پزشکی بالینی

زنان بيشتر از مردان از مشكلات تنفسي در خواب رنج مي‌برند؛ شرايطي كه در آن وقفه‌هاي متناوب در تنفس طي خواب اتفاق مي‌افتد. تحقيقاتي كه در دانشگاه‌هاي «آما» و «اوپسالا» انجام شد، حاكي از آن است كه زنان داراي فشار خون و چاقي، بيشتر در معرض ناراحتي‌هاي تنفسي قرار مي‌گيرند. بر اساس اين تحقيق، مسدود شدن راه‌هاي تنفسي يا بيماري OSA با افزايش سن افزايش يافته و در مردان بيشتر از زنان شايع است. بر اساس تحقيقات انجام شده در دانشگاه «اوپسالا»، حدود 400 زن از بين 10 هزار نفر به طور تصادفي انتخاب شده و پرسشنامه‌هايي را پر كرده و تحت آزمايش قرار گرفتند.
نتايج حاصل از تحقيقات حاكي از آن بود كه بيماري انسداد راه‌هاي تنفسي در 50 درصد زنان در سن 20 سالگي بروز مي‌كند. محققان همچنين رابطه‌اي بين سن، چاقي و فشارخون يافتند كه بر اساس آن مشخص شد 80 درصد زنان داراي فشار خون هستند و 84 درصد زنان چاق از بيماري انسداد راه‌هاي تنفسي رنج مي‌برند. علاوه بر اين 31 درصد از زنان بين سنين 55 تا 70 سال نوع شديدي از انسداد راه‌هاي تنفسي در خواب نشان دادند. «كارل فرانكلين» استاد دانشگاه «آما» و سرپرست اين تحقيق مي‌گويد: اين يافته‌ها ما را متعجب كرد، چرا كه تا به حال فكر مي‌كرديم اين بيماري بيشتر در مردان شايع باشد تا زنان.

درحالی‌ که حدود یک دهه از پژوهش‌ها وجود ارتباط بین چاقی و اشکال مختلفی از سرطان را نشان داده است٬ یک مطالعه بالینی که این هفته منتشر شده است مشخص کرده که چگونه سلول‌های چربی‌ساز ممکن است به بیماری‌های کشنده منجر شوند. پژوهشگران دانشگاه علوم بهداشت تگزاس در هوستون (UTHealth) دریافتند که تومورها پیامی را از خود آزاد می‌کنند که سلول‌های چربی‌ساز را از بافت چربی سفید در مدل موش مبتلا به سرطان، جذب می‌کنند. این سلول‌ها به نوبه خود از شبکه‌ای از رگ‌های خونی مرتبط با آنژیوژنز (فرآیند فیزیولوژیکی شامل رشد عروق خونی جدید از رگ‌های قبلی) تومور حمایت می‌کنند. موش چاق به مراتب دارای سلول‌های چربی‌ساز بیشتری نسبت به موش‌ لاغر است. درحالی که هر دو نوع موش از رژیم غذایی یکسانی تغذیه شده‌اند٬ تومورها رشد بسیار سریع‌تری در موش چاق نسبت به موش لاغر داشتند.
دکتر میخائیل کولونین٬ دانشیار مرکز سلول‌های بنیادین از دانشکده پزشکی UTHealth و نویسنده مسوول این پژوهش می‌گوید: مکانیسم اینکه چرا چاقی با سرطان مرتبط است هنوز مشخص نیست و ما هنوز جواب دقیقی برای آن نداریم. در حقیقت مقادیر اضافی بافت چربی است که با ایجاد تومور مرتبط است و آنچه ما متوجه شده‌ایم این است که سلول‌ها از بافت چربی حرکت کرده و به رشد تومور کمک می‌کنند. بر اساس این پژوهش٬ برخی از سلول‌های چربی استروما به سلول‌های چربی داخل تومورها توسعه می‌یابند٬ درحالی‌که بقیه سلول‌ها به رگ‌های خونی مرتبط با تومور ملحق می‌شوند که به رشد تومور با فراهم کردن اکسیژن و مواد غذایی مورد نیاز برای سلول سرطانی برای زنده ماندن و تکثیر٬ کمک می‌کنند.
درحالی‌که دراین پژوهش رشد بافت‌های چربی و مهاجرت سلول‌های چربی استروما به تومورها و ارتباط آنها با پیشرفت سرطان نشان داده شده٬ ولی هنوز مشخص نشده است که آیا سلول‌های بافت چربی باعث شروع سرطان می‌شوند یا نه؟ دکتر کولونین اضافه کرد که این نتایج از اهمیت رژیم غذایی و ورزش در کمک به جلوگیری از چاقی وکاهش خطر ابتلا به سرطان‌های مرتبط با چاقی مانند سرطان آندومتر٬ روده بزرگ و پستان نمی‌کاهد. وی همچنین تاکید کرد که پژوهش‌های بعدی شامل شناسایی پیام‌هایی خواهد بود که باعث به خدمت گرفتن سلول‌های چربی استروما در تومور و سپس پیدا کردن راهی برای مسدود کردن این مسیر می‌شود که می‌تواند به عنوان درمان سرطان در آینده مورد استفاده قرار گیرد. کولین در این زمینه گفت: درک مکانیسم‌های عمده‌ای که از طریق آنها چاقی با افزایش خطر سرطان و پیشرفت آن مرتبط می‌شود٬ بسیار مهم است٬ و بعد از آن باید به جستجوی روش‌های درمانی برای شکستن این راه‌های ارتباطی بین چاقی و سرطان پرداخت.

دانشمندان استراليايي، واکسن بيماري مرگبار هپاتيت C را تحت آزمايش قرار دادند. هپاتيت C يک بيماري عفوني کبد است که ناشي از ويروس هپاتيت (HCV) بوده و حدود 200 ميليون نفر در سراسر جهان به اين بيماري مبتلا هستند. عفونت اغلب بدون علامت است، اما مي تواند منجر به زخم شدن کبد و در نهايت به سيروز تبديل و پس از سال‌ها آشکار شود. در برخي موارد ابتلا به سيروز سبب نارسايي کبد و پيشرفت سرطان کبد مي‌شود.
اين واکسن که در حال حاضر تحت آزمايشات پيش باليني است، نتيجه تحقيقات موفقيت آميز «درامر هايدي»، دانشيار موسسه Burnet و تيم همراه وي از مرکز ويروس شناسي است. واکسن مذكور منحصر به فرد است چرا که حاوي ضروري‌ترين بخش‌هاي حفاظت از پروتئين عمده سطح ويروسي است که آنتي بادي استخراج و از ورود ويروس‌هاي هپاتيت C به داخل سلول جلوگيري مي کند و در نتيجه مانع از بروز عفونت مي‌شود. «درامر» اين يافته‌ها را در مجله معتبر Immunotherapeutics و اجلاس واکسن (ImVacS) در کمبريج و ماساچوست ارائه کرده است.

قرار گرفتن در معرض حتي مقادير كمي از باكتري‌هاي استاف مي‌تواند عامل خطري براي ابتلا به بيماري التهابي مزمن لوپوس باشد. پژوهشگران مايوكلينيك با قرار دادن موش‌هاي آزمايشگاهي در معرض دوزهاي پايين پروتئين‌هاي استاف مشاهده كردند كه موش‌ها يك بيماري شبيه لوپوس با بيماري‌هاي كليوي و آنتي‌بادي‌هاي خودكار را در خود توسعه مي‌دهند كه قابل مقايسه با خون افراد مبتلا به لوپوس است. محققان بر اساس يافته‌هاي حاصل از اين تحقيق اظهار كردند: اين پروتئين مي‌تواند سر نخ مهمي را در آنچه كه ممكن است باعث ايجاد يا تشديد بيماري لوپوس در برخي از بيماراني كه از لحاظ ژنتيكي مستعد ابتلا به آن هستند، ارائه دهد و اميد است تائيد اين يافته‌ها در بيماران مبتلا به لوپوس بتواند از عود اين بيماري جلوگيري كند.
بر اساس اين تحقيق، يك پروتئين استاف به نام انتروتوكسين B‌ استافيلوكوكي يا SEB‌ ، لنفوسيت‌هاي اوتوراكتيو T‌و B‌ كه منجر به ايجاد يك بيماري شبيه لوپوس مي‌شود را فعال مي‌كند و بررسي‌ها بر روي انسان‌ها نشان داده است كه حضور باكتري‌هاي استاف با بروز بيماري‌هاي خودايمني ليگو مانند پسوريازيس و بيماري كاوازاكي همراه است. محققان با اشاره به نتايج اين تحقيق مي‌گويند: علت بيماري لوپوس ناشناخته است، هرچند به نظر مي‌رسد كساني كه از نظر ژنتيكي مستعد ابتلا به لوپوس هستند، ممكن است با قرار گرفتن در معرض عوامل محيطي مانند عفونت‌ها و داروهاي خاص و نور خورشيد باعث توسعه اين بيماري در خود شوند. بيماري لوپوس زماني رخ مي‌دهد كه سيستم ايمني بدن به بافت‌ها و مفاصل حمله مي‌كند و مي‌تواند در هر بخشي از بدن تأثير گذارد و در حال حاضر هيچ درماني براي آن وجود ندارد و درمان‌هاي حاصل فقط مي‌توانند عوارض آن را كاهش دهند.

محققان دستگاه كوچكي طراحي كرده اند كه مي تواند به كاهش و درمان سردردهاي ميگرني كمك كند. دستگاه GammaCore در ابعاد يك ريش تراش برقي طراحي شده و با دو باتري كار مي كند و با توليد سيگنال هاي الكتريكي به كاهش حملات ميگرن و سردردهاي خوشه‌يي كمك مي كند. اين دستگاه در سمت راست گردن بر روي پوست بالاي نبض شريان كاروتيد به مدت 90 ثانيه قرار داده مي شود و يك ژل رسانا بر روي دو بخش مرتبط با پوست، ميزان اثربخشي دستگاه را افزايش مي دهد.
دستگاه GammaCore در آمريكا و اروپا از جمله بر روي 50 بيمار در بيمارستان سلطنتي لندن و دوبلين مورد آزمايش قرار گرفته و نتايج آزمايش حاكي از عملكرد مثبت آن مانند داروهاي متداول سردرد بدون داشتن عوارض جانبي است، به طوري كه ميزان حملات سردرد در نيمي از بيماران تا حدود 50 درصد كاهش را نشان مي دهد. اين دستگاه همچنين بر روي بيماراني كه پاسخي به داروهاي متداول نشان نمي دهند نيز موثر گزارش شده است و مي تواند شدت حملات ميگرن را كاهش داده و حتي از بروز حملات نيز پيشگيري كند. استفاده از اين دستگاه توسط متخصصان و براي استفاده خانگي با تجويز پزشك متخصص امكان پذير است.
حملات ميگرن به طور متوسط يكبار در طول ماه ايجاد مي شود و زنان بيش از مردان دچار اين نوع سردردها مي شوند. علت دقيقي براي بروز حملات ميگرن تاكنون كشف نشده است، اما كاهش سطح ماده شيميايي سروتونين يكي از دلايل احتمالي سردرد عنوان مي شود. سردردهاي خوشه اي از شيوع كمتري به نسبت ميگرن برخوردار است و بيشتر مردان را درگير مي كند و در ناحيه شقيقه يا يكي از چشم ها احساس مي شود.

محققان مؤسسه تكنولوژي ماساچوست (MIT)‌ موفق به ابداع تكنيك جديدي براي بازسازي و ترميم تارهاي صوتي آسيب ديده شدند. تارهاي صوتي بايد از قابليت ارتجاعي بالايي برخوردار باشند تا امكان هزاران بار ارتعاش در دقيقه و توليد صدا فراهم شود. تيم تحقيقاتي به سرپرستي پروفسور «رابرت لانگر» و دكتر «استيون سيتلس» در حال توسعه ژل جادويي هستند كه قابليت ارتجاعي را به تارهاي صوتي آسيب ديده باز مي گرداند.
اين ژل جادويي بر پايه پلي اتيلن گليكول بعنوان ماده مورد استفاده در ساخت لوازم آرايش توليد مي شود و از استحكام و درعين حال انعطاف پذيري بالايي برخوردار بوده و قدرت ارتعاش آن 200 بار در ثانيه است. نخستين گروه از بيماران شامل مبتلايان به سرطان حنجره ظرف يكسال آينده با ژل ترميم كننده تحت درمان قرار خواهند گرفت و ژل دو تا پنج بار در سال به حنجره تزريق شده و به ترميم تارهاي صوتي آسيب ديده كمك مي كند. علاوه بر بيماران مبتلا به سرطان حنجره، سخنرانان، معلمان و خوانندگان جزء گروهي هستند كه مي توانند از اين تكنيك جديد براي ترميم تارهاي صوتي آسيب ديده خود استفاده كنند.

محققان دانشگاه اينديانا در حال تلاش براي توليد اسپري بيني جهت پيشگيري از افسردگي و خودكشي بين سربازان و نظاميان آمريكا هستند. بر اساس اعلام مقامات پنتاگون آمار خودكشي در بين نظاميان آمريكايي به بالاترين حد خود در تاريخ اين كشور رسيده است. مسؤولان براي توقف روند خودكشي نظاميان، بيش از سه ميليون دلار بودجه تحقيقاتي در اختيار دانشكده پزشكي دانشگاه اينديانا قرار داده‌اند و محققان اين مركز تحقيقات خود را براي توليد اسپري بيني هورمون آزاد كننده تيروتروبين (TRH)‌ در هيپوتالاموس مغز آغاز كرده اند. به نظر مي‌رسد اين هورمون نقش پيشگيرانه اي در كاهش افكار خودكشي، ميزان افسردگي و مشكلات دو قطبي در افراد ايفا مي كند.
ماده شيميايي TRH‌ از خاصيت آرامبخشي و نشئه آوري برخوردار است و به سرعت در بدن عمل مي كند، اما عملكرد آن تنها از طريق تزريق درون نخاع حاصل مي شود. دكتر «ميشل كوبك» سرپرست تيم تحقيقاتي دانشگاه اينديانا معتقد است كه اسپري بيني TRH‌ مي تواند مسير عبور از جريان خون به مغز را بسرعت طي كند و افكار خودكشي را در كمترين زمان ممكن به حداقل برساند.

محققان دانشگاه استراثكلايد دست به ساخت يك دستگاه جديد زده‌اند كه خون از دست رفته در زمان جراحي را جمع‌آوري كرده و پس از متمركز كردن سلول‌هاي خوني، آن را به صورت داخل وریدی به فرد باز مي‌گرداند. از دست دادن خون زياد در دنياي پزشكي يكي از بزرگترين دلايل مرگ در طول يك عمل جراحي قلبي است كه در حال حاضر انتقال خون براي جلوگيري از آن استفاده مي‌شود كه با مشكلات خاص خود همراه است.
اين دستگاه جديد كه « HemoSep» نام داشته، در پي كارآزمايي‌هاي موفقيت‌آميز آن در بيش از 100 عمل جراحي قلب باز، به تازگي براي استفاده در كانادا و اروپا تائيديه گرفته است. استفاده از اين دستگاه، نياز به انتقال خون را پس از عمل كاهش مي‌دهد. در جريان اين فرآيند، خون از محل جراحي يا ديگر دستگاههاي مورد استفاده در عمل مكيده مي‌شود. يك كيسه خون در اين دستگاه از يك اسفنج شيميايي و همزن مكانيكي براي متمركز كردن خون ريخته شده استفاده مي‌كند. پس از اين جريان، سلولهاي متمركز شده خون به طور وريدي به بدن بازگشته و به طور چشمگيري مي‌تواند ميزان خون مورد نياز از اهداكنندگان و واكنش به خون اهدايي را به حداقل برساند چرا كه بيمار از خون خود استفاده خواهد كرد. همچنين اين فرآيند در طول عمل جراحي اتفاق افتاده و نيازي به كارشناسان ورزيده براي گرفتن خون از فرد ديگر، پردازش آن از طريق سانتریفیوژ و تزريق آن به بيمار نخواهد بود.

پژوهشگران دانشگاه سيدني استراليا موفق به ساخت نانوذراتي شدند که احتمالا مي‌تواند در درمان سرطان ريه مفيد باشد. اين گروه تحقيقاتي در تازه‌ترين مطالعات خود نانوذراتي توليد کرده‌اند که به تومورها حمله مي‌کند و در عين حال آسيبي به سلول‌هاي سالم نمي‌رساند؛ بنابراين در درمان سرطان کمترين اثرات جانبي را خواهد داشت. درون اين نانوذرات از چربي‌هايي پر شده است که در صورت قرار گرفتن در ميدان مغناطيسي فعال مي‌شوند.
«وجسيچ کرزانوسکي»، رهبر اين تيم تحقيقاتي در دانشکده داروسازي دانشگاه سيدني مي‌گويد: زماني که ميدان مغناطيسي روي اين نانوذرات پارامغناطيس اعمال مي‌شود، چربي درون آن را ذوب مي‌کند، در نتيجه دارو از ميان نانوذرات آزاد مي‌شود. سيستم جديدي که ما طراحي کرديم، بر يکي از بزرگترين چالش‌ها در مسير درمان سرطان غلبه مي‌کند. اين چالش اثرات جانبي دارو است، براي مثال برهمکنش ناخواسته ميان دارو و بافت‌هاي سالم بسيار مشکل‌آفرين است. در اين سيستم جديد دارو درون چربي پنهان شده است؛ بنابراين تا زماني که به سلول‌هاي سرطان نرسيده باشد، رها نمي‌شود در نتيجه سلول‌هاي سالم از گزند دارو در امان بوده و آسيب نمي‌بينند.
«وجسيچ کرزانوسکي» مي‌افزايد: ما مي‌توانيم هر زمان که مايل بوديم، فرايند رهاسازي دارو را آغاز کنيم، زيرا فرمولاسيون سيستم به‌ نحوي است که به گرما حساس است. با استفاده از يک محرک خارجي، نظير ميدان الکترومغناطيسي، مي‌توان اين سيستم را تحريک کرد و در نتيجه دماي آن را افزايش داد، با اين کار سيستم دارورساني فعال شده و دارو رها مي‌شود. کرزانوسکي مي‌گويد: در زير ميکروسکوپ مي‌توان تاثير ميدان مغناطيسي را مشاهده کرد. اين ميدان موجب تکان خوردن نانوذرات ابرپارامغناطيس مي‌شود، اين حرکت‌ها باعث گرم شدن و شکستن آنها شده و در نهايت داروي درون نانوذرات رها مي‌شود. از آن جايي که اين نانوذرات داراي خواص ابرمغناطيسي هستند، بنابراين مي‌توان آنها را با استفاده از مغناطيس به محل تومور هدايت کرد.
«پاول يانگ» استاديار موسسه تحقيقات پزشکي «وول‌کوک» مي‌گويد: اين کار موجب مي‌شود تا مهندسي ذرات با پزشکي ادغام شود. «يانگ» مي‌گويد: سيستمي که ما ارائه کرديم، داراي کاربردهاي متعددي است؛ از آن مي‌توان در هر جايي که نياز است با محرک خارجي دارو آزاد شود، استفاده کرد. يکي از ويژگي‌هاي اين سيستم، استفاده از مواد حساس به دما در آن است، بنابراين مي‌توان ساختار آن را طوري طراحي کرد که در دماهاي مختلف رهاسازي انجام شود. اين موضوع براي سيستم‌هاي رهاسازي چنددارويي بسيار مهم است، سيستم‌هايي که داروهاي مختلف بايد در زمان‌هاي مختلف رهاسازي شود.

محققان موسسه فناوري ماساچوست نوعي رابط پوشيدني موسوم به EyeRing طراحي كرده‌اند كه به افراد نابينا امكان اشاره كردن به يك شيء براي كسب اطلاعات بيشتر در مورد آن را مي‌دهد. اين فناوري متشكل از يك حلقه انگشتري شكل، گوشي هوشمند و خروجي صداي گوشي است. كاربر با استفاده از يك حلقه مجهز به ميكرو دوربين كه بر روي انگشت اشاره‌ پوشيده شده، مي‌تواند توسط يك دگمه تعبيه شده بر روي آن به يك شيء اشاره كند.
حلقه توسط دوربين از اين شي تصوير تهيه كرده و آن را جهت پردازش به صورت بي‌سيم به يك گوشي هوشمند (آندرويد) مي‌فرستد. برنامه نصب بر روي اين گوشي ماهيت آيتم (مانند اندازه، قيمت، رنگ يك تي‌شرت) را از طريق يك ماژول «متن به كلام» به هدست كاربر مخابره مي‌كند. طراحان اميدوارند كه بتوانند سيستم جديد را مجهز به قابليت‌هايي از جمله تهيه ويديوي زمان واقعي توسط دوربين، قدرت محاسباتي بالاتر و حسگرهاي افزوده مانند ميكروفون و ژيروسكوپ كرده و آن را در نمونه اوليه آتي EyeRing جاي دهند.

محققان دانشگاه ميسوري- كلمبيا موفق به تبديل گلبول‌هاي قرمز به حسگرهاي شيميايي شدند كه مي‌تواند ضمن بازگشت به سيستم گردش خون، براي بررسي وضعيت لحظه‌اي خون در بدن بيمار مورد استفاده قرار گيرد. بسياري از بيماران مانند افراد مبتلا به ديابت بايد بصورت مستمر و در يك روش تهاجمي، سطح گلوگز را از طريق دستگاه اندازه گيري سطح قند خون مورد بررسي قرار دهند. همزمان با برگزاري نشست انجمن شيمي آمريكا در شهر فيلادلفيا، دستاورد جديد محققان شيمي دانشگاه ميسوري در توليد حسگرهاي شيميايي از سلول هاي خون معرفي شد كه مي تواند در آينده در يك روش غير تهاجمي و طولاني براي بررسي خون مورد استفاده قرار بگيرد. به گفته «شيائول شائو» سرپرست تيم تحقيقاتي، نور نزديك به مادون قرمز مي‌تواند از طريق پوست وارد بدن شود و بر مولكول هاي فلورسنت در حال گردش در خون تأثير بگذارد.
رنگ فلورسنت توسط دستگاه هاي خارجي قابل شناسايي هستند و اگر فلورسنت مولكول در پاسخ به شرايط شيميايي تغيير پيدا كند، اين تغيير براحتي قابل تشخيص است و در اصل يك حسگر شيميايي در بدن ايجاد مي شود. اما رنگ فلورسنت سمي است و زمان طولاني در بدن باقي نمي ماند و به سرعت فيلتر مي شود؛ براي حل اين مشكل حسگرهاي شيميايي درون محفظه هاي گلبول هاي قرمز خون قرار مي گيرند و در اين صورت از دوام بيشتري در بدن برخوردار بوده و از پاسخ سيستم ايمني در امان مي مانند. اين فرضيه وجود دارد كه اين سلول - حسگرها قادر به بازگشت به جريان گردش خون بيمار بوده و مي توانند جايگزين طيف وسيعي از نمونه گيري هاي تهاجمي خون شوند. محققان دانشگاه ميسوري به تازگي مجوز آزمايش عملكرد حسگرهاي شيميايي بر روي موش هاي صحرايي را دريافت كرده اند.

دوربين‌هاي فناوري پيشرفته مانند انواعي كه از تصويربرداري حرارتي استفاده مي‌كنند، قادر به شناسايي ناهنجاري‌ها در يك منظره از جمله بخشهاي آلوده به عامل بيماري‌زا در يك جنگل هستند و اكنون مي‌توان از آنها براي شناسايي مشكلات پوستي نيز كمك گرفت. تشخيص بيماري پسوریازیس يا صدفك معمولا با ارزيابي چشمي از ميزان پوشيده شدن بدن از زخم يا ميزان قرمزي، ضخيم و زير شدن پوست انجام مي‌شود. اكنون محققان دانشگاه روچستر با همكاري موسسه فناوري روچستر در تلاش براي استفاده از فناوري تصويربرداري در تشخيص دقيق‌تر بيماري‌هاي اين چنيني هستند.
در كارآزمايي‌هاي اوليه، دوربين‌هاي حرارتي توانستند قرمز شدن پوست را به دليل گرمتر شدن مناطق زخمي به دنبال افزايش گردش خون در اين مناطق شناسايي كنند. تصويربرداري از پوست در زير نور فرابنفش به تاكيد بر پلاكهاي سخت پرداخته كه به گفته دانشمندان شامل يك اسيدآمينه با امكان درخشيدن است. هر دو رويكرد مناطقي از پوست را انتخاب كردند كه براي چشم عادي بنظر مي‌رسيدند، بدين معني كه ممكن است اين شيوه‌ها بتوانند محل ايجاد زخمها را پيش‌بيني كنند. اين محققان اكنون به دنبال كمكهاي مالي براي يك كارآزمايي باليني هستند.

محققان دانشگاه مي سي سي پي رنگ محافظي توليد كرده اند كه از صورت سربازان و آتش نشانان در مقابل حرارات ناشي از موج انفجار و حريق محافظت مي كند. موج ناشي از انفجار يك بمب تا شعاع زيادي پخش شده و در چند ثانيه دمايي بيش از 600 درجه سانتيگراد ايجاد مي شود كه همين زمان اندك براي سوختن پوست انسان كافي است.  اين مشكل در زمان بروز حريق هاي بسيار گسترده و حوادث ناشي از انفجار خطوط لوله گاز و نفت نيز وجود دارد و هر ساله تعدادي از نيروهاي امدادي و آتش نشانان در زمان اطفاي حريق دچار سوختگي شديد شده و جان خود را از دست مي دهند. مواد استتار كننده موجود كه حاوي روغن و موم هستند، در زمان بروز انفجار و افزايش ناگهاني حرارات باعث شدت سوختگي پوست مي‌شوند.
محققان دانشگاه مي سي سي پي جنوبي با بودجه تحقيقاتي وزارت دفاع آمريكا موفق به توليد رنگ محافظ صورت شده اند كه در اين محصول جديد سيليكون جايگزين پايه كربني مي شود. سيليكون يك ماده غير قابل اشتعال با قدرت جذب گرماي ناشي از موج انفجار است. اين فرمول جديد ضمن محافظت از پوست صورت در دو ثانيه نخست پس از انفجار، مي تواند از دست ها نيز به مدت 15 ثانيه محافظت كند كه اين زمان فرصت كافي براي فرار كردن از محل انفجار را فراهم مي كند.
محققان در حال تحقيق براي توليد نمونه بي رنگ اين محصول براي آتش نشانان و امكان استفاده از اين ماده براي توليد لباس ها و چادرهاي ضد حريق هستند. نتايج اين اختراع جديد در نشست انجمن شيمي آمريكا در فيلادلفيا ارائه شده است.

سال‌هاست که قرار دادن مدارهای الکترونیکی درون بافت‌های بدن یک نوع داستان علمی تخیلی محسوب می‌شده است، اما اخیرا پژوهشگران آمریکایی راهی برای رشد بافت‌های زنده یافته‌اند که درون آنها حسگرهای الکترونیکی قرار دارد. نتایج این پژوهش می‌تواند منجر به ساخت اندام‌های سنتز شده و جایگزینی آنها در بدن شود.
رشد بافت‌های زنده حاوی حسگرهای الکترونیکی می‌تواند کاربردهای پزشکی و زیستی متعددی داشته باشد. تا به امروز تنها گزینه برای ایجاد این نوع بافت‌ها، رشد بافت و سپس قرار دادن الکترود درون آن بوده است. این موضوع از دو جهت چندان جالب نیست. اول این که الکترودها همانند سوزن درون بافت فرو می‌روند و نمی‌توان آنها را با دقت و حساسیت بالا در یک بافت قرار داد. دوم این که این الکترودها به بافت آسیب می‌زنند و این آسیب اجتناب ناپذیر خواهد بود.
اخیرا چارلز لیبرز از دانشگاه هاروارد با همکاری یک گروه تحقیقاتی در موسسه فناوری ماساچوست روشی برای ادغام ساده‌تر بافت با مدارهای الکترونیکی ارائه کرده است. این گروه به‌جای استفاده از شناساگرهای مبتنی بر الکترود که سیگنال‌های ضعیفی ایجاد می‌کنند از شناساگرهای ترانزیستوری اثر میدان استفاده کردند. این حسگرها از نانوسیم‌های بسیار نازک با قطر 30 نانومتر ایجاد شده‌اند که دقت لازم برای خواندن سیگنال‌ها را دارند.
در این پروژه، حسگرهای ترانزیستوری اثر میدان با مدارهای الکترونیکی ترکیب شده و درون حفره‌های ویژه‌ای در یک ماتریکس سه بعدی زیست سازگار قرار داده می‌شود. در قدم بعد روی این ماتریکس بافت کشت داده می‌شود که در نهایت منجر به تولید بافتی می‌شود که حسگر در میان آن قرار گرفته است. تفاوت اساسی میان این روش و روش‌های قبلی در ان است که این روش مخرب نیست. زمانی که این بافت تحریک شده یا اطلاعات آن خوانده می‌شود هیچگونه نیازی به الکترود و فرو بردن آن به درون بافت نیست.
محققان به تست این موضوع پرداختند که آیا وجود این حسگر روی زنده مانده سلول‌ها نقش منفی دارد یا خیر. نتایج کار آنها نشان داد که بعد ازچند هفته این اثر بسیار اندک بوده است. البته پژوهشگران معتقدند که پیش از تجاری سازی این فناوری و استفاده از آن، باید تحقیقات بیشتری روی آن صورت گیرد. برای اثبات اثربخشی این روش، محققان یک بافت از سلول‌های قلبی ایجاد کردند که درون آن حسگرهای اثرمیدان قرار داده شده بود. آنها از این حسگر برای پیمایش تاثیر داروی نورآدرنالین روی نرخ ضربان قلب استفاده کردند.

محققان موفق به شناسايي كدهاي مغزي مرتبط با تلفظ حروف صدا دار شده اند كه مي تواند در آينده به طراحي دستگاه هايي براي كمك به صحبت كردن افراد لال منجر شود. در حالي كه محققان به تازگي موفق به رمزگشايي از كد مورد استفاده توسط نورون ها در شبكيه چشم براي ارسال داده هاي بصري به مغز و طراحي دستگاهي براي ترميم بينايي موش هاي كور شده اند، گروه ديگري از عصب شناسان از مشخص شدن كد مغزي براي تلفظ حروف صدادار خبر مي دهند. تيم تحقيقاتي دانشگاه UCLA آمريكا و همكارانشان در اين مطالعه 11 بيمار مبتلا به صرع را مورد بررسي قرار دادند؛ در اين گروه از بيماران براي تعيين منشأ بروز تشنج، الكترودهايي در مغز كاشته شده است. فعاليت عصبي بيماران مصروع در زمان تلفظ يكي از حروف صدا دار يا هجاي كلمات حاوي اين حروف بدقت مورد ارزيابي قرار گرفت.
بررسي ها نشان مي دهد، دو منطقه از مغز با شيوه هاي متفاوت درگير تلفظ حروف صدا دار هستند. نورون ها در چين بالاي گيجگاهي (superior temporal gyrus) به هر پنج حرف صدا دار پاسخ مي دهند و ظاهرا اين كار با موقعيت زبان داخل دهان درارتباط است. در مقابل نورون ها در منطقه لوب فرونتال مياني (medial frontal lobe) مسوول پاسخ به يك يا دو حرف صدا دار خاص هستند و عملكرد عمومي و اختصاصي اين دو بخش مغز امكان اداي حروف صدا دار را فراهم مي كند.
دكتر ايزاك فريد، متخصص جراحي مغز و اعصاب دانشگاه UCLA تأكيد مي كند: با كشف كدهاي عصبي دخيل در صحبت كردن، نحوه فعاليت سلول هاي مغزي در هنگام گفتار شناسايي مي شود و مي توان به ابداع روش هاي جديد براي كمك به افراد ناتوان در صحبت كردن از جمله ساخت دستگاه هاي عصبي مصنوعي يا دستگاه رابط مغزي براي رمزگشايي از الگوهاي عصبي اميدوار بود.

چاي گياهي مي‌تواند با سرطان سينه مبارزه کند. دانشمندان دريافتند عصاره گياهان از مناطق خشک هند و پاکستان مي‌توانند با سلول‌هاي سرطاني مبارزه کنند. محققان دانشگاه آستون نشان دادند که اين چاي گياهي با عوامل قوي ضد سرطان مقابله مي‌کند و عوارض ناشي از شيمي درماني را هم ندارد. اين گياه که نام گياه شناسي آن، «Fagonia cretica» است در مناطق بياباني و خشک، پاکستان، هند، آفريقا و بخش‌هايي از اروپا يافت مي‌شود.
پروفسور «هلن گريفيث» و دکتر «امتول کارمايکل» که رهبري اين تحقيق را برعهده دارند، مي‌گويند: چاي گياهي به دست آمده از عصاره اين گياه، سلول‌هاي سرطاني را از بين مي‌برد، اما بر خلاف شيمي درماني معمولي به سلول‌هاي سالم سينه آسيب نمي‌رساند و در نتيجه عوارض جانبي کاهش مي‌يابد. گزارشي از افراد مبتلا به سرطان سينه در پاکستان نشان مي‌دهد: عصاره اين گياه هيچ عوارض جانبي جدي مانند ريزش مو يا اسهال را نداشته است. عصاره اين گياه، داراي مکانيزم جديدي است که مي‌تواند نقص در سلول DNA را جبران کند که به طور معمول در برابر رشد تومور مقاومت مي‌کند. اين تحقيق در مجله «PloS One» منتشر شده است.

دانشمندان با شناسايي پروتئين مهمي به نام mYd88‌ به موفقيتي بزرگ در بيماري چشمي دژنرسانس ماكولا دست يافتند. محققان دانشگاه كنتاكي يافته‌هاي مهمي را در فرم پيشرفته نوع خشك بيماري دژنرانس ماكولاي وابسته به سن كه با نام آتروفي – جغرافيايي (GA) شناخته مي‌شود، كشف كردند. محققان در اين مورد اظهار كردند: از دست دادن بينايي و افت ديد با فعال شدن يك پروتئين مهم به نام MyD88‌ ميسر مي‌شود. آن‌ها با مشاهده داده‌ها و شواهد موجود نشان داده‌اند كه فعاليت‌هاي اينفلامازوم و مولكول IL-18‌ و پروتئين MyD88‌ همه در چشم افراد مبتلا به آتروفي جغرافيايي افزايش مي‌يابد.
نتايج حاصل از اين تحقيق حاكي از آن است كه مسدود كردن هركدام از اين عوامل مي‌تواند از دژنرساسيون شبكيه چشم افراد مبتلا به مدلهاي متعدد اين بيماري جلوگيري كند و يك روش درماني بالقوه جديدي را براي GA‌ ايجاد كند كه در حال حاضر هيچ درمان تائيد شده‌اي براي آن وجود ندارد. نتايج ديگر اين پژوهش، با بازنگري تحقيقات قبل مي‌افزايد كه كمبود آنزيم DICER1‌ در چشم افراد مبتلا به GA منجر به تجمع مولكول‌هاي سمي Alu RNA‌ در پوشش‌هاي اپي تليالي رنگدانه‌هاي شبكيه چشم مي‌شود و اين RNA‌ها باعث فعال شدن سيستم ايمني پيچيده‌اي به نام اينفلامازوم NLRP3‌ مي‌شود و در نهايت مولكول IL-18‌ توليد مي‌شود كه باعث مرگ سلول‌هاي اپي تليالي رنگدانه‌هاي شبكيه چشم مي‌شود.
دژنرسانس ماكولاي وابسته به سن يك بيماري چشمي است كه بسياري از افراد بالاي 50 سال را درگير مي‌كند و مي‌تواند ماكولاياي بخش مركزي شبكيه يك چشم يا هر دو چشم را تحت نفوذ قرار دهد و نوع خشك اين بيماري شايع‌تر از نوع مرطوب آن است.

مصرف داروهاي كاهش دهنده كلسترول نه تنها نرخ مرگ ومير ناشي از بيماري‌هاي قلبي و سكته را كاهش مي‌دهد، بلكه از افراد در برابر بيماري‌هاي مربوط به پانكراس نيز محافظت مي‌كند. بر اساس بررسي‌هاي گذشته تصور عامه بر اين بود كه مصرف داروهاي كاهش دهنده كلسترول ممكن است باعث تورم پانكراس شود، ولي يافته‌هاي جديد حاكي از آن است كه اين دارو نه تنها موجب تورم پانكراس نمي‌شود، بلكه از بروز چنين شرايطي جلوگيري مي‌كند.
محققان دانشگاه گلاسگو با ادغام تحقيقات گذشته، در حال بررسي اين موضوع هستند؛ تيم تحقيقاتي گلاسگو با هدايت دكتر «ديويد پريس» رابطه بين استفاده از استاتين‌ها و فيبرات‌ها را كه هر دو براي كاهش كلسترول تجويز مي‌شوند مورد بررسي قرار داده است. نتايج اين تحقيق نشان مي‌دهد: در بيماراني كه داراي سطح بالاي تري گليسريد هستند، استاتين‌ها پاسخ بهتري از خود نشان مي‌دهند كه اين امر موجب محافظت از پانكراس مي‌شود.
در مجله «Daily Express» در مورد نتايج اين تحقيق اظهار شده است: تجزيه و تحليل اطلاعات موجود و همچنين تلاش‌هاي محققان حاكي از آن است كه استاتين‌ها به عنوان يكي از داروهاي كاهش دهنده كلسترول براي جلوگيري از خطر تورم پانكراس، داروي مناسبي هستند. نتايج اين بررسي‌ها در مجله انجمن پزشكي آمريكا (جاما) منتشر شده است.

براساس نتايج يک تحقيق، سطح هورمون تستوسترون پسران 14 تا 20ساله چاق 50 درصد کمتر از پسراني است که وزن نرمال دارند و همين امر شانس باروري آنها را در سنين بالاتر کاهش مي‌دهد. اين موضوع از آنجا به ذهن پژوهشگران رسيد که در مطالعه‌اي ديده شد سطح تستوسترون مردان مبتلا به ديابت نوع 2 کمتر از افراد غيرديابتي است. البته به نظر محققان، مطالعه?هاي بيشتر با تعداد بيشتر افراد شرکت‌کننده لازم است تا اين نتايج تثبيت شود. اين يافته‌ها نشان مي‌دهند که اثرات چاقي حتي در افراد جوان قوي است و رعايت رژيم غذايي و روش درست زندگي از دوران کودکي تاثير شگرفي در تمام مراحل زندگي دارد. دراين مطالعه همچنين نشان داده شد که سطوح پايين تستوسترون با افزايش خطر چاقي در شکم همراه است که عضلات را کاهش مي‌دهند و خود عاملي براي مقاومت به انسولين محسوب مي‌شود.

هر چند به خوبي مشخص شده که ديابت موربيديتي و مورتاليتي مرتبط با بيماري‌هاي عروقي را افزايش مي‌دهد، اين موضوع هم به خوبي اثبات شده که ديابت، با افزايش خطر سرطان يا مرگ ناشي از علل غيرعروقي نيز مرتبط است. از آنجا که امروزه چاقي و ديابت به يک اپيدمي در کل جهان تبديل مي‌شود، دانستن ارتباط ميان ديابت و مورتاليتي‌ مي‌تواند به دانش ما در مديريت اين بيماري کمک کند. بسياري از سرطان‌ها با ديابت در ارتباط است، به طوري که با سرطان کبد ارتباط مثبت و با سرطان پروستات ارتباط منفي دارد. همچنين شواهد زيادي در دسترس است که از ديابت به عنوان عامل خطر سرطان کولورکتال نام مي‌برند، به طوري که يک متاآناليز نشان مي‌دهد خطر سرطان کولورکتال در ميان افراد ديابتي 38درصد بيشتر از افراد غيرديابتي است و براي سرطان رکتال، اين رقم به 20 درصد مي‌رسد. حتي پس از کنترل عوامل مخدوش‌کننده مانند سيگار کشيدن، چاقي و فعاليت فيزيکي نيز اين ارتباط باقي مي‌ماند. ديابت علاوه بر افزايش خطر پيشرفت سرطان کولورکتال، پروگنوز آن را هم تحت تاثير قرار مي‌دهد. به عبارتي بيماران مبتلا به ديابت نوع2، به طور معني‌داري نسبت به افراد غيرديابتي مورتاليتي ناشي از سرطان بالاتري دارند.

محققان تازگي به اين نتيجه رسيده‌اند که دوزهاي بالاي سيمواستاتين به طور موثر و قابل‌توجهي آتروفي مغز را کاهش مي‌دهند و پيشرفت ناتواني اين بيماران را براي مدت 2 سال در بيماران مبتلا به مالتيپل اسکلروزيس پيشرونده ثانويه آهسته مي‌کنند. در اين تحقيق که به صورت کارآزمايي باليني انجام شده، 140 بيمار روزانه 80 ميلي‌گرم سيمواستاتين دريافت کردند که در مقايسه با بيماران مصرف‌کننده پلاسبو، نرخ سالانه از دست دادن حجم مغز آنها کمتر بود. همچنين در بيماران دريافت‌کننده سيمواستاتين پيشرفت ناتواني کاهش چشمگيري داشت. از سوي ديگر تفاوت‌ها ميان اين دو گروه‌ درماني در پيامدهاي خاص عملکردي مانند توانايي راه رفتن و مهارت دست به تفاوت معني‌دار نرسيد. محقق ارشد اين مطالعه که در انگلستان انجام شده، مي‌گويد با وجود دوز بالاي سيمواستاتين، اثرات جانبي ميان 2 گروه مشابه بود و مواردي از سميت جدي عضلاني ديده نشد و درمان به خوبي تحمل شد. امروزه استاتين‌ها با داشتن خاصيت ضدالتهابي، جدا از اثرات کاهش‌دهنده کلسترول، توجه محققان را به طور جدي به عنوان يک گزينه درماني مناسب براي درمان مالتيپل اسکلروزيس جلب کرده است

استفاده از اسپور باکتریایی برای انتقال دارو می‌تواند از تزریقات دردناک جلوگیری کرده و خطر گستری بیماری‌های عفونی مانند HIV را به حداقل برساند. تیم تحقیقاتی دانشکده علوم زیستی رویال هالووی دانشگاه لندن به سرپرستی پروفسور «سیمون کاتینگ»، از اسپور پروبیوتیک گرفته شده از باکتری «باسیلوس سوبتیلیس» بعنوان بهترین انتقال دهنده آنتی ژن استفاده کردند.
به گفته پروفسور «کاتینگ»، در این روش به جای استفاده از سوزن برای تزریق زیر جلدی، واکسن مبتنی بر اسپور باسیلیوس از طریق اسپری بینی، مایع دهانی، کپسول یا یک فیلم کوچک زیر زبانی حاوی دارو وارد بدن می‌شود. با توجه به پایداری فوق‌العاده اسپورها، واکسن تولید شده بر پایه باسیلیوس نیازی به نگهداری در محل خنک ندارد.
آزمایش پیش بالینی واکسن‌های مبتنی بر باکتری باسیلیوس برای برخی بیماری‌ها از جمله سل، آنفلوانزا و کزاز انجام شده است، اما این تکنیک می‌تواند برای تولید واکسن محافظ در برابر کلستریدیوم سخت (عفونت دستگاه گوارش) نیز مورد استفاده قرار بگیرد. برای عملی شدن فناوری تولید واکسن با این روش، محققان در حال مذاکره با شرکت Holloway Immunology هستند و برای شروع سه واکسن سل، کلستریدیوم سخت و آنفلوانزا انتخاب شده‌اند.

محققان موفق به ابداع روشی‌ بی‌خطر موفق شدند تومورهای سرطانی را با استفاده از پرتوهای قدرتمند مادون قرمز و نانوذرات نابود کنند. یکی از مشکلات پرتو درمانی آن است که پرتوهای نور مرئی قدرت نفوذ کمی دارند؛ بنابراین برای درمان تومورهایی که در بخش‌های عمیق بدن قرار دارند، مناسب نیست. پژوهشگران دانشگاه ملی سنگاپور به رهبری ژانگ یانگ روشی ارائه کرده‌اند که به گفته آنها می‌تواند رشد تومور را متوقف کرده و بیان ژن را در موش کنترل کند. این محققان با اذعان به این که برای اولین بار از نانوذرات برای درمان فتودینامیک غیرمخرب سرطان استفاده شده است، اعلام کردند: با استفاده از نانوذراتی که می‌تواند تابش پرتوهای مادون قرمز نزدیک را به اشعه ماوراء بنفش تبدیل کند، بیان ژن را کنترل کردند.
به گفته محققان این نانوذرات را می‌توان درون بدن بیمار وارد کرد. این ژن‌ها در نهایت موجب تشکیل پروتئینی می‌شوند که کنترل رفتار طبیعی سلول‌ها را به عهده دارد. هرچند گاهی اوقات این فرآیند اشتباه عمل کرده و منجر به برخی سوء رفتارها می‌شود که نتیجه آن بیماری‌های مختلف است. اما پزشکان با استفاده از بیان ژن توسط اشعه ماوراء بنفش بر این مشکل فائق آمدند. با این تفاسیر، استفاده از پرتوهای ماوراء بنفش بیش از آنکه مفید باشند، مضر هستند.
ژانگ رهبر این تیم تحقیقاتی می‌گوید پرتوهای مادون قرمز نزدیک هم سمی نیستند و هم می‌توانند در بخش‌های عمیق بافت ایجاد شوند. زمانی که این پرتوها به نقاط عمیق بدن می‌رسد، نانوذراتی که ما ساختیم قادرند این پرتوها را به پرتوهای ماوراء بنفش تبدیل کنند. با این کار پروتئین مورد نظر تولید می‌شود از آنجایی که مقدار پرتوهای ماوراء بنفش تولید شده قابل کنترل است بنابراین مقدار پروتئین تولید شده نیز قابل کنترل خواهد بود. نتایج این تحقیق در Proceedings of the National Academy of Sciences به چاپ رسیده است.

دانشمندان در آمریکا راهی برای جداسازی سلول‌های سرطانی از سلول‌های سالم با استفاده از خواص چسبندگی آنها یافتند. جداسازی سلول‌های سرطانی یک گام حیاتی برای تعیین مسیر صحیح درمان بیماران است. هنگامی که هیذر پاول و همکارانش از دانشگاه ایالت اوهایو مقادیر مشخصی از تنش را به سلول‌های رسوب‌یافته روی الیاف نانواندازه اعمال کردند، متوجه شدند که سلول‌های سرطانی نسبت به سلول‌های غیرسرطانی اتصال ضعیف‌تری به این نانوالیاف دارند. اگرچه چسبندگی ضعیف سلول‌های سرطانی چندین دهه است که شناخته شده ولی تاکنون هیچ روش ارزان و پربازدهی برای بکارگیری این خاصیت ارائه نشده تا به سلول‌های سرطانی اجازه دهد از جمعیت‌های سلولی مخلوط جدا شود.
پاول می‌گوید: «همان‌طور که دیده‌ایم، روش «یک نسخه برای همه» جهت درمان سرطان در همه بیماران وجود ندارد؛ از اینرو علاقمند به ارائه فناوری‌هایی شدیم که درمان‌های شخصی سرطان را ممکن کند. برای انجام این کار، سلول‌های سرطانی بیمار نیاز به جداشدن از تومور دارند.» گروه تحقیقاتی مذکور ابتدا با استفاده از روش الکتروریسندگی از محلول‌های پلیمری نانوالیافی روی بستر شیشه‌ای یا لغزه (Slit) روکش‌دهی کردند. الکتروریسندگی فرآیندی است که در آن با کمک یک میدان الکتریکی از یک مایع، الیاف پلیمری ساخته می‌شود. در مرحله بعد این سطح پلیمری تحت دمش CF4 پرداخت شده-پلاسمایی قرار گرفتند تا برای ایجاد یک محیط ایده‌آل جهت چسبیدن سلول‌ها به چیزی که تفاوت رفتار سلولی را نشان دهد، اصلاح شوند. آنها سپس سلول‌ها را روی این سطح رسوب داد. هنگامی که محلولی از محیط کشت سلولی از روی سطح عبور داده شد اکثریت وسیعی از سلول‌های سرطانی از سطح کنده شدند، ولی سلول‌های سالم دست نخورده باقی مانند.
کاپ-یانگ سو، متخصص استفاده از افزاره‌های میکروسیالی برای جداسازی سلول‌های سرطانی از دانشگاه ملی سئول، کره، می‌گوید: «این نوع طرح جداسازی فیزیکی همیشه خوشایند است زیرا ساده بوده و مراحل پیش-پرداختی که در سایر روش‌های جداسازی برچسبی تایید شده (جداسازی سلولی فلورسانسی یا مغناطیسی) ضروری است، را ندارد. در حالیکه این کار دارای قابلیت زیادی است، کارآیی و سرعت جداسازی آن هنوز بسیار کمتر از روش‌های قابل دسترس تجاری فوق‌الذکر است.» این پژوهشگران جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی Integr. Biol. منتشر کرده‌اند

انجام فعالیتهای ورزشی به صورت منظم در سنین بالا می‌تواند از آتروفی و کوچک شدن بافت مغز جلوگیری کند. محققان دانشگاه ادینبورگ در اسکاتلند با بررسی پرونده‌های پزشکی و اسکن مغز 638 نفر از افرادی که در سال 1936 در اسکاتلند متولد شده بودند، طی یک دوره 3 ساله دریافتند افرادی که در فعالیتهای فیزیکی و ورزشی بیشتری شرکت می‌کردند نسبت به سایرین کمتر دچار کوچک شدن مغز و سایر نشانه‌های پیری در مغز شده‌اند.
محققان با مشاهده اسکن مغز این افراد تحت هدایت ام. آر.آی و بررسی جزئیات عادات ورزشی این افراد از جمله حرکات مرتبط با کارهای لازم خانواده و یا انجام فعالیتهای ورزشی سنگین و شرکت در ورزش‌های رقابتی به صورت چندین بار در هفته و همچنین مشارکت آن‌ها در فعالیتهای اجتماعی و روانی تحریک کننده مغز افزودند: افراد شرکت کننده در فعالیتهای جسمانی بیشتر، نسبت به کسانی‌که به ندرت ورزش می‌کردند کمتر دچار آتروفی و کوچک شدن بافت مغز شدند. نتایج دیگر این تحقیق نشان داد: با توجه به اسکن‌های مغزی این افراد، هیچ مزیت قابل ملاحظه‌ای در اندازه مغز افراد در صورت شرکت در فعالیتهای ذهنی و اجتماعی محرک مغز در طول این چارچوب زمانی مطالعه دیده نشده است.
به گفته محققان، ورزش کردن مداوم و منظم در سنین بالا نسبت به انجام فعالیتهای روانی ذهنی و اجتماعی ‌بهتر می‌تواند به طور بالقوه از مغز در برابر تحلیل و انحطاط سلولهای مغزی محافظت کند. یافته‌های این تحقیق در نشریه پزشکی آکادمی نورولوژی آمریکا منتشر شده است.

محققان انگلیسی از یک کیت جدید در آزمایش بارداری رونمایی کردند که از بزاق استفاده می‌کند. ابزار سنتی پیش‌بینی بارداری از ادرار برای آزمایش افزایش هورمون لوتئینه کننده(LH) استفاده می‌کنند که یک تا دور روز پیش از بارداری رخ می‌دهد. اما این فناوری جدید موسوم به «آزمایش کودک احتمالی» مانند یک رژ لب بوده و می‌تواند سطوح استروژن و نمک یافته شده در بزاق زن را که در زمان بارداری افزایش می‌یابند، اندازه‌گیری کند. سازندگان این فناوری مدعی هستند که این آزمایش 40 پوندی تا 98 درصد دقیق بوده و می‌تواند پایانی بر شیوه قدیمی آزمایش ادرار باشد.
فناوری مورد استفاده این دستگاه مبتنی بر پژوهش از دانشگاه تورین ایتالیا بوده که در آن دانشمندان دریافتند هنگامی که استروژن در بزاق خشک شده حاضر می‌شود، الگویی را تشکیل داده که شبیه به برگ سرخس است و می‌توان آنرا بطور کامل در زیر میکروسکوپ مشاهده کرد. با این دستگاه جدید که از پیل استفاده می‌کند، زنان می‌تواند آنرا لیسیده یا بزاق خود را روی عدسی زیر میکروسکوپی آن قرار داده و سپس مجددا نوار را در ظرف مخصوص بگذارند. پس از گذشت 10-15 دقیقه کاربر می‌تواند دستگاه را که قابل استفاده مجدد بوده، در مقابل چشم قرار داده و دکمه‌ای را برای فعالسازی نور آن فشار دهد. اگر این عدسی نشانگر نقاط و نقش‌نگارهای مشابه باشد، زن باردار نیست اما اگر برگهای کوچک سرخس مانند در آن ظاهر شود، کاربر دو تا سه روز تا تخمک گذاری فاصله دارد. این در حالیست که اگر این الگوی برگی به شکل کامل در عدسی نقش ببندد، ننشانگر آن است که زن در همان لحظه تخمک‌گذاری کرده است. زمان نزدیک تخمک‌گذاری یکی از بهترین اوقات برای تلاش برای باردار شدن است. از آنجایی که این دستگاه قابل استفاده روزانه بوده، زنان می‌توانند دوره‌های خود را مشخص کنند.

دانشمندان موفق به ارائه الگوریتم جدیدی شدند که میزان شانس باروری توسط لقاح آزمایشگاهی را پیش‌بینی می‌کند. بسیاری از متخصصان باروری هنوز هم به سن به عنوان تعیین‌کننده اصلی احتمال باروری زنان نگاه می‌کنند. اما به گفته مایلین یائو از دانشگاه استنفورد، سن فقط یک قطعه کوچک در این پازل است. این دانشمند به تازگی یک تست خانگی را ارائه داده‌اند که بسیاری از مولفه‌های مرتبط به سلامتی و شیوه زندگی را به منظور پیش‌بینی شانس بارور شدن زنان توسط لقاح آزمایشگاهی (IVF) به کار می‌گیرد.
فناوری جدید مرکز Univfy واقع در دانشگاه استنفورد در تعیین شانس باروری 36 درصد دقیق‌تر از مولفه صرفاً سن عمل می‌کند. نتیجه آزمایشات میدانی حاکی از آن است که 42 درصد از زنانی که این تست را دریافت کردند دارای 45 درصد شانس باروری توسط لقاح آزمایشگاهی بودند. به گفته بسیباری از متخصصان باروری این تست می‌تواند به زوج‌ها در آگاهی از شانس خود در مورد باروری قبل از ملاقات با پزشک کمک کند. در این تست از زنان در خصوص شاخص جرمشان، مصرف سیگار، وضعیت سلامت و تجارب پیشین آن‌ها در مورد درمان‌های باروری پرسش می‌شود. همچنین از آن‌ها خواسته می‌شود اطلاعاتی را در خصوص آزمایشات خون ارائه دهند.
مرکز Univfy از الگوریتم‌های یادگیرنده ماشین برای پیش‌بینی موفقیت لقاح آزمایشگاهی مبتنی بر تجارب و مشخصه‌های هزاران زوج که توسط سه مرکز در IVF در امریکا، کانادا و اسپانیا درمان شدند، استفاده می‌کند. این مرکز در ماه جولای تست موسوم به PreIVF را به صورت آنلاین به بهای 250 دلار فروخت. این ارگان در سال 2009 توسط یائو و وینگ وانگ در دانشگاه استنفورد آغاز به کار کرد. نتایج دستاورد جدید در 24 اکتبر و در کنفرانس انجمن پزشکی تولید مثل امریکا ارائه خواهد شد.

محققان دانشگاه ویرجینیا موفق به ابداع سیستمی شده‌اند که بر اساس ضربان قلب، موسیقی مناسب را هنگام ورزش کردن پخش می‌کند. دستگاه ساخته شده، بطور خودکار، ریتم قلب و تمرین ورزشی را از طریق یک هدفون که به ضربان قلب گوش کرده و آهنگ‌های مناسب را انتخاب می‌کند، تنظیم خواهد کرد. این محققان میکروفونی را در هدفون‌های دستگاه نصب کرده‌اند که ضربان شریان موجود در گوش فرد را می‌سنجد. این داده‌ها در ترکیب با سطوح فعالیت، با استفاده از یک شتاب‌سنج، از طریق اینترنت، به یک موتور پیشنهادی ارسال شده و آهنگ بعدی را بر اساس ضربان قلب کنونی و حالت دلخواه انتخاب می‌کند.
البته این سیستم تنها برای افزایش ضربان قلب نیست و می‌تواند برای آرام کردن فرد با کاهش ضربان قلب با موسیقی آرام برنامه‌ریزی شود. این فناوری در زمان استفاده بر اساس تغییرات مشاهده شده در پی آهنگهای پیشنهادی، با موسیقی‌های تاثیرگذار بر ضربان قلب کاربر آشنا می‌شود. عوامل محیطی نیز در این الگوریتم مورد استفاده قرار می‌گیرد، بدین معنی که موسیقی پخش شده در زمان نشستن فرد با موسیقی زمان پایان حرکات ورزشی متفاوت است. این کار قرار است ماه آینده در نشست SenSys در تورنتوی کانادا ارائه شود.

محققان کانادایی سربندی طراحی کرده‌اند که امکان نظارت بر فعالیت مغزی را بر روی تلفن همراه یا تبلت فراهم می‌کند. این گجت یک دستگاه الکتروانسفالوگرافی (EEG) پوشیدنی بسیار سبک است که امکان نظارت بر فعالیت سیستم عصبی را بصورت لحظه‌ای برای کاربر فراهم می‌کند. نظارت بر امواج مغزی می‌تواند برای آرامش، حفظ تمرکز، ایجاد اعتماد به نفس و کنترل حالت روانی فرد مفید بوده و یک روش آموزشی ساده برای رسیدن و حفظ حالت مطلوب ذهنی باشد.
سربند Muse بصورت بی‌سیم با دستگاه‌های مختلف مانند تبلت یا تلفن همراه هوشمند ارتباط برقرار کرده و کاربر می‌تواند از طریق یک برنامه نرم‌افزاری، فعالیت مغزی خود را نظارت کند. این سربند مجهز به چهار حسگر یکپارچه است که دو حسگر در بخش جلوی پیشانی و دو حسگر نیز در پشت دو گوش قرار می‌گیرند؛ خروجی امواج مغزی توسط حسگرها دریافت شده و داده‌های دریافتی بصورت همزمان بر روی تلفن همراه کاربر نشان داده می‌شود. این برنامه نرم افزاری همچنین شامل تمرینات مختلف مغزی است که در زمان استفاده از سربند انجام می شود. سربند نظارت بر امواج مغزی توسط محققان شرکت InteraXon‌ طراحی شده و این شرکت بدنبال جذب سرمایه برای تولید سری اول این محصول با قیمت 135 دلار است.

پژوهش جدید دانشمندان دانشگاه یوتا نشان داده که زندگی طولانی‌تر انسانها در پی تلاش مادربزرگ‌ها برای مراقبت از خانواده خود ایجاد شده است. به ادعای این دانشمندان، این فرضیه که انسانها به دلیل کمک مادربزرگها در تغذیه نوه‌ها از طول عمر بیشتری نسبت به میمونها برخوردارند، توسط یک شبیه‌سازی رایانه‌ای از تکامل اثبات شده است. تاکنون انسان‌شناسان در میان دو نظریه طول عمر انسان به دلیل «فرضیه مادربزرگ» یا «فرضیه شکارچی» اختلاف داشتند.
فرضیه مادربزرگ بر این اساس است که با کمک مادربزرگها در تغذیه نوه‌ها در پی از شیر گرفته شدن آنها، دختران آنها می‌توانند فرزندان بیشتری در فواصل زمانی کوتاهتر به دنیا بیاورند. به دلیل تولد کودکان بیشتر، ژن طول عمر مادربزرگها در میان نوادگان بیشتری گسترش یافته که در نتیجه آنها نیز از عمر بیشتری برخوردار می‌شدند. فرضیه شکارچی بر این اساس بوده که با پایان یافتن نتابع غذایی برای اجداد انسان در آفریقا، مهارت شکار در پیدا کردن مواد غذایی بسیار بهتر شد. این امر منجر به انتخاب طبیعی برای مغزهای بزرگتر با قابلیت یادگیری شیوه‌های شکار و استفاده هوشمندان از سلاحهای شکار شد و زنان با مردانی جفت می‌شدند که می‌توانستند گوشت تهیه کنند.
این بزرگتر شدن اندازه مغز در اجداد میمون مانند انسان یک عامل اساسی در افزایش طول عمر انسان نسبت به میمونها بوده است. این در حالیست که یک مدل ریاضیاتی، فرضیه مادربزرگ را برای پشتیبانی از مزایای تکاملی در دسترس انسانها نسبت به میمونها تائید کرده است. این فرضیه از مشاهدات قوم شکارچی هادزا در تانزانیا منشا گرفته است که در آن زنان مسن‌تر بیشتر روز خود را به جمع‌آوری مواد غذایی برای نوه‌های خود می‌پرداختند. بجز انسان، سایر نخستینها و پستانداران پس از پایان شیردهی به کودکانشان، به دنبال غذا برای خود می‌روند. این پژوهش در مجله Proceedings of the Royal Society منتشر شده است.

پژوهش‌های صورت گرفته توسط پژوهشگران کانادایی نشان می‌دهد، تاریخ تولد، نقش بسزایی در آینده شغلی افراد و تصدی مشاغل مهم ایفا می‌کند. این مطالعه توسط محققان مدرسه تجارت دانشگاه بریتیش کلمبیا و بر روی 375 مدیرعامل بین سال‌های 1992 تا 2009 میلادی انجام شده است. نتایج بدست آمده نشان می‌دهد، تنها 6.13 و 5.87 درصد مدیر عاملان مورد بررسی متولد ماه‌های ژوئن و جولای (خرداد و تیر) هستند، درحالی که این میزان برای متولدین ماه‌های مارس و آوریل (فروردین و اردیبهشت) به ترتیب 12.53 و 10.67 درصد است. پروفسور «مائوریس لوی» یکی از نویسندگان این تحقیق خاطرنشان می‌کند: یافته‌های ما نشان می‌دهد که کودکان متولد تابستان از شانس کمتری برای مدیرعامل شدن در آینده برخوردار هستند.
یافته‌های این پژوهش در خصوص دلیل این موضوع چنین نتیجه‌گیری کرده است که: دانش‌آموزان متولد ماه‌های ژوئن و جولای، جوان‌ترین و متولدین ماه‌های مارس و آوریل، بزرگترین دانش‌آموزان در یک پایه محسوب می‌شوند؛ کودکان بزرگتر در یک پایه، عملکرد بهتری در مقایسه با سایر دانش آموزان آن پایه دارند و این عملکرد بهتر، منجر به تشویق همراهان و کسب موفقیت‌های بیشتر می‌شود. نتایج این پژوهش در مجله Economics Letters منتشر خواهد شد.

محققان کلینیک مایو آمریکا طی مطالعات متا آنالیز (فراتحلیلی) دریافتند که استاتین، نقش محافظتی را در برابر سرطان مری ایفا می‌کند. دکتر "سینگ" و همکارانش به‌منظور مطالعه تاثیر استاتین بر سرطان مری، مروری سیستماتیک را بر 11 پژوهش که شامل وقوع هشت هزار و 613 مورد سرطان مری در یک میلیون بیمار بود، انجام دادند.  طی این مطالعه، محققان دریافتند که مصرف استاتین با کاهش 30 درصدی وقوع سرطان مری مرتبط است. محققان طی بررسی دقیق‌تر هفت پژوهش از بین این 11 پژوهش مورد بررسی، خاصیت محافظتی شیمیایی چشمگیری را نیز در مصرف استاتین یافتند.
بنابراین مطالعه، تحلیل زیر مجموعه‌ای از بیماران که به بارت معده (شدیدترین نوع عارضه هسیتوپاتولوژیک ریفلاکس مزمن ترشحات معده به مری است) مبتلا بودند، نشان داد که در این قشر بسیار آسیب‌پذیر، استاتین درمانی با کاهش 41 درصدی آدنوکارسینوم مری که نوعی سرطان مری است، مرتبط است.
بر اساس این گزارش، طی بررسی بر 42 مطالعه فراتحلیلی جداگانه‌ای که توسط پژوهشگران کلینیک مایو بر سه هزار و 570 بیمار مبتلا به سرطان مری صورت گرفت، هیچ رابطه‌ای بین مصرف "بیس فسفونات‌ها" (رده‌ای از داروهای استخوان ساز است و به طور گسترده برای جلوگیری و درمان پوکی استخوان به کار می‌رود) و خطر ابتلا سرطان مری مشاهده نشد. نتایج این پژوهش طی هفتاد و هفتمین نشست علمی سالیانه انجمن آمریکایی " مطالعه معده، روده و بیماری‌های آن" مطرح شد.

نتایج یک پژوهش تازه نشان می‌دهد که چای سبز با کاهش التهابات می‌تواند از پیشرفت رشد تومور سرطان پروستات جلوگیری کند. محققان دانشگاه کالیفرنیا با تجویز روزانه 6 فنجان چای سبز به طور تصادفی به گروهی شامل 67 مبتلا به سرطان پروستات که برای انجام عمل پروستاکتومی برنامه‌ریزی شده بودند، به مدت 8-3 هفته - بسته به زمان عمل جراحی - دریافتند که نوشیدن 6 فنجان چای سبز در روز می‌تواند نشانگرهای زیستی در بافت پروستات را در این بیماری تحت تأثیر قرار دهد.
نتایج حاصل از این پژوهش با مشاهده نمونه خون و ادرار افراد تحت درمان قبل و بعد از مصرف چای سبز حاکی از آن بود که غلظت سرم آنتی‌ژن اختصاصی پروستات (PSA)‌ در پایان مطالعه در مقایسه با سطوح پایه آن در مردانی که چای سبز مصرف کردند کاهش یافته و علاوه بر آن میزان بیان پروتئین بافت پروستات در گروه مورد مطالعه کمتر از گروه شاهد بوده است.
از طرفی نتایج دیگر این پژوهش با رنگ‌آمیزی ایمونوهیستوشیمی نشان داد که فاکتور هسته‌ای کاپا B‌ که نشانگر التهاب است و همچنین نشانگر ادرار از آسیب اکسیداتیو DNA‌ به طور قابل توجهی در مردان مصرف کننده چای سبز در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت. نتایج این پژوهش دیدگاه جدیدی را از مکانیسم عمل مصرف چای سبز علیه فرآیندهای التهابی که با رشد سرطان مرتبط است را ارائه کرده و آن را عاملی برای کاهش خطر ابتلا به سرطان پروستات می‌داند.

محققان دانشگاه می‌سی‌سی‌پی موفق به ابداع یک دستگاه منحصربفرد شده‌اند که می‌تواند زندگی افراد دچار لکنت زبان را تغییر دهد. این دستگاه پروتز به اندازه یک تلفن همراه بوده و توسط پل گوگانز، گرگ اسنایدر و دوایت وادل در پی تشخیص اسنایدر که خود از لکنت زبان رنج می‌برد، از گفتار روان‌تر در زمان لمس گلو در زمان صحبت ابداع شده است. وی دریافت که با لمس لرزش گلو در زمان صحبت، یک بازخورد گفتار لمسی دریافت شده که به شکل قابل توجهی لکنت زبان را کاهش می‌دهد.
این دستگاه قابل جابجایی بوده و استفاده از آن بسیار ساده است که اینها ویژگی‌های مهمی بشمار می‌رود؛ چرا که دیگر درمان‌های رفتاری برای لکنت بسیار شدید بوده و به تمرکز زیاد نیاز دارند. نمونه پیش‌ساخت این دستگاه اخیرا در نشست 2012 انجمن علوم اعصاب در نیواورلئان ارائه شده است. این دستگاه می‌تواند یک جایگزین امیدبخش برای درمان‌های خسته‌کننده پیشین باشد که بطور روزانه و آسان برای کاربران قابل استفاده است. اگرچه این دستگاه، لکنت را درمان نمی‌کند، اما به کاربر در کاهش تناوب آن کمک کرده و می‌تواند کیفیت زندگی وی را افزایش دهد. این تیم قصد دارند تا این دستگاه پروتز را در یک برنامه درمانی جامع برای تامین بهتر نیازهای روزمره افراد دچار لکنت مورد استفاده قرار دهند.
حدود یک درصد از جمعیت جهانی از مشکل لکنت زبان برخوردار بوده از کمبود جایگزینهای مناسب طولانی مدت موثر برخوردارند. اگرچه این دستگاه هنوز در مرحله ساخت و آزمایش بوده، اما منافع بالقوه آن برای افراد دچار لکنت کاملا روشن است.

نخستین عمل قلب باز رباتیک در انگلیس، توسط سامانه جراحی رباتیک «داوینچی» در بیمارستان «نیو کراس» در ولورهامپتون با موفقیت انجام شد. سامانه جراح رباتیک داوینچی توسط جراحان از راه دور کنترل شده و با کمک دوربین بسیار پیشرفته، امکان نفوذ بداخل قلب با وضوح تصویری بسیار بالا را فراهم می کند؛ هر بازوی ربات مجهز به تجهیزاتی به ارزش سه هزار دلار است که پس از هر 10 عمل جراحی باید تعویض شوند. جراحان تأکید می‌کنند که این روش بسیار ایمن‌تر از روش‌های جراحی قلب باز متداول است؛ در اعمال جراحی قلب معمولی قفسه سینه باز می‌شود، اما بازوهای رباتیک بین دنده‌های بیمار را برش می‌دهند و در حین جراحی یک تصویر سه بعدی دقیق با وضوح تصویری بسیار بالا از وضعیت قلب بیمار در اختیار جراح قرار می‌گیرد.
حرکت بازوهای رباتیک بوسیله کنترل از راه دور تننظیم می‌شود و در هر زمان که جراح دست خود را سه میلی متر تکان می‌دهد، بازوی رباتیک تنها یک میلی متر حرکت می‌کند. دکتر «استفان بیلینگ» جراح قلب بیمارستان «نیوکراس» تأکید می کند: در اعمال جراحی با سامانه جراح رباتیک داوینچی، بیمار درد کمتری را تجربه کرده و زودتر از زمان طبیعی به منزل باز می‌گردد.
یک بیمار 22 ساله که به عارضه وجود حفره‌ای 3.5 سانتی متری در قلب مبتلا بود، بعنوان نخستین بیمار در انگلیس زیر تیغ جراح رباتیک رفت که این عمل 9 ساعت بطول انجامید. پس از این عمل، جراحی پیچیده تر تعمیر دریچه میترال با کمک ربات جراح داوینچی بر روی یک بیمار 43 ساله انجام شد که در این روش نیز طول دوران نقاهت از شش ماه به دو ماه کاهش می‌یابد. انگلیس پس از سوئد و فنلاند سومین کشور اروپایی است که مجهز به سامانه جراح رباتیک داوینچی شده است.

دانشمندان آمریکایی موفق به ایجاد شیوه لقاح خارج رحمی جدیدی شده‌اند که می‌تواند به زنان در دهه 40 سالگی، شانس بارداری مشابهی مانند زنان 30 ساله ارائه کند. آمار رسمی نشان داده که زنان در اوایل دهه 40 سالگی خود تنها از 13 درصد شانس احتمال باروری به ازای هر درمان برخوردارند. رویکرد جدید انقلابی دانشمندان اما توانسته این احتمال را تا 60 درصد افزایش دهد. این رویکرد شامل آزمایش کامل جنین‌ برای ناهنجاری‌های عمده ژنتیکی است که یکی از چالش‌های بزرگ زنان در سنین بالا محسوب می‌شود. سپس جنین‌های سالم برای یک تا دو ماه منجمد می‌شوند تا هورمون‌های مادر پس از درمان دارویی لقاح خارج رحمی، تنظیم و سپس در رحم مادر قرار داده شوند. دانشمندان بر این باورند که داروهای تشدیدکننده باروری دخیل در لقاح خارج رحمی در صورتی که جنین زودتر از موعد در رحم قرار گیرد، می‌توانند آسیب‌زا باشند.
زنان 40 تا 42 سال معمولا از شانس بارداری کمتری با شیوه لقاح خارج رحمی برخوردارند و امکان باروری طبیعی در آنها بسیار کم است. این نتایج که در نشست «تولید مثل» در آمریکا در سان‌دیگو ارائه شده، نشان داده که با هزینه 2000 پوند علاوه بر هزینه‌های لقاح خارج رحمی، متقاضیان می‌توانند از شانس بارداری برخوردار شوند. به ادعای دانشمندان، این فرایند در میان چندین شیوه دیگر برای افزایش امکان باروری بسیار پیشرفته‌تر بوده و تنها موردی است که در تمام کارآزمایی‌ها از نرخ موفقیت مشابه برخوردار بوده است.
این شیوه موسوم به غربالگری کروموزوم جامع با انجماد بوده و شامل گرفتن تعداد کمی سلول از یک بلاستوسیست یا یک جنین پنج یا شش روزه است. یک بلاستوسیست ایده‌آل 46 کروموزوم داشته که 23 کروموزوم از اسپرم و 23 کروموزوم از تخمک گرفته است. شمارش اشتباه کروموزوم می‌تواند احتمال بارداری یا کاشت را کاهش داده و خطر سقط را افزایش دهد.

«بوسه مادر» یک روش بی‌خطر و موثر برای خارج کردن اشیاء از حفره‌های بینی کودکان محسوب می‌شود. گیر کردن اشیاء کوچکی مانند دکمه، مهره‌های کوچک، دانه‌ها، سنگ، دستمال کاغذی یا تکه‌های غذا در بینی کودک یکی از بزرگترین گرفتاری‌های والدین است که در برخی موارد حتی منجر به انجام اعمال جراحی می‌شود. تیم تحقیقاتی مرکز پزشکی Buxted انگلیس به سرپرستی دکتر «استفانی کوک»، هشت تحقیق مختلف شامل روش‌های بکار رفته برای خارج کردن اشیاء از بینی کودکان را مورد بررسی مجدد قرار دادند.
این مطالعات شامل 154 مورد گیر کردن اشیاء خارجی در حفره بینی کودکان یک تا هشت ساله بود که در 93 مورد روش «بوسه مادر» موثر واقع شده است. این روش نخستین بار در سال 1965 میلادی توسط پزشک عمومی به نام «ولادیمیر سیتوبور» مطرح شد. روش «بوسه مادر» توسط پرستاران و کادر پزشکی قابل انجام بوده و می‌تواند در فواصل زمانی مختلف تکرار شود و در صورت عدم نتیجه بخش بودن می‌توان از روش‌های دیگر استفاده کرد.
در این روش دهان بر روی دهان باز کودک قرار داده شده و حفره بینی کودک با انگشت نگه داشته می‌شود؛ با ورود فشار هوا به داخل دهان و عبور از مجاری بینی، شیئ با فشار از داخل حفره به خارج پرتاب می‌شود. روش «بوسه مادر» برای خارج کردن اشیائی که حفره بینی را کاملا مسدود می‌کنند بسیار موثرتر از مواردی است که امکان رد و بدل شدن هوا وجود دارد. خطر اصلی در این روش امکان صدمه دیدن پرده گوش یا راه‌های هوایی در اثر افزایش ناگهانی فشار هوا است، اگرچه هیچ موردی از بروز این صدمات در تحقیقات گزارش نشده است.
محققان توصیه می‌کنند که با توجه به ترس کودکان در سنین کم از روش‌های غیر معمول، باید پیش از انجام این کار به کودک آگاهی و اطمینان لازم داده شود. «بوسه مادر» یک روش بی‌خطر و موثر در خط اول درمان برای خارج کردن یک شیئ از حفره بینی کودک محسوب می‌شود که می‌تواند از روش‌های تهاجمی مانند استفاده از قلاب، فورسپس (انبر دستی) یا مکنده و در برخی موارد نیاز به بیهوشی عمومی جلوگیری کند.

استفاده از رژیم‌های غذایی کم کلسیم با توسعه خطر ابتلا به یک بیماری هورمونی شایع در زنان به نام هیپرپاراتیروئیدیسم اولیه همراه است. محققان آمریکایی با بررسی 58354 نفر از زنان 39 تا 66 ساله شرکت‌کننده در مطالعه سلامت پرستاران بیش از یک دوره 22 ساله که سابقه بمیاری هیپرپاراتیروئیدیسم اولیه را نداشتند و ارزیابی کلسیم دریافتی آنها توسط منابع غذایی و مکمل‌ها در هر چهار سال با استفاده از یک پرسشنامه بسامد غذایی دریافتند که مصرف بالای کلسیم در رژیم غذایی زنان پس از تعدیل عوامل متعدد از جمله سن، شاخص توده بدن و غیره با کاهش 44 درصدی بروز این بیماری در آنها همراه بوده است.
محققان با بررسی افراد مبتلا و غیرمبتلا در طول این چند سال پیگیری همچنین افزودند: زنانی که روزانه به‌طور متوسط 500 میلی‌گرم از مکمل‌های کلسیمی استفاده می‌کردند تا 59 درصد کمتر از زنانی که هیچ مکمل کلسیمی را دریافت نمی‌کردند در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار گرفتند. نتایج این مطالعه افزود: مزایای دریافت روزانه مکمل‌های کلسیم در روزهای نسبتا کم در طول سال‌های متمادی به احتمال زیاد نسبت به خطرات آن بیشتر بوده و حتی یک افزایش متوسط در غلظت کلسیم می‌تواند در کاهش بروز تومور پاراتیروئید مؤثر باشد.
نتایج دیگر این مطالعه حاکی است هیپرپاراتیروئیدیسم اولیه یا PHPT‌ ناشی از فعالیت بیش از حد غدد پاراتیروئید در ترشح زیاد هورمون پاراتیروئید است که می‌تواند منجر به ایجاد استخوان‌های ضعیف، شکستگی‌ها و سنگ‌های کلیوی شود و در سال‌های اخیر نیز مطالعات متعددی درخصوص ارتباط بیماری هیپرپاراتیروئیدیسم اولیه درمان نشده و افزایش خطر ابتلا به فشارخون بالا، حملات قلبی و سکته مغزی گزارش شده است. به گفته محققان البته ممکن است عوامل مخدوش‌کننده ناشناخته‌ای نیز وجود داشته باشد که در تجزیه و تحلیل ما کنترل نشده باشد با این حال افزایش میزان مصرف کلسیم چه از طریق رژیم غذایی و چه از طریق مکمل‌های کلسیم با کاهش خطر ابتلا به این بیماری همراه است. یافته‌های این تحقیق در نشریه BMJ منتشر شده است.

دانشمندان توانسته‌اند با استفاده از روشی بالقوه، آسیب مغزی تروماتیک (TBI) را در محیط آزمایشگاهی و بر روی موش‌ها با موفقیت درمان کنند. دکتر "توماس کنت"، "جیمز تور" و همکارانشان می‌گویند که «TBI» حتی اگر به صورت خفیف مانند بیهوشی مقطعی به هنگام صدمه مغزی باشد، ذخیره اکسیژن خون به مغز را قطع می‌کند، در این حالت مغز دچار نیاز شدید به اکسیژن می‌شود و پیرو آن پیامدهای مزمن و جدی رخ خواهد داد. این کاهش خون‌رسانی به مغز باعث ایجاد رادیکال‌های آزاد می‌شود که می‌تواند سلول‌های مغزی را از بین ببرد.
علی‌رغم تلاش‌های بسیار محققان، تاکنون هیچ روش درمانی موثری برای درمان «TBI» حاصل نشده است. در نتیجه، این امر انگیزه محققان را در ایجاد روشی جدید بر اساس نانو ذرات بر انگیخت. محققان طی تست‌های آزمایشگاهی بر نانوذراتی موسوم به PEG-HCC ها به موفقیت‌هایی دست پیدا کردند. نانوذرات ذکر شده در موش‌های آزمایشگاهی مانند آنتی اکسیدان عمل کردند؛ به طوری که پس از انجام عمل احیا به دنبال «TBI»، جریان خون به مغز را سریعا به حالت اول بازگرداند. به گفته محققان، این یافته برای بهبود بیمارانی که طی مراقبت‌های احیا تحت شرایط بالینی مربوطه به سر می‌برند، از اهمیت عمده‌ای برخوردار است. نتایج این دستاورد علمی در مجله "ACS Nano" منتشر شده است.

استفاده از داروهای ضد افسردگی رایج با افزایش خطر وقوع برخی از سکته‌های مغزی ناشی از خونریزی در مغز مرتبط است. دانشمندان آمریکایی با تجزیه و تحلیل و بازنگری همه مطالعات درخصوص مصرف داروهای ضد افسردگی و ارتباط آن با خطر وقوع سکته مغزی شامل 16 مطالعه با بیش از 500000 شرکت‌کننده دریافتند افرادی که برای درمان افسردگی از مهارکننده‌های بازجذب سروتین (SSRIs)‌ که شایع‌ترین داروهای ضد افسردگی هستند، استفاده می‌کنند تا 50 درصد بیشتر از بقیه افرادی که از این مهارکننده‌ها استفاده نمی‌کنند در معرض خونریزی‌های داخل جمجمه قرار می‌گیرند. نتایج حاصل از این تحقیق می‌افزاید: گروه مصرف‌کننده این داروها همچنین تا حدود 40 درصد بیشتر از بقیه احتمال دارد که به هماتوم‌های داخل مغزی دچار شوند.
از طرفی نتایج دیگر این تحقیق نشان می‌دهد: از آنجاکه وقوع این نوع سکته‌های مغزی بسیار نادر است و با تخمین حدود 24.6 عدد در هر 100000 نفر در سال رخ می‌دهد با توجه به این پژوهش افزایش خطر بروز این نوع سکته‌های مغزی با مصرف SSRIها نمی‌تواند خیلی زیاد باشد و با وقوع یک سکته اضافی به ازای هر 10000 نفر در سال همراه می‌شود. به گفته محققان، با وجود این نتایج نباید از مصرف داروهای مهارکننده بازجذب سروتین در افراد هنگامی که واقعا مورد نیاز است جلوگیری شود و به‌طور کلی این داروها خطر چندانی نداشته و بدیهی است خطراتی نیز برای داشتن افسردگی درمان نشده در افراد وجود دارد. پزشکان می‌توانند در صورت احساس این خطر برای افرادی که در حال حاضر فاکتورهای خطر مؤثر دچار شدن به این نوع سکته‌های مغزی را دارند، نوع دیگری از داروهای ضد افسردگی را مدنظر قرار دهند مانند افرادی که از داروهای رقیق‌کننده خون استفاده می‌کنند یا افرادی که سکته‌های مغزی مشابهی در حال حاضر داشته‌اند. یافته‌های این تحقیق در نشریه پزشکی آکادمی نورولوژی آمریکا منتشر شده است.

محققان دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن از تاثیر یک فرآیند مورد استفاده در افزایش کارایی و بهره‌وری در صنایع خودروسازی ژاپن بر ارتقای درمان سکته مغزی خبر داده‌اند. با اعمال اصول فرآیند تولید ناب کارخانه تویوتا، پزشکان توانسته‌اند میانگین زمان بین ورود بیمار و درمان وی را از 58 دقیقه به 37 دقیقه کاهش دهند. آغاز زودهنگام درمان سکته مغزی می‌تواند در جلوگیری از آسیبهای مغز که منجر به فلج اندام و از دست دادن توانایی سخن گفتن شده، کمک کند.
به گفته محققان، این افزایش سرعت در زمان درمان در اثر اعمال یک عنصر اصلی از تولید ناب در مراقبت از بیماران بوده که از تمام اعضای تیم برای شناسایی گامهای ناکارآمد دخیل در این فرآیند ورودی گرفته می‌شود. در این شیوه، از اطلاعات تمام افراد دخیل از امدادگران انتقال دهنده بیمار گرفته تا کارکنان بخش پذیرش، کارشناسان رادیولوژی، پرستاران و پزشکان استفاده می‌شود. با شناسایی گامهای ناکارآمد، یک پروتکل کاملا جدید برای حذف این عوامل ایجاد شده که در تسریع درمان کمک خواهد کرد. تسریع در زمان درمان بیمار از هنگام ورود به بیمارستان تنها یکی از نمونه‌های ارتقای مراقبت از بیمار توسط اصول ناب است. از این شیوه همچنین در انتقال محصولات خون به بیماران، ارتقای دسترسی بیمار به فرآیندهای رادیولوژی، ایجاد فرآیندهای کارآمدتر اتاق عمل و کاهش زمان اقامت در بیمارستان استفاده شده است. این یافته‌ها در مجله Stroke منتشر شده است.

پژوهشگران دانشگاه فلوریدا کشف کرده‌اند که یک کمپلکس نانوذره‌ای مصنوعی معروف به نانوزیم، می‌تواند با قطع ماده ژنتیکی ویروس به درمان عفونت‌های ویروسی کمک کند. این رهیافت بدیع می‌تواند نقش ارزشمندی در ژنومیک کارکردی داشته باشد و توانایی ما را در برابر بیماری‌های پروتئینی مانند عفونت‌های ویروسی و سرطان‌ها بهبود بخشد. این گروه نشان داد که نانوزیم طراحی شده برای درمان ویروس هپاتیت C (ویروس HCV) می‌تواند با تقلید از رفتار کمپکلس‌های فرونشاننده بر اساس RNA سلولی (RISC) در سلول‌های کشت شده و تست موش‌ها، به‌ طور فعال RNA ویروس HCV را قطعه قطعه کند. این روش بسیار موثر است؛ گروه مذکور شاهد کاهش بیش از 99 درصد در مقدار RNA ویروس HCV در موش‌هایی شد که با این نانوزیم درمان شده بودند.
RNA مانند DNA برای حیات ضروری است. زنجیره‌های دراز نوکلئوتیدی به RNA اجازه می‌دهند اطلاعات ژنتیکی را کدگذاری کند، سیمای ژن را کنترل کرده و پاسخ‌های سیگنال‌های سلولی را مخابره کند. بسیاری از ویروس‌ها مانند HCV از RNA بعنوان ماده ژنتیکی اولیه استفاده می‌کنند. RISC‌ها ساختارهای چند پروتئینه‌ای هستند که از لایه‌های RNA بعنوان قالبی برای شناسایی و برش هدف RNA استفاده می‌کنند و به‌ طور موثری باعث خاموشی ژنی می‌شوند.
«آندریو فایر» و «کرایگ میلو» به‌ طور مشترک برنده جایزه نوبل پزشکی و فیزیولوژی 2006 بخاطر کار جدیدشان روی تداخل RNA شدند. آنها پیشنهاد کردند که یک مولفه کاتالیزوری یا تقویتی می‌تواند در فرایند تداخل وجود داشته باشد. از زمان این کشف، استفاده از تداخل RNA برای کنترل سیمای ژنی بعنوان یک ابزار آزمایشگاهی بنیادی جهت مطالعه کارکرد ژن و گذرگاه‌های بیولوژیکی در سلول‌های زنده و ارگانیسم‌های زنده اهمیت پیدا کرد. این رهیافت نانوذره‌ای مزایای زیادی نسبت به رهیافت‌های موجود برای فرونشانی RNA دارد.
«چارلز کاو» مدیر این گروه، می‌گوید: نانوزیم ما نسبت به عامل‌های درمانی استفاده شده در سایر رهیافت‌ها پایدارتر است و می‌تواند بسادگی وارد سلول‌ها شده و هدف را گیر بیندازد. بعلاوه، برش RNA هدف توسط ریبونوکلئاز ضمیمه انجام می‌شود که مستقل از ریزمحیط‌ های درون سلولی است. نتایج نشان می‌دهد که رهیافت نانوزیمی می‌تواند در سایر وضعیت‌هایی که نیازمند فرونشانی RNA هستند نیز استفاده شود. «کاو» می‌گوید: رهیافت فرونشانی نانوزیمی RNA باعث تکامل روش‌های موجود تداخل RNA می‌شود و قابلیت زیادی برای تبدیل شدن به یک ابزار آزمایشگاهی عمومی برای ژنومیک کارکردی و یک ابزار دارویی موثر برای مبارزه با بیماری‌های عفونت ویروسی، سرطان‌ها و سایر بیماری‌های وابسته به سیمای پروتئینی دارد. این پژوهشگران جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی «Nature» منتشر کرده‌اند.

پیش‌بینی متاستاز سلول‌های سرطانی در سرطان سینه با توسعه یک فناوری جدید امکان‌پذیر شد. محققان با توسعه یک ابزار تشخیصی اسپکتروسکوپی چند منظوره به نام رامان توانستند با تجزیه و تحلیل ویژگی‌های اجزای چربی در سلول‌ها، میزان بدخیمی و متاستاز سلول‌های سرطانی در این سرطان را کشف کنند. محققان با استفاده از روش‌های سیتولوژیکی، موفق به پیدا کردن ارتباطی بین فعال شدن واکنش‌های شیمیایی که منجر به ایجاد اسیدهای چرب در موجودات زنده می‌شود و مقدار چربی‌های اشباع شده در سلول‌های متاستانیک که نشان دهنده یک پیش‌آگهی بد و کاهش بقاست، شده‌اند و نشان داده‌اند که بررسی محتوای چربی سلول‌های سرطان سینه می‌تواند اقدامی مفید برای تعیین عملکردهای مختلف وابسته با پیشرفت این سرطان باشد.
نتایج حاصل از این تحقیق حاکی است این روش با ایجاد یک مدل طبقه‌بندی شده می‌تواند سلول‌های متاستاتیک و غیرمتاستاتیک را تفکیک کند و این توانایی تشخیصی، اولین گام در جهت طبقه‌بندی سلول‌های سرطان سینه با استفاده از این ابزار است. نتایج حاصل از این فرایند در روال تشخیص سیتولوژیکال بر مبنای این تکنیک می‌تواند در آینده برای تشخیص تومورهای دیگر نیز استفاده شود. یافته‌های این تحقیق در نشریه «plos one‌» منتشر شده است.

پژوهشگران آمریکایی طرح بلندپروازانه‌ای را با هدف جوان‌سازی مغز سالمندان و پیشگیری از برخی بیماری‌های مغزی از طریق تزریق خون جوان و تازه آغاز کرده‌اند. مطالعه صورت گرفته توسط محققان دانشگاه استنفورد بر روی دو گروه از موش های جوان و پیر انجام شده و با برقراری ارتباط بین شریان و رگ ها، خون از بدن موش جوان تر وارد بدن موش پیر و خون موش پیر وارد بدن موش جوان می شود.
نتایج بررسی ها نشان می دهد، توانایی مغز موش های جوان تر پس از دریافت خون موش پیر روند نزولی در پیش گرفته است، اما خون موش های جوان باعث تقویت تعداد ارتباط بین سلول های مغز موش‌های پیر شدند که این ارتباط یک مسأله حیاتی برای تقویت حافظه محسوب می‌شود. هر دو گروه از موش‌ها در آزمون حافظه نیز شرکت کردند که این نتایج حاکی از بهبود عملکرد سلول های مغز و ارتقاء حافظه موش های پیر است؛ بر این اساس عملکرد مغز موش های پیر با سن 18 ماه پس از دریافت خون جوان‌تر با موش های جوان برابر بوده است.
دکتر «سول ویلدا» مجری این طرح تأکید کرد: به نظر می رسد که جوان سازی مغز با استفاده از تزریق خون جوان و تازه تر می‌تواند برای انسان نیز نتیجه‌بخش باشد. به گفته محققان، این روش شامل تزریق دارو یا مواد شیمیایی نیست که با عوارض جانبی همراه باشد، بلکه خون طبیعی از بدن یک فرد به بدن دیگری تزریق می‌شود. تزریق خون تازه و جوان علاوه بر اثربخشی بر سلول‌های مغزی، می تواند برای ماهیچه‌ها، کبد و سیستم ایمنی بدن نیز مؤثر باشد. این تحقیقات در مراحل اولیه قرار دارد و محققان به تازگی از این روش درمانی بر روی موش های مبتلا به بیماری شبه آلزایمر استفاده کرده اند و هنوز تحقیقات بر روی انسان آغاز نشده است.
محققان امیدوارند با شناسایی ترکیبات موثر در خون که باعث بروز این تغییر در مغز موش های پیر شده است، داروهای موثر ضد پیری تولید کرد. محققان قصد دارند در صورت ایمن و نتیجه بخش بودن این روش از آن برای بازسازی سلول‌های عصبی و مبارزه با بیماری های مرتبط با سن مانند زوال عقل و آلزایمر استفاده کنند.

محققان ایتالیایی، یک گام به تولید بافت مصنوعی کلیه با سلول‌های خود بیمار یا یک منبع دیگر نزدیک‌تر شدند. پیشرفت در حوزه مهندسی بافت می‌تواند منجر به درک بهتر بیماری‌های کلیه، ابداع روش‌های درمانی جدید و کمک مؤثر به بیماران مبتلا به نارسایی کلیه شود. محققان در حال حاضر قادر به تولید بافت‌هایی مشابه کلیه نابالغ با استفاده از سیستم‌های تعلیق از سلول های جنینی کلیه شده اند، اما بدلیل پیچیدگی بخش های تصفیه کلیه و عدم شکل‌گیری بدون حضور رگ‌های خونی، تاکنون در تولید و رشد دادن بافت کلیه بالغ در آزمایشگاه ناموفق بوده‌اند.
محققان موسسه تحقیقات فارماکولوژیک «ماریو نگری» ایتالیا برای نخستین بار «ارگانوئیدهایی» ساخته‌اند که قابلیت ادغام شدن با یک موجود زنده را داشته و می‌تواند عملکردهای کلیه از جمله فیلتر خون و جذب مجدد مولکول را انجام دهد. کلید موفقیت محققان در تولید این بافت،‌ مرطوب کردن ارگانوئیدها در یک محلول حاوی مولکول‌های مورد نیاز برای شکل گیری رگ های خونی و سپس تزریق این مولکول ها بداخل بدن حیوان میزبان بوده است. ارگانوئیدها پس از سه تا چهار هفته از زمان لانه گزینی به مرحله بلوغ رسیدند.
دکتر «کریستودلوس شیناریس» سرپرست تیم تحقیقاتی تأکید می کند: توانایی تولید بافت کلیه عملکردی از سیستم تعلیق سلول‌های منفرد یک گام مهم در عملی کردن مهندسی بافت کلیه مناسب برای پیوند محسوب می‌شود که امکان بررسی مکانیسم بیماری‌های پیچیده کلیوی و آزمایش داروهای جدید را فراهم می‌کند. نتایج این پژوهش در مجله انجمن نفرولوژی آمریکا (JASN)‌ منتشر شده است.

محققان موفق به شناسایی نوعی پروتئین شدند که می‌تواند منجر به بهبود یادگیری و حافظه در افراد شود.  محققان دانشگاه لیدز با انجام مطالعات خود دریافتند پروتئینی به نام "پرایون" می‌تواند به مغز انسان در جذب "روی" کمک کند که تصور می‌شود این پدیده در افزایش توانایی افراد برای یادگیری و سلامتی حافظه بسیار مؤثر باشد. این محققان با اشاره به نتایج تحقیقات خود اظهار کردند: سطح مقادیر "روی" در میان سلول‌های مغز با بروز بیماری‌هایی مانند آلزایمر و پارکینسون مرتبط است و با توجه به این که با بالا رفتن سن، سطح پروتئین "پرایون" در مغز کاهش می‌یابد و متعاقباً "روی" کمتری جذب می‌شود، این امر می‌تواند توضیح دهد که چرا قابلیت‌های حافظه و یادگیری ما با افزایش سن کمتر می‌شود.
نتایج حاصل از این تحقیق حاکی است کشف چگونگی مکانیسم دقیق پروتئین "پرایون" و مقادیر "روی" بر حافظه به درک حفظ سلول‌های سالم مغز و محدود کردن اثرات پیری در مغز کمک می‌کند که این یافته‌ها پیامدهای خاصی برای درمان بیماری‌های عصبی و جلوگیری از ابتلا به آنها را دارد و گام‌های بعدی می‌تواند با تنظیم غلظت "روی" در مغز منجر به توسعه درمان‌های جدیدی برای آلزایمر شود.
تیم محققان این تحقیق برای اولین بار به بررسی نقش طبیعی فرم این پروتئین پرداخته‌اند که نتایج بررسی آن‌ها نشان داد فرم عفونی و غیرطبیعی "پرایون" باعث بروز بیماری‌هایی نظیر کروتسفلد – جاکوب (بیماری در ژنراتیو عصبی) در انسان و انسفالوپاتی اسفنجی شکل گاوی (جنون گاوی) در گاو می‌شود. به گفته محققان، در حالی که انتشار "روی" در فضای بین سلول‌های مغز به سیگنال‌دهی مغز در اندیشه و افکار کمک می‌کند، مقادیر بیش از حد آن بین سلول‌های مغزی سمی است و ممکن است عاملی برای بروز بیماری‌های عصبی باشد که در این میان تنظیم میزان جذب آن توسط سلول‌های مغزی بسیار حیاتی است.

دانشمندان دانشگاه استنفورد گامی مهم را در شیوه‌ استفاده از میدان‌های مغناطیسی برای کشتن تومورهای سرطانی برداشتند. از زمان ورود نانوفناوری ضد سرطان به حوزه پزشکی، محققان همواره درصدد استفاده از میدان‌های مغناطیسی جهت افزایش تراکم نانو ذرات اکسید آهن سوار بر دارو در مسیر رسیدن به تومور بوده‌اند. با این حال میدان‌های مغناطیسی با افزایش فاصله، سریعاً افت می‌کنند و این امر تحقق چنین رویکردی برای نابودی تومورهایی که در بیش از چند سانتی‌متری پوست قرار دارند را غیر ممکن می‌کند.
به منظور حل این معضل به ظاهر حل نشدنی، محققان مرکز سرطان دانشگاه استنفورد از یک شیوه نوین استفاده کرده‌اند. روش ارائه شده توسط این دانشمندان از یک میدان مغناطیسی خارجی و یک تور قابل کاشت و مغناطیسه شدن جهت خلق میدان‌های مغناطیسی موضعی استفاده می‌کند. این میدان‌های مغناطیسی برای به دام انداختن نانوذرات در یک مکان خاص به اندازه کافی قوی هستند. به منظور افزایش شدت میدان مغناطیسی در نزدیکی تومور، این دانشمندان از یک میکرو تور ساخته شده از نیکل بهره بردند. به هنگام کاشت در نزدیکی تومورهای در حال رشد در بدن موش‌ها، این تور با حضور یک آهنربای دائم در نزدیکی حیوان، سطوح شیب‌دار قوی میدان مغناطیسی را ایجاد می‌کرد. این سطوح برای به دام انداختن تعداد زیادی نانوذرات اکسید آهن مغناطیسی زیست سازگار که به درون بدن حیوان تزریق شده بودند، کافی بودند. تور به کار رفته می‌تواند در نزدیکی تومور و در فرایندی بسیار کمتر تهاجمی در مقایسه با عمل جراحی به کار رود و بیمار با نانوذرات حامل دزهای بالای داروی ضدتومور درمان می‌شود. این فرایند همچنین می‌تواند در مواردی که عمل جراحی به سهولت امکان‌پذیر نیست به کار رود.
دانشمندان در تعدادی از آزمایشات خود به موش‌های حامل تومور نانوذرات اکسید آهن پوشیده شده با مولکول مسدودکننده آنژیوژنز (رگ‌زایی) تزریق کردند. آنژیوژنز رشد رگ‌های جدید خونی است که تومور برای رشد و تکثیر به آن‌ها نیاز دارد. نانوذرات مزبور، در حالیکه به تنهایی موجب کوچک شدن تومورها می‌شدند، با استفاده از میدان مغناطیسی، بطور قابل توجهی، اندازه تومورها را کوچک‌تر می‌کردند. دانشمندان حاضر در این تحقیق متوجه شدند که اثر تولید کردن یک میدان مغناطیسی موضعی در مجاورت تومور بسیار شبیه به اثر مشاهده شده به هنگام دو برابر دز نانوذرات ضد آنژیوژنز بدون اضافه کردن مغناطیساسیون است. سانجیو گامبیر و شان وانگ رهبران ارشد این مطالعه جزئیات دستاورد خود را در مجله ACS Nano منتشر کردند.

پژوهش‌های عصب‌شناسی جدید اعتقادات کهن در خصوص قدرت و تاثیر دست دادن را در برقراری تعاملات اجتماعی تایید می‌کنند. بر اساس پژوهش‌های صورت گرفته در موسسه بکام، غریبه‌ها، احساس بهتری نسبت به افرادی که در دست دادن با آن‌ها پیش‌قدم می‌شوند دارند. دست دادن قاطع و دوستانه همواره در دنیای تجارت به عنوان روشی جهت برانگیختن حس بهتر اولیه توصیه شده است. این رفتار اجتماعی همچنین از زمان‌های باستان برای نشان دادن این موضوع به غریبه‌ها مبنی بر عدم داشتن سلاح مورد تاکید بوده است. دستاوردهای دانشمندان حاضر در این تحقیق اساسی علمی را برای این اعتقادات سنتی در خصوص اهمیت نقش دست دادن در تعاملات اجتماعی یا تجاری ارائه می‌دهند.
در پژوهش صورت گرفته تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (fMRI),، ضریب هدایت پوست و پاسخ‌های رفتاری از 18 داوطلب زن و مرد گردآوری شد. این افراد به فیلم‌های ویدیویی غیرکلامی شامل تعاملات میزبان-میهمان در یک محیط تجاری نگاه می‌کردند. تحلیل داده‌های fMRI بر نواحی از مغز در شبکه شناختی اجتماعی تمرکز داشتند و یافته‌ها نشان‌دهنده حساسیت افزایش یافته نسبت به رویکرد دست دادن و نه رفتار پرهیزگونه در نواحی آمیگدال و superior temporal sulcus مغز بودند. این نواحی با سنجش مثبت و اثر مثبت دست دادن مرتبط هستند. به علاوه، nucleus accumbens که یک ناحیه پردازشگر پاداش در مغز است، فعالیت بیشتری را برای دست دادن نسبت به شرایط فاقد این عمل نشان داد. بر اساس گفته‌های دانشمندان حاضر در این پروژه، مناطق شبکه شناختی اجتماعی به هنگام ارزیابی مقاصد و نیت افراد مورد استفاده بوده و اشخاصی مانند افراد مبتلا به اوتیسم دارای مشکل در برقراری تعامل، از توانایی پاسخ اندک در این ناحیه برخوردارند.
در این پژوهش فیلم‌هایی که افراد نمونه موردی مشاهده کردند دارای اشخاص انسانی زنده در محیطی با تعامل تجاری بودند. این اشخاص شامل یک میهمان و یک میزبان بودند که برای نخستین بار با یکدیگر برخورد داشتند. استفاده از فیلم‌های ویدیویی زنده با اشخاص انسانی که در یک بافت اجتماعی تعریف شده با یکدیگر تعامل داشتند گامی بزرگ در این نوع مطالعه به شمار می‌آید. مطالعات پیشین در زمینه بررسی تعاملات اجتماعی از آمار به جای محرک‌های اجتماعی زنده استفاده کرده بودند و یا فقط بر چهره تمرکز داشتند. جزئیات این مطالعه در مجله Cognitive Neuroscience انتشار یافته است.

نتایج پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که مردانی که میزان بالایی از فلاونوئیدها را مصرف می‌کنند در معرض خطر پایینی از ابتلا به نوع تهاجمی سرطان پروستات قرار دارند. دکتر "سوزان. ای. استک" از دانشگاه کالیفرنیا می‌گوید که اضافه کردن غذاها و نوشیدنی‌های گیاهی، میوه، سبزیجات و چای به رژیم غذایی روزانه اثرات محافظتی مثبتی را علیه سرطان پروستات تهاجمی بر جای خواهد گذاشت. به‌منظور انجام این تحقیق، "استک" و همکارانش اطلاعات مربوط به 920 مرد آفریقایی- آمریکایی و 977 اروپایی- آمریکایی مبتلا به سرطان را مورد بررسی قرار دادند. تمامی شرکت‌کنندگان پرسش‌نامه‌هایی را در رابطه با میزان مصرف فلانوئید تکمیل کردند.
طی این پژوهش، محققان دریافتند مردانی که بیشترین میزان فلانوئید را مصرف کرده بودند 25 درصد کمتر از افرادی که پایین‌ترین میزان فلاونوئید را مصرف کرده بودند، به نوع تهاجمی سرطان پروستات مبتلا شده‌اند. پژوهشگران می‌گویند به‌منظور دستیابی به فواید فلاونوئیدها باید از انواع متنوع آن در غذاهای مختلف بهره برد. بر اساس این پژوهش، خطر ابتلا به سرطان پروستات مهاجم در افراد زیر 65 سال و سیگاری‌هایی که بالاترین میزان مصرف فلانوئیدها را مصرف کرده بودند، حتی بسیار پایین‌تر گزارش شد. طبق نتایج به دست آمده، میوه و آبمیوه مرکبات مانند پرتقال و گریپ فروت، چای، انگور، توت فرنگی، پیاز و سبزیجات پخته شده بیشترین مواد مصرفی برای شرکت‌کنندگان این پژوهش گزارش شد که همگی آنها تمام انواع فلاونوئیدها را نیز در برداشتند.
"استک" در پایان خاطرنشان کرده است که این پژوهش بر اهمیت مصرف غذاهای مبتنی بر گیاهان تاکید دارد و همچنین استفاده از غذاهای غنی از فلاونوئید می‌تواند برای افرادی نظیر سیگاری‌ها که در خطر بالایی از سرطان قرار دارند، مفید واقع شود. این پژوهش در یازدهمین همایش سالیانه انجمن آمریکایی تحقیقات سرطان، با عنوان "کنفرانس بین‌المللی مرزها برای تحقیقات پیشگیری از سرطان" مطرح شد.

یک کارشناس زبان بدن در پژوهش جدید خود مدعی شده که موقعیت خواب فرد می‌تواند اطلاعات زیادی را درباره شخصیت وی نمایان کند.  رابرت فیپس، چهار حالت خواب را مشخص کرده و اظهار کرده که شکل خواب جنینی که از طرفداران بیشتری در میان افراد نگران برخوردار بوده، رایجترین شکل خوابیدن است. بیش از نیمی از انسانها از این شکل خواب استفاده می کنند که در آن زانوی فرد به سمت بالا کشیده شده و سر به داخل بدن خم شده است. به گفته فیپس، هرچه میزان این جمع شدنگی بیشتر باشد، فرد به دنبال آسایش بیشتر است.
دومین نوع رایج، موقعیت خواب کتابی است که 28 درصد از آن استفاده می‌کنند. در این موقعیت، بدن فرد کشیده بوده و بازوها و پاها در کنار هم قرار دارند که به گفته فیپس نشانه لجبازی بوده و این افراد احتمالا پس از بیداری محکمتر از زمان خواب خواهند بود. 25 درصد از انسانها به خواب در موقعیت مشتاق یا آرزومند تمایل داشته که بازوها به سمت جلو کشیده شده‌اند و از نظر فیپس یا به دنبال یک رویا بوده یا یک رویا به دنبال آنها است. این افراد بدترین منتقدان خود هستند و همیشه انتظار بهترین نتایج را دارند. آنها با اشتیاق برای مقابله با چالشهای روز از خواب بیدار می‌شوند.
افرادی که از موقعیت افتاده به روی شکم برای خواب استفاده می‌کنند، 17 درصد را در میان کل به خود اختصاص داده و از احساس کنترل کمتری بر روی زندگی خود برخوردارند. از لحاظ فیزیکی این یکی از ناراحترین موقعیتها برای خواب به شمار می‌رود. فیپس برای این پژوهش از افراد خواست تا رایجترین موقعیت خواب خود را ثبت کنند. به گفته وی، یک خواب شب خوب می‌تواند فرد را برای روز بعد آماده کند و موقعیتهای خوب نیز شکل احساس فرد را در زمان بیداری تعیین خواهد کرد.