اگر چه درمان دارويي (به خصوص Levodopa) اصلي ترين درمان بيماري پاركينسون است، اما مي تواند داراي اثرات جانبي باشد، به طوري‌كه فرد نتواند به راحتي كارهاي خود را انجام دهد. جراحي به طور كلي در بيماران مبتلا به پاركينسون غير قابل درمان با دارو كه نشانه هاي بيماري آن ها با دارو كنترل نمي شود، انجام مي گيرد.
امروزه دانش پزشكي به ياري گسترش و پيشرفت فناوري هاي جديد، قادر به تشخيص و درمان بيماري هاي گوناگون بر پايه علوم الكترونيك، بيوشيمي و نيز فناوري نانو شده است. بي شك توليد حسگرهاي ريزساختار نقش بسزايي در اين موفقيت ها و پيشرفت ها داشته است. اين حسگرها با توجه به عمكرد و ساختارشان در طبقه‌بندي‌هاي مختلفي ارائه مي شوند. يكي از مهمترين گروه ها كه بر پايه مواد آلي يا ساختار هاي درون بدن انسان ساخته و توليد مي شوند " ريزتراشه هاي زيستي " نام دارند.اين دستگاه هاي كوچك توانايي سازگاري مناسب با محيط زنده و پويا دارند و قادر به دريافت و ارسال سيگنال و داده ها بدون آسيب رساندن به محيط زنده هستند. روند رو به تكامل ريز تراشه هاي زيستي از يك سو روند تشخيص و درمان بيماري ها را تسريع بخشيده است و از سوي ديگر ابعاد و اندازه هاي ظريف‌تر و مناسب تري را در اختيار متخصصان قرار داده است.
آناليزور پرتابل گازهاي خون دستگاهي است كه براي اندازه گيري فشار جزئي اكسيژن، دي اكسيد كربن، منوكسيد كربن و نيتروژن در خون استفاده مي شود. آناليزورهاي گازهاي خوني از زمان اختراع آن ها در سال 1957، پزشكي كلنيكي و مراقبت از بيمار را متحول كرده اند. در دهه 1960 اين دستگاه ها تقريبا به صورت جهاني مورد استفاده قرار گرفتند. تست گازهاي خون، مشخص مي‌كند كه آيا بيمار در خون خود به اندازه كافي اكسيژن دارد يا نه و آيا pH خون در حالت تعادل قرار دارد. اين تست ها pH خون، (2)pOميزان اكسيژن نامحلول در خون، (2pCOميزان دي‌اكسيدكربن حل نشده در خون) و پارامترهاي ديگر نظير اشباع 2O و 3HCO را تعيين مي كنند.
تنظيم كننده مغز براي درمان كردن افرادي كه داراي بيماري صرع، پاركينسون، افسردگي و غيره استفاده مي شود. همچنين اين روش براي درمان اختلالات حـــركـتـــي مـــانـنـــد لـــرزش اولـيـــه (essential tremor) و اخـتـــلال تـــوان عـضـــلات (dystonia) مورد تاييد قرار گرفته اند.
تنظيم كننده دستگاهي است كه درون مغز جاي مي گيرد و پيام هاي الكتريكي به بافت ارسال مي كند. پالس هاي الكتريكي از يك دستگاه كه به سينه وصل مي شود به مغز فرستاده مي شود. اين روش درمان تحريك عمقي مغز نام دارد. تحريك مغز ممكن است براي درمان يا پيشگيري باشد.
بيوسنسور ها در تشخيص هاي پزشكي و علوم آزمايشگاهي مورد استفاده قرار مي گيرند. در حال حاضر بيوسنسورهاي گلوكز از موفق ترين بيوسنسورهاي موجود در بازار هستند كه به اندازه‌گيري غلظت گلوكز خون مي پردازند. در پانكراس بيماران ديابتي به ميزان كافي انسولين توليد نمي‌شود. در اين گونه موارد براي تنظيم مصرف انسولين، سنجش مداوم ميزان گلوكز خون ضروري است. اين ابزار به بيماران مبتلا به ديابت كمك مي كند تا در طول روز به سنجش سطح گلوكز خون خود پرداخته و در زمان هاي مورد نياز انسولين تزريق كنند.
بيومتريك تكنولوژي نويني براي تشخيص خودكار هويت افراد است. در اين روش از ويژگي هاي منحصر به فردي از قبيل اثر انگشت، كف دست، امضاء، هندسه دست، سياهرگ مچ دست، صوت، چهره، عنبيه، شبكيه چشم و ... استفاده مي شود. همچنين بيومتريك راه حلي براي افزايش امنيت جوامع اطلاعاتي نسبت به امنيت حاصله از روش هاي تشخيص هويت جاري از قبيل كلمه عبور، شماره شناسايي شخصي و كارت هاي نوار مغناطيسي است. در اين مقاله به معرفي ساير روش هاي بيومتريك خواهيم پرداخت.
يكي از ابزار اصلي وكاربردي در زمينه پزشكي ، ابزارجراحي است. با توجه به اينكه هزينه هاي زيادي صرف خريد اين اقلام ميٍ‌شود،لذا كاهش استهلاك و افزايش عمر مفيد آن ها كه در نتيجه روش هاي صحيح و اصولي نگهداري و آماده سازي آن ها است،سبب صرفه جويي در هزينه هاي بيمارستاني مي شود.
به طور كلي براي ساخت وتوليد يك محصول باكيفيت بالا پيش نيازهايي وجود دارد كه شامل كيفيت بالاي مواد اوليه ،مراحل توليد معتبر و اصولي و در نهايت كنترل كيفي محصول و آزمايشات مربوطه است.همين‌طور جهت حفظ كيفيت ابزاربايد موارد زيررعايت شود: استفاده مناسب و صحيح ابزار جراحي، پردازش دقيق ،نگهداري مناسب وبازرسي هاي منظم . در ابتدا فرض كنيد كه بيمارستان يا مركز جراحي ،تعدادي ابزار جديد خريداري كرده است .به نظر شما انبارش و نگهداري ابزار مذكور چگونه بايد باشد؟ در ادامه به شرح مختصري از اين موضوع مي پردازيم.
جداسازي مواد مختلف از يكديگر در آزمايشگاه‌هاي شيمي و به ويژه بيوشيمي همواره يكي از دغدغه‌هاي مهم پژوهشگران بوده است. امروزه كروماتوگرافي به عنوان يكي از پر كاربردترين روش‌هاي جداسازي و تخليص مواد مورد نظر، از ميان اجزاي بي‌شمار يك نمونه شناخته شده است. فرايند كروماتوگرافي روشي است براي جداسازي اجزاي يك مخلوط، به وسيله پخش اين اجزا در بين فازهاي متحرك و ساكن، در طول زمان. عبارت كروماتوگرافي از دو واژه كروما، به معناي <رنگ> و گرافين به معني <نوشتن> گرفته شده است.
از مزاياي اين روش مي‌توان به كوتاهي زمان جداسازي و هزينه پايين اشاره كرد. همچنين، مقدار نمونه لازم براي جداسازي در اين فرايند، در مقايسه با ساير روش‌ها كمتر است. اين روش براي نخستين بار در سال 1903، توسط ميخائيل سوئت، به منظور جداسازي رنگدانه‌هاي گياهي درون يك ستون آهكي مورد استفاده قرار گرفت و در طول سال‌هاي 1937 تا 1972 پيشرفت چشمگيري داشت؛ به گونه‌اي كه توسعه روش‌هاي آن در سال 1954، جايزه نوبل را براي مارتين و سينگ به ارمغان آورد.
نشانگان تخمدان پلي‌سيستيک (PCOS) يک فرآيند پاتوفيزيولوژيک ساده نيست که بتوان با يک درمان، تمام تظاهرات آن را رفع کرد، بلکه به شکل‌هاي مختلفي زنان را درگير مي‌کند و پزشکان ناگزيرند نوع درمان را براي هر بيمار به‌طور جداگانه و بر اساس ويژگي‌هاي وي انتخاب کنند. در هنگام انتخاب يک رژيم درماني، بيماري‌هاي همراه (مانند عوامل خطر قلبي عروقي و بيماري اندوکرينولوژيک) و تمايل بيمار به بارداري را نيز بايد مد نظر قرار داد.
استفاده از دکسمدتوميدين به جاي ميدازولام در بيماران بد حال داروهاي آگونيست گاماآمينوبوتيريک‌اسيد، ازرايج‌ترين داروهاي سداتيو مورد استفاده در بيماران بستري در بخش ICU هستند، اما شواهد اوليه نشان مي‌دهند که آگونيست آلفا-دو دکسمدتوميدين (Dexmedetomidine)، مي‌تواند مزاياي ويژه‌اي داشته باشد. هدف مطالعه کنوني، مقايسه کارايي و ايمني سداسيون طولاني با دکسمدتوميدين در مقابل ميدازولام براي بيماران تحت ونتيلاسيون مکانيکي مي‌باشد. داروهاي اصلي براي سداسيون طولاني عبارت‌اند از بنزوديازپين‌ها و تا حد کمتري پروپوفول، ولي بنزوديازپين‌ها مي‌توانند موجب دليريوم شوند و با افزايش درازمدت مورتاليتي همراه هستند.
نشانگان روده تحريک‌پذير (IBS)، عارضه بسيار شايعي است که وضعيت جسمي، رواني، اجتماعي و اقتصادي زندگي مبتلايان را تحت‌تاثير قرار ميدهد. بر اساس تخمين‌هاي سازمان بهداشت جهاني، 7 تا 10 درصد از مردم جهان به اين بيماري مبتلايند. ابتلا به نشانگان روده تحريک‌پذير (IBS) در دهه‌هاي سوم و چهارم زندگي به حداکثر مي‌رسد. زنان 1/5 برابر مردان به IBS مبتلا مي‌شوند، اما به نظر مي‌رسد نژاد ارتباطي با ابتلا به اين بيماري ندارد.
IBS، بيماري مزمني است که در بيشتر موارد درمان علامتي دارد. به عبارتي ديگر، هر رژيم درماني علايم خاصي از اين بيماري را هدف قرار ميدهد، ولي در نهايت درمان کامل و هميشگي بيماري ممکن نيست. بنابراين انتظار از درمان‌هاي موجود براي IBS، بهبود علايم و ارتقاي کيفيت زندگي بيماران است.
هپاتيت، بيماري التهابي کبد است که اغلب به دليل عفونت با يکي از پنج ويروس هپاتيت E، D، C، B و A رخ ميدهد. هپاتيت‌هاي B و C از جمله دغدغه‌هاي جهاني هستند، زيرا در بيشتر موارد به بيماري مزمن کبدي و حتي مرگ مي‌انجامند. خوشبختانه تلاش‌هاي زيادي براي کنترل اين دو بيماري با تکيه بر افزايش سطح آگاهي همگاني و نيز واکسيناسيون انجام شده است. با اين وجود، هپاتيت ويروسي همچنان دغدغه‌اي در بخش سلامت و بهداشت جهاني است.
نشانگان تونل کارپال، عارضه‌اي است که در آن فشار در ناحيه تونل کارپال افزايش يافته و عملکرد عصب مدين در مچ دست تحت تاثير قرار مي‌گيرد. به علاوه، فشار وارده جريان خون عروق ريز اين ناحيه را هم مختل مي‌کند. اين فشار در اثر حرکات مچ دست و خم کردن انگشتان افزايش مي‌يابد. به دنبال تشديد علايم، فرد در ناحيه مچ دست احساس ناراحتي کرده و عملکرد اين عضو مختل مي‌شود.
به طور کلي دمانس عروقي (Vascular Dementia)، به آن دسته از نقائص حافظه و قابليت‌هاي شناختي اطلاق مي‌شود که علت آن بيماري عروق است. امروزه دمانس عروقي به عنوان دومين علت شايع اختلال شناختي مطرح است. در مقام اول، بيماري آلزايمر قرار دارد. متاسفانه با وجود شيوع بالاي اين عارضه، يافته‌هاي بسيار اندکي در مورد علل بيولوژيک و شيميايي آن در دسترس است و هيچ يافته پاتولوژيک اختصاصي براي تشخيص قطعي آن وجود ندارد. تخمين زده شده که 6 تا 10 درصد از افراد بالاي 65 سال جوامع مبتلا به دمانس هستند و اين ميزان به طور مستقيم با افزايش سن رو به رشد است.
به طور کلي چهار پاتولوژي کلي براي تشريح دمانس عروقي مطرح است: انفارکت‌هاي شريان‌هاي بزرگ و کوچک، انفارکت‌هاي راجعه و کاهش پرفيوژن. مطالعات نشان داده‌اند که انفارکت‌هاي شريان‌هاي بزرگ عامل بيشتر موارد دمانس پس از حملات مغزي هستند. به علاوه ارتباط بسيار نزديکي ميان سن بيمار، سطح پايين تحصيلات و بروز دمانس پس از حملات مغزي تعريف شده است. همراهي دمانس پس از حمله مغزي و ريسک‌فاکتورهاي عروقي نظير فشارخون بالا، ديابت، هيپرليپيدمي و استعمال دخانيات نيز به اثبات رسيده است.
طي 10 سال گذشته شيوع اختلال کم‌توجهي و بيش‌فعالي به ميزان قابل‌توجهي افزايش يافته است. بيشترين تعداد مبتلايان به اين اختلال را کودکان پنج تا دوازده سال تشکيل مي‌دهند. در حدود 60 تا 80 درصد از اين کودکان طي نوجواني اختلال عملکرد خواهند داشت و 50 درصد از آنان حتي در بزرگسالي نيز علايم اين اختلال را نشان مي‌دهند.
عملکرد اجتماعي، شغلي و تحصيلي مبتلايان به اختلال کم‌توجهي و بيش‌فعالي معمولا دچار آسيب است. به طور معمول با گذشت زمان در کودکان مبتلا علايم بيش‌فعالي و پرتحرکي برطرف مي‌شود، اما فقدان توجه و تمرکز همچنان باقي مي‌ماند. به علاوه، اين اختلال معمولا با ساير بيماري‌ها نظير اضطراب، اختلالات خلقي و مشکلات يادگيري همراه است. برنامه درماني براي هر بيمار مبتلا به اختلال کم‌توجهي و بيش‌فعالي بايد با توجه به وضعيت او به طور اختصاصي تعيين شود. درمان‌هاي دارويي و غيردارويي، هر دو براي درمان اختلال کم‌توجهي و بيش‌فعالي توصيه مي‌شوند.
مننژيت که به التهاب مغز و لايه‌هاي پوشاننده طناب نخاعي (مننژ) اطلاق مي‌شود، معمولا ناشي از عفونت با ميکروارگانيسم‌ها يا وجود ساير عوامل تحريک کننده در مايع مغزي- نخاعي است. مننژيت مزمن به التهاب اين دستگاه در شرايطي گفته مي‌شود که بيش از چهار هفته پايدار باقي بماند، در حالي که مننژيت حاد کمتر از چهار هفته طول مي‌کشد. در حدود 10 درصد از بيماراني که تشخيص مننژيت براي آنها داده مي‌شود، به نوع مزمن آن مبتلا مي‌شوند.
در برخي از مبتلايان به نوع مزمن مننژيت، شروع درمان و مراقبت‌هاي پزشکي پيش از گذشت چهار هفته از شروع بيماري ضروري است. بنابراين بايد اين گروه بيماران از آنهايي که در حال گذراندن دوره نقاهت پس از ابتلا به مننژيت حاد يا مننژيت راجعه هستند، افتراق داده شوند.
آسيب مغزي ناشي از ضربه، در نتيجه شدت اصابت کردن ضربه يا ضربه نفوذکننده به درون سر رخ ميدهد. در نتيجه چنين آسيبي، عملکرد مغز مختل مي‌شود. براساس نتايج مطالعات سازمان پيشگيري از بيماري‌ها، شايع‌ترين علل آسيب مغزي ناشي از ضربه را مي‌توان به ترتيب چنين ذکر کرد: سقوط (28 درصد)، تصادفات رانندگي (20درصد)، برخورد فرد با مانع (19درصد) و ضرب و شتم (11درصد).
در ميان انواع مختلف آسيب مغزي ناشي از ضربه، آسيب‌هاي غيرنافذ بيشتر از ساير انواع گزارش مي‌شوند که اغلب حاصل تصادفات رانندگي هستند. آسيب مغزي ناشي از ضربه را مي‌توان به دو نوع اوليه و ثانويه نيز طبقه‌بندي نمود. آسيب اوليه در همان زمان حادثه رخ ميدهد و ناشي از تخريب مستقيم بافت عصبي است. آسيب ثانويه، در مرحله ابتدايي ديده نمي‌شود. چنين آسيبي حاصل پاسخ طبيعي و فيزيولوژيک به آسيب اوليه است. هيپوکسي بافتي که در عرض چند ساعت تا ماه‌ها پس از آسيب اوليه رخ ميدهد، در اين گروه قرار دارد.
آخرين دستورالعمل کالج متخصصان قفسه ريه آمريکا (ACCP)براي درمان آنتي‌ترومبوآمبوليک در بيماراني که دچار سکته مغزي شده‌اند، توصيه مي‌کند که اگر سکته از نوع غيرکارديوآمبوليک بوده يا در اثر حمله ايسکميک گذرا رخ داده، يک داروي ضدپلاکت مثلا آسپيرين به تنهايي يا کلوپيدوگرل به تنهايي يا ترکيب پيوسته رهش ديپيريدامول و آسپيرين را براي بيمار تجويز کنيد. لازم به ذکر است که مهمترين هدف درماني در بيماراني که سکته مغزي را تجربه کرده‌اند، پيشگيري از حمله مجدد و عوارض متعاقب آن نظير مشکلات قلبي‌عروقي کشنده و غيرکشنده است. در اين مقاله درمان‌هاي آنتي‌پلاکت و اهميت پيشگيري از سکته مغزي مجدد در بيماراني که حمله غيرقلبي‌عروقي را تجربه کرده‌اند، مطرح مي‌شود.
عفونت باکتريال پوست و بافت نرم، به طور کلي به هجوم انواع مختلف باکتري‌ها به لايه‌هاي مختلف پوست - اپيدرم، درم و بافت‌هاي زيرجلدي- اطلاق مي‌شود. عفونت ممکن است به شکل موضعي مانند آبسه پوستي بروز کند که شامل تجمع چرک در منطقه‌اي از پوست است. اين ناحيه به شدت قرمز و متورم مي‌شود. عفونت ممکن است به شکل منتشر باشد، نظير سلوليت يا اريسيپلاس. در نوع ديگر تقسيم‌بندي، عفونت‌هاي پوست و بافت نرم که شيوع نسبتا زيادي دارند، به انواع سطحي، متوسط، عميق و شديد طبقه‌بندي مي‌شوند.در بيشتر موارد عفونت‌هاي پوست و بافت نرم، ساده و خفيف هستند و بيمار با درمان آنتي‌بيوتيکي خوراکي و بدون نياز به بستري درمان مي‌شود، اما در حدود 10 درصد از موارد به دليل عفونت‌هاي پيچيده پوست و بافت نرم، نيازمند بستري بيمارستاني هستند.
بر اساس گزارش انستيتو ملي سرطان آمريکا، بدخيمي پروستات در مردان دومين سرطان از نظر ميزان شيوع و سومين آنها از نظر خطر وقوع مرگ‌هاي ناشي از سرطان است. ساليانه از هر 3 مردي كه با تشخيص سرطان مطب پزشک خود را ترک مي‌کنند، يکي به سرطان پروستات مبتلاست. محققان پيش‌بيني کرده‌اند که 16 درصد از مردان متولد شده در خلال سال‌هاي 2004 تا 2006 ميلادي در طول زندگي‌شان به سرطان پروستات مبتلا خواهند شد و 8 درصد از آنها بين 50 تا 70 سالگي با اين مشکل روبه‌رو مي‌شوند...
در دو دهه اخير، به دنبال شيوع روبه افزايش چاقي ميان کودکان، فشارخون بالا به يکي از بيماري‌هاي مهم اين گروه سني تبديل شده است. در کودکان چاق رابطه‌اي مستقيم ميان وزن و فشارخون سيستوليک مشاهده مي‌شود. براساس مطالعات اپيدميولوژيکي که نتايج آن به تازگي منتشر شده، علاوه بر کودکان، نوجوانان نيز با شيوع 5 درصد به فشارخون بالا مبتلا هستند.
فشارخون بالا ممکن است ثانويه به بيماري ديگري بروز کند يا به شکل فشارخون اوليه (فشارخون بالا با علت نامشخص) باشد. فشارخون ثانويه که در مقايسه با فشارخون اوليه شيوع بيشتري در کودکان دارد، در اغلب موارد به دنبال بيماري‌هاي کليوي، کوآرکتاسيون آئورت يا بيماري‌هاي آندوکرين بروز مي‌کند. در اغلب مبتلايان به فشارخون اوليه، سابقه خانوادگي فشارخون بالا يا بيماري قلبي‌عروقي گزارش شده است. امروزه چنين نتيجه‌گيري مي‌شود که مبتلايان به فشارخون اوليه اغلب چاق هستند و شيوع فشارخون بالا در آنها با افزايش شاخص وزن به قد افزايش مي‌يابد.
يکي از اين مشکلات، نفخ شکمي ناشي از تجمع گاز در روده‌هاست. هرچند که اغلب اين بيماران نفخ را به احساس ناخوشي و دردشکمي ربط مي‌دهند، دلايل مختلفي براي اين عارضه مطرح است. شيوع نفخ و گاز روده‌اي در جوامع نامشخص است و بررسي آماري قابل استنادي براي نتيجه‌گيري در اين زمينه موجود نيست، اما باد شکم و نفخ (تجمع هوا يا گازهاي ديگر در شکم يا روده‌ها) از جمله شايع‌ترين دلايل مراجعه بيماران به مراکز درماني محسوب مي‌شود.
آنجا که سخن از سوخت‌وساز بدن به ميان مي‌آيد، شکي باقي نمي‌ماند که غده تيروييد و هورمون‌هاي آن بر عملکرد تمامي سلول‌هاي بدن اثر‌گذاري انکارناپذيري دارند. کم‌کاري غده تيروييد با علايم باليني غيراختصاصي مانند خشکي پوست و در نهايت با پايين بودن سطح سرمي هورمون‌هاي تيروييدي تشخيص داده مي‌شود و درمان آن شامل برطرف کردن علت کم‌کاري و تجويز تيروکسين است. هرچند که تشخيص آن در بيماران جوان کار دشواري نيست، در سالمندان نياز به دقت بيشتري دارد؛ چرا که با علايم غيرمعمول تظاهر مي‌کند...
تشنج يک تخليه عصبي غيرطبيعي، خفيف و پاروکسيمال در مغز است. حدود 10 درصد از افراد جوامع حداقل يک‌بار در طول عمر خود دچار تشنج مي‌شوند. اما صرع که در تعريف به آن «تشنج‌هاي راجعه» گفته مي‌شود، تقريبا يک درصد جمعيت را گرفتار کرده است. بيشتر موارد تازه تشخيص داده شده صرع با شروع دارودرماني، ديگر تشنجي را نخواهند داشت، اما 30 درصد از آنها با وجود مصرف داروهاي مختلف ضدصرع باز هم دچار تشنج مي‌شوند. براي اين افراد تشخيص صرع راجعه در نظر گرفته مي‌شود. مطالعات نشان داده‌اند در بيماراني که به درمان با اولين داروي ضدصرع خود پاسخ درماني نمي‌دهند، احتمال عود تشنج‌ها در طول درمان با ساير داروهاي ضدصرع نيز بيشتر است.
در طول چند سال اخير، شمار مبتلايان به عفونت‌هاي قارچي مهاجم به ميزان قابل‌توجهي افزايش يافته است. در واقع گونه‌هاي مختلف کانديدا، شايع‌ترين علت عفونت بيمارستاني خون در کشور آمريکا محسوب مي‌شود. ساير عفونت‌هاي قارچي نظير آسپرژيلوس SPP، زيگوميست و فوزاريوم نيز شيوع زيادي در ميان عفونت‌هاي مهاجم يافته‌اند.
دلايل متعددي براي اين افزايش شيوع مطرح شده که استفاده بي‌رويه از آنتي‌بيوتيک‌هاي وسيع‌الطيف از آن جمله است. به علاوه بيماران دچار سوختگي و نوتروپني يا آنها که به تغذيه وريدي نيازمندند، دريافت‌کنندگان کليه پيوندي، دريافت‌کنندگان داروهاي تضعيف‌کننده سيستم ايمني و داروهاي شيمي‌درماني نيز مستعد عفونت‌هاي قارچي هستند. براي ساليان متمادي، تنها داروي ضدقارچ موجود در بازار آمفوتريسين B و آزول‌ها بودند، اما خوشبختانه طي دهه گذشته داروهاي ضدقارچ جديدي با مکانيسم اثر مطلوب‌تر، طيف اثر وسيع‌تر و عوارض ناخواسته کمتر وارد بازار شده‌اند.
بيماري‌هاي مزمن کليه در کشورهايي نظير ايالات متحده به سرعت در حال رشد هستند. در سال 2000 ميلادي حدود 400 هزار بيمار در اين کشور مورد پيوند کليه يا دياليز قرار گرفته‌اند. گمان مي‌رود که اين رقم تا سال 2030 ميلادي به 2 ميليون نفر برسد.
پوکي استخوان مشکل ديگري است که در افراد بالاي 50 سال شيوعي برابر با 6 درصد در مردان و 2/7 درصد در زنان دارد. در آن گروه از مبتلايان به پوکي استخوان که از بيماري‌هاي کليوي نيز رنج مي‌برند، بي‌فسفونات‌ها - که دفع کليوي دارند- باعث مسموميت کليوي مي‌شوند. گزارش‌هاي متعددي از مسموميت کليوي حاد متعاقب درمان با بي‌فسفونات‌ها به ثبت رسيده‌اند. تاکنون 7 بي‌فسفونات از سوي سازمان غذا و داروي آمريکا مورد تاييد قرار گرفته است. مطالعات گسترده ديگري نيز براي يافتن مناسب‌ترين بي‌فسفونات در بيماران با مشکلات مزمن کليه يا بيماراني که تحت عمل پيوند قرار گرفته‌اند، در دست انجامند.
سرطان تخمدان بر خلاف انتظار يکي از شايع‌ترين بدخيمي‌هاست؛ هرچند که به ندرت در محافل علمي به عنوان يکي از شايع‌ترين‌ها مطرح شده است. در طول تاريخ پزشکي، سرطان تخمدان، سرطان خاموش لقب گرفته، زيرا اغلب بيماران در مراحل پيشرفته بيماري شناخته مي‌شوند. شانس بقاي بيمار به تشخيص زودرس سرطان تخمدان بستگي دارد. در صورتي که سرطان تخمدان در مراحل اوليه تشخيص داده شود، با جراحي و شيمي‌درماني قابل درمان است. در موارد پيشرفته بيماري نيز شيمي‌درماني براي فرد بيمار شروع مي‌شود، اما متاسفانه در بسياري از آنها درمان امکان‌ناپذير است. بنابراين از آنجا که درمان سرطان تخمدان در مراحل پيشرفته بيماري با مرگ و مير بالاي بيماران همراه است، تشخيص زودهنگام و در نتيجه شروع هرچه سريع‌تر درمان اهميت زيادي دارد.
آسم کنترل نشده، عامل بيش از 8/1 ميليون مراجعه به بخش‌هاي اورژانس و تقريبا 500 هزار مورد بستري بيمارستاني در ايالات متحده در سال 2004 ميلادي بوده است. به علاوه در سال 2006 ميلادي، تعداد مراجعه‌ها به مطب پزشکان يا مراجعه‌ها سرپايي به بيمارستان‌ها و نيز بخش‌هاي اورژانس که متعاقب آن تشخيص اوليه آسم مطرح شده، 3/13 ميليون بوده است. طي هفت سال گذشته، سه دارو براي درمان نگهدارنده آسم مورد تاييد قرار گرفته و وارد بازار شده‌اند: سيکلزونايد، بودزونايد/فورموترول و اماليزوماب. در اين مقاله اثربخشي، تحمل دارويي، عوارض و سهوات مصرف اين سه دارو بررسي مي‌شود.
آپنه نوزادان نارس به طور معمول در نوزادان با سن بارداري کمتر از 37 هفته رخ ميدهد و با دورههاي زودگذر قطع تنفس براي مدت 20 ثانيه يا کوتاه‌تر، همراه با برادي‌کاردي يا سيانوز شناخته مي‌شود. آپنه ممکن است به دليل سپسيس، اختلال‌هاي متابوليک و مشکلات دستگاه عصبي مرکزي باشد. آپنه به سه نوع «آپنه با منشا مرکزي»، «آپنه انسدادي» و «آپنه ترکيبي» طبقه‌بندي مي‌شود. تنفس دوره‌اي، يک الگوي تنفسي طبيعي در خلال خواب است که اغلب با آپنه اشتباه گرفته مي‌شود. آپنه مرکزي، ناشي از نارسايي بخش تنظيم تنفس دستگاه عصبي مرکزي است. اين مرکز نقش حياتي را در شروع تنفس دارد. متعاقب نارس بودن و بي‌کفايتي مسير عصبي مربوط به تنفس، آپنه نوزادان نارس ايجاد مي‌شود. آپنه انسدادي، ناشي از کلاپس مسير هوايي در حلق است که به مشکلات مکانيکي تنفس و نيز برادي‌کاردي مي‌انجامد.
برگزار کننده: بنیاد قلب فارس بیمارستان کوثر
زمان برگزاری: ۵ الی ۸ اردیبهشت ۱۳۹۱
مکان برگزاری: سالن همایش های بیمارستان کوثر- شیراز
برگزار کنندگان: گروه ارتوپدی و مرکز تحقیقات استخوان و مفاصل دانشگاه علوم پزشکی شیراز جهاد دانشگاهی استان فارس و پژوهشگاه رویان
زمان برگزاری: ۲۶ الی ۲۷ خرداد ۱۳۹۰
مکان برگزاری: سالن همایش های سینا و صدرا- شیراز
اختلال دوقطبي که به آن اختلال سرخوشي-افسردگي نيز اطلاق مي‌شود، نوعي عملکرد نامناسب مغزي است که با تغيير شديد در خلق‌و‌خو همراه است. اين اختلال به افت عملکرد روزانه فرد در زندگي‌اش منتهي مي‌شود. تخمين زده شده که يک درصد از کل جمعيت هر جامعه در طول زندگي خود دچار اين عارضه مي‌شوند. اختلال دوقطبي يک بيماري مزمن فرض مي‌شود که با درصد بالاي مرگومير همراه است. اقدام به خودکشي در مبتلايان حدود 10 درصد است.
داروي مناسب براي درمان اختلال دوقطبي براساس سوابق بيمار و علايمي که وجود دارند، انتخاب مي‌شود. امروزه از آنجا که شمار داروهاي تجويزي در بيماران با اختلال دوقطبي افزايش قابل‌توجهي يافته، دستورالعمل‌هاي درماني متنوعي (براساس مطالعه‌هاي انجام‌شده روي هر کدام از اين داروهاي جديد) براي مديريت درمان اين اختلال ارايه شده است.
التهاب گوش مياني (اوتيت‌مديا)، بيماري شايعي است که نوزادان و کودکان طي سال‌هاي اوليه زندگي به دفعات دچار آن مي‌شوند. اوتيت‌مدياي حاد، يکي از شايع‌ترين بيماري‌هاي دوران کودکي است و پس از عفونت‌هاي دستگاه تنفسي فوقاني در جايگاه دوم قرار دارد. غلبه بر علايم بيماري و کاهش دفعات عود، اهداف اصلي درمان اوتيت‌مدياي حاد هستند. تجويز ضددردها و آنتي‌بيوتيک‌هاي خوراکي يا موضعي نيز اصول درمان هستند. هرچند که هنوز هم اوتيت‌مدياي حاد شايع‌ترين عفونت دوران کودکي است که براي درمان آن داروهاي آنتي‌بيوتيکي تجويز مي‌شود، اخيرا به کار بردن اين داروها در کودکان مبتلا به اوتيت‌مدياي حاد بدون عارضه در زمان تشخيص، با توجه به وقوع وسيع مقاومت‌هاي آنتي‌بيوتيکي مورد ترديد قرار گرفته است.
بيماري التهابي روده (IBD)، به التهاب مزمن مناطقي از لوله گوارش گفته مي‌شود و شامل دو بيماري مجزا و در عين حال مشابه کوليت اولسراتيو و کرون است. کوليت اولسراتيو به طور اوليه رکتوم، کولون نزولي يا تمام طول روده بزرگ را درگير مي‌کند و با التهاب منتشر لايه‌هاي سطحي موکوزال تشخيص داده مي‌شود. در مقايسه با کوليت اولسراتيو، کرون ممکن است هر ناحيه‌اي از لوله گوارش، از دهان تا مقعد را درگير کند، اما به طور اوليه به کولون (با يا بدون بيماري روده کوچک) محدود است. نشانگان روده تحريک‌پذير (IBS)، بيماري شايعي است که زندگي فردي، رواني، اجتماعي و اقتصادي مبتلايان را تحت تاثير قرار ميدهد. اغلب مبتلايان به نشانگان روده تحريک‌پذير با درد گذراي شکمي، نفخ، اسهال يا يبوست (نشانگان روده تحريک‌پذير همراه با اسهال يا همراه با يبوست) و تناوب غيرطبيعي دفع مدفوع تشخيص داده مي‌شوند.
نشانگان کوشينگ شامل مجموعه علايمي است که به خصوص با توليد بيش از حد کورتيزول شناخته مي‌شود. نشانگان کوشينگ يک بيماري نادر ولي بسيار جدي است و مي‌تواند کشنده باشد. دلايل شناخته شده متعددي براي ابتلا به نشانگان کوشينگ مطرح هستند. به هرحال درمان شامل جراحي، پرتودرماني يا دارودرماني بر اساس وضعيت بيمار است.
نشانگان کوشينگ با نام «هاروي ويليام کوشينگ»، جراح مغز و اعصاب آمريکايي که تحقيقات زيادي روي غده هيپوفيز انجام داده، شناخته مي‌شود. کوشينگ ناشي از مصرف دارو، شايع‌ترين علت شناخته شده اين بيماري است. نشانگان کوشينگ در مبتلايان به بيماري چاقي و نيز ديابت تيپ دو شيوع بيشتري دارد. در بيماران مبتلا به فشارخون و نيز آنان که گلوکز خون‌شان به خوبي کنترل نمي‌شود، شيوع نشانگان کوشينگ 2 تا 5 درصد بيشتر از ساير افراد جامعه است.
نارسايي قلبي عارضه‌اي است که ساليانه تنها در کشور آمريکا 7/6 ميليون نفر را مبتلا مي‌کند. بر اساس تعاريف کالج کارديولوژي آمريکا (ACC) و انجمن قلب آمريکا (AHA)، نارسايي مزمن قلبي يک نشانگان باليني است که نتيجه اختلال عملکرد قلبي و ناتواني بطن‌ها در پر شدن از خون و تخليه مطلوب خون است. نارسايي حاد قلب به شروع سريع علايم و نشانگاني گفته مي‌شود که حاصل عملکرد غيرطبيعي قلبي هستند. چگونگي درمان نارسايي حاد قلبي به دليل در دست نداشتن مطالعات باليني کافي و نبودن دستورالعمل‌هاي قابل قبول در مقايسه با آنچه براي انفارکت حاد ميوکارد و نارسايي مزمن قلبي موجود است، جاي بحث دارد. در اين مقاله، دستورالعمل‌هاي مختلف موجود براي درمان نارسايي حاد قلبي مطرح مي‌شوند.
با افزايش روزافزون شمار کودکان چاق در دنيا، فشارخون به عارضه‌اي جدي در اين گروه سني تبديل شده، به ويژه طي دو دهه اخير، رشد بي‌سابقه‌اي را در شيوع چاقي کودکان شاهد بوده‌ايم. در سال 2004 ميلادي، بنابر تعاريف موجود 20 درصد از کودکان 6 تا 11 سال، چاق بوده‌اند و بيش از 30 درصد از آنان اضافه وزن را تجربه کرده‌اند. فشارخون ممکن است ثانويه به بيماري‌هاي ديگري ايجاد شود يا ممکن است اوليه باشد. فشارخون ثانويه که در اطفال شايع‌تر است، مي‌تواند به عللي نظير بيماري‌هاي کليوي، کوآرکتاسيون آئورت يا بيماري‌هاي آندوکرين عارض شود. فشارخون اوليه معمولا با سابقه خانوادگي فشارخون بالا يا بيماري‌هاي قلبي‌عروقي همراه است. ثابت شده که شيوع فشارخون اوليه با افزايش وزن بيشتر مي‌شود.
ميکروسيتوز معمولا يک يافته اتفاقي است که در افراد بي‌علامتي که شمارش کامل سلول‌هاي خون (CBC) به دلايل ديگر برايشان انجام شده، يافت مي‌شود.اين مشکل به صورت حجم متوسط گويچه‌اي (MCV) کمتر از 80 ميکرومتر مربع (80 فمتوليتر) در بزرگسالان تعريف مي‌شود. شايع‌ترين علل ميکروسيتوز، کم‌خوني فقر آهن و خصلت تالاسمي هستند. ساير تشخيص‌هايي که بايد مد نظر قرار داد، عبارتند از: کم‌خوني بيماري مزمن، مسموميت سرب و کم‌خوني سيدروبلاستيک. اندازه‌گيري فريتين سرم، نخستين بررسي آزمايشگاهي است که براي ارزيابي ميکروسيتوز توصيه مي‌شود. پايين بودن فريتين مطرح‌کننده کم‌خوني فقر آهن است. هنگامي که تشخيص احتمالي کم‌خوني فقر آهن براي بيمار گذاشته شد، منشا زمينه‌اي اين کمبود بايد مشخص شود. در بزرگسالان بايد فرض را بر اين گذاشت که کم‌خوني فقر آهن بر اثر از دست دادن خون ايجاد شده که شايع‌ترين منشا آن خونريزي از دستگاه گوارش است. احتمال بدخيمي‌هاي گوارشي را در چنين شرايطي بايد مد نظر قرار داد. اگر سطح فريتين سرم در بررسي اوليه پايين نباشد، ارزيابي‌هاي بيشتر شامل اين موارد بايد صورت گيرد: ظرفيت تام اتصال آهن (TIBC)، سطح اشباع ترانسفرين، سطح آهن سرم و احتمالا الکتروفورز هموگلوبين. کم‌خوني بيماري مزمن در شرايطي مطرح مي‌شود که سطح آهن سرم پايين و TIBC هم پايين باشد. بيماران مبتلا به بتا تالاسمي مينور معمولا سطوح بالاي هموگلوبين A2 را نشان مي‌دهند.
بيماري ارتفاع 85 -25 از مسافران به ارتفاعات بالا را بسته به ميزان صعود، ارتفاع محل سکونت، آسيب‌پذيري فردي و ساير عوامل خطرساز گرفتار مي‌سازد. کوه‌گرفتگي حاد(1)، شايع‌ترين تظاهر بيماري ارتفاع است و به صورت تيپيک در عرض 12-6 ساعت پس از ارتفاع گرفتن، منجر به سردرد و بي‌حالي مي‌شود. اين وضعيت ممکن است دربرخي از افراد به سمت ادم مغزي ناشي از ارتفاع بالا(2)پيشرفت کند. علامت آغاز اين وضعيت، تشديد علايم کوه‌گرفتگي حاد، پيشرفت به آتاکسي و درنهايت، کما و مرگ در صورت عدم درمان است. ادم ريوي ناشي از ارتفاع بالا شايع نيست ولي شايع‌ترين علت مرگ ناشي از بيماري ارتفاع محسوب مي‌شود. اين بيماري ممکن است در افرادي که از ساير جهات سالم هستند، رخ دهد و به سرعت به سمت سرفه، تنگي نفس و خلط کف‌آلود پيشرفت کند. صعود آهسته، مهمترين اقدام براي پيشگيري از شروع بيماري ارتفاع است. در صورتي که انجام اين کار ممکن نباشد يا علايم علي‌رغم صعود آهسته رخ دهند، مي‌توان از استازولاميد يا دگزامتازون براي پيشگيري يا درمان کوه‌گرفتگي حاد استفاده کرد. پايين آمدن از کوه براي تمام افراد دچار ادم مغزي يا ريوي ناشي از ارتفاع بالا، الزامي است. مبتلايان به بيماري ريوي يا کرونري پايدار ممکن است بتوانند به ارتفاعات بالا سفر کنند ولي در معرض خطر تشديد اين بيماري‌ها هستند. استفاده از درمان دارويي براي اين بيماران، منطقي به نظر مي‌رسد.
بيماري‌هاي پوستي تهديدکننده حيات شامل تب لکه‌دار کوه‌هاي راکي، فاشئيت نکروزان، نکروليز توکسيک اپيدرم(TEN) و سندرم استيونزـجانسون هستند. تب لکه‌دار کوه‌هاي راکي شايع‌ترين بيماري ريکتزيايي در ايالات‌متحده است و ميزان مرگومير کلي آن به 10ـ 5 مي‌رسد. علايم کلاسيک اين بيماري شامل تب، سردرد و راش در بيمار داراي سابقه گزش يا مواجهه با کنه است. داکسي‌سيکلين درمان خط اول اين بيماري محسوب مي‌شود. فاشئيت نکروزان، عفونت به سرعت پيشرونده فاشياهاي عمقي همراه با نکروز بافت‌هاي زير جلدي است. اين بيماري معمولا به دنبال جراحي يا تروما ايجاد مي‌شود. بيماران دچار اريتم و دردي هستند که با ميزان يافته‌هاي باليني مطابقت ندارد. دبريدمان جراحي فوري و درمان با آنتي‌بيوتيک‌ها ضروري است. سندرم استيونزـجانسون و نکروليز توکسيک اپيدرم، واکنش‌هاي بيش‌حساسيتي پوستي حاد به شمار مي روند. مشخصه سندرم استيونزـجانسون ضايعات هدف شکل با پورپوراي تيره مرکزي يا يک تاول مرکزي است. نکروليز توکسيک اپيدرم، واکنشي شديد‌تر، همراه با نکروز تمام ضخامت اپيدرم و ورقه‌ورقه شدن پوست است. بيشتر موارد سندرم استيونزـجانسون و نکروليز توکسيک اپيدرم ناشي از مصرف داروها هستند. داروي مسبب بايد بلافاصله قطع شود و بيمار براي دريافت مراقبت‌هاي حمايتي در بيمارستان بستري گردد.
آنفلوآنزا يک بيماري ويروسي مسري است که از راه هوا منتقل مي‌شود و مشخصه آن شروع ناگهاني علايم است. تب، درد عضلاني، سردرد، رينيت، گلودرد و سرفه از جمله علايمي هستند که به طور شايع گزارش شده‌اند. تشخيص اين بيماري بايد باليني باشد و تصميم‌گيري براي شروع درمان ضدويروسي نبايد تا تاييد آزمايشگاهي آنفلوآنزا به تاخير افتد. انتظار مي‌رود ويروس آنفلوآنزاي A (H1N1) مسئوول جهان‌گيري سال 2009 طي فصل 2011ـ 2010 به چرخش خود ادامه دهد ولي مشخص نيست اين ويروس جايگزين زيرگونه‌هاي آنفلوآنزاي A فصلي مي‌شود که از سال 1977 درحال چرخش بوده‌اند يا در کنار آنها چرخش خود را ادامه ميدهد. ويروس H1N1 سال 2009 به شدت به آدامانتان‌ها مقاوم است ولي نسبت به مهارکننده‌هاي نورآمينيداز نظير اسلتاميوير حساس است. مهارکننده‌هاي نورآمينيداز در کاهش علايم مرتبط با آنفلوآنزا در بيماراني که خطر بروز عوارض درآن‌ها اندک است، اثربخشي ناچيزي دارند. در بيماراني که همانند زنان باردار خطر بروز عوارض در آنها بالا است بايد درمان با داروهاي ضد ويروسي ترجيحا طي 48 ساعت از شروع علايم شروع شود. پزشکان در هنگام درمان بيماران دچار آنفلوآنزا يا علايم شبه آنفلوآنزا بايد از راهکارهاي سازمان جهاني بهداشت و مراکز پيشگيري و کنترل بيماري‌ها پيروي کنند.
استئوپروز مشکلي شايع در مردان است که غالبا ناديده گرفته مي‌شود. اگرچه خطر شکستگي لگن در طول حيات در مردان کمتر از زنان است، احتمال مرگ مردان بعد از شکستگي لگن دو برابر زنان خواهد بود. نمره T برابر با 5/2ـ يا کمتر در اندازه‌گيري تراکم معدني استخوان نشان‌دهنده استئوپروز است. کالج پزشکان آمريکا شروع دوره‌اي بررسي خطر استئوپروز را در مردان قبل از سن 65 سال و انجام جذب‌سنجي اشعه X با انرژي دوگانه(DEXA) را براي مرداني که در معرض خطر بالاي استئوپروز هستند و کانديد درمان دارويي به شمار مي‌روند، توصيه مي‌کند. کليه مرداني که استئوپروز در آنها تشخيص داده شده است بايد از نظر علل ثانويه از دست رفتن استخوان بررسي شوند. تصميم‌گيري در مورد درمان استئوپروز بايد بر اساس ارزيابي باليني، بررسي تشخيصي، ارزيابي‌هاي خطر شکستگي و سنجش تراکم معدني استخوان باشد. درمان دارويي براي مردان دچار استئوپروز و مردان پرخطر داراي توده استخواني اندک (استئوپني) و نمره T برابر با 1ـ تا 5/2ـ توصيه مي‌شود. بيس‌فسفونات‌ها داروهاي خط اول براي درمان استئوپروز در مردان به شمار مي‌روند.
سال‌ها هيچ راهکاري براي ارزيابي بيماران دچار درد مزمن گردن وجود نداشت. البته در 15 سال گذشته، انجام پژوهش‌هاي بسيار، به ارايه توصيه‌هايي در مورد اختلالات ناشي از آسيب شلاقي (whiplash) منجر گشته است.
در اين مقاله معيارهاي تناسب کالج راديولوژي آمريکا براي درد مزمن گردن به صورت خلاصه ذکر شده است. تصويربرداري نقش مهمي در ارزيابي بيماران دچار درد مزمن گردن بازي مي‌کند. براي تمام بيماران دچار درد مزمن گردن با يا بدون سابقه تروما، 5 نماي راديوگرافيک (قدامي- خلفي، نيمرخ، دهان باز و مايل دو طرف) توصيه مي‌شود. در بيماران دچار نشانه‌ها يا علايم نورولوژيک مزمن، بدون توجه به يافته‌هاي راديوگرافي، بايد MRI انجام گيرد. در مورد نقش MRI در ارزيابي اختلالات ليگاماني و مامبراني در افراد دچار اختلالات ناشي از آسيب‌هاي شلاقي، اختلاف نظر وجود دارد. در صورت کنتراانديکه بودن CT،MRI ميلوگرافي توصيه مي‌شود. در بيماراني که يافته‌هاي راديوگرافيک آنها طبيعي است و نشانه يا علامت نورولوژيکي ندارند يا در بيماران داراي شواهد راديوگرافيک اسپونديلوز و بدون يافته‌هاي نورولوژيک، بررسي تصويربرداري بيشتري لازم نيست.
عفونت‌هاي ادراري راجعه که به صورت سوزش ادرار يا علايم تحريکي حين دفع ادرار تظاهر مي‌يابند، عمدتا به واسطه عفونت مجدد با نمونه اوليه جداشده در زنان جواني که از ساير جهات، سالم و فاقد ناهنجاري‌هاي آناتوميک يا کارکردي مجراي ادراري هستند، ايجاد مي‌شوند.
فراواني رابطه جنسي، قوي‌ترين عامل براي پيش‌بيني عفونت‌هاي ادراري راجعه در بيماراني است که با سوزش مکرر ادرار مراجعه مي‌کنند. عفونت‌هاي ادراري راجعه عارضه‌دار در بيماراني که همزمان مبتلا به بيماري‌هاي ديگري هستند يا عوامل مستعدکننده ديگري دارند، خطري براي عفونت‌هاي بالارونده يا سپسيس ادراري به شمار مي‌روند. اشريشيا کولي شايع‌ترين ارگانيسم در همه گروه‌هاي بيماران است ولي کلبسيلا، پسودومونا، پروتئوس و ديگر ارگانيسم‌ها در بيماراني که عوامل خطرساز مشخصي براي عفونت‌هاي ادراري راجعه عارضه‌دار دارند، شايع‌ترند. يک کشت مثبت ادرار با بيش از 102 واحد تشکيل‌دهنده کلوني در ميلي‌ليتر، استاندارد تشخيص عفونت‌هاي ادراري در بيماران علامت‌دار است؛ هر چند که غالبا انجام کشت براي تشخيص عفونت علامت‌دار تيپيک، غيرضروري است. زنان مبتلا به عفونت‌هاي ادراري راجعه علامت‌دار را مي‌توان با تجويز آنتي‌بيوتيک‌هاي پروفيلاکتيک به صورت مداوم يا پس از رابطه جنسي درمان کرد؛ ساير گزينه‌هاي درماني شامل شروع مصرف آنتي‌بيوتيک توسط بيمار، فرآورده‌هاي قره‌قاط(1) و تغيير رفتار هستند. بهترين تدبير درماني براي بيماراني که در معرض خطر عفونت‌هاي ادراري عارضه‌دار قرار دارند، آنتي‌بيوتيک‌هاي وسيع‌الطيف در ابتدا، انجام کشت ادرار به منظور هدايت درمان‌هاي بعدي و بررسي‌هاي تصويربرداري کليه در صورت شک به ناهنجاري‌هاي ساختاري است.
پزشکان مراقبت‌هاي اوليه غالبا اقدام به تجويز روش‌هاي پيشگيري از بارداري براي زنان داراي بيماري‌هاي زمينه‌اي در سنين باروري مي‌نمايند. روش‌هاي جديد پيشگيري از بارداري (به عنوان مثال چسب پوستي يا حلقه‌هاي پيشگيري از بارداري و ايمپلنت‌هاي تک‌ميله‌اي [single-rod]) مي‌توانند الگوهاي سنتي سود و زيان را در زنان داراي بيماري‌هاي همراه تغيير دهند.
ارايه يک مشاوره موثر پيشگيري از بارداري نيازمند دانستن سوابق پزشکي و ترجيحات فرد و نيز خطرات، منافع، عوارض جانبي و کنتراانديکاسيون‌هاي هر روش است. روش‌هاي هورموني ترکيبي منافعي علاوه بر پيشگيري از بارداري نيز دارند که عبارتند از: تنظيم دورههاي قاعدگي، کاهش ديس‌منوره و کاهش اختلال ملال (dysphoric disorder) پيش از قاعدگي. از قرص‌هاي ضد بارداري مي‌توان به صورتي بي‌خطر در زنان مبتلا به طيف وسيعي از اختلالات طبي از جمله پرفشاري خون داراي کنترل مناسب، ديابت بدون عارضه، افسردگي و بيماري قلبي دريچه‌اي بدون عارضه استفاده کرد. با اين حال، در زنان بالاي 35 سال و سيگاري بايد از تجويز قرص‌هاي ضد بارداري اجتناب کرد. روش‌هاي پيشگيري از بارداري حاوي استروژن که مي‌توانند خطر ترومبوز را افزايش دهند، نبايد در زنان داراي سابقه ترومبوآمبولي وريدي، سکته مغزي، بيماري قلبي- عروقي يا بيماري عروقي محيطي مصرف شوند. روش‌هاي پيشگيري از بارداري حاوي فقط پروژستين براي زنان داراي کنتراانديکاسيون مصرف استروژن توصيه مي‌گردند. دپو مدروکسي پروژسترون استات يک روش‌پيشگيري از بارداري تزريقي طولاني‌اثر است که ممکن است در زنان مبتلا به بيماري سلول داسي ترجيح داده شود زيرا فراواني حملات دردناک بيماري را کاهش ميدهد. به دليل تداخل بين داروهاي ضد صرع و قرص‌هاي ضد بارداري، استفاده از دپو مدروکسي پروژسترون استات را در زنان مبتلا به صرع نيز مي‌توان مد نظر قرار داد. ايمپلنت تک‌ميله‌اي يک روش پيشگيري از بارداري است که ممکن است علايم ديس‌منوره را کاهش دهد. IUD حاوي لوونورژسترل يک گزينه موجود براي زنان دچار منوراژي، آندومتريوز يا درد مزمن لگن است.
زنان باردار، در معرض خطر مواجهه با پرتوهاي يونيزان و غير يونيزان به دليل اقدامات پزشکي ضروري، مواجهه در محل کار و مداخلات تشخيصي يا درماني پيش از تشخيص بارداري هستند.
پرتوهاي غير يونيزان شامل امواج مايکروويو، اولتراسوند، راديويي (radiofrequency) و الکترومغناطيسي هستند. مواجهه داخل رحمي با پرتوهاي غيريونيزان با خطرهاي قابل ملاحظه‌اي همراه نيست؛ بنابراين انجام سونوگرافي در طي بارداري بي‌خطر است. پرتوهاي يونيزان شامل ذرات و پرتوهاي الکترومغناطيسي (مثل پرتو گاما و پرتو ايکس) هستند. مواجهه داخل رحمي با پرتوهاي يونيزان مي‌تواند تراتوژن، کارسينوژن يا موتاژن (جهش‌زا) باشد. اين آثار ارتباط مستقيمي با ميزان مواجهه و مرحله نمو جنين دارند. جنين بيش از همه در طي ارگانوژنز (7-2 هفته پس از لقاح) و در اوايل دوره جنيني (15-8 هفته پس از لقاح) در برابر پرتوتابي آسيب‌پذير است. در هيچ مرحله‌اي از بارداري پس از مواجهه با پرتوهاي يونيزان به ميزان کمتر از 05/0 گري (5 راد)، آثار غير سرطاني بر سلامت شناسايي نشده است. سقط خود‌به‌خود، محدوديت رشد و عقب‌ماندگي ذهني ممکن است در سطوح بالاتر مواجهه رخ دهد. خطر سرطان با هر دوزي افزايش مي‌يابد. درصورت مواجهه با پرتوهاي يونيزان، بايد دوز جنيني برآورد و با مادر در مورد خطرهاي بالقوه صحبت شود به گونه‌اي که بتواند در مورد نحوه برخورد با بارداري خود تصميمات آگاهانه اخذ کند.
با وجود انبوهي از شواهد که نشان مي‌دهند که سطح پايين هموگلوبين در سالمندان نشانگر مهمي براي افت فيزيولوژيک است، کم‌خوني در اين گروه سني معمولا مورد غفلت قرار مي‌گيرد. بر اساس تعريف سازمان جهاني بهداشت از کم‌خوني (سطح هموگلوبين کمتر ازg /dL 13 در مردان و کمتر ازg /dL 12 در زنان)، بيش از 10 افراد بالاي 65 سال کم‌خون هستند. اين شيوع با افزايش سن بيشتر شده، به 50 در بيماران دچار ناخوشي مزمن در خانه‌هاي سالمندان مي‌رسد. شواهد فزاينده‌اي مبني بر اين وجود دارد که حتي کم‌خوني خفيف نيز با افزايش موربيديته و مرگومير همراه است. تمام سالمندان دچار کم‌خوني، جز افرادي که در انتهاي عمر هستند يا انجام مداخلات را رد مي‌کنند، بايد مورد ارزيابي قرار بگيرند. حدود يک‌سوم اين افراد دچار کم‌خوني ثانويه به کمبود تغذيه‌اي، يک‌سوم دچار کم‌خوني ناشي از التهاب مزمن يا بيماري مزمن کليه و يک‌سوم دچار کم‌خوني توجيه‌نشده هستند. کم‌خوني تغذيه‌اي با جايگزيني ويتامين يا آهن به طرز موثري درمان مي‌شود. کم‌خوني فقر آهن غالبا ناشي از خونريزي گوارشي و در بيشتر بيماران مستلزم بررسي بيشتر است. کم‌خوني ناشي از التهاب مزمن يا بيماري مزمن کليه ممکن است به درمان بيماري زمينه‌اي و استفاده گزينشي از داروهاي محرک خون‌سازي پاسخ دهد. درمان کم‌خوني توجيه‌نشده دشوار است و شواهد کمي مبني بر اين وجود دارد که درمان موربيديته و مرگومير را کاهش دهد يا کيفيت زندگي را بهبود بخشد. گاه ممکن است کم‌خوني ناشي از بيماري‌هاي نادرتر ولي بالقوه قابل درمان، مثل کم‌خوني هموليتيک خودايمن، بدخيمي يا سندرم ميلوديسپلاستيک (MDS) باشد.
در بيماران دچار بيماري شرياني محيطي، احتمال مرگ و مير قلبي ـ عروقي، مرگ و مير به هر علتي و مرگومير ناشي از بيماري شريان کرونر بيشتر است. مصرف سيگار بايد متوقف و فشارخون بالا، ديابت قندي و اختلال چربي خون درمان گردد.
استاتين‌ها در بيماران مبتلا به بيماري شرياني محيطي و هيپرکلسترولمي، بروز لنگش متناوب را کاهش و مدت زمان بين فعاليت بدني تا آغاز لنگش متناوب را افزايش مي‌دهند. داروهاي ضد پلاکت مانند آسپرين يا کلوپيدوگرل، مهارکننده‌هاي آنزيم مبدل آنژيوتانسين(ACE) و استاتين‌ها بايد براي تمام بيماران مبتلا به بيماري شرياني محيطي تجويز شود. در صورت وجود بيماري شريان کرونر، بتابلوکر نيز بايد تجويز شود. برنامه‌هاي ورزشي توان‌بخشي و سيلوستازول (Cilostazol) مدت زمان بين فعاليت بدني تا بروز لنگش متناوب را بهبود مي‌بخشد. انديکاسيون‌هاي آنژيوپلاستي اندام‌هاي تحتاني، ترجيحا با استنت‌گذاري يا جراحي باي‌پس (by pass)، عبارتند از لنگش متناوب ناتوان‌کننده که با کار و زندگي بيمار تداخل دارد؛ حفظ اندام در بيماران مبتلا به ايسکمي تهديد کننده اندام که با درد هنگام استراحت، زخم‌هاي بهبود نيابنده، عفونت يا گانگرن مشخص مي‌شود و همچنين ناتواني جنسي با منشاء عروقي.
رويکردهاي موفق براي حفظ کاهش وزن شامل مشاوره با پزشک، متخصص تغذيه يا ساير منابع حمايتي؛ پايبندي به يک رژيم ثابت با تغييرات محدود در نوع غذاها؛ پايش وزن؛ خوردن صبحانه و ورزش منظم هستند. درمان‌هاي دارويي طولاني‌مدت براي حفظ کاهش وزن، مورد مطالعه قرار گرفته‌اند و با وجود موفقيت متوسط، مواردي از افزايش مجدد وزن با آنها گزارش شده است. سيبوترامين (sibutramine) و ارليستات (orlistat)، دو داروي مورد تاييد اداره نظارت بر غذا و داروي ايالات‌متحده (FDA) هستند که به بيماران در حفظ کاهش وزن براي مدت طولاني کمک مي‌کنند. جراحي‌هاي کاهنده وزن (bariatric) يک روش ديگر براي حفظ کاهش وزن براي مدت طولاني در بيماران مبتلا به چاقي مرضي (morbid) يا چاقي عارضه‌دار به شمار مي‌روند. موفقيت اين روش تا حد زيادي به علت اين موارد است: پيامد‌هاي بهتر کاهش وزن، موفقيت بيشتر در حفظ کاهش وزن براي مدت طولاني و برطرف شدن مشکلات طبي همراه.
مردي 43 ساله براي ارزيابي سنگ‌هاي راجعه کليه مراجعه مي‌کند. وي اولين بار 9 سال پيش سنگ دفع کرده است و دو سنگ علامت‌دار ديگر نيز داشته است. آناليز اولين سنگ و سنگ‌هاي بعدي وي نشان داده است که حاوي 80 اگزالات کلسيم و 20 فسفات کلسيم هستند.
آناليز ادرار 24 ساعته در هنگامي که بيمار دارو مصرف نمي‌کرد، ميزان کلسيم را 408 ميلي‌گرم، ميزان اگزالات را 33 ميلي‌گرم، حجم ادرار را 54/1 ليتر و pH ادرار را 6/5 نشان داد. بيمار از زماني که اولين سنگ را دفع کرده بود، با 40-20 ميلي‌مول سيترات پتاسيم درمان شده بود. وي را چگونه بايد ارزيابي و درمان کرد؟