پزشکی بالینی

پژوهشگران اعتقاد دارند که خواب بعداز ظهر بخشي از ريتم بيولوژيک روزانه است و بدن به اين استراحت نياز دارد تا استرسي را که در طول روز به آن وارد شده دفع کند. در واقع دو بار خوابيدن، يک‌بار ظهر و يک‌بار شب، بخشي از ريتم طبيعي بدن بزرگسالان است. در مجموع اين تصور وجود دارد که دليل گرايش به خوابيدن هنگام ظهر خوردن غذاي سنگين است که در ما حس خستگي و خواب‌آلودگي ايجاد مي‌کند. گوران هاياک پژوهشگر خواب مي‌گويد: «خوردن غذاي مفصل تنها دليل گرايش شديد به خواب بعداز ظهر نيست. افرادي که حدود ساعت ۷ صبح از خواب بيدار مي‌شوند، معمولا حدود ساعت ۲ بعداز ظهر احساس خواب‌آلودگي مي‌کنند. البته خوردن ناهار باعث مي‌شود که اين احساس زودتر به سراغمان آيد و شديدتر باشد.» هاياک توصيه مي‌کند که اگر وقت به اندازه کافي براي استراحتي کوتاه در بين روز وجود دارد، بايستي از اين فرصت استفاده کرد. نکته مهم در خواب بعداز ظهر اين است که نبايد طولاني‌تر از ۲۰ دقيقه باشد تا فرد وارد مرحله عميق خواب نشود، زيرا در اين صورت بيدار شدن و از سر گرفتن فعاليت و کار روزانه سخت‌تر خواهد شد.

نوشتن نامه‌، جمع‌آوري اطلاعات و غيره، مواردي هستند که ما تمايل داريم آنها را به تعويق بيندازيم. موکول کردن کار امروز به فردا عادتي رايج است، اما مي‌تواند حتي به سلامت ما آسيب برساند. ما تمايل داريم وظايف و مسووليت‌ها، چه مرتبط با محل کار و چه در زندگي خصوصي را دائما به وقتي ديگر موکول کنيم. تا زماني که فرد بتواند وظايفش را در پايان به طور کامل انجام دهد، عادت به تعويق انداختن براي او ضرري به همراه ندارد. اما بيشتر اوقات همه چيز بر وفق مراد پيش نمي‌رود و به تعويق انداختن کارها باعث مي‌شود وظايف متعدد روي هم تلنبار شوند. در اين موقعيت فرد مجبور مي‌شود تمام اين کارها را در مدت زماني بسيار محدود انجام دهد. گاهي اوقات عواقب به تاخير انداختن وظايف نه تنها به خود فرد بلکه به تيمي که او در آن کار مي‌کند نيز آسيب مي‌رساند. به نظر محققان، اينترنت نقش مهمي در امروز و فردا کردن افراد براي انجام کارهايشان ايفا مي‌کند. اينترنت با ارائه سرگرمي‌ها و مطالب به ظاهر سودمند، توجه افراد را به خود جلب مي‌کند و آنها به راحتي از کار و وظايف روزمره خود غافل مي‌مانند. البته به گفته او ژن‌ها نيز موثر هستند. به طور مثال در زمان ماقبل تاريخ بسيار حياتي بود تا تمام توجه و نيروي فرد روي زمان حال متمرکز باشد و توانايي برنامه‌ريزي کردن براي آينده از اهميت چنداني برخوردار نبود. اما کسي که مرتب کارهايش را در «دقيقه نود» انجام مي‌دهد، با سلامتي خود بازي مي‌کند. پژوهش‌هاي مختلف نشان داده‌اند که اينگونه افراد بيشتر دچار سرماخوردگي و آنفولانزا مي‌شوند و معمولا بيشتر از ديگران از ناراحتي‌هاي معده، بي‌خوابي و اعتياد به الکل رنج مي‌برند. آنها خود معمولا به اين مساله آگاهند که رويه‌ به تعويق انداختن کارها استرس زيادي به همراه مي‌آورد، اما نمي‌توانند درک کنند که مشکل از کجا است. 
پژوهشگران اعتقاد دارند که اينگونه افراد معمولا نسبت به زماني که براي انجام وظايف خود در اختيار دارند زياده از حد خوش‌بين هستند. داشتن توقع زياد از خود و در عين حال عدم اعتماد به نفس، شروع به کار را براي آنها سخت مي‌کند. به اين ترتيب آنها زماني زيادي را از دست مي‌دهند و هر چه مهلت‌شان کمتر مي‌شود، استرس بيشتري به آنها وارد مي‌شود. براي مقابله با اين عادت دست و پا گير توصيه مي‌شود که هر چه زودتر کارهايي انجام شوند که چندان وقت‌گير نيستند. يادداشت کردن کارها نيز روشي است که براي بسياري از افراد موثر است، زيرا نوشتن باعث مي‌شود که مسووليت بيشتري در قبال وظايف خود احساس کنيم. همچنين به تمام کساني که قصد مقابله با انجام کارها را در دقيقه نود دارند، توصيه مي‌شود که منتظر نباشند ميل به انجام کار خود به خود در آنها ايجاد شود، بلکه زودتر اقدام به رفع و رجوع وظايف کنند. براي ايجاد انگيزه مي‌توان پس از هر مرحله به عنوان جايزه کار خوشايند و مفرحي انجام داد، مانند گوش دادن به موسيقي يا گپ زدن با دوستان و همکاران.

نتایج یک مطالعه نشان می‌دهد مشکلات مرتبط با خواب، میزان باروری مردان جوان را کاهش می‌دهد. دانشمندان دانشگاه دانمارک جنوبی نمونه‌های اسپرم حدود هزار مرد در اواخر سنین نوجوانی یا اوایل دهه بیست‌سالگی را آزمایش کردند و به این پرسش که تا چه اندازه خوب می‌خوابند، پاسخ گفتند. این محققان از این افراد پرسیدند که شب‌ها چند بار از خواب بیدار می‌شوند و این که آیا خوابیدن دوباره برایشان دشوار است یا خیر. آن‌ها پی بردند سوژه‌هایی که به طور مکرر دیر می‌خوابیدند، یا چندین بار از خواب بیدار می‌شدند و یا این که تلاش می‌کردند که خوابشان ببرد، دارای 25 درصد اسپرم کمتری در مقایسه با افراد فاقد هر گونه مشکل در خوابیدن بودند.
این تحقیق همچنین نشان می‌دهد تکرار اختلالات خواب طی چند دهه گذشته در کشورهای صنعتی افزایش یافته؛ این در حالی است که طی این دوران، دانشمندان شاهد کاهش کیفیت نطفه بوده‌اند. به گفته تیم تحقیقاتی حاضر در این پروژه، مردانی که با کمبود خواب مواجه هستند، دارای سبک‌های زندگی ناسالم‌تر و وزن بیشتری هستند، زیاد الکل می‌نوشند و اغلب سیگار مصرف می‌کنند. جزئیات این پژوهش درAmerican Journal of Epidemiology انتشار یافت.

محققان آمریکایی با الهام از عروس دریایی، ساختاری ارائه کرده‌اند که می‌تواند برای تولید ادوات پزشکی ایمن مورد استفاده قرار گیرد. برخی ادوات پزشکی که در داخل بدن قرار می‌گیرند، نیازمند به‌ همراه داشتن قطعاتی از جنس مواد سخت هستند. این ناهمگونی مکانیکی می‌تواند برای بافت‌هایی نظیر پوست مشکل ساز شود. اخیرا پژوهشگران موفق به ساخت سیستمی شدند که همانند عروس دریایی دارای بدنه نرم و دهانه سخت است. عروس دریایی هرچند بدنه نرمی دارد، اما دارای دندان‌های تیزی است که قادر به وارد کردن فشار بر غذا است. با الهام از این جاندار دریایی، محققان سیستمی ساختند که برای بیماران بی‌خطر و ایمن است، به‌ طوری که از آن می‌توان برای ساخت حسگرهای گلوکز و بازوهای پروتزی استفاده کرد. نتایج این پژوهش در قالب مقاله‌ای تحت عنوان «Bioinspired Water-Enhanced Mechanical Gradient Nanocomposite Films That Mimic the Architecture and Properties of the Squid Beak» در نشریه «Journal of the American Chemical Society» به چاپ رسیده است.
«استوارت روان» از دانشگاه کیس وسترن رزرو، نویسنده اول این مقاله می گوید: ما این ساختار را به تقلید از طبیعت ایجاد کردیم. ساختار دهانه این سیستم از جنس نوعی نانوکامپوزیت است که از الیاف چیتین ساخته شده، این الیاف درون نوعی پروتئین قرار داده شده است. زمانی که این ماده خشک شود گرادیان ساختاری درون آن بوجود می‌آید، وقتی که این سیستم درون آب قرار گیرد این گرادیان افزایش می‌یابد. «روان» و «کاپادونا» از اعضای تیمی بودند که پیش از این ماده‌ای به تقلید از پوست خیار دریایی ساخته بودند؛ این ماده در صورت خشک بودن بسیار سخت و محکم و پس از خیس شدن نرم و انعطاف‌پذیر خواهد شد. آنها تصور داشتند که اگر این ماده با نانوالیاف ترکیب شود، می‌تواند سختی خود را در حین خیس شدن حفظ کند.
این گروه این فیلم را با نانوبلورهای سلولزی عامل‌دار شده پر کردند، این نانوبلورها در صورت نور دیدن به یکدیگر متصل می‌شوند. برای ایجاد گرادیان سختی در طول ساختار، به یک انتهای ساختار نوری تابیده نمی‌شود و به آرامی تابش نور آغاز شده و تا انتهای دیگر شدت تابش افزایش می‌یابد. افزایش شدت و زمان تابش موجب بیشتر شدن اتصالات و سخت‌تر شدن ساختار می‌شود. در صورت خیس شدن این ساختار، گرادیان سختی در آن ایجاد می‌شود، در واقع آب پیوندهای غیرکووالانسی ضعیف را از بین می‌برد و با خشک شدن، دوباره ساختار حالت اولیه خود را به‌ دست می‌آورد.

آزمایشات دانشمندان دانشگاه باس و دانشگاه ملکه مری لندن، نشان می‌دهد افراد نابینای مادرزاد در مقایسه با افراد بینا، دارای بهترین مهارت‌های حافظه هستند. در این آزمایش‌ها، شرکت‌کنندگان به مجموعه‌ای از واژگان گوش دادند و سپس از آن‌ها خواسته شد که هر آن چه را که شنیده‌اند، به یاد آورند. نتایج نشان داد افرادی که به طور مادرزادی نابینا بودند، واژگان بیشتری را به یاد داشتند و همچنین احتمال خلق خاطرات نادرست از آن چه شنود کرده بودند، کمتر بود.
این تحقیق نشان داده است که ما واژگان مرتبط با آن چه را که واقعاً می‌شنویم به یاد می‌آوریم؛ به طور مثال، شنود کلماتی مانند شومینه، سیگار و آتش می‌تواند خاطره‌ای نادرست را در خصوص کلمه «دود» برانگیزد. در این مطالعه بسیاری از سوژه‌های نابینای مادرزاد، از بیان واژگان غیرمرتبط اجتناب کردند، بنابراین توانستند آیتم‌های بیشتر با صحت بیشتری را ذخیره کنند. این تحقیق نشان داد که تجربه بصری دارای تاثیر منفی مهمی بر روی هر دوی تعداد آیتم‌های به یادآورده شده و دقت حافظه معنایی دارد. آزمایشات همچنین نشان‌دهنده اهمیت ارتجاع‌پذیری عصبی سازگار در مغز افراد نابینای مادرزاد برای مکانیزم‌های بازیابی حافظه افزایش‌یافته است. جزئیات این پژوهش در Behavioural Brain Research انتشار یافته است.

یک تیم تحقیقاتی در دانشگاه پنسیلوانیا با استفاده از اتصال آنتی بادی ویژه‌ای روی نانولوله کربنی موفق به ساخت دستگاه شناساگر بیماری لایم شده است. تشخیص زودهنگام، در شناسایی بیماری‌ لایم بسیار مهم است. در حال حاضر یک چهارم از این بیماران به‌ دلیل حساسیت اندک ادوات تشخیص پزشکی، بیماری‌شان به اشتباه چیز دیگری شناسایی می‌شود. عدم تشخیص درست بیماری باعث می‌شود تا درمان به‌موقع انجام نشده و بیمار در مراحل حاد بیماری تحت درمان قرار گیرد؛ زمانی که طول درمان به درازا خواهد کشید و ممکن است آثار طولانی‌ مدتی روی بیمار داشته باشد. درحال حاضر از روش شناسایی آنتی‌بادی‌هایی مربوط به پروتئین باکتری، بیماری شناسایی می‌شود که این کار چندین هفته بعد از آلودگی بدن قابل انجام است. اما اخیرا محققان دانشگان پنسیلوانیا موفق به ارائه روشی شدند که خود باکتری را شناسایی می‌کند.
«جانسون» از محققان این پروژه می‌گوید: زمانی که شما بوسیله باکتری لایم آلوده می‌شوید، در چند روز و حتی چند هفته اول هیچ آنتی‌بادی در بدن شکل نمی‌گیرد. برخی از بیماران در این دوره به پزشک مراجعه می‌کنند، اما پزشک به‌ دلیل نبود سیستم شناسایی حساس و مناسب قادر به شناسایی بیماری نیست. بعد از مدتی آنتی‌بادی در بدن تشکیل می‌شود، در این زمان هم مشخص نیست که این آنتی بادی بدلیل وجود بیماری تشکیل شده یا آنتی بادی در اثر استفاده از یک دارو یا فرایند درمانی بوجود آمده است. برای حل این مشکل، محققان آنتی‌بادی تولید کردند که مستقیما پروتئین روی باکتری را هدف قرار می‌دهد. این گروه با استفاده از نانولوله‌های کربنی که به آنتی‌بادی‌های مختلف مجهز شده است، موفق به ساخت حسگر‌های زیستی ویژه‌ای شدند. این دستگاه قادر است بیماری را در مراحل اولیه شناسایی کند.
زمانی که مولکول هدف به آنتی‌بادی متصل می‌شود، هدایت الکتریکی نانولوله کربنی تغییرمی‌کند، این تغییر در سیستمی مانند مدار الکتریکی حس می‌شود. دستگاهی مانند این، می‌تواند وجود یک مولکول حتی با غلظت‌های پایین را شناسایی کند. برای اینکه سیگنال الکتریکی در این نانولوله کربنی ایجاد شود، محققان این نانولوله را به یک ترازیستور تبدیل کردند. نتایج کار محققان نشان داد که این سیستم مبتنی بر نانولوله کربنی قادر است چهار نانوگرم پروتئین را در یک میلی‌لیتر محلول شناسایی کند. حساسیت آن نیز برای تشخیص باکتری درون خون بیمار کافی است. نتایج این پژوهش در نشریه «Biosensors and Bioelectronics» به چاپ رسیده است.

محققان در جدیدترین مطالعاتشان به راز چگونگی شنود نجواها توسط انسان‌ها و دیگر پستانداران پی بردند. دانشمندان به طور کامل نمی‌دانند که انسان‌ها چگونه صداهای ضعیف را شناسایی می‌کنند زیرا این صداها باید در نویز پس‌زمینه‌ای که خود گوش تولید می‌کنند، غرق شوند. هم‌اکنون تیمی از محققان دانشگاه کالیفرنیا سرنخ‌هایی را در خصوص این فرایند بدست آورده‌اند که چگونگی امکان شنود افتادن یک سنجاق یا درک یک صحبت نجواگونه را توضیح می‌دهد. این دانشمندان با استفاده از سلول‌های موی گرفته‌شده از قورباغه‌ها و مطالعه آن‌ها در شیشه‌های آزمایشگاهی، به نتایج کنونی دست یافته‌اند.
تیم حاضر از یک میکروسکوپ نوری و یک دوربین با سرعت بالا استفاده کرد. آن‌ها از این ابزار برای درک این نکته که چگونه رابطه بین سیگنال‌های حاصل از اصوات ضعیف و خوشه‌های موی گوش قورباغه‌ها متفاوت از رابطه بین سیگنال‌های صداهای بلندتر و خوشه‌های مو است، بهره بردند. محققان این حوزه از پیش می‌دانستند که سلول‌های مو با سیگنال‌های صدای قوی همگام می‌شوند. آنها در فاز با صداهای ورودی نوسان می‌کنند و هر چه قدر صدا بلندتر باشد، درجه این همزمانی و همگامی بیشتر است. اما تیم تحقیقاتی دریافت که در حالت نرم‌ترین صداها، سلول‌ها به طور متناوبی همزمانی را در فرایندی به نام "لغزش فاز" (phase slip) از دست می‌دهند و دوباره آن را به دست می‌آورند. در واقع، این لغزش‌هاست که به سلول‌ها اجازه کشف ضعیف‌ترین صداها را از خلال سر و صدای محیط می‌دهند.
اما چرا دانشمندان از سلول‌های موی قورباغه‌ها به جای سلول‌های موی انسان یا دیگر پستانداران استفاده کردند؟ آن‌ها باید سلول‌های مو را برای انجام تحقیقات و دریافت اندازه‌گیری‌های دقیق بشکافند اما به خود سیستم آن‌ها آسیبی نرسانند. سلول‌های قورباغه ارگان‌های بسیار محکم اما سلول‌های پستانداران بسیار شکستنی‌تر هستند. در انسان‌ها و سایر پستانداران، سیستم پردازش صدا در درون حلزون گوش قرار دارد. این حفره مارپیچی شکل واقع در گوش درونی، حاوی سلول‌های موی شناور در مایع است. هزاران سلول ریز موی گوش ارتعاشات امواج صوتی ورودی را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌کنند که مغر آن‌ها را پردازش می‌کند. ارتعاشات صوتی با دیگر ارتعاشات ناشی از دما در گوش درونی رقابت می‌کنند. قورباغه‌ها فاقد حلزون هستند و به جای آن ارگانی به نام sacculus وظایف این عضو را انجام می‌دهد، این اندام نیز دارای سلول‌های مو است. با این حال، سیستم شنوایی قورباغه‌ها به سیستم شنوایی پستانداران شباهت دارد و به همان اندازه هم به صداهای ضعیف حساس است. علی رغم قوی بودن، سلول‌های موی قورباغه‌ها را نمی‌توان در درون گوش مطالعه کرد و تکنیک‌های کنونی امکان تصویربرداری از این سلول‌ها را با دقت لازم نمی‌دهد.
بنابراین تیم تحقیقاتی از خوشه‌های سلول‌های مو در یک ظرف استفاده کردند که به یک اسلاید شیشه‌ای میکروسکوپی اصلاح شده شباهت داشت. به این دلیل که محققان موها را از قورباغه‌ها جدا کرده بودند، نتوانستند از اصوات برای تحریک آن‌ها استفاده کنند. آن‌ها با استفاده از فیبرهای شیشه‌ای ارتجاع‌پذیر که به نوک‌های خوشه‌های مو متصل بودند، محرک مکانیکی را اعمال کردند. این فیبرها به ماشینی متصل بودند که ارتعاشات لازم را خلق می‌کرد. دانشمندان از سلول‌های مو بر روی میکروسکوپ نوری تصویربرداری کردند و حرکات آن‌ها را با یک دوربین سرعت بالا ضبط کردند. این تصاویر نشان دادند که لغزش‌های فازی نزدیک ناحیه دارای بی‌ثباتی پویا موسوم به شکافگاه (bifurcation) رخ دادند. شکافگاه‌ها نقاطی هستند که در آن‌ها رفتار سیستم تغییر می‌کند. در این حالت رفتار از همزمانی بین سلول‌های مو و اصوات قوی تغییر کرد.
تیم تحقیقاتی دریافت که رخداد لغزش‌های فازی به قوی‌بودن یا بزرگی سیگنال بستگی دارد و نرخ لغزش فازی با افزایش بزرگی سیگنال کاهش می‌یابد. با این حال، این محققان هیچ سطح محرک تعریف شده‌ای را که پایین‌تر از آن همزمانی کامل بین محرک و ارتعاشات سلول‌های مو جای خود را به لغزش فازی دهند، نیافتند. میزان لغزش فازی با افزایش دامنه کاهش می‌یابد اما هیچ آستانه‌ای وجود ندارد. نتایج این تحقیق فرصت‌هایی را برای مطالعات بیشتر در اختیار دانشمندان قرار می‌دهد. تیم تحقیقاتی هم اکنون در حال بررسی این نکته است که چگونه سلول‌های چندگانه متصل به یکدیگر به سیگنال‌ها واکنش نشان می دهند و این که همزمانی بین سلول ها چگونه رخ می‌دهد. جزئیات این مطالعه در Physical Review Letters انتشار یافت.

براساس گزارش انجمن بین‌المللی غذا 50 درصد از افراد به دریافت پروتئین بیشتری در رژیم غذایی خود علاقه‌مند هستند و37 درصد معتقدند که پروتئین به کاهش وزن آنان کمک می‌کند. در تحقیق جدید منتشر شده، محققان دریافتند مصرف بالای پروتئین در زنان با کاهش وزن آنان مرتبط است. محققان دانشگاه "مینی سوتا " در تحقیق ملی که بر روی 1824 زن میانسال 40تا 60ساله انجام شد منابع پروتئینی و میزان نیاز بدن به آنها و همچنین گزارش‌های مربوط به مصرف بالای پروتئین و جلوگیری از اضافه وزن را بررسی کردند و گزارش‌های مقدار مصرف پروتئین به طور متناوب باهم مقایسه شدند.
آنان دریافتند منابع پروتئینی مصرفی اکثر زنان مناسب بود و در اکثر زنان میزان پروتئین دریافتی روزانه و انرژی حاصل از آن مشخص شده بود. مصرف پروتئین در 43 درصد از زنان (بیشتر از نیمی از زنان چاق) به عنوان شیوه‌ای در جلوگیری از افزایش وزن گزارش شده است. اثرگذاری این شیوه به دو عامل میزان مصرف پروتئین و مدیریت وزن بستگی دارد. محققان این تحقیق اظهارکردند: میزان مصرف بالای پروتئین برای کاهش وزن در این شرکت‌کنندگان به میزان مصرف پروتئین توصیه شده توسط انجمن مشاوره رژیم غذایی بوده است. آموزش در میزان مصرف روزانه پروتئین لازم، تاثیر استفاده از این روش را افزایش می‌دهد. وی توصیه می‌کند با توجه به روند اضافه وزن در افراد شناسایی شده، شیوه‌های موثر و عوامل مرتبط با کاهش وزن موفق و پیشگیری از افزایش وزن بسیار مهم است.

شاید مغز جای واضحی برای جست‌وجوی درمان‌های ممکن چاقی نباشد؛ اما محققان دانشگاه پنسیلوانیا می‌گویند کاشت یک دستگاه با قابلیت تحریک منطقه خاصی از مغز می‌تواند به مهار اجبار در پرخوری کمک کند. پژوهش جدید بر روی موشهای چاق نشان داد تحریک عمیق مغز که شامل کاشت یک دستگاه برای ارسال پالسهای الکتریکی به اهداف دقیق در مغز بوده، می‌تواند رفتارهای مرتبط با چاقی مانند خوردن مفرط را کاهش دهد.
در ابتدا ایده استفاده از کاشت‌های مغزی برای درمان چاقی به نظر دور می‌رسید اما محققان قصد داشتند بخشی از مغز موسوم به هسته اکومبنس را هدف‌گیری کنند که یک ساختار کوچک در مرکز پاداش مغز بوده و در رفتارهای اعتیادآور نقش ایفا می‌کند. از آنجایی که خوردن مفرط و دیگر رفتارهای مرتبط با چاقی با کمبود یک ماده شیمیایی موسوم به دوپامین مرتبط هستند، محققان از تحریک عمیق مغز برای فعالسازی گیرنده دوپامین نوع دو در هسته اکومبنس موشها استفاده کردند. این موشها با قرار گرفتن در معرض این تحریک، میزان غذای بسیار کمتری را مصرف می‌کردند. اگر درمان یاد شده در نهایت بر روی انسانهای چاق مورد استفاده قرار بگیرد، این دستگاها می‌توانند بطور مداوم روشن شده و قدرت پالسهای الکتریکی بسته به نیازهای فردی بیمار تنظیم شود. این نوع درمان همچنین می‌تواند جایگزینی برای جراحی خطرناک چاقی مفرط و همچنین یک شیوه موثرتر از موارد دارویی رایج باشد. از تحریک عمیق مغز در حال حاضر به عنوان راهی برای کاهش تومورها در بیماران مبتلا به پارکینسون استفاده شده و دانشمندان اکنون در حال بررسی بیشتر برای فواید درمانی آن در اختلال وسواس جبری و افسردگی هستند.

دانشمندان نوعی خالکوبی الکترونیکی را طراحی کرده‌اند که حاوی مدارهای الکترونیکی است و می‌تواند فعالیت پیچیده مغز را با دقت یک EEG ضبط کند. این خالکوبی همچنین می‌تواند شیوه‌ای ارزان را برای نظارت بر جنین در حال رشد ارائه دهد. نخستین خالکوبی الکترونیکی در سال 2011 ظاهر شد که توسط تاد کولمن و همکارانش از دانشگاه کالیفرنیا طراحی شده بود. آن‌ها یک قطعه شفاف را ارائه دادند که حاوی مدارهای الکترونیکی با ضخامت موی انسان بود و مانند یک خالکوبی موقت به پوست اعمال می‌شد. این مدارها می‌توانستند برای نظارت بر سیگنال‌های الکتروفیزیولوژیکی مرتبط با قلب، ماهیچه‌ها و همچنین فعالیت مغزی اولیه به کار روند.
به منظور ارتقاء کارآیی این فناوری، تیم کولمن هم‌اکنون جایگاه الکترودها را برای شکار امواج مغزی پیچیده‌تر بهینه کرده‌ است و این موضوع را با نظارت بر سیگنال‌های P300 در جلوی مغز نشان داده‌اند. این سیگنال‌ها زمانی ظاهر می‌شوند که فرد به یک محرک توجه می‌کند. تیم تحقیقاتی به داوطلبان تحت مطالعه خود مجموعه‌ای از تصاویر را نشان داد و از آن‌ها خواست این موضوع که چند بار یک شی خاص ظاهر می‌شود، را رهگیری کنند. هر بار که داوطلبان متوجه شیئی می‌شدند، خالکوبی تصویر (blip) را در سیگنال P300 ثبت می‌کرد. این خالکوبی در نشان‌دادن این که آیا شخص به تصویر مورد هدف یا محرک دیگری نگاه می‌کرد، درست به اندازه EEG معمولی مناسب عمل می‌کرد.
کولمن و تیمش هم‌اکنون در حال اصلاح خالکوبی برای مخابره داده‌ها به صورت بیسیم به یک گوشی هوشمند هستند. وی امیدوار است که ابزار طراحی‌شده بتواند سایر الگوهای پیچیده فعالیت مغزی از قبیل الگوهایی که برای کنترل دست یا پای پروتز به کار می‌روند، را شناسایی کند. این گروه همچنین در حال بهینه‌سازی خالکوبی برای استفاده در شرایطی مانند افسردگی و بیماری آلزایمر است که هر یک از آن‌ها دارای الگوهای مشخصه‌ای فعالیت نورونی هستند.
افراد دارای عارضه افسردگی خالکوبی را برای مدت طولانی به تن می‌کنند و این موضوع به آنها در اندازه‌گیری موثر بودن دارو کمک می‌کند. افزون بر این، این تیم بر روی نسخه‌هایی از این خالکوبی کار می‌کند که بر سیگنال‌هایی از قبیل انقباض‌های مادر و ضربان قلب جنین نظارت کند. به این دلیل که اجزای الکترونیکی این خالکوبی در حجم زیادی تولید شده‌اند، این فناوری می‌تواند بسیار ارزان باشد. این بدین معناست که می‌توان از این ابزار برای نظارت بر بارداری در کشورهای در حال توسعه استفاده کرد. تیم علمی جزئیات مطالعه خود را در جلسه انجمن علوم اعصاب شناختی در سان‌فرانسیسکو ارائه داده است.

محققان دانشگاه لاند سوئد طی پژوهشی دریافتند که نوشیدن قهوه در بیماران مبتلا به سرطان سینه که داروی "تاموکسیفن" را مصرف می‌کنند، می‌تواند خطر بازگشت این سرطان را کاهش دهد. بیمارانی که طی دوره بیماری خود قرص "تاموکسیفن" را به همراه دو فنجان یا بیشتر قهوه مصرف می‌کنند در مقایسه با همتایان خود که یک فنجان یا اصلا قهوه نمی‌نوشیدند، بیش از نیم درصد احتمال کمتری برای عود بیماریشان گزارش شده است.
این پژوهش پنج ساله بر 600 بیمار مبتلا به سرطان سینه سوئدی انجام گرفت که نیمی از آن‌ها "تاموکسیفن" مصرف می‌کردند. این دارو نوع شایع هورمون درمانیِ پس از عمل سرطان سینه است که با مهار گیرنده‌های استروژن از خطر تشکیل تومورهای جدید می‌کاهد. حال اینکه قهوه چگونه با این رویه درمانی تعامل نشان می‌دهد، مشخص نیست. گرچه دکتر "سیمون سن"، قهوه را به عنوان عاملی در فعال کردن "تاموکسیفن" و قدرتمندی هرچه بیشتر این دارو می‌داند. محققان دانشگاه لاند نیز پیش از این نشان داده‌اند که مصرف قهوه با کاهش خطر گسترش انواع معینی از سرطان پستان مرتبط است. علاوه بر این، برخی تحقیقات نشان داده است که کافئین در سرکوب رشد سلول‌های سرطانی موثر است.

نوعی هورمون با کمک به بدن برای تولید انسولین، درمان جدیدی را برای بیماران مبتلا به دیابت ارائه می‌دهد و نیاز آن‌ها به تزریق روزانه انسولین را برطرف می‌کند. محققان دانشگاه هاروارد دریافتند که هورمونی به نام betatrophin رشد سلول‌هایی که انسولین را به درون خون بدن ترشح می‌کنند، ارتقا می‌دهد. در تحقیقات انجام‌شده، این هورمون موجب شد که موش‌ها سلول‌های انسولین را 30 برابر سریع‌تر از حالت معمول تولید کنند. محققان بر این باورند که این هورمون می‌تواند درمان بسیار کارآمدتری را برای بیماران دیابت 2 ارائه دهد. در این روش به جای تزریق روزانه برای کنترل میزان قند خون، بیماران هورمون مزبور را هر هفته یا ماهانه و در خوشبینانه‌ترین حالت، سالانه به بدن خود تزریق می‌کنند.
انسولین در ارگانی به نام لوزالمعده تولید می‌شود و دانشمندان حاضر در این پروژه دریافتند که betatrophin منجر به رشد جهشی سلول‌ها در این عضو از بدن می‌شود. گفته می‌شود این تحقیق هنوز در مراحل ابتدایی خود قرار دارد و هنوز چندین سال تا ارائه یک درمان برای انسان با استفاده از این هورمون زمان لازم است. دیابت 2 نوعی یک بیماری مادام‌العمر است و زمانی رخ می‌دهد که بدن به میزان کافی انسولین خود را تولید نمی‌کند. انسولین هورمونی است که به کنترل سطح گلوکز در خون کمک می‌کند. در صورتی که این بیماری درمان نشود، میزان بیش از اندازه گلوکز در خون می‌تواند به شریان‌های خونی و دیگر ارگان‌ها آسیب برساند و به نابینایی یا از دست دادن جوارح بینجامد. جزئیات این تحقیق در مجله Cell انتشار یافت.

محققان چینی و آمریکایی موفق به توسعه آرایه‌ای از حسگرها شده‌اند که مانند انگشت دست می‌تواند فشار را حس کند. موسسه تکنولوژی جورجیا (GT)‌ در همکاری مشترک با محققان چینی، آرایه ای از ترانزیستورهای انعطاف پذیر با قابلیت احساس فشار را توسعه داده اند که از درجه حساسیتی مشابه انگشت انسان برخوردار است. با استفاده از نانوسیم های اکسید روی به شکل عمودی، آرایه ای شامل هشت هزار ترانزیستور ساخته شد که هر ترانزیستور زمانی که تحت فشار فیزیکی قرار می‌گیرد، بطور مجزا قادر به تولید سیگنال های الکتریکی است. محققان از خاصیت پیزوالکتریکی برای دریافت پاسخ الکتریکی از آرایه های ترانزیستوری استفاده کردند؛ برای این کار باید از موادی با خواص همزمان پیزوالکتریک و نیمه هادی شامل نانو سیم ها و فیلم های نازک استفاده شود. «ژانگ لین وانگ» سرپرست تیم تحقیقاتی تأکید می کند: هر حرکت مکانیکی مانند حرکت دست یا انگشت ربات می تواند به سیگنال های کنترلی ترجمه شود که به توسعه پوست مصنوعی هوشمندتر با خواصی مشابه پوست انسان منجر می‌شود. دستاورد محققان می تواند روند توسعه پوست مصنوعی پیشرفته را تسهیل کند؛ از این فناوری همچنین می توان برای ساخت پروتزهای رباتیک با قابلیت لمس سطوح مختلف ، ویژه افراد معلول یا توسعه ربات‌های شبه انسانی با داشتن حس لامسه استفاده کرد. نتایج این تحقیق در مجله Science‌ منتشر شده است.

براساس تحقیقات جدید پژوهشگران، کسانی که یک بار به سرطان عمومی پوست مبتلا شدند، بیشتر از سایر افراد در معرض ابتلا به انواع دیگر سرطان‌ها قرار دارند. خطر ابتلا به سرطان‌های دیگر در زنانی که یک بار به سرطان پوست مبتلا شدند تا 26 درصد و در مردان تا 15 درصد افزایش می‌یابد. پژوهشگران با انجام مطالعات بر روی 150 هزار نفر طی 20 سال به نتایج این تحقیقات دست یافتند و شاهد افزایش خطر ابتلا به سرطان در مبتلایان به سرطان پوست بودند. به گفته محققان، اگرچه کسانی که سرطان پوست داشتند بیش از دیگران در معرض ابتلا به سرطان‌های دیگر هستند، اما علت اصلی ابتلا به سرطان در این افراد سرطان پوست نیست. پژوهشگران احتمال می‌دهند تغییراتی که در سلول‌ها طی فرایند احیای سلول‌های DNA رخ می‌دهد، عامل ابتلا به سرطان‌های دیگر باشد.

پژوهش محققان دانشگاه مونت‌کلر آمریکا نشان می‌دهد فشار دادن دست راست می‌تواند در حفظ بهتر خاطرات و فشار دادن دست چپ در به یادآوردن آن‌ها موثر باشد. محققان تعدادی از شرکت‌کنندگان این پژوهش را به پنج گروه تقسیم کرده و از آن‌ها خواستند تا ابتدا 72 کلمه را حفظ کنند و سپس آن‌ها را به یاد بیاورند. گروه اول مشت دست راست خود را پیش از حفظ و به یادآوری کلمات برای حدود 90 ثانیه فشار دادند. گروهی دیگر نیز دست چپ خود را به همین ترتیب یعنی قبل از به خاطر سپردن و یادآوردن لغات فشار دادند. دو گروه دیگر نیز یکی از دست‌های خود را پیش از حفظ کلمات و دست دیگری را قبل از به یادآوری آن‌ها فشار دادند. گروه کنترل شده نیز هیچ یک از دست‌های خود را در این آزمایش نفشردند. براساس یافته‌های به دست آمده گروهی که پیش از حفظ کلمات، مشت دست راست و قبلا از به یادآوری آنان نیز دست چپ خود را فشار داده بودند در مقایسه با سایر گروه‌ها نتایج بهتری از خود نشان دادند. "راث پروپر" سرپرست این پژوهش در این رابطه می‌گوید: "این یافته‌ها نشان می‌دهد که انجام بعضی حرکات ساده به‌طور موقت باعث تغییر و فعال کردن عملکردهای مغز شده و می‌تواند باعث بهبود حافظه شود. تلاش‌های آتی ما، درک تاثیر فشار دستان بر سایر قدرت‌های شناختی مانند توانایی‌های کلامی خواهد بود." این پژوهش در مجله معتبر علمی "PLOS ONE" منتشر شده است.

حاملین نانومقیاس حاوی برخی پروتئین‌ها و اسیدهای نوکلئیک می‌توانند برای تشخیص، رصد و درمان سرطان مغز مورد استفاده قرار گیرند. اخیرا مقاله‌ای توسط یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه کالیفرنیا و بیمارستان عمومی ماساچوست در نشریه «Neurosurgery» به چاپ رسیده که در آن آخرین پیشرفت‌های انجام شده در بخش تومور مغز مورد بحث قرار گرفته است. در این مقاله با عنوان "the biological processes mediated by these EVs and their applications as biomarkers for brain tumor diagnosis, monitoring, and therapeutic development" ، محققان به ارائه فرصت‌های موجود در استفاده از حاملین نانومقیاس برای رهاسازی دارو پرداخته‌اند. نویسندگان این مقاله از واژه حاملین خارج سلولی استفاده کردند که این عبارت به اجزای سلولی کپسوله شده در میان یک غشاء گفته می‌شود. حاملین خارج سلولی را می‌توان از تمام سیال‌های موجود در بدن نظیر خون و مایع نخاعی بیماران دارای تومور مغزی استخراج کرد. حاملین خارج سلولی شبیه حباب‌های نانومقیاس هستند که توسط سلول‌های بدن ارسال می‌شوند؛ این حاملین حاوی پروتئین و دیگر مواد سلولی نظیر اسیدهای نوکلئیک هستند.
تا کنون سه کاربرد مختلف حاملین خارج سلولی مشخص شده است: تغییر و زدایش قطعات سلولی، حذف متابولیت‌های سمی و اجزای غشائی بی‌مصرف از سلول و همچنین ارتباط بین سلولی. در ارتباط بین سلولی این ساختارها می‌توانند سازوکاری را فراهم کنند که پروتئین و اطلاعات ژنتیکی از سلولی به سلول دیگر انتقال یابد. در بیمارانی که سرطان مغز دارند، حاملین خارج سلولی می‌توانند مسیری برای تغییر محیط تومور باشند، به‌ نحوی که مانع از رشد سلول‌های سرطانی شوند. انواع مختلفی از حاملین خارج سلولی نیز وجود دارند که قادرند موجب رشد و گسترش سلول سرطانی شوند؛ آنها مانع حمله سیستم ایمنی بدن به این تومورها می‌شوند.
پژوهشگران تلاش دارند تا عملکرد این حاملین را هم در بدن افراد سالم و هم بیماران به‌ خوبی بشناسند. آنها درصدد تولید مواد زیستی هستند که بتواند به تومورها بچسبد و موجب شناسایی تومور شود. همچنین می‌توان از این مسیر برای درمان سرطان استفاده کرد. در واقع محققان باید به‌ دنبال پروتئین‌ها و مواد ژنتیکی ویژه‌ای باشند تا در صورت قرار گرفتن در حاملین بتواند تومور و سلول‌های سرطانی را شناسایی کند. برای مثال حاملین می‌توانند حامل موادی باشند که بتواند جهشی را در ژن IDH1 تشخیص دهد؛ این جهش مسئول بروز سرطان مغز است.

دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا به تازگی کشف کرده‌اند زمانی که فردی شروع به جست‌وجوی هدفمند یک شی‌ء می‌کند، نواحی بصری و غیربصری متعددی در مغز برای رهگیری شخص، حیوان یا شی گم‌شده بسیج می‌شوند. این بدین معناست که چنان‌چه فردی به دنبال کودکی در یک جمعیت می‌گردد، نواحی مغز که معمولاً به تشخیص دیگر اشیا اختصاص داده می‌شوند و حتی نواحی که برای تفکر انتزاعی تنظیم شده‌اند، کانون توجه‌شان را تغییر داده و به بخش جست‌وجو ملحق می‌شوند. بنابراین مغز به سرعت به یک یابنده کودک شدیداً متمرکز، تبدیل شده و منابع مورد استفاده‌اش برای سایر فعالیت‌های ذهنی را بازمدیریت می‌کند.
این تحقیق نشان می‌دهد که مغز انسان بسیار پویاتر از آن‌چیزی است که تصور می‌شده و به سرعت منابع را بر اساس تقاضاهای رفتاری جمع‌آوری کرده و عملکرد فرد را با افزایش دقت برای اجرای فعالیت مطلوب بهینه‌ می‌کند. دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی کاربردی (fMRI) برای ثبت فعالیت مغز سوژه‌های تحت مطالعه استفاده کردند. این شرکت‌کنندگان در جست‌وجوی اشخاص یا وسایط نقلیه در کلیپ‌های فیلم بودند. اسکن‌های مغزی همزمان فعالیت عصبی توسط جریان خون را در هزاران مکان موجود در مغز این افراد اندازه‌گیری کردند.
محققان حاضر در این پروژه علمی دریافتند هنگامی که شرکت‌کنندگان در جست‌وجوی افراد بودند، بخش اعظم cortex مغز به انسان‌ها اختصاص داده شد و زمانی هم که به دنبال وسایط نقلیه می‌گشتند، قسمت اعظم این بخش به این وسایط اختصاص یافت. در آزمایشات انجام‌شده بیشترین تغییرات در prefrontal cortex مغز مشاهده شد که اغلب در تفکر انتزاعی، برنامه‌ریزی درازمدت و دیگر فعالیت‌های ذهنی پیچیده دخیل است. این یافته‌ها به توضیح این نکته می‌پردازد که چرا تمرکز بر بیش از یک فعالیت در یک زمان دشوار است؟ نتایج همچنین نشان می‌دهد که چگونه اشخاص قادر به تغییر توجهشان حین انجام فعالیت‌های چالش‌برانگیز هستند. این موفقیت علمی می‌تواند به توضیح اختلالات کمبود توجه و نورورفتاری نیز کمک کند. جزئیات این مطالعه در Nature Neuroscience انتشار یافت.

یک شرکت طراحی بافت انسانی در گامی رو به جلو برای به واقعیت پیوستن تولید کبدهای آزمایشگاهی، موفق به تولید کوچکترین کبد انسانی با استفاده از چاپگر سه بعدی حاوی سلول‌های زنده شد. کبدهای کوچک تولید شده توسط شرکت «Organovo» در سان‌دیگو تنها نیم میلی‌متر عمق و چهار میلی‌متر مساحت داشته، اما قادر است بیشتر عملکردهای یک کبد واقعی را اجرا کند. برای ساخت این کبدها، یک چاپگر حدود 20 لایه از سلولهای کبدی و ستاره‌ای را که دو سلول اصلی کبد هستند، تولید می‌کند. همچنین سلولهایی از پوشش داخلی رگهای خونی نیز به این بافت اضافه می‌شود که در نهایت شبکه ظریفی از کانالهایی را برای تامین مواد مغذی و اکسیژن لازم در سلولهای کبد ایجاد کرده و بافت را تا پنج روز یا بیشتر زنده نگه می‌دارند. این سلولها از بافت یدکی برداشته شده در عملهای جراحی و نمونه‌برداریها بدست آمده‌اند.
تاکنون کبدهای چاپی با یک یا دولایه ساخته می‌شدند که تنها برای دو روز دوام آورده و از طیف عملکردی مشابه میکرودیسک‌ها برخوردار نیستند. ساختار و عملکرد واقعی این ریزکبدها، آنها را به پیش‌بینی‌کنندگان خوبی برای سمی بودن داروها و دیگر مواد تبدیل می‌کند. آنها قادر به تولید پروتئین کبدی آلبومین هستند که حجم خون را افزایش داده و هورمونها، نمک و دارو را به بدن پخش می‌کند. این کبدها همچنین قادر به تولید کلسترول که چربی را در جریان خون حمل کرده و آنزیم‌های اصلی سم‌زدایی موسوم به سیتوکروم P450s که داروها را در کبد متابولیزه می‌کنند، هستند. هدف نهایی شرکت Organovo تولید ساختارهای مناسب برای پیوند به انسان است که در حال حاضر با مشکل چاپ شبکه‌های انشعاب‌دار بزرگتر رگهای خونی برای اغذیه چنین اندامهایی روبرو است. این ریزکبدها در نشست سالانه زیست‌شناسی تجربی در بوستون رونمایی شده‌اند.

محققان آمریکایی موفق به شناسایی مکانیسم سلولی و کشف ژن های مرتبط با وقفه در بارداری موش‌ها شدند. بر خلاف انسان، موش های ماده و برخی دیگر از پستانداران می توانند در روند بارداری خود وقفه ایجاد کنند؛ پدیده «وقفه جنینی» زمانی روی می دهد که شرایط محیطی مناسبی برای نجات مادر و فرزند تازه متولد شده وجود ندارد. موش های ماده و برخی پستانداران مانند راسو و کانگورو والابی تامار با کمک یک مکانیسم مولکولی می توانند روند بارداری خود را به تأخیر بیندازند.
محققان بنیاد تحقیقات کودکان سینسیناتی موفق به شناسایی ژن های مسئول وقفه و از سرگیری مجدد بارداری در این پستانداران شده اند. تخمک پس از بارور شدن، خوشه ای از سلول ها موسوم به بلاستوسیت را شکل می دهد که داخل دیواره رحم مستقر می شوند؛ در طول زمان وقفه، از لانه گزینی بلاستوسیت ها جلوگیری شده و آنها در حالت غیر فعال تا از سرگیری بارداری باقی می مانند. با بررسی فرآیند لانه گزینی جنینی در موش ها، محققان دریافتند که فعالیت ژن MSX1‌ پیش از لانه گزینی بشدت افزایش می یابد و به نظر می‌رسد که این ژن در توقف روند بارداری دخالت دارد. محققان با استفاده از هورمون ها، روند تأخیر بارداری در موش، راسو و کانگورو را کاهش داده و میزان فعالیت ژن MSX1‌ و سایر ژن های مرتبط اندازه گیری شدند.
آنها دریافتند که فعالیت ژن های MSX‌ در زمان وقفه بارداری بیشتر می شود که این نتایج برای هر سه پستاندار صدق می کند؛ این ژن ها عمدتا در سلول های اپی تلیال (epithelial)‌ دیده می شوند و بخشی از خانواده ژن های باستانی محسوب می شوند که نقش مهمی در تأخیر بارداری در شرایط نامناسب ایفا می کنند. محققان قصد دارند نقش این ژن ها در توقف بارداری در سایر حیوانات مانند پاندا و خرس قطبی را نیز مورد بررسی قرار دهند. نتایج این مطالعه در مجله Open Biology‌ منتشر شده است.

پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا برای اولین بار موفق به ساخت بلندگوی صوتی گرافنی شدند. محصولی که این گروه تولید کردند، نمونه اولیه بوده و هنوز هیچ بهینه سازی روی آن انجام نشده است. این دستگاه که در واقع نوعی سمعک به حساب می‌آید، دارای خواص فیزیکی و الکترونیکی ویژه‌ای است که موجب شده این سمعک فرکانس‌های بیشتری را نسبت به دستگاه‌های رایج بازار شنود کند.
در بلندگوها، هدفون‌ها و سمعک‌ها از یک پرده دیافراگم کاغذی استفاده می‌شود. این پرده امواجی تولید می‌کند که گوش قادر به شنیدن آن است. بسته به این که امواج ارسالی چه فرکانسی داشته باشند، صداهای تولید شده متفاوت خواهد بود. گوش انسان، بسته به این که در چه سنی باشد، می‌تواند فرکانس‌هایی بین 20 هرتز تا 20 کیلوهرتز را بشنود. کیفیت بلندگوهای تولید شده به این بستگی دارد که پاسخ آن‌ها به فرکانس‌ها چگونه باشد، در واقع صرف نظر از این که فرکانس امواج صوتی رسیده به بلندگو در کجای محدوده 20 هرتز تا 20 کیلوهرتز باشد، باید پاسخ یکسانی از سوی بلندگو ارائه شود. در هدفون‌ها و بلندگوهای بی‌کیفیت تجاری، اگر فرکانس در محدوده پایین باشد، صدای تولید شده بسیار بلند است؛ اما اگر در محدوده بالای فرکانسی باشد، صدا ضعیف است.
دیافراگم سمعک تولید شده در آزمایشگاه برکلی از جنس گرافن است که ضخامتی در حد 30 نانومتر و طولی در حدود 7 میلیمتر دارد. این لایه گرافنی بین دو الکترود سیلیکونی ساندویچ شده است، بین الکترود و گرافن نیز پوششی از جنس دی‌اکسید سیلیکون قرار داده شده تا مدار کوتاه ایجاد نشود. با اعمال ولتاژ به الکترودها، نیروی الکترواستاتیکی ایجاد می‌شود؛ این نیرو موجب نوسان پرده دیافراگم شده که این به نوبه خود موجب تولید صدا می‌شود. با نوسان الکتریسیته، صداهای مختلف ایجاد می‌شود.
با توجه به ویژگی‌های منحصربفرد گرافن، می‌توان انتظار داشت محصول تولید شده از آن، دارای قابلیت‌های منحصربه فردی باشد. پاسخ سمعک گرافنی بسیار جالب توجه است. بسیاری از دیافراگم‌های رایج در برخی فرکانس‌ها، خاموش هستند اما دیافراگم گرافنی خاموشی ندارد؛ دلیل این امر نازکی بیش از حد این ماده و استحکام آن است. این که گرافن خاموشی ندارد، به این معناست که این دیافراگم از نظر انرژی بسیار کارا است؛ بنابراین در صورت استفاده در تلفن‌های همراه و تبلت‌ها، مصرف انرژی را به شدت کاهش می‌دهد.

پژوهشگران ژاپنی با مطالعه بر روی نوزادان انسان و موش ، از اسرار آرام شدن نوزادان پس از بلند کردن و در آغوش کشیده شدن رمزگشایی کردند. یکی از راه‌های مؤثر آرام کردن نوزادن در حال گریه، بلند کردن و در آغوش کشیدن آنهاست، اما علت اصلی اثربخشی این روش تاکنون مشخص نشده بود. محققان موسسه علوم مغز RIKEN برای نخستین بار موفق شدند دلایل علمی و فیزیولوژیک آرام شدن نوزادان را تشریح کنند. به گفته دکتر «کومی کورودا» سرپرست تیم تحقیقاتی، نتایج نخستین پژوهش در خصوص واکنش کودکان به بلند کردن و در آغوش کشیدن، بیانگر مجموعه ای از فرامین عصبی، مغزی و قلبی در نوزاد است.
محققان با استفاده از دستگاه الکتروکاردیوگراف (ECG)، فعالیت الکتریکی قلب نوزادان را مورد بررسی قرار دادند که نشان می دهد، ضربان قلب نوزاد پس از بلند کردن بطور چشمگیری آهسته شده و این مسأله بصورت خودکار باعث آرامش نوزاد می‌شود. تکرار این آزمایش بر روی نوزادان موش با استفاده از یک دستگاه کوچک ECG اثر مشابهی را نشان می دهد؛ موش های مادر با واکنش‌های حرکتی که در سایر پستانداران از جمله گربه و شیر نیز دیده می‌شود، فرزند خود را در آغوش می‌گیرد و در این حالت علاوه بر آهسته شدن ضربان قلب، صدای بسیار ظریف گریه نوزاد موش قطع می شود. محققان خاطرنشان می کنند، گریه نوزادان و کودکان یکی از اصلی ترین دلایل خشم والدین محسوب می‌شود و نتایج بدست آمده در این تحقیق می تواند به والدین برای آرام کردن کودکان و پیشگیری از تنبیه شدن آنها کمک کند. نتایج این پژوهش در مجله Current Biology منتشر شده است.

دانشمندان دانمارکی و فرانسوی نشانگری عصبی را در مغز نوزادان 5 ماهه شناسایی کرده‌اند که با آگاهی بینایی یا توانایی در پردازش و یادآوری تصاویر دیده شده توسط آنها مرتبط است. محققان طی این پژوهش با نشان دادن تصویر چهره‌های انسانی در فواصل زمانی متفاوت، فعالیت مغزی 80 کودک 5 ، 12 و 15 ماهه را با کلاهی که با تعدادی الکترود پوشیده شده بود مورد مطالعه قرار دادند. پژوهشگران متوجه شدند که قشر بینایی در مغز همه کودکان فعال است، اما در نوزادان کم سن‌تر این فعالیت ضعیف‌تر گزارش شد.
نتایج به دست آمده نشان می‌دهد نوع پاسخی که نوزادان در برابر عکس‌ها نشان می‌دهند، نشانگر افکار آگاهانه است و به قولی، این تصاویر به‌طور کوتاه در مغز و به اصطلاح "حافظه کاری" آنها ذخیره می‌شود. بر اساس این تحقیق، یافته‌های به دست آمده می‌تواند تاثیر مثبت انجام آزمایش‌ها و ارزیابی آگاهی را بر افرادی که در توضیح آنچه حس می‌کنند، ناتوان هستند مانند افراد دچار اغما یا زندگی‌های به اصطلاح نباتی، ثابت کند. علاوه بر این، چنین تحقیقاتی می‌تواند برای کمک به درک بهتر احساس درد و تاثیر داروهای بیهوشی در کودکان کم سن و سال و همچنین بررسی آگاهی حیوانات موثر واقع شود.

نتایج یک پژوهش نشان می‌دهد چگونگی واکنش اشخاص پیرامون ما به رویدادهای استرس‌زا اعم از مثبت یا منفی، می‌تواند مسری و بر روی ما تاثیرگذار باشد. دانشمندان در پژوهشی آسیب‌پذیری شناختی 103 جفت هم‌اتاقی دانشجوی سال اول کالج را بررسی کردند. در این مطالعه مشخص شد اشخاصی که دارای آسیب‌پذیری بالایی هستند، در معرض خطر افزایش‌یافته افسردگی قرار دارند. تیم علمی حاضر همچنین پی برد که آسیب‌پذیری شناختی شرکت‌کنندگان تا حد زیادی تحت تاثیر آسیب‌پذیری شناختی هم‌اتاقی‌هایشان بود.
در این پژوهش تمامی هم‌اتاقی‌ها به صورت تصادفی انتخاب شدند و خود دانشجویان در انتخاب هم‌اتاقی‌هایشان نقشی نداشتند. ظرف فقط سه ماه مسری‌بودن افکار منفی در میان این سوژه‌ها مشاهده شد. همچنین مشخص شد افرادی که افزایش در آسیب‌پذیری شناختی را طی سه ماهه اول حضور در دانشگاه تجربه کردند، در مقایسه با افرادی که چنین افزایشی را نشان ندادند، تقریباً دو برابر سطح علائم افسردگی را طی شش ماه از خود بروز دادند. این تاثیر به ویژه زمانی که شرکت‌کنندگان تحت شرایط استرس‌زای بالا بودند، مشهودتر بود.
پیش از این پژوهش، تصور می‌شد که آسیب‌پذیری شناختی هنگامی که شخص در ابتدای بزرگسالی است، زیاد تغییر نمی‌کند. با این حال، یافته‌های جدید نشان می‌دهد که طی مراحل گذار در زندگی (زمانی که اشخاص به طور مداوم در معرض یک موقعیت اجتماعی جدید هستند) آسیب‌پذیری شناختی می‌تواند تغییر کند. آن‌ها همچنین پی بردند که عوامل ژنتیکی، محیطی و زیستی در سطح آسیب‌پذیری شناختی فرد نقش ایفا می‌کنند. جزئیات این پژوهش در مجله Clinical Psychological Science انتشار یافت.

محققان آمریکایی روش پیشگامانه جدیدی را ابداع کرده‌اند که قادر به انتقال و رهاسازی داروی ضد ایدز در داخل مغز است. نانوتکنیک توسعه یافته توسط محققان کالج پزشکی «هربرت ورتایم» دانشگاه بین‌المللی فلوریدا (FIU)، انتقال و انتشار داروی ضد ایدز AZTTP‌ درون مغز را امکانپذیر می کند. محققان در این روش با استفاده از نانوذرات مغناطیسی- الکتریکی (MENs) برای گذر از سد جریان خونی مغز و افزایش چشمگیر سطح AZTTP‌ تا 97 درصد در سلول های آلوده به ویروس اچ آی وی استفاده کرده اند.
سد خونی مغز یکی از چالش های اساسی پیش روی محققان برای درمان بیماری های سیستم عصبی محسوب می شود؛ این فیلتر طبیعی اجازه می دهد مواد بسیار کمی از این طریق عبور کرده و به مغز برسند که باعث توقف فرآیند انتقال داروها به مغز می شود. در حال حاضر بیش از 98 درصد داروهای ضد رترو ویروسی برای درمان ایدز از جمله AZTTP‌ در کبد، ریه ها و سایر اندام های بدن رسوب می کنند و به مغز نمی رسند؛ در این شرایط ویروس هایی مانند ایدز در خفا به فعالیت خود ادامی می دهند.
در نانوتکنیک جدید محققان دانشگاه فلوریدا، دارو به نانوذرات مغناطیسی- الکتریکی (MENs) متصل شده و درون یک سلول مونوسیت/ ماکروفاژ قرار می‌گیرد که در انتها به بدن تزریق شده و راهی مغز می شود. با رسیدن به مغز، یک جریان ضعیف انرژی الکتریکی باعث انتشار دارو شده و جریان مغناطیسی- الکتریکی آن را بسمت هدف هدایت می کند. در آزمایشات صورت گرفته تقریبا تمامی داروها به هدف تعیین شده رسیده اند و محققان قصد دارند بزودی دور جدیدی از آزمایشات را آغاز کنند. این شیوه پیشگامانه انتقال دارو می تواند در مبتلایان به بیماری های سیستم عصبی مانند آلزایمر، پارکینسون، مننژیت، دیستروفی عضلانی، صرع، دردهای مزمن و حتی بیماران سرطانی نیز مورد استفاده قرار گیرد.

محققان دانشگاه واشنگتن یک حسگر زیست‌پزشکی را با استفاده از نانومیله‌های طلا، برای تشخیص افزایش لیپوکالین ‏وابسته به ژلاتیناز نوتروفیل بعنوان یک زیست‌نشانگر آسیب‌های حاد کلیه ساخته‌اند. ‏ یافته‌های «اِوان کراش» و همکارانش در ‏دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن تشخیص آسیب‌های جدی کلیه را به سادگی از طریق ‏فرو بردن یک کاغذ آزمایش در ادرار میسر کرده است. زیست‌نشانگرها عموما مولکول‌ها یا پروتئین‌های ‏کوچکی در بدن هستند که با تغییر غلظت در بدن به بیماری و یا درمان پاسخ می‌دهند. ‏«کراش» معتقد است که این فناوری مبتکرانه بررسی عملکرد کلیه را بصورت بالینی و با ‏هزینه کمتر فراهم می‌آورد. ‏
برای ساخت این حسگر از روشی به نام زیست‌حسگری پلاسمونیک استفاده شده است ‏که قادر به شناسایی مقادیر بسیار کم زیست‌نشانگرهاست. با این حال پادتن‌های طبیعی عمر ‏کوتاهی داشته، بسیار گران قیمت بوده و نیازمند زمان طولانی برای ایجاد و بکارگیری هستند. ‏از این رو این محققان پادتن‌هایی مصنوعی را ابداع کرده‌اند. برای ساخت این زیست‌حسگر پلاسمونیک از فرایندی به نام نشانگذاری ‏زیست‌مولکولی استفاده شده است که شامل متصل کردن پروتئین‌های هدف به سطح ‏نانومیله‌ها و سپس اضافه کردن مولکول‌هایی کوچک در اطراف پروتئین برای تشکیل یک لایه پلیمری در بیرون از نانومیله‌هاست. با خارج کردن پروتئین‌های هدف حفراتی روی ‏سطح نانومیله‌ها به جای می‌ماند که همان پادتن‌های مصنوعی نام دارند. هنگامی که نانومیله‌ها ‏همراه با پادتن‌های مصنوعی در تماس با ماده‌ای نظیر ادرار که حاوی پروتئین هدف است ‏قرار می‌گیرند، حفرات بصورت پازل توسط پروتئین هدف پر می‌شوند. با تابش نور به نانومیله‌های طلا، الکترون‌های فلز تحریک‌ شده و شروع به نوسان می‌کنند. ‏دو رنگ یا باند موجود در طیف ساطع‌ شده از نانومیله نشان می‌دهد که کدام بخش از نور ‏تابیده جذب و کدام پراش شده است. زمانی که ماده‌ای به نانومیله متصل باشد، موقعیت یکی از ‏باندها به مکانی دیگر انتقال یافته و باعث تغییر رنگ خواهد شد که این تغییر نشان‌دهنده ‏چسبیدن پروتئین زیست‌نشانگر به نانومیله است. در نتیجه اندازه‌گیری میزان زیست‌نشانگر با ‏تغییر رنگ امکان‌پذیر است. ‏
این محققان در تلاشند تا عملکرد موفقیت‌آمیز زیست‌نشانگر ‏NGAL‏ را به عنوان ‏مدلی برای جایگزینی پادتن‌های طبیعی با پادتن‌های مصنوعی سایر پروتئین‌ها بکار گیرند. ‏این محققان، جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ ‏«Advanced Functional ‎Materials‏» منتشر کرده‌اند.‏

خواص زیست مکانیکی نانو مقیاس غضروف‌ها در مفاصل می‌تواند آرتروز استخوان را در مراحل اولیه تحت تاثیر قرار دهد. این خواص زیست مکانیکی غضروف‌ها موجب می‌شود تا در طول فعالیت‌های فیزیکی سریع، غضروف‌ها مستعد آسیب باشند. آرتروز استخوان یکی از مشکلات رایج است که بیش از یک سوم افراد کهنسال از آن رنج می‌برند. در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. یافته‌های این پژوهش می‌تواند برای شناسایی بیماری در مراحل مقدماتی مفید باشد، همچنین مهندسان بافت می‌توانند از این یافته‌ها برای ترمیم غضروف‌های آسیب‌دیده در بیماران استفاده کنند.
«آلن گرودزینسکی» از موسسه فناوری ماساچوست و نویسنده اول این مقاله می‌گوید: این روش می‌تواند برای شناسایی مراحل اولیه از دست دادن توانایی در اثر فعالیت‌های بدنی روزانه نظیر بلند کردن اجسام یا دویدن و پریدن مفید باشد. همچنین پزشکان می‌توانند از این روش استفاده کرده و بخش آسیب دیده را ارزیابی و در صورت نیاز ترمیم کنند، با این کار بیمار مطمئن می‌شود که قادر به ادامه فعالیت‌های روزانه است.
آرتروز استخوان، یک بیماری دردناک است که در اثر از بین رفتن بخشی از غضروف ایجاد می‌شود. غضروف بافت محکم و انعطاف‌پذیری است که به‌ عنوان بالشتکی برای استخوان محسوب می‌شود، غضروف‌ها مانع از سایش استخوان‌ها به یکدیگر می‌شوند. در مراحل اولیه این بیماری، غضروف مولکولی به‌ نام گلیکوسامینوگلیکان را از دست می‌دهد. از دست رفتن این مولکول موجب می‌شود غضروف توانایی مقاومت در برابر فشارها در اثر فعالیت‌های فیزیکی را از دست دهد.
تا کنون اطلاعات اندکی درباره  گلوکزامینو گلیکان وجود داشته است. محققان نمی‌دانند که چگونه کمبود گلیکوسامینوگلیکان موجب کاهش عملکرد غضروف در حین فعالیت‌های فیزیکی روزانه می‌شود. برای یافتن پاسخ این سوال، این تیم تحقیقاتی سیستم جدیدی ارائه کردند که با استفاده از آن می‌توان خواص زیست مولکولی غضروف را در حین وارد شدن فشار به آن مورد بررسی قرار داد. در حین فعالیت‌های فیزیکی فشارهای مختلفی به غضروف وارد می‌شود که این فشارها در دامنه زمانی متفاوت اعمال می‌شود. اگر غضروف، گلیکوسامینوگلیکان را از دست بدهد، استحکام آن کاهش می‌یابد.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد: کاهش  گلوکزامینو گلیکان در مراحل اولیه می‌تواند روی خواص نانومقیاس غضروف اثرگذار باشد. با این کار توانایی بافت برای مقاومت در برابر فعالیت‌های شدید فیزیکی کاهش می‌یابد. این گروه نشان دادند که اگر این تغییر خواص سطحی نانومقیاس در غضروف اتفاق بیفتد، محققان آن را شناسایی کرده و به بیمار توصیه‌هایی برای تعدیل فعالیت روزانه ارائه می‌کنند. یافته‌های این پژوهش در قالب مقاله‌ای در نشریه «Biophysical Journal» به چاپ رسیده است.

مطالعات جدید حاکی از آن است که صدای موسیقی زنده به بهبود سلامت نوزادان نارس در واحد‌های مراقبت‌های ویژه نارسان تحت درمان، کمک می‌کند. در این مطالعه که در نیویورک سیتی امریکا انجام شد، هنگامی که این نوزادان در واحد مراقبت‌های ویژه به موسیقی زنده گوش می‌دادند، بهبود قابل اندازه‌گیری در ضربان قلب، رفتار شیرخواری، الگوهای خواب و جذب کالری را از خود بروز دادند. همچنین این نوع موسیقی به هر دوی والدین و نوزادان کمک کرد و میزان استرس مادران و پدران را کاهش داد.
این پژوهش شامل 272 نوزاد نارس موجود در واحد مراقبت‌های ویژه در 11 بیمارستان بود. این نوزادان مبتلا به مشکلات تنفسی، عفونت‌های باکتریایی جریان خون و یا کوچک‌بودن برای سنشان بودند. در حالی که موسیقی از پیش ضبط‌شده دارای مزایای روانی و سلامتی است (برخلاف موسیقی زنده)، شامل آلات موسیقی، ریتم و ملودی‌هایی است که می‌تواند یک نوزاد تازه متولدشده را که به محیط آوایی بسته رحم عادت دارد، بیش از حد تحریک کند. این محیط با نبض قلب، الگوهای تنفسی و صدای مادر تعریف می‌شود.
دانشمندان حاضر در این پروژه واکنش‌های نوزادان نارس به سه‌نوع موسیقی درمانی را بررسی کردند. هر یک از این نوزادان به مدت دو هفته و هفته‌ای سه بار و هر بار به میزان 10 دقیقه در معرض هر یکی از این انواع موسیقی قرار می‌گرفتند و مابقی اوقات در معرض هیچ گونه تحریک شنیداری نبودند. طی این دو هفته علائم حیاتی، رفتارهای تغذیه و الگوهای خواب نوزادان ثبت شد. نتایج نشان داد که هر یک از انواع موسیقی (از جمله لالایی والدین) دارای مزایای سلامتی متفاوت بود. به طور مثال، نوزادانی که والدینشان برای آن‌ها لالایی خواندند، دارای بالاترین افزایش در فعالیت یا هوشیاری بودند.
این نوزادان همچنین کالری‌های بیشتری را در مقایسه با نوزادانی که در معرض انواع دیگر موسیقی قرار داشتند، مصرف کردند. همچنین والدینی که برای نوزادانشان لالایی خواندند، احساس استرس کمتری را گزارش کردند. برخلاف موسیقی از پیش ضبط‌شده، موسیقی زنده با نیازهای نوزادان زودرس سازگاری بیشتری داشت. جزئیات این پژوهش در مجله Pediatrics انتشار یافت.

گروه مهندسی دانشگاه بریگهام یانگ یک ابزار توزیع داروی قابل قفل‌شدن را ارائه داده‌ که Med Vault نام گرفته و از مصرف‌ بیش از اندازه قرص‌های آرامبخش جلوگیری می‌کند. کمپانی بلک‌استون که اسپانسور مالی تیم طراح بود، خواستار ارائه شیوه‌ای برای کاهش تعداد مرگ‌های ناشی از مصرف بیش‌از اندازه آرام‌بخش‌های تجویزی شده بود. ایده موجود در پس سیستم جدید این است که بیمار آن را به یک داروخانه می‌برد و در آن‌جا داروساز این ابزار را با داروی مطلوب پر می‌کند. Med Vault می‌تواند اندازه‌ها و اشکال مختلف قرص را در خود جای دهد.
فناوری معرفی‌شده سپس با استفاده از کابل USB به رایانه متصل می‌شود. این امر به پزشک بیمار اجازه می‌دهد که از راه دور اطلاعات مصرف دارو را وارد کند. از این نقطه به بعد، ابزار خود را قفل می‌کند و قرص‌ها را فقط بر اساس برنامه‌ریزی زمانی مصرف ،در دسترس قرار می‌دهد. همچنین بیماران باید کد عددی را برای دریافت هر قرص وارد کنند. سیستم مزبور در مقابل مداخله و شکستن مقاوم است و در صورتی که بیمار بخواهد آن را بازکند ، علائم آسیب را نشان می‌دهد. زمانی که داروی تجویزشده به طور کامل تمام می‌شود، سیستم به طور خودکار قفل خود را بازمی‌کند. گفته می‌شود کمپانی حامی در نظر دارد تولید انبوه این ابزار را آغاز کند.

با استفاده از برنامه نرم‌افزاری «آشکارساز ضربان قلب» امکان اندازه گیری ضربان قلب با کمک وب کم رایانه فراهم شده است. با توسعه برنامه‌های کاربردی تلفن همراه هوشمند، اندازه گیری ضربان قلب با استفاده از دوربین تلفن همراه امکانپذیر شده بود. محققان لابراتوار هوش مصنوعی و علوم رایانه موسسه فناوری ماساچوست (MIT)‌ سیستم مشابهی طراحی کرده اند که با کمک وب کم رایانه، ضربان قلب را از روی پیشانی اندازه گیری می کند. برنامه نرم افزاری « وب کم آشکارساز ضربان» با بهره مندی از سیستم بزرگنمایی ویدئویی Eulerian‌، امکان مشاهده حرکات ظریف روی پیشانی را فراهم می کند. وب کم رایانه با استفاده از این برنامه نرم افزاری بمدت 15 ثانیه قسمت پیشانی فرد را مورد بررسی قرار داده و ضربان قلب اندازه گیری می شود که داده ها از جمله نمودار فشار خون بصورت لحظه ای بر روی مانیتور قابل مشاهده است.

یک تیم تحقیقات سوئیسی در بررسی ساختار بافت‌های سرطان پستان با بافت‌های سالم به یک تفاوت بارز میان این دو نوع بافت پی بردند: بافت‌های سرطانی ترکیبی از مناطق نرم و سخت بوده در صورتی که بافت‌های سالم دارای سفتی یکسانی هستند. با این کشف گام بزرگی به‌ سوی بهبود روش‌های تشخیص سرطان پستان برداشته می‌شود، همچنین یک ردپای نانومکانیکی منحصر بفرد مربوط به تومورهای سرطانی به‌ دست آمده است که از آن می‌توان برای تشخیص بیماری سرطان استفاده کرد. این تیم تحقیقاتی نتایج یافته‌های خود را در پنجاه‌و‌هفتمین نسشت سالانه انجمن بیوفیزیک که در فلادلفیا برگزار شد، ارائه کردند.
«مارییجا پلودنیک» از دانشگاه بازل سوئیس می‌گوید: زمان زیادی طول کشید تا مشخص شود که عنصر کلیدی در شناسایی سرطان در خواص فیزیکی بافت‌های تومور نهفته است. بیومکانیک نقش اصلی را در مهاجرت، یورش و تکثیر سلول‌های سرطانی ایفا می‌کند. با این حال نظرات مخالفی نیز در این باره وجود دارد مبنی بر این که استخراج اطلاعات در این بخش بسیار دشوار است. با توجه به این که مکانیک سلولی در مقیاس‌های نانومتری اتفاق می‌افتد، این دغدغه درست است؛ اما به نظر می‌رسد پژوهش‌های انجام شده در این پروژه بتواند در حل این مشکل کمک کند.
این تیم تحقیقاتی برای تعیین سختی بافت از نوک نانومقیاس میکروسکوپ استفاده کردند. این نوک روی بافت‌ پستان به حرکت در آمده و ایجاد دندانه‌هایی روی این بافت می‌کند. این دندانه‌ها در گام بعد، توسط میکروسکوپ نیروی اتمی شناسایی و تصویربرداری می‌شود؛ میکروسکوپی که قدرت تفکیک فضایی بالایی دارد. «مارییجا پلودنیک» می‌گوید: بهترین خروجی پروژه ما این است که دریافتیم سختی بافت‌های سالم به‌ صورت یکنواخت است. در واقع بافت‌های بیمار دارای سختی ناهمگونی هستند، به‌ صورتی که بخشی از بافت نرم و بخش دیگر آن سخت است.
یکی از جنبه‌های جالب توجه در این پژوهش آن است که محققان موفق شدند با اعمال تغییراتی در میکروسکوپ نیروی اتمی آن را به‌ نحوی بهینه کنند تا بتواند سختی نانومقیاس را در نمونه‌های مورد نظر اندازه‌گیری کند. آنها از ابزاری به‌ نام تشخیص بافت به‌ صورت خودکار و قابل اعتماد یا ARTIDIS برای این کار استفاده کردند که توسط همین تیم تحقیقاتی ساخته شده بود. یکی از مزایای این ابزار این است که قادر است مقدار تهاجمی بودن و سرعت تکثیر سلول سرطانی را با استفاده از خواص نانومکانیکی منحصر به‌ فرد آن به‌ دست آورد.

پژوهش جدید محققان مرکز پزشکی اراسموس هلند نشان داده که با یک تار موی انسان می‌توان خطر ابتلای وی به بیماری قلبی را مشخص کرد. تارهای مو حاوی اطلاعات ارزشمندی در مورد سطوح تنش فرد است که به نوبه خود امکان ابتلای انسان به بیماری قلبی را نشان می‌دهد. برخلاف آزمایش خون که یک تصویر لحظه‌ای از سطوح هورمون تنش را در یک نقطه خاص زمانی نشان می دهد، بررسی موی سر می‌تواند برای مشاهده گرایشها در سطوح هورمون کورتیزول در یک دوره چند ماهه مورد استفاده قرار بگیرد. این امر به محققان در درک بهتر تغییرات در سطوح کورتیزول کمک خواهد کرد.
این پژوهش نشان داد که افراد مسن که دارای سطوح بالاتر و درازمدت کورتیزول هستند، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری قلبی قرار دارند. در این بررسی، سطوح کورتیزول در گروهی از 183 شهروند مسن بین 65 تا 85 سال اندازه‌گیری شد. محققان با استفاده از نمونه‌های موی سه سانتیمتری از نزدیک پوست سر توانستند سطوح کورتیزول یک دوره سه ماهه را اندازه‌گیری کنند. نتایج این پژوهش نشان داد که افراد دارای سطوح بالاتر این هورمون با احتمال بیشتری برای برخورداری از یک تاریخچه بیماری عروق کرونر قلب، سکته، بیماری شریانی محیطی یا دیابت روبرو بودند.
این اولین بار است که دانشمندان دریافته‌اند که بررسی نمونه‌های مو می‌تواند اطلاعاتی را در مورد سلامت افراد ارائه کند.باورها بر این است که بررسی مو می‌تواند برای تشخیص حساسیتهای غذایی و همچنین کمبود مواد معدنی مورد استفاده قرار بگیرد. همچنین می‌توان از این شیوه برای آزمایش استفاده از مواد مخدر استفاده کرد چرا که مولکولهای مواد مخدر موجود در جریان خون در فولیکول مو قرار گرفته و تا 90 روز در آنجا باقی می‌مانند. این پژوهش در مجله Clinical Endocrinology and Metabolism منتشر شده است.

محققان دانشگاه پزشکی کارولینای جنوبی با تحریک مغناطیسی سلول های عصبی در مغز افراد سیگاری موفق به کاهش تمایل به مصرف سیگار شده اند. «روش تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال» در حال حاضر با مجوز سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA)‌ برای درمان افسردگی بکار می رود. محققان بصورت تصادفی 16 فرد سیگاری را در دو جلسه 15 دقیقه ای تحت درمان تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال با فرکانس بالا قرار دادند؛ این روش بدون درد بوده و نیاز به مصرف آرام بخش یا انجام بیهوشی ندارد. از داوطلبان خواسته شد که دو ساعت پیش از آزمایش از کشیدن سیگار خودداری کنند؛ قبل از انجام درمان تصاویر خنثی مانند مناظر طبیعی و تصاویر تحریک کننده مصرف نیکوتین مانند روشن کردن سیگار به داوطلبان نشان داده شد و سپس میزان تمایل آنها به کشیدن سیگار مورد ارزیابی قرار گرفت.
از طریق حلقه هایی که بر روی پیشانی افراد قرار داده شده بود، پالس های مغناطیسی به قشر جلوی پیشانی (prefrontal cortex) ارسال شدند؛ پس از تحریک مغناطیسی همین تصاویر به افراد نشان داده شد و میزان تمایل آنها به سیگار مورد پرسش قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان می دهد، میزان تمایل افراد پس از درمان با روش تحریک مغناطیسی به سیگار بطور قابل ملاحظه ای کاهش پیدا می کند و این کاهش تمایل در میان معتادان به سیگار بیش از سایر افراد گزارش شده است. نتایج این تحقیق در مجله Biological Psychiatry‌ منتشر شده است.

دانشمندان دانمارکی با ردیابی عامل بروز میگرن، گام مهمی را به سوی هموارکردن شیوه‌ای برای درمان بهتر این شرایط ناتوان‌کننده‌ برداشته‌اند. این محققان مدعی‌اند که یافته‌هایشان فرضیه‌های پیشین مبنی بر این که چرا طی یک حمله میگرنی مغز آسیب می‌بیند، را به چالش می‌کشد. مدت‌هاست که تصور می‌شود درد میگرن ناشی از انبساط شریان‌‍‌های خارج از جمجمه است؛ اما دانمارکی‌ها بر این باورند که حساس‌شدن فوق‌العاده رشته‌های عصبی در اطراف شریان‌های خونی عامل بروز این دردهاست.
این دانشمندان اسکن‌های MRI متعلق به 19 زن که از میگرن رنج می‌بردند، را بررسی و شریان‌های آن‌ها را طی یک حمله مطالعه کردند. گفتنی است تمامی این زنان بدون داشتن اختلالات بینایی از میگرن رنج می‌بردند. این بدین معناست که میگرن در آن‌ها به یک طرف سر مرتبط است و محققان حاضر در این پروژه طرف دیگر مغز را برای بررسی تفاوت‌های دو طرف این عضو مطالعه کردند. آن‌ها دریافتند که برخلاف باور عموم، شریان‌های خونی طی حمله میگرنی منبسط نشدند و بنابراین عامل دیگری برای بروز درد وجود داشت. ین محققان پس از انجام تحقیقات لازم پی بردند که شریان‌های واقع در بیرون جمجمه طی حملات میگرنی منبسط نشدند و شریان‌های داخل جمجمه نیز در سمتی که سردردها احساس می‌شدند، در مقایسه با طرف بدون درد سر، فقط اندکی منبسط شدند.
به گزارش دانشمندان مرکز نورولوژی لنست، این موضوع همچنین پرسش‌هایی را در خصوص چگونگی عملکرد داروی معمول برای میگرن یعنی sumatriptan برمی‌انگیزد و بنابراین پیش از داشتن یک اسکن MRI دیگر، این دارو به بیماران میگرنی داده شد. بررسی‌ها نشان داد که شریان‌های خونی واقع در درون جمجمه هنوز اندکی منبسط شده بودند (حتی پس از رفع میگرن) و این بدین معناست که دارو آن‌گونه که پیشتر تصور می‌شد، عمل نمی‌کرد. تحقیقات آتی باید به دنبال تضمین این نکته باشد که این دارو در درون سیستم عصبی مرکز/مغز عمل خواهد کرد و این که باید قادر باشد از سد خونی مغزی عبور کند.

محققان علوم اعصاب در دانشگاه تگزاس با معکوس کردن زوال حافظه در حیوانات، گام مهمی برای درمان اختلالات مغزی از جمله آلزایمر برداشته اند. تیم تحقیقاتی مرکز علوم بهداشت دانشگاه تگزاس (UTHealth) با استفاده از سلول های عصبی حلزون دریایی و از طریق تعیین زمان یادگیری سلول ها موفق به معکوس کردن زوال حافظه شده اند. بازآموزی سلول های مغزی برای از دست دادن حافظه با کمک برنامه های آموزشی بهینه سازی صورت گرفت.
«جان بایرن» نویسنده ارشد این مطالعه تأکید می کند: تحقیقات بیشتری برای اثربخشی این روش مورد نیاز است، با این حال نتایج بدست آمده حاکی از امکان غلبه بر زوال حافظه با این استراتژی جدید است. این نتایج افزایش قابل توجه حافظه بلندمدت در حلزون دریایی Aplysia californica با یک سیستم عصبی ساده، اما با ویژگی های مشابه گونه های پیشرفته تر از جمله انسان را نشان می دهد. دکتر «یلی ژانگ» یکی از نویسندگان این تحقیق موفق به توسعه یک مدل پیچیده ریاضی برای پیش بینی فرآیندهای بیوشیمیایی در مغز حلزون دریایی برای آغاز یادگیری شده است؛ این مدل در پنج فصل در بازه های زمانی پنج تا 50 دقیقه ای برنامه ریزی شده است. حافظه با تغییر در قدرت ارتباط بین نورون ها در ارتباط است و در بسیاری از بیماری های مرتبط با حافظه این تغییر مسدود می شود.
برای آزمایش اثربخشی این استراتژی در درمان زوال عقل، محققان یک اختلال مغزی را در کشت سلولی سلول های حسی حلزون دریایی شبیه سازی کردند؛ توقف فعالیت ژن تولید کننده پروتئین حافظه در این شبیه سازی باعث اختلال قابل توجه در قدرت ارتباط نورون ها و حافظه بلند مدت می شود. برای تقلید تمرینات آموزشی، سلول ها با تجویز یک ماده شیمیایی توسط مدل ریاضی مورد بازآموزی قرار گرفتند و پس از پنج جلسه تمرینی قدرت ارتباطی سلول های مختل شده به شرایط طبیعی نزدیک شدند. به گفته محققان، تکرار این پروسه شیمیایی در انسان نیز احتمالا به درمان اختلالات شناختی در انسان کمک می کند. نتایج این دستاورد در مجله Journal of Neuroscience منتشر شده است.

تحقیقی جدید نشان می‌دهد که انجام MRI (تصویرسازی تشدید مغناطیسی) در زمانی که بطن‌های قلب در حال استراحت بوده و با خون پر می‌شود، سپس به حالت انقباض، خون را به سایر نقاط بدن می‌رساند (مرحله سیستول)، تصویر کامل‌تری را از اسکار قلب در بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی ایسکمیک (بیماری عضلانی قلب ناشی از کاهش خون‌ رسانی به آنها) در اختیار خواهد گذاشت. به گفته دکتر جیمز فرناندز، تشخیص اسکار (زخم) بسیار مهم است چرا که در شناسایی بیمارانی که در خطر بالایی از وقوع اتفاقات مهلک و کشنده قرار دارند، موثر است. در حال حاضر، پروتکل استاندارد در تشخیص اسکار چنین بیمارانی، تنها از جمع‌آوری داده‌های دیاستولیک (حالت استراحت بطن ها) به دست می‌آید. اما محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی طی این پژوهش که بر 30 بیمار صورت گرفت، نشان دادند که تصویرهای به دست آمده از مرحله سیستولیک قلبی (انقباض بطن ها) می‌تواند اسکارهایی که در مرحله دیاستول دیده نشده را نشان دهد. این پژوهش در نشست سالیانه انجمن اشعه رونتگن آمریکا (ARRS) مطرح خواهد شد.

دانشمندان موفق به شناسایی نوعی ژن شده‌اند که فرایند بهبودی قلب را پس از تحمل آسیب‌ها متوقف می‌کند. متخصصان بر این باورند که کنترل ژن موسوم به Meis1 می‌تواند منجر به درمان‌های انقلابی جدید برای نارسایی قلبی شود. این ژن مدت کوتاهی پس از تولد و با هدف متوقف‌کردن تقسیم کنترل‌نشده سلول‌های قلبی فعال می‌شود. با این حال ژن معرفی‌شده همچنین مانع از بازتولید و ترمیم قلب بزرگسالان پس از آسیب (به طور مثال توسط حملات قلبی) می‌شود. آزمایش‌ها نشان می‌دهند که حذف 1 Meis فرایند ترمیم را در قلب موش‌های بزرگسال بدون آسیب‌رساندن به کارکرد این عضو بازفعال می‌کند. به گفته دکتر هشام صادق از دانشگاه تگزاس، ژن مزبورعاملی است که مانند یک برنامه نرم‌افزاری عمل کرده و قادر است کارکرد سایر ژن‌ها را کنترل کند. جزئیات این تحقیق در Nature انتشار یافت.

یک درمان سرطانی با تهاجم کم که بدون آسیب رساندن به بافتهای سالم اطراف، در تومورها سوراخهای کوچک ایجاد کرده، می‌تواند جدیدترین سلاح در جنگ علیه سرطان باشد. شیوه الکتروپوراسیون برگشت‌ناپذیر از میلیون‌ها پالس الکتریکی در ثانیه برای کشتن سلولهای سرطانی استفاده کرده اما به بافتهای اطراف آسیب نمی‌رساند. به گفته محققان مرکز سرطان یادبود اسلوان- کترینگ در نیویورک، این شیوه بویژه برای درمان سرطانهای کبد، ریه، لوزالمعده و دیگر سرطانهای نزدیک به رگهای خونی، اعصاب و ساختارهای حساس دیگر مفید است.
درمان سرطانهای نزدیک به مناطق حساس معمولا نیازمند جراحی و شیوه‌ای موسوم به ترموابولاسیون(کشتن سلولها در دمای بسیار بالا) است. اما این کار می‌تواند بافتهای سالم را نیز از بین برده و برای رگهای حونی، عصبها و غدد نزدیک خطر ایجاد کند.
در این پژوهش 25 بیمار سرطانی شرکت کردند که این بیماری در بخشهای مختلف بدن آنها پراکنده شده بود. میانگین اندازه تومورها در این افراد دو سانتیمتر بود. بدلیل نزدیک بودن این ضایعات به مناطق حساس، از شیوه الکتروپوراسیون برگشت‌ناپذیر در این بیماران برای درمان استفاده شد. محققان تمام 30 جلسه درمانی را بدون مشکل تکمیل کردند که نشانگر ایمن بودن این شیوه برای بررسی‌های بیشتر در کارآزماییهای بالینی بزرگتر است. این یافته‌ها در سی و هشتمین نشست علمی سالانه انجمن رادیولئژی مداخله‌ای در نیواورلئان ارائه شده است.
در این شیوه برشی به اندازه سر مداد ایجاد شده و یک دستگاه کوچک برای هدف قرار دادن تومورها درون آن قرار می‌گیرد. سپس میدانهای الکتریکی قوی برای ایجاد سوراخهای کوچک در غشای سلول سرطانی تولید می‌شود. این کار با اختلال در تعادل مولکولهای درون و بیرون سلول باعث از بین رفتن آنها می‌شود. از آنجایی که این شیوه گرما یا سرما تولید نمی‌کند، از آسیب رسیدن به سایر سلولهای اطراف نیز جلوگیری می‌شود. این امر باعث ایده‌آل شدن روش الکتروپوراسیون برگشت‌ناپذیر برای درمان تومورهای نزدیک به بافتهایی می‌شود که در برابر آسیب حساس هستند. با افزای قدرت و طول پالسهای الکتریمی می‌توان سوراخهای درون این تومورها را بطور دائم باز نگهداشت. این امر باعث ایجاد آسیبهای میکروسکوپس به سلولها و مرگ آنها می‌شود. ترکیب جراحی با تهاجم کم و این شیوه می‌تواند به بهبود سریعتر با جراحت بافت کمتر منجر شده و امید است که بتواند نتیجه بلند مدت بهتری نسبت به جراحی‌های سنتی ارائه کند.

محققان مرکز تحقیقات سرطان انگلستان در دانشگاه کمبریج و همچنین دانشمندان هلندی خبر از کشف نوع جدیدی از سرطان روده داده اند که پیامدهای بدتری را در مقایسه با سایر سرطان های روده بزرگ دارد و در مقابل درمان های خاص، مقاومت نشان می دهد. محققان با بررسی بر اطلاعات 146 ژن مرتبط با سرطان روده که از 11 هزار بیمار به دست آمده بود متوجه شدند که بیش از یک چهارم افراد مبتلا به نوع جدیدی از سرطان روده شده اند که پیش از این در زیر مجموعه هیچ کدام از سرطان ها دیده نشده بود. برای این دسته از بیماران مبتلا به نوع جدید سرطان روده، احتمال بدتر شدن، تهاجمی تر شدن تومورها و همچنین مقاومت به داروهایی درمانی نظیر "ستوکسیمب"، زیاد گزارش شده بود.
داروی "ستوکسیمب"، مولکولی موسوم به گیرنده فاکتور رشد اپیدرمال "EGFR" را که با بروز سرطان مرتبط است، مورد هدف قرار می دهد. آزمایش های دیگر نیز نشان داده است که احتمال گسترش متفاوت این نوع جدید از تومورها نسبت به تومورهای دیگر بیشتر است که نشان از تهاجمی بودن این تومورها می دهد. دکتر"لوییز ورمویلن"، سرپرست این پژوهش می گوید: "ما با مطالعه بر چگونگی رفتار ژن ها در تومور، زیر مجموعه جدیدی از سرطان روده را شناسایی کرده ایم. این امر امکان آزمایش سریع و آسان تشخیص این نوع سرطان را در اختیار محققان می دهد. مطالعات ما نشان می دهد که این سرطان در همان مراحل ابتدایی، سیر تکثیر و گسترش خود را شروع می کند. در حال حاضر باور ما بر این است که تفاوت این سه نوع سرطان، ریشه در سلول منشا تومور دارد تا هر گونه جهش ژنتیکی."
"کیت لاو" رییس مرکز تحقیقات سرطان انگلستان نیز در این رابطه می افزاید: "از آنجایی که ماه آوریل، ماه آگاهی رسانی سرطان روده است، این نوع تحقیقات اهمیت در نظر گفتن رفتار خاص ژن ها در کنار جهش را به دانشمندان گوشزد می کند." بر اساس این گزارش، شانس بقای مبتلایان به سرطان روده طی 40 سال گذشته دو برابر شده است که درک بهتر و انجام تحقیقات زیاد مسبب این اتفاق خوب شده است. این یافته علمی در مجله "Nature Medicine" منتشر شده است.

نتايج يک مطالعه جديد نشان مي‌دهد مصرف الکل در دوران بارداري با کاهش ضريب هوشي نوزاد در ارتباط است. مطالعه‌اي بر روي 4200 زن انگليسي که در دوران بارداري به طور متوسط دو بار در روز الکل مصرف مي‌کردند، نشان داد که ميزان IQ فرزندان اين مادران (که در سن 8 سالگي تحت آزمون قرار گرفتند) نسبت به همسالان خود پايين‌تر است. تمامي اين مادران داراي ژنويپتي بودند که حاوي ژن مسئول متابوليسم الکل- ژن کدکننده آنزيم الکل هيدروژناز- است. محققان نتيجه‌گيري مي‌کنند که حتي مصرف مقادير کم الکل در خلال دوران بارداري مي‌تواند منجر به اختلالات شناختي آتي در نوزادان اين مادران شود.

نتايجه يک مطالعه جديد بر روي آپانديسيت کودکان نشان مي‌دهد که هرچه از مدت شروع علائم و شکايات بيمار گذاشته باشد، حساسيت تشخيصي سونوگرافي بيشتر مي‌شود. اين مطالعه روي 1810 بيمار در سنين 18-3 سال انجام گرفته است. نتايج مطالعه حاکي از آن است که حساسيت تشخيصي سونوگرافي به صورت معني‌داري با مدت زمان بروز علائم مرتبط است به طوري که از 81% در مواردي که از شروع علائم کمتر از 12 ساعت مي‌گذرد به 96% در مواردي که بيش از 48 از شروع علائم مي‌گذرد مي‌رسد. محققان پيشنهاد مي‌کنند جهت پيشگيري از مواجهه کودکان با اشعه CT، قدم اول تشخيص جهت آپانديسيت در آنها بهتر است سونوگرافي باشد و CT را بايد براي مواردي که شک باليني علي‌رغم انجام سونوگرافي کماکان باقي است، در نظر داشت. البته پژوهشگران مطالعه، توصيه به تاخير انداختن سونوگرافي نمي‌کنند چرا که خط پرفوراسيون آپانديس در موارد طول کشيده بسيار بالا خواهد بود.

با توجه به تعدد بيماري‌هاي مرتبط با چاقي، شناسايي رفتارهايي که خطر چاقي را کاهش مي‌دهند، اهميت بسزايي دارد. پژوهشگران انگليسي 740628 شرکت‌کننده مناسب را از «مطالعه ميليوني زنان» (با ميانگين سني 58 سال) که اطلاعاتي در مورد زايمان، شيردهي و قد و وزن آن‌ها در دست بود، انتخاب کردند. هر شرکت‌کننده به طور متوسط صاحب 2 فرزند بود. سابقه شيردهي در 70% زنان وجود داشت که ميانگين مدت آن 1/3 ماه به ازاي هر کودک بود.
در الگوهاي تعديل‌شده بر اساس عواملي از قبيل سن، وضعيت اقتصادي- اجتماعي، وضعيت سيگار کشيدن، فعاليت جسمي و تعداد زايمان‌ها، ميانگين شاخص توده بدن (BMI) در مادران شيرداده نسبت به مادراني که به فرزندان خود شير نداده بودند، به صورت معني‌داري کمتر بود. با تعداد زايمان برابر، افزايش طول مدت شيردهي باعث کاهش ميانگين BMI مي‌شد. نسبت به موارد مجموع شيردهي کمتر از 6 ماه، در زناني که جمعا بيشتر از 6 ماه به فرزندانشان شير داده بودند، BMI کاهش بيشتري را نشان مي‌داد.
BMI در زمان بارداري مي‌تواند هم بر موفقيت شيردهي و هم بر BMI زنان در آينده تاثير بگذارد؛ ولي در اين مطالعه تعديل از نظر اين عامل انجام نشده است. با اين حال، اين نتايج در راستاي حجم فزاينده منابع موجود هستند که نشان مي‌دهند شيردهي منافع مهمي براي سلامت مادران دارد. ساير مطالعات نشان داده‌اند زناني که هرگز به فرزندان خود شير نمي‌دهند، علاوه بر افزايش ميزان سرطان‌هاي تخمدان و پستان، در معرض افزايش خطر چاقي احشايي، ديابت، پرفشاري خون، هيپرليپيدمي و بيماري‌هاي قلبي- عروقي نيز قرار دارند.

امروزه براي درمان ديسپلازي درجه بالا و کارسينوم داخل مخاطي (intramucosal) در مبتلايان به مري بارت، به صورت فزاينده‌اي از تخريب (ablation) آندوسکوپيک استفاده مي‌شود. اين رويکرد بسيار موثر است ولي قادر به علاج سرطان‌هايي که به غدد لنفاوي متاستاز داده باشند، نيست. متاسفانه رزکسيون آندوسکوپيک مخاط (روش استاندارد براي مرحله‌بندي T به منظور هدايت درمان‌هاي بعدي اين بيماران) هم نمي‌تواند درگيري غدد لنفاوي را در تمامي موارد شناسايي کند. در نتيجه بسياري از جراحان با تمسک به ميزان بالاي متاستازهاي پيش‌بيني‌نشده به غدد لنفاوي، انجام ازوفاژکتومي را به جاي تخريب و رزکسيون آندوسکوپيک مخاط توصيه مي‌کنند. با اين حال، ميزان اين متاستازها در گزارش‌هاي مختلف تفاوت‌هاي زيادي داشته است.
به منظور ارزيابي فراواني متاستاز به غدد لنفاوي در مبتلايان به مري بارت دچار ديسپلازي درجه بالا يا کارسينوم داخل مخاطي، پژوهشگران يک مرور نظام‌مند انجام دادند و 70 گزارش مرتبط جمعا شامل 1874 بيمار اين چنيني را که تحت ازوفاژکتومي قرار گرفته بودند، شناسايي کردند. از ميان 524 بيمار مبتلا به ديسپلازي درجه بالا هيچ‌کدام متاستاز به غدد لنفاوي را نشان نمي‌دادند. از 1350 بيمار مبتلا به کارسينوم داخل مخاطي هم فقط 26 نفر داراي متاستاز به غدد لنفاوي بودند (93/1%، فاصله اطمينان 95%: 66/2-19/1%).
اين داده‌ها قويا نشان مي‌دهند که در مبتلايان به مري بارت وجود ديسپلازي درجه بالا به تنهايي (در صورت طبقه‌بندي دقيق)، با متاستاز به غدد لنفاوي همراهي ندارد. در مبتلايان به مري بارت و کارسينوم داخل مخاطي، خطر متاستازهاي پيش‌بيني‌نشده به غدد لنفاوي 2%-1% برآورد شده که با ميزان گزارش‌شدة مرگ‌ومير ناشي از ازوفاژکتومي (اغلب بيشتر از 2%) قابل مقايسه و حتي از آن کمتر است. به منظور مرحله‌بندي T مري بارت و ديسپلازي در يک ضايعه قابل رويت، انجام رزکسيون آندوسکوپيک توصيه مي‌شود. در صورتي که ضايعه تهاجم به زيرمخاط را نشان ندهد، درمان تخريبي مناسب خواهد بود. جراحان و متخصصان گوارش بايد توجه کنند که نگراني از متاستاز به غدد لنفاوي در اين بيماران، انجام ازوفاژکتومي را توجيه نمي‌کند. به علاوه، در مواردي که مرحله‌بندي بر اساس رزکسيون آندوسکوپيک مخاط فقط وجود ديسپلازي درجه بالا يا کارسينوم داخل مخاطي را نشان بدهد، اين داده‌ها بر عدم نياز به سونوگرافي آندوسکوپيک تاکيد مي‌کنند.

ثابت شده که هم انتکاوير (entecavir) و هم تنوفووير (tenofovir) به عنوان خط اول تک‌درماني براي عفونت مزمن ويروس هپاتيت HBV) B) موثر و بي‌خطر هستند. اما درمان ترکيبي با اين داروهاي ضد ويروسي خوراکي و بسيار قوي، تاکنون در يک مطالعه بزرگ و داراي طراحي مناسب ارزيابي نشده است. پژوهشگران يک کارآزمايي تصادفي‌شده غير کور و چندمرکزي با حمايت شرکت‌هاي داروسازي انجام دادند تا در 379 بيمار مبتلا به عفونت HBV قبلا درمان‌نشده، به مقايسه انتکاوير (5/0 ميلي‌گرم روزانه) به تنهايي با انتکاوير به اضافه تنوفووير (300 ميلي‌گرم روزانه) بپردازند. وضعيت HBeAg در اين بيماران به خوبي مشخص شده بود (264 نفر مثبت و 115 نفر منفي). در مجموع، 197 بيمار درمان ترکيبي و 182 بيمار تک‌درماني با انتکاوير را دريافت کردند.
پيامد اصلي مطالعه عبارت بود از غير قابل شناسايي بودن HBV DNA (کمتر از 50 واحد بين‌المللي در ميلي‌ليتر) در هفته 96 درمان. اين پيامد در گروه‌هاي دريافت‌کننده درمان ترکيبي و تک‌درماني مشابه بود (به ترتيب 2/83% و 4/76%). ميزان تبديل سرمي (منفي شدن) HBAg در بيماران مثبت از نظر HBeAg نيز در دو گروه تفاوتي نداشت. در هيچ‌کدام از گروه‌ها مقاومت ايجاد نشد و بي‌خطري درمان در هر دو گروه نيز مشابه مطالعات قبلي بود.
اين کارآزمايي بزرگ و با روش مناسب نشان مي‌دهد که درمان ضد ويروسي با انتکاوير به اضافه تنوفووير در مبتلايان به عفونت HBV مزيت معني‌داري از نظر باليني ندارد. پزشکان بايد از تجويز درمان ترکيبي با اين داروها در خط اول پرهيز کنند زيرا اين درمان هيچ مزيتي از نظر کارآمدي ندارد ولي بسيار گران‌تر است.

محققان دانشگاه ایلینویز موفق به توسعه و آزمایش یک ایمپلنت الکترونیک بسیار ظریف با قابلیت تزریق به درون مغز موش شده اند. بدن انسان بویژه مغز در اغلب موارد نسبت به قطعات الکترونیک کاشتنی که برای درمان مشکلات سیستم عصبی از جمله پارکینسون بکار می رود، واکنش منفی نشان می دهد. هرچه اندازه این قطعات الکترونیک بزرگتر باشد، میزان صدمه به مغز و مایع اطراف آن بیشتر شده و باعث ایجاد تورم مغزی می شود.
محققان دانشگاه ایلینویز به سرپرستی پروفسور «جان راجرز» در نخستین آزمایش در نوع خود، اقدام به ساخت و تزریق یک دستگاه الکترونیک بسیار ظریف در «دال» مغز موش کرده اند؛ ضخامت دستگاه الکترونیک میکروسکوپی تنها 25 میکرون یا یک چهارم پهنای موی انسان است. ایمپلنت قابل کاشت آرایه ای از لامپ های LED است که قادر به تحریک بخش های خاص و دستکاری شده مغز موش است؛ تغییرات ایجاد شده در مغز موش بازخورد قابل مشاهده ای از عملکرد محل تابش نور LED‌ در اختیار محققان قرار می دهد. تزریق دستگاه الکترونیکی میکروسکوپی با قابلیت تابش نور، هدف نهایی طرح نیست و محققان بدنبال توسعه آرایه قطعات الکترونیک ظریف برای درمان مشکلات در سایر اندام ها از جمله قلب و ریه‌ها هستند.

محققان مدرسه پزشکی «کیس وسترن رزو» موفق به ابداع تکنیکی شدند که سلول‌های پوستی را مستقیماً به سلول‌های مغزی تبدیل می‌کند که در بیماران مبتلا به اسکلروز چندگانه، فلج مغزی و سایر اختلالات میلین، نابود شده‌اند. این موفقیت، امکان تولید سلول‌های میلین‌کننده (myelinating) مورد تقاضا را ممکن می‌سازد. این سلول‌ها غلاف حیاتی عایقی را ارائه می‌دهند که از نورون‌ها محافظت می‌کند و آن‌ها را قادر به تحویل ضربه‌های مغزی به سایر نقاط بدن می‌کند. در بیماران مبتلا به اسکلروز چندگانه،، فلج مغزی و اختلات ژنتیکی نادر موسوم به leukodystrophies، این سلول‌ها نابود شده‌اند و نمی‌توانند جایگزین شوند.
تکنیک جدید شامل تبدیل مستقیم فیبروبلاست‌ها (یک سلول ساختاری فراوان در پوست و بسیاری از ارگان‌ها) به الیگودندروسیت‌ها (نوعی سلول مسئول میلین‌کردن نرون‌های مغز) است. پاول تزار محقق ژنتیک و علوم ژنوم و رهبر ارشد این تحقیق، دستاورد خود و همکارانش را "کیمیاگری سلولی" برشمرد. در فرایندی موسوم به "بازبرنامه‌ریزی سلولی" وی و تیمش سطوح سه پروتئین طبیعی را برای ترغیب سلول‌های فایبربلاست در تبدیل به الیگو دندروسیت‌ها(OPCs) تغییر دادند. این تیم علمی به سرعت میلیاردها OPC اغواشده را تولید کرد. آن‌ها همچنین نشان دادند که iOPCs می‌توانند پوشش‌های میلین جدید را در اطراف عصب‌ها پس از پیوند به بدن موش‌ها بازتولید کنند.
این امر این امید را برمی‌انگیزد که از تکنیک نوین می‌توان برای درمان اختلالات میلین در انسان بهره برد. هنگامی که الیگودندروسیت آسیب می‌بینند یا در بیماری‌های میلینی ناکارآمد می‌شوند، پوشش میلین عایق‌کننده که به طور نرمال عصب‌ها را می‌پوشاند، از دست می‌رود. گام بعدی در این تحقیق استفاده از این تکنیک با استفاده از سلول‌های انسانی است. جزئیات این مطالعه در Nature Biotechnology انتشار یافته است.

یافته‌های تحقیق جدیدی نشان می‌دهد خواب بیشتر باعث تناسب وزن نوجوانان می‌شود. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که هر چقدر نوجوانان در طول شب بیشتر بخوابند، احتمال اینکه به اضافه وزن دچار شوند، کمتر است. محققان برای انجام این تحقیق، بیش از هزار نوجوان فیلادلفیایی را از ابتدای نوجوانی تا دوره آخر دبیرستان بررسی کردند. این نوجوانان هر 6 ماه، گزارشی از ساعات خواب خود ارائه دادند.
هر ساعت خواب اضافی در طول شب با کاهش شاخص توده بدنی ارتباط دارد؛ شاخص توده بدنی معیاری برای اندازه‌گیری میزان چاقی براساس قد و وزن افراد است. این کاهش در نوجوانانی که اضافه وزن بیشتری داشتند، بیشتر بود. محققان دانشگاه پنسیلوانیا براساس یافته‌های خود اظهارکردند: افزایش ساعت خواب در شب از هشت تا 10 ساعت در سن 18 سالگی می‌تواند به کاهش چهار درصدی نوجوانان چاق در آمریکا منجر شود. اگرچه نتایج این تحقیق ارتباط بین خواب بیشتر و شاخص بدنی کمتر را نشان می‌دهد اما رابطه علت و معلولی این دو را ثابت نمی‌کند. نتایج این تحقیق در مجله Pediatrics منتشر شده است.

یافته‌های اخیر دانشمندان در دانشگاه منچستر نشان می‌دهد که گرافن می‌تواند برای شناسایی دارو یا مواد سمی در بدن مفید باشد، از این یافته می‌توان برای ساخت ادوات ایمنی در فرودگاه‌ها استفاده کرد. اخیرا مقاله‌ای تحت عنوان «Singular phase nano-optics in plasmonic metamaterials for label-free single-molecule detection» در نشریه «Nature Materials» به چاپ رسیده است که در آن یک تیم تحقیقات انگلیسی با همکاری همتایان خود در دانشگاه آیکس مارسلی موفق به ساخت دستگاهی شدند که می‌تواند با استفاده از یک سیستم نوری ساده، تک مولکول‌ها را شناسایی کند. این دستگاه قادر است اجزای مولکول‌ها را نیز در مدت چند دقیقه آنالیز کند. در این سیستم از پلاسمونیک استفاده شده است؛ پلاسمونیک مطالعه ارتعاشات الکترونی در مواد مختلف است.
با یافته‌های این گروه تحقیقاتی می‌توان ابزارهایی دقیق‌تر و سریع‌تر برای تست ورزشکاران حرفه‌ای ساخت؛ این ادوات می‌توانند وجود مقادیر بسیار کم از مواد را در بدن ورزشکار شناسایی می‌کنند. همچنین از این سیستم می‌توان در فرودگاه‌ها استفاده کرد تا مانع از وارد کردن مواد منفجره و یا مواد مخدر توسط تروریست‌ها و قاچاقچی‌ها شد. از این دستگاه می‌توان برای شناسایی فرد آلوده به ویروس استفاده کرد.
گرافن ماده‌ای است که اولین بار در سال 2004 در دانشگاه منچستر کشف شد؛ این ماده می‌تواند کاربردهای متنوعی از تلفن‌های هوشمند گرفته تا سیستم‌های دارورسانی و تراشه‌های کامپیوتری داشته باشد. به‌ دلیل وجود چنین پتانسیل‌هایی دانشمندان دانشگاه منچستر به‌ دنبال استفاده از این ماده در ادوات جدید هستند. این تیم تحقیقاتی به رهبری «ساشا گریگورنکو» نوع جدیدی از ادوات حسگری را ساخته‌اند؛ این دستگاه می‌تواند مولکو‌ل‌های بسیار کوچک را شناسایی کند؛ این سیستم به خواص توپولوژیکی فاز نوری حساس است.
با استفاده از این دستگاه تست دارو و مواد سمی از طریق تست ساده خونی قابل انجام است، این کار با دقت بالا و زمانی بسیار کوتاه، در حد چند دقیقه، قابل انجام است. محققان دریافته‌اند که حساسیت این سیستم سه برابر بیشتر از سیستم‌های رایج فعلی است. محققان بخش فیزیک و اخترشناسی دانشگاه منچستر معتقدند که این تحقیقات می‌تواند به‌ صورت محصول تجاری وارد بازار شود. «گریگورنکو» می‌گوید: کل ایده این روش این است که بتوان یک مولکول را زیر سیستم نوری مشاهده کرد، دقیقا شبیه یک میکروسکوپ. اپتیک‌های نوری منفرد که دارای ویژگی‌های فازی غیرمعمول هستند، اخیرا مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته‌اند. ما در این پروژه نشان دادیم که می‌توان از آنها در دستگاه‌ها استفاده کرد.

محققان بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون موفق به ساخت یک کلیه کاربردی در آزمایشگاه شدند که پس از پیوند به موش قادر به دفع مایعات شده است. این کلیه مهندسی شده بر روی چارچوب ابتدایی یک کلیه موجود ساخته شده است. در حالیکه کار بیشتری برای استفاده از این فناوری در ساخت کلیه انسان مورد نیاز بوده، محققان امیدوارند که در نهایت چنین شیوه‌ای بتواند به عنوان یک گزینه جدید برای افراد دارای مشکلات کلیوی و نیازمند پیوند عضو مورد استفاده قرار گیرد. از آن جایی که این اندام از سلول‌های خود فرد ساخته می‌شود، خطر دفع آن توسط سیستم ایمنی بدن بسیار کمتر خواهد بود.
محققان برای ساخت این کلیه آزمایشگاهی ابتدا کلیه‌های موش را برداشته و آنها را در حلال شوینده که تمام سلولهای زنده را از این اندام حذف کرده، قرار دادند تا در نهایت تنها یک چارچوب از پروتئین‌های لیفی باقی بماند. این پژوهشگران، سپس با استفاده از سلولهای بند ناف انسان و سلولهای کلیه از موشهای نوزاد، یک کلیه جدید را بر روی این چارچوب ساختند. آنها برای پراکنده کردن این سلولها بر روی چارچوب، اختلاف فشار ایجاد کردند که سلولهای جدید را در جای درست خود در کلیه قرار می‌دهد. این اندام مهندسی شده در اتاقک‌های حاوی مواد مغذی برای شبیه‌سازی درون بدن پرورش یافتند. سپس این کلیه‌ها به موشهایی که یک کلیه آنها حذف شده بود، پیوند زده شد.
هنگامی که یک منبع خون به این کلیه‌ها متصل شد، آنها برای فیلتر کردن خون و تولید ادرار به کار افتادند. با این حال به گفته دانشمندان، این اندام جدید مانند کلیه‌های طبیعی موشها کار نکرده از این رو این شیوه باید بیشتر اصلاح شود. پیش از این دانشمندان یک شیوه چارچوب سازی مشابه را برای ساخت قلبهای زیست‌مصنوعی نمایش دادند. در حالیکه محققان در این پژوهش جدید کلیه انسان را مهندسی نکرده‌اند، اما نشان دادند که می‌توان کلیه انسان را نیز تا چارچوب ابتدایی پاکسازی کرد. به لحاظ نظری، این چارچوبها در نهایت قابل پرورش با سلولهای بنیادی انسان برای شکل‌گیری کلیه کامل هستند.
البته این شیوه نمی‌تواند کلیه کامل را از ابتدا تولید کند بنابراین همچنان به اعضای اهدایی برای پیوند نیاز است اما از آنجایی که سلولهای زنده از کلیه‌های زیستی حذف شده، انطباق بافت بین اهدا کننده و گیرنده که در حال حاضر برای پیوند مورد نیاز است، ممکن است دیگر بطور جدی دنبال نشود. این پژوهش در مجله Nature Medicine منتشر شده است.

پژوهش صورت گرفته توسط محققان انگلیسی نشان می دهد، فرزندانی که از مادران نابینا متولد می‌شوند، از دید بصری و حافظه بهتری به نسبت سایر همسالان خود برخوردار هستند. تحقیقات قلبی نشان می دهد، کودکان مبتلا به اوتیسم تماس چشمی کمتری با اطرافیان خود برقرار می کنند و کمتر به چهره افراد خیره می‌شوند؛ همچنین کودکان بی سرپرست در پرورشگاه ها نیز که از تماس چشمی یا تعاملات اجتماعی کمتری برخوردار هستند، با مشکلات تکاملی روبرو می شوند.
اما مطالعه صورت گرفته توسط محققان دانشگاه لندن به سرپرستی «آتسوشی سنجو» بر روی فرزندان دارای والدین نابینا نشان می دهد، ناتوانی این دسته از والدین در پاسخ دادن به تماس چشمی فرزندان، هیچ آسیبی به رشد و تکامل کودک وارد نکرده و برعکس این کودکان دارای دید بصری توسعه یافته تری هستند.
در این تحقیق دو گروه شامل پنج کودک دارای مادر نابینا و پدر نیمه بینا و 51 کودک با والدین بینا انتخاب شده و وضعیت تماس چشمی کودکان با والدین مورد ارزیابی قرار گرفت؛ این آزمایش در سنین 6 تا 10 ماهگی و بار دیگر در 12 تا 15 ماهگی تکرار شد و سپس وضعیت تکامل مغزی کودک در سن دو و چهار سالگی بررسی شد. نتایج بدست آمده نشان می دهد، کودکان با مادر نابینا مانند یک کودک با والدین بینا قادر به دنبال کردن و نگاه کردن به چهره مادران خود هستند؛ همچنین دید بصری و حافظه این کودکان از سایر همسالان خود بهتر گزارش شده است. «سنجو» خاطر نشان می کند: کودکان با والدین نابینا از انعطاف پذیری بالایی برخوردار بوده و براحتی خود را با حالت های مختلف ارتباطی تطبیق می دهند؛ والدین این کودکان اگرچه قادر به نگاه کردن و برقراری تماس چشمی با فرزند خود نیستند، اما از طریق حس لامسه، صوت و گفتار به رشد و تکامل کودک خود کمک می کنند. این مطالعه اهمیت تعاملات اجتماعی کودک به ویژه با مادر را در مراحل مختلف رشد نشان می دهد. نتایج این مطالعه در مجله Proceedings of the Royal Society B منتشر شده است.

یک شرکت انگلیسی از یک دست پروتزی جدید رونمایی کرده که توسط یک برنامه تلفن همراه هوشمند قابل کنترل است. شرکت «Touch Bionics» اعلام کرد که محصول فوق انقلابی«i-limb» آن با یک برنامه جدید «biosim» کنترل می‌شود. این برنامه که با جدیدترین محصولات اپل تطبیق‌پذیراست برای دستیابی سریع کاربران این دستهای مصنوعی به 14 الگوی حرکتی و گرفتن طرحی شده است. این محصول برخلاف سایر پروتزهای رایج، به ارائه پنج انگشت کارا شامل انگشت شست با قابلیت گردش کامل به منظور ارتقاء مهارت پرداخته است. سازندگان این دستاورد را یک پیشرفت چشمگیر در فناوری i-limb خود خوانده‌اند.
قدرت گردش انگشت شست به طور مستقیم توسط علائم عضله کاربر یا به طور خودکار به عنوان بخشی از الگوی حالت از پیش تعیین شده قابل کنترل است. گزینه جدید «گرفتن سریع» از برنامه کنترلی تلفن همراه biosim به کاربران اجازه می‌دهد تا به طور خودکار 24 الگوی مختلف حرکت دست را بر روی پروتز خود با یک فشار بر روی نمایشگر فعال کنند.
شرکت Touch Bionics در ماه ژانویه از دستیابی به 10 میلیون پوند فروش سالیانه برای اولین بار خبر داده بود. طبق گزارش‌های این شرکت همچنین درآمد آن در سال 2012 پس از توسعه خطوط تولید تا 17 درصد افزایش داشت. این توسعه شامل راه‌اندازی دست پروتزی « i-limbفوق‌العاده» و ارتقایی برای راه‌حل رقمی آن برای افراد فاقد انگشت بوده است.