است حتی مقادیر بسیار کم تروپونین را که توسط سلول‌های قلبی آسیب دیده در اثر حملات نامحسوس فشار خون آزاد می‌شود، تشخیص دهد.
محققان در این بررسی، 5479 فرد را برای حدود 12 سال پیگیری کردند. هیچکدام از این افراد در آغاز تحقیق از سابقه تشخیص بالینی فشار خون بالا برخوردار نبودند. طی این دوره، در مقایسه با افرادی که سطوح تروپونین آن‌ها غیرقابل تشخیص و کمتر از پنج نانوگرم در یک دهم لیتر بود، شرکت‌کنندگان دارای سطوح نسبتا بالاتر این پروتئین – پنج تا هشت نانوگرم در یک دهم لیتر – از 13 درصد نرخ بالاتر فشار خون بالا برخوردار بودند. آن از دسته از شرکت‌کنندگان دارای سطوح چشمگیر تروپونین – 9 تا 13 نانوگرم در یک دهم لیتر – 24 درصد بیشتر احتمال ابتلا به فشار خون بالا را داشتند و این خطر در افراد با تروپونین بالاتر از 13 نانوگرم در یک دهم لیتر، تا 40 درصد افزایش می‌یافت. این نتایج در مجله Circulation منتشر شده است.

محققان دانشگاه جانز هاپکینز و دانشگاه مریلند در پژوهشی جدید با بررسی سلول‌های انسانی رشد داده شده در آزمایشگاه اعلام کرده‌اند که مهار‌کردن پروتئین رشد رگ خونی دوم همراه با پروتئین شناخته شده‌ VEGF، روش جدیدی برای درمان و پیشگیری‌ از بیماری‌های نابیناکننده‌ چشم ناشی‌ از دیابت است.
 رتینوپاتی‌دیابتی، شایع‌ترین علت از‌دست‌دادن بینایی در بزرگسالان است. بیماری‌های چشم در افراد دیابتی زمانی رخ‌ می‌دهد که عروق‌ خونی طبیعی در چشم‌ها در طول زمان با عروق‌ خونی غیرطبیعی و شکننده جایگزین می‌شوند که این عروق با ترشح مایع و خونروی به درون چشم موجب آسیب دیدن شبکیه‌ حساس به نور و در‌نتیجه کوری می‌ شوند. 
محققان می‌گویند: بستن رگ‌های خونی چشم با لیزر، موجب حفظ دید مرکزی می‌شود، اما اغلب این کار، قربانی‌شدن دید محیطی و دید در شب را نیز در پی دارد. تعدادی دارو که به تازگی تولید شده‌اند - ranibizumab و aflibercept و bevacizumab - می‌توانند با مهار عملکرد VEGF، عامل رشدی که به‌عنوان بخشی‌ از زنجیره‌ پیام‌رسانی در واکنش به میزان پایین اکسیژن در شبکیه رها شده و باعث تحریک رشد رگ‌های خونی جدید و اغلب غیر‌طبیعی می‌شود، این رگ‌های خونی را درمان کنند. اگر‌چه این داروها پیشرفت رتینوپاتی دیابتی تکثیری را کند کرده، ولی به‌طور قابل اطمینانی از آن جلوگیری نمی‌کنند. 
محققان میزان مهار‌کردن پروتئین رشد رگ خونی دوم همراه با پروتئین VEG را در نمونه‌های آزمایش مایع چشمی افراد سالم، افراد مبتلا به دیابت بدون رتینوپاتی دیابتی و افراد مبتلا به دیابت دارای رتینوپاتی دیابتی با شدت‌های متفاوت آزمایش کردند. آنها می‌گویند: در‌ حالی‌ که میزان پروتئین رشد رگ خونی دوم در افراد مبتلا به رتینوپاتی دیابتی تکثیری تمایل به بالاتر‌ بودن دارد، اما برخی از مایعات آنها رشد کمتری نسبت به افراد سالم داشته‌اند. اما حتی میزان مایع دارای پروتئین رشد رگ خونی دوم همراه با پروتئینی کم از بیماران مبتلا به رتینوپاتی‌ دیابتی تکثیری موجب تحریک رشد عروق خونی در سلول‌های رشد داده شده در آزمایشگاه شده است و اگرچه به وضوح VEFG نقش مهمی در رشد رگ‌های خونی ایفا می‌کند اما تنها عامل مؤثر نیست.
به گفته آنها مجموعه‌ای از آزمایش‌ها روی سلول‌های انسانی کشت داده شده در آزمایشگاه و سلول‌ موش‌های آزمایشگاهی، پروتئین دومی به‌نام شبه آنژیوپوئیتین‌4 (angiopoietin-like protein4) را نشان‌ داده است.
بر اساس این پژوهش هنگامی که محققان عملکرد هر‌دو پروتئین‌VEGF و شبه آنژیوپوئیتین4 را در مایع چشم افراد مبتلا به رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو مهار کردند، به‌ طور قابل‌ توجهی رشد عروق خونی در سلول‌های کشت داده شده در آزمایشگاه کاهش یافت. آنها می‌گویند: اگر دارویی را بتوان یافت که با ایمنی کامل عملکرد پروتئین دوم را در چشم بیماران مهار کند، ممکن‌ است در ترکیب با داروهای ضد Eylea, Avastin)‌ VEGF) برای جلوگیری از بیماری رتینوپاتی ‌دیابتی تکثیری مورد استفاده قرار‌ گیرد. در‌ حال‌ حاضر پژوهشگران روی نقش‌4.alp در سایر بیماری‌های چشم مثل دژنراسیون ماکولا (M.D) تخریب پروتئین قسمت مرکزی شبکیه تحقیق می‌کنند.

محققان با قراردادن داروی شیمی‌درمانی در یک نانوذره و پوشش‌دهی آن با کیتوسان موفق به ارائه سیستم دارویی شدند که می‌تواند سلول‌های شبه بنیادی سرطان را از بین ببرد. نتایج آزمون‌های انجام شده روی حیوانات موفقیت‌آمیز بوده است. نتایج یافته‌های اخیر محققان دانشگاه اوهایو نشان می‌دهد که نانوذرات بسته‌بندی شده به همراه داروهای شیمی‌درمانی که دارای پوششی از جنس مواد الیگوساکارید است، می‌تواند برای درمان سرطان به کار رود. این بسته دارویی جدید قادر است سلول‌های بنیادی سرطان را از بین ببرد.
سلول‌های شبه بنیادی سرطان دارای ویژگی‌های بسیار شبیه به سلول‌های بنیادی‌اند. این سلول‌ها در تعداد بسیار کم درون تومور یافت می‌شوند و نسبت به شیمی‌درمانی و پرتودرمانی مقاوم هستند. سلول‌های شبه بنیادی سرطان نقش بسیار مهمی در بازگشت دوباره تومور بعد از درمان ایفا می‌کنند. مطالعات آزمایشگاهی و آزمون‌های انجام شده روی حیوانات نشان می‌دهد که نانوذرات پوشش ‌داده شده با اولیگوساکاریدهایی نظیر کیتوسان که حاوی داروهایی نظیر دوکسوروبیسین هستند، می‌توانند سلول‌های سرطانی را مورد هدف قرار دهند. پژوهشگران این پروژه نشان دادند که با این روش می‌توان با قدرت 6 برابر بیشتر از حالت تزریق آزاد دوکسوروبیسین سلول‌های شبه بنیادی سرطان را از بین برد.
زیائومینگ هی از محققان این پروژه، می‌گوید: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که این سیستم رهاسازی دارویی می‌تواند قدرت تأثیرگذاری داروی شیمی‌درمانی را بهبود دهد و هیچ نشانه‌ای از اثرات منفی دارو در حیوان دیده نشده‌ است.» ما معتقدیم که نانوذرات حاوی کیتوسان می‌تواند انواع مختلف داروهای شیمی‌درمانی را کپسوله کرده و در درمان سرطان‌های مختلف استفاده شود. برای این که نانوذرات بتوانند به سلول‌های شبه بنیادی سرطان متصل شوند محققان گیرنده‌هایی به آن‌ها وصل کردند. این ساختار دارویی به‌گونه‌ای طراحی شده‌ است که در محیط اسیدی می‌تواند چروکیده شده و داروی خود را رها کند. این گروه تحقیقاتی با استفاده از انجام آزمون حیوانی، سرطان پستان را مورد آزمایش قرار داده و اثربخشی این دارو را روی این نوع سرطان به اثبات رساندند. نتایج این پژوهش در نشریه ACS Nano منتشر شده‌ است.

تیمی از محققان در کانادا ماده‌ای تولید کرده‌اند که در بدن درست مانند قلب می‌تپد، اما می‌توان لایه‌ای را به آن چسباند یا از آن جدا کرد. زمانی که دانشمندان بافت مصنوعی قلب را می‌سازند، معمولا مواد شیمیایی مصنوعی زیست‌تخریب‌پذیر را با سلول‌های زنده کشت‌داده‌شده در آزمایشگاه ترکیب می‌کنند. این بافت‌ها کاربردی هستند اما عملکرد آن‌ها محدود است. همچنین تعدادی از شیوه‌های تولید، شکل نهایی سلول‌ها را غیرقابل‌پیش‌بینی می‌کنند یا این که داربست‌های ریز سلول‌ها قادر نیستند بر روی یکدیگر قرار بگیرند؛ در این میان، بافت‌های چاپی زیستی مناسب هستند اما پزشکان نمی‌توانند لایه‌های مختلف آن‌ها را از یکدیگر جدا کنند.
شاید جداکردن لایه‌های یک قلب مصنوعی موضوع عجیبی باشد اما از اهمیت خاصی برخوردار است زیرا محققان می‌توانند لایه‌های مختلف را با مولکول‌های حفاظتی دستکاری کرده تا آن‌ها را برای بیمار مبتلا به التهاب زیاد، سازگار کنند. در یک محیط تحقیقاتی، جداکردن لایه‌ها به دانشمندان در آزمایش‌کردن اثرات مولفه‌های مختلف از جمله زمان، مکان و مولکول‌های پوششی مختلف بر روی دوام بافت اثر می‌گذارد. مهندسان شیمی دانشگاه تورنتو معتقدند این موضوع می‌تواند در آینده به آن‌ها در تولید نسخه‌های بهتر بافت قلب کمک کند.

در بافت تولیدشده به نام Tissue-Velcro توسط این دانشمندان، یک طرف هر لایه بافت دارای آرایه‌ای از حلقه‌های تولیدشده از پلیمر زیست‌تخریب‌پذیر است و سمت دیگر آن دارای قلاب‌های تولیدشده از همین ماده است. هر لایه‌ را می‌توان به صورت منفرد تولید کرد و زمانی که این لایه‌ها به یکدیگر متصل می‌شوند یا از هم جدا می‌شوند، مولکول‌ها و پلیمر مصون باقی می‌مانند.

زمانی که دانشمندان Tissue-Velcro را در یک موش تازه‌متولدشده قرار دادند، دریافتند این ماده به طور کامل در روزنه‌ای در بافت قلب سازگار شد در حالی که انسجام ساختاری‌اش را حفظ کرد. پس از چند روز، این بافت شروع به تپیدن کرد و به این کار ادامه داد و با لایه‌ای از سلول‌های اندوتلیال پوشیده شد که این سلول‌ها از پلیمر در مقابل تجزیه‌شدن در بدن یا ایجاد التهاب محافظت می‌کنند.
دانشمندان هنوز برنامه‌ای برای استفاده از بافت جدید در پیوند قلب انسان ندارند. در حال حاضر، کاربرد اولیه این بافت در تحقیقات بر روی قلب است و در مطالعات آتی محققان به دنبال استفاده از Tissue-Velcro برای درک این موضوع هستند که چگونه بقای سلول‌های منفرد یا مرگ آن‌ها بر عملکرد قلب اثر می‌گذارد. جزئیات این مطالعه در مجله Science Advances منتشر شد.

محققان آمریکایی دریافتند، زنان کوتاه‌قد بیشتر در معرض خطر زایمان زودرس قرار دارند. یافته‌های این بررسی نشان می‌دهد، میزان قد مادر با طول دوران بارداری ارتباط مستقیم دارد و هرچه قد مادر کوتاه‌تر باشد، بیشتر در معرض خطر قرار می‌گیرد. مادران کوتاه قد، بیشتر در معرض زایمان زودرس و تولد فرزند نارس و کوچکتر هستند. لوئیس موگلیا، از بیمارستان کودکان سینسیناتی در اوهایو در این زمینه اظهار کرد: قد مادران با طول دوران بارداری آنها رابطه مستقیم دارد، البته دلیل این موضوع هنوز مشخص نیست، اما به احتمال زیاد ریشه آن در ژنتیک، تغذیه و محیط‌زیست است و نیاز به بررسی و مطالعه در این زمینه وجود دارد.
این مطالعه همچنین نشان داد، در سراسر جهان سالانه 15 میلیون نوزاد زودرس متولد می‌شوند و بیش از یک میلیون کودک به علت تولد زودرس از بین می‌روند. علاوه بر این نوزادانی که زودرس متولد شده‌اند با مشکلات جدی سلامتی از جمله مشکلات تنفسی، زردی، مشکلات بینایی، فلج مغزی و کندذهنی مواجه می‌شوند. 
محققان با بررسی سه هزار و 485 زن و نوزاد آنها در شمال اروپا دریافتند قد مادر، تاثیر بسیاری بر شرایط جنین، طول مدت بارداری و نارس بودن دارد. قد نوزاد و وزن او از مواردی است که ژنتیکی است و ارتباطی با قد مادر ندارد. جو لی سیمپسون، یکی از محققان این بررسی اظهارکرد: طول قد مادر و اثر آن بر طول بارداری مجزا از تاثیر ژنتیک بر اندازه جنین است که در این پژوهش بررسی شده است. یافته‌های این تحقیق در مجله PLOS Medicine منتشر شده است.

گروهی از پژوهشگران هندی پس از تحقیق بر روی دیابت و اثرات آن بر سلامت مردان دریافتند که این بیماری اثر مستقیمی بر قدرت باروری مردان دارد. پزشکان معتقدند که هر دوگونه دیابت نوع یک و دو با تخریب سلول‌های انسولین‌ساز بدن، مشکلات سلامتی از جمله کاهش قدرت باروری مردان را به همراه دارد. دکتر شیتایز موردیا، متخصص باروری در مورد تاثیر دیابت بر کاهش باروری اظهارکرد: هنگامی که دیابت به صورت کنترل نشده باقی بماند اثرات بعدی آن بر روی سیستم عصبی و سیستم تولید مثل کاملا آشکار می‌شود.
وی در ادامه افزود: در مطالعات انجام شده مشخص شد که دیابت باعث اختلال در فرایند نعوظ می‌شود و همچنین سطح بالای گلوکز، افزایش فشار خون و کلسترول بالا همگی در فرایند نعوظ مردان تاثیر منفی دارند. موردیا همچنین معتقد است که مشکلات عصبی ناشی از دیابت باعث به تاخیر افتادن فرایند انزال در مردان می‌شود.
پزشکان هندی در ادامه مطالعات خود دریافتند که دیابت و تاثیر منفی آن بر اعصاب بدن حتی باعث تاثیر در کنترل صحیح مثانه می‌شود. دیابت تاثیر بسیار منفی بر دی‌.ان.ای اسپرم‌ها دارد. دکتر آرویند وید، متخصص درمان مشکلات ناباروری مردان از دانشگاه دهلی گفت: در مطالعات اخیر مشخص شد که حدود 40 درصد از مردان بالای چهل سال هندی از سندرم نعوظ سخت ناشی از دیابت رنج می‌برند. یک از مشکلات بسیار آزاردهنده دیابت برای مردان عارضه انزال دیررس است که این بیماری تاثیر مستقیمی بر قدرت باروری مردان دارد. پزشکان هندی معتقدند که بهترین راه برای پیشگیری بیماری‌های باروری ناشی از دیابت کنترل دوماهه سطح خون توسط متخصص است.

محققان بریتانیایی در تازه‌ترین پژوهش‌های خود دریافته‌اند کابوس‌های مداوم در سنین پایین به میزان قابل توجهی موجب بروز بیماری‌های روانی در نوجوانی می‌شود. محققان در یک تحقیق از گزارش‌های والدین در ارتباط با تجربه‌ کودکانشان از کابوس‌های مداوم بین سنین اولیه‌ دو تا 9 سالگی و سپس 12سالگی که به‌ طور آشکاری با بروز روان‌پریشی در سن 18 سالگی همراه بوده، بهره بردند.
پژوهشگران در یک بررسی منسجم روی چهار هزار و 60 نمونه، از مصاحبه‌ با والدین جهت ارزیابی تجارب کابوس شبانه‌ مداوم در کودکان دو تا 9 ساله ‌و سپس از مصاحبه‌هایی درباره‌ بروز کابوس‌ و وحشت‌های شبانه، راه رفتن درخواب در سن 12 سالگی و بروز نشانه‌های بیماری‌های روانی در سن 18 سالگی در فرزندان‌شان کمک گرفته‌اند.

طبق نتایج این پژوهش در سن 12 ‌سالگی، 24.9 درصد از کودکان کابوس شبانه را در شش ماه قبل از تحقیق گزارش کرده و 7.9 درصد از کودکان نشانه‌های روان‌پریشی را بروز دادند. محققان می‌گویند: احتمال بروز نشانه‌های روان‌پریشی در کودکانی که پیش از این نیز کابوس‌هایی را گزارش داده بودند، حدود دو برابر بود. آنها معتقدند وجود اضطراب و افسردگی در افراد با اختلال خواب ممکن‌ است به‌طور بالقوه‌ای این یافته‌ها را تبیین کند. تجربه‌ حوادث استرس‌زا هم به کابوس‌های دوران کودکی و هم به نشانه‌های روان‌پریشی در اواخر دوران کودکی مرتبط است و می‌تواند بسیار مهم باشد.
پژوهشگران می‌گویند: این احتمال وجود دارد که در برخی از کودکان، کابوس‌ها و وحشت‌های شبانه اهمیت کمی در بروز آسیب‌ روانی در زندگی آتی آنان داشته باشد، ولی با ‌این‌حال، در افراد با عوامل خطرساز اضافی دیگر همانند سابقه‌ روانی خانوادگی یا قرار‌ گرفتن در معرض تروما در گذشته توسط بزرگسالان و همسالان، مشکلات خواب می‌تواند اهمیت بیشتری داشته باشد و همچنین آنها بر دیگر آسیب‌های روانی و یا ترومای غفلت شده نیز تاکید می‌کنند. نتیجه این پژوهش در مجله Psychiatry منتشر شده است.

دانشمندان دانشگاه ایالتی فلوریدا معمای تقسیم سلولی را به شیوه‌ای حل کرده‌اند که نویددهنده ارائه داروهای مبارزه‌کننده با سرطان در آینده باشد. کلید یافته‌های محققان دپارتمان علوم زیست‌پزشکی در کالج پزشکی دانشگاه فلوریدا، پروتئینی به نام Treslin است. در حالی که شیمی‌درمانی سلول‌های عادی به سرعت‌ تقسیم‌شونده را نیز هدف قرار می‌دهد، به نظر می‌رسد این پروتئین، سلول‌های سرطانی را در تیررس خود قرار می‌دهد.
پیش از این که سلول‌ها تقسیم شوند، دی‌ان‌ای‌ آن‌ها باید نسخه‌برداری شود. علاوه بر این، رشته‌های مارپیچ دوگانه دی‌ان‌ای باید از طریق پروتئینی موسوم به هلیکاز عمل کنند؛ یک رشته باید در درون حلقه هلیکاز و رشته دیگری در بیرون آن قرار گیرد. در این میان، کینازی به نام Cdc7 که از لحاظ شیمیایی پروتئین‌های دیگر را اصلاح می‌کند، حلقه هلیکاز را برای خارج‌شدن رشته دیگر باز می‌کند.

تیم تحقیقاتی حاضر در این مطالعه دریافت، پروتئین Treslin نیز در این بین نقش کلیدی ایفا می‌کند. مولفه Treslin نه تنها اصلاح شیمیایی هلیکاز را موجب می‌شود و آن را فعال می‌کند، بلکه این مولفه را برای آماده‌شدن تقسیم سلولی نیز مونتاژ می‌کند. چون سرطان وضعیتی با تقسیم سلولی کنترل‌نشده است، چگونگی متوقف‌کردن این فرآیند تقسیم برای متوقف‌کردن سرطان اساسی است.

یافته‌های جدید، عملکردهای نوین Treslin را برای تنظیم هلیکاز دی‌ان‌ای نشان می‌دهد؛ پروتئین هلیکاز یک ماشین مولکولی کلیدی است که تکثیر دی‌ان‌ای را کنترل می‌کند و این کشف بسیار مهمی است. جزئیات این دستاورد علمی در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم برگزار شد.

محققان کره‌ای با استفاده از نانولوله‌کربنی موفق به ساخت نانوحسگری شدند که قادر به شناسایی احساسات انسان است. این حسگر بسیار حساس می‌تواند فعالیت‌های مختلفی انجام دهد. این حسگر به سازندگان ربات کمک می‌کند تا ربات‌هایی شبیه انسان بسازند. نای یونگ لی و همکارانش معتقدند که یکی از راه‌های ایجاد برهمکنش میان انسان و ربات، ایجاد توانایی خواندن احساسات و پاسخ به آن توسط کامپیوتر است. یکی از روش‌ها برای رسیدن به چنین محصولی، ساخت حسگرهای بصری است که می‌تواند احساس افراد را از روی اخم یا لبخند دریابد. این حسگرهای بسیار گرانقیمت، پیچیدگی بالایی دارند.
برای حل این مشکل محققان اقدام به ساخت حسگر ارزان قیمت و ساده‌ای کردند که می‌تواند حرکت بسیار سریع صورت انسان را تشخیص دهد؛ برای مثال این حسگر قادر به تشخیص تغییر بسیار جزئی در خیره شدن انسان است. در ساخت این حسگر شفاف و قابل انعطاف از لایه‌های حاوی نانولوله‌کربنی استفاده شده است. برای ساخت این حسگر، این لایه حاوی نانولوله روی دو الاستومر رسانای الکتریکی مختلف قرار داده شده است. پژوهشگران دریافتند که با این کار می‌توان حسگری برای شناسایی خنده یا گریه افراد تولید کرد. علاوه‌براین که این حسگر می‌تواند برای تولید ربات‌هایی شبیه انسان استفاده شود، از آن می‌توان برای رصد ضربان قلب، تنفس و دیگر علائم مهم مربوط به قلب استفاده کرد. نتایج این پژوهش در نشریه ACS Nano منتشر شده است.

یافته‌های جدید دانشکده‌ بهداشت‌ عمومی دانشگاه هاروارد بیانگر این است که آزمایشات حافظه و عملکرد شناختی در مصرف‌کنندگان مکمل‌های ویتامینی و افرادی که این مکمل‌ها را مصرف نمی‌کنند، تفاوت چندانی ندارد. این پژوهشگران بررسی کرده‌اند تا اثر استفاده‌ دراز‌مدت مولتی ویتامین‌ها را بر سلامت شناختی روشن کنند. 
در این پژوهش شرکت‌کنندگان نزدیک به 6000 پزشک مرد 65 ساله و بالاتر بوده اند که به‌ صورت غیرانتخابی، روزانه قرص مولتی‌ ویتامین و یا قرص دارونما را به‌ مدت 12 سال مصرف‌ کردند. تست‌های حافظه و عملکرد شناختی، هیچ تفاوتی بین دو گروه نشان نداد و محققان نتیجه گرفتند که در پزشکان مرد 65 ساله یاسالمندتر، استفاده‌ دراز‌مدت از مولتی ویتامین روزانه هیچ مزایای شناختی را ارائه نمی‌دهد.
در پژوهشی دیگر هم شواهد استفاده از مکمل‌های ویتامین و مواد‌ معدنی برای جلوگیری از بیماری‌های قلبی و سرطان به‌ منظور بروزرسانی دستورالعمل‌ها برای خدمات پیشگیری نیروی کار آمریکا بررسی شده است. در این بررسی «شواهد کمی» برای توجیه مصرف‌ منظم مکمل‌های حاوی ویتامین‌ها و مواد معدنی برای پیشگیری از سرطان و بیماری‌های قلب‌و‌عروق (CVD) را به‌ همراه داشت.
محققان نقش مولتی ویتامین‌ها و موادمعدنی را در پیشگیری از حمله‌ی‌ قلبی بعدی در بیش‌ از 1700 بیمار، حداقل شش هفته پس‌ از حمله‌ قلبی (انفارکتوس‌میوکارد) بررسی‌ کردند. به گفته آنها داشتن یک‌ بار حمله‌ قلبی خطر حملات قلبی جدی، سکته‌ مغزی و یا مرگ را افزایش می‌دهد.
در این پژوهش، بیماران به‌ صورت غیرانتخابی به دو‌ گروه با مصرف دوز بالای روزانه‌ مولتی ویتامین‌ها و موادمعدنی و یا قرص دارونما به مدت پنج سال تقسیم شدند. نتایج بررسی هیچ تفاوتی بین دو‌ گروه در میزان درد قفسه‌ی‌سینه، حمله‌ی ‌قلبی بعدی، نیاز به بستری‌شدن در بیمارستان، سکته‌ی مغزی و یا مرگ زودرس را نشان نداد.

دانشمندان دانشگاه راکفلر هدف دارویی جدیدی را در شکل یک پروتئین برای درمان بیماری ناتوان‌کننده عصبی آلزایمر شناسایی کردند. خوشه‌بندی بخش‌های پروتئین سمی موسوم به آمیلوئیدبتا بین نورون‌های مغز یک شخص نشان‌دهنده بروز آلزایمر است. نورون‌ها خود به دلایلی نامشخص آمیلوئیدبتا تولید می‌کنند و انباشت این ماده سرانجام در از دست‌دادن حافظه ایفای نقش می‌کند و موجب تغییر در شخصیت فرد و دیگر نشانه‌هایی می‌شود که شخص مبتلا به این بیماری اغلب از آن رنج می‌برد. تحقیق جدید دانشمندان دانشگاه راکفلر مجموعه‌ای از گذرگاه‌های مولکولی طبیعی را شناسایی کرده که می‌تواند تولید آمیلوئیدبتا را تعدیل کند.  
این نتایج رویکرد جدیدی را برای درمان آلزایمر در اختیار می‌گذارد و کشف دانشمندان بر روی پروتئینی به نام WAVE1 متمرکز شد که در تولید آمیلوئیدبتا نقش مهمی ایفا می‌کند. کاهش پروتئین WAVE1 اثر حفاظتی را در مقابل بروز این بیماری خواهد داشت. دانشمندان معتقدند با هدف‌قراردادن گام‌های موجود در درون این گذرگاه تازه‌کشف‌شده، می‌توان داروهایی را برای کاهش‌دادن آمیلوئیدبتا تولید کرد و از آن‌ها برای پیشگیری یا درمان آلزایمر استفاده کرد.
محققان با بررسی بیشتر ارتباط بین آمیلوئیدبتا و WAVE1 مغز و حافظه موش‌ها را آزمایش کردند. این موش‌ها از لحاظ ژنتیکی طوری دستکاری شده بودند که سطوح بالای آمیلوئیدبتا و سطوح متغیر WAVE1 را تولید کنند. تیم علمی دریافت مغز موش‌های دارای سطوح پایین WAVE1، آمیلوئیدبتای کمتری تولید کرد و این حیوانات در آزمایشات حافظه عملکرد بهتری داشتند. جزئیات این مطالعه در مجله Nature Medicine ارائه شد.

محققان امریکایی با تغییر سلول‌های ایمنی دندریتی، از تخریب سلول‌های پانکراسی تولیدکننده انسولین (سلول‌های بتا) در بدن جلوگیری کرده‌اند که استفاده از این روش می‌تواند امیدی تازه در تولید واکسن دیابت با استفاده از نانوذرات باشد. دو سال قبل برای اولین بار پژوهشگران روش جدید ایمنی‌درمانی تجربی را که می‌تواند از شروع دیابت نوع یک پیشگیری کند، گزارش کردند. محققان می‌گویند: این گام مهم نیازمند استخراج سلول‌های دندریتی مورد نظر برای دست‌کاری بعدی آنها و تزریق مجددشان به‌ بدن است.
پژوهشگران نانو ذراتی به‌ نام لیپوزوم‌ها را در آزمایشگاه تولید کردند و زمانی‌ که این نانو‌ذرات به بدن تزریق شدند، تخریب سلول‌های بتا را متوقف و از ابتلا به دیابت جلوگیری کردند. این روش می‌تواند انتخاب بهتری برای واکسن انسانی باشد.
محققان با اشاره به این که قطره‌هایی از چربی و آب می‌توانند در سطح وسیع تولید شوند، اظهار کردند: لیپوزوم‌ها سلول نیستند، بلکه قطره‌هایی حاوی غشاهایی مانند غشاهای سلولی‌اند. این قطره‌ها را می‌توان با استفاده از فرآیند خاصی تولید‌ کرد اما این فرآیند باید بی‌خطر و آسان باشد و همین‌طور به‌راحتی در حجم بالا تولید شود.
به گفته آنها، قطر لیپوزوم‌های تولید شده برای این منظور‌، از نیم تا یک‌ میکرون بود. این لیپوزوم‌ها به طور اختصاصی ایجاد شده‌اند تا از سلول‌های بتای پانکراس که در فرآیند مرگ برنامه‌ریزی‌شده‌ سلولی ‌هستند، تقلید کنند. این روشی است که بدن از‌ طریق آن از تخریب سلول‌های بتا ممانعت و این امکان را فراهم می‌کند تا تحمل ایمنی‌شناختی خود را بهبود ببخشد.

محققان می‌گویند: پس‌ از اثبات این مطلب که لیپوزوم‌ها از ابتلا به دیابت نوع یک در موش‌های آزمایشگاهی جلوگیری می‌کنند، گام‌های بعدی شامل آزمایش آن روی سلول‌های انسانی در شرایط آزمایشگاهی، شروع آزمایش‌های بالینی بر داوطلب‌های انسانی از نظر واکسیناسیون پیشگیرانه و درمان بیماری از‌ طریق ترکیب واکسن با روش‌های درمانی احیا‌کننده هستند. محققان در‌ نظر دارند این گام‌ها را روی بیماران بستری در بیمارستان انجام‌ دهند و فرآورده‌ی مزبور را از نظر میزان دوز و بررسی‌های راهنما (guideline studies) بهینه‌ کنند. محققان می‌گویند: دیابت نوع یک، بیماری است که در آن، بدن سلول‌های بتای پانکراس را به‌ عنوان سلول‌های خودی نمی‌شناسد و آنها را تخریب می‌کند. در نتیجه پانکراس، انسولین کم و کمتری تولید می‌کند. انسولین هورمونی است که امکان پردازش قند مصرفی را فراهم می‌کند.

بیماران باید چندین بار در روز انگشتان خود را برای کنترل میزان قند خونشان سوراخ کنند و به ناحیه‌ شکم یا دیگر اعضای بدنشان انسولین تزریق کنند. این کنترل مداوم همیشه آسان نیست و بالا‌ یا پایین‌بودن انسولین می‌تواند پیامدهای جدی داشته باشد. از جدی‌ترین مشکلات، هیپرگلیسمی (افزایش قندخون) بلند مدت است که موجب آسیب به شبکیه شده و به نابینایی، نارسایی‌ کلیه، تخریب رشته‌های اعصاب محیطی یا زخم پای دیابتی منجر می‌شود.
به گفته محققان، دلایل بیماری نامشخص هستند، با این‌ وجود هر‌ دو عامل ژنتیکی و محیطی دخیل هستند. حدود 0.3 درصد از جمعیت جهان مبتلا به این بیماری هستند و میزان ابتلا، طی یک‌سال سه تا چهار ‌درصد افزایش می‌یابد. بیماری مزبور اغلب در کودکان و نوجوانان ظاهر می‌شود و درمان‌ناپذیر است. این روش ایمنی‌درمانی راه‌ حل محتملی برای درمان دیابت نوع‌ یک ارائه می‌دهد.

پژوهشگران امریکایی در جدیدترین پژوهش‌های خود دریافته‌اند در سالمندانی که تحرک محدودی دارند، هر‌ دقیقه فعالیت فیزیکی می‌تواند از خطر حمله‌ قلبی کم‌ کند و مرگ‌و‌میر ناشی‌ از مسائل مرتبط به قلب را کاهش دهد. آنان همچنین بر نیاز به فواصل منظم میان حرکت سطح‌ پایین و پرهیز از نشستن برای مدت طولانی تاکید‌ می‌کنند.
مزایای بالقوه‌ ورزش برای سلامت قلب به‌ خوبی اثبات شده‌اند. در دستورالعمل‌های فعالیت فیزیکی برای آمریکایی‎ها توصیه شده‌ است که افراد 64 ساله و بالاتر از آن، باید در‌ طول هفته حداقل در یک ورزش هوازی با‌ شدت متوسط، به‌ مدت 150 دقیقه یا ورزش هوازی شدید به‌مدت 75 دقیقه، شرکت‌ کنند.
محققان معتقدند که برای سالمندان با تحرک محدود، تحقق بخشیدن به‌ چنین توصیه‌هایی چالش‌ برانگیز است. به‌ این‌ ترتیب، این گروه پژوهشی را آغاز کرده‌اند تا مشخص‌ کنند آیا سطوح پایین‌تر فعالیت نیز می‌تواند به‌ همین اندازه‌ برای سلامت قلب این افراد مؤثر باشد یا‌خیر. به گفته آنها، پیاده‌روی آهسته و فعالیت‌های سبک منزل، با سطوح بالاتر کلسترول ‌خوب (HDL) مرتبط‌ هستند.
پژوهشگران در پژوهش مداخلات و استقلال سبک زندگی برای سالمندان (LIIE) با استفاده از شتاب‌سنج، سطح فعالیت فیزیکی 1170 سالمند با سنین 74 تا 84 را اندازه‌ گرفتند. تمام شرکت‌کنندگان مبتلا به مشکلات حرکتی بودند، اما توانایی پیاده‌روی مسافت 400 متر را داشتند. در این پژوهش، یک شتاب‌سنج با ثبت 99 ضربه در دقیقه یا کمتر، به‌ عنوان رفتار بی‌تحرک در‌ نظر‌گرفته شده است. در حالی‎که ثبت 100 تا 499 ضربه در یک دقیقه، نشان‌دهنده‌ پیاده‌روی آهسته یا امور سبک مربوط به منزل و 500 ضربه در دقیقه یا بیشتر، نشان‌دهنده‌ پیاده‌روی متوسط یا فعالیت‌هایی با شدت مشابه بود.
پژوهشگران با استفاده از عواملی مانند سن، فشارخون و سطح کلسترول خون، خطر ابتلا به حمله‌ قلبی یا مرگ‌و‌میر ناشی‌ از بیماری‌های قلبی را در 10 سال آینده برای شرکت‌کنندگان تخمین زدند. یافته‌ها نشان‌ داد که به‌ ازای هر 25 تا 30 دقیقه در روز که شرکت‌کننده بی‌تحرک بوده، حمله‌ قلبی یا مرگ بر اثر گرفتگی‌ کرونر (عروق تغذیه کننده قلب) تا یک درصد افزایش داشته‌ است. اما در‌ میان شرکت‌کنندگان با هیچ سابقه‌ بیماری قلبی، ضربات ثبت‌شده‌ شتاب‌سنج با میزان 499 تا 100 ضربه در دقیقه، نشان‌دهنده‌ میزان بالاتر HDL یعنی همان کلسترول «خوب» بود. این نوع کلسترول به حذف لیپوپروتئین با چگالی‌کم (LDL) یا کلسترول «بد» از عروق کمک‌ می‌کند و به‌ این‌ ترتیب خطر ابتلا به مشکلات قلبی را کاهش می‌دهد. به‌ طور متوسط، ضربات ثبت‌شده توسط شتاب‌سنج در‌ میان شرکت‌کنندگان به 500 ضربه در دقیقه یا بیشتر فقط برای مدت یک‌ساعت یا کمتر در روز رسید. 
محققان می‌گویند نتایج این یافته‌ها نشان‌ می‌دهند که کاهش زمان بی‌تحرکی، ممکن‌ است برای سلامت قلب افراد سالخورده با محدودیت حرکتی مفید باشد. پژوهشگران افزودند: در گذشته، روی شرکت در فعالیت فیزیکی بنیادی تاکید می‌شد. اما به‌ طور فزاینده‌ای این واقعیت مشهود است که تشویق افراد به کاهش زمان بی‌تحرکی، می‌تواند مزایای مهمی برای عروق قلب آن‌ها داشته‌باشد.
به گفته این گروه پژوهشی، یافته‌های آنان حاکی از این نیست که یک دوره ورزش، خطرات قلبی ناشی‌ از یک دوره‌ بی‌تحرکی را خنثی می‌کند. به‌ این‌ معنا که حتی اگر به‌ مدت یک ساعت هنگام صبح ورزش کنید و پس‌ از آن در ادامه‌ روز هشت ساعت بنشینید، شما در معرض خطرات سلامتی هستید و این مورد، مستقل از فعالیت ورزشی‌تان است. پژوهشگران همچنین می‌گویند: این نکته بر نیاز به فواصل منظم میان حرکت سطح‌ پایین و پرهیز از نشستن برای مدت طولانی تأکید‌ می‌کند. یافته‌های این پژوهش در‌ مجله‌ انجمن قلب آمریکا (AHA) منتشر شده‌ است.

تحقیقات جدید دانشمندان دانشگاه کپنهاگ ارتباط منحصر‌به‌فردی بین هوش مردان در اوایل بزرگسالی و فعالیت فیزیکی آن‌ها در میانسالی را آشکارسازی می‌کند. بر اساس یافته‌های بدست‌آمده، هر چه بهره هوشی بالاتر باشد، مردان در میانسالی فعالیت فیزیکی بهتری دارند. تمامی انسان‌ها مایلند با افزایش سن‌، از لحاظ فیزیکی مستقل بمانند، بنابراین آن‌ها باید در وضعیت جسمانی خوبی قرار بگیرند. این امر شامل کنارآمدن با فعالیت‌های جسمانی روزانه از جمله لباس‌پوشیدن و انجام خرید است.
دانشمندان ارتباط بین بهره هوشی مردان در اوایل بزرگسالی و عملکرد جسمانی آن‌ها در سنین بین 48 و 56 سالگی را بررسی کردند. این پژوهش شامل 2848 مرد دانمارکی متولد سال 1953 و 1959-61 بود. یافته‌های آن‌ها نشان می‌دهد هر چه هوش مردان در اوایل بزرگسالی بالاتر باشد، آن‌ها دارای پشت، پاها و دستان قوی‌تری در میانسالی خواهند بود و بنابراین تعادل بهتری خواهند داشت.

یافته‌های پیشین نشان می‌دهد هر چه نتایج این آزمایشات در میانسالی بهتر باشد، شانس بیشتری برای اجتناب از کاهش عملکرد جسمانی در کهنسالی وجود دارد. با افزایش 10 نمره‌ای بهره هوشی، دانشمندان افزایش 0.5 کیلوگرمی در نیروی بخش پایینی پشت، افزایش یک سانتی‌متری در پرش ارتفاع (نشانه قدرت عضله ران)، افزایش 0.7 کیلوگرمی قدرت گرفتن دست، 3.7 درصد تعادل بهتر و 1.1 درصد بلندشدن از صندلی بیشتری را در 30 ثانیه مشاهده کردند.

توضیح ساده برای ارتباط بین هوش بالا و فعالیت جسمانی در میانسالی می‌تواند این باشد که با نمره هوش بالاتر، درک و تفسیر اطلاعات سلامتی آسان‌تر بوده و بنابراین افراد دارای سبک زندگی سالم‌تری هستند و در نتیجه به طور مثال، به طور منظم‌تری ورزش می‌کنند. جزئیات این یافته‌ها در مجله Aging and Health ارائه شد.

پژوهش محققان مرکز تحقیقات سرطان دانا فرابر نشان می‌دهد مصرف منظم قهوه کافئین‌دار می‌تواند در جلوگیری از بازگشت سرطان روده بزرگ پس از درمان موثر بوده و حتی شانس درمان را افزایش دهد. محققان طی این پژوهش دریافتند بیمارانی که در فاز دوم سرطان خود تحت عمل و شیمی درمانی قرار داشتند، با خوردن چهار فنجان قهوه یا بیشتر، نتایج مثبتی را از خود نشان دادند. 
طی این پژوهش، 1000 بیمار پرسشنامه‌هایی را در رابطه با الگوهای رژیمی خود در سه برهه زمانی ابتدا، اواسط و یک سال پس از درمان با شیمی‌درمانی تکمیل کردند. محققان دریافتند که قهوه خورها در خطر کمتری برای عود سرطان قرار داشته و شانس چشمگیری برای زنده ماندن و پاسخ مثبت به درمان داشتند. علاوه براین، پژوهشگران این خاصیت مشاهده شده را تنها به کافئین موجود در قهوه مرتبط دانسته‌اند نه دیگر ترکیبات آن.

محققان خاطر نشان کردند اگر فردی عادت به خوردن قهوه دارد و در حال درمان سرطان روده خود است نباید مصرف آن را قطع کند اما اگر فردی عادت به خوردن قهوه ندارد باید برای آغاز مصرف آن با پزشک خود مشورت کند. این پژوهش در مجله Clinical Oncology منتشر شده است.

دانشمندان دانشگاه آکسفورد و دانشکده پزشکی هاروارد با بازبینی مقالات علمی متعدد تایید کردند نوعی داروی خاص را که برای جلوگیری از بروز حملات خواب به کار می‌رود، می‌توان برای تقویت عملکرد مغز استفاده کرد. در سال 1998 سازمان غذا و داروی امریکا داروی modafinil را به عنوان درمانی برای حملات خواب تایید کرد. در این بیماری مغز در تنظیم چرخه خواب-بیداری دچار مشکل است و این امر موجب بروز حملات خواب می‌شود. در حملات خواب، فرد در شرایط ناخواسته و نامناسب به خواب می‌رود. از سال 1998 تاکنون، این دارو برای تقویت توانایی شناختی فرد نیز به کار می‌رفته اما این اثر توسط دانشمندان به طور کامل بررسی نشده بود.
به تازگی تیمی از محققان دریافته‌اند داروی modafinil تعدادی از فعالیت‌های مهم مغز را افزایش می‌دهد. دانشمندان هنوز در مورد چگونگی فعالیت این دارو اطمینان ندارند اما تحقیقات پیشین نشان داده‌اند داروی modafinil سطوح فرستنده‌های عصبی یعنی هیستامین و orexin را افزایش می‌دهد و هر دوی این فرستنده‌ها چرخه‌های خواب و بیداری را تنظیم می‌کنند. این دارو سطوح سروتونین (که بر خلق و خوی اثر می‌گذارد) و همچنین glutamate (که به تهیج سلول‌های مغزی کمک می‌کند) را افزایش می‌دهد. 

این تغییرات شیمیایی، modafinil را در درمان حملات خواب کارآمد می‌کنند اما این دارو دارای اثرات دیگر بر سایر فعالیت‌های مغز نیز است. این دارو بیمار را به یادگیرنده‌ای بادقت‌تر و بهتر تبدیل کرده و وی را برای مسؤولیت‌های در حد بالاتر شامل عملکرد اجرایی سازگارتر می‌کند. دانشمندان 24 مقاله با موضوع اثرات modafinil بر توانایی‌های شناختی را بازبینی کردند که این مقاله‌ها را بین سال‌های 1990 و 2014 منتشر کرده بودند. 

آن‌ها دریافتند داروی modafinil فعالیت مغز را در مسؤولیت‌هایی که نیازمند برنامه‌ریزی، تصمیم‌گیری، انعطاف‌پذیری، یادگیری، حافظه و خلاقیت هستند، تقویت می‌کند. داروی مزبور همچنین دارای اثرات جانبی بسیار معدودی بود. این یافته‌ها بدین معنا نیست که modafinil به عنوان داروی تقویت توانایی‌های شناختی تایید شده اما یافته‌های آن‌ها تولید داروی مزبور برای تجویزشدن را ترغیب می‌کند. جزئیات این پژوهش در مجله European Neuropsychopharmacology ارائه شد.

تیمی میان‌رشته‌ای از دانشمندان به رهبری دانشکده پزشکی دانشگاه تگزاس در گالوستون، دستاورد جدیدی را در برخورد با اثرات مرگبار ناشی از قرارگرفتن در معرض تشعشعات هسته‌ای گزارش کردند. تزریق داروی پپتیدی TP508، میزان زنده‌ماندن موش‌های مورد مطالعه را به شدت افزایش داد؛ این تزریق 24 ساعت پس از قرارگرفتن حیوانات موردبررسی در معرض تشعشعات هسته‌ای به آن‌ها اعمال شد. این تزریق همچنین مرگ موش‌ها را از طریق مبارزه با آسیب‌دیدگی به دستگاه گوارش به تعویق انداخت. 
خطر وقایع هسته‌ای با پتانسیل کشتن یا آسیب‌رساندن به هزاران نفر، هوشیاری جهانی درباره نیاز به اقدامات مقابله‌به‌مثل‌کننده پزشکی را افزایش داده است؛ اقداماتی که بتوانند از آسیب جسمانی ناشی از تشعشع هسته‌ای جلوگیری کرده و قربانیان را حتی یک روز یا بیشتر پس از تماس با تشعشع هسته‌ای زنده نگه دارند. قرارگرفتن در مقابل مقادیر بالای تشعشع موجب بروز اثرات مرگبار می‌شود؛ در میان شدیدترین این اثرات می‌توان به سندروم مسمومیت دستگاه گوارش اشاره کرد که با نابودی پوشش روده به دلیل تشعشع ایجاد می‌شود.
این نوع آسیب به دستگاه گوارش توانایی بدن برای جذب آب را کاهش می‌دهد و موجب بی‌تعادلی‌های الکترولیت، عفونت باکتریایی، نشت روده و مرگ می‌شود. داروی پپتیدی TP508 در اصل برای استفاده در تحریک ترمیم پوست، استخوان و بافت‌های عضله تولید شده و با تحریک‌کردن جریان مناسب خون ترمیم بافت را شروع کرده، التهاب را کاهش داده و از مرگ سلولی می‌کاهد. در آزمایشات بالینی بر روی انسان‌ها، این دارو التیام زخم‌های دیابتی پا و شکستگی‌های مچ دست را تقویت می‌کند. جزئیات این تحقیق در مجله Laboratory Investigation ارائه شد.

زمانی که شما برای صرف غذا به رستورانی مجلل می‌روید هیچ وقت وسایل پذیرایی از جنس پلاستیک نخواهید یافت و در عوض میز شما با قاشق، چنگال و کارد سنگین تزئین شده است. بر اساس تحقیقات جدید علت استفاده از این وسایل پذیرایی کاملا علمی است. محققان دانشگاه آکسفورد دریافتند کارد و چنگال سنگین‌تر موجب افزایش لذت بیشتر از غذا خواهد شد.
چارلز میشل، محقق این تحقیق اظهار کرد: این مورد به انتقال احساس معروف است و موجب تمرکز بیشتر مشتری به غذا خواهد شد. وی در ادامه افزود: وزن بیشتر قاشق و چنگال موجب توجه به غذا و صرف بیشتر غذا خواهد شد که نتیجه آن لذت بردن بیشتر از غذاهاست. از دیگر یافته‌های جالب این تحقیق، ارتباط رنگ و شکل ظاهری بشقاب غذاخوری و همچنین دسر در افزایش یا کاهش اشتهای فرد است. برای مثال، کیک شکلاتی درون بشقاب سفید و یا دسر صورتی رنگ در بشقابی هشت ضلعی موجب رضایت بیشتر مشتری خواهد شد.

پژوهش کالج دانشگاهی لندن نشان می‌دهد خطر سکته مغزی در بین افرادی که بیش از 35 الی 40 ساعت در هفته کار می‌کنند زیاد است. به نقل از پایگاه خبری کالج دانشگاهی لندن، محققان با بررسی 600 هزار نفر دریافتند، کار کردن بیش از 55 ساعت در هفته یا بیشتر در مقایسه با ساعت کاری هفت ساعت در روز، با افزایش خطر 33 درصدی سکته مغزی و 13 درصدی ابتلا به بیماری‌های قلبی و عروقی مرتبط است. در واقع افرادی که بین 41 الی 48 ساعت در هفته کار می‌کنند 10 درصد و کسانی که بین 49 تا 54 ساعت کار می‌کنند 27 درصد در خطر افزایش شانس سکته مغزی قرار دارند.
در این پژوهش محققان با بررسی سیستماتیک و فراتحلیل تعدادی از تحقیقات چاپ شده و یا پژوهش‌های فردی که در آن 603 هزار و 838 شرکت‌کننده از کشورهای استرالیا، اروپا و آمریکا حضور داشتند، تاثیر ساعات طولانی کار بر بیماری‌های قلبی و عروقی را مورد بررسی قرار دادند. به گفته پژوهشگران، عدم فعالیت فیزیکی، مصرف الکل زیاد و استرس می‌تواند خطرات مرتبط با سلامتی را افزایش دهد. این پژوهش در مجله Lancet منتشر شده است. این پژوهش در مجله Lancet منتشر شده است.

دانشمندان سوییسی دریافتند، دشواری در تصمیم‌گیری افراد به دلیل قطع جریان اطلاعات بین دو ناحیه از مغز است. این دو ناحیه مغز نمایانگر ترجیحات فرد بوده یا در برنامه‌ریزی برای انجام فعالیت‌ها دخیل‌اند. محققان دانشگاه زوریخ دریافتند، فرآیند تصمیم‌گیری مبنی بر ترجیحات با مختل‌شدن جریان اطلاعات بین دو ناحیه مغز، ثبات کمتری داشت.
دانشمندان از تحریک ترانس کرانیال با جریان متناوب که نوعی تحریک غیرتهاجمی مغز است، استفاده کردند؛ این نوع تحریک موجب تولید نوسانات هماهنگ در فعالیت نواحی مغزی خاص می‌شود. سوژه‌های حاضر در این مطالعه متوجه نبودند که مغزشان تحریک می‌شود. محققان با استفاده از این تکنیک، جریان اطلاعات بین قشر جلوی مغز واقع در زیر پیشانی و قشر جداری واقع در بالای گوش‌ها را تشدید کرده یا کاهش دادند. شرکت‌کنندگان مجاب بودند تصمیمات ترجیح‌محور یا کاملا سنجشی را درباره غذا بگیرند.
محققان دریافتند زمانی که جریان اطلاعات بین دو ناحیه مغز مختل می‌شد، شرکت‌کنندگان اعلام ترجیحاتشان را دشوارتر یافتند. هیچ مدرکی درباره اثرات جنسیت بر روی یافته‌های این آزمایش وجود نداشت. جزئیات این پژوهش در مجله Nature Communications ارائه شد.

یک شرکت نوبنیان در سان‌فرانسیسکو به نام Silicon Valley حلقه‌ای ارائه داده که می‌تواند وجود بیماری‌های مقاربتی مانند سیفلیس، سوزاک، کلامیدیا و تریکومونیاز را در کمتر از یک دقیقه اعلام کند. حلقه Hoope بر روی انگشت شست پوشیده می‌شود و کاربران می‌توانند از مولد پالس الکتریکی حلقه برای بی‌حس‌کردن پوستشان استفاده کنند. آن‌ها سپس دگمه‌ای را بر روی حلقه فشار می‌دهند که در نتیجه آن سوزن تاشوی یک بار مصرفی بیرون می‌آید. از این سوزن می‌توان برای نمونه‌گیری خون استفاده کرد که نمونه خون توسط عمل مویرگی به آزمایشگاه روی تراشه خود حلقه منتقل می‌شود. 
در آنجا جریان خون از میان چهار کانال حاوی میکروسیال عبور می‌کند و خون در معرض آنتی‌ژن‌های مختلفی قرار می‌گیرد که برای شکار آنتی‌بادی‌های مرتبط با هر یک از بیماری‌های موردهدف تولید شده‌اند.  چنانچه یکی از این آنتی‌بادی‌ها شکار شود، یک واکنش الکتروشیمیایی رخ می‌دهد که توسط ابزارهای الکترونیکی آنبورد شناسایی می‌شود. حلقه مزبور سپس به صورت بی‌سیم داده‌ها را به یک برنامه‌ نرم‌افزاری موجود بر روی گوشی هوشمند کاربر مخابره می‌کند و به وی در مورد نوع بیماری و مکان پزشکی مناسب برای درمان آن اطلاع‌رسانی می‌کند.
گفته می‌شود نمونه اولیه حلقه در شناسایی سیفلیس موفق عمل کرده است. تیم سازنده هم‌اکنون به دنبال استفاده از آن برای شناسایی سه بیماری مقاربتی دیگر است. آن‌ها همچنین در نظر دارند سامانه جدید را برای شناسایی آلرژی‌ها، سرطان، دیابت و بارداری سازگار کنند. گفته می‌شود بهای حلقه 50 دلار خواهد بود. 

محققان دانشگاه علوم پزشکی تهران با همکاری پژوهشگران دانشگاه صنعتی بابل موفق به ساخت نانوکامپوزیت هایی شدند که می تواند استخوان آسیب دیده را ترمیم کند. بازسازی بافت استخوان معیوب و عوارض مربوط به عمل جراحی همچون عفونت محل شکستگی، از نگرانی‌های عمده در جراحی ارتوپدی است. از این رو، توسعه‌ کامپوزیت‌های ضدباکتریایی به منظور بهبود فرایند استخوان‌سازی اهمیت بالایی دارد.  
دکتر شیما توکل، یکی از مجریان طرح «طراحی و ساخت نانو کامپوزیت های ضد باکتری برای ترمیم استخوان» گفت: در این مطالعه دو گونه‌ نانوکامپوزیت مختلف به منظور ترمیم استخوان و کاهش عفونت در محل ضایعه طراحی شدند. مواد استفاده شده در این کامپوزیت‌ها در مقادیر معین، کاملا غیرسمی و سازگار با بدن هستند و از طرفی قیمت تمام شده‌ نانوکامپوزیت هم پایین و مقرون به صرفه است. وی ادامه داد: در این طرح نانوکامپوزیت هیدروکسی آپاتیت-کیتوسان حاوی نانوذرات نقره و سیلیسیوم توسط یک روش هیبریدیزاسیون مولکولی آماده شد.
به گفته وی، هدف از این کار نشان دادن اثر اندازه، زبری سطح و ساختار شیمیایی نانوکامپوزیت‌های ذکر شده در سمیت سلولی و فعالیت ضدباکتری بر سلول‌های استخوان‌ساز (استئوبلاست) انسان و باکتری اشرشیاکولی بود. نتایج نشان داده که نانوکامپوزیت حاوی نانوذرات نقره نسبت به نانوکامپوزیت حاوی سیلیسیوم، درصد زنده بودن سلول و فعالیت ضدباکتری بالاتری را القا می‌کنند.
به گفته‌ توکل، ادغام نانوذرات نقره با نانوکامپوزیت، مانع از انتشار سریع یون‌های نقره شده و پتانسیل ایجاد سمیت در سلول‌ها را محدود می‌کند. در نتیجه، توان بازسازی بالای استخوان نانوکامپوزیت نقره و زیست سازگاری خوب و همچنین فعالیت ضدباکتری مناسب، آن را به گزینه‌ مناسبی به عنوان پرکننده در محل شکستگی استخوان آسیب دیده تبدیل می‌ کند. با تکمیل مطالعات در استفاده از این نتایج و تولید انبوه این ماده، می‌توان از طریق جلوگیری از مشکلات مربوط به عفونت استخوانی و تسریع روند ترمیم استخوان، به کاهش هزینه‌های وارد شده بر سیستم سلامت کشور کمک کرد.

توکل نحوه‌ ساخت و بررسی این نانوکامپوزیت‌ها گفت: در این مطالعه، نانوذرات نقره و یا پلی دی میتیل سیلوکسان به ترکیب بهینه‌ کیتوسان- نانوهیدروکسی آپاتیت اضافه شد و اجازه داده شد تا ترکیب کامپوزیتی بصورت درجا ساخته شود. اندازه ذرات، زبری سطح، تولید اکسیژن واکنش پذیر و زیست فعالی نانوکامپوزیت‌ها توسط پراش اشعه X، میکروسکوپ نیروی اتمی، روش DPPH و طیف سنجی مرئی UV-SEM، مورد مطالعه قرار گرفت. وی عنوان کرد: آزمون شمارش کلنی‌های باکتریایی، آزمون MTT و آزادسازی لاکتات دهیدروژناز (LDH) نیز به عنوان آزمایش فعالیت ضد باکتری و زیست سازگاری انجام شد.
بر اساس اعلام ستاد نانو، مطالعات نشان داده‌اند که درکنار خاصیت ضد باکتریایی نانونقره، نانونقره خاصیت ترمیم کنندگی استخوان را نیز دارد. همچنین این نانوکامپوزیت اگرچه خاصیت ضدباکتریایی خوبی نشان می‌دهد، اما بر روی سلول‌های یوکاریوت(مثل سلول پستانداران و جانورانی بغیر از باکتری و ...) اثرات صدمه زننده‌ای ندارد. در نتیجه می‌توان چنین فرض کرد که این نانوکامپوزیت می‌تواند منجر به ترمیم استخوان و جلوگیری از عفونت در محل ضایعه‌ استخوانی شود. البته برای بررسی این فرضیه باید مطالعات بیشتری صورت بپذیرد.
 این نانوکامپوزیت زیست سازگار و حاوی نانوذرات ضد باکتری است و در بررسی‌های آزمایشگاهی قادر به جلوگیری از رشد باکتری و بخش دیگر نانوکامپوزیتی آن قادر به بازسازی استخوان در محل آسیب دیده بوده است. این مطالعات حاصل تلاش‌های دکتر شیما توکل، دکتر سید مهدی رضایت، دکتر محسن جهانشاهی- عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی بابل و مهندس محمدرضا نیک پور است. نتایج این کار در مجله‌ Journal of Nanoparticle Research (جلد ۱۶، شماره ۱، سال ۲۰۱۴، صفحات ۱-۲۶۲۲ تا ۱۳-۲۶۲۲) به چاپ رسیده است.

پژوهش صورت گرفته توسط محققان انگلیسی نشان می‌دهد، داشتن تحصیلات عالیه لزوما به معنای رضایت از زندگی و دستیابی به شادی نیست. مطالعاتی که در گذشته انجام شده است، ارتباط مستقیمی بین سطح پایین تحصیلات و مشکلات روحی و روانی را نشان می‌دهند. بر همین اساس، محققان دانشگاه وارویک با انجام پژوهشی بدنبال اثبات این مسأله بودند که ارتباط بین سطح تحصیلات با سلامت روان را مشخص کنند. به گفته محققان، افرادی که از سلامت روانی خوبی برخوردار هستند، احساس شادی و رضایت از زندگی دارند و این رضایت به دلیل روشی است که برای برخورد با مشکلات و درگیری‌های زندگی و بخصوص در روابط خود با دیگران انتخاب کرده‌اند. 
 محققان اطلاعات 17 هزار انگلیسی را مورد بررسی قرار دادند و با تحلیل داده‌ها به این نتیجه رسیدند که مردم با سطوح مختلف تحصیلی، از وضعیت سلامت روانی مشابهی برخوردار هستند. پرفسور «سارا استوارت براون» سرپرست این تحقیق تأکید کرد: این یافته بسیار بحث برانگیز است، زیرا ما انتظار داشیم به عوامل اقتصادی اجتماعی برسیم که روی سلامت روان یا بیماری روانی تاثیر بگذارد. اگر سطح تحصیلات پایین مشکلات روانی به دنبال دارد، پس باید تحصیلات بالا به طور قابل توجهی به افزایش سلامت روانی کمک کند اما درحقیقت اینطور نیست. مفروضاتی در مورد عوامل اجتماعی اقتصادی از جمله تحصیلات و سطح درآمد که در برنامه‌ریزی‌های بهداشت روان برای پیشگیری از بیماری‌های روانی بر آن تاکید شده است، می‌تواند برای برنامه‌ای که هدف آن ارتقای سطح بهداشت روانی است به تنهایی ناکارآمد باشد.  

محققان کانادایی طی تحقیقی جامع و با استفاده از آزمایشات بالینی بر روی بیش از 95 هزار بیمار دریافتند، داروهای کاهش‌دهنده قند خون که برای دیابتی‌ها تجویز می‌شوند، می‌توانند خطر نارسایی قلبی را بطور قابل توجهی افزایش دهند. به منظور بررسی رابطه بین داروهای درمانی دیابت و نارسایی قلبی، محققان مرکز قلب پیتر مونک کانادا، داده‌های 14 آزمایش بالینی را که در آن 95 هزار و 502 بیمار حضور داشتند، مورد بررسی قرار دادند. 
 نتایج نشان می‌دهد، خطر نارسایی قلبی برای بیمارانی که از داروهای کاهش‌دهنده قند خون استفاده می کردند، 14 درصد بیشتر از سایرین بود؛ این افزایش خطر به طور مستقیم با نوع درمان گزینشی دیابت ارتباط داشت، یعنی بعضی داروها تاثیر بیشتر و بعضی دیگر تاثیر کمتری را بر جای می‌گذاشتند. 
 در حالی که بعضی داروها خطر زیادی را از خود نشان دادند، سایر درمان‌ها نظیر کاهش فشرده وزن برای کنترل قند خون، خطر کمتری را برای نارسایی قلبی نشان می‌دادند. به طور کلی، یافته‌ها نشان می دهد، به ازای هر یک کیلو اضافه وزن ناشی از مصرف داروهای دیابت، هفت درصد افزایش خطر نارسایی قلبی وجود خواهد داشت. نتایج این پژوهش در شصت و چهارمین نشست علمی سالیانه کالج قلب آمریکا ارائه و در مجله The Lancet Diabetes and Endocrinology منتشر شد.  

محققان آمریکایی در تحقیقات خود به نتایج تازه‌ای درباره زمان شروع مجدد درمان ضد‌انعقاد پس از قطع خونریزی گوارشی دست پیدا کرده‌اند. هنگامی که بیماران دریافت‌کننده داروی ضد‌انعقاد سیستمیک دچار خونریزی گوارشی ‌(GIB) ‌می‌شوند، به طور معمول درمان ضد‌انعقاد تا ‌زمانی ‌که خونریزی بهبود یابد، قطع می‌شود اما اطلاعات ناچیزی در مورد اینکه چه زمانی پس‌ از قطع خونریزی باید درمان ضد‌انعقاد دوباره شروع شود، وجود دارد. 
 در این پژوهش 197 بیمار دریافت‌کننده داروی ضدانعقاد که دچار خونریزی گوارشی شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. در زمان ترخیص از بیمارستان، درمان ضدانعقاد در 76 بیمار قطع شد و در سایر بیماران، درمان از سر گرفته شد. بیماران به ‌مدت ۹۰‌ روز از نظر بروز ترومبوآمبولی، خونریزی گوارشی، یا مرگ مورد پیگیری قرار گرفتند. 
 نتایج به دست آمده نشان می‌دهد، هفت بیمار دچار ترومبوآمبولی شدند که در شش نفر از آنها درمان ضد‌انعقاد قطع شده بود. به گفته محققان، بدخیمی عامل خطر مستقل برای ترومبوآمبولی بوده و از سرگیری درمان ضدانعقاد، با مرگ‌و‌میر بیماران در بازه زمانی 90 روزه ارتباطی نداشت. نتایج این پژوهش در مجله Gastroenterology منتشر شده است.  

محققان فنلاندی در تحقیقات خود دریافته‌اند، مصرف شش هفته‌ای پروتئین سویا سبب کاهش تری‌گلیسیرید و انواع کلسترول شده و چربی خوب را نیز افزایش می‌دهد. مصرف شش هفته‌ای پروتئین سویا موجب کاهش انواع کلسترول خون و تری‌گلیسیرید و به دنبال آن کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن قلبی می‌شود. مصرف منظم رژیم حاوی پروتئین سویا و ایزوفلاون سویا تأثیر چندان معناداری بر کلسترول تام و لیپوپروتئین با وزن مخصوص کم و لیپوپروتئین با وزن مخصوص زیاد در موارد‌ هایپرکلسترولمی خفیف (افزایش کلسترول خون) ندارد، اما در رژیم غذایی حاوی پروتئین سویا و ایزوفلاون سویا و پروتئین لبنی، تری‌گلیسیرید کاهش می‌یابد. 
 اثرات رژیم غذایی حاوی سویا و فیتواستروژن‌ها بر چربی خون و فشارخون زنان یائسه مورد بررسی قرار گرفت و پژوهشگران دریافتند این رژیم غذایی باعث بهبود فشارخون و وضعیت چربی بدن می‌شود. همچنین سبب کاهش تری‌گلیسیرید و انواع کلسترول شامل چربی بد و کلسترول تام شده و به طور معناداری چربی خوب را افزایش می‌دهد. 
 دانشمندان طی یک مطالعه هفت ساله، اثرات پروتئین سویا حاوی ایزوفلاون‌ها را بر چربی خون مورد مطالعه قرار دادند و به این نتیجه رسیدند که مصرف سویا سبب کاهش 27.7 درصدی تری‌گلیسیرید، 77.3 درصدی کلسترول تام، همچنین کاهش چربی بد خون (LDL) به میزان 25.5 درصد می‌شود و چربی خوب خون (HDL) نیز حدود 30.3 درصدافزایش می‌یابد. اما تعدادی از پژوهش‌ها، اثرات معنادار پروتئین سویا را بر کاهش چربی‌های خون تصدیق نمی‌کنند. طی بررسی دوازده ماهه بر روی 202 زن یائسه مشخص شد که مصرف مکمل پروتئین سویا حاوی ایزوفلاون بر چربی‌های خون شامل تری‌گلیسیرید، کلسترول تام، LDL و HDL تاثیر چندانی ندارد. همچنین نتایج 22 مطالعه تصادفی در مرکز قلب آمریکا (AHA) حاکی از آن است که مصرف پروتئین سویا و ایزوفلاون‌ها تاثیر معناداری بر تری‌گلیسیرید و HDL و LDL و لیپوپروتئین a و فشارخون ندارد، اما میزان LDL را حدودا 3 درصد کاهش می‌دهد.  

محققان یک شرکت ایرلندی، کوچک‌ترین ضربان‌ساز دنیا را ارائه داده‌اند که به اندازه یک کپسول ویتامین بوده و می‌توان با استفاده از یک کاتتر، آن را درون بدن کاشت. ضربان‌ساز ساخته‌شده توسط شرکت Medtronic، سیستم ضربان‌ساز ترانس‌کاتتر (Micra TPS) نام دارد. 
 ضربان‌سازهای معمولی در یک بسته و طی عمل جراحی زیر پوست قفسه سینه کاشته شده و برآمدگی قابل‌رویتی ایجاد می‌کنند. این ضربان‌سازها توسط سیم‌های الکتریکی به قلب متصل می‌شوند که این موضوع ممکن است در صورت پارگی سیم منجر به مشکلاتی برای فرد شود. با این حال، ضربان‌ساز Micra TPS فاقد هر نوع سیمی است و مستقیما به قلب متصل می‌شود؛ این سیستم، با استفاده از یک الکترود موجود بر روی یکی از سرهایش، تحریک الکتریکی ایجاد می‌کند. ضربان‌ساز ابداعی از طریق ایجاد یک برش کوچک در ران و با استفاده از یک کاتتر از میان شریان فمورال در درون قلب کاشته می‌شود. 
 کاشت این ضربان‌ساز بریدگی کمتری بر جای می‌گذارد و هیچ برآمدگی در زیر پوست برای نشان‌دادن حضور آن ایجاد نمی‌شود. زمانی که ضربان‌ساز نصب شد، می‌توان از یک کاتتر برای جاسازی دوباره یا برداشتن آن در صورت نیاز استفاده کرد. باتری این ضربان‌ساز برای حدود 10 سال کار می‌کند و این ابزار برای گرفتن اسکن ام‌آر‌آی از تمامی بدن ایمن است.  

محققان دانشگاه پکن در تحقیقات خود دریافتند که می‌توان به جای استفاده از چشم بند و توپی‌های مسدود کننده گوش با استفاده از هورمون ملاتونین، کیفیت خواب بهتری را در محیط‌های شلوغ و پر نور تجربه کرد. طی این پژوهش، محققان دانشگاه علوم پزشکی پکن، الگوهای خواب 40 شخص سالم را در شرایط شبیه‌سازی شده مورد بررسی قرار دادند؛ در ابتدا هر 40 نفر به مدت چهار شب در شرایط مشابهی به خواب رفتند. 
 سپس این تعداد افراد به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند؛ گروه اول هیچ دارویی برای به خواب رفتن دریافت نکردند. برای گروه دوم، سوم و چهارم به ترتیب چشم‌بند و گوش‌بند، یک میلی‌گرم ملاتونین یا دارو نما به کار برده شد. طی این چند شب، با اندازه‌گیری فعالیت مغزی، حرکات چشم و تنش عضلانی و میزان سطوح هورمون ملاتونین بدن افراد و کیفیت خواب آنها ارزیابی شد. 
 پژوهشگران متوجه شدند، افرادی که ملاتونین مصرف می‌کردند، اضطراب اندکی داشته، کمتر از خواب می‌پریدند و کیفیت خواب بهتری را در مقایسه با سایرین تجربه می‌کردند. علاوه براین، مرحله خواب REM (حرکات سریع چشم) در این افراد بیشتر گزارش شد؛ طی این مرحله، درجه حرارت بدن و ضربان قلب بالا رفته و حرکات سریعی در چشم‌های فرد دیده می‌شود. این یافته ها می‌تواند کاربردهای فراوانی در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستانی داشته باشد. نتایج این پژوهش در مجله Critical Care منتشر شده است.  

محققان آمریکایی در تحقیقات خود دریافتند، تزریق سریعتر کتامین با دوز پایین به کاهش درد ناشی ‌از شکستگی در کودکان کمک می‌کند. کتامین به ‌عنوان عامل تسکین درد، طی روندی با دوز 1 تا 1.5 میلی‌گرم بر کیلوگرم برای کودکان تجویز و توصیه می‌شود در‌ عرض 30 تا 60 ثانیه تزریق شود. اما محققان آمریکایی در تحقیقات جدید خود دریافته‌اند که تزریق سریعتر کتامین در عرض تنها پنج ثانیه ممکن ‌است منجر به کاهش نیاز به ‌دوزهای بالاتر و تسریع در کاهش درد شود. 
 در این پژوهش دوزهای مختلف کتامین به ۶۰ کودک و نوجوان سالم با سن دو تا 17‌ سال با شکستگی ساعد تجویز شد؛ به ‌طور‌کلی 95 درصد کودکان به‌طور موثری با دوز 0.7 تا 0.8 میلی‌گرم بر کیلوگرم تسکین یافتند. عوارض ناخواسته، خفیف و بیشتر محدود به استفراغ گزارش شد. نتایج این تحقیق در مجله Emergency Medicine منتشر شده است.  

بیماران سالمندی که برای جراحی تعویض دریچه آئورت ضعیف و ناتوان هستند، می‌توانند با انجام یک جراحی کم‌تهاجمی، کیفیت بهتر زندگی را در مقایسه با بیمارانی که جراحی انجام ندادند، تجربه کنند. محققان در 21 مرکز پزشکی به سرپرستی کلینیک کلیولند، 385 بیمار مبتلا به تنگی آئورت شدید که شناخته شده‌ترین بیماری دریچه قلبی در بزرگسالان که باعث کاهش جریان خون از سوی قلب می‌شود را برای مدت پنج سال مورد بررسی قرار دادند. 
 بیماران با میانگین سن 83 به دو گروه تقسیم شدند؛ یک گروه تحت جراحی تعویض ترانس کاتتر دریچه آئورت (TAVR) و گروه دیگر تحت درمان استاندارد روش بالون والوپلاستی قرار گرفتند. افرادی که تحت TAVR قرار گرفته بودند، بهبود عملکرد بدنی بهتر و طول عمر بیشتری را از خود نشان دادند. پس از شش سال، 28.2 درصد از این بیماران هنوز زنده بودند و این در حالی است که تنها 6.4 درصد از افراد تحت درمان استاندارد در قید حیات بودند. 
 در TAVR از یک کاتتر (لوله انعطاف‌پذیر نرم) به منظور تعویض دریچه و جایگزین دریچه جدید استفاده می‌شود. به جای شکافتن سینه و دسترسی مستقیم به قلب، این لوله از داخل رگ‌های خونی حرکت می‌کند تا به قلب دسترسی یابد. در TAVR یک کاتتر از یک حفره کوچک در کشاله ران، گردن و یا بین قفسه سینه و دنده‌ها وارد بدن می‌شود و هیچ گونه برش بزرگی بر روی قفسه سینه و یا بایپس قلب نیاز نخواهد بود. نتایج این پژوهش در مجله The Lancet منتشر شده است.  

دوربین تلفن‌های همراه هوشمند علاوه بر ثبت عکس سلفی، می‌توانند برای آزمایش سرطان دهانه رحم و ویروس پاپیلوم انسانی (HPV) مورد استفاده قرار بگیرد. تشخیص بیماری به ویژه در کشورهایی با منابع محدود، پرهزینه و زمان‌بر است. «رالف وایسلدر» از بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون بر این باور است که هولوگرافی دیجیتالی – تولید تصاویر سه‌بعدی از سلول‌ها با استفاده از یک دستگاه سازگار با تلفن همراه می‌تواند به کاهش هزینه و زمان تشخیص بیماری کمک کند. وایسلدر و همکارانش برای تبدیل هولوگرافی به ابزار تشخیص، ابتدا باید توسط مولکول‌های متفاوتی مانند نمونه‌های جمع‌آوری شده طی آزمایش پاپ اسمیر،‌ نور را به اشکال مختلف منکسر می‌کردند. آن‌ها این کار را با افزودن میکرومهره‌هایی که به مولکول‌های خاص مانند نشانگرهای سرطان یا دی‌ان‌ای HPV متصل می‌شدند و الگوی انکسار آن‌ها را تغییر می‌دادند، انجام دادند. 
 محققان سپس نمونه را درون دستگاه وارد کرده و آن را به تلفن همراه هوشمند متصل کردند. در ادامه، نور به نمونه تابانده شد و الگوهای نور منکسر شده توسط دوربین تلفن همراه شناسایی شدند. هرچه میکرومهره‌ها بیشتر قابل مشاهده بودند، خطر سرطان دهانه رحم بیشتر بود. این اطلاعات به رایانه‌ای ارسال شد که تصویری از سلول‌های حاضر در نمونه را ایجاد می‌کرد. تصویر بدست آمده سپس به همراه نتایج مجددا به تلفن ارسال می‌شود. هزینه این فرآیند 45 دقیقه‌ای، 1.80 دلار است. این دستگاه می‌تواند بین زنان در معرض خطر بالاتر یا پایین‌تر ابتلا به سرطان دهانه رحم تمایز قائل شده و وجود HPV را با دقت آزمون‌های رایج شناسایی کند. 
 محققان همچنین میکرومهره‌هایی را که به نشانگرهای مرتبط با سرطان خون متصل بودند، آزمایش کردند. در یک کارآزمایی آزمایشی، میکرومهره‌ها بر روی نمونه‌های لنف افراد دارای غدد لنفاوی بزرگ آزمایش شدند. لنف، مایع جاری در اطراف سیستم لنفاوی انسان است. این افزایش اندازه می‌توانند نشانه‌ای از عفونت یا وجود تومورهای خوش‌خیم و بدخیم باشد. 
 نتایج بدست آمده توسط تلفن هوشمند، وجود سلول‌های سرطانی را در چهار نفر تائید کرد و چهار نفر دیگر را بدون سرطان تشخیص داد که با نتایج آزمایشات رایج مطابقت داشت. وایسلدر اکنون در حال برنامه‌ریزی برای استفاده از این فناوری در پروژه اچ‌آی‌وی در بیمارستان بوستون به منظور آزمایش قابلیت دستگاه برای شناسایی سرطان‌هایی است که در اثر این ویروس تشدید شده‌اند. 
 ویروس پاپیلوم انسانی ویروسی است که از طریق تماس مستقیم بین پوست افراد و آمیزش جنسی انتقال می‌یابد. بیش از 100 نوع مختلف از این ویروس وجود دارد. اکثر مبتلایان از این موضوع بی‌اطلاع هستند، زیرا در بدن آنها علائم یا مشکلات بهداشتی ایجاد نمی‌شود، اما در برخی از موارد، انواع خاصی از HPV می‌توانند در قسمت‌های مختلف بدن باعث ایجاد زگیل (توده غیرطبیعی و غیرسرطانی بر روی پوست) و یا زگیل تناسلی شوند. در موارد دیگر، انواع خاصی از این ویروس می‌توانند ضایعات پیش سرطانی (یعنی نواحی دارای بافت‌های غیرطبیعی) یا سرطان ایجاد کنند.   

نتایج پژوهش صورت گرفته توسط محققان دانشگاه دوک آمریکا و هانیانگ کره‌جنوبی نشان می‌دهد، کودکانی که دیرتر از سایر همسالان خود به مدرسه می‌روند، به هنگام نوجوانی در خطر بیشتری برای ترک تحصیل و انجام اعمال مجرمانه خطرناک قرار دارند. در تحقیقات قبلی عنوان شده بود، کودکانی که بعد از شروع سال تحصیلی متولد شده و درنتیجه یک سال دیرتر از سایر همسالان به مدرسه رفته‌اند، از نظر آموزشی و اجتماعی بهتر از همکلاسی‌های کوچکتر خود عمل کرده و حتی رفتارهای بزهکارانه کمتری نیز از خود نشان می‌دهند. 
 محققان دانشگاه دوک آمریکا و هانیانگ کره‌جنوبی در این پژوهش، گروهی از دانش‌آموزان که نیمی از آنها 60 روز قبل و نیمی دیگر 60 روز بعد از آغاز سال تحصیلی متولد شده بودند را مورد بررسی قرار دادند. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که تمام جوانب مثبت دیرتر به مدرسه رفتن تا 16 سالگی باقی می‌ماند، اما پس از آن، احتمال ترک تحصیل و حتی ارتکاب جرم و جنایت پیش از 20 سالگی افزایش پیدا می‌کند؛ همچنین خطر ترک تحصیل و اخراج برای کودکانی که از مادران ترک تحصیلکرده به دنیا آمده بودند، 2.7 برابر بیش از سایرین گزارش شد. این تحقیق، نخستین شواهد مبنی بر رابطه علت و معلولی بین ترک تحصیل و وقوع جرم را ارائه می کند. نتایج این پژوهش در American Economic Journal-Applied Economics منتشر شده است.  

محققان با استفاده از نانوذرات طلا موفق به ساخت نانوپوشش آنتی‌باکتریالی شدند که برای سلول‌های بدن انسان بی‌خطر است. محققان لهستانی آکادمی علوم ورشو موفق به ساخت پوشش نانوکامپوزیتی آنتی‌باکتریال جدیدی شدند که برای سلول‌های بدن انسان بی‌خطر است. از این نانوپوشش می‌توان در ساخت ادوات ورزشی و پزشکی استفاده کرد. چنین پوشش‌هایی می‌توانند دوره درمان را کوتاه‌تر کرده و هزینه بستری شدن را کاهش دهند. این روش جدید به‌ گونه‌ای است که می‌توان با مواد مختلف آن را تولید کرد. اصلاحات انجام شده روی این نانوپوشش موجب بهبود خواص میکروب‌کشی آن شده‌ است، به طوری که هیچ خطری برای سلول‌های بدن انسان نداشته باشد. 
 برای ساخت این نانوپوشش از ترکیبات بور و محلول نانوذرات طلا استفاده می‌شود. بعد از اعمال یک عامل پلیمریزه‌کننده، نانوکامپوزیت طلا روی سطح مورد نظر ایجاد می‌شود. از آنجایی که اتصال این پوشش به زیرلایه طبیعت شیمیایی دارد، از پایداری قابل توجهی برخوردار است. بسته به این که مقدار نانوکامپوزیت ایجاد شده چقدر باشد، رنگ پوشش می‌تواند از صورت روشن و بنفش تا مشکی متغیر باشد. 
 هر چند طلا عنصر گرانقیمتی است، اما پوشش به‌ دست آمده کاملاً پایدار بوده و در اثر شستشو از بین نمی‌رود. نتایج آزمون‌های آزمایشگاهی نشان داده است که این نانوپوشش می‌تواند باکتری‌های مختلفی را از بین ببرد به طوری که بعد از 12 ساعت مجاورت باکتری با این نانوپوشش، 90 درصد باکتری‌ها از بین رفته‌اند. 
 نکته جالب توجه در این پروژه آن است که این پوشش برای سلول‌های بدن انسان کاملاً بی‌خطر است. دلیل این امر آن است که در مواد آنتی‌باکتریال رایج نظیر نانوذرات نقره، به مرور زمان ترکیبات سمی از پوشش خارج می‌شود، در حالی که در این نانوپوشش ترکیب سمی تولید نمی‌شود؛ بنابراین برای مدت طولانی خاصیت میکروب‌کشی وجود داشته، بدون این که آسیبی به بدن وارد شود. محققان کاربردهای متعددی برای این نانوپوشش متصور شده‌اند. این نانوپوشش می‌تواند برای تولید البسه و داربست‌های سلولی مناسب باشد.